Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Συνέντευξη με τον Τάσο Γιαννίκο




Τάσος Γιαννίκος:

«Ποίηση είναι η δράση στο δρόμο»


Τη συνέντευηξη έλαβε ο Ηρακλής Οικονόμου
(Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ)



Πρόσφατα κυκλοφόρησε ο δεύτερος δίσκος του «Σπουδή στο τίποτα και στο κάτι». Και όσο κι αν η εποχή αναπαράγει το «τίποτα» σε όλες τις πολύχρωμες εκφάνσεις, η τέχνη του έχει σίγουρα «κάτι» να μας πει. Τον προσκαλέσαμε σε ένα παιχνίδι μηνυμάτων και γκράφιτι, αντλημένων από το ένθετο του cd του. Ο κύριος Τάσος Γιαννίκος!


Στον πρώτο σας δίσκο, «Ανοίγοντας τις πόρτες», ο τίτλος ήταν γραμμένος σε έναν τοίχο. Στο δεύτερο δίσκο «εικονογραφείτε» το ένθετο με φωτογραφίες πολιτικών γκράφιτι. Τι σας έλκει στους τοίχους και στα μηνύματά τους;

Όπως λέει και ένα σύνθημα που έχω στο cd και αποκαλύπτεται όταν βγάλεις το δισκάκι από τη συσκευασία, «ποίηση είναι η δράση στο δρόμο».  Δηλαδή η πραγματική τέχνη πηγάζει από τις πράξεις μας και τη προσπάθειά μας να επικοινωνήσουμε και να μιλήσουμε για όσα αντιμετωπίζουμε στη καθημερινότητά μας, με χιούμορ, με ευαισθησία ή ακόμα και με καυστικό τρόπο. Βρίσκω πολλές φορές περισσότερη δημιουργική πνοή στα συνθήματα στους τοίχους από τα γλυκανάλατα τραγούδια που κυκλοφορούν μαζικά στις μέρες μας. Νιώθω να βρίσκομαι πιο κοντά σε αυτούς τους ποιητές του δρόμου, τους ανθρώπους της δράσης παρά στους «σαλονάτους» καλλιτέχνες που η τέχνη μεταφράζεται σε δόξα και κέρδος.  «Έντυσα» λοιπόν το δίσκο μου με συνθήματα που με εκφράζουν και κατά κάποιο τρόπο εξηγούν τη δική μου προσπάθεια για δημιουργία.
«Το lifestyle είναι μαγικό. Από μηδενικό σε κάνει νούμερο». Πόσο δύσκολο είναι ως καλλιτέχνης να αντισταθείτε στον πειρασμό να γίνετε κομμάτι αυτού του lifestyle;
Το lifestyle είναι κάτι που δεν με απασχολεί. Υποθέτω είναι θέμα παιδείας για τον καθένα να βρει που ανήκει και τι είναι αυτό που τον κάνει να νιώθει καλά με τον εαυτό του. Αυτά που χάσαμε στο πέρασμα του χρόνου, οι αξίες και τα ιδανικά μας, οι καθαρές σχέσεις, η διάθεση για προσφορά, δεν υπάρχει κανένα lifestyle να τα αναπληρώνει. Δεν αγοράζονται με χρήμα, ούτε με εφήμερη δόξα. Υπάρχουν μόνο βαθιά μέσα μας και είναι έτοιμα να τα ανακαλύψει όποιος έχει τη διάθεση να κάνει αυτή τη κατάδυση. Αυτή τη διέξοδο μπορεί να την προσφέρει το τραγούδι, όταν είναι όμως γέννημα ψυχής και όχι προϊόν «καλλιτεχνικής» συνταγής.
«Οι τοίχοι έχουν μνήμη και οι μικροαστοί αναφυλαξία». Ποιους εκφράζει κοινωνικά το τραγούδι σας;
Τα τραγούδια μου μιλάνε για μένα. Για όλα αυτά που εγώ αντιλαμβάνομαι, σκέφτομαι ή αισθάνομαι. Δεν έχουν απαντήσεις, κυρίως έχουν απορίες και κάποιες δικές μου διαπιστώσεις. Άρα μπορεί να εκφράσουν όποιον, άσχετα με τη δική του αφετηρία, έχει ανάλογες παραστάσεις ή προβληματισμούς. Δεν έχω καμία πρόθεση να προκαθορίσω σε ποιους απευθύνονται τα τραγούδια μου, ούτε φυσικά και να αποκλείσω κάποιους άλλους. Άλλωστε όπως λέει και ο Ρίτσος «Εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδερφέ μου από τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο».
Το καταφέρνει αυτό η γενιά των συναδέλφων σας; «Δεν έχω φίλους, αλλά ευτυχώς έχω MSN». Πού πήγαν οι παρέες στην εποχή των τραγουδοποιών;
Ιστορία γράφουν οι παρέες. Ο Χατζιδάκις με τον Γκάτσο, ο Λέννον με τον Μακάρτνεϊ. Ζούμε σε τρομερά ατομιστικές και μοναχικές εποχές και αυτό έχει αντίκτυπο στη τέχνη. Η συνθήκη «τα κάνει όλα και συμφέρει» δεν μπορεί να καλύψει το κενό που υπάρχει στο ελληνικό τραγούδι όσο κι αν υπάρχουν οι λαμπρές εξαιρέσεις του Μάλαμα, του Αλκίνοου ή και κάποιον άλλων νεότερων τραγουδοποιών. Και όσο το τραγούδι θα αντιμετωπίζεται σαν προϊόν με μόνο σκοπό το κέρδος, τόσο η φτηνή λύση του συνθέτη-στιχουργού-ερμηνευτή-όλα σε ένα, θα κερδίζει έδαφος και θα εμποδίζει τη σύμπραξη ανθρώπων με σκοπό να ενώσουν την ενέργεια και τα ιδιαίτερα ταλέντα τους.
Πάντως εσείς επιμένετε συλλογικά με τους «Ζντουπ». Ευκαιριακό σχήμα, ή ομάδα αλληλένδετη με το έργο σας;
Οι «Ζντουπ» είναι μια ιδέα που γεννήθηκε πριν περίπου δέκα χρόνια μαζί με το φίλο και συνεργάτη μου Δημήτρη Ουλή ως κιθαριστικό ντουέτο στην αρχή και στη συνέχεια ως πολυμελές σχήμα. Είναι μια προσπάθεια να δούμε το τραγούδι χωρίς όρια, να παίξουμε όλα εκείνα τα τραγούδια που αγαπάμε άσχετα το είδος και το ύφος, με το δικό μας τρόπο, βάζοντας τις δικές μας ιδέες και χτίζοντας μια παράσταση με κέφι, χιούμορ αλλά και άποψη.




Συνεχίζω με το σπρέι ανά χείρας. «Τόση δημοκρατία είχαμε να δούμε από τη χούντα». Κάποιοι λένε ότι αυτή η δημοκρατία αρμόζει στους πολίτες και στα χάλια μας· τελικά «μαζί τα φάγαμε»;
Προφανώς  φέρουμε ευθύνη για τους ανθρώπους που επιλέξαμε να διαχειριστούν τις τύχες μας. Αυτό όμως δεν μας κάνει αυτουργούς στο έγκλημα. Είναι ανήθικο να φορτωθούμε την ανικανότητα αυτών που κυβέρνησαν όλα αυτά τα χρόνια και πραγματικά απαράδεκτο να μας ζητάει τα ρέστα αυτός που έστησε το φαγοπότι. Αυτές οι κακές μας επιλογές δεν πρέπει να γίνουν άλλοθι ώστε να σκύψουμε το κεφάλι και να δεχτούμε αδιαμαρτύρητα όσα γίνονται. Αντίθετα πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχουν μονόδρομοι και πρέπει να αναζητήσουμε αυτά που μας αξίζουν, κάνοντας καλύτερες επιλογές με γνώμονα το κοινωνικό και όχι το ατομικό μας συμφέρον.
«Ελπίζω σε κάτι που μοιάζει φωτιά»· δεν είναι γκράφιτι αλλά στίχος σας από την εξαιρετική «Αφορμή». Τι προσμένετε;
Αναζητώ πάντα αυτό που νιώθω ότι μου δίνει ζωή και με βγάζει από το μούδιασμα της συνήθειας. Ο έρωτας, η μουσική, οι καλοί φίλοι. Προσπαθώ να κάνω πράγματα είτε στη δουλειά μου είτε στη προσωπική μου ζωή που θα με κάνουν να νιώθω όμορφα και να είμαι χρήσιμος. Σε αυτή τη αναζήτηση πάντα υπάρχουν και εμπόδια αλλά όσο και αν φαίνεται τετριμμένο, ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό. Ή όπως λέω και σε ένα δικό μου τραγούδι από το πρώτο δίσκο, στο «μάθημα πτήσης»: «τίποτα άλλο δε ζητώ/μόνο να μάθω να πετώ/ και όταν βρεθώ μες της ζωής μου το κενό/ να μην το φοβηθώ».
Μιλώντας για εμπόδια και κενό, διδάσκετε μουσική στο ΚΕΘΕΑ σε νέους που συμμετέχουν σε προγράμματα απεξάρτησης. Τι έχετε αποκομίσει από αυτή την εμπειρία;
Είναι μια πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία. Έρχεσαι σε επαφή με ένα κόσμο που ενώ είναι δίπλα σου δεν τον γνωρίζεις πραγματικά. Τα παιδιά έχουν ταλέντο και πολύ όρεξη για να κάνουμε ωραία πράγματα. Μαθαίνουμε όργανα, φτιάχνουμε γκρουπ, παίζουμε σε εκδηλώσεις αλλά και ακούμε μουσική από όλο τον κόσμο, από όλα τα είδη και συζητάμε για τα ερεθίσματα που παίρνουμε.  Είναι μια πολύ γόνιμη διαδικασία και για μένα ως δάσκαλος. Πιστεύω ότι αποτελεί ένα συν στην πολύ καλή δουλειά που γίνεται στη κοινότητα και στην δύσκολη προσπάθεια που κάνουν τα παιδιά για να κερδίσουν μια καθαρή και λειτουργική ζωή.
Σε πολλά τραγούδια σας, πολυσήμαντα νοήματα επενδύονται με μία μάλλον ανέμελη, ανάλαφρη μουσική. Σας αρέσει να παίζετε με τα όρια μεταξύ σοβαρού και αστείου;
Μπορείς να πεις τα πιο σοβαρά πράγματα με χιούμορ αλλά και τις μεγαλύτερες ανοησίες με σοβαρό ως και «επιστημονικό» τρόπο. Δεν πιστεύω ότι ένα συμφωνικό έργο έχει οπωσδήποτε μεγαλύτερη βαρύτητα από ένα τραγούδι ή ένα σύγγραμμα περισσότερα νοήματα από ένα παραμύθι. Το θέμα είναι να έχεις κάτι να πεις και να μην φοβάσαι να εκτεθείς λέγοντας το.
Εν τέλει, ο δικός σας, πολύ προσωπικός τοίχος, ποιο σύνθημα έχει γραμμένο πάνω του και εντός του;
Υποθέτω ότι θα έχει στιχάκια από τα τραγούδια που έχω αγαπήσει. Άλλωστε όπως λέει και ένα τραγούδι: «Τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια/ ό,τι ψέμα στη ζωή μου και να πω».


Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Συναυλία συμπαράστασης στους εργαζομένους στα ΜΜΕ



Δευτέρα 30 Ιανουαρίου
7μ.μ.
Γήπεδο μπάσκετ Περιστερίου
Είσοδος δωρεάν
Συμμετέχουν:
Σπ. Γραμμένος - Π. Δουρδουμπάκης - Αλ. Εμμανουηλίδης & Μ. Παπαγεωργίου - Μ. Ζαμάνη & The Angry Birds - Π. Θαλασσινός - Κ. Θωμαΐδης - Illegal Operation - Alexis K. & Θ. Ανεστόπουλος - Ε. Κουνενή - Γ. Κούτρας - Γ. Λεκόπουλος & Μ. Μεναχέμ - Lolek - Δ. Μητσοτάκης & Οι Ευδαίμονες - Θ. Μικρούτσικος - Mode Plagal - Π. Μουζουράκης - Λ. Παπαδόπουλος & Phase ReNerse - Radiosol - Σπυριδούλα - Υπεραστικοί.

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

Κριστέλλα Δημητρίου - Πέντε έργα

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Την Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012 και ώρα 8:00μ.μ. εγκαινιάζεται στην Titanium Yiayiannos Gallery, η έκθεση ζωγραφικής της Κριστέλλας Δημητρίου, με τίτλο «Άτοπος», η οποία θα διαρκέσει έως και τη Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012. Η Κριστέλλα Δημητρίου ζωγραφίζει με μιαν ιδιοφυή αμεσότητα τα οράματά της ή καλύτερα μετουσιώνει σε εικαστική γραφή τα μεταφυσικά μηνύματα που ενεργοποιεί η ευαισθησία της. Είναι εντυπωσιακό το αυθεντικό πάθος που διέπει τη δημιουργό και στους δύο χώρους στους οποίους εκφράζεται: τη ζωγραφική και τη μουσική. Πάθος που, πέρα από την υψηλή σε ποιότητα έκφρασή της στους τομείς της καλλιτεχνικής της δραστηριότητας, εξασφαλίζει μια διαχρονική οντότητα στο έργο της. Στην ενότητα «Άτοπος» που παρουσιάζεται στην Titanium Yiayiannos Gallery, η Κριστέλλα έχει, όχι, μοναχά αγγίξει αλλά και τεκμηριώσει μια δίχως προηγούμενο κορύφωση στα πλαίσια της δουλειάς της. Η μεγάλη ευαισθησία της δημιουργού στο χρώμα, της υπαγορεύει, κάθε φορά, και από μια μεταφυσική σε υφή αρμονία σε ότι αφορά την αισθητική της σύνθεσης. Κατεξοχήν υποβλητική σε επιλογή και σε υφή, η παλέτα της ενισχύει στον θεατή, τόσο οπτικά όσο και ψυχικά, το εκάστοτε μεταφυσικό -σε προέλευση- μήνυμά της σε σημείο, μάλιστα, που να ταυτίζει και τον δικό του ψυχισμό με αυτό.



 Το Σπίτι
The House
2011




Το Ουρλιαχτό της Σκιάς
The Scream of the Shadow
2010




 Σύννεφα (Φόρος τιμής στον Arthur Boyd)
Clouds (Homage to Arthur Boyd)
2010



 Πλένοντας το Θάνατο (Φόρος τιμής στον Arthur Boyd)
Washing Death Away (Homage to Arthur Boyd)
2010



Το Φιλί (Φόρος τιμής στον Arthur Boyd)
The Kiss (Homage to Arthur Boyd)
2010

Ο Σωτήρης Κακίσης για τη ζωγραφική της Κριστέλλας Δημητρίου





ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΑΝ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ.

Διαφέρουν οι Τέχνες μεταξύ τους; Κι αν ναι, πώς, πόσο, γιατί; Δεν είναι μία, ενιαία στο περιεχόμενό της η Τέχνη όλη, σαν τη ζωή όλη, σαν τη ζωή ολόκληρη; Κι η μορφή μετά τα πάντα, κάθε τι: ήχος, όψη, γλώσσα. Παντού όμως φωνή, λόγος, αιτία.

Μουσική είναι η ζωγραφική της Κριστέλλας Δημητρίου. Μουσική από πολύ μέσα της αρχαία, μουσική σαν μουσική συνέχεια, σαν μελωδία των χρωμάτων τα χρώματά της. Του μαύρου έρωτας αόρατος, θέλω να πω, η απόφασή της. Γιατί όλα τα χρώματα πάλι μαζί τί άλλο παρά μαύρο, παρά πιο πέρα από την εδώ ζωή ιδέα, κάθε σχεδίου, κάθε εικόνας η κάθε σημασία. Πίσω από το κόκκινο πάντα το μαύρο, πίσω από το μπλε, πίσω από το πράσινο. Μαύρος ο ουρανός χωρίς φως κανένα, σιωπή μεγαλύτερη τότε, σύμπαν τυφλό, απάνθρωπο. ( Όμως η Κριστέλλα πιο πολύ εδώ παρά εκεί, πιο πολύ χαμόγελο παρά δύναμη κι αδυναμία, πιο πολύ ουρανός γλυκός πάλι, παρά χάος.  Πορεία εδώ επίμονη, ενήμερη, επίσημη).

Τί να πω άρα για τα έργα της; Τί να γράψω; Δικά μου είναι κι εμένα, γιατί το σκοτάδι της όλο φως, ο τρόπος της όλο αγωνία ήρεμη. Και τα κόκκινά της που λέγαμε αυτόνομα κι επιθετικά, σώματα οι πίνακές της πέρα από τα σώματα ξαφνικά, καρδιές με την καρδιά της συγγενείς, με αρτηρίες ιδανικές, αδιάλειπτα μεταξύ τους συνδεδεμένες. Με το πάθος της πάθος πραγματικό, χωρίς μάθημα, χωρίς επιπόλαιες υπεραξίες. Παντού όπως αρμόζει: με τις μέρες και τις νύχτες της ζωής της διαρκώς, συγκινητικά, εξαίσια παράλληλες.

ΣΩΤΗΡΗΣ ΚΑΚΙΣΗΣ

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Παραλλαγή αποχαιρετισμού



Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε
της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι
σύγνεφο καταχνιά δεν απερνούσε
τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη
και από εκεί κινημένο αργοφυσούσε
τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ' αέρι
που λες και λέει μες της καρδιάς τα φύλλα
γλυκιά η ζωή
και
γλυκιά η ζωή

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

Lana del Rey sings Giorgos Stavrianos (?)





Όχι, δεν είναι ο τίτλος δίσκου της Lana del Rey (Elizabeth Grant). Είναι η υποψία που κυκλοφορεί ευρέως στο διαδίκτυο από ακροατές του χιτ "Video games", που έγραψε και τραγουδά το νέο φρούτο του παγκόσμιου διαδικτυακού μας χωριού. Γιουτούμπ, δώσε ρεύμα:

Το βασικό μοτίβο του τραγουδιού μοιάζει πολύ με το τραγούδι "Δρόμοι που αγάπησα" σε μουσική Γιώργου Σταυριανού και στίχους Στέλιου Χατζημιχαήλ, που τραγούδησε η Ελένη Βιτάλη στο δίσκο "Άνεμος είναι".

Η ομοιότητα δεν αφορά το σύνολο του τραγουδιού, δεν είναι τέτοια που να στοιχειοθετεί κλοπή ή δόλο, αλλά από την άλλη είναι αξιοσημείωτη. Ο ίδιος ο συνθέτης δήλωσε στα "ΝΕΑ" και τον Δημήτρη Μανιάτη:

«Οντως η μελωδία πατάει πάνω στη δική μου στην αρχή του τραγουδιού, στη συνέχεια όμως διαφοροποιείται. Αν τα μοτίβα ταυτίζονταν ολοκληρωτικά, θα είχα κινηθεί αναλόγως. Δεν είναι πάντως η πρώτη φορά που μια μελωδία πέφτει πάνω σε μια άλλη. Συνηθίζεται στη δουλειά μας. Πάντως οφείλω να επισημάνω πως η κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας πάει σύννεφο. Παράδειγμα: μου είχε ζητήσει ο εξαιρετικός βιολιστής Νίκος Χατζόπουλος το τραγούδι "Secret Love" για να το διασκευάσει. Η διασκευή συμπεριελήφθη και στη συλλογή "Budha Bar 3" με εκατομμύρια χτυπήματα στο Ιντερνετ. Ομως εκεί το τραγούδι - όχι βέβαια με ευθύνη του Χατζόπουλου - δεν αποδίδεται σε μένα».



Είτε είναι, είτε δεν είναι αντιγραφή, ένα είναι σίγουρο. Το "Δρόμοι που αγάπησα" είναι μία τραγουδάρα που βάζει τα γυαλιά στα Βίντεο Γκέιμς και στα Νιντέντο που μας σερβίρονται ως internet sensations (τρομάρα μου). Και η τρέχουσα κουβέντα γύρω από τη δημιουργία της κυρίας del Rey είναι άλλη μια ευκαιρία να ακούσουμε και να θυμηθούμε τους δρόμους που αγαπήσαμε και τη συνταρακτική μελωδία του Σταυριανού.
ηρ.οικ.

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Μιχάλης Γρηγορίου: "Βίος Παράλληλος" (7)



ΒΙΟΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΣ
Ανέκδοτες ημερολογιακές σημειώσεις του συνθέτη Μιχάλη Γρηγορίου
Ενότητα: "Εσυ, ο χρονος, ο θανατος κι’ εγω"
Επεισόδιο 7ο


Κυριακη 21/2/2010


Ενω, οταν παρατηρει κανεις τις ζωες των αλλων ανθρωπων μπορει να τις διαβασει σαν σελιδες ενος μυθιστορηματος, οπου υπαρχει η διαδοχη διαφορων επι μερους περιστατικων, δεν μπορει να κανει το ιδιο και για την δικηα του ζωη. Μπορει κανεις να αντιλαμβανεται τις ζωες των αλλων ως διαδοχη “μυθιστορηματικων” διδιαστατων περιστατικων που διαδεχονται το ενα το αλλο μεσα στο χρονο, οταν ομως παρατηρει τη δικηα του ζωη, τοτε εχει την ταση να την αντιλαμβανεται ως κατι το αχρονικο, ως κατι οπου τα βιωματα ειναι και διαδοχικα, αλλα και συγχρονικα. Η μνημη, οταν λειτουργει ως ανακληση, εχει την ταση να αποδιδει τον χαρακτηρα του διαδοχικου σε οσα εχεις ζησει, η μνημη ομως οταν λειτουργει ως αναβιωση, εχει την ταση να τους αποδιδει τον χαρακτηρα του συγχρονικου και, εν τελει, του αχρονικου. Στα εχω ξαναπει ολα αυτα με διαφορους τροπους.  Η αισθηση του “εγω” που μας διαφοροποιει συνολικα απο τους “αλλους” –κι’ οχι των διαδοχικων “εγω” των “τοτε” και του “τωρα”-  εχει μεσα της κατι το αχρονικο. Ισως τουτο να περιγραφει με διαφορετικο τροπο τον αυτοκατοπτρικο χαρακτηρα της συνειδησης, δηλαδη την εννοια της αυτοσυνειδησιας. Μεσα στα αλληλοαντανακλουμενα κατοπτρα που γεννουν την αισθηση της αυτοσυνειδησιας χανεται η αισθηση της χρονικης προοπτικης των διαδοχικων “εγω” τα οποια την απαρτιζουν.


Κυριακη 28/2/2010


Καθως εχω ξαναρχισει, υστερα απο αρκετα χρονια, να παιζω πιανο καθε μερα εχω καταφερει να εκτελω παλι  κουτσα-στραβα καποια εργα του Schumann του Beethoven, αλλα και τα παληα μου εργα. Αυτο που δεν προκειται ομως να καταφερω ειναι να αποκτησω ξανα τους παληους σωματικους αυτοματισμους που με εκαναν να αυτοσχεδιαζω με ενα συγκεκριμμενο τροπο. Τουτο ομως δεν εχει τοσο σχεση με την επανακτηση καποιας τεχνικης, οσο με το οτι εχουν μεταβληθει πλεον οι αισθητικες μου ματιες και προτιμησεις. Τωρα πλεον δεν θα μπορουσα να γραψω εργα σαν την “Σονατα” ή σαν το “Ανεπιστρεπτει”, γιατι εχουν παψει να με αντιπροσωπευουν και να με πειθουν τα μουσικα επιχειρηματα εκεινων των εποχων. Το ιδιο ισχυει και για τους κυκλους των παραλλαγων που βασιζοντουσαν στη λογικη και στην τεχνικη του στυλιστικου collage –στην ιδια λογικη και τεχνικη στην οποια βασιστηκαν και εργα για synthesizers οπως το “Καλοκαιρι κι’ η ζωη περνα....” και “Το Παρασημον του Λουτρου”.

Παντως, ενα ερωτημα που με εχει απασχολησει αρκετες φορες τα τελευταια χρονια σχετιζεται με την τεχνικη και τη λειτουργια της εκτεταμμενης “μουσικης αφηγησης” που επετρεπε σε παλαιωτερες μουσικες μορφες να βασιζονται σε καποιο ψυχολογικο-νοηματικο “σεναριο” και να εξελισσονται μεσα στο χρονο. Αναφερομαι σ’ αυτη την τεχνικη που μπορουσε να συνδυαζει τη λειτουργια της “αρμονικης αφηγησης” με τη λειτουργια των εσωτερικων παραλλαγων και  μετασχηματισμων καποιου βασικου θεματικου υλικου. Αυτη την τεχνικη ειχα καταφερει να την ακολουθησω καπως –σε πρωτολειακο επιπεδο μαθητευομενου- σε μερικα παληα μου εργα, οπως το “Ανεπιστρεπτει”, την “Σονατα”, σε μερικα κομματια του “Η Αγαπη ειναι ο φοβος”, καθως και σε “ηλεκτρονικα ποιηματα” οπως το “Time as an Helix…”, “When we went to see…”, “Celephais”, κλπ. Μετα την εγκατελειψα και στραφηκα στην δημιουργια εργων που αποτελουνταν απο συρραφη τμηματων, ειτε αυτα επροκειτο για κυκλους τραγουδιων, ή για κυκλους παραλλαγων, πρελουντιων, κλπ. Ο λογος που με οδηγησε να ακολουθησω μια τετοια πορεια δεν νομιζω πως σχετιζεται μονο με μια αδυναμια στο επιπεδο της τεχνικης (χωρις να το αποκλειω και τουτο), οσο με το ειδος και με τις λειτουργιες της μουσικης με την οποια αποφασισα να καταπιαστω, και αναφερομαι κυριως στη φορμα του τραγουδιου.

Κατ’ αρχην, τα τραγουδια δεν ευνοουν τις μεγαλες φορμες, γιατι αυτες καταστρατηγουν αυτη καθαυτη τη λειτουργια τους που προϋποθετει μικρες και ευκρινεις gestalt. Αλλο πραγμα ειναι ενα μυθιστορημα κι’ αλλο πραγμα ειναι ενα διηγημα. Και, ναι μεν, ποτε μου δεν εφτιαξα τραγουδια με την γνωριμη λογικη της πολυ απλης τριλεπτης φορμας –γι’ αυτο αλλωστε τα δικα μου τραγουδια ποτε δεν εγιναν “σουξε”- προσπαθουσα ομως παντοτε να μην χανω αυτη την αισθηση της gestalt, αρα απεφευγα τις μεγαλες θεματικες αναπτυξεις. Επειτα, νομιζω πως οι σημερινες λειτουργιες της μουσικης –και η βασικωτερη απ’ αυτες ειναι η δυνατοτητα ηχογραφησης, κυκλοφοριας της σε cd και αναμεταδοσης της απο καποιο ηλεκτρονικο μεσον- δεν ευνοουν την λογικη της εκτεταμμενης “μουσικης αφηγησης”. Ισως να μην εχουν παψει να γραφονται και στις μερες μας τετοια εργα –ορισμενα απο τα οποια μπορει να ειναι καλα και εμπνευσμενα, κι’ αλλα μπορει να ειναι απλως ηλιθιοι νεοακαδημαϊκοι ψευτοαβανγκασντιστικοι σχολαστικισμοι- τα οποια ομως, ανεξαρτητως ποιοτητας, ενταφιαζονται μεσα σε διαφορες αιθουσες συναυλιων και καταληγουν να ειναι “εργα μιας χρησης”. Δεν εχω διαπιστωσει να κυκλοφορουν στις μερες μας εργα καποιας οργανικης μουσικης που να διεκδικουν απο τον ακροατη μια αναλογη σταση προσοχης και παρακολουθησης μ’ εκεινη που διεκδικουσαν τα εργα προγενεστερων περιοδων της “εντεχνης” μουσικης. Μονο ο χωρος της Jazz –εστω υπο την ευρυτερη εννοια- εμφανιζει τετοια δειγματα οργανικης μουσικης, κι’ εκει ομως λειπει η λειτουργια της μουσικης αφηγησης που βασιζεται σε καποιες φορμες. Γιατι η Jazz, εκ της φυσεως της, βασιζεται σε αυτοσχεδιασμους και σε επιδειξεις σωματικης δεξιοτεχνιας κι’ οχι σε τεχνικες οργανωμενης δομησης. Στο χωρο της Jazz μπορει να υπαρχουν εξαιρετικοι μουσικοι, δεν υπαρχουν ομως εξαιρετικοι συνθετες, γιατι ειναι διαφορετικες οι προθεσεις και οι λειτουργιες του ειδους. Στο χωρο της Jazz μπορει ισως κανεις να ανακαλυψει  αναλογες αισθητικες προθεσεις μ’ εκεινες των πρελουντιων ενος Chopin, ενος Debussy, ενος Rachmaninoff, κλπ, δεν θα ανακαλυψει ομως ποτε αναλογες προθεσεις μ’ εκεινες των συμφωνιων του Brahms, των εργων του Shostakovitch, του Prokofiev, κλπ, κλπ.

Υπαρχουν λοιπον λογοι που μπορουν να εξηγησουν γιατι δεν επεμεινα στη δημιουργια εργων που θα βασιζοντουσαν στην λογικη μιας εκτεταμμενης “μουσικης αφηγησης”. Τουτο ομως δεν σημαινει πως μια τετοια σταση εχει παψει να αποτελει προκληση για μενα. Εαν δεν ισχυε κατι τετοιο τοτε δεν θα με απασχολουσε το ερωτημα. Ομως με απασχολει. Μιλωντας λοιπον εντελως προσωπικα, τωρα πλεον, οπου εχει παψει να με ενδιαφερει σχεδον τελειως η οποιαδηποτε διεκδικηση κοινωνικης αναγνωρισης, κυκλοφοριας εργων μου σε cd, κλπ, νομιζω πως η μονη πορτα μεσα απο την οποια θα μπορουσε να με κινητοποιησει ξανα η μουσικη θα ηταν η στροφη μου προς τετοιες κατευθυνσεις. Η δημιουργια εργων που θα στηνουν αρθρωμενα ψυχολογικα σεναρια και φανταστικα τοπεια μεσα στα οποια θα μπορω να ταξιδευω. Διευκρινιζω ομως :  Οχι με την συμβατικη λογικη της “επιννοησης” του εργου πανω σε μια παρτιτουρα, αλλα με την αξιοποιηση καποιων δικων μου σωματικων και εκφραστικων δεξιοτητων που μου επετρεπαν να αυτοσχεδιαζω εργα σαν την “Celephais”, κλπ. Με μια μικτη τεχνικη που θα μου επετρεπε να στηνω, δηλαδη να αφηγουμαι  κατ’ αρχην στον εαυτο μου, το εργο με τα χερια μου, πανω σε ενα mother-keyboard και σε περιφερειακα clavier, που θα ελεγχουν συνθετες παλλετες ηχων, και στη συνεχεια να μπορω να το ανασυνθεσω και σε παρτιτουρα. Αυτο δηλαδη που ειχα καποτε με το παληο cubase, οπου μπορουσα να καταγραφω σε ενα midi no-channel ολες μου τις αυτοσχεδιαστικες ενεργειες –που την στιγμη που γινονται δεν ελεγχονται-  και στη συνεχεια να μπορω να κανω ενα midi mix-down που θα αποκαλυπτει και θα διαφοροποιει τα διαφορα δομικα επιπεδα, ωστε να μπορουν μετα να καταγραφουν στο χαρτι.

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

Η "Εξωτική Γεωμετρία" της Κατερίνας Ασλανίδου




εξωτική γεωμετρία
Κατερίνα Ασλανίδου
20-30/1/2012


Ο πειραματικός χώρος τέχνης αν[ά]μεσα παρουσιάζει την ατομική έκθεση ζωγραφικής της Κατερίνας Ασλανίδου με τίτλο «εξωτική γεωμετρία». Η έκθεση θα διαρκέσει από τις 20 έως 30 Ιανουαρίου, στο χώρο του αν[ά]μεσα, Σερβίων 8, στο Βοτανικό. Έργα με μελάνι σε χαρτί, μικρών και μεγάλων διαστάσεων, μικρά γεωμετρικά τοπία σαν υφαντά, πλεγμένα με συνειρμούς του μέσα και του έξω. Εξωτικά φυτά, φυσικά μοτίβα, σύμβολα, που μας τοποθετούν στον εξωτερικό και ταυτόχρονα στον εσωτερικό χώρο. Το ένα σχήμα οδηγεί στο άλλο υφαίνοντας μικρά παραμυθένια χαλιά.


Παράλληλα το Σάββατο 21 Ιανουαρίου, θα πραγματοποιηθεί ανοιχτό διαδραστικό εργαστήριο ζωγραφικής με τίτλο «Επί τόπου». Με την καθοδήγηση της ζωγράφου, με μελάνι και χαρτί, μικροί και μεγάλοι, θα συνεργαστούν στη δημιουργία ενός συλλογικού έργου, το οποίο και θα εκτεθεί στο χώρο της έκθεσης. Το εργαστήρι θα διαρκέσει από τις 3μμ έως 7μμ, απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες και η συμμετοχή είναι 3ευρώ προαιρετικά.


Εγκαίνια Παρασκευή 20 Ιανουαρίου, 20:00

Ώρες λειτουργίας της έκθεσης:
Τρίτη-Παρασκευή 17:00-21:00
Σάββατο-Κυριακή 14:00-20:00

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

Τον Τέλμαν κι άλλους

(Ερνστ Τέλμαν, γεννήθηκε το 1886, εκτελέστηκε το 1944)


Ανάμεσα στα μεγαλοπρεπή μνημεία και τα λαμπρά μοντέρνα κτίρια του Βερολίνου, λίγο πριν την είσοδο του ιστορικού Ράιχσταγκ, βρίσκεται μία μικρή, περίεργη γωνιά. Τίποτε το επιβλητικό, και ταυτόχρονα κάτι τόσο συγκλονιστικό: μία σειρά από κάθετα βαλμένες πλάκες, με χαραγμένα τα ονόματα των γερμανών κομμουνιστών και σοσιαλιστών βουλευτών που δολοφόνησε ο Χίτλερ. Ψάχνοντας ανάμεσα στα ονόματα, βρίσκει κανείς και εκείνο του Ερνστ Τέλμαν, του ιστορικού ηγέτη του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας. Ο Τέλμαν συνελήφθη από τους ναζί το '33 και εκτελέστηκε το '44 στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπούχενβαλντ, όπως γράφει και η γρανιτένια πλάκα. Στο ελληνικό τραγούδι το όνομά του τραγουδήθηκε από τη Μαρία Δημητριάδη στο γνωστό "Μαύρα Κοράκια". "Άγρια κράζουν, για αίμα διψούν / τον Δημητρόφ στην κρεμάλα να δουν / τον Τάνεφ και Ποπώφ, τον Τέλμαν κι άλλους / αντιφασίστες αρχηγούς".


Εκτός από τα τραγούδια, πίσω μένουν και τα γραπτά (και βέβαια μένουν και οι πράξεις, και οι θυσίες, και, και...) Οι γερμανομαθείς θα βρουν εδώ μία αντιπροσωπευτική επιλογή από το συγγραφικό έργο του Ερνστ Τέλμαν:

Κι αν τα έφερε έτσι η ιστορία ώστε να θυμόμαστε μόνο τους γραφειοκράτες και τους επαγγελματίες φαγάδες της επανάστασης, δεν σημαίνει πως δεν υπήρξαν και τόσοι πολλοί άλλοι ανιδιοτελείς αγωνιστές· οι περισσότεροι. Καλώς μνημονεύονται τα αίσχη του "υπαρκτού", καλώς μνημονεύονται τα τείχη και τα εγκλήματα. Οι Τέλμαν όμως και οι Βελουχιώτηδες του κόσμου - οι επώνυμοι και ανώνυμοι που έδωσαν και τη ζωή τους για μια στάλα ελευθερίας εναντίον του φασισμού - δεν μπορούν να τσουβαλιάζονται μαζί με τους ανθρωπάκους που σε μία νύχτα έγιναν από κομματόσκυλα διευθυντές επιχειρήσεων. Δηλαδή, η διάσωση της ιστορικής μνήμης είναι μεγάλο χρέος. Γιατί κι αν ήρθαν έτσι τα πράγματα, δεν σημαίνει πως έτσι τα πράγματα θα πάνε.
ηρ.οικ.


"Στη μνήμη των 96 μελών του κοινοβουλίου που δολοφονήθηκαν από τους ναζί..."

Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

Η βαρβαρότητα και οι πολέμιοί της

ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΥ-ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΑΝΝΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 17 ΓΕΝΑΡΗ

Η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ –ΛΑΟΣ σε συμφωνία με την ΕΕ, το ΔΝΤ, το κεφάλαιο και τους τραπεζίτες, συνεχίζει και οξύνει την βάρβαρη πολιτική ενάντια στον κόσμο της εργασίας.

Κυβέρνηση και τρόικα συνεργάστηκαν συστηματικά και περιέκοψαν δραστικά μισθούς και συντάξεις, υπονόμευσαν την κοινωνική ασφάλιση και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη,  επέβαλλαν την χωρίς ιστορικό προηγούμενο φοροεπιδρομή σε βάρος των εργαζομένων, απαλλάσσοντας για άλλη μια φορά το κεφάλαιο, διαλύουν κομμάτι -κομμάτι τις δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες και αφανίζουν τα δημόσια κοινωνικά αγαθά, με τις προκλητικές δε απανωτές αυξήσεις η πρόσβαση στο φως, στο νερό, στη μεταφορά, θα είναι προνόμιο ελαχίστων πλέον, οι απλήρωτοι εργαζόμενοι, οι απολυμένοι, οι άνεργοι πλημμυρίζουν τη χώρα, η φτώχεια και η εξαθλίωση είναι στη πόρτα όλων μας, η απόγνωση των νέων δημιουργεί τις σύγχρονες καραβιές της ξενιτιάς. Επιχειρήσεις «πτωχεύουν», προκειμένου να απαλλαγούν από τις υποχρεώσεις τους απέναντι στους εργαζόμενους, ενώ τα αφεντικά τους μένουν πάμπλουτα. Το εργατικό δίκαιο έχει ξεχαρβαλωθεί και οι εργασιακές σχέσεις «ράφτηκαν» και θεσμοθετήθηκαν σύμφωνα με τις ανάγκες και τις απαιτήσεις των τραπεζιτών και του κεφαλαίου. Η σταθερή, 8άωρη εργασία εξαφανίζεται, η αυθαιρεσία και η τρομοκρατία των εργοδοτών αποθρασύνεται, με ανύπαρκτο έως προκλητικό το ρόλο των ελεγκτικών μηχανισμών.

Η συγκυβέρνηση αυτή ετοιμάζεται να ικανοποιήσει ότι έχει απομείνει από τις αξιώσεις του ΣΕΒ και της τρόικας, για την επιβολή της απόλυτης εργασιακής ζούγκλας. Νέο τσεκούρωμα μισθών και συντάξεων, ακύρωση της ΕΓΣΣΕ, μείωση ή κατάργηση του 13ου -14ου μισθού, κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων, γενίκευση της ευελιξίας στην εργασία, κατάργηση επιδομάτων ανεργίας, τριετιών, οικογενειακών και όλων των ελάχιστων κοινωνικών παροχών, μείωση των ασφαλιστικών εισφορών για τους εργοδότες, και 150.000 απολύσεις στο δημόσιο.

Συνεχίζουν την τρομοκράτηση των εργαζομένων για να υλοποιήσουν τις απαιτήσεις του κεφαλαίου. Ο πρωθυπουργός – τραπεζίτης ωμά και προκλητικά δήλωσε: ή παραχωρείτε ότι έχει απομείνει από την φτώχεια σας, για να κατευνάσουμε και να ικανοποιήσουμε τις ορέξεις και τις απαιτήσεις των δανειστών και των εργοδοτών ή εσείς ευθύνεστε για την χρεοκοπία της χώρας.

ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ - ΒΑΡΒΑΡΟΣ ΚΑΙ ΑΔΙΣΤΑΚΤΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ.

Η επίθεση παίρνει χαρακτηριστικά κοινωνικού πολέμου σε βάρος της εργασίας, με στόχο την ανάκτηση της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Για αυτό στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ αποφάσισαν πρωτοφανή επιτήρηση, αυτόματες σαρωτικές περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες. Οι τράπεζες, οι πολυεθνικές και η ΕΕ θα αποφασίζουν για τα πάντα, οι επιταγές τους συνταγματοποιούνται, τα συμφέροντα του κεφαλαίου θα γίνουν απόλυτος νόμος για τους λαούς της Ευρώπης. Η ευρωζώνη και η ΕΕ αποκαλύπτονται ως φορείς της πιο άγριας ολοκληρωτικής επίθεσης στα εργατικά δικαιώματα και ελευθερίες.

Με τη νέα δανειακή σύμβαση που έχουν αναλάβει να υπογράψουν και των μέτρων που τη συνοδεύουν, εμπεδώνεται μια δεκαετής επίθεση βαρβαρότητας ενάντια στο λαό, καταστρέφονται τα ασφαλιστικά ταμεία, ξεπουλιέται και υποθηκεύεται κάθε δημόσιο αγαθό, ενώ η χώρα θα μετατραπεί σε μια εκτεταμένη ευροκινεζική ζώνη βάρβαρης εκμετάλλευσης, θα αναιρεθούν δικαιώματα και κατακτήσεις 150 χρόνων, θα επιβληθεί πραγματική δικτατορία των αγορών, των εργοδοτών και των πολυεθνικών.

ΣΤΟ ΠΟΛΕΜΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΟΠΛΟ ΕΙΝΑΙ:
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, Ο ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ, Η ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Απέναντι σε αυτή την επίθεση η εργατική αντίσταση όχι μόνο δεν κοπάζει αλλά δυναμώνει. Το δείχνουν οι εργαζόμενοι στην Ελληνική Χαλυβουργία και στον ALTER που απεργούν ολόκληρες βδομάδες, στην Ελευθεροτυπία, στο ΓΕΡΟΛΥΜΑΤΟΣ cosmetics, στη ΛΟΥΚΙΣΣΑ και σε πολλούς άλλους χώρους, και όλοι εκείνοι που έκαναν γιορτές στις πύλες των εργοστάσιων, περιφρουρώντας τις κινητοποιήσεις τους, για το αυτονόητο δικαίωμά τους να μην παραμένουν για μήνες απλήρωτοι, να μην πετιούνται στο δρόμο γιατί δεν «υπάκουσαν και δεν έσκυψαν το κεφάλι», για το δώρο Χριστουγέννων που δεν πήγαν στα παιδιά τους. Αντιστάσεις και αγώνες που υπογραμμίζουν ακόμα περισσότερο τον ρόλο που έχουν οι εργοδοτικές – κυβερνητικές πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, που βάζουν πλάτη στις εφιαλτικές ανατροπές, συμμετέχουν στον «κοινωνικό διάλογο», ενώ δεν παίρνουν καμιά πρωτοβουλία για το συντονισμό των αγώνων. Το γεγονός ότι η ΓΣΣΕ –ΑΔΕΔΥ δεν καλούν σε πανελλαδική-πανεργατική απεργία στις 17 Γενάρη αποδεικνύει ότι δεν μπορούν και δεν θέλουν να παλέψουν για την ανατροπή αυτής της πολιτικής.

ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ - ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΜΟΝΗ
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ, ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ, ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ

Όπως οι δυνάμεις του συστήματος συγκροτούν το δικό τους «ΜΑΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ», πρέπει κι εμείς, οι εργαζόμενοι να οικοδομήσουμε το δικό μας «ΜΕΤΩΠΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ». Βασική προϋπόθεση είναι η αλληλεγγύη, η συμπόρευση και η κοινή δράση των αγωνιζόμενων κλάδων. Χρειαζόμαστε την αγωνιστική ταξική ενότητα, το συντονισμό των σωματείων και των εργαζομένων σε ένα πλατύ μέτωπο αγώνα και αλληλεγγύης. Με την συμμετοχή των εργαζομένων στα συνδικάτα, που θα συντονίζονται ενωτικά, αγωνιστικά και θα υπερβαίνουν αδιέξοδες διχαστικές πρακτικές και τις υπονομευτικές του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ.

Η απεργία στις 17 Γενάρη που έχουν προκηρύξει τα εργατικά κέντρα της Αττικής μπορεί να αποτελέσει ένα σημαντικό βήμα στην συνένωση των εστιών αντίστασης. Να ανοίξει το δρόμο για το συντονισμό των αγώνων ώστε να σπάσει με την δύναμη του αγώνα η κατάργησή των συλλογικών συμβάσεων και των εργατικών δικαιωμάτων. Χτίζει την αλληλεγγύη με τους εργαζόμενους που βρίσκονται ήδη σε κινητοποιήσεις και με την δύναμη και την αντοχή τους φωτίζουν το δρόμο που πρέπει να επιλέξουν όλοι οι εργαζόμενοι για να υπερασπιστούν και να προστατέψουν, την αξιοπρέπειά τους, τη ζωή τους, το μέλλον των παιδιών τους.

Ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων θα εργαστεί για την επιτυχία της ΑΠΕΡΓΙΑΣ στις 17 Γενάρη, ώστε να αποκτήσει τα ενωτικά, ταξικά και αγωνιστικά χαρακτηριστικά που απαιτούν οι στιγμές και με τη διοργάνωση ΕΝΩΤΙΚΗΣ ταξικής συγκέντρωσης όλων των σωματείων που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις. Αυτό θα είναι το ισχυρό ταξικό, αγωνιστικό μήνυμα στους αντιπάλους αλλά και μήνυμα ελπίδας και δύναμης προς όλους τους εργαζόμενους.

Όλοι στην ΑΠΕΡΓΙΑ ώστε να γίνει η 17η Γενάρη μέρα αντίστασης και κλιμάκωσης. Για να στείλουμε μήνυμα ανυπακοής και αποφασιστικού αγώνα για την ανατροπή της επίθεσης και τη νικηφόρα σύγκρουση με το κεφάλαιο και τις αντεργατικές πολιτικές.

- Να ανατραπεί η συγκυβέρνηση του μαύρου μετώπου, το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο. Όχι στη νέα δανειακή σύμβαση.
- Διαγραφή του ληστρικού χρέους. Ανυπακοή στις εντολές της ΕΕ. Όχι στο ευρωσύμφωνο
- Κάτω τα χέρια από τις συλλογικές συμβάσεις. Αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους.
- Εθνικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας με έλεγχο των εργαζόμενων. Όχι στο ξεπούλημα της δημόσια περιουσίας και των εθνικών πόρων. Δημόσια δωρεάν παιδεία, υγεία, ασφάλιση, κοινωνικές  υπηρεσίες.
- Απαγόρευση απολύσεων. Όχι στις εφεδρείες. Πλήρης προστασία των ανέργων, επίδομα ίσο με το βασικό μισθό για όλο το διάστημα της ανεργίας, χωρίς προϋποθέσεις.
- Να πληρωθούν τώρα όλα τα δεδουλευμένα. Να σταματήσει το πολιτικό και νομικό πλέγμα προστασίας των εταιρειών. Να εξαιρεθούν οι εργαζόμενοι και τα δεδουλευμένα τους από τον πτωχευτικό κώδικα. Οι εργαζόμενοι δεν είναι ούτε μέτοχοι, ούτε πιστωτές. Δέσμευση των κινητών ή ακίνητων περιουσιακών στοιχείων (προσωπικών ή άλλων εταιριών) του ιδιοκτήτη της εταιρίας που πτωχεύει για να καλυφθούν οι αποζημιώσεις και τα επιδόματα ανεργίας των απολυμένων.
- Οργανωμένη άρνηση πληρωμής των νέων χαρατσιών. Αύξηση της φορολόγησης του κεφαλαίου. Κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη λαϊκής κατανάλωσης και διαγραφή των χρεών των λαϊκών νοικοκυριών προς τις τράπεζες.

Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012

Chavela Vargas - Luz de Luna





Μετάφραση - Επιλογή: Ειρήνη Φιλιππίδου


Τραγουδά η Chavela Vargas


Luz de Luna
Yo quiero luz de luna
Para mi noche triste
Para cantar divina
La ilusión que me trajiste
Para sentirte mía
Mía tú como ninguna
Pues desde que te fuiste
No he tenido luz de luna
Yo siento tus amarras
Como garfios como garras
Que me ahogan en la playa
De la farra y del dolor
Y siento tus cadenas arrastrar
En la noche callada
Que sea plenilunada
Azul como ninguna
Pues desde que te fuiste
No he tenido luz de luna
Pues desde que te fuiste
No he tenido luz de luna
Si ya no vuelves nunca
Provincianita mía
A mi celda querida
Que esta triste y esta fría
Que al menos tu recuerdo
Ponga luz sobre mi bruma
Pues desde que te fuiste
No he tenido luz de luna
Yo siento tus amarras
Como garfios como garras
Que me ahogan en la playa
De la farra y del dolor
Y siento tus cadenas arrastrar
En la noche callada
Que sea plenilunada
Azul como ninguna
Pues desde que te fuiste
No he tenido luz de luna
Pues desde que te fuiste
No he tenido luz de luna...


***

Φως του φεγγαριού
Θέλω φως του φεγγαριού
για τη θλιμμένη μου νύχτα
για αν τραγουδήσω θεϊκά
την ευτυχία που μου έφερες
για να σε νιώσω δική μου
δική μου όπως καμία
αλλά από τότε που έφυγες
δεν έχω φως του φεγγαριού
νιώθω τους κάβους σου
σαν γάντζους σαν νύχια
που με καρφώνουν στην παραλία
στη γιορτή και στον πόνο
και νιώθω τις αλυσίδες σου να σέρνονται
στην σιωπηλή νύχτα
με την πανσέληνο
γαλάζια όπως ποτέ
άλλα από τότε που έφυγες
δεν έχω φως του φεγγαριού
άλλα από τότε που έφυγες
δεν έχω φως του φεγγαριού
αν δεν γυρίσεις ποτέ
χωριατοπούλα μου
στο  κελί μου αγαπημένη
το κρύο και θλιμμένο
που μόνο η ανάμνηση σου
ρίχνει φως πάνω στην ομίχλη μου
άλλα από τότε που έφυγες
δεν έχω φως του φεγγαριού
νιώθω τους κάβους σου
σαν γάντζους σαν νύχια
που με καρφώνουν στην παραλία
στη γιορτή και στον πόνο
και νιώθω τις αλυσίδες σου να σέρνονται
στην σιωπηλή νύχτα
με την πανσέληνο
γαλάζια όπως ποτέ
άλλα από τότε που έφυγες
δεν έχω φως του φεγγαριού
άλλα από τότε που έφυγες
δεν έχω φως του φεγγαριού