Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2020

Ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας για τον Bob Dylan - Μια συνέντευξη στην Κυριακάτικη Αυγή





«Οι επιρροές του Dylan πέρασαν και στη νέα γενιά των τραγουδοποιών»



Ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας για τον Bob Dylan σε μια παλιά συνέντευξή του στη Βιβή Ζωγράφου.


Ιχνηλατώντας τη θέση του Bob Dylan στο ελληνικό τραγούδι, απευθυνθήκαμε στον …πρωτομάστορα τραγουδοποιό Θανάση Γκαϊφύλλια, ο οποίος φυσικά και δεν θα μπορούσε να λείπει από το αφιέρωμα του Μετρονόμου. Ο ίδιος ευγενικά μας παρέπεμψε στην ακόλουθη συνέντευξη που έδωσε στη Βιβή Ζωγράφου και δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Αυγή στις 6 Μαρτίου 2005. Τον ευχαριστούμε θερμά!
ηρ. οικ.


(Αναδημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ, τ. 71, Απρίλιος-Ιούνιος 2019)


Βιβή Ζωγράφου: Ο Bob Dylan θεωρήθηκε ο εκφραστής της «οργισμένης» γενιάς του ’60 στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Θανάσης Γκαϊφύλλιας: Από τη μια το αγαπημένο παιδί του αμερικανικού συστήματος, ο Έλβις, να στρατεύεται με τυμπανοκρουσίες κι από τη Γερμανία - καταραμένη ξενιτιά - να γράφει τραγούδια για τη μαμά, κι από την άλλη, χιλιάδες νέοι, αρνητές στράτευσης, να καίνε δημόσια τις κυβερνητικές προσκλήσεις. Από τη μια χιλιάδες νέοι να δραπετεύουν από τον παράδεισο για να μην πάνε στην κόλαση του Βιετνάμ κι από την άλλη η εθνοφρουρά να μπαίνει στα πανεπιστήμια, π.χ. Κολούμπια, και να κάνει ασκήσεις επί ζωντανών στόχων. Τότε κι ο Dylan έγραφε τραγούδια για τη μαμά του, μόνο που έλεγε «Όλα εντάξει, μάνα... μόνο που αιμορραγώ».

Β.Ζ.: Την ίδια στιγμή η νεολαία της Ελλάδας πώς εισπράττει τον Dylan; Συνδέθηκε με πολιτικά αιτήματα της εποχής εκείνης στη χώρα μας;

Θ.Γ.: Για την Ελλάδα, η δεκαετία του ΄60 ξεκίνησε ελπιδοφόρα με την εκλογή του Κέννεντυ. Το χάρηκαν οι Έλληνες, και στους πάγκους των πανηγυριών, δίπλα στα ζαχαρωμένα μήλα και στις ψεύτικες καρφίτσες, πουλούσαν πολύ όμορφα καδράκια με τη φωτογραφία του Τζων και της Τζάκι που οι απλοί άνθρωποι τοποθετούσαν στην πιο ακριβή θέση του σπιτιού: στο εικονοστάσι. Για τα καφενεία και τα λεωφορεία υπήρχαν μεγαλύτερα κάδρα. Οι Έλληνες πίστεψαν ότι κάτι θα άλλαζε προς το καλύτερο και, αν μη τι άλλο, πως από ’δω και πέρα κανείς πρέσβης των ΗΠΑ δεν θα έμπαινε με το σορτσάκι στο γραφείο του πρωθυπουργού μας. Φρούδες ελπίδες... ΣΙΑ, παλάτι, ΙΔΕΑ, καρφίτσα, αποστάτες να βυσσοδομούν και να στήνουν προβοκάτσιες, τα τρίκυκλα να αλωνίζουν κι ο γέρο-Καραμανλής να απορεί «Ποιός, επιτέλους, κυβερνάει αυτόν τον τόπο;».

Ε, λοιπόν, η γενιά του 114 δε θα μπορούσε να συνδέσει τους αγώνες και τα όνειρά της με το αμερικάνικο τραγούδι διαμαρτυρίας. Τα τραγούδια του Dylan και της Baez μπορεί να ακούγονταν με συμπάθεια και συγκίνηση κάποια στιγμή, σαν διάλειμμα, αλλά ως εκεί. Εμείς ως λαός είχαμε τα δικά μας προβλήματα, αλλά και τους δικούς μας τρόπους έκφρασης. Οι ποιητές, στρατευμένοι και μη, εμψύχωναν το λαό με το λόγο και οι μουσικές - κυρίως του Μίκη - μετατρέπονταν από απλά και όμορφα λαϊκά τραγούδια σε αγωνιστικούς παιάνες. Αυτός ο λαός στον τομέα της δημιουργίας ήταν αυτάρκης. Εξάλλου το ροκ ως προϊόν εισαγωγής είχε συνδεθεί στη συνείδηση της πλειοψηφίας με το μήκος της αντιαισθητικής κόμης των Beatles και των Stones και οι νέοι που γοητευμένοι ακολουθούσαν το παγκόσμιο ρεύμα αποκαλούνταν, από τους κάθε λογής "ορθόδοξους", περιφρονητικά, μαλλιάδες και γεγέδες.







Β.Ζ.: Πόσο η ελληνική εκδοχή του τραγουδοποιού επηρεάστηκε από τον Dylan;

Θ.Γ.: Ο πρώτος από τους Έλληνες τραγουδοποιούς που εμβάθυνε στο φαινόμενο Dylan ήταν ο Σαββόπουλος. Οι επιρροές είναι ορατές σε πολλά τραγούδια του και δεν αναφέρομαι σε αυτά που διασκεύασε επισήμως.

Για όσους, λοιπόν, από εμάς έψαχναν να βρουν έναν νέο τρόπο έκφρασης και ήθελαν να ξεφύγουν από τη σιγουριά του ...«είμαστε δυο, είμαστε τρεις» κι από την υπερβολική γλυκύτητα του Νέου Κύματος, ο λόγος και ο τρόπος του Σαββόπουλου ήταν καθοριστικός. Έγινε ο ενδιάμεσος και μπήκε ο Dylan στη ζωή μας. Απ’ αυτά τα χρησιδάνεια υπήρξαν άνθρωποι που ενοχλήθηκαν σφόδρα. Ας αναφέρω ένα μικρό περιστατικό. Αρχές του '71 συζητώ με έναν από τους κορυφαίους Έλληνες συνθέτες (δεν αναφέρω το όνομα διότι η συζήτηση ήταν ιδιωτική).

- Και ποιος συνθέτης σου αρέσει περισσότερο; με ρωτά (προφανώς περίμενε να τον αναφέρω πρώτο).

- Ο Σαββόπουλος, του απαντώ αυθόρμητα.

- Ο Σαββόπουλος; Δεν ξέρω κανέναν Σαββόπουλο. Εγώ ξέρω τον Bobby Dylan.

Έμεινα άναυδος. Έχω πολλά να προσάψω στον κύριο Σαββόπουλο για την εν γένει πορεία του, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα τον κατηγορήσω γιατί μέσα από το έργο του μας σύστησε τον κύριο Dylan. Την ίδια εποχή, βέβαια, κι άλλοι μπαλανταδόροι παρουσίαζαν κομμάτια του Dylan, όπως ο Σπύρος με τη Λήδα, οι Διόσκουροι (Βαγγέλης Γερμανός και Βασίλης Ζαρούλιας), και οι αγαπημένοι και αξέχαστοι φίλοι μου Παύλος Σιδηρόπουλος και Παντελής Δεληγιαννίδης. Αλλά την επίσημη αντιπροσωπεία της DylanCorp εν Ελλάδι την είχε ο Σαββόπουλος.

Οι επιρροές του Dylan πέρασαν και στη νέα γενιά, και τραγουδοποιοί όπως ο Μίλτος Πασχαλίδης κι ο Βασίλης Καζούλης μελέτησαν καλά το έργο του και πήραν πλούσια εφόδια για το δρόμο τους. Κάποια στιγμή, αυτά τα νέα παιδιά συναντήθηκαν επί σκηνής με τον Βαγγέλη Γερμανό και παρουσίασαν ένα υπέροχο πρόγραμμα στο ΜΕΤΡΟ. Κρίμα που το εγχείρημα δεν είχε συνέχεια. Θα τους πρότεινα στο μέλλον να συμπράξουν και πάλι, παρουσιάζοντας αποκλειστικά τραγούδια του Dylan. Είναι οι πλέον κατάλληλοι.

Β.Ζ.: Εκτός από το μουσικό του έργο, εσείς οι νέοι της εποχής εκείνης εκτιμήσατε εξίσου και την προσωπική στάση του Dylan, ως δημόσιο πρόσωπο αλλά και στην ιδιωτική του ζωή. Αυτά τα δύο τα θεωρούσατε άρρηκτα και δεμένα.

Θ.Γ.: Ο Dylan δικαίως χαρακτηρίστηκε ως ο καλύτερος συνεχιστής της μεγάλης του Woody Guthry σχολής. Αυτό όμως αφορούσε το μεγάλο ποιητικό και μουσικό ταλέντο του, και μόνον. Ως άτομο, με την αμφιλεγόμενη στάση του σε σημαντικές στιγμές, δημιούργησε ερωτηματικά και στοίχειωσε τη ζωή πολλών ανθρώπων που τον ήθελαν έτσι όπως τον γνώρισαν: αρνητή και όχι προσκυνητή. Να φοράει μπλου-τζιν και μπότες και να πατάει σταθερά πάνω στη σκηνή των αντιπολεμικών φεστιβάλ κι όχι ντυμένο με φανταιζί κοστούμι, σα μέλος πλανόδιου τσίρκου, να τρεκλίζει ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια για να φιλήσει το χέρι του Πάπα.

Και δεν είναι ότι φταίνε αυτοί που δε μεγάλωσαν. Φταίει που κάποια στιγμή πίστεψαν πώς μοιράστηκαν το ίδιο όνειρο. Φταίει που οι ίδιες αιτίες που τους έκαναν τότε να θυμώσουν και να ενώσουν τις φωνές τους υπάρχουν και σήμερα. Και πολύ χειρότερες μάλιστα. Φταίει που η ζωή μάς γέμισε με απάτες κι αυταπάτες.






Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2020

Δερμιτάσογλου, Σιάπαντα: Πόλεμος και ειρήνη






Πόλεμος και ειρήνη
Στίχοι - Μουσική: Ευγένιος Δερμιτάσογλου
Ερμηνεία: Κατερίνα Σιάπαντα
Δίσκος: Κρύσταλλα του νου (1997)


Παλεύει η φωτιά για να ξεφύγει
όταν τη δεις τρομάζεις,
όταν τη δεις φωνάζεις,
μα ό,τι κι αν πεις θα 'ναι η αλήθεια.


Μέσα σ’ αυτόν τον πανικό
δε χωράει ψέμα
ούτε μάνα μου για μένα
ούτε μάνα μου για μένα
δε χωράει κι εμένα.

Ψηλά πετιέται και θεριεύει,
με τον αέρα αγριεύει,
κάτι όμως θα 
κάτι όμως θα γυρεύει.

Που 'σαι κρυμμένη να ζεσταθείς
και να καείς.

Πόλεμος και ειρήνη με τη φωτιά αυτή
ας ενωθούμε τώρα
κι ό,τι αξίζει 
θα μείνει στη ζωή
στο τέλος θα το δούμε και προχώρα.

Φεύγουν τα χρόνια μας
βροχή από εικόνες
τριγυρίζουν στους αιώνες
οι καρδιές που μένουν μόνες
για πάντα.

Τώρα φωτιές μου μαγικές
πάρτε με μαζί σας
να χαθώ μες στην ψυχή σας
μες στην άγρια δύναμή σας
για να βρω εμένα.

Με τον αέρα θ’ αγριεύω
με την βροχή σαν θα παλεύω
κάτι όμως
κάτι όμως θα γυρεύω.

Που 'σαι κρυμμένη να ζεσταθείς
και να καείς.

Πόλεμος και ειρήνη με τη φωτιά αυτή
ας ενωθούμε τώρα
κι ό,τι αξίζει 
θα μείνει στη ζωή
στο τέλος θα το δούμε και προχώρα.



Ψύλλοι στ' άχυρα





Δελτίο τύπου (2018)

Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στα Artracks Studios με την τεχνική multi–track live recording το πρώτο Σαββατοκύριακο του Ιουλίου του 2017, μέσα σε μόλις δύο 12ωρα. Η συγκεκριμένη τεχνική επιλέχτηκε προκειμένου να αποτυπωθεί η ιδιαίτερη live ενέργεια του συγκροτήματος το οποίο αν και μετρά κάτι λιγότερο από τρία χρόνια ζωής έχει σημαντική συναυλιακή εμπειρία με εμφανίσεις σε Φεστιβάλ (Αναιρέσεις 2015 Θεσσαλονίκη/ Radical Pride 2017 / Αντιρατσιστικό Θεσσαλονίκης 2017/ Αντιρατσιστικό Λάρισας 2017, Βρύσης Τυρνάβου 2017) , Κοινωνικούς χώρους και συναυλιακούς χώρους (8Ball, Υπόγειο, Μύλος Club, Silver Dollar, Blue Barrel, Maison).

Το ντεμπούτο άλμπουμ των Ψύλλων περιέχει 11 τραγούδια με ηχητικό πυρήνα τις ροκ κιθάρες του Νίκου και της Αρτέμιδος, το στιβαρό και πολύ συχνά εκρηκτικό rhythm section του Σάκη και του Χάρη και την ιδιαίτερη και με πάθος ερμηνεία του Ηρακλή. Αυτός ο ηχητικός καμβάς χρωματίζεται τοπικά είτε από τρομπέτα (όπως στο εναρκτήριο «Ακορντεόν» αλλά και στο single «Απρόσκλητος» που προηγήθηκε της κυκλοφορίας), είτε από πιάνο («Ψυχές»), είτε από rhodes και τρομπέτα (“Αγνό και Δακρυσμένο»). Η έντονη παρουσία των δεύτερων φωνητικών διατρέχει το άλμπουμ και υπογραμμίζει τον live χαρακτήρα του (όπως π.χ. τα gang vocals του «Ζαλίζομαι»). Το ποικιλόμορφο αυτό άλμπουμ κλείνει ιδανικά με το τραγούδι – έκπληξη «Το Βαλσάκι του Κακού Εαυτού».

Οι στίχοι του Ηρακλή έχουν χαρακτήρα και διακρίνονται για το εύρος της θεματολογίας τους. Το δυνατότερο ίσως σημείο τους είναι η ειλικρινής κοινωνική ευαισθησία όπως αυτή εκφράζεται σε αρκετά από τα τραγούδια και κυρίως στο «Περιοδεία στην αλμύρα», που αντλεί την έμπνευση του από το προσφυγικό ζήτημα. Μία από τις πιο φορτισμένες συναισθηματικά στιγμές του συγκροτήματος. 

Συνολικά ο ήχος των Ψύλλων αναβιώνει τον ήχο του ελληνικού ροκ της δεκαετίας του ’90 και τον ξανασυστήνει, ανανεωμένο και μπολιασμένο με τις στυλιστικές και ηχητικές αναζητήσεις του σήμερα, στις νεώτερες γενιές που δεν τον πρόλαβαν στην περίοδο της ακμής του. Τα μέλη των Ψύλλων άλλωστε έχουν μέσο όρο ηλικίας τα 27 έτη και ως εκ τούτου ανήκουν και οι ίδιοι στη γενιά που δεν είχε καν την ευκαιρία να δει live τα σημαντικά συγκροτήματα του ελληνικού ροκ της δεκαετίας του ’90.


Οι «Ψύλλοι στ΄ άχυρα» είναι : 
Νίκος Βρύζας (ηλ. κιθάρα, φωνητικά) 
Ηρακλής Δαΐτσης (φωνή, ακουστική κιθάρα) 
Σάκης Δρακούλης (τύμπανα) 
Χάρης Κατόπης (μπάσο, φωνητικά) 
Άρτεμις Παρλαμπά (ηλ. κιθάρα, φωνητικά) 

Σε ορισμένα τραγούδια του άλμπουμ συμμετείχαν επίσης οι μουσικοί : Γιώργος Αβραμίδης (τρομπέτα) και Χρήστος Αλεξόπουλος (πιάνο, Rhodes, πλήκτρα, φωνητικά)

Στίχοι, Μουσική: Ηρακλής Δαΐτσης 
Ενορχήστρωση: Ψύλλοι στ’ άχυρα 
Παραγωγή: Χρήστος Αλεξόπουλος 
Ηχοληψία: Γιώργος Πρινιωτάκης, Artracks Studios, Αθήνα 
Βοηθός ηχολήπτη: Κλάιντ Τζαμπραχίμι 
Μίξη – Mastering : Γιώργος Πρινιωτάκης, Artracks Studios, Αθήνα 
Η ηχογράφηση της τρομπέτας έγινε στο στούντιο Cue στην Θεσσαλονίκη με ηχολήπτη τον Γιάννη Μαυρίδη. 

Πρωτότυπα σχέδια – Γραφιστικά: Σοφία Ροζάκη (Spil Tsoik)





Ηλίας Λιούγκος: Ποιος;




Δελτίο Τύπου (2018)

Ηλίας Λιούγκος 

ΠΟΙΟS;

Ο Ηλίας Λιούγκος επιστρέφει με 11 καινούργια βιωματικά τραγούδια (όπως τα χαρακτηρίζει ο ίδιος), σε μουσική δική του και στίχους της Ζωής Παναγιωτοπούλου. Τίτλος του δίσκου “ΠΟΙΟS;”. 

Τραγουδούν εκτός από τον ίδιο, ο Μανώλης Μητσιάς, ο Παντελής Θαλασσινός, ο Μπάμπης Τσέρτος, η Μόρφω Τσαϊρέλη και ο Ορέστης Λιούγκος.

Όπως σημειώνει ο τραγουδοποιός:
«τα τραγούδια αυτού του δίσκου γράφτηκαν από τη Ζωή, σε περιόδους έντονης συναισθηματικής φόρτισης. Μιλούν πάντα σε πρώτο πρόσωπο και παραπέμπουν σε κοινά βιώματα.Τα θέματα, κυρίως περί έρωτος, αλλά και κοινωνικό-υπαρξιακά που βασανίζουν κάθε ανήσυχο άνθρωπο, διατυπώνονται με δωρική λιτότητα, και καλούν τον ακροατή να συμμετέχει με καθαρή συνείδηση και παιδική αθωότητα. Η λιτότητα και η αμεσότητα των στίχων όπως θα διαπιστώσετε, με οδήγησαν σε απλές μελωδίες, αλλά όχι απλοϊκές. Δανειζόμενος συχνά απόηχους απ’ τη λαϊκή μας παράδοση, προτίμησα να έχουν ένα οικείο άκουσμα, εστιάζοντας κυρίως στο συναίσθημα, χωρίς βερμπαλισμούς και χωρίς να με ενδιαφέρει καθόλου να πρωτοτυπήσω».

Την ενορχήστρωση του album υπογράφει ο Φώτης Μυλωνάς. 

Έπαιξαν οι μουσικοί: 
Βαγγέλης Ζωγράφος- κοντραμπάσο
Μιχάλης Ορφανίδης- τύμπανα
Κώστας Χατζόπουλος-κλασική κιθάρα
Θόδωρος Κοτεπάνος- πιάνο
Μίλτος Παπαστάμου- βιολί, βιόλα, τσελόβιολο 
Αλέξανδρος Καραμπίλας- μπουζούκι
Γιάννης Χρήστου-κρουστά
Κώστας Κατσαντώνης- ακουστική κιθάρα 
Φώτης Μυλωνάς -ηλεκτρικό ένταστο και άταστο μπάσο, κλασική ακουστική και ηλεκτρική κιθάρα, πλήκτρα, μπαγλαμά, μαντολίνο, κλαρινέτο, μπανσούρι, ζίλια. 

Το cd, το οποίο συνοδεύεται από βιβλίο, με ένα πολύ κατατοπιστικό υλικό για τη συγκεκριμένη δισκογραφική δουλειά και για τον καλλιτέχνη, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οδός Πανός και διατίθεται σε επιλεγμένα δισκοπωλεία και βιβλιοπωλεία.




Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2020

Καγιαλίκος, Λέντζος: Μισοφέγγαρο κυδώνι






Δελτίο Τύπου

Γιώργος Καγιαλίκος – Δημήτρης Λέντζος

«Μισοφέγγαρο κυδώνι» 

Ερμηνεύουν:
Ιφιγένεια Κορολόγου, Γιώργος Φλωράκης

Λίγο καιρό μετά τη συνεργασία τους στο άλμπουμ «Αιώνια μέθη», ο ποιητής - στιχουργός Δημήτρης Λέντζος και ο συνθέτης Γιώργος Καγιαλίκος ενώνουν τις δυνάμεις τους και πάλι σε έναν καινούργιο κύκλο τραγουδιών, με τίτλο «Μισοφέγγαρο κυδώνι».

Κι αν στην «Αιώνια μέθη» ο συνθέτης φανέρωσε την λαϊκότροπη πλευρά του, στο «Μισοφέγγαρο κυδώνι» πειραματίζεται με τις δημοτικοφανείς φόρμες και την καθ' ημάς παράδοση. Εκεί φυσικά τον οδήγησαν οι, γεμάτοι ολοζώντανες εικόνες και βαθύ ερωτισμό, στίχοι του ποιητή. 

To «Μισοφέγγαρο κυδώνι» είναι ένα γλυκόπικρο ερωτικό μουσικό παραμύθι για μεγάλα παιδιά πλημμυρισμένο από τρυφερούς στίχους, σαγηνευτικές μελωδίες και βαθιές ερμηνείες από τις ζεστές φωνές της Ιφιγένειας Κορολόγου και του Γιώργου Φλωράκη. 

Σε ένα τραγούδι συμμετέχει η παιδική χορωδία του Ωδείου «Μυθωδία».

Το εξώφυλλο του δίσκου φιλοτέχνησε ο Γιάννης Ευθυμιάδης.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μετρονόμος.



Αναστασία Μουτσάτσου: Νυχτερινά πουλιά




Δελτίο τύπου (Φλεβάρης 2018)

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΜΟΥΤΣΑΤΣΟΥ

«Νυχτερινά Πουλιά»

Η Αναστασία Μουτσάτσου, μετά από την πολυσυζητημένη παράσταση ΓΥΝΑΙΚΕΣ και την κυκλοφορία του ομότιτλου single, επανέρχεται με ένα νέο κομμάτι γραμμένο εξ ολοκλήρου από την Χάρη Τσεκούρα.

Τίτλος του... Νυχτερινά Πουλιά.

Μια όμορφη, αισθαντικά ερμηνευμένη από την Αναστασία μπαλάντα, ένας ύμνος στη μοναχικότητα, για κείνους που έζησαν γκρεμό αλλά δε λύγισαν και τράβηξαν μπροστά. Ένα κομμάτι εσωτερικής αναζήτησης και περισυλλογής που μας ωθεί να ξεπερνάμε τις δυσκολίες και να πετάμε ψηλά.

Την ενορχήστρωση υπογράφει ο εξαιρετικός σολίστας Μανώλης Ανδρουλιδάκης, ο οποίος στο συγκεκριμένο τραγούδι παίζει επίσης κιθάρες, μαντολίνο, μπουζούκι, πιάνο και μπάσο. Στο βιολί είναι ο Κυριάκος Γκουβέντας.
Η ηχογράφηση, η μίξη και το mastering έγιναν στο Top Floor Studio του Πάνου Τσεκούρα.
Το εικαστικό του εξωφύλλου φιλοτέχνησε η Χάρις Τσεκούρα. Σχεδιασμός Εξωφύλλου: Kalma Design.
«Νυχτερινά Πουλιά», το νέο τραγούδι της Αναστασίας Μουτσάτσου κυκλοφορεί σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες από την MLK


ΝΥΧΤΕΡΙΝΑ ΠΟΥΛΙΑ

Κάτι πουλιά νυχτερινά τη μέρα δεν πετάνε
Σαν ξημερώσει χάνονται σε τόπο μυστικό
Όταν βραδιάζει έρχονται εδώ και τραγουδάνε
Γι αυτούς που ζήσανε γκρεμό και δεν το μαρτυράνε

Σε μένα μοιάζουν τα πουλιά που τραγουδούν τα βράδια
ψυχές που χτίζουνε φωλιά σ' απόκρημνα φαράγγια
Σε μένα μοιάζουν τα πουλιά

Κάτι πουλιά νυχτερινά ξεβάφουν τα φτερά τους
χρόνια κρυμμένα βάλσαμο κερνάνε τους τρελούς
Πάντα που ονειρεύονται αλλού πως ταξιδεύουν
μακριά απ' τα σύνορα του νου και με θεριά παλεύουν

Βικτωρία Ταγκούλη: V for Victoria





Δελτίο Τύπου 

Βικτωρία Ταγκούλη

'V for Victoria'

Η ανατρεπτική μουσικοθεατρική παράσταση επαναλαμβάνεται!

Θέατρο Δεκατέσσερα
Πέμπτες 6, 13, 20 & 27 Φεβρουαρίου, ώρα 9.15 μ.μ.

Μετά τη μεγάλη επιτυχία της ανατρεπτικής μουσικοθεατρικής παράστασης 

«V for Victoria» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών τον Δεκέμβριο, η Βικτωρία Ταγκούλη επανέρχεται με νέο κύκλο παραστάσεων στο θέατρο Δεκατέσσερα, όλες τις Πέμπτες του Φεβρουαρίου (6, 13, 20 & 27)!

Στην παράσταση «V for Victoria» η Βικτωρία Ταγκούλη ξανασυστήνεται στο κοινό, περικλείοντας τη χιουμοριστική, σκαμπρόζικη, αλλά και τρυφερή ματιά της πάνω στα πράγματα.

Πετάει τις μάσκες και τις ταμπέλες του παρελθόντος, λέει ό,τι ακριβώς πιστεύει, βγάζει το δικό της, αστεία τραγικό και τραγικά αστείο μανιφέστο για τη ζωή, τον έρωτα, τις κοινωνικές συμβάσεις, τις μόδες της εποχής και ελπίζει ότι δεν είναι μόνη, ότι υπάρχουν και άλλοι εκεί έξω που σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο: Ναι, θέλω να ζω με πάθος! Ναι, θυμώνω και το λέω! Ναι, αγαπάω και το δείχνω!

«V for Victoria» σημαίνει ότι η Βικτωρία Ταγκούλη θέλει να αναζητήσει όλα τα … κοινά που έχει με το …κοινό της. Και να τα γιορτάσει τραγουδώντας, γελώντας, δακρύζοντας και παίζοντας! 

Μέσα από πειραγμένα τραγούδια των Beyoncé, Kate Bush κ.ά, εμβληματικά κομμάτια από αγαπημένα μιούζικαλ, αλλά και πολλές ερμηνείες - έκπληξη από το ελληνικό και διεθνές ρεπερτόριο και φυσικά τον καταλυτικό ρόλο του συνθέτη Χρίστου Θεοδώρου στη θέση του ετοιμοπόλεμου πιανίστα, αυτή η παράσταση υπόσχεται να μας κάνει να δούμε με χιούμορ και αλήθεια τις φανερές και πιο απόκρυφες πτυχές της ζωής μας.

«Σε έναν αγγελικά πλασμένο κόσμο, δεν θα χρειαζόταν να λέμε τίποτα. Τα σώματά μας θα ήταν απαλλαγμένα από ρούχα, ταμπού και οδηγίες χρήσεως»

Κείμενα: Αστερόπη Λαζαρίδου
Σκηνοθεσία: Γιώργος Σαχίνης

Θέατρο Δεκατέσσερα 
Καλλιρρόης 10 Αθήνα
Τηλ. 693 219 5393

Πέμπτες 6, 13, 20 & 27 Φεβρουαρίου , ώρα 21:15

Εισιτήρια
12 € (κανονικό), 8 € (μειωμένο), 5 € (ατέλεια)

Νίκος Τουλιάτος: "Μ' ένα κύμβαλο ...αλαλάζον;" (23)






Δεν υποστήριξα ποτέ ότι υπήρξα κάτι το εξαιρετικό ούτε τώρα είμαι.

Απλώς είμαι εγώ, έπαιξα και παίζω μουσική, δίδαξα και διδάσκω όπως ακριβώς ζω.

Η μουσική, η τέχνη είναι συνέχεια της ζωής μου. Υπήρξε καλή η ζωή μου υπήρξε και η μουσική μου, υπήρξε άθλια η ζωή μου, άθλια ήταν και η μουσική. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Το σίγουρο είναι ένα. Δεν πούλησα την ζωή μου, κατά συνέπεια δεν πούλησα και την τέχνη μου.

Αυτό μπορώ να το υποστηρίξω κοιτώντας τους όλους στα μάτια.

Έχω εχθρούς; από ότι φαίνεται ναι!

Αλλά αυτό είναι καλό σημάδι, σημαίνει ότι κάτι κάνω. Δεν έχω περάσει απαρατήρητος.

Αλίμονο σε αυτόν που δεν έχει εχθρούς, σημαίνει ότι είναι ανύπαρκτος. Ευχαριστώ από καρδιάς όσους με αντιπαθούν όσους με κουτσομπολεύουν, όσους με βρίζουν, όσους με εχθρεύονται, όσους με ανταγωνίζονται, όλους όσους αποδεικνύουν τόσο δυναμικά την δική τους μετριότητα και ανικανότητα, ευχαριστώ που με τα αρνητικά σχόλια και την ειρωνεία με ανεβάζετε ψηλά, γιατί ακριβώς αυτό σημαίνει ότι αφήνω γερά το στίγμα μου, γιατί αυτό σημαίνει ότι αυτό που πάλεψα σε όλη μου τη ζωή, να είμαι διαφορετικός το έχω καταφέρει, δεν μπορείτε να με αγνοήσετε γιατί είμαι παρόν.

Σας ευχαριστώ πραγματικά.

Λάθη – πολλά. Ουδείς αλάνθαστος

Κακές στιγμές – πολλές. Τι μιζέρια να υπάρχουν μόνο καλές.

Δυσκολίες – τεράστιες. Υπάρχει εύκολος δρόμος; Και να υπήρχε δεν θα μου άρεσε να τον ακολουθήσω.

Παρεξηγήσεις – ακόμα περισσότερες. Δεν χαϊδεύω τα αυτιά κανενός και δεν θα το κάνω ποτέ.

Δεν έζησα σε βάρος κανενός αν και υπάρχει τέτοια φιλολογία.

Ήμουν και παραμένω ανοιχτό χαρτί, το πρόβλημα είναι ότι επιτρέπω στον καθένα να γράφει επάνω ότι θέλει και μετά το διαβάζει σαν δική μου άποψη και θέση. Λάθος μου; Ναι το αναγνωρίζω αλλά τι να κάνω, δεν πειράζει. Αυτός είμαι με τα καλά και τα κακά.

Όλα αυτά βγάζουν πικρία; Μπορεί να θεωρηθούν ως επίθεση; Διαπιστώσεις είναι όπως τις νιώθω εγώ. Προέρχονται και από συναισθηματική φόρτιση; ίσως ναι.

Υπάρχει όμως καπνός χωρίς φωτιά; Μέσα από όλα αυτά ο καθένας μπορεί να βρει τι τον αφορά ή όχι. Μπορεί όλοι να θεωρούν ότι δεν τους αφορά. Αυτό όμως δεν αλλάζει το τοπίο.

Οι Έλληνες μουσικοί είναι καλοί, πολύ καλοί, και αν αυτό το δούμε σε σχέση με τις συνθήκες που έχουν…. πάρα πολύ καλοί!!

Ας ξεπεράσουμε την ξενομανία μας και ας ρίξουμε την ενέργεια και ικανότητα μας στη δημιουργία.

Ας κοιταχτούμε στα μάτια και ας μάθουμε να μιλάμε με ειλικρίνεια μεταξύ μας. Θα βοηθήσει πρώτα εμάς και το σημαντικότερο του νεώτερους που έρχονται, που μας εμπιστεύονται που μας ακούνε, και που χρειάζονται πρότυπα που να τους δίνουν θετική ενέργεια και όχι απογοήτευση.

Δεν χρειάζεται να συμφωνήσουμε σε τίποτε – να συνυπάρξουμε χρειάζεται – να μην ειρωνευόμαστε ο ένας τον άλλον, χρειάζεται να μάθουμε να ακούμε ο ένας τον άλλον. Να καταθέσουμε τις απόψεις μας.

Αντί να σχολιάζουμε κουτσομπολίστικα ο ένας την δουλειά του άλλου, να μάθουμε να την ακούμε, να την κρίνουμε δημιουργικά και να καταθέτουμε την άποψη μας.

Ας γραφτούν βιβλία – cds – ας δημιουργηθούν videos με απόψεις τεχνικές, με στυλ παιξίματα, ήχους, πράγματα που δίνουν προοπτική. Να δημιουργήσουμε τη δική μας αγορά, να ανακαλύψουμε το τοπίο μας, για να μπορούμε να διεκδικήσουμε από τους άλλους και από το ίδιο το κράτος καλύτερες συνθήκες, χρήματα, υποδομή, αλλιώς θα κυριαρχεί η γκρίνια και το παράπονο.

Αν δεν συστηθείς πώς περιμένεις να σε φωνάξουν με το όνομα σου;







Η ίδια κίνηση και η ίδια ενέργεια χρειάζεται για να βγάλουμε τα μάτια του άλλου ή να τον πιάσουμε από το χέρι και να πορευτούμε μαζί, η διάθεση είναι αυτή που αλλάζει και καθορίζει το περιεχόμενο της ενέργειας.              
                       
Το σίγουρο είναι ότι αποδεικνύεται πολύ κουραστικό να θάβεις τον άλλον από το να τον δεχτείς όπως είναι και να ανταλλάξεις απόψεις μαζί του. Το πρώτο σε στερεύει, ενώ το δεύτερο σε γεμίζει ιδέες και σκέψεις. Και σε κάνει καλύτερο μουσικό και καλύτερο άνθρωπο.

Η αλήθεια και η ειλικρίνεια σε απελευθερώνει, και αυτό βγαίνει και στη μουσική. Και οι περισσότεροι είμαστε μεταξύ μας ανειλικρινείς. Όταν συναντιόμαστε λέμε ψέματα ο ένας στον άλλον και από πίσω θάβουμε.

Απαράδεκτη εικόνα και συμπεριφορά από ανθρώπους που «υπηρετούν» την τέχνη και μέσα από αυτήν υποτίθεται ότι επικοινωνούν με τον κόσμο μεταφέροντας τις ιδιαίτερες ευαισθησίες που υποτίθεται πως έχουν οι καλλιτέχνες απέναντι στην ζωή, και που εκφράζουν με την μουσική και τον ήχο…..ή μήπως είμαι άρρωστα ρομαντικός και εκτός πραγματικότητας;

Βέβαια είναι λογικό να αναρωτιούνται πολλοί ποια ανάγκη με κάνει να γράφω αυτά τα πράγματα.

Μέχρι σήμερα προσπάθησα να βρω τον χώρο που μου αναλογεί στην ζωή. Δεν ήταν ιδιαίτερα γοητευτικό για μένα να ζήσω τυπικά κυνηγώντας απλώς το φαΐ μου, και το χέσιμο με κάποια αξιοπρεπή ή όχι δουλίτσα, ήθελα κάτι άλλο.

Το πάλεψα πολύ. Αντιμετώπισα την ζωή με δημιουργική διάθεση, θετικά παρ’ όλο που πολλοί με θεωρούν πεσιμιστή. Ότι έχω κάνει το έχω πετύχει με τις δυνάμεις μου. Αξιοποίησα τις ευκαιρίες και έψαχνα να βρω πού είμαι εγώ μέσα σε κάθε κατάσταση.

Όσο πιο δημιουργικός ήμουν τόσο μεγαλύτερες επιθέσεις δεχόμουν.

Ήταν δύσκολο να με αποδεχτούν.

Από τον κόσμο έχω γνωρίσει αποδοχή και σεβασμό. Έχω νιώσει αγάπη και ευγνωμοσύνη, μου έχουν απευθυνθεί με κουβέντες πολύτιμες όπως π.χ. ...να σε έχει ο θεός καλά που σηκώνεις τον Έλληνα εκεί που του πρέπει... και άλλα πολλά τόσο τρυφερά λόγια.

ΑΥΤΟ ΚΡΑΤΩ, ΑΥΤΟ ΜΕ ΟΔΗΓΕΙ, ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ.

Όμως αντίθετα από τους συναδέλφους έχω εισπράξει πολλές φορές ειρωνεία, και ασέβεια, και το χειρότερο αγνωμοσύνη.(δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνω ότι υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις).

Είχα την πρώτη σχολή στην Ελλάδα, έχουν περάσει από εκεί εκαντοτάδες μαθητές, και καθηγητές. Έχω δώσει ευκαιρίες μέσα από φεστιβάλ, συναυλίες και παραγωγές που έχω οργανώσει όπου έχουν εμφανιστεί δεκάδες μουσικοί. Έφτιαξα το πρώτο συγκρότημα κρουστών, και πολλές ομάδες κάθε είδους μουσικής από όπου έχουν περάσει πολλοί μουσικοί, έχω πάρει νέα παιδιά σπουδαστές ακόμη, (σήμερα επαγγελματίες μουσικοί οι περισσότεροι από αυτούς,) και τους έχω ανεβάσει σε σκηνές όπως ΗΡΩΔΕΙΟ – ΜΕΓΑΡΟ (προ Αρίων) – ΑΡΧΑΙΑ ΘΕΑΤΡΑ – συναυλίες σε όλη την Ελλάδα, ακόμη και στο εξωτερικό, έχω παίξει με το 90% των Ελλήνων μουσικών. Και σε ότι αφορά τα κρουστά νομίζω!!! ότι έχω ένα σημαντικό ρόλο στην ύπαρξη, την ανάπτυξη, την διαμόρφωση αγοράς, την γνωριμία τους με το κοινό σε ολόκληρη την Ελλάδα, έχω σκάψει με τα νύχια σε άγονο έδαφος πριν 25 χρόνια όταν με αποκαλούσαν περίεργο και γραφικό.

ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΚΑΤΑ ΤΑ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΠΟΛΛΩΝ ΜΟΥΣΙΚΩΝ ΕΓΩ ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΖΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΑΙΖΩ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΧΩΡΑ.

Γιατί όλοι έχουν παίξει με όλους εκτός από μένα, και όλοι οι έστω οι περισσότεροι έχουν σπουδάσει σε όλο τον κόσμο και κάπου; στην Ελλάδα, αλλά από τις 5 σχολές που είχα από το 1987 δεν πέρασε κανείς. Αλλά για κάποιον περίεργο λόγο που χρήζει ψυχανάλυσης μάλλον είχα την εντύπωση πως σπουδάζανε στις σχολές μου περίπου 300 άτομα εκ των οποίων κάποιοι γνωστοί μουσικοί σήμερα.

Μάλλον από κεκτημένη ταχύτητα άρρωστου εγωισμού νόμιζα τόσα χρόνια ότι κάτι έχω προσφέρει και εγώ. Δεν πρόκειται για παράπονο, πικρή διαπίστωση είναι, που αφήνει άσχημη γεύση και μυρωδιά πτωμαΐνης.

Πολλές φορές και το κοινό κινείται με τις εκάστοτε μόδες. Και πάντα θα υπάρχουν παραγωγοί που θα τραβάνε μουσικούς από το μανίκι για να μπουν στο παιχνίδι της μόδας την συγκεκριμένη περίοδο ώστε να έχουν οφέλη.

Το θέμα είναι εάν οι μουσικοί βρίσκουν πραγματικά το χώρο τους μέσα σε κάθε κατάσταση ή εάν απλώς την εκμεταλλεύονται και μόλις περάσει η μόδα επιστρέφουν στα σκυλάδικα. Έχω δει πολλούς να εμφανίζονται και να εξαφανίζονται σαν κομήτες ανάλογα με το πού έχει χρήμα. Και είναι ελάχιστοι αυτοί που παλεύουν με πείσμα για τα μουσικά τους οράματα, που ψάχνονται, που πειραματίζονται, που παλεύουν, άσχετα από τις συνθήκες.

Θεωρώ ότι είμαι από αυτούς τους λίγους, και το λέω χωρίς κανένα ίχνος μετριοπάθειας, γιατί απλούστατα πιστεύω ότι η μετριοπάθεια αφορά τους μέτριους.

Σε τελευταία ανάλυση ο κόσμος και η ζωή αναδεικνύουν την σημασία της προσπάθειας του καθενός.

Παρόλα αυτά όλη αυτή η ιστορία με έχει κουράσει. Έχω αναλώσει πολλές σκέψεις και έχω περάσει πολλές στεναχώριες για όλα αυτά. Από την δική μου πλευρά έχω πάρει θέσεις επανειλημμένως και στα πλαίσια του σωματείου αλλά και σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις παλεύοντας για την ανάπτυξη πιο καλλιτεχνικών και πολιτιστικών αντιλήψεων, και δράσεων, όμως κουράστηκα δεν με αφορά πια. Έχω κλείσει 34 και κάτι χρόνια σαν μουσικός επαγγελματίας. Είναι μια ολόκληρη ζωή. Αυτή είναι και η απάντηση στο γιατί ξαφνικά δημοσιεύω τις σκέψεις μου, μια ας πούμε αυτοβιογραφία και μάλιστα στα 50 μου. Έχω ακούσει πολλά δεν ζω σε άλλο πλανήτη. Ξέρω όταν μου μιλάει κάποιος τι σκέφτεται για μένα. Ξέρω ποιοι δεν είναι ειλικρινείς μαζί μου. Ξέρω ποιοι με βρίζουν και με κοροϊδεύουν πίσω από την πλάτη μου. Και βέβαια ξέρω πολύ καλά ποιοι με σέβονται ποιοι με αγαπάνε ποιοι απλώς δεν έχουν ανάγκη να με υποτιμήσουν. Ξεκαθαρίζω το τοπίο και τη θέση μου μια και καλή απέναντι σε όλους και δεν ξανά ασχολούμαι με κανέναν και με καταστάσεις που με βγάζουν από τις προσωπικές μου αναζητήσεις και μου δημιουργούν οποιοδήποτε βάρος. Τους γνωρίζω όλους καλά, ας σκεφθεί ο καθένας την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε ότι ξέρω. Έχουμε μεγαλώσει μαζί με την μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων που σήμερα καθορίζουν τα καλλιτεχνικά πράγματα στην ΄Ελλάδα, έχουμε περάσει πολλά μαζί, έχουμε ζήσει στεναχώριες, αγωνίες, χαρές, με πολλούς, και όμως σήμερα πολλοί από αυτούς ζουν μέσα στην αυταπάτη του δήθεν star system που έχουν επιβάλλει οι εταιρείες και οι επιλογές τους πια ανήκουν σε κυκλώματα των κάθε είδους life style. κρίμα!!!

Εγώ έχω αποδείξει ότι τους κοιτάω όλους στα μάτια, αυτός είμαι λοιπόν, ας αποφασίσει ο καθένας όταν μου απευθύνεται να με κοιτάει στα μάτια αλλιώς δεν χρειάζεται να κάνει τον κόπο.


Κάνω αυτό που αγαπώ, την προσωπική μου ευτυχία την κατέκτησα με πολύ πόνο και δηλώνω σε αντίθεση με την μιζέρια της εποχής ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ. Ασχολούμαι με αυτό που επέλεξα, διαχειρίζομαι τον χρόνο μου όπως θέλω εγώ, με όποιον θέλω, όποτε θέλω, με ότι θέλω συμμετέχω μόνο σε ότι επιλέγω και με γεμίζει, δεν ζω με πρέπει αλλά με θέλω. Αποφασίζω για όλα και δεν υποχρεώνομαι από κανέναν ώστε να αναγκάζομαι σε κάθε είδους επώδυνους συμβιβασμούς. Έχω ζήσει με ακραίους τρόπους, έχω περάσει από καλές και κακές στιγμές, έχω περάσει από μεγάλες φιλίες και από απέραντες μοναξιές. είμαι καλά με την ζωή μου. Χωρίς άγχη πορεύομαι στην μουσική μου περιπέτεια, χωρίς ματαιοδοξίες, χωρίς υπερβολές, με μοναδικό στόχο να χαίρομαι με αυτά που κάνω. Χωρίς κόμπλεξ απέναντι σε κανέναν και χωρίς διάθεση υποτίμησης για κανέναν. Δηλώνω συνειδητά ρεμάλι. Τελικά είμαι ικανοποιημένος από την ζωή μου και από την προσφορά μου στον βαθμό που σημαίνει κάτι για μένα και με την ελπίδα ότι κάτι μπορεί να σημαίνει και για κάποιους άλλους. Αυτό μου φτάνει. Χαίρομαι τη καθημερινότητα μου και τίποτα πια δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό.

Νίκος Τουλιάτος

Κονιορτοποίηση ακροδεξιών: Μια ευγενική προσφορά του Φοίβου Δεληβοριά







Αλλοιώνεται ο πληθυσμός μας από τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, όπως είπε ένας υπουργός;

Και βέβαια, αλλά προς το καλύτερο. Οταν ένας άνθρωπος σώζεται από τον θάνατο στη δική σου αγκαλιά, παύεις να έχεις αυτή τη μοσχαρίσια φάτσα κι αυτή την «αρχιδίσια ερημιά» που εκπέμπουν άτομα όπως ο συγκεκριμένος υπουργός. Ας μου επιτραπεί η έκφραση, είναι από στίχο σε καινούργιο μου τραγούδι. Μια μέρα έβλεπα αυτόν τον υπουργό να μιλάει. Μετά άλλαξα κανάλι και μίλαγε ο Λιάγκας. Το βράδυ είδα στον ύπνο μου δύο γιγάντια αρχίδια που πετούσαν πάνω απ’ την πόλη. Κι έγραψα ένα τραγούδι, την «Αγρια Ορχιδέα».


Πηγή:
Φοίβος Δεληβοριάς, Συνέντευξη στον Δημήτρη Κανελλόπουλο, Εφημερίδα των Συντακτών, 25 Ιανουαρίου 2020.

Για το βιβλίο "Μουσική καταγραφή στην Κρήτη 1953-5"




Για το δίτομο βιβλίο Μουσική καταγραφή στην Κρήτη 1953-5 / Υλικό από την εθνομουσικολογική έρευνα του Samuel Baud-Bovy

Επιμέλεια: Μάρκος Δραγούμης, Λάμπρος Λιάβας, Θανάσης Μωραΐτης

Έκδοση: Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, Μουσικό Λαογραφικό Αρχείο Μέλπως Μερλιέ, Fonds Samuel Baud-Bovy, 2006.

[Το ίδιο κείμενο, εμπλουτισμένο, ειπώθηκε στο Συνέδριο που έγινε στη Γενεύη για την έκδοση τον Νοέμβριο 2006]

Αντιγράφοντας στον υπολογιστή τις καταγραφές του Samuel Baud-Bovy

Στον έλεγχο καταγραφών-ηχογραφήσεων που έγινε από τον Μάρκο Δραγούμη και τον υπογράφοντα, διαπιστώθηκε ότι ο Samuel Baud-Bovy (B.B.) είχε υποτιμήσει τη δουλειά του –καθότι η κατάθεση των χειρόγραφων καταγραφών του στο Μουσικό Λαογραφικό Αρχείο Μέλπως Μερλιέ το 1980 συνοδευόταν από την φράση «να μην δημοσιευτούν, γιατί δεν τα έχω ολοκληρώσει»– διότι οι καταγραφές του σε πολύ μεγάλο ποσοστό ήταν κάτι παραπάνω από σωστές.

Έγινε κάποια επιλογή σε σχέση και με τις καλλίτερες –ηχητικά– ηχογραφήσεις και με βάση την κατηγορία των τραγουδιών: νανουρίσματα, μοιρολόγια, ρίμες Ερωτόκριτου, οργανικοί σκοποί.

Ακολούθησε η μελέτη των καταγραφών με σκοπό να κατανοηθεί πλήρως η φιλοσοφία και η προσωπική του άποψη για την καταγραφή των δημοτικών τραγουδιών.

Πρώτο και κύριο μέλημα ήταν να μεταφερθεί στον υπολογιστή όλη η εργασία του B.B. όπως ήταν στα χειρόγραφα μηδέ εξαιρουμένης και της ορθογραφίας των κειμένων (ερευνήθηκε και καταγράφηκε η ερμηνεία πολλών άγνωστων λέξεων που δεν είχε ολοκληρώσει ο Β.Β.). Έτσι δημιουργήθηκαν στον υπολογιστή, τα αντίστοιχα ιδιαίτερα σύμβολα με τα οποία κατέγραψε ο Β.Β. την διαστηματική δομή των δημοτικών τραγουδιών ιδιαίτερα –στην προκείμενη έρευνα– της κρητικής λύρας (οργάνου χωρίς τάστα) και της ασκομαντούρας.

Οι διορθώσεις που χρειάστηκε να γίνουν, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα γινόντουσαν και από τον Β.Β. (σημαντική βοήθεια με τις παρατηρήσεις της προσέφερε η Francoise Sallin).

Τα προβλήματα που είχε να επιλύσει ο Β.Β. δεν ήταν τόσο οι ρυθμοί (διότι στην Κρητική μουσική παράδοση δεν έχουμε πολυρρυθμία και ανισομερή ρυθμικά σχήματα δηλ. κουτσούς ρυθμούς ή ακσάκ: 11/8, 9/8, 13/8 κτλ.), όσο οι συνεχόμενοι αντιχρονισμοί και οι συγκοπές (ιδιαίτερο ουσιαστικό συστατικό στοιχείο της Κρητικής μουσικής παράδοσης που ιδιοφυώς συνέλαβε και κατέγραψε ο Β.Β.) που αποδίδονται με 3ηχα, 5ηχα, 7ηχα καθώς και η ιλιγγιώδης κίνηση, το γρήγορο τέμπο της λύρας και της ασκομαντούρας. Οι γνώσεις του για τα δύο αυτά όργανα τον βοήθησαν να καταγράψει και τα πιο ανεπαίσθητα ποικίλματα καθώς και την κάπως πολυφωνική εκφορά της ασκομαντούρας.

Σημαίνοντα στοιχεία των καταγραφών:

* Κατέγραψε σε νότες ολόκληρα τα τραγούδια και όχι μόνον την 1η στροφή,

* Κατέγραψε ακόμα και τα πιο ανεπαίσθητα τσακίσματα των οργάνων και της φωνής,

* Κάθετη καταγραφή όλων των στροφών ώστε να φαίνεται η ομοιότητα της μελωδικής κίνησης όλων των στροφών και οι μικροπαραλλαγές τους ακόμα και στους μη μουσικούς,

* Κατέγραψε αρκετές παραλλαγές πολλών από τους 50 σκοπούς,

* Πάλεψε με την διαστηματική δομή (τέταρτα του τόνου κτλ.) καθώς και με τα προβλήματα της πτώσης της μπαταρίας των μαγνητοφώνων.

* Είναι η πιο ολοκληρωμένη έως τώρα καταγραφή και η έκδοσή της θα βοηθήσει τις μελλοντικές γενιές μουσικών και μουσικολόγων ώστε να έχουν πλήρη και σαφή εικόνα της μουσικής παράδοσης της Κρήτης.

Θανάσης Μωραΐτης
Πλάκα, 3 Νοεμβρίου 2006

REBEtango: ρεμπέτικο και τάνγκο στο θέατρο Αλκμήνη



REBEtango

Για 6 Μόνο παραστάσεις

Ρεμπέτικο και Τάνγκο
Δρόμοι παράλληλοι
Μουσικές του λιμανιού
Πειραιάς και Μπουένος Άιρες

«Το Ρεμπέτικο ήταν ένα περιθωριακό είδος, συχνά υπό διωγμό. Παιζόταν σε χώρους, όπου σύχναζαν άνθρωποι προερχόμενοι από τα κατώτερα λαϊκά στρώματα, με δικούς τους κώδικες συμπεριφοράς και συνήθειες, μέσα στις οποίες περιλαμβανόταν και η ευρεία χρήση της ινδικής κάνναβης. Το Τάνγκο είχε περίπου τα ίδια χαρακτηριστικά. Μόνο που στη θέση αυτών των χώρων (που συχνά έμοιαζαν με τεκέδες) υπήρχαν οι οίκοι ανοχής. Κάποια στιγμή της ιστορίας του, το ρεμπέτικο καταξιώνεται και βγαίνει από την αστική ανυποληψία, χάρη σε δύο μεγάλες φυσιογνωμίες: τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Μίκη Θεοδωράκη. Όμοια και το Τάνγκο, ”εξαγνίστηκε” μέσα από τα κοσμικά σαλόνια της Αμερικής και της Ευρώπης Καταξιώθηκε μέσω δημιουργών, όπως ο Carlos Gardel και κατάληξε ”κλασικό” μουσικό είδος κάτω από τις μουσικές εμπνεύσεις δημιουργών, όπως ο Άστορ Πιατσόλα». 

(από ομιλία του Παντελή Λεούση στο Ταχυδρομικό και Φιλοτελικό Μουσείο της Αθήνας, το 2010)

Οι ρεμπέτες εξέφρασαν, με πρωτάκουστη γνησιότητα, τον άνθρωπο που συμμετέχει ολοκληρωτικά στην ζωή, χωρίς να υποχωρεί την δύσκολη στιγμή. Είπαν τα σύκα- σύκα και την σκάφη -σκάφη. Το Τάνγκο, ομοίως, ήταν και είναι το κυρίαρχο όπλο όσων νιώθουν ότι οι υποστηρικτές της ελευθερίας είναι πάντα στην πρώτη γραμμή. 

Η ψυχή του ρεμπέτικου και το πάθος του τάνγκο ενώνονται, αναδεικνύοντας το μεγαλείο της αγάπης και του έρωτα, της προδοσίας, αλλά και της πραγματικής φιλίας. Μέσα από τέσσερις ιστορίες μεταναστών, που πιστεύουν ότι "την καλύτερη θάλασσα δεν την έχουμε ακόμη ταξιδέψει".

Συντελεστές παράστασης Ρεμπετανγκο Tραγούδι - ανάγνωση κειμένων: Κατερίνα Κουρεντζή 
Xορός, τραγούδι: Ariel Perez 
Χορος: Μαργαρίτα Πλέσσα 
Mπουζούκι - τραγούδι: Θάνος Θεοδωρόπουλος 
Φυσαρμόνικα: Κώστας Βλαχόπουλος Kιθάρα: Roman Gomez 
Ιδέα: Κατερίνα Κουρεντζή 
Σενάριο: Mαργαρίτα Πλέσσα Χορογραφίες: Αriel Perez 
Σκηνικά – σκηνοθεσία: Άννα Τιανγκουνίδου
Γραφιστική επιμέλεια: Grid Fox 
Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού

Διάρκεια παράστασης: 80' χωρίς διάλειμμα
Τιμές εισιτηρίων: προπώληση 10 ευρώ 
Μαθητές, φοιτητές, άνεργοι, ΑΜΕΑ, συνταξιούχοι: 10 ευρώ
Στο ταμείο: 14 ευρώ 
Στην τιμή του εισιτήριου περιλαμβάνεται κι ένα ποτήρι κρασί
Κάθε Σάββατο, στις 23.30

Πρεμιέρα: 1 Φεβρουαρίου 2020
Παραστάσεις Φεβρουαρίου: 1,8,15,22,29 & στις 7 Μαρτίου 2020
Θέατρο Αλκμήνη | Αλκμήνης 8 -12| Πετράλωνα | 2103428650

Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2020

Η "Ιχνογραφία" του Κώστα Παπαγεωργίου στην ηχογραφημένη εκδοχή της







Ιχνογραφία



(Οι στίχοι από το ποίημα του Κώστα Παπαγεωργίου με τη σειρά ακριβώς που ακούγονται στο δίσκο. Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος, Ερμηνεία: Γιώργος Μεράντζας, Σάκης Μπουλάς, Δίσκος: Ιχνογραφία, 1983).


Μέρος Πρώτο

Πες τους μη ρίξουν φόλα στο σκυλί
δεν θα κερδίσουν
φτάνει ν’ ανοίξεις τα παντζούρια το πρωί
κι ακούς των πεθαμένων το έγια μόλα
ή ακούς την πολιτεία να σηκώνεται
αφήνοντας κενό ένα σχήμα στο σεντόνι

Γι’ αυτό ρωτάω να πεις για το σκυλί
από χαρά να πέθανε ή πίκρα
χρόνια που πρόσμενε και πήγανε χαράμι
να φτάσει ο Ξένος απ’ την Τροία

Πες τους μη ρίξουν φόλα στο σκυλί δεν θα κερδίσουν
φτάνει ν’ ανοίξεις τα παντζούρια το πρωί
κι ακούς των πεθαμένων το έγια μόλα

κι όμως που γνώριζε τους δρόμους του σπιτιού του
σημάδια απ’ το κορμί της Πηνελόπης
κι όμως που γνώριζε τους δρόμους του σπιτιού του
σημάδια απ’ το κορμί της Πηνελόπης

Πες τους μη ρίξουν φόλα στο σκυλί δεν θα κερδίσουν
φτάνει ν’ ανοίξεις τα παντζούρια το πρωί
κι ακούς των πεθαμένων το έγια μόλα

Γιατί δεν είναι ο νους για να θυμάται
Ούτε η μνήμη, ούτε η μνήμη, που κλοτσάει τον πεθαμένο
Μέχρι μετέωρα να κινείται το σκουλήκι
Άλλο μη βρίσκοντας τροφή από κρέας
Ούτε έχει ο θάνατος ποδάρια να στεριώσει
Και δε θυμάται ακόμα το όνομά του
Που έχουν συνήθειο και του δίνουν οι άνθρωποι
Φτέρνα για να κατέχει δρόμους
Μάτια να κρίνει το σωστό και το άδικο.

Πες τους μη ρίξουν φόλα στο σκυλί δεν θα κερδίσουν
φτάνει ν’ ανοίξεις τα παντζούρια το πρωί
κι ακούς των πεθαμένων το έγια μόλα







Μέρος Δεύτερο

Τώρα
δεν έχει χέρια να μαζέψουν την ελιά

Μα τον μηχανισμό ποιος τον κατέχει;

Γιατί σαν τ’ άλογα που χλιμιντρίζουν
τον κίνδυνο να φτάνει νοιώθοντας
όμοια της κάμαράς μου τα έπιπλα
μετακινούνται αλαφιασμένα
και παίρνουν θέσεις ασυνάρτητες

Γιατί σαν τ’ άλογα που χλιμιντρίζουν
τον κίνδυνο να φτάνει νοιώθοντας
όμοια της κάμαράς μου τα έπιπλα
μετακινούνται αλαφιασμένα
και παίρνουν θέσεις ασυνάρτητες

Ξάπλα στο φαλακρό τοπίο του έρωτα
με την αιχμή του μαχαιριού μου τραβηγμένη
απ’ την αιχμή του
καθώς ο ήλιος στάζει στο μυαλό
κι η τρέλα χασμουριέται, κι η τρέλα χασμουριέται
πίσω απ’ την πρόφαση της σκέψης
κι ο ίσκιος γίνεται κηλίδα κάτω από το τέλμα
και βαριανασαίνει.

Βλέπω το μάτι του νεκρού
κόκκινο απ’ την αγρύπνια του ύπνου
και τ’ όνειρο με οσμή καμένης σάρκας

κι άντρας λεβέντης ανέβηκε στον άμβωνα πως θα μιλήσει και διάκρινες στο στόμα του μπαμπάκι· αυτό που βάζουνε στους πεθαμένους κίτρινο από τσιγάρο και πάνω στις άκρες το μπαμπάκι στάλες αίμα που έζεχνε σκουλήκι και φλέβα μαύρη που έλεγες βαλσαμωμένη το σκοτάδι. Λοιπόν και άρχισε

η φλόγα
σάρκα της φωτιάς
άμα αποχτήσει συνείδηση
του οστού της
θα λυπηθεί το ξύλο

Θα παγώσει.

Κι ο ποιητής
κολλάει στη λαβωμένη λέξη
ρουφάει το σκοτωμένο αίμα
βδέλλα

Κι ο ποιητής
κολλάει στη λαβωμένη λέξη
ρουφάει το σκοτωμένο αίμα
βδέλλα

Κι ο ποιητής.

Γλώσσα μου χωρισμένη
παραλίγο γλίστρησαν τα βήματά μου

Καθένα κι άλλο φως τον δυναστεύει

Κι ένας απ' το πλήθος που άκουγε του σβούριξε μαχαίρι μεθυσμένο

Γλώσσα μου χωρισμένη
παραλίγο γλίστρησαν τα βήματά μου

Όχι αίμα
μα απ' τον ίλιγγο
διασχίζοντας
να βρει το σπλάχνο

Όχι αίμα
όχι αίμα
όχι αίμα
και το πουλί που ήτανε στον άμβωνα
όχι αίμα
με ανοιγμένα τα φτερά για ν’ ακουμπάει το ευαγγέλιο πέταξε ξαφνικά κι είπαν μερικοί είναι η ψυχή του σκοτωμένου. Κι αυτός με το μαχαίρι
όχι αίμα
στο λαιμό και με πληγές που άνοιξαν παλιές της Αλβανίας κι ακόμα πιο παλιές θαλασσινές
και σιγά μουγκρίζοντας διέσχισε το πλήθος

Γλώσσα μου χωρισμένη
παραλίγο γλίστρησαν, γλίστρησαν, τα βήματά μου

και πάνω στον αητό αργά ξεψύχησε. Κι αφού τον σπάραξαν βρήκανε την καρδιά του σκουριασμένη αγάπη τα χείλια σάπια  από σιωπή και πήραν να τον θάψουνε και φτιάξανε πομπή κι ενώ όλοι πήγαιναν στον ίδιο τάφο καθένας άλλον είχε για νεκρό του.

Γλώσσα μου χωρισμένη
παραλίγο γλίστρησαν, γλίστρησαν, τα βήματά μου

Γλώσσα μου χωρισμένη
παραλίγο γλίστρησαν, γλίστρησαν, τα βήματά μου

όχι αίμα
μα απ' τον ίλιγγο του άδειου
διασχίζοντας

να βρει το σπλάχνο


Γλώσσα μου χωρισμένη
παραλίγο γλίστρησαν τα βήματά μου

και το πουλί, και το πουλί που ήτανε στον άμβωνα με ανοιγμένα τα φτερά για ν’ ακουμπάει το ευαγγέλιο πέταξε ξαφνικά κι είπαν μερικοί είναι η ψυχή του σκοτωμένου.

Γλώσσα μου χωρισμένη
παραλίγο γλίστρησαν, γλίστρησαν, τα βήματά μου

Γλώσσα μου χωρισμένη
παραλίγο γλίστρησαν, γλίστρησαν, τα βήματά μου