Δέκα πράγματα που θα χρωστάμε στον Νότη Μαυρουδή

 

ΔΕΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΣΤΟΝ ΝΟΤΗ ΜΑΥΡΟΥΔΗ

 

του Ηρακλή Οικονόμου

1) Την ενορχηστρωτική προσέγγισή του στα αντάρτικα, προσέγγιση σχεδόν υπόκωφη, απογυμνωμένη, ριζικά διαφορετική από την σαφώς πιο εξωστρεφή ματιά του Μικρούτσικου. Στον Μαυρουδή (και βεβαίως και στον Θάνο) χρωστάμε το πέρασμα των αντάρτικων στις επόμενες γενιές. Ξεχωρίζω το «Άνεμοι Θύελλες» - ένα ψιθύρισμα από το οποίο ξεχύνεται μπροστά μου ένα ποτάμι ανώνυμων αγωνιστών καθώς βαδίζουν προς τον θάνατο και την αθανασία.

 

2) Τη σειρά Café del’ Art με τις δύο κιθάρες, τη δική του και του Παναγιώτη Μάργαρη, που «νομιμοποίησε» την κιθαριστική μουσική σε ένα ευρύτατο κοινό, παράγοντας παράλληλα εξαίσιες λυρικές στιγμές. Μουσική για τον κινηματογράφο, Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Βαμβακάρης, Τσιτσάνης, Λατινική Αμερική, ορχηστρικά που έφτιαξαν τη δική τους σχολή. Ξεχωρίζω το Λαϊκό Βαλσάκι που περιλαμβάνεται στο Café del’ Art 1 και κατάγεται από …«Κάπου ανατολικοδυτικα».

 

3) Τη συμβολή του στο Νέο Κύμα – ήδη από το 1964 ο Μαυρουδής ξεκινάει τις δισκογραφικές του καταθέσεις, έχοντας παράλληλα κεντρική θέση και στις μπουάτ με την κιθαριστική του δεινότητα. Αξιοθαύμαστο δεν βρίσκω μόνο το ότι μπήκε στο συγκεκριμένο ρεύμα και ύφος, αλλά και το ότι βγήκε απ’ αυτό – εννοώ ότι προχώρησε παρακάτω και βάθυνε την τέχνη του, όπως π.χ. έκανε κι ο μέγας Σπανός. Ξεχωρίζω το «Άκρη δεν έχει ο ουρανός» με την ερμηνεία του Γιώργου Ζωγράφου.

 

4) Τη μελοποίηση της ποίησης του Μάνου Χατζιδάκι στο απαράμιλλης ευαισθησίας «Παιδί της Γης». Εκεί, η «Μυθολογία» του Μ.Χ. τροφοδοτεί μια μελωδική-ηχητική ατμόσφαιρα που συμβαδίζει με το χατζιδακικό ύφος προδίδοντας όμως και τη δημιουργική φλέβα του Μαυρουδή που επρόκειτο να εκραγεί τη δεκαετία του ’80. Ξεχωρίζω την «Κρίση» με την Αρλέτα φυσικά, χωρίς οποιαδήποτε περαιτέρω επεξήγηση.

 

5) Τη δεκαετία 1984 – 1993, την κατά την ταπεινή μου άποψη περίοδο απόλυτης ακμής του συνθέτη. «Στην όχθη της καρδιάς μου», «Έρως ανίκατε μάχαν», «Κάπου ανατολικοδυτικά», «Ίσως φταίνε τα φεγγάρια», «Τοπίο μυστικό». Κι ύστερα «Στην ηχώ του έρωτα» το 2002, στο ίδιο πνεύμα και αισθητική. Μιλάμε για έξι δίσκους από τους οποίους δεν πετάς τίποτα – ούτε τραγούδι, ούτε ορχηστρικό, ούτε νότα, ούτε κιχ – που συνοψίζουν τη διασταύρωση Ανατολής και Δύσης πάνω στην οποία στρογγυλοκάθεται το έντεχνο τραγούδι. Ξεχωρίζω το «Εμπιστευτικόν» στην αρχική του εκτέλεση με τον Γιάννη Σαμσιάρη - 2 λεπτά και 45 δευτερόλεπτα μιας υπερβατικής εμπειρίας ακρόασης.

 

6) Την ερωτική του αίσθηση, την εξύμνηση του πάθους και του ερωτισμού, την κινητοποίηση των αισθήσεων, έναν αισθησιασμό που διατηρεί ήθος δίχως να χάνει σε ένταση ή πειστικότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μαυρουδής έγραψε λίγο λιγότερο από μια ντουζίνα τραγούδια με τον ίδιο τίτλο: «Ερωτικό»! Ξεχωρίζω το «Ερωτικό» με την Ελευθερία Αρβανιτάκη και τους στίχους του Άκου Δασκαλόπουλου: «Κόκκινο σαν αίμα λέω / το τραγούδι σου και κλαίω / μες στη νύχτα μου που σ’ είδα / άντρας μου είσαι και πατρίδα».

 

7) Τις δουλειές του για παιδική χορωδία, συγκεκριμένα την Παιδική Χορωδία του Δημήτρη Τυπάλδου, στο «Χάρτινο καράβι» και το «Λούνα Παρκ». Είναι ενδιαφέρουσα η προσέγγισή του, καθώς στην πλειοψηφία τους δεν μιλάμε για παιδικά τραγούδια αλλά για τραγούδια για μεγάλους τραγουδισμένα από παιδιά. Τα παιδιά, δηλαδή, δεν είναι ο στόχος, ο αποδέκτης, αλλά ένα εκφραστικό μέσο - για να τονισθεί ίσως το δραματικό περιεχόμενο μέσα από το κοντράστ του με το φαινομενικά αθώο φωνητικό περίβλημα; Δεν έχω ιδέα. Ξεχωρίζω τον πασίγνωστο «Παλιάτσο», αλλά στη live εκδοχή του από τη «Συναυλία στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού» μαζί με τα ενθουσιώδη παλαμάκια του κοινού.

 

8) Μια παντελώς άγνωστη ενορχηστρωτική δοκιμή του στα ρεμπέτικα από το 1977, με το σόλο μπουζούκι του Χρήστου Κωνσταντίνου και τίτλο «Πριν το χάραμα». Η εργασία του δεν έχει καμία σχέση με τα τουριστικά ορχηστρικά της Πλάκας∙ αντιθέτως, παίρνει τη σκυτάλη από τον Χατζιδάκι και τον «Σκληρό Απρίλη του ’45» και αποκαλύπτει όλη την πολλαπλότητα των ρεμπέτικων μελωδιών, όλες τις δυνητικές διαδρομές τους.

 

9) Τον στοχαστικό, κριτικό, βαθιά πολιτικό του λόγο πέρα από τα τραγούδια του, όπως αποκρυσταλλώνεται στα σύντομα αλλά περιεκτικά σχόλια – δοκίμιά του στην ιστοσελίδα tar και αλλού. Υπενθυμίζει το πρότυπο του καλλιτέχνη-διανοουμένου που δεν επιζητά μόνο τη δική του καλλιτεχνική έκφραση αλλά και την ευρύτερη κοινωνική παρέμβαση. Υπενθυμίζει, δηλαδή, ότι όσα τραγούδια κι αν γράψεις ή τραγουδήσεις δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος σε μια κοινωνία που δυστυχεί.

 

10) Και φυσικά το «Πρωινό Τσιγάρο», αυτό τον ύμνο της απάνθρωπης προσωπικής ήττας, αυτό το σάουντρακ του ερωτικού μακελειού, που στοίχειωσε κι έκαψε κάμποσο κόσμο - κόσμο που είχε την ατυχία να ξημερωθεί στους άδειους δρόμους, με την πόλη να ’χει ρεπό και με σένα να είσαι μία η μοιραία λύση και μία το άλυτο πρόβλημα. Ξεχωρίζω την αρχική εκτέλεση με τη χορωδία και με τη βυζαντινή χροιά του Σάκη Μπουλά εντός της.

Συναυλία της εφημερίδας Η ΕΠΟΧΗ - Κυριακή 22 Ιανουαρίου

Την Κυριακή, 22 Ιανουαρίου, στις 6 μ.μ., οι φίλοι της ΕΠΟΧΗΣ οργανώνουν συναυλία στήριξης της εφημερίδας με πολλούς αγαπημένους και αξιόλογους καλλιτέχνες που προσφέρθηκαν να πάρουν μέρος αφιλοκερδώς.

 

Η ΕΠΟΧΗ κυκλοφορεί ανελλιπώς από το 1988. Ένα παράθυρο στον κόσμο και στον πολιτισμό που ανοίγει διάπλατα με την εθελοντική εργασία των δημοσιογράφων της, κρατώντας την παράδοση στις εφημερίδες άποψης και ελεύθερης γνώμης της Αριστεράς. Η ΕΠΟΧΗ στηρίζεται αποκλειστικά από τους αναγνώστες της. Η τρομακτική αύξηση της τιμής του χαρτιού -διπλασιασμός!- δημιουργεί πια αξεπέραστα προβλήματα, όπως φυσικά σ’ ολόκληρο τον Τύπο -και το βιβλίο- ιδίως στις μικρές εφημερίδες γνώμης. Είμαστε, επομένως πολύ συγκινημένοι από την αλληλεγγύη που επέδειξαν οι καλλιτέχνες που θα πάρουν μέρος στη συναυλία για να ενισχύσουν την εφημερίδα και τους ευχαριστούμε όλες και όλους εκ βαθέων, διότι μας εμψυχώνουν.

 

Οι συμμετέχοντες και συμμετέχουσες με αλφαβητική σειρά είναι οι εξής:

Βενετσάνου Νένα, τραγουδοποιός

Βέττα Καλλιόπη, τραγουδίστρια, Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ

Γισδάκης Βασίλης, τραγουδιστής

Δασκαλάκη Ειρήνη, τραγουδίστρια

Ιωάννου Κ. Γιάννης, συνθέτης, πιανίστας

Κανελλοπούλου Μαρία, τραγουδίστρια

Κοκκίνου Αρετή, συνθέτρια, κιθαρίστρια

Κωχ Μαρίζα, τραγουδίστρια, συνθέτης, συγγραφέας

Λεκόπουλος Γιάννης, τραγουδιστής

Μαριδάκης Λεωνίδας, τραγουδοποιός

Μπαρκί Σόλις, κρουστά

Μπούσαλης Πάνος,  τραγουδοποιός

Μποφίλιου Νατάσα, τραγουδίστρια

Νίττη Μαρία, ακορντεόν

Ξενάκη Πένυ, τραγουδίστρια

Παπαδημητρίου Μάνια, ηθοποιός

Παπαδοπούλου - Τζαβέλα Νατάσα τραγουδίστρια

Ρασούλη Ναταλία, τραγουδίστρια

Τοσικιάν Γιώργος, κιθαριστής

Τσαϊρέλη Μόρφω, τραγουδίστρια

Χαλκιαδάκη Λήδα, τραγουδίστρια

Χριστοδούλου Γιώργης, τραγουδοποιός

 

 

Η συναυλία θα είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Νότη Μαυρουδή που πρόλαβε μεν να μας εμψυχώσει για την οργάνωση της συναυλίας αλλά δυστυχώς θα είναι τραγικά απών.

 

Καλλιτεχνική επιμέλεια – παρουσίαση: Λιάνα Μαλανδρενιώτη

 

Info:

Μουσική Σκηνή Σφίγγα, Ζωοδόχου Πηγής και Ακαδημίας

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2023. Ώρα έναρξης: 18:00

Τιμή εισιτηρίου 15 ευρώ με ποτό.

Τηλέφωνο κρατήσεων: 6987.844.845, 211.409.6149

sfigamusic@gmail.com,

Χωρίς Ρεφρέν - Το Γιασεμί κι ο Δυόσμος

 

Μουσική: Κώστας Μουγιάκος

Ποίηση: Στέλιος Δουμένης

Ερμηνεία: Ζέτα Κολιού

***

Ο Στέλιος Δουμένης (1930-2011) γεννήθηκε στη Σαλαμίνα και ήταν ο μικρότερος από τα 12 αδέλφια μιας οικογένειας υλοτόμων-κτηνοτρόφων. Τελείωσε την Πέμπτη δημοτικού και στη συνέχεια μπήκε στη βιοπάλη βοηθώντας τον πατέρα του και τα μεγαλύτερα αδέλφια του στην υλοτομία. Δούλεψε τη δεκαετία του '50 στο κουρείο του αδελφού του και στη συνέχεια ασχολήθηκε αποκλειστικά με την κτηνοτροφία ως και το τέλος της ζωής του.

Είχε μεγάλη αγάπη για τη μουσική και υπήρξε δεξιοτέχνης στο μπουζούκι. Αποτέλεσε αναπόσπαστο μέλος της Κουλουριώτικης Κομπανίας από το 1975 ως και το 1990. Το 1980 του προτάθηκε να δουλέψει σε ελληνικό κέντρο διασκέδασης στη Νέα Υόρκη με υψηλές απολαβές αλλά αρνήθηκε καθώς ήθελε να εξασφαλίζει μόνο τα απαραίτητα για την οικογενεια του. Τα περισσότερα τα θεωρούσε περιττά. Είχε άλλωστε μάθει στις δυσκολίες. Από μικρός μαχόταν για την επιβίωση μέσα στη φτώχεια και τις στερήσεις στα σκληρά μεταπολεμικά χρόνια (κυνηγημένος επίσης από την κρατική μηχανή λόγω των ιδεών του).

Στα μέσα της δεκαετίας του '80 άρχισε να ασχολείται με την ποίηση. Κυρίως έγραφε στην ησυχία του βουνού την ώρα που έβοσκε το κοπάδι του, αλλά έπλεκε και στίχους επι τόπου με κάθε αφορμή που του δινόταν ή όταν βρισκόταν σε παρέες με φίλους και απήγγειλε από στήθους τα ποιήματα του.

Αν διαβάσει κανείς τα ποιήματα του Στέλιου Δουμένη θα συναντήσει γνώριμα στοιχεία: το λυρισμό του Πορφύρα, την καυστικότητα του Σουρή και την αιχμηρότητα του Βάρναλη, την αμεσότητα του Αγγουλέ και την τρυφερότητα του Ρίτσου. Όχι ομως σαν "επιρροές", αλλά σαν κοινούς τόπους και τρόπους έκφρασης, καθώς ο Δουμένης έχει τη δικιά του αυθεντική φωνή. Αυτήν που έδωσε σε έναν απλό βιοπαλαιστή τη δυνατότητα να μιλήσει μοναδικά με τη γλώσσα της λαϊκής ποίησης για τα μικρά ή μεγάλα ζητήματα της εποχής του και των ανθρώπων.

Δεν έχει εκδοθεί κάποια ποιητική συλλογή του Στέλιου Δουμένη, ωστόσο ποιήματα του βρίσκονται δημοσιευμένα στην ακόλουθη σελίδα:

https://www.mikrosapoplous.gr/Doumenis.htm

Απεβίωσε στις 15 Απρίλιου 2011 μετά από σύντομη μάχη με τον καρκίνο του πνεύμονα.

(Με πληροφορίες από τον Κώστα Δουμένη, γιο του ποιητή και το άρθρο της Ευγενίας Σπετσιώτου-Μέλλιου, «Στέλιος Δουμένης, Ο καθρέπτης πάντα δείχνει το παρόν …»)

Νέα κυκλοφορία από τον Μπάμπη Παπαδόπουλο

 

4 οργανικές συνθέσεις αποτελούν το EP "IN[A]HABIT". Η παράσταση χορού "IN[A]HABIT" που παρουσιάστηκε στην Αθήνα στο Σύγχρονο Θέατρο, τον Ιούνιο του 2022, αποτέλεσε τη δεύτερη συνεργασία του Μπάμπη με την Ομάδα Creo Dance Company. Η μουσική αυτής της παράστασης, όπως και η προηγούμενη συνεργασία του με την ίδια ομάδα ("Βορεάδες", 2018, Puzzlemusik) αποτελούν μία από τις λίγες φορές που το αποτέλεσμα της δουλειάς του Μπάμπη ως συνθέτη σκηνικής μουσικής καταγράφεται και δισκογραφικά.

Μέτοικοι - Θέλω να φύγω πια από δω (ποίηση: Κώστα Γ. Καρυωτάκη)

 

«Θέλω να φύγω πια από δω» Το μουσικό σχήμα Μέτοικοι παρουσιάζει το τέταρτο τραγούδι από το καινούριο άλμπουμ που αναμένεται.Την μουσική και ερμηνεία υπογράφει ο Κωνσταντίνος Πλακίδας σε ποίηση του μεγάλου μας ποιητή Κώστα Γ. Καρυωτάκη.

Φώντας Λάδης: Τα τραγούδια του νόμου και της τάξης

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή» το βιβλίου του Φώντα Λάδη: «Τα τραγούδια του νόμου και της τάξης».

Πρόκειται για ένα βιβλίο που περιέχει ποιήματα τα οποία καλύπτουν τη περίοδο από τη δεκαετία του ’60 ώς σήμερα. Ορισμένα εξ αυτών βλέπουν το φως της δημοσιότητας για πρώτη φορά στη συγκεκριμένη συλλογή, ενώ κάποια άλλα έχουν στο παρελθόν δημοσιευτεί σε διάφορα έντυπα ή έχουν συμπεριληφθεί, μελοποιημένα, σε κάποιο δίσκο. Ποιήματα που είτε γράφτηκαν σαν άμεση αντίδραση σε ένα πολιτικό γεγονός είτε είναι «συλλέκτες» μεταγενέστερων συναισθημάτων και σκέψεων του δημιουργού τους.

Κάποια από τα ποιήματα έχουν μελοποιηθεί από συνθέτες όπως ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Δημήτρης Λάγιος και ο Βασίλης Γαϊτάνος, ενώ κάποια άλλα μελοποιήθηκαν πρόσφατα από το συνθέτη Γιώργο Κομπογιάννη και θα παρουσιαστούν σύντομα στο κοινό.

Όπως αναφέρει ο ίδιος ο ποιητής στον πρόλογο της έκδοσης:

«Στις σελίδες που ακολουθούν υπάρχουν ποιήματα από πολύ διαφορετικές εποχές. Το πρώτο, με τίτλο “Ένας άνθρωπος”, το έγραψα μόλις είκοσι χρονών. Δείχνει τον τρόπο με τον οποίο οραματίζομαι τον κόσμο. Άρεσε ιδιαίτερα στον Μίκη. Με έπαιρνε μαζί του στις μεγάλες λαϊκές συναυλίες της δεκαετίας του ’60 και με καλούσε να το απαγγείλω, διακόπτοντας στη μέση τη ροή του προγράμματος.

Στην άλλη άκρη του νήματος υπάρχει “Το τραγούδι της βίας”. Το έγραψα πρόσφατα, παρακινημένος από την ευκολία με την οποία οι δυνάμεις του “νόμου και της τάξης”, όπου Γης, καταπνίγουν βάναυσα κάθε φωνή αντίστασης, ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων.»

Ως προς την τεχνοτροπία, η συλλογή περιλαμβάνει ελεύθερη ποίηση, ομοιοκατάληκτα ποιήματα, μπαλάντες, τραγούδια για το θέατρο, στίχους σε δεκαπεντασύλλαβο, καθώς και μια ενότητα από επτά «διδακτικά» τραγούδια, που δανείζει το όνομά της στο βιβλίο.

Πρόκειται για μια συλλογή που ελπίζουμε ότι θα κάνει τον αναγνώστη –όπως αναφέρεται και στον πρόλογό της– έστω και «εν απουσία» της μουσικής, να νιώσει την ιδιαίτερη δύναμη του πολιτικού τραγουδιού και θα τον βοηθήσει να δει, με το φακό που μόνο αυτό το είδος διαθέτει, τα πολλαπλά –κι εναλλασσόμενα– πρόσωπα του αντιπάλου.

Κωστής Μαργιόλης: Muzungu - Πέντε ιστορίες μιγάδες

Muzungu θα πει ο λευκός, ο ευρωπαίος στις γλώσσες της Ρουάντας, του Μπουρούντι και τις όμορες περιοχές της ανατολικής Αφρικής. Mουζούνγκου, ο έπηλυς, ο παρείσακτος, ο άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Όμως εδώ ο ξένος είναι ένας ιθαγενής ανάμεσα σε αλλοδαπούς. Κάποιος που εμφιλοχωρεί λαθραία στις ιστορίες άγνωστων προσώπων για να τις παραλλάξει με τα παραμορφωτικά γυαλιά του. Εντυπώσεις, ματιές και σκέψεις μπλέκονται. Αναμειγνύεται το εγώ με το εσύ, η θλίψη με τη χαρά και το πείσμα κάποιων γυναικών με τις αμφιταλαντεύσεις ενός άντρα. Κι όπως ανακατεύονται λέξεις που ειπώνονται εν βρασμώ, λόγια που παρεκτρέπονται σε αναστοχασμό και ύφος πολεμικού ανταποκριτή οι διηγήσεις μετατρέπονται σε συμπαγές κράμα κι άλλοτε σε ετερόκλητο μωσαϊκό. Οι ιστορίες μπασταρδεύονται. Και γίνονται μιγάδες.

"Αυθαίρεση" - Το νέο μουσικό πρότζεκτ του Βασίλη Φλώρου

Η Aganda Music Productions συστήνει την νέα δισκογραφική εργασία του τραγουδοποιού Βασίλη Φλώρου με τον τίτλο Α Υ Θ Α Ι Ρ Ε Σ Η.

Στο δημιουργικό σύμπαν της Aυθαίρεση, επιχειρείται η αποδόμηση του πλουραλιστικού στοιχείου που χαρακτηρίζει τις παραδοσιακότροπες φόρμες, γνώρισμα του έως τώρα έργου του δημιουργού ( Στις όχθες της αυγής ℗2010, Legend - EGE | Αλμαγέστη ενός χαμάλη, ℗2015 Chromodiastasi Ltd / MLK | ‘ρῖγος ψυχῆς φορεμάτων, ℗2018 Aganda Music Productions ) και η συνομιλία του με το μινιμαλιστικό στοιχείο του ατμοσφαιρικού, κινηματογραφικού και ποιητικού μουσικο-αισθητικού κόσμου. Την ίδια εκδοχή ακολουθεί, σε αντίστροφη παραλληλία, ο Λόγος, που αντιστοίχως αυτοαίρεται δομικά, αλλά και θεματολογικά, αφήνοντας χώρο ικανό στην αρχιτεκτονική της μουσικής και στην υπερρεαλιστική έλλογη έκφραση, εντός του πάντα κοινωνικά σκωπτικού και ιδεολογικού πλαισίου της γραφής του τραγουδοποιού. Τα επαναληπτικά μοτίβα των παραδοσιακών οργάνων ( στεριανό λαούτο, τζουράς ) συναντούν τα υγρά κλειδοκύμβαλα, μουσικοτροπούν κοινώς με τα συναισθηματικά συχνοτικά ηχοτοπία του μινιμαλιστή μουσικού και ενορχηστρωτή Γιώργου Κελεσίδη, το αισθαντικό δοξάρι της τσελίστα Πέλλας Παπαβασιλείου, το ιδιαίτερο φωνητικό ιδίωμα της Μαρίας Ευλαβή και την νεοσυμβολική εικαστική αποτύπωση του ζωγράφου Λάκη Μουρατίδη, εντάσσοντας τον ακροατή σε ένα ιδιότυπο ποιητικό AmbientFolk περιβάλλον.

Α Υ Θ Α Ι Ρ Ε Σ Η,

το φέρον μέσο,

από τη δημιουργική αυθαιρεσία

στην Ιθάκη της αφαίρεσης,

μέσω της αυτοαίρεσης.

β.φ.

Δημήτρης Καρρας - Νέος δίσκος - "Βίος άστατος"

 

Από το 2012 οι δουλειές που κάνω είναι πολυσυλλεκτικές και ευχαριστώ όλους τους σπουδαίους συναδέλφους που καταδέχονται να τραγουδήσουν κάτι δικό μου.

Έχω όμως να τραγουδήσω μία ολοκληρωμένη δουλειά 10 χρόνια και ένιωσα πάλι την ανάγκη να το κάνω.

Ο Βίος άστατος είναι μία προσωπική εργασία που στην ουσία είναι ένα πέρασμα από μία ζωή σε μία άλλη. Είμαι οπαδός του Shakespeare που λέει ότι έχουμε 7 ζωές.

Δημήτρης Καρράς

Από τις εκδόσεις Εν Πλω κυκλοφορεί το Ημερολόγιο 2023 με τους πίνακες του Χρήστου Κεχαγιόγλου και την ποίηση του Σωτήρη Κακίση

Από τις εκδόσεις Εν Πλω κυκλοφορεί το Ημερολόγιο 2023 με τους πίνακες του Χρήστου Κεχαγιόγλου και την ποίηση του Σωτήρη Κακίση.

ΣΩΤΗΡΗΣ ΚΑΚΙΣΗΣ

ΜΕΣ ΣΤΟ ΦΩΣ II

1.

αν δεν θυμάμαι εγώ, ποιος; όλα σε μια μηδενικού μεγέθους μαύρη τρύπα της ζωής μου ως τώρα. αν δεν θυμάμαι εγώ, ποιος να θυμηθεί; ποιος στο μυαλό μου μέσα να είναι άλλος, ποιο του μυαλού μου παιδί να με ξαναϋψώσει, να με κάνει πάλι ίδιο κι απαράλλαχτο, με τα όσα θυμάμαι τώρα κι αυτός όλα να τα θυμάται; σκέφτομαι πως στεναχωριέμαι χωρίς χρόνο σε λίγο στο μέλλον πια κι εγώ τι να πρωτοθυμηθώ, τι να πρωτοθυμάμαι. και πώς όλα σ’ αυτό το μικροσκοπικό τεράστιο τίποτα θα χωρέσουν; θα σβήσουν; θέλει και για το θαύμα αυτό πάλι θεό πιο μεγάλο.

2.

ένα αστέρι όμως πράσινο, όχι μπλε. σε μπλε ουρανό πάνω από βουνό μπλε αστέρι πράσινο πολύ. το φως του την ώρα που βραδιάζει παράξενο, διαφορετικό. σαν να κοιτάει το βουνό, όχι εμένα το αστέρι αυτό, το τόσο ξένο. μπορεί κι ένα αστέρι να μου γυρίζει επίτηδες την πλάτη, να με περιφρονεί; φτάνει το χρώμα του άραγε που το κάνει τόσο αδιάφορο, τόσο σκληρό; και το χρώμα του πώς το παίρνει, ποιος του το έχει χαρίσει, γιατί; εγώ πάλι, που το κοιτάω, που το περιγράφω, που το αφήνω πράσινο στον ουρανό; ο κάτω κι εγώ από τον ίδιο παράξενο, μπλε σαν βουνό ουρανό;

3.

πώς γίνεται να τα ’χω ’πεθυμήσει όλα, κάθε τόπο, κάθε άνθρωπο, κάθε εποχή, κάθε ώρα; πώς γίνεται όλα, μα όλα, όλοι, μα όλοι να μου λείπουν, πώς γίνεται; πώς γίνεται όλοι κι όλα που τότε δεν πρόσεχα πολύ, τώρα μέσα μου να παίρνουν διαστάσεις, να τους αναζητώ συνέχεια, να θέλω τους τόπους όλους να ξαναδώ, να ξαναπερπατήσω; πολύ ανάποδος ο Χρόνος, άνεμος κι αυτός που αλλάζει κατεύθυνση συνέχεια. μπλε.

[ Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή «Μπλε βουνό». Περιλαμβάνονται στο Ημερολόγιο 2023 με τους πίνακες του Χρήστου Κεχαγιόγλου (εκδ. Εν Πλω), που μόλις κυκλοφόρησε ]

Το ημερολόγιο κοσμούν 12 πίνακες του Χρήστου Κεχαγιόγλου