Summer in the city - Τον Αύγουστο στην Τεχνόπολη με την γκαλερί Omicron

 

Summer in the city

Τον Αύγουστο στην Τεχνόπολη με την γκαλερί Omicron

«Είμαι στ’ αλήθεια ζωντανός! Σκέφτηκε. Ποτέ μου δεν το γνώριζα πιο πριν ή, κι αν το γνώριζα, δεν το θυμάμαι!» αναφωνεί ο Ρέι Μπράντμπερι ως πιτσιρικάς στο «Κρασί από πικραλίδα» (το κλασικό βιβλίο του Αμερικανού επανακυκλοφορεί αυτό το καλοκαίρι στα ελληνικά ως «Κρασί του θέρους»). Το ίδιο ακριβώς κάνει και η τέχνη, χωρίς τη μεσολάβηση του μεταφραστή. Το έργο τέχνης, όταν είναι μεγάλο, ρίχνει ένα καθρέφτη εμπρός μας και, καθηλώνοντας το βλέμμα, εκφράζει με τρόπο ευθύβολο, ακαριαίο, την ύπαρξή μας.

Τον συνήθως έρημο από πολιτιστικά γεγονότα Αύγουστο, η γκαλερί Omicron και ο Ορέστης Σταθόπουλος φέρνει στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων τέσσερις καλλιτέχνες με τη φιλοδοξία να μαγνητίσουν το βλέμμα των φιλότεχνων που βρίσκονται στην πρωτεύουσα, Ελλήνων και ξένων.

Η Αλεξάναδρα Μπενάκη μοιράζεται συνθέσεις μαγικού ρεαλισμού για να οδηγηθεί σε ένα ξεχωριστό επίπεδο θεματικής εκφραστικότητας μέσα από μία μετα-πόπ εικονογραφική αντίληψη. Η ζωγράφος θηρεύει τη συναισθηματική ένταση με εικόνες αναγνωρίσιμες: πεταλούδες, φαρμακευτικές φιάλες, γυναικεία πρόσωπα προβάλλουν μέσα από ζωηρά, πλακάτα χρώματα και κομψούς γραφισμούς. Η απλότητα είναι δρόμος που οδηγεί στην ουσία των πραγμάτων και η Μπενάκη θέλει ο θεατής να «εμβαπτιστεί» στην ουσιώδη φιλοσοφία του μηνύματος: «πίστη», «ελευθερία», «ευτυχία» αναγράφονται ως σηματωροί σε μια λίμνη χρώματος. Και καθώς έλεγε ο θεωρητικός του «νέου ρεαλισμού», Πιερ Ρεστανί, «το χρώμα είναι η δύναμη του πεπρωμένου».

Πέρα από τις όχθες της οπτικής πραγματικότητας, ο Ηλίας Ψαρρής επιχειρεί με τα έργα του να συνδυάσει το αισθάνεσαι με το νοείν για να μιλήσει στον θεατή. Με τα σημεία σύμβολα που απηχούν την όχι τόσο μακρινή και κοσμαγάπητη πια γλώσσα του Μπασκιά, επιδιώκει κι αυτός να φτάσει σε έναν κώδικα του δρόμου, δηλαδή τη δυνατότητα συνάντησης όχι μόνο έργου τέχνης και θεατή, αλλά και του θεατή με τον κόσμο. Με τη χρήση δηλαδή αλφαβήτας διαφόρων πολιτισμών και σημάτων – συμβόλων του κόσμου μας, αποβλέπει στο να αρθρώσει έναν τρόπο κατανοητό από όλους, να δημιουργήσει μία γλώσσα. Πρόκειται για διανοητικό παιχνίδι όπου το χέρι του Ψαρρή ανακατεύει σχέδια και σύμβολα σε επάλληλες στρώσεις. Πρέπει να δεις από κάποια απόσταση το έργο για να αναδειχθούν όλα αυτά και, κυρίως, για να νιώσεις αυτό το παιχνίδι του βλέμματος.

Οι κεραμικές δημιουργίες της Κατερίνα Τσαλιγοπούλου υπακούουν στον βασικό κανόνα της γλυπτικής, που δεν είναι άλλος από το να εκφράζει την άμεση και πιεστική λειτουργικότητα, με τον τρόπο που αποκαλύπτεται στον σημερινό θεατή το έξοχο κεφάλι της «Αφροδίτης του Μπρασεμπουί». Αν ο γυναικείος κορμός της κεραμίστριας δεν είχε τις ποπ χρωματικές επικαλύψεις, αισθάνεσαι πως θα εξυπηρετούσε κάποια θρησκευτική λειτουργία σε μια εποχή μυθική, πίσω ακόμη κι από την ιστορία. Πέραν αυτού, τα κεραμικά της είναι εύμορφα χωρίς να ωραιοποιούν, που σημαίνει ότι είναι δοσμένα με χάρη χωρίς να είναι δεμένα με την πραγματικότητα.

Παρόμοια, ο ζωγραφισμένος άνθρωπος στο έργο του Enea Guzja δεν είναι μίμηση του πραγματικού. Είναι ένα ακτινοβόλο πλάσμα, έρχεται προς το φως και εκπέμπει φως. Και μαζί είναι υπαρξιακή αναζήτηση, εικονισμένη ένταση και ανασκαφή. Η ζωγραφική του έχει προφανώς προγόνους και πηγές (σκέφτομαι πόσο ωραία συγγενεύει με αυτήν του Γιώργου Βακιρτζή) μα τους χωνεύει όλους και βγάζει τη δική του. Η γραφή του δεν είναι μια απλή περιήγηση στον κόσμο των μορφών, αλλά ενόραση μιας άλλης πραγματικότητας. Υπέρμαχος μιας παραστατικής ζωγραφικής εξπρεσιονιστικού χαρακτήρα, ο ζωγράφος αποδίδει στα πορτρέτα τη θεατρικότητα που προβάλλει ο εσωτερικός τους κόσμος. Φιγούρες προσχήματα του καμβά μας εισάγουν σε έναν κόσμο όλο μυστήριο που παραπέμπει σε θεατρικά σκηνικά. Κάθε χώρος, για εκείνον, συλλαμβάνεται ως πέρασμα. Ο Ενέα δεν περιγράφει ψυχρά αυτό που εξετάζει. Αποκαλύπτοντας αυτό που βλέπει, αποκαλύπτει τον εαυτό του.

Δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε, χωρίς να κατηγοριοποιήσουμε, χωρίς να βάλουμε όρους. Ωστόσο, πρέπει νάχουμε τον νου μας: οι όροι δεν είναι αθώοι. Αν τους αφήσουμε, αν τους επιτρέψουμε να παριστάνουν τα ορόσημα του πραγματικού, τότε αντί για πατήματα γίνονται επιφάνειες που δεν κρατούν τα πόδια μας, αλλά μας σπρώχνουν μες στο βούρκο απ’ τον οποίο τάχα μας γλυτώνουν. Συχνά, χρησιμοποιούμε τους όρους υπαρξιακό, οντολογικό, υπερβατικό και τα παρόμοια. Σωστές διακρίσεις, ωστόσο δεν εκφράζουν την πραγματικότητα, αλλά μια χρήσιμη κατηγοριοποίησή της. Ο ύψιστος κριτικός της τέχνης, ο κ. Χρόνος, τους καταπίνει χωρίς έλεος, αφήνοντας τα ίδια τα έργα να μιλούν στα μάτια κάθε γενιάς. Κι όπως έχει πει ωραία ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος «για να γράψεις για ένα έργο τέχνης πρέπει να γνωρίζεις πολλά, αλλά για να το δεις, πρέπει νάχεις αθώα μάτια». Όπως ο κοσμοναύτης του Ενέα Γκούτζα θα συμπληρώναμε εμείς.

Summer in the city από 22 έως 31 Αυγούστου.

Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων / Technopolis City of Athens

Αίθουσα: Δεξαμενές καθαρισμού / Purifier

Ωράριο 10:00 - 14:00 και 16:00 - 20:00.

Παρασκευή 25/8 19:30 meet the artists.

Οργάνωση Omicron Gallerywww.galleryomicron.com

 

Συνέντευξη με την Ελένη Λαγού

 

Ελένη Λαγού: «Η αγάπη είναι δύσκολη υπόθεση, αλλά είναι και η πιο ουσιαστική»

 

Δεν χρειάζονται πολλές ακροάσεις για να καταλάβεις ότι κάτι αξιόλογο συμβαίνει στο δισκογραφικό της ντεμπούτο, «Κάτι να δώσω». Αυτό που μας δίνει η ίδια είναι ένα στιχουργικό σύμπαν γεμάτο συναισθηματική φόρτιση, δύναμη και ελπίδα, έναν διάλογο τόσο με την κοινωνία όσο και με τις προσωπικές της αναζητήσεις, ενδιαφέρουσες μελωδίες και εκφραστικές ερμηνείες, και έναν ήχο δουλεμένο με τη συνδρομή της Εύας Λουκάτου. Στην κουβέντα που ακολουθεί, απλώς ξεδιπλώνεται με περισσότερες λέξεις η ίδια ευαισθησία που εύκολα ανιχνεύεται στα τραγούδια της. Κυρίες και κύριοι, η νέα τραγουδοποιός Ελένη Λαγού!

 

Τη συνέντευξη έλαβε ο Ηρακλής Οικονόμου

 

«Τίποτα δεν έχω να χάσω» γράφετε στο κείμενο που συνοδεύει τον δίσκο σας. Τι έχετε κερδίσει και χάσει μέχρι τώρα από την είσοδό σας στη δισκογραφία;

 

Αρχικά έκανα ένα πανέμορφο και μοναδικό ταξίδι μέχρι τη στιγμή της εισόδου, με ξεχωριστές στιγμές και ανθρώπους που γνώρισα. Είναι πολύ συγκινητικό να βλέπεις ανθρώπους που δε σε ξέρουν και δεν τους ξέρεις να αντιμετωπίζουν με τόσο σεβασμό το έργο σου. Επίσης είναι πολύ όμορφο να δουλεύεις γενικά πάνω σε κάτι δικό σου, γιατί ξεκινάς σε ένα δρόμο που δεν ξέρεις πού θα σε βγάλει. Όλη αυτή η διαδικασία μυστικότητας και απόλυτης φροντίδας μέχρι να βγει και να παρουσιαστεί το υλικό μού άρεσε πάρα πολύ. Για την είσοδό μου δεν έχω να πω και πάρα πολλά. Ειδικά στις μέρες μας η βιομηχανία της μουσικής είναι ένας πολύ δύσκολος χώρος, αλλά ξέρω ότι όλο αυτό το ξεκίνησα κυρίως γιατί ήθελα με κάποιο τρόπο να επικοινωνήσω. Η απόφαση πάρθηκε πριν πέντε χρόνια με την προετοιμασία του πρώτου μου single. Ήξερα ότι τα πράγματα δε θα είναι εύκολα αλλά προχώρησα με τη λογική της «άγνοιας κινδύνου», διαφορετικά θα δυσκολευόμουν πολύ να το αποφασίσω. Πάντως, όντως, δεν έχασα τίποτα. Μόνο κέρδισα. Ένιωσα πανέμορφα συναισθήματα και πήρα ηθική ικανοποίηση, πολλές φορές από διάφορες στιγμές.

 

Το τραγούδι σας «Τι να πω κι εγώ» είναι ένα δυνατό «κατηγορώ» προς τη χώρα και την κοινωνία μας. Ποια είναι τα συναισθήματά σας στον απόηχο της απώλειας τόσων νέων ανθρώπων στα Τέμπη; Μάλλον προφητική η αναφορά σας στο «άδικο το χώμα»…

 

Νιώθω οργή και απέραντη στενοχώρια για όλο αυτό. Φυσικά και τεράστια απογοήτευση για άλλη μια φορά. Αυτή η χώρα δε δίνει χαρές στα παιδιά της. Είναι όλα διαλυμένα και ανοργάνωτα. Πρόληψη, ενημέρωση και γνώση δεν υπάρχουν πουθενά. Όσοι τα κατέχουν πραγματικά αυτά φωνάζουν να ακουστούν, αλλά το κράτος φιμώνει. Όσοι βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας αντί να κάνουν τη δουλειά τους για την ορθή λειτουργία των πραγμάτων, οι περισσότεροι είναι «ό,τι φάμε ό,τι πιούμε…». Αθώοι άνθρωποι τα πληρώνουν πάντα όλα. Αν τα αριθμήσουμε είναι πάρα πολλά. Ζούμε σε μια χώρα που συνεχώς αμφισβητούνται οι κανόνες, σημαντικοί και ασήμαντοι. Πρέπει να καταλάβουμε από που πηγάζει όλο αυτό και να το αλλάξουμε. Δεν αρκούν μεμονωμένες προσπάθειες ανθρώπων για έναν καλύτερο κόσμο, για ριζικές αλλαγές. Μιλάμε για ένα σάπιο σύστημα που αναπόφευκτα ριζώνει μέσα σου το «έλα μωρέ, δεν πειράζει». Ε, πειράζει και φτάνει! Κάνουμε αγώνα σαν ενήλικες να φύγει αυτή η νοοτροπία. Να σωθούμε μπας και σώσουμε τίποτα. Δε νοείται να συνεχίζονται αυτά τα τραγικά λάθη που κοστίζουν ανθρώπινες ζωές. Τα πληρώνουμε με αίμα - πότε θα ενδιαφερθούν και πότε θα τους νοιάξει; Καταλαβαίνω ότι όλα ξεκινούν από την παιδεία, και όσο δεν αλλάζει τίποτα εκεί τα εγκλήματα αυτά θα συνεχίζονται.

 

Με αφορμή αυτή την τραγωδία, βλέπετε να κινείται κάτι μεταξύ των συνομηλίκων σας σε επίπεδο ευαισθητοποίησης και δράσης; Ή … «ένα είναι αληθινό / πως ό,τι και να πω δε θ’ ακουστώ»;

 

Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Πάντα πρέπει να μένουμε ευαισθητοποιημένοι και να δρούμε. Η δύναμη που έχουν όσοι κυβερνούν φοβάμαι πως είναι μεγάλη και το έχω νιώσει πολλές φορές αυτό το «δε θα ακουστώ». Πάντως, για το συγκεκριμένο συμβάν υπάρχει μεγάλη κινητοποίηση από όλους και σε πολλά μέρη της Ελλάδας.

 

Μαζί με την ευφυή κοινωνική κριτική σας, στα τραγούδια σας συνάντησα και μια διαρκή αναζήτηση του άλλου ανθρώπου, ένα αίτημα για πραγματική συμπόρευση και αγκαλιά. Ποιο είναι για σας το ιδανικό «μαζί» και πόσο εύκολη ή δύσκολη είναι η επίτευξή του;

 

Δε θεωρώ πως είναι εύκολο να επιτευχθεί ουσιαστική συμπόρευση με έναν άνθρωπο. Όχι με την έννοια ότι δεν υπάρχει ο άνθρωπος, απλά χρειάζεται προσπάθεια και χρόνος για να νιώσεις την αγάπη, χρειάζεται τριβή και κυρίως συμφιλίωση με το εγώ και σεβασμός στην ελευθερία του άλλου. Αυτό δε γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη. Η αγάπη μπορεί να είναι δύσκολη υπόθεση, αλλά ίσως είναι η πιο ουσιαστική.

 

Έχω μια διάχυτη εντύπωση ότι αυτό τον προβληματισμό το συμμερίζονται πάρα πολύ νέοι άνθρωποι, καθώς εκμυστηρεύονται μια δραματική έλλειψη επικοινωνίας και έκφρασης στους γύρω τους. Υποτίθεται ότι τα social media, οι νέες τεχνολογίες κλπ. θα διευκόλυναν τα πράγματα σε επίπεδο προσωπικής αλληλεπίδρασης…

 

Η τεχνολογία, τουλάχιστον όπως το βλέπω εγώ, το αντίθετο έχει φέρει. Φυσικά έχει βοηθήσει σε πάρα πολλά. Όσον αφορά την ουσιαστική επικοινωνία όμως, πολλές φορές χανόμαστε. Επιλέγουμε πλέον πολύ πιο εύκολα να χαζέψουμε στο κινητό από το να παρατηρήσουμε κάτι άλλο και να σκεφτούμε. Μπαίνω στο μετρό και το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να βγάλω το κινητό μου και να χαθώ στον ψηφιακό μου κόσμο. Σηκώνω για μια στιγμή το βλέμμα μου και βλέπω ότι είναι όλοι έτσι. Είναι κρίμα και οριακά τρομακτικό. Χάνουμε ευκαιρίες επικοινωνίας, ευκαιρία να γνωρίσουμε έναν άνθρωπο, να βοηθήσουμε κάποιον, να ανταλλάξουμε μια κουβέντα. Επίσης όλα αυτά είναι τρομερά εθιστικά, και όπως κάθε εθισμός, το ίδιο και αυτός δημιουργεί προβλήματα. Τα τόσα ερεθίσματα που δεχόμαστε επηρεάζουν, θέλοντας και μη, τον ψυχικό μας κόσμο, την κριτική μας σκέψη και πολλά άλλα. Είναι σοβαρό το πόσο μπορεί να σε επηρεάσει όλο αυτό και να εισβάλλει στον κόσμο σου, στην ψυχοσύνθεσή σου, ειδικά όταν είσαι μικρό παιδί. Το χειρότερο είναι που βλέπω πολύ μικρά παιδιά να περνούν ώρες ατελείωτες στο Tik Tok και γενικώς στο internet. Αυτό με ανησυχεί πάρα πολύ. Γενικώς καλό θα ήταν να τα βάλουμε λίγο στην άκρη όλα αυτά και να κοιτάξουμε πραγματικά έξω και πέρα από μια οθόνη. Η πραγματική ζωή είναι έξω από αυτά.

Για να επιστρέψουμε στην τέχνη σας, πώς έγινε η γνωριμία σας με την Εύα Λουκάτου που υπογράφει την ενορχήστρωση και πως δουλέψατε μαζί σε τεχνικό επίπεδο;

 

Η γνωριμία μου με την Εύα έγινε μέσα από κοινή παρέα. Μόλις έμαθα ότι είναι μουσικός ήθελα να ακούσω τη μουσική της και με το που μπήκα πρώτη φορά στο στούντιό της μαγεύτηκα. Η αισθητική της Εύας και ο τρόπος που δουλεύει μου άρεσε πάρα πολύ και έτσι αποφάσισα να της εμπιστευτώ τις ενορχηστρώσεις και τις ηχογραφήσεις του άλμπουμ. Αγκάλιασε τα τραγούδια μου με τον καλύτερο τρόπο και τα φρόντισε σα να ήταν δικά της. Ο ήχος είναι αυτός που ήθελα να έχουν και κάποια ξεπέρασαν όσα φανταζόμουν.

 

Βρήκα συγκλονιστικό το τραγούδι «Φως» - υποβοηθούμενο τόσο από την εξαίρετη μελωδία και ερμηνεία σας, όσο κι από τη συμμετοχή της παιδικής χορωδίας Σπύρου Λάμπρου. Από πού πηγάζει αυτή η ευαισθησία;

 

Είχα την τύχη σαν παιδί να ασχοληθώ με τη μουσική και τον αθλητισμό, δραστηριότητες σημαντικές για την ίδια τη ζωή, να μεγαλώσω στη φύση και να έχω μια οικογένεια που με γέμιζε αγάπη. Θυμάμαι τους γονείς μου να προσπαθούν για το καλύτερο, και μέσα από πράξεις να μας κάνουν άξιους ανθρώπους. Έζησα μια υπέροχη παιδική ηλικία. Σκεφτόμουν πως παιδί είσαι μόνο μία φορά. Παρένθεση: Θυμάμαι πως έλεγα στη μητέρα μου με παράπονο πως δε θέλω να μεγαλώσω. Άρα καταλαβαίνεις τι παιχνίδι έχω ρίξει, του έδωσα να καταλάβει. Μέσα απ’ όλα αυτά έμαθα να σέβομαι ό,τι υπάρχει γύρω μου.

 

Πώς ξεκίνησε η εμπλοκή σας με τον κόσμο της μουσικής; Ποιες και ποιοι σας βοήθησαν σε αυτό το ταξίδι, και ποιοι καλλιτέχνες αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης;

 

Η ενασχόληση μου με τους παραδοσιακούς χορούς σε ηλικία 7 ετών ήταν η πρώτη επαφή με τη μουσική, έστω ακουστικά. Έπειτα ανακάλυψα το ωδείο και ξεκίνησα πιάνο και χορωδία. Θυμάμαι ότι πριν ξεκινήσω, περνούσα έξω από το ωδείο το οποίο είχε τζαμαρίες όπου μπορούσες να βλέπεις μέσα, και κάθε φορά που περνούσα ήταν λες και υπήρχε μαγνήτης. Μαγευόμουν και στεκόμουν λίγο απ’ έξω να δω τι κάνουν όλοι αυτοί εκεί μέσα. Στη συνέχεια ήρθε η κλασική κιθάρα και η πρώτη δική μου μελωδία στα 11. Συνάντησα πολύ άξιους δασκάλους που με μύησαν με το σωστό τρόπο στον κόσμο της μουσικής. Στις σχολικές γιορτές του Λυκείου αποφάσισα πως θέλω να ασχοληθώ με το τραγούδι. Στα 17 έγραψα το πρώτο μου τραγούδι και το ένα έφερε το άλλο. Άρχισα να εκφράζομαι με τραγούδια και βρήκα τρομερό ενδιαφέρον σε αυτό. Ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης ήταν και είναι ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Επίσης ακούγαμε στην οικογένεια πολύ συχνά Ξυλούρη, Σαββόπουλο, Αλεξίου και άλλους καλλιτέχνες που με σημάδεψαν.

 

Ποιες δυσκολίες συνάντησε ένας νέος άνθρωπος σαν κι εσάς που κάνει τα πρώτα του βήματα σε μια διαλυμένη δισκογραφία; Πώς επιτυγχάνεται ο βιοπορισμός, αλλά και σωστοί όροι προβολής και δημόσιας εκτέλεσης του έργου σας;

 

Δυσκολίες πολλές. Καταρχάς ήξερα πως θα το κάνω για εμένα όλο αυτό. Δεν περίμενα πως θα βγάλω το άλμπουμ και θα πουλήσει. Το CD είναι ξεπερασμένο και δεν το προτιμούν πολλοί, παρόλα αυτά εγώ τύπωσα γιατί ήθελα. Είναι ωραίο να πιάνεις στα χέρια σου το έργο, και είπα ας είναι για μια φορά, να το χαρώ. Δεν ξέρω πως μπορεί να φτάσει κανείς να βιοπορίζεται με τους δικούς του όρους και κανόνες. Πολλά είναι που παίζουν ρόλο. Ένα από τα σημαντικά είναι να φτάσει στα αυτιά του κόσμου αυτό που βγαίνει. Σχετικά με το βιοπορισμό πάντως, επειδή είναι πλέον έτσι τα πράγματα στη δισκογραφία που δύσκολα κάνει κάποιος καριέρα και ζει από αυτό, να πω πως είναι πολλοί καλλιτέχνες, και βάζω και τον εαυτό μου μέσα, που θέλουν να κάνουν κυρίως αυτό στη ζωή τους αλλά δουλεύουν για να μπορέσουν να ζήσουν. Αυτό δυσκολεύει την κατάσταση λίγο περισσότερο. Προσωπικά έχω τόση όρεξη να δουλέψω πάνω στην τέχνη μου, έχω λαχτάρα να παρουσιάσω πράγματα και να κάνω συναυλίες, βλέπω όμως πως δε βγαίνει η ζωή αν δεν κάνω κάτι επιπλέον. Έρχεται η πνευματική κούραση μέσα απ’ όλα αυτά και ενώ θες να εκφραστείς μέσω της τέχνης - η οποία έχει αυστηρούς όρους και δε σε παίρνει να μην τους ακολουθήσεις - όσο να ‘ναι καταπιέζεσαι γιατί απλά δυσκολεύεσαι να εκφραστείς.

 

«Και τραγουδάω / τις λέξεις κάνω νότες πάλι εγώ / και τρέχω στο κενό και σπάω τον τοίχο για να δω / αν ζω σε όνειρο». Πέρα από τη συνέχιση της προσωπικής σας έκφρασης, τι θα θεωρήσετε ως επιτυχία για το μέλλον, για σας και την τέχνη σας;

 

Επιτυχία για μένα θα είναι στο μέλλον να κάνω συναυλίες όπως τις ονειρεύομαι. Πολύ θα ήθελα ο κόσμος να γνωρίσει τα τραγούδια μου και να επικοινωνώ με αυτόν τον τρόπο που είναι ο αγαπημένος μου. Επίσης, να πω χωρίς πολλές λεπτομέρειες ότι είναι στα σκαριά ένας νέος δίσκος και έχω ξεκινήσει να ετοιμάζω νέα τραγούδια μου για ηχογράφηση.

 

Και τι θα συνεχίσει να σας δίνει φως, εκτός φυσικά από την τραγουδοποιία;

 

Τα ταξίδια, η επαφή με τη φύση, το διάβασμα, η μουσική, η συναναστροφή με τους ανθρώπους που αγαπάω. Ειδικά το τελευταίο είναι για μένα πολύ σημαντικό. Για κάποιο λόγο μου αρέσει και η μοναχικότητα πολλές φορές - δε σημαίνει απαραίτητα σκοτάδι αυτό. Ωστόσο, τελικά δε βρίσκω πουθενά τίποτα πιο φωτεινό και δυνατό από μια στιγμή μοιράσματος.

"Τα αγριόχορτα" (μουσική: Αρετή Κοκκίνου, στίχοι: Ειρήνη Παπαδοπούλου, ερμηνεία: Βασίλης Γισδάκης)

Για τα παιδιά των ναυαγίων, των πολέμων, των νοσοκομείων, των δρόμων, των καταυλισμών, της διπλανής πόρτας.

Από το βιβλίο cd "Tο Σ' Αγαπώ του Κόσμου" (Μετρονόμος, 2022).

Τύμπανα Σωκράτης Γανιάρης

Μπάσο: Βαγγέλης Ζωγράφος

Πιάνο: Ιωσήφ Χυδήρογλου

Κιθάρες : Αρετή Κοκκίνου

Μίξη-mastering: Ιωσήφ Χυδήρογλου, studio Dotwav

Video: Δημήτρης Συλβέστρος

«Όταν ο σπουδαίος Κώστας Φασουλάς με κάλεσε να συμμετέχω ως συνεργαζόμενη συνθέτης στο χειμερινό σεμινάριο στιχουργικής του το 2019 στο Μικρό Πολυτεχνείο ένιωσα μεγάλη χαρά και τιμή. Στην πορεία, απόλαυσα το ταξίδι της γέννησης και της επεξεργασίας του λόγου μέσα από το φίλτρο της τεχνικής αλλά και του συναισθήματος. Η εκφορά του στίχου, που συχνά αποτελεί και δημόσια συναισθηματική έκθεση του γράφοντα δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Η καθοδήγηση του Κώστα Φασουλά υπέροχη, η όλη εμπειρία ώρες ώρες μυσταγωγική.

Στο σεμινάριο εκείνης της σεζόν συμμετείχαν δεκαέξι ταλαντούχοι άνθρωποι που γνώριζα σιγά σιγά μέσα και από τους στίχους τους. Κάποιοι είχαν ήδη βγει στη δισκογραφία ή είχαν κυκλοφορήσει ποιητικές συλλογές, άλλοι ήταν τότε στα πρώτα τους βήματα. Μεσολάβησε η πανδημία και η απομόνωση, με αποτέλεσμα η δουλειά αυτή να αρχίσει να υλοποιείται στο στούντιο το καλοκαίρι του 2021. Το πέρασμα αυτού του χρονικού διαστήματος δεν έσβησε την όμορφη γεύση της εμπειρίας του σεμιναρίου. Κάθε ένας από αυτούς τους στίχους, κομμάτι των δημιουργών τους, με άγγιξε με ιδιαίτερο τρόπο και δημιούργησε μέσα μου ξεχωριστές εικόνες. Είμαι σίγουρη ότι αυτοί οι στιχουργοί έχουν πολλά ακόμα όμορφα πράγματα να μας δώσουν στο μέλλον. Τους ευχαριστώ γι' αυτό που μοιραστήκαμε και βέβαια ευχαριστώ ιδιαίτερα τον Κώστα Φασουλά που ήταν ο εμπνευστής της συνάντησης αυτής.

Οι δυο καταξιωμένοι ερμηνευτές της δουλειάς αυτής, ο Βασίλης Γισδάκης και η Αφεντούλα Ραζέλη με τις εξαίσιες, εύστοχες κι ευαίσθητες ερμηνείες τους, έδωσαν την πνοή στα τραγούδια. Άλλοτε τρυφερά κι άλλοτε δυναμικά, απέδωσαν με τον καλύτερο τρόπο το ύφος, τα συναισθήματα και τις εικόνες των τραγουδιών, προσαρμοζόμενοι στη διαφορετικότητα τους! Συγκινητική είναι και η συμμετοχή της Χρύσας Βλάμη στο νανούρισμα που είναι το φινάλε της δισκογραφικής δουλειάς. Τους ευχαριστώ που αγάπησαν αυτήν την ιδιαίτερη δουλειά!!!»

Αρετή Κοκκίνου

ΚΥΚΛΟΦόΡΗΣΑΝ ΟΙ ΔύΟ ΝέΕΣ ΠΟΙΗΤΙΚέΣ ΣΥΛΛΟΓέΣ ΤΟΥ ΣΩΤήΡΗ ΚΑΚίΣΗ "ΜΙΑ ΔάΦΝΗ" και "ΑΝάΠΟΔΑ Ο άΝΕΜΟΣ" ΣΕ ΚΟΙΝή έΚΔΟΣΗ ΑΠό ΤΟ ΒΑΚΧΙΚόΝ ...

 

( Με πίνακες εξωφύλλων του Χρήστος Κεχαγιόγλου )

 

Μια δάφνη

1.

την πιο με­γά­λη δάφ­νη σ’ όλη τη Βό­ρεια Εύ­βοια, στο σπί­τι μου απέ­ξω, στην πόρ­τα του κή­που, έχω. τη φυ­τέ­ψα­με μι­κρή, κι έγι­νε δέ­ντρο που περ­νάς από κά­τω του, που δεν την κα­τα­λα­βαί­νεις, που την ψά­χνεις ξαφ­νι­κά, πού εί­ναι, πού χά­θη­κε, σαν τη ζωή: πιο με­γά­λη από σέ­να γί­νε­ται, τε­λι­κά, πιο ψη­λή, πιο σκιε­ρή, πιο δέ­ντρο, πιο άν­θρω­πος. και τα φύλ­λα της για το φαΐ της μά­νας μου πο­λύ πα­ρα­πά­νω από την ευω­διά της, πο­λύ πα­ρα­πά­νω από μέ­να πια.

2.

πί­σω από ένα μυρ­μή­γκι ένα άλ­λο μυρ­μή­γκι, ακό­μα πιο αό­ρα­το, ακό­μα πιο βια­στι­κό. κι οι πέ­τρες στο δρό­μο του σαν άλ­λων ζω­ών οι τά­φοι, υπό­γεια πά­νω στη Γη μνη­μεία, οι απο­χρώ­σεις τους κτε­ρί­σμα­τα, ανα­θή­μα­τα, χρυ­σές στα φώ­τα οι πέ­τρες από κά­τω, για τα μυρ­μή­γκια τί­πο­τα, ή όλα, ή κά­τι ανά­με­σα τε­λι­κά, και νε­κροί οι πέ­τρες, και οι πιο τρο­με­ρές με την ακι­νη­σία τους οι πέ­τρες. να κρυ­φτώ κι εγώ σαν τρί­το μυρ­μή­γκι κά­που, πί­σω τους, να στα­θώ βια­στι­κά κι εγώ σαν χρό­νος, σαν ανά­με­σα σ’ όλα κι εγώ πά­νω από τη δάφ­νη μου με­τέ­ω­ρος για πά­ντα.

3.

κοί­τα τον ύπνο! δεν λέ­ει να ση­κω­θεί από­ψε αυ­τός, συ­νέ­χεια δι­κός μου σύμ­μα­χος, δεν λέ­ει ο ύπνος σαν άν­θρω­πος κι όχι θε­ός πια να μειώ­σει τα πρό­σω­πα εντός του, που εκτός του από κά­θε επο­χή πη­γαι­νο­έρ­χο­νται, σαν Νέ­κυια όλο και πιο αχα­νής εκτεί­νο­νται. και φω­νές, πα­ντού φω­νές αναί­μα­κτες, και σκιές χω­ρίς αί­μα έξω άλ­λες, κι εγώ στον δι­κό μου ύπνο μέ­σα ανή­μπο­ρος, μ’ όλους όσους με πλη­σιά­ζουν όλο και πιο ξέ­νος, όλο και πιο άγνω­στος. άυ­πνος, νυ­σταγ­μέ­νος, αδύ­να­μος, αδύ­να­τος σαν άν­θρω­πος κι ο ύπνος μου.

4.

δί­πλα μου η Ρό­δος. σαν να’ χει περ­πα­τή­σει από ’κει χα­μη­λά στον χάρ­τη, με την Κω σαν κο­ρι­τσά­κι κρα­τώ­ντας την απ’ το χέ­ρι, σαν να ’ρ­θα­νε οι δυο τους εδώ από κά­τω, κο­ρι­τσά­κια μου η Ρό­δος κι η Κως, όμορ­φα νιά­τα τα πολ­λών χι­λιά­δων χρό­νων νε­ρά τους, η θά­λασ­σα, οι θά­λασ­σές τους ολό­γυ­ρα, και, ακό­μα πιο βα­θιά, στη μέ­ση του Αι­γαί­ου πη­γαί­νο­ντας, στο βρά­χο εδώ από κά­τω, σαν με βαρ­κού­λες τον Ιλι­σό ξα­να­βρί­σκο­ντας, τον Ιλι­σό ξε­σκε­πά­ζο­ντας κι ακο­λου­θώ­ντας, στο σπί­τι μου, στην οδό Σε­μέ­λης κι η Κως κι η Ρό­δος, δεν ξέ­ρω για­τί, αλ­λά να, κι αυ­τές δί­πλα μου.

5.

ως εδώ, ως εκεί μπό­ρε­σα. η κα­ται­γί­δα των λέ­ξε­ων άλ­λων ως τώ­ρα επο­χών, κι οι έν­νοιες, πο­λι­τι­σμοί ολό­κλη­ροι στο μυα­λό μου μέ­σα το στε­νά­χω­ρο, το μο­νο­τά­ξιο, το μι­κρό, σι­γά―σι­γά κο­πά­ζου­νε. τώ­ρα πια ψι­λό­βρο­χο εδώ μέ­σα ανα­κου­φι­στι­κό, (κι ανη­συ­χία μό­νο για όσα για μας ήθε­λα να γί­νουν), τα μά­τια μου όχι πια δια­πε­ρα­στι­κά, του εγω­ι­σμού τής ζω­ής μου υπά­κουα, απο­φα­σι­στι­κά, απο­φα­σι­σμέ­να. τα μά­τια μου μά­τια εκα­τομ­μυ­ρί­ων πια με­γά­λων παι­διών, της Ιστο­ρί­ας όλης πε­ρί­λη­ψη. τα μά­τια μου όλο και πιο παι­διά, όλο και πιο έκ­πλη­κτα.

 

Ανάποδα ο άνεμος

 

1.

τε­λεί­ω­σαν οι άν­θρω­ποι. τι άχρη­στο, άλ­λω­στε, εί­δος, τι υπερ­φί­α­λο, τι κε­νό. εδώ, ανά­με­σα στις γά­τες, πό­σο πιο κα­λά, πό­σο πιο αν­θρώ­πι­να. με κοι­τά­νε όλες στα μά­τια, με τα ωραία, πο­λύ ωραία, με­γά­λα τους μά­τια, με σέ­βο­νται, με υπο­λή­πτο­νται, με ανέ­χο­νται, με φρο­ντί­ζουν. κι οι πα­τού­σες τους εί­ναι τό­σο τρυ­φε­ρές, μα τό­σο τρυ­φε­ρές! να, σαν καρ­διές οι πα­τού­σες τους μο­νά­χες τους, σαν καρ­διές τέσ­σε­ρις επι­πλέ­ον πά­νω τους, από κά­τω τους, πά­νω μου. κύ­ριοι, κυ­ρί­ες των δυ­νά­με­ων, με τα νύ­χια γύ­ρω τους όχι στέ­φα­νος εξ αγκα­θών, αλ­λά εξό­ρι­στα κι ανι­διο­τε­λή κι αυ­τά πά­νω τους φω­το­στέ­φα­να.

2.

πιο πο­λύ απ’ όλα αγα­πάω το τε­λευ­ταίο που τρέ­χει με το κο­πά­δι, την πιο μι­κρή, την πιο λα­χα­νια­σμέ­νη ζέ­βρα, την πιο όμορ­φη. πιο πο­λύ αυ­τή η ζέ­βρα εί­ναι στη ζωή μου, με τις ρί­γες της σαν ση­μαία μαυ­ρό­α­σπρη κι εξαί­ρε­τη, απ’ όλα τα χρώ­μα­τα της ζού­γκλας ελεύ­θε­ρη, απε­λευ­θε­ρω­μέ­νη. και το σχέ­διό της, το σχέ­διό μου αυ­τό εί­ναι: σαν σχέ­διο από τον έγ­χρω­μο και κου­ρα­στι­κό πο­λύ πί­να­κα να φύ­γω, σαν αρ­χαϊ­κό σκα­ρί­φη­μα από τον σύγ­χρο­νό μου κό­σμο να δρα­πε­τεύ­σω. για­τί λιο­ντά­ρι και τί­γρη ο χρό­νος γύ­ρω μου, ύαι­νες πει­να­σμέ­νες και ζού­γκλα ο λα­ός μου, ο πά­ντα, ο από πά­ντα πο­λύ επι­κίν­δυ­νος.

3.

κοι­μά­μαι πια και στον ύπνο μου. στα όνει­ρα μέ­σα με βλέ­πω να κοι­μά­μαι, ωραία—ωραία κι ήσυ­χα, κι αυ­τό κά­πως μ’ ανη­συ­χεί. τι όνει­ρα λέω να βλέ­πω έτσι που με βλέ­πω, για­τί να μη μπο­ρώ να τα δω; κι αν πιο μέ­σα στο μαύ­ρο υπάρ­χει κι άλ­λο μαύ­ρο, στο σκο­τά­δι μέ­σα κά­τι ακό­μα πιο σκο­τει­νό, για­τί να το δω, για­τί ακό­μα πα­ρα­πά­νω να στε­να­χω­ρη­θώ; σε κα­νέ­να μου πά­λι όνει­ρο μέ­σα ο άλ­λος εγώ που κοι­μά­μαι δεν ξυ­πνάω, να ρω­τή­σω, να μου πω. κοι­μό­μα­στε κι οι δύο μα­ζί ήρε­μα, κι εγώ μό­νο στο όνει­ρό μου μέ­σα πά­ντα ξα­γρυ­πνάω.

4.

κι από το σι­νε­μά ανά­πο­δα: βλέ­πο­ντας ται­νί­ες, λέ­ξεις στον ακό­μα πιο σκο­τει­νό θά­λα­μο του μυα­λού μου κα­τα­φεύ­γουν, ξυ­πνά­νε, πα­ρα­δί­νο­νται. όπου οι σκη­νές τους όλες μπερ­δε­μέ­νες, οι κα­λύ­τε­ρες όλες μα­ζί, οι χει­ρό­τε­ρες χω­ρι­στά. τις χει­ρό­τε­ρες όμως ξαφ­νι­κά εγώ λυ­πά­μαι ο γέ­ρο­ντας πια, στα πιο απο­τυ­χη­μέ­να της επι­κρά­τειάς τους ση­μεία στρέ­φο­μαι, βρί­σκο­μαι, αφιε­ρώ­νο­μαι. για­τί εκεί το φως ακό­μα πιο λί­γο, ακό­μα πιο ανή­μπο­ρο, ανί­σχυ­ρο, λι­τό. όχι σαν λα­μπρή πο­λύ τε­λευ­ταία ζωή ακρι­βώς πριν τον θά­να­το.

5.

νό­η­μα πά­ντως δεν έχει ού­τε αυ­τός ο άνε­μος, ο ανά­πο­δα τώ­ρα μέ­σα μου, ο ανα­μνη­στι­κός, ο επι­πλέ­ον. από τα ίδια μέ­ρη, από τις ίδιες επο­χές ξα­να­περ­νώ­ντας αλ­λιώς τα ίδια γε­γο­νό­τα για­τί να μου ξα­να­θυ­μί­ζει, τα ίδια πρό­σω­πα για­τί να μη μ’ αφή­νει να ξε­χά­σω; μι­κρή η επι­κρά­τεια της ζω­ής μου για να θυ­μά­μαι τό­σους πολ­λούς και τό­σα πολ­λά, μι­κρός ο χρό­νος μου, όσα πρό­λα­βα να κά­νω και να πω. κι ένα όνο­μα ή δύο, ένας τό­πος ελά­χι­στος θα μου έφτα­νε, θα μου ήταν υπε­ραρ­κε­τός.

Ποι­ή­μα­τα από τη δι­πλή ποι­η­τι­κή συλ­λο­γή του Σω­τή­ρη Κα­κί­ση Μια δάφ­νη / Ανά­πο­δα ο άνε­μος, που κυκλοφορεί από τις εκ­δό­σεις Βακ­χι­κόν.

 

Δέκα πράγματα που θα χρωστάμε στον Νότη Μαυρουδή

 

ΔΕΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΣΤΟΝ ΝΟΤΗ ΜΑΥΡΟΥΔΗ

 

του Ηρακλή Οικονόμου

1) Την ενορχηστρωτική προσέγγισή του στα αντάρτικα, προσέγγιση σχεδόν υπόκωφη, απογυμνωμένη, ριζικά διαφορετική από την σαφώς πιο εξωστρεφή ματιά του Μικρούτσικου. Στον Μαυρουδή (και βεβαίως και στον Θάνο) χρωστάμε το πέρασμα των αντάρτικων στις επόμενες γενιές. Ξεχωρίζω το «Άνεμοι Θύελλες» - ένα ψιθύρισμα από το οποίο ξεχύνεται μπροστά μου ένα ποτάμι ανώνυμων αγωνιστών καθώς βαδίζουν προς τον θάνατο και την αθανασία.

 

2) Τη σειρά Café del’ Art με τις δύο κιθάρες, τη δική του και του Παναγιώτη Μάργαρη, που «νομιμοποίησε» την κιθαριστική μουσική σε ένα ευρύτατο κοινό, παράγοντας παράλληλα εξαίσιες λυρικές στιγμές. Μουσική για τον κινηματογράφο, Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Βαμβακάρης, Τσιτσάνης, Λατινική Αμερική, ορχηστρικά που έφτιαξαν τη δική τους σχολή. Ξεχωρίζω το Λαϊκό Βαλσάκι που περιλαμβάνεται στο Café del’ Art 1 και κατάγεται από …«Κάπου ανατολικοδυτικα».

 

3) Τη συμβολή του στο Νέο Κύμα – ήδη από το 1964 ο Μαυρουδής ξεκινάει τις δισκογραφικές του καταθέσεις, έχοντας παράλληλα κεντρική θέση και στις μπουάτ με την κιθαριστική του δεινότητα. Αξιοθαύμαστο δεν βρίσκω μόνο το ότι μπήκε στο συγκεκριμένο ρεύμα και ύφος, αλλά και το ότι βγήκε απ’ αυτό – εννοώ ότι προχώρησε παρακάτω και βάθυνε την τέχνη του, όπως π.χ. έκανε κι ο μέγας Σπανός. Ξεχωρίζω το «Άκρη δεν έχει ο ουρανός» με την ερμηνεία του Γιώργου Ζωγράφου.

 

4) Τη μελοποίηση της ποίησης του Μάνου Χατζιδάκι στο απαράμιλλης ευαισθησίας «Παιδί της Γης». Εκεί, η «Μυθολογία» του Μ.Χ. τροφοδοτεί μια μελωδική-ηχητική ατμόσφαιρα που συμβαδίζει με το χατζιδακικό ύφος προδίδοντας όμως και τη δημιουργική φλέβα του Μαυρουδή που επρόκειτο να εκραγεί τη δεκαετία του ’80. Ξεχωρίζω την «Κρίση» με την Αρλέτα φυσικά, χωρίς οποιαδήποτε περαιτέρω επεξήγηση.

 

5) Τη δεκαετία 1984 – 1993, την κατά την ταπεινή μου άποψη περίοδο απόλυτης ακμής του συνθέτη. «Στην όχθη της καρδιάς μου», «Έρως ανίκατε μάχαν», «Κάπου ανατολικοδυτικά», «Ίσως φταίνε τα φεγγάρια», «Τοπίο μυστικό». Κι ύστερα «Στην ηχώ του έρωτα» το 2002, στο ίδιο πνεύμα και αισθητική. Μιλάμε για έξι δίσκους από τους οποίους δεν πετάς τίποτα – ούτε τραγούδι, ούτε ορχηστρικό, ούτε νότα, ούτε κιχ – που συνοψίζουν τη διασταύρωση Ανατολής και Δύσης πάνω στην οποία στρογγυλοκάθεται το έντεχνο τραγούδι. Ξεχωρίζω το «Εμπιστευτικόν» στην αρχική του εκτέλεση με τον Γιάννη Σαμσιάρη - 2 λεπτά και 45 δευτερόλεπτα μιας υπερβατικής εμπειρίας ακρόασης.

 

6) Την ερωτική του αίσθηση, την εξύμνηση του πάθους και του ερωτισμού, την κινητοποίηση των αισθήσεων, έναν αισθησιασμό που διατηρεί ήθος δίχως να χάνει σε ένταση ή πειστικότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μαυρουδής έγραψε λίγο λιγότερο από μια ντουζίνα τραγούδια με τον ίδιο τίτλο: «Ερωτικό»! Ξεχωρίζω το «Ερωτικό» με την Ελευθερία Αρβανιτάκη και τους στίχους του Άκου Δασκαλόπουλου: «Κόκκινο σαν αίμα λέω / το τραγούδι σου και κλαίω / μες στη νύχτα μου που σ’ είδα / άντρας μου είσαι και πατρίδα».

 

7) Τις δουλειές του για παιδική χορωδία, συγκεκριμένα την Παιδική Χορωδία του Δημήτρη Τυπάλδου, στο «Χάρτινο καράβι» και το «Λούνα Παρκ». Είναι ενδιαφέρουσα η προσέγγισή του, καθώς στην πλειοψηφία τους δεν μιλάμε για παιδικά τραγούδια αλλά για τραγούδια για μεγάλους τραγουδισμένα από παιδιά. Τα παιδιά, δηλαδή, δεν είναι ο στόχος, ο αποδέκτης, αλλά ένα εκφραστικό μέσο - για να τονισθεί ίσως το δραματικό περιεχόμενο μέσα από το κοντράστ του με το φαινομενικά αθώο φωνητικό περίβλημα; Δεν έχω ιδέα. Ξεχωρίζω τον πασίγνωστο «Παλιάτσο», αλλά στη live εκδοχή του από τη «Συναυλία στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού» μαζί με τα ενθουσιώδη παλαμάκια του κοινού.

 

8) Μια παντελώς άγνωστη ενορχηστρωτική δοκιμή του στα ρεμπέτικα από το 1977, με το σόλο μπουζούκι του Χρήστου Κωνσταντίνου και τίτλο «Πριν το χάραμα». Η εργασία του δεν έχει καμία σχέση με τα τουριστικά ορχηστρικά της Πλάκας∙ αντιθέτως, παίρνει τη σκυτάλη από τον Χατζιδάκι και τον «Σκληρό Απρίλη του ’45» και αποκαλύπτει όλη την πολλαπλότητα των ρεμπέτικων μελωδιών, όλες τις δυνητικές διαδρομές τους.

 

9) Τον στοχαστικό, κριτικό, βαθιά πολιτικό του λόγο πέρα από τα τραγούδια του, όπως αποκρυσταλλώνεται στα σύντομα αλλά περιεκτικά σχόλια – δοκίμιά του στην ιστοσελίδα tar και αλλού. Υπενθυμίζει το πρότυπο του καλλιτέχνη-διανοουμένου που δεν επιζητά μόνο τη δική του καλλιτεχνική έκφραση αλλά και την ευρύτερη κοινωνική παρέμβαση. Υπενθυμίζει, δηλαδή, ότι όσα τραγούδια κι αν γράψεις ή τραγουδήσεις δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος σε μια κοινωνία που δυστυχεί.

 

10) Και φυσικά το «Πρωινό Τσιγάρο», αυτό τον ύμνο της απάνθρωπης προσωπικής ήττας, αυτό το σάουντρακ του ερωτικού μακελειού, που στοίχειωσε κι έκαψε κάμποσο κόσμο - κόσμο που είχε την ατυχία να ξημερωθεί στους άδειους δρόμους, με την πόλη να ’χει ρεπό και με σένα να είσαι μία η μοιραία λύση και μία το άλυτο πρόβλημα. Ξεχωρίζω την αρχική εκτέλεση με τη χορωδία και με τη βυζαντινή χροιά του Σάκη Μπουλά εντός της.

Συναυλία της εφημερίδας Η ΕΠΟΧΗ - Κυριακή 22 Ιανουαρίου

Την Κυριακή, 22 Ιανουαρίου, στις 6 μ.μ., οι φίλοι της ΕΠΟΧΗΣ οργανώνουν συναυλία στήριξης της εφημερίδας με πολλούς αγαπημένους και αξιόλογους καλλιτέχνες που προσφέρθηκαν να πάρουν μέρος αφιλοκερδώς.

 

Η ΕΠΟΧΗ κυκλοφορεί ανελλιπώς από το 1988. Ένα παράθυρο στον κόσμο και στον πολιτισμό που ανοίγει διάπλατα με την εθελοντική εργασία των δημοσιογράφων της, κρατώντας την παράδοση στις εφημερίδες άποψης και ελεύθερης γνώμης της Αριστεράς. Η ΕΠΟΧΗ στηρίζεται αποκλειστικά από τους αναγνώστες της. Η τρομακτική αύξηση της τιμής του χαρτιού -διπλασιασμός!- δημιουργεί πια αξεπέραστα προβλήματα, όπως φυσικά σ’ ολόκληρο τον Τύπο -και το βιβλίο- ιδίως στις μικρές εφημερίδες γνώμης. Είμαστε, επομένως πολύ συγκινημένοι από την αλληλεγγύη που επέδειξαν οι καλλιτέχνες που θα πάρουν μέρος στη συναυλία για να ενισχύσουν την εφημερίδα και τους ευχαριστούμε όλες και όλους εκ βαθέων, διότι μας εμψυχώνουν.

 

Οι συμμετέχοντες και συμμετέχουσες με αλφαβητική σειρά είναι οι εξής:

Βενετσάνου Νένα, τραγουδοποιός

Βέττα Καλλιόπη, τραγουδίστρια, Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ

Γισδάκης Βασίλης, τραγουδιστής

Δασκαλάκη Ειρήνη, τραγουδίστρια

Ιωάννου Κ. Γιάννης, συνθέτης, πιανίστας

Κανελλοπούλου Μαρία, τραγουδίστρια

Κοκκίνου Αρετή, συνθέτρια, κιθαρίστρια

Κωχ Μαρίζα, τραγουδίστρια, συνθέτης, συγγραφέας

Λεκόπουλος Γιάννης, τραγουδιστής

Μαριδάκης Λεωνίδας, τραγουδοποιός

Μπαρκί Σόλις, κρουστά

Μπούσαλης Πάνος,  τραγουδοποιός

Μποφίλιου Νατάσα, τραγουδίστρια

Νίττη Μαρία, ακορντεόν

Ξενάκη Πένυ, τραγουδίστρια

Παπαδημητρίου Μάνια, ηθοποιός

Παπαδοπούλου - Τζαβέλα Νατάσα τραγουδίστρια

Ρασούλη Ναταλία, τραγουδίστρια

Τοσικιάν Γιώργος, κιθαριστής

Τσαϊρέλη Μόρφω, τραγουδίστρια

Χαλκιαδάκη Λήδα, τραγουδίστρια

Χριστοδούλου Γιώργης, τραγουδοποιός

 

 

Η συναυλία θα είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Νότη Μαυρουδή που πρόλαβε μεν να μας εμψυχώσει για την οργάνωση της συναυλίας αλλά δυστυχώς θα είναι τραγικά απών.

 

Καλλιτεχνική επιμέλεια – παρουσίαση: Λιάνα Μαλανδρενιώτη

 

Info:

Μουσική Σκηνή Σφίγγα, Ζωοδόχου Πηγής και Ακαδημίας

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2023. Ώρα έναρξης: 18:00

Τιμή εισιτηρίου 15 ευρώ με ποτό.

Τηλέφωνο κρατήσεων: 6987.844.845, 211.409.6149

sfigamusic@gmail.com,

Χωρίς Ρεφρέν - Το Γιασεμί κι ο Δυόσμος

 

Μουσική: Κώστας Μουγιάκος

Ποίηση: Στέλιος Δουμένης

Ερμηνεία: Ζέτα Κολιού

***

Ο Στέλιος Δουμένης (1930-2011) γεννήθηκε στη Σαλαμίνα και ήταν ο μικρότερος από τα 12 αδέλφια μιας οικογένειας υλοτόμων-κτηνοτρόφων. Τελείωσε την Πέμπτη δημοτικού και στη συνέχεια μπήκε στη βιοπάλη βοηθώντας τον πατέρα του και τα μεγαλύτερα αδέλφια του στην υλοτομία. Δούλεψε τη δεκαετία του '50 στο κουρείο του αδελφού του και στη συνέχεια ασχολήθηκε αποκλειστικά με την κτηνοτροφία ως και το τέλος της ζωής του.

Είχε μεγάλη αγάπη για τη μουσική και υπήρξε δεξιοτέχνης στο μπουζούκι. Αποτέλεσε αναπόσπαστο μέλος της Κουλουριώτικης Κομπανίας από το 1975 ως και το 1990. Το 1980 του προτάθηκε να δουλέψει σε ελληνικό κέντρο διασκέδασης στη Νέα Υόρκη με υψηλές απολαβές αλλά αρνήθηκε καθώς ήθελε να εξασφαλίζει μόνο τα απαραίτητα για την οικογενεια του. Τα περισσότερα τα θεωρούσε περιττά. Είχε άλλωστε μάθει στις δυσκολίες. Από μικρός μαχόταν για την επιβίωση μέσα στη φτώχεια και τις στερήσεις στα σκληρά μεταπολεμικά χρόνια (κυνηγημένος επίσης από την κρατική μηχανή λόγω των ιδεών του).

Στα μέσα της δεκαετίας του '80 άρχισε να ασχολείται με την ποίηση. Κυρίως έγραφε στην ησυχία του βουνού την ώρα που έβοσκε το κοπάδι του, αλλά έπλεκε και στίχους επι τόπου με κάθε αφορμή που του δινόταν ή όταν βρισκόταν σε παρέες με φίλους και απήγγειλε από στήθους τα ποιήματα του.

Αν διαβάσει κανείς τα ποιήματα του Στέλιου Δουμένη θα συναντήσει γνώριμα στοιχεία: το λυρισμό του Πορφύρα, την καυστικότητα του Σουρή και την αιχμηρότητα του Βάρναλη, την αμεσότητα του Αγγουλέ και την τρυφερότητα του Ρίτσου. Όχι ομως σαν "επιρροές", αλλά σαν κοινούς τόπους και τρόπους έκφρασης, καθώς ο Δουμένης έχει τη δικιά του αυθεντική φωνή. Αυτήν που έδωσε σε έναν απλό βιοπαλαιστή τη δυνατότητα να μιλήσει μοναδικά με τη γλώσσα της λαϊκής ποίησης για τα μικρά ή μεγάλα ζητήματα της εποχής του και των ανθρώπων.

Δεν έχει εκδοθεί κάποια ποιητική συλλογή του Στέλιου Δουμένη, ωστόσο ποιήματα του βρίσκονται δημοσιευμένα στην ακόλουθη σελίδα:

https://www.mikrosapoplous.gr/Doumenis.htm

Απεβίωσε στις 15 Απρίλιου 2011 μετά από σύντομη μάχη με τον καρκίνο του πνεύμονα.

(Με πληροφορίες από τον Κώστα Δουμένη, γιο του ποιητή και το άρθρο της Ευγενίας Σπετσιώτου-Μέλλιου, «Στέλιος Δουμένης, Ο καθρέπτης πάντα δείχνει το παρόν …»)