Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2015

Έπαψα να περιμένω



Έντιμο ελαφρολαϊκό τραγούδι, ένα είδος στο μεταίχμιο που πολύ παρεξηγήθηκε αλλά που τώρα κατόπιν εορτής φαντάζει κι αυτό πτυχή πολύτιμη του νεότερου ελληνικού τραγουδιού. Σε μερικές στιγμές του επιστρέφω με πολλή αγάπη, κι αν είμαι τυχερός συναντώ και μια από τις ωραιότερες γυναικείες φωνές των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών. Χριστιάνα, θεά!

ηρ.οικ.


ΕΠΑΨΑ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ
Στίχοι: Γιάννης Πάριος
Μουσική: Θανάσης Πολυκανδριώτης
Ερμηνεία: Χριστιάνα
Δίσκος: Χριστιάνα (1979)


Να τελειώνανε θεέ μου οι αγάπες
όπως άρχιζαν θα ήτανε καλά
μας γεμίζουν τις καρδιές μας αυταπάτες
και μας λένε κάποιο βράδυ γεια χαρά

Έπαψα να περιμένω
τώρα που δε μ’ αγαπάς
φύλλο είμαι πεταμένο
που το δέρνει ο βοριάς

Πώς γελάστηκα κι εγώ μαζί με σένα
λες και ήσουνα στ’ αλήθεια ο θεός
και στα μάτια μου τα χιλιοπικραμένα
έχει μείνει ο δικός σου ο καημός


Έπαψα να περιμένω
τώρα που δε μ’ αγαπάς
φύλλο είμαι πεταμένο
που το δέρνει ο βοριάς

Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015

Ο Γιώργος Β. Μονεμβασίτης προτείνει

27.01.2015


Φίλες και φίλοι χαίρετε

Στις 17 Ιουλίου 2014 η Καμεράτα Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής πραγματοποίησε στο Ηρώδειο – στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Φεστιβάλ Αθηνών – μια συναυλία-αφιέρωμα στους Μπητλς. Τη χάρηκαν 4.500 περίπου φίλοι της καλής μουσικής – κατάμεστο σχεδόν το ρωμαϊκό θέατρο – οι οποίοι φεύγοντας κουβάλησαν μαζί τους σπάνιες, γλυκιές και ωραίες, μουσικές αναμνήσεις. Για του λόγου το αληθές σας παραπέμπω στην ακόλουθη ανάρτηση του διαδικτύου – δείτε, ακούστε, διαβάστε:

Πολλοί ήσαν εκείνοι που δεν μπόρεσαν να παρακολουθήσουν τη συναυλία, είτε λόγω εποχής, είτε για άλλους λόγους. Σε όλους αυτούς αλλά και σε όσους θέλουν να ξαναβιώσουν την απολαυστική εμπειρία ιδού, η Ορχήστρα προσφέρει μια νέα ευκαιρία. Η συναυλία επαναλαμβάνεται αυτή την Παρασκευή (30 Ιανουαρίου), στην Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Όσοι ενδιαφέρεστε σπεύσατε: ο καιρός θα είναι, σύμφωνα με τις μεσοπρόθεσμες προβλέψεις της ΕΜΥ, καλός – ελαφριά συννεφιά με θερμοκρασία 14 βαθμούς στις 20:00 στο κέντρο της Αθήνας. 

(...)

Εν τω μεταξύ η Καμεράτα συνεχίζει να θριαμβεύει στο εξωτερικό – εκεί είναι γνωστή με το διεθνές της όνομα Armonia Atenea.Εδώ οι αρμόδιοι για την οικονομικά εύρυθμη λειτουργία της αδιαφορούν, επιδεικτικά μάλιστα! Τελευταίο αξιοθαύμαστο επίτευγμά της Ορχήστρας αποτελεί η ανάδειξή του πλέον πρόσφατου ηχογραφήματός της - η όπερα του Γιόχαν Άντολφ Χάσσε Σιρόης, ο βασιλιάς της Περσίας – σε «Ηχογράφημα του μήνα» από το έγκυρο και έγκριτο περιοδικό δισκογραφίας – και λόγιας μουσικής γενικότερα – BBC Music Magazine – για τον Φεβρουάριο! Μπορείτε να το διαπιστώσετε στον ακόλουθο ιστότοπο:
http://www.classical-music.com/monthly-choices

Με την ευκαιρία της επικοινωνίας μας παραπέμπω όσους από εσάς αγαπάτε την καλή μουσική στο τελευταίο μου σχόλιο – Ηχοβολές τα ονομάζω – που αναρτήθηκε στον καλό ιστότοπο musicpaper.gr. Αναφέρεται στη γνωριμία μου με τον σπουδαίο Αμερικανό – αλλά και παγκόσμιο – τροβαδούρο κλπ. Πιτ Σήγκερ με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου απουσίας του. Κάποιοι φίλοι που το εντόπισαν και το διάβασαν το βρήκαν εξαιρετικά γλαφυρό και ενδιαφέρον. Ίσως το βρείτε ενδιαφέρον και εσείς – διαβάζοντάς το κάνετε κλικ στις αρκετές φωτογραφίες του για να τις δείτε σε μεγέθυνση:

Ότι καλύτερο σας εύχομαι – καλή δύναμη σε όλους και για όλα

Γιῶργος Β. Μονεμβασίτης

Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

Κι ο Καζούλλης έκανε πάλι το θαύμα του



Τέτοιες εκπλήξεις, τέτοια γράμματα και τέτοια γυρίσματα να σου δένουν κόμπο το λαιμό, μόνο το ελληνικό τραγούδι, μόνο εδώ. Και ο Βασίλης Καζούλλης έκανε πάλι το θαύμα του!

ηρ.οικ.




ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Στίχοι-Μουσική: Βασίλης Καζούλλης
Ερμηνεία: Μιρέλα Πάχου - Αγαπητός Πάχος
Δίσκος: Μιρέλα (2014)



Μ’ ανοιχτά τα παραθύρια και μ’ αρώματα
Σβήνω και σου ξαναγράφω χίλια χρώματα
Για τις πόλεις πλάι στο κύμα που χαθήκανε
Για τα όνειρα που σβήσαν και μ’ αφήσανε.

Είναι χρόνος και κυλάει για να σε μετρώ
Στις οθόνες που μου δίνεις το φιλί πικρό
Και με ξένους χαρακτήρες γράφεις γράμματα
Για να μάθεις να μου στέλνεις πάλι κλάματα.

Απ’ της Σμύρνης έχω μάθει το τραγούδισμα
Που το σέρνει ο αγέρας σα φτερούγισμα
Και το φέρνει στο λιμάνι, στον πλατύ γιαλό
Στην αγάπη σου να κλαίω και να σου μιλώ.

Είναι χρόνος και κυλάει για να σε μετρώ
Στις οθόνες που μου δίνεις το φιλί πικρό
Και με ξένους χαρακτήρες γράφεις γράμματα
Για να μάθεις να μου στέλνεις πάλι κλάματα.

Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2015

Συνέντευξη του Θανάση Γκαϊφύλλια στον "Παρατηρητή της Θράκης"



Θανάσης Γκαϊφύλλιας:

«Είναι μεγάλη υποχρέωση της αριστεράς να φέρει έναν πραγματικό πολιτισμό σε αυτόν τον τόπο και το βασικό στοιχείο κάθε πτυχής του πολιτισμού είναι η αλήθεια»


Συνέντευξη: Νατάσσα Βαφειάδου, Θάνος Βαφειάδης


«Μέχρι τη Νίκη» τιτλοφορείται μια νέα και εξόχως σημαντική, σε επίπεδο συμβολικής τουλάχιστον, δισκογραφική δουλειά στην οποία συμμετέχουν πολλοί καλλιτέχνες, δηλώνοντας τη συμπαράστασή τους με αυτό τον τρόπο, στους απολυμένους της ΕΡΤ. Μεταξύ αυτών που είχαν τη δική τους συμβολή στη συγκεκριμένη δουλειά είναι και ο «δικός μας» Θανάσης Γκαϊφύλλιας, γνωστός τόσο για την κοινωνική του ευαισθησία όσο και για τον αιχμηρό πολιτικό του λόγο. Άλλωστε ο κ. Γκαϊφύλλιας είναι από τους ανθρώπους που δεν μας απογοήτευσαν ποτέ, δεν μάζεψαν τα λόγια τους προς επίτευξη μιας εύκολης αναγνωσιμότητας με πρόταγμα πάντα την αλήθεια που όπως αναφέρει και ο ίδιος «είναι το βασικό στοιχείο κάθε πτυχής του πολιτισμού».

Θανάσης Γκαϊφύλλιας όμως…


ΠτΘ: Μιλάμε με αφορμή την κυκλοφορία ενός νέου δίσκου που κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες με τίτλο «Μέχρι τη Νίκη». Είναι ένα CD στο οποίο, μεταξύ άλλων γνωστών ελλήνων καλλιτεχνών και δημιουργών, συμμετέχετε και εσείς. Ο δίσκος αυτός κυκλοφόρησε με στόχο την ενίσχυση του αγώνα των εργαζομένων της ΕΡΤ. Εσείς συμμετέχετε με το τραγούδι «Με τα χέρια σας και την ψευτιά». Πείτε μας μερικά πράγματα για το πώς προέκυψε η συμμετοχή σας.

Θ.Γ.: Είναι μια πρωτοβουλία που έχει πάρει ένας περιφερειακός σταθμός της ΕΡΑ ο περιφερειακός σταθμός Ζακύνθου. Είχαν αυτήν την ιδέα για την ενίσχυση περισσότερο του ηθικού τους παρά των οικονομικών τους, τα οποία δεν μπαλώνονται, αφού έχει περάσει περισσότερος από ένας χρόνος. Αρχίζουν να βλέπουν όμως ότι υπάρχει μέλλον και μπορεί να ξαναχτιστεί αυτό που με τόσο χυδαίο και φασιστικό τρόπο έκαναν οι κυβερνώντες, προσβάλλοντας όλον τον ελληνικό λαό και κατεβάζοντας τους διακόπτες την ώρα της εκπομπής παρουσιάζοντας ξαφνικά μαύρο στις οθόνες και σιωπή στα ραδιόφωνα. Βέβαια, ήταν ένα μήνυμα και από εκεί ξεκίνησε η εκτέλεση των εντολών που είχαν πάρει και βέβαια είναι φασίστες, μόνο έτσι μπορώ να τους περιγράψω. Ήταν οι καλύτεροι δωσίλογοι που υπήρξαν ποτέ σε αυτόν τον τόπο και δεν το λέω εγώ, ο Βύρων Πολύδωρας το λέει, ο οποίος είναι και δικός τους άνθρωπος και ξέρει πολύ περισσότερα από εμένα και τον κάθε έναν από εμάς. Συναγωνίζονται για το ποιος θα φανεί πρώτος, καλύτερος εκτελεστής και ρουφιάνος.

ΠτΘ: Αυτά που λέτε είναι πράγματα τα οποία μπορεί κάποιος να σχολιάσει και να κρίνει πολύ εύκολα, αφού οι απόψεις διίστανται. Σίγουρα το κλείσιμο της ΕΡΤ όπως είπατε και εσείς μόνο ως μια φασιστική πράξη μπορεί να νοηθεί και να γίνει κατανοητή. Παρόλα αυτά είδαμε ένα νέο μόρφωμα να ξεπροβάλλει με τη μορφή της δημόσιας τηλεόρασης η οποία δε θυμίζει καθόλου την ΕΡΤ που ξέραμε.

Θ.Γ.: Το νέο μόρφωμα, προσφέρει ένα μηδενικό και κοστίζει πολύ περισσότερο από την ΕΡΤ, που κι αυτή βέβαια κουβαλούσε πολλές «αμαρτίες». Εισπράττει πολύ περισσότερα από όσα εισέπραττε, με τις υποχρεωτικές συνδρομές, για λογαριασμό της προηγούμενης ΕΡΤ. Επίσης, έχει τρία τηλεοπτικά κανάλια και πολλές φορές και τα τρία μεταδίδουν το ίδιο πρόγραμμα, αυτό είναι τρέλα! Αυτό το μόρφωμα το έχουν για να παρουσιάζουν μόνο συνεντεύξεις σαν αυτή του κ. Σαμαρά. Ποιος θα παρεξηγηθεί ακούγοντάς με να τους αποκαλώ φασίστες, αφού είναι! Ούτε οι ίδιοι παρεξηγούνται, αφού πρέπει να δώσουν όσο γίνεται πιο καλά δείγματα γίνετε στα αφεντικά τους.

ΠτΘ: Οι πολιτικές εξελίξεις οδήγησαν στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου. Θα τους ξαναδώσει την ευκαιρία ο ελληνικός λαός δια της ψήφου του;

Θ.Γ.: Δεν ξέρουμε τι θα αποφασίσει ο λαός, ο οποίος κανακεύετε από όλους ότι δεινοπαθεί κτλ. Ο ίδιος ο λαός θα έπρεπε να φροντίσει για τον εαυτό του και να ανοίξει το μυαλό του, να μην επαναλαμβάνει συνέχεια τον ίδιο τρόπο σκέψης, τον ίδιο τρόπο βολέματος, την ίδια λογική που λέει να περνάμε καλά. Με όλους αυτούς τους τρόπους φάνηκε στην πορεία τι καταφέραμε. Πρέπει να αλλάξει εντελώς η νοοτροπία και να πετάξουμε ό,τι αρνητικό και βρώμικο υπάρχει σα σκέψη και να αναπτύξουμε την αλληλεγγύη. Η αριστερά, την οποία κατά κάποιο τρόπο την εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ, αν έχει να επιτελέσει ένα ουσιαστικό ρόλο είναι να πει την αλήθεια και να πορευτεί με αυτήν. Αλίμονο αν η αριστερά αποτύχει λέγοντας ψέματα, καταστραφήκαμε για πάντα.

ΠτΘ: Άμα κρίνουμε από τον πρώτο προεκλογικό λόγο του κ. Τσίπρα, νομίζουμε ότι θέτει κάποιες σωστές βάσεις αφού είπε ότι «πρέπει να αφήσουμε στην άκρη τις πολιτικές του παρελθόντος», να μη ζητάμε από τους βουλευτές μας προσωπικές χάρες και να προχωρήσουμε καθαρά…

Θ.Γ.: Αυτό είναι ό,τι πιο σημαντικό. Η αριστερά μπορεί να κάνει πολύ λίγα πράγματα στον οικονομικό τομέα γιατί έχουν δέσει πολύ γερά με υπογραφές τον ελληνικό λαό και το μέλλον του. Παρόλα αυτά πιστεύω ότι μπορεί να κάνει διαφορετική διαχείριση αυτής της επώδυνης κατάστασης και να έχουμε όλοι ένα καλύτερο μέλλον. Πρώτα από όλα να σταματήσουν να έχουν υπερκέρδη δέκα οικογένειες σε αυτόν τον τόπο και πίσω από κάθε σκάνδαλο να είναι αυτές οι δέκα οικογένειες.

Η αριστερά πρέπει να παλέψει και να έχει το λαό μαζί της με σημαία την αλήθεια. Ακόμα και στην εκπαίδευση μπορεί να κάνει σπουδαία πράγματα δημιουργώντας συνειδητοποιημένους πολίτες και λέγοντας μόνο την αλήθεια, να κοιτάζει το λαό με καθαρό βλέμμα και να λέει καθαρές κουβέντες. Είναι μεγάλη υποχρέωση της αριστεράς να φέρει έναν πραγματικό πολιτισμό σε αυτόν τον τόπο και το βασικό στοιχείο κάθε πτυχής του πολιτισμού είναι η αλήθεια!

ΠτΘ: Μιλήσατε για την αλήθεια δεν είναι μόνο η αριστερά που το λέει αυτό αφού και στις πρόσφατες δηλώσεις τους ο κ. Πεταλωτής και ο κ. Στυλιανίδης, μιλάνε για τη «μεταπελατειακή» Ελλάδα, και για την αλλαγή αυτής της νοοτροπίας. Δηλαδή, έστω στο λόγο, υπάρχει αυτή η επιθυμία σχεδόν από όλο το πολιτικό φάσμα.

Θ.Γ.: Μιλάτε για τον κ.Στυλιανίδη και τον κ.Πεταλωτή. Δηλαδή μέχρι τώρα δεν πορευόταν με σημαία την αλήθεια; Και αν συνέβαινε αυτό, δεν είναι καιρός να παραμεριστούν λίγο και να «ξεκουραστούν»; Πόσο πιο κομψά μπορεί κάποιος να το πει αυτό; Πώς περιμένουμε να μας λύσουν, αυτοί που έκαναν τόσο αγώνα για να μας δέσουν. Αυτό είναι σχιζοφρένεια δεν μπορούμε να το ανεχτούμε άλλο! Και βέβαια αν ξαναστείλουμε τα ίδια πολιτικά πρόσωπα στην επόμενη Βουλή τι μας μένει;

ΠτΘ: Μπορούμε να δούμε και από το ποσοστό συμμετοχής στις εκλογές ότι ο νέος κόσμος, σε ένα μεγάλο κομμάτι, φοβάται και αποφεύγει να ασχοληθεί με την πολιτική. Έχουμε παραδείγματα ανθρώπων από την τοπική κοινωνία οι οποίοι κάνουν πράγματα, είναι δραστήριοι και νιώθουν ότι μόνο να χάσουν έχουν από την πολιτική όπως την έχουμε πλέον ορίσει.

Θ.Γ.: Καιρός είναι να αλλάξουν τα πράγματα, δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια. Αν αγαπούν αυτόν τον τόπο, όλοι αυτοί οι οποίοι με τον τρόπο τους και με την παρουσία τους έχουν κάνει κακό σε αυτό τον τόπο, καλό είναι να κάνουν έναν απολογισμό και να ας κάνουν μια ύστατη πράξη και να αποσυρθούν. Τι εννοεί ο κ. Πεταλωτής φτάνουν οι πελατειακές σχέσεις; Ποίος τις διεκπεραίωνε μέχρι σήμερα; Διάβασα προχθές μια δημοσιογράφο που υπέγραψε στην Εθνική με εφτά χιλιάδες ευρώ μισθό και σύμβαση τριών χρόνων. Δηλαδή, αυτό θα το φορτωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και τρία χρόνια θα την πληρώνει εφτά χιλιάδες το μήνα; Είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να συνεχίσουν να είναι στο προσκήνιο;

ΠτΘ: Πολλοί είναι αυτοί που λένε ότι αν αποτύχει η αριστερά θα είναι το τέλος της Ελλάδας. Πόσο πιο κάτω μπορούμε να πάμε;

Θ.Γ.: Το 2010 έπεσαν οι υπογραφές του μνημονίου ξαφνικά χωρίς να ερωτηθούμε. Τώρα θα ερωτηθούμε! Εκείνο το δημοψήφισμα που δεν έγινε θα γίνει 25 Ιανουαρίου. Τώρα ψηφίζουμε για το 2010, θέλουμε το μνημόνιο ή δεν το θέλουμε. Υπάρχουν πολλοί τρόποι διαχείρισης. Και μάλιστα αυτό που λέει ο Αλέξης Τσίπρας και ακούγεται υπερφίαλο, το ότι δηλαδή η Ευρώπη έχει στραμμένα τα βλέμματά της και περιμένει πολλά από εμάς, γιατί μπορεί να βρεθούμε στην ατμομηχανή της μεγάλης αλλαγής για όλη την Ευρώπη, είναι σωστό. Μην ακούτε τι μας πασάρουν οι υπάλληλοι του μνημονίου. Η Ευρώπη και οι λαοί υποφέρουν και θέλουν μια πραγματικά ουσιαστική αλλαγή. Και δεν υπάρχει βέβαια άλλη αλλαγή από την πραγματοποίηση μιας δικαιότερης ανακατανομή των εισοδημάτων για τους λαούς. Γιατί μέχρι τώρα, όποια ανακατανομή γίνεται, είναι υπέρ του κεφαλαίου.

ΠτΘ: Θεωρείτε ότι αν πηγαίναμε σε εκλογές στα τέλη του 2015 θα ήταν καλύτερο για το ΣΥΡΙΖΑ, σε σχέση με τώρα που θα πάμε σε μια «βεβιασμένη» εκλογική αναμέτρηση με μια προεκλογική περίοδο λιγότερη του ενός μηνός;

Θ.Γ.: Έχουμε πληρώσει πάρα πολλά τον τελευταίο καιρό όμως κάθε δευτερόλεπτο είναι πολύτιμο, κάθε δευτερόλεπτο η Ελλάδα ξεπουλιέται, και ξεκοκαλίζεται. Ο άνθρωπος που μας έβαλε στο μνημόνιο και μας καταδίκασε, ο Γιώργος Παπανδρέου, είναι τόσο πονηρός που έχει το θράσος να εκτίθεται ερχόμενος σαν εκτελεστής να δώσει τη χαριστική βολή. Είναι ανίκανοι για οτιδήποτε καλό, γιατί κανένας τους δεν έχει δουλέψει, είναι χαραμοφάηδες και τεμπέληδες. Σχετικά με αυτό, σε ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε η Κρυσταλία Πατούλη για την κρίση, γράφω ότι όλους αυτούς πρέπει να τους τιμωρήσουμε με το χειρότερο τρόπο, να τους βάλουμε δηλαδή να δουλέψουν. Γιατί σε μια νέα κοινωνία πρέπει να ισχύει ο χρυσός κανόνας «ο μη εργαζόμενος μηδέ εσθιέτω».

ΠτΘ: Επιλέξατε για το CD της ΕΡΤ το ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ σε μετάφραση του Γιάννη Ρίτσου, «Για τα χέρια σας και για την ψευτιά». Γιατί επιλέξατε αυτό το ποίημα;

Θ.Γ.: Ο Χικμέτ απευθυνόταν σε ένα λαό της δουλειάς, του χωραφιού, στους απλούς ανθρώπους και έπρεπε να τους μιλήσει με απλά λόγια. Και έπρεπε όχι μόνο να τους μιλήσει αλλά και να τους μαλώσει με «τρυφεράδα» για το γεγονός ότι δεν καταλαβαίνουν πως στα χέρια τους βασίζεται ο πλανήτης, όλος ο πλούτος παράγεται από τα χέρια τους και από τον ιδρώτα τους και πως κάποιοι θέλουν να είναι κουτός και εκμεταλλεύσιμος. Αυτό είναι το όνειρο κάθε εμπόρου. Μόνο και μόνο για να τον εκμεταλλεύονται και να μην πάρει τέλος αυτή η ιστορία, θα λένε όλοι ψέματα. Πρέπει να βρεθούν άνθρωποι για να αφιερώσουν τη ζωή τους και ο Χικμέτ για ένα όνειρο τα έκανε όλα.

Κάποιος πρέπει να θυσιαστεί. Δε μιλάω για παράλογα πράγματα, εννοώ ότι θα πρέπει να θυσιάσει το χρόνο του, τις γνώσεις του, την εντιμότητά του, για να μπουν τέτοια άνθρωποι μπροστά σαν παραδείγματα. Θυμάμαι πρόσφατα σε μια γενική απεργία που ήρθαν ελάχιστοι ενώ θα έπρεπε να σειστεί ο τόπος, ήταν μαζεμένοι όλοι οι ηγέτες των συνδικάτων στο Εργατικό Κέντρο και έβγαλαν τους λόγους τους και ήταν εκεί μια ομάδα αντιεξουσιαστών που φώναζαν μόνο ένα σύνθημα «Αλήτες, λέρες, εργατοπατέρες» και σκέφτηκα ότι τα παιδιά αυτά κάνουν μια πολύ σοβαρή ανάλυση, ξέρουν πολύ καλά τι τους γίνεται και για αυτούς τους λόγους είναι άδειος ο τόπος. Αν μπροστά έμπαιναν άνθρωποι που νοιάζονται και δουλεύουν για αυτόν τον τόπο, θα φαινόταν η χρησιμότητά του, αφού πολλοί θα ήταν οι άνθρωποι που θα αγωνίζονταν δίπλα τους στο δρόμο και θα διεκδικούσαν. Ο ομφάλιος λώρος με τη διαπλοκή πρέπει να κοπεί! Η ουσιαστική αλλαγή είναι πολύ σημαντική και θα είμαι από τους πρώτους που θα πολεμήσω πρακτικά την περίπτωση στην οποία δημιουργηθεί και πάλι κατάσταση διορισμών, βολεμάτων και αναξιοκρατίας. Το μέλλον είναι να συμμετέχουν όλο και περισσότεροι νέοι στις αποφάσεις και να νιώσουμε ότι η αλλαγή ανήκει εξίσου σε όλους τους Έλληνες!

ΠΗΓΗ:
Παρατηρητής της Θράκης

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015

Κουτουρού-μπουγάτσα


Κουτουρού-μπουγάτσα

του Κώστα Καίσαρη

Ο κυρίαρχος λαός μίλησε. Οι κάλπες άνοιξαν. Η Ελλάδα γύρισε σελίδα. Τριάντα έξι στους 100 Έλληνες πίστεψαν αυτό που διατείνεται ο Τσίπρας. Ότι διαθέτει τις ικανότητες του Χουντίνι και του Γιούρι Γκέλερ. Να πατήσει ένα κουμπί δηλαδή, να γυρίσει ένα διακόπτη και η Ελλάδα να επιστρέψει στην προ της 23ης Απριλίου 2010 εποχή. Προ Καστελόριζου και Μνημονίου, δηλαδή, κι ακόμα πιο πίσω.

Να επαναλάβει, δηλαδή, και με απόλυτη επιτυχία, μάλιστα, το πείραμα της Φιλαδέλφειας: Να επαναπροσληφθούν όλοι οι δημόσιοι και δημοτικοί υπάλληλοι, που έχουν απολυθεί. Να ανοίξει, πάλι, η ΕΡΤ, Να φύγει ο ΟΠΑΠ από τα χέρια των Τσέχων και του Δ. Μελισσανίδη και να επιστρέχει στο κράτος και τον Σ. Κόκκαλη.

Να ελευθερωθεί το λιμάνι του Πειραιά από τους Κινέζους της Κόσκο. Να τελειώσει τέλος πάντων αυτός ο εφιάλτης και να επιστρέψει ο ελληνικός λαός στην προτεραία κατάσταση. Να του χαρίσουνε, δηλαδή, τα δάνεια που οφείλει, να μην πληρώνει φόρους, να παίρνει αυξήσεις και επιδόματα, να του διορίζουνε τα παιδιά στο Δημόσιο.

Να επανακτήσει η Ελλάδα τη χαμένη της τιμή και αξιοπρέπεια. Την εθνική της κυριαρχία. Πράγματι. Όλα αυτά μέσα στο ευρώ, μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που θα έχει την υποχρέωση να μας χρηματοδοτεί εσαεί και μέσα στο ΝΑΤΟ, μόνο ένας Χουντίνι θα μπορέσει να το καταφέρει. Πράγματι.Το πείραμα αυτό θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Για να τα λέμε όλα, βέβαια, Σύριζα ψήφισαν και κάποιοι λίγοι, κάποιοι ελάχιστοι, που έχουν πιστέψει στο "πρώτη φορά αριστερά". Πρώην κομμουνιστές, χωρίς προσωπικές φιλοδοξίες και ιδιοτέλεια. ΣΥΡΙΖΑ ψήφισαν, πολύ περισσότερο, οι απελπισμένοι που είτε δεν έχουν δουλειά, είτε δεν τους φτάνει η σύνταξη. Όταν δεν έχεις στον ήλιο μοίρα, όταν δεν έχεις από πουθενά να πιαστείς, είσαι ευκολόπιστος.

ΥΠΗΡΞΑΝ ωστόσο και 28 στους 100 Έλληνες, που κράτησαν ψηλά τη γαλανόλευκη σημαία. Που ξαναψήφισαν Νέα Δημοκρατία. Που επιμένουν να φυλάνε Θερμοπύλες. Που έβαλαν τα στήθια τους μπροστά για να μη γίνει η πατρίδα τους, Βόρεια Κορέα. Για να μην έρθουν οι κομμουνιστές στην εξουσία και κατεβάσουν τις εικόνες από τα σχολεία, δικαστήρια και λοιπές δημόσιες αίθουσες.

Οι αγνοί Έλληνες, που εξακολουθούν να πιστεύουν στις ικανότητες ενός Βασίλη Κικίλια. Στο μυαλό του Αργύρη Ντινόπουλου. Στο ταπεραμέντο της Σοφίας Βούλτεψη. Στον πατριωτισμό του Άδωνι Γεωργιάδη. Στο τσεκούρι του Μάκη Βορίδη. Στο τσιμπούκι, του Χρύσανθου Λαζαρίδη. Στον τσαμπουκά, του Φαήλου Κρανιδιώτη, στη θυγατέρα της Φάνης Πάλλη Πετραλιά και στο λουλακί μαλλί του Γεράσιμου Γιακουμάτου.

Δεν πειράζει, όμως. Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά τους θα΄ναι. Όπως έχει πει άλλωστε, ο Αλή Πασάς στην Κυρά-Φροσύνη "ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό".

ΟΥΚ εν τω πολλώ το ευ όμως. Έξι στους 100 Έλληνες μπορούν να είναι υπερήφανοι για την επιλογή τους. Σε κάτι νέο, σε κάτι φρέσκο, σε κάτι πρωτοποριακό. Στο Ποτάμι, δηλαδή, και στον Σταύρο Θεοδωράκη. Στους γίγαντες της πολιτικής σκέψης, Γρηγόρη Ψαριανό και Πέτρο Τατσόπουλο. Κανένα πρόβλημα ότι το Ποτάμι δεν έχει αρχές, δεν έχει θέσεις, δεν έχει ιδεολογία.

Όταν οι Έλληνες πιστεύουν τη Λίτσα Πατέρα, το Νίκο Χορταρέα, τον Πιτ Παπαδάκο και πλήθος ανώνυμων καφετζούδων, δεν θα πιστέψουν τον Σταύρο, που είναι καλό παιδί και τον ξέρουν από την τηλεόραση;

Κι όμως. Εξακολουθούν να υπάρχουν 290.000 Έλληνες που επιμένουν να θεωρούν τον Ευάγγελο Βενιζέλο, έναν έντιμο και ανιδιοτελή πατριώτη. Που πάνω απ' όλα, βάζει την πατρίδα και το εθνικό συμφέρον. Θα μου πείτε, τώρα, ζούμε σε μια χώρα που κάποιοι είχαν πιστέψει στον Τσάκα, δεν θα κατάφερνε να επιβιώσει ο Βενιζέλος που είναι και καθηγητής;

Για να μιλήσουμε σοβαρά πάντως, το φαινόμενο του ΠΑΣΟΚ μπορείς να διερευνήσεις, μόνο αν δεις την σεξουαλική του διάσταση. Όπως υπάρχει στο σεξ ο μαζοχισμός, έτσι υπάρχει και στην πολιτική. Όπως κάποιες και κάποιοι θέλουν να τρώνε ξύλο όταν κάνουν έρωτα και να υποφέρουν. έτσι και κάποιοι άλλοι θέλουν να έχουν Υπουργούς πάνω από το κεφάλι τους, τον Βενιζέλο, το Λοβέρδο, τη Φώφη και τον Φλωρίδη.

ΛΕΓΑΜΕ πιο πάνω για το πείραμα της Φιλαδέλφειας. Υπάρχει και το πείραμα του Παβλόφ. Με τον σκύλο, που ακόμα κι όταν του έβαζαν μπροστά του ένα άδειο πιάτο χωρίς φαΐ, άρχιζαν να του τρέχουν τα σάλια του. Αυτό ακριβώς συνέβη για 152.00 ψηφοφόρους. Που έχουν τα ίδια αντανακλαστικά με τον σκύλο: Με το που ακούνε Παπανδρέου, τους τρέχουνε τα σάλια. Έχουνε την εντύπωση ότι θα φάνε με χρυσά κουτάλια. Και τρέξανε και τον ψηφίσανε. Ο Αντρέας, σου λέει, διόρισε εμάς, ο Γιώργος θα διορίσει τα παιδιά μας. Θλιβερό χαρακτηρίστηκε το φαινόμενο να βλέπεις νέους ανθρώπους, να φωνάζουν "Πα=πα=νδρέου" και να παραληρούν στη θέα του Γιωργάκη. Πού είναι το περίεργο; Όπως θαυμάζουν τον Παντελίδη, έτσι αρκιβώς αποθεώνουν τον Παπανδρέου

ΔΕΝ είναι μόνο ντροπή. Είναι η πραγματικότητα. Έξι στους 100 Έλληνες ψηφίζοντας (όπως κι όλοι άλλοι) κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση, είναι υπερήφανοι για τους Μιχαλολιάκους και τους Κασιδιάρηδες. Που εν ονόματι της Ελλάδας, δέρνουνε, χαστουκίζουνε, κοπανάνε με λοστούς και στυλιάρια και μαχαιρώνουνε. Δεν προέκυψε ξαφνικά ο φασισμός στην Ελλάδα,λόγω του μνημονίου και της εξαθλίωσης. Ο φασισμός έχει ρίζες. Ο φασισμός, γιαχρονικά διαστήματα, ταυτίστηκε με την εξουσία και ήταν μέρος αυτής. Στην κατοχή, στην μεταπολεμική και μετεμφυλιακή Ελλάδα, εχθρός ήταν οι κομμουνιστές.Τώρα είναι οι ξένοι.

Ευκαιρία, ωστόσο, να μετριέται κάθε φορά το ποσοστό του υποκόσμου σε αυτή τη χώρα. Το ό,τι δεν ήξεραν τι ψήφιζαν όταν το έριχναν στην Χρυσή Αυγή, ήταν ευθύς εξ'αρχής παραμύθι.

Σχεδόν 300.00 Έλληνες πείστηκαν από τον Νικ δε Γκρικ του χρηματιστηρίου ότι είναι απαραίτητος και τον κράτησαν στη Βουλή. Αν ο πατέρας της Βούλτεψη, ο μπαρμπα-Γιάννης, δήλωνε "βασιλοκομμουνιστής", ο Πάνος Καμμένος είναι ο εφευρέτης της αριστερής εθνικοφρωσύνης.: Και με την ορθοδοξία και με τον Τσίπρα. ένας φανατικός Χριστιανός, με τους άθεους, για το καλό της πατρίδας.

Αν κάποιος κάνει, δηλαδή τον σταυρό του, με το αριστερό χέρι είναι αμαρτία; Έτσι και ο Πάνος, προκειμένου να σώσει την πατρίδα, πήγε με τους αριστερούς. Για να τους κρατήσει στον ίσιο δρόμο και να μη στρίψουνε το τιμόνι, τέρμα αριστερά. Και εν πάση περιπτώσει, ο λαός έκρινε ότι οφείλει να επιβραβεύσει τους αγώνες του Τέρενς Κουίκ, του Παύλου Χαϊκάλη και του Νίκου Νικολόπουλου. Δίνοντας τους μάλιστα το ρόλο του κυβερνητικού ετέρου.

ΔΕΝ μπορείς να πάρεις στην πλάκα αυτούς τους πέντε στους 100 που εξακολουθούν να ψηφίζουν ΚΚΕ. Ένα κόμμα με ιστορία, με αρχές, με συνέπεια. Μπορείς να πεις ότι θυμίζουν Ιαχωβάδες. Θεωρώντας ότι κατέχουν τη μοναδική αλήθεια. Είναι, όμως, 100% ανιδιοτελείς. Ούτε σε ρουσφέτια επενδύουν, ούτε σε διορισμούς. Δεν είπαν ποτέ ψέματα, δεν κορόιδεψαν. Κι όσα λάθη έχουν κάνει, τα έχουν πληρώσει πρώτα και πάνω απ' όλους οι ίδιοι.

ΑΥΤΕΣ οι εκλογές ήταν η ληξιαρχική πράξη του θανάτου για τον Λάος και την Δημάρ. Και πολύ άντεξαν. Καταφέρνοντας μάλιστα να συγκυβερνήσουν, λειτουργώντας σαν μπαλώματα της εξουσίας. Διαφορετικές σαν περιπτώσεις Κουβέλης-Καρατζαφέρης, αλλά βρέθηκαν στις ίδιες ράγες: στην κυβέρνηση Παπαδήμου ο ένας, στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, ο άλλος. Τέτοια φαινόμενα δεν έχουν μεγάλη ζωή. Η δήθεν "αριστερά της ευθύνης" και η δήθεν πατριωτική δεξιά με τα συνθήματα της 21ης Απριλίου.

Το τσουνάμι του Σύριζα τον έκανε μια μπουκιά τον μπάρμπα-Φώτη, ενώ οι νταήδες της Χρυσής Αυγής, εκφράζουν πιο "πειστικά" και πιο "αποφασιστικά" αυτά που λέει απέξω απέξω, ο Καρατζαφέρης. Το ορίτζιναλ, άλλωστε, πάντα κερδίζει το ιμιτασιόν.

Το κείμενο γράφτηκε το Σάββατο πριν από τις εκλογές. Τη Δευτέρα προστέθηκαν τα ποσοστά κάθε κόμματος. Που πέντε πάνω, πέντε κάτω, δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία. Οι Έλληνες ακόμα κι αυτές τις υποτίθεται κρίσιμες στιγμές, που παίζεται κορώνα-γράμματα, η ύπαρξη της χώρας, ψήφισαν κουτουρού-μπουγάτσα. Αυτόν που τους έταξε πιο πολλά κι αυτούς που ξέρουνε από την τηλεόραση.


Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2015

(Χατζηνάσιος 10/10) Θεσσαλονίκη, Σαββατόβραδο κι Απρίλης




Εδμόνδου Ροστάν, ύστερα Καμβουνίων, Θεσσαλονίκη, Σαββατόβραδα το ένα μετά το άλλο, Νοέμβρης με Απρίλη, και δεν θ' αφήσω κανέναν να πει ότι αυτές δεν ήταν οι πιο ωραίες μέρες της ζωής μου. Δεν θυμάμαι μόνο αν ξεκίνησα να το τραγουδώ επειδή το έζησα, ή αν το έζησα επειδή το είχα τραγουδήσει. Και κάπως έτσι τέλειωσε το τοπ-10 του Χατζηνάσιου, και κάπως έτσι τελειώνουν όλα, κι ύστερα φτου και πάλι απ' την αρχή.
ηρ.οικ.


ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΣΑΒΒΑΤΟΒΡΑΔΟ ΚΙ ΑΠΡΙΛΗΣ

Στίχοι: Κυριάκος Ντούμος
Μουσική: Γιώργος Χατζηνάσιος
Ερμηνεία: Δημήτρης Μητροπάνος
Δίσκος: Τα συναξάρια (1981)

Θεσσαλονίκη, Σαββατόβραδο κι Απρίλης
και να μου δίνεις τον καημό μ’ απλοχεριά

σε κάποια απόμερη γωνιά της Νέας Κρήνης
με το τζουκ μποξ να με γυρίζεις στα παλιά
σε κάποια απόμερη γωνιά της Νέας Κρήνης
με το τζουκ μποξ να με γυρίζεις στα παλιά.

Σε ένα ρεμπέτικο θα ρίξω την ψυχή μου
να ξεγελάσω το χαμένο τον καιρό

ήτανε κάποτε η άνοιξη δική μου 
ήμουνα κάποτε Απρίλης σου εγώ
ήτανε κάποτε η άνοιξη δική μου
ήμουνα κάποτε Απρίλης σου εγώ.

Θεσσαλονίκη κι απ’ το Κάστρο το βραδάκι
να σ’ αγναντεύω και να λιώνω σαν κερί

δεκαοχτώ χρονώ τρελό παλικαράκι
με το μεράκι σου να βγαίνω στη ζωή
δεκαοχτώ χρονώ τρελό παλικαράκι
με το μεράκι σου να βγαίνω στη ζωή.

Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2015

(Χατζηνάσιος 9/10) Χάρε σαν έρθεις



Τα τρία τελευταία τραγούδια ας μείνουν ασχολίαστα. Ποιον ενδιαφέρουν τώρα τα μπλεξίματα με μοίρες και με χάρους; Άσε τα τραγούδια να μιλήσουν και στον καθένα ό,τι πουν. Δεν παίρνει το χέρι να γράψει τίποτα από κάτω, ειδικά σ' αυτά, για τότε και για τώρα.
ηρ.οικ.



ΧΑΡΕ ΣΑΝ ΕΡΘΕΙΣ
Στίχοι: Γιώργος Κανελλόπουλος
Μουσική: Γιώργος Χατζηνάσιος
Ερμηνεία: Μανώλης Μητσιάς
Δίσκος: Διαδρομή (1973)

Χάρε σαν έρθεις να με βρεις την ώρα που κοιμάμαι
και αν θα με δεις στο ύπνο μου μ’ εκείνη να μιλώ
και αν με δεις στο πλάι της ευτυχισμένος να 'μαι
τα διψασμένα χείλη της αν τύχει και φιλώ
άσε με χάρε ξαναπέρνα το πρωί
αυτή την ώρα την προσμέ- την προσμένω μια ζωή

άσε με χάρε ξαναπέρνα το πρωί
αυτή την ώρα την προσμέ- την προσμένω μια ζωή.

Αν όμως δεις το χέρι της να σφίγγει κάποιο άλλο
και μέσα σε μια κάμαρη γι’ αγάπη να μιλούν
κι αν δεις μες στην καρδούλα μου παράπονο μεγάλο
κι απ’ τα θολά τα μάτια μου τα δάκρυα να κυλούν
πάρε με χάρε μην προσμένεις το πρωί
δεν είν’ ωραία ούτε στ’ ό- ούτε στ' όνειρο η ζωή
πάρε με χάρε μην προσμένεις το πρωί
δεν ειν' ωραία ούτε στ' ό- ούτε στ' όνειρο η ζωή.

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2015

(Χατζηνάσιος 8/10) Της μοίρας τ' αδράχτι



ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ Τ' ΑΔΡΑΧΤΙ
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Γιώργος Χατζηνάσιος
Ερμηνεία: Αντώνης Καλογιάννης
Δίσκος: Αντώνης Καλογιάννης (1975)

Άνοιξα πάλι την πόρτα σου κι ήρθα
για να πιω τ’ αφιόνι σου μια βραδιά
κι είδα να σβήνει για μένα μια σπίθα
μες στο παραγώνι σου.

Έτσι γυρίζει της μοίρας τ’ αδράχτι
κι ο καημός δε λέγεται
κι από μια σπίθα κρυμμένη στη στάχτη
τ’ όνειρό μας καίγεται.

Ήρθες κοντά μου και πάλι σαν πρώτα
μια στιγμή δε γύρισα να σε δω
στάθηκα μόνο για λίγο στην πόρτα
κι έχε γεια ψιθύρισα.

Έτσι γυρίζει της μοίρας τ’ αδράχτι
κι ο καημός δε λέγεται
κι από μια σπίθα κρυμμένη στη στάχτη
τ’ όνειρό μας καίγεται.

Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2015

(Χατζηνάσιος 7/10) Τίτλοι - Ξέρω δε θα 'ρθεις - Μακριά στο Κατμαντού





Οι υπόγειες διασυνδέσεις, οι κρυφές πινακίδες, οι διακλαδώσεις, οι επιστροφές, τα προχωρήματα, αυτά είναι τα ωραιότερα πράγματα στο έργο ενός συνθέτη. Τι έχουμε εδώ; Καταρχήν, ένα καταπληκτικό σάουντρακ του Χατζηνάσιου για την ταινία "Ένα γελαστό απόγευμα" του Ανδρέα Θωμόπουλου. Στο ίδιο track των τίτλων περιλαμβάνεται το βασικό ορχηστρικό και το τραγούδι "Ξέρω δε θα 'ρθεις". Τα ακούμε μαζί. Τι τραγούδι έχουμε εδώ; Ερωτικό; Πολιτικό; Προσωπικό; Κοινωνικό; Ή μήπως απλά ανθρώπινο, δηλαδή όλα αυτά μαζί;


ΞΕΡΩ ΔΕ ΘΑ 'ΡΘΕΙΣ
Στίχοι: Αντρέας Θωμόπουλος
Μουσική: Γιώργος Χατζηνάσιος
Ερμηνεία: Δήμητρα Γαλάνη
Δίσκος: Ένα γελαστό απόγευμα (1979)

Ξέρω δε θα 'ρθείς
για κουβέντα πάλι απόψε
θα 'σαι με σβησμένο φως
στο δωμάτιο μοναχός.

Πόσο σε πονάει
τόσα χρόνια ο ίδιος δρόμος
αίμα, θύματα, καπνός, 
δρόμος δίχως τελειωμό

Θα κρατήσεις σημειώσεις
στο τετράδιο το γκρι
ένα ατέλειωτο βιβλίο
τίτλος: άγρια εποχή.

Ξέρω δε θα 'ρθείς
για κουβέντα πάλι απόψε
θα 'σαι με σβησμένο φως
στο δωμάτιο μοναχός.






Και μετά, fast forward στο 1985 και στην "Ενδεκάτη Εντολή", στον πολύ προχώ δίσκο των Χατζηνάσιου - Γκάτσου με τη φωνή της Μούσχουρη. Η μελωδία είναι η ίδια με το ορχηστρικό από τους τίτλους του "Ένα γελαστό απόγευμα", η ίδια δύναμη, η ίδια ροή, ο ήχος πεντακάθαρος και η ενορχήστρωση λες και έρχεται από το 2045. [Τώρα που είπα για ενορχήστρωση, θυμήθηκα το ομώνυμο τραγούδι, "Ενδεκάτη εντολή", και το τι παπάδες κάνει εκεί ο Χατζηνάσιος, ξεκινώντας με μπουζούκι και χασάπικο και τελειώνοντας με τέρμα τα ροκ γκάζια!] Η μόνη αντίδραση που μου έρχεται κατά νου είναι "WHAT THE FUCK! ΤΙ ΕΓΡΑΨΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ;". Ο ίδιος άνθρωπος που έγραψε το "Με λένε Γιώργο", ο ίδιος που έγραψε το "Παιδί απ' την Ανάβυσσο", ο ίδιος που έγραψε το "Ξενύχτησα στην πόρτα σου", ο ίδιος γράφει αυτό το φουτουριστικό αριστούργημα. Σαν να μου λέει "γράφω ό,τι θέλω, κάνω την πλάκα μου, παίζω όλη τη μουσική στα δάχτυλα, κι άντε γεια σας". Κι όπως λέει κι ο φίλος μου ο Μάκης, αντί σήμερα να κάνουν τη μια προβλέψιμη διασκευή μετά την άλλη, (τη μια βαρετή χασμουρητο-παπαριά μετά την άλλη λέω εγώ ο αγενής) ας πιάσουν έργα κρυμμένα και ψαγμένα σαν την "Ενδεκάτη εντολή" κι ας κάνουν εκεί τα δικά τους, ας δώσουν εκεί μια πραγματικά νέα και πρωτότυπη πρόταση. Ρε Μάκη, αφού ο άλλος έχει νταλκά μες στην καρδιά και επικοινωνεί με τον Βαμβακάρη και τον Τσιτσάνη κάθε βράδυ, με τον Χατζηνάσιο και το Κατμαντού θα ασχολούμαστε τώρα; Άντε να 'ούμε.
ηρ.οικ.


ΜΑΚΡΙΑ ΣΤΟ ΚΑΤΜΑΝΤΟΥ
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Γιώργος Χατζηνάσιος
Ερμηνεία: Νανά Μούσχουρη
Δίσκος: Η ενδεκάτη εντολή (1985)

Φεύγει κάποιο τρένο σ’ έρημο σταθμό
φεύγει δίχως φρένο δίχως αριθμό
πάει στην Ασία στην Αθανασία
κάθε μέρα και παντού μακριά στο Κατμαντού

Πέτα, μαύρη πεταλούδα
στα βουνά του Βούδα
να του πεις την προσευχή σου

Πέτα, στην κορφή του κόσμου
για να γίνει εντός μου
φως η ταραχή

Φεύγει κάποιο τρένο σ’ έρημο σταθμό
φεύγει δίχως φρένο δίχως αριθμό
φτάνει στην Ασία στην Αχερουσία
κάθε μέρα και παντού μακριά στο Κατμαντού

Έφυγε το τρένο έφυγα κι εγώ
τρέχω δίχως φρένο δίχως οδηγό
βλέπω το φαράγγι στην καρδιά του Γάγγη
κάθε μέρα και παντού μακριά στο Κατμαντού

Πέτα, μαύρο χελιδόνι στ’ άδειο μου βαγόνι
να τρυγήσεις τον καρπό σου
Πέτα, μη γυρεύεις λόγια
μόνο μοιρολόγια
έχω να σου πω

Έφυγε το τρένο έφυγα κι εγώ
τρέχω δίχως φρένο δίχως οδηγό
μπαίνω στο φαράγγι του μεγάλου Γάγγη
κάθε μέρα και παντού μακριά στο Κατμαντού

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2015

(Χατζηνάσιος 6/10) Γιαρέμ


https://www.youtube.com/watch?v=y5nuBWP3vU8



Ο βασικός λόγος της επιλογής είναι ότι είμαι ερωτευμένος με τη Χριστιάνα - μου αρέσουν όλα ανεξαιρέτως τα τραγούδια που έχει τραγουδήσει επειδή πολύ απλά λατρεύω τη φωνή της, τη χροιά της, το μέταλλο και τη μαγκιά της. Ο δεύτερος λόγος είναι επειδή με αυτό το τραγούδι ο Χατζηνάσιος έδειξε την "πανεθνική" του διάσταση, δηλαδή τη δυνατότητά του να μπει στα στόματα των πολλών με τραγούδια-σταθμούς που εγγράφηκαν στο συλλογικό υποσυνείδητο του έθνους, πέρα από γενιές και εποχές. Αυτό βεβαίως επικυρώθηκε με την ερμηνεία της Μούσχουρη στην υποτιμημένη "Ενδεκάτη Εντολή", αλλά ο σπόρος είχε ήδη μπει με τις τρεις προηγούμενες ερμηνείες (Χριστιάνα, Νομικού, Γαλάνη). Ο τρίτος λόγος είναι η σατανική, η ασύλληπτη απλότητα της μελωδίας, σαν τηλεγράφημα και σαν ρετσίνι που κολλάει στο δέρμα και δεν βγαίνει με τίποτα. Ο τέταρτος λόγος είναι εκείνο το γύρισμα που με συγκινούσε από μικρό: "τώρα το παιδί γιαρέμ γιαρέμ μονάχο". Το ακούς και θες να ...πάρεις τ' άρματα, ώστε το παιδί να μην μείνει άλλο μονάχο, να χαρεί, να δικαιωθεί. Και ο πέμπτος λόγος είναι ότι το τραγούδι με στέλνει σε μια Ελλάδα που αγάπησα χωρίς να τη γνωρίσω, την τουριστική Ελλάδα των ξένων, το θαύμα που είδα στα μάτια των Ολλανδών, των Βέλγων, των Σουηδών και των Άγγλων που έτυχαν να βρεθούν και να ερωτευτούν στο Greece του '60, του '70 και του '80, στη μυθολογία του τουρισμού, και στο προνόμιο του να βλέπεις τη χώρα σου με τα μάτια των άλλων.

ηρ.οικ.


ΓΙΑΡΕΜ

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Γιώργος Χατζηνάσιος
Ερμηνεία: Χριστιάνα
Δίσκος: 45άρι / Χριστιάνα (1975)

Με βασιλικό γιαρέμ γιαρέμ και δυόσμο
στόλισε ο Θεός γιαρέμ γιαρέμ τον κόσμο
μα ήρθε συννεφιά γιαρέμ γιαρέμ και μπόρα
κι έπεσε κακό γιαρέμ γιαρέμ στη χώρα.
Τώρα το παιδί γιαρέμ γιαρέμ μονάχο
μοιάζει με πουλί γιαρέμ γιαρέμ σε βράχο
τέτοιο ξαφνικό Χριστέ Χριστέ Χριστέ μου
να μην ξαναδώ ποτέ ποτέ ποτέ μου.

Με της ομορφιάς γιαρέμ γιαρέμ τον ήλιο
σου 'χτισα κι εγώ γιαρέμ γιαρέμ βασίλειο
μα ήρθανε καιροί γιαρέμ γιαρέμ και χρόνοι
κι έγινε καπνός γιαρέμ γιαρέμ και σκόνη.
Κι έμεινε η καρδιά γιαρέμ γιαρέμ μονάχη
σαν της ερημιάς γιαρέμ γιαρέμ το στάχυ,
τέτοιο ξαφνικό Χριστέ Χριστέ Χριστέ μου
να μην ξαναδώ ποτέ ποτέ ποτέ μου.

Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2015

(Χατζηνάσιος 5/10) Και να πεθάνεις δεν μπορείς




Αν υπάρχει ένας δίσκος άδικα εξαφανισμένος, θαμμένος μέχρι το λαιμό, είναι αυτός! "Πίσω απ' τη βιτρίνα", μοιρασμένος ανάμεσα σε Λευτέρη Παπαδόπουλο και Κώστα Τριπολίτη. Για τις ανάγκες της ανάρτησης ως και ανεβάσαμε το τραγούδι στο youtube, καθότι το ψάχναμε, το ψάχναμε, και τίποτα δεν βρίσκαμε. Αν είναι ποτέ δυνατόν, να υπάρχει στο youtube η Λόλα και να μην υπάρχει αυτό το αριστούργημα. Αυτή την εξαφάνιση του "Πίσω απ' τη βιτρίνα" τίποτε δεν τη δικαιολογεί, για να μην σας πω ότι τρεις δεκαετίες μετά ο δίσκος διανύει τη δεύτερη εφηβεία του. Απόλυτα διαχρονικός στίχος, ουσιαστική πολιτική διάσταση, o Κούτρας που εκείνη την περίοδο λογικά βρισκόταν μέσα στους 2-3 κορυφαίους Έλληνες τραγουδιστές, και ένας πρωτοποριακός Χατζηνάσιος που συνδυάζει έναν εντελώς σύγχρονο μινιμαλισμό με την εφιαλτική ηχητική παλέτα της μεγαλούπολης. Ο δίσκος ακούγεται ως ολότητα απ' την αρχή ως το τέλος, κι ας ξεχωρίσαμε το συγκεκριμένο τραγούδι για τις ανάγκες του ...Hatzinasios Top-10. Ανακαλύψτε τον.
ηρ.οικ.


ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Γιώργος Χατζηνάσιος
Ερμηνεία: Γιάννης Κούτρας
Δίσκος: Πίσω απ' τη βιτρίνα (1981)

Τώρα και να πεθάνεις δεν μπορείς
ποιος να σου χαλαλίσει μοιρολόι
τα όνειρα κι η νιότη σου θαρρείς
του Δήμου το ακούρντιστο ρολόι.

Τώρα και για να ζήσεις δεν μπορείς
λουλούδι απ' τις γλάστρες στα τσιμέντα
στης νύχτας τα υπόγεια προχωρείς
και πιάνεις με τον Χάροντα κουβέντα.

Τώρα και να ελπίσεις δεν μπορείς
κρεμάσαν τις ελπίδες στα λαχεία
δυο δέντρα πρασινίσανε νωρίς
κι ο πόλισμαν τους πήρε τα στοιχεία.

Τώρα και να πεθάνεις δεν μπορείς
ποιος να σου χαλαλίσει μοιρολόι
τα όνειρα κι η νιότη σου θαρρείς
του Δήμου το ακούρντιστο ρολόι.

Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2015

(Χατζηνάσιος 4/10) Όταν θα καταλάβεις




Όταν, λέμε όταν, θα καταλάβεις, αλλά δυστυχώς τριάντα χρόνια δεν κατάλαβες τίποτα, και όλα πήγαν τζάμπα, και τα τραγούδια, κι οι μουσικές, και τα νοήματα, και τούτη εδώ η ανάρτηση ακόμα, τζάμπα και χαμένα πριν καν γραφτούν, μόνο που αυξήθηκαν τα μέσα για να τσαμπουνάς ιδιότητα, κι έτσι συνεχίζεις να μην καταλαβαίνεις αλλά πλέον έχεις περισσότερες ευκαιρίες για να το δείχνεις περίτρανα και μπορούμε έτσι κι εμείς να λαμβάνουμε τα μέτρα μας. Χατζηνάσιος στα πιο σκοτεινά του, κι ο Μηλιώκας όπως πάντα χύμα, κοφτά και σταράτα - τα είπε και καθάρισε.
ηρ.οικ.


ΟΤΑΝ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ

Στίχοι: Παύλος Τάσιος
Μουσική: Γιώργος Χατζηνάσιος
Ερμηνεία: Γιάννης Μηλιώκας

Δίσκος: Νοκ Άουτ (1986)

Δε θέλω άλλες συμβουλές
δε θέλω να με σώσεις
εσύ που παίρνεις εντολές
να δούμε αν θα γλυτώσεις

Δουλεύεις για το καθεστώς
για μένα που τραβάω σβηστός
δεν κάνεις μια θυσία
αυτή είναι η ουσία

Όταν θα καταλάβεις τι τσαμπουνάς
τότε δε θα προλάβεις και θα πονάς
Όταν θα καταλάβεις τι τσαμπουνάς
θα δεις πως είσαι ούφο και λακαμάς

Φίλε δεν είναι σύμπτωση
που έπεσες σε λούκι
δε στέκεις σαν περίπτωση
στου Γιάννη το κουτούκι

Στα είπα και καθάρισα
το νόημα σου χάρισα
για μένα και για όλους
πες μας ονειροπόλους

Όταν θα καταλάβεις τι τσαμπουνάς
τότε δε θα προλάβεις και θα πονάς
Όταν θα καταλάβεις τι τσαμπουνάς
θα δεις πως είσαι ούφο και λακαμάς

Στα είπα και καθάρισα
το νόημα σου χάρισα
για μένα και για όλους
πες μας ονειροπόλους

Όταν θα καταλάβεις τι τσαμπουνάς
τότε δε θα προλάβεις και θα πονάς
Όταν θα καταλάβεις τι τσαμπουνάς
θα δεις πως είσαι ούφο και λακαμάς

Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2015

(Χατζηνάσιος 3/10) Ο τόπος ο δικός μας



Το πρωτάκουσα φαντάρος στη Χίο, χειμώνας του 2001, σ' ένα απίθανο, κρυμμένο δισκάδικο που πούλαγε μεταχειρισμένα CD αλλά σου έφτιαχνε και το δικό σου CD-συλλογή με ό,τι τραγούδια ήθελες μέσα. Θυμάμαι του το παρήγγειλα μαζί με το άλλο αριστούργημα του δίσκου, "Ο ουρανός που διάβαζα", κι από τότε τα δυο τραγούδια είναι σαν δίδυμα στο μυαλό μου. Για τις ανάγκες του Top-10 του Χατζηνάσιου τα χωρίζω, σκύβοντας με σεβασμό το κεφάλι στη στιχουργική του Μεγάλου Προφήτη. Τζιχαντιστές ψυχραιμία, τον Μάνο Ελευθερίου εννοώ.
ηρ.οικ.


Ο ΤΟΠΟΣ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Γιώργος Χατζηνάσιος
Ερμηνεία: Τάνια Τσανακλίδου
Δίσκος: Χωρίς ταυτότητα (1980)

Μες στη Σμύρνη βγήκες παραλία
με ψαθάκι άσπρο του συρμού
και σαν επιτάφιος τα πλοία
κήδευαν τη μοίρα ενός λαού
του λαού που παίζανε στα ζάρια
τέσσερις φονιάδες στα παζάρια.

Ήξερες πως όλα είν’ αρρώστια
σαν το βήχα του φυματικού
σε θυμάμαι μια στιγμή στην πόρτα
έξι η ώρα βράδυ του Μαγιού να μου λες:
"Ο τόπος ο δικός μας
βάζει το μαχαίρι στο λαιμό μας".

Έπαιζε ο θίασος Κυβέλης
αν θυμάσαι δράμα της τιμής
τώρα ή το θες ή δεν το θέλεις
τον ξαναπουλούν μισοτιμής
τον λαό που παίζανε στα ζάρια
τέσσερις φονιάδες στα παζάρια.

Ήξερες πως όλα είν’ αρρώστια
σαν το βήχα του φυματικού
σε θυμάμαι μια στιγμή στην πόρτα
έξι η ώρα βράδυ του Μαγιού να μου λες:
"Ο τόπος ο δικός μας
βάζει το μαχαίρι στο λαιμό μας".

Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2015

(Χατζηνάσιος 2/10) Μια παρέα είμαστε




Τριάντα τέσσερα χρόνια μετά, να 'μαστε πάλι εδώ Ανδρέα - ή μάλλον να 'μαστε πάλι εδώ Μπουρμπούλη. Μελαγχολία στον υπερθετικό, σιγοψιθύρισμα Μητροπάνου, την παρέα δεν την νιώθεις μόνο αλλά και την ακούς. Τραγουδάει μια μελωδία χαρμολύπης που σε γυρίζει εκεί που ξεκίνησες ώστε να μην ξέρεις αν η παρέα σκόρπισε ή αν ήταν τελικά καταδικασμένη να ξανασμίξει. Σαν να μην έφυγε ποτέ.
ηρ.οικ.


ΜΙΑ ΠΑΡΕΑ ΕΙΜΑΣΤΕ

Στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης
Μουσική: Γιώργος Χατζηνάσιος
Ερμηνεία: Δημήτρης Μητροπάνος
Δίσκος: Τα συναξάρια (1981)

Κλείσανε τα κέντρα, τα σινεμά και τα καφενεία
μια παρέα είμαστε που χωρίζει σε μια γωνία
αύριο σκορπίζουμε σαν πουλιά στην κοσμοπλημμύρα
σαν τους πρόσφυγες που δεν έχουνε μες στον ήλιο μοίρα
τρένα θα μας πάρουνε την αυγή και λεωφορεία
γεια σου Στέλλα, γεια σου Αγγελική και μην κλαις Μαρία
και μην κλαις Μαρία.

Είχαμε όνειρα, όπως τα παιδιά, όπως οι ανθρώποι
τώρα ένας φεύγει γι’ Αμερική κι άλλος για Ευρώπη
αύριο σκορπίζουμε σαν πουλιά στην κοσμοπλημμύρα

σαν τους πρόσφυγες που δεν έχουνε μες στον ήλιο μοίρα
τρένα θα μας πάρουνε την αυγή και λεωφορεία
γεια σου Στέλλα, γεια σου Αγγελική και μην κλαις Μαρία
και μην κλαις Μαρία.

Σύννεφα σκεπάσαν τον ουρανό, φεύγει η λιακάδα
ένας κρύος και έρημος σταθμός μοιάζει η Ελλάδα

αύριο σκορπίζουμε σαν πουλιά στην κοσμοπλημμύρα
σαν τους πρόσφυγες που δεν έχουνε μες στον ήλιο μοίρα
τρένα θα μας πάρουνε την αυγή και λεωφορεία
γεια σου Στέλλα, γεια σου Αγγελική και μην κλαις Μαρία
και μην κλαις Μαρία.

(Χατζηνάσιος 1/10) Καλωσόρισα κι αντίο





Εισαγωγή που σε καθηλώνει, ροή εικόνων, γυρίσματα, κάτι υπόγειο με στέλνει γραμμή στη "Γνωριμία" του Γκαϊφύλλια. "Καλωσόρισα κι αντίο", σύνοψη τόσων χρόνων σε τρεις λέξεις, κι ένας Δημήτρης Κοντολάζος συγκλονιστικός - αδίκησε άραγε φωνή περισσότερο τον εαυτό της από τούτον; Φέτος θ' ακούσω όλο τον Χατζηνάσιο ξανά και πολύ πιο σοβαρά, αυτή είναι η απόφαση του νέου έτους - και πολύ άργησα. Ο άνθρωπος είναι ιδιοφυΐα. Α, πάρε κι ένα Top-10 χωρίς αξιολογική σειρά.
ηρ.οικ.



ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΑ ΚΙ ΑΝΤΙΟ

Στίχοι: Σώτια Τσώτου
Μουσική: Γιώργος Χατζηνάσιος
Ερμηνεία: Δημήτρης Κοντολάζος
Δίσκος: Άσπρο-μαύρο (1974)

Μάζευε το πλοίο τα πανιά
μόλις χτες στη γη είχα ξεμπαρκάρει
πάλι τη βαλίτσα στη γωνιά
κι ήρθε τ’ άλλο πλοίο να με πάρει

Ώσπου να μετρήσω ένα
πάν’ τα νιάτα μου χαμένα
κι ώσπου να μετρήσω δύο
καλωσόρισα κι αντίο

Την αγάπη μόλις είχα βρει
μάτια για τα μάτια μου να κλαίνε
άκαυτο ακόμα το κερί
'σχόλασε η λειτουργιά' μου λένε

Ώσπου να μετρήσω ένα
πάν’ τα νιάτα μου χαμένα
κι ώσπου να μετρήσω δύο
καλωσόρισα κι αντίο

Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2015

Δημήτρης Παπαθέου: Δύο διηγήματα από το "Μια πόλη φευγάτη"




ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ


Η Πόλη είχε κτιστεί γύρω από τη πλατεία της.

Την κεντρική της πλατεία, γιατί συν τω χρόνω γίναν κι άλλες, που όμως καμία σχέση με την κεντρική δεν είχαν, παραπαίδια της ήταν και εντελώς εκτός φυσιογνωμίας και χαρακτήρα αυτής της Πόλης, που έγινε θαρρείς για ιστορικές αναδρομές κι εκδρομές στα χρόνια της αξίας και ξεκούραση και σχεδιασμό τού μακρινού αύριο, καθώς έλειπαν παντελώς οι ανηφόρες και κατηφόρες, και υπήρχε ένας ορίζοντας ξενοδόχος του ήλιου και της θάλασσας και τ’ ουρανού, που χαμογέλαγε συνήθως, αλλά ακόμα κι όταν θύμωνε γλύκας ήταν.

Δε νομίζω ότι πρέπει κανείς να προσπαθήσει να περιγράψει τους κατοίκους της και την ζωή τους, που στο σύνολό τους ήταν απλοί άνθρωποι, άσχετο αν πολύ βασανίστηκαν σε περίπλοκους στοχασμούς μέχρι να φτάσουν σ’ αυτή την απλότητα και δεν θα το κάνω κι εγώ, καθώς σήμερα που αλλάζει ο μήνας κι ο πιο γλυκός Σεπτέμβρης που μπορεί και αντιστασιακός να χαρακτηριστεί φώναξε τον Οκτώβρη να μας συντροφέψει, αφού μόνο ένα συμβάν θέλησα να μοιραστώ μαζί σας, που το θυμήθηκα σε μια κουβέντα καλών φίλων χτες, γύρω από την ευτυχία και τον τρόπο που την προσεγγίζει κανείς. Μεγάλο θέμα που το αφήνω στους φιλόσοφους, τους ποιητές και τους αλήτες, και περιορίζομαι στην αφήγηση και μόνο του γεγονότος.

Ένα ξημέρωμα στη μέση της πλατείας λοιπόν, χωρίς ν’ αντιληφθεί κανείς το πώς, ένα κιβώτιο σε μέγεθος ανθρώπινου σώματος περίπου,  πολυποίκιλτο πάνω σε μια βάση με σκάλες γύρω-γύρω που στοιχημάτιζες πως είναι από χρυσάφι αλλά δεν ήταν, βρέθηκε αινιγματικό, επιβλητικό, προκλητικό με την μοναδικότητά του, αφού κανείς  δεν είχε δει ποτέ του κάτι τέτοιο και γι’ αυτό ποθητό, ένα φαινόμενο για να μην πολυλογώ που ήρθε να ταράξει την ασφάλεια των προγραμμάτων και των μικροκινήσεων των πολιτών της, που στην αρχή από κεκτημένη ισορροπία στην καθημερινή διαδικασία σαν να μη του ’δωσαν καθόλου σημασία. Βολτάριζαν Κυριακή πρωί, κι ύστερα, με μια προσποιητή προφανώς αδιαφορία στις ασχολίες τους, γυρίσαν και μια φορά στις τόσες επισκέπτονταν και κλεφτά κοιτούσαν το «Αντικείμενο», έτσι το είπαν.

Οι Αρχές ρωτήθηκαν, και τεχνιέντως με χαμόγελα προοπτικής και υπόσχεσης που τόσο καλά κατέχουν, άφησαν να φανεί ότι πρόκειται για κάποιο έργο τέχνης μεγάλου καλλιτέχνη, που ομογενείς τον πλήρωσαν το χρέος τους να ξεπληρώσουν.

Κι ο καιρός περνούσε, όχι χωρίς να λείπουν τα βράδια στα μπαράκια και στις ταβέρνες οι κουβέντες, κρυφά μην τους πάρουν και για ψώνια που ασχολούνται μ’ ένα ακαταλαβίστικο και προφανώς ασήμαντο γεγονός, τη στιγμή που τόσο σπουδαία πράγματα έχουν να κάνουν, ώσπου ένα παιδί που έκανε πατίνια στη πλατεία, όταν κουράστηκε ακούμπησε στο κιβώτιο και κάτι σαν βόμβο, σαν τρέμουλο ερχόταν από τα μέσα, πράγμα που τον έκανε να ψάξει για άνοιγμα, για κάποιο μάνταλο ν’ ανοίξει το Αντικείμενο.

Το παιδί εξοικειωμένο στην τεχνολογία και στα παιχνίδια της πολύ φυσικό θεώρησε το να βρει τον συνδυασμό σε αόρατα νούμερα και να μπει μέσα, όταν αργά και μεγαλόπρεπα άνοιξε η πόρτα.

Έκατσε στη μόνη θέση που υπήρχε κι όλο το περιβάλλον στα μέτρα του προσαρμόστηκε με ένα τιμόνι σαν ποδηλάτου να ζητά τα χέρια του κι ένα παράθυρο που δεν ξεχώριζες αν είναι οθόνη, μπορεί και να ’ταν. Κανένα κουμπί κανένας διακόπτης ον-οφ. Πήρε το τιμόνι στα χέρια του, συγκεντρώθηκε στο παράθυρο μπροστά του και συνειδητοποίησε ότι μόνο με τη σκέψη του μπορούσε να ενεργοποιήσει το παράξενο εργαλείο και να μάθει τι μπορεί να κάνει, σε τι να χρησιμεύσει.

Αφού ταξίδεψε στο παρελθόν και άθελά του περιδιάβασε στην ιστορία της Πόλης και στις ζωές όλων των κατοίκων της σημαντικών και απλών ανθρώπων, μετακινήθηκε στην αγαπημένη του θάλασσα και μετά καταπιάστηκε μ’ όλα τα χόμπι του, που μέχρι τώρα δε μπορούσε.

Ετοιμαζόταν να κατέβει, όταν σκέφτηκε ότι δε μπορεί να ’ναι παιχνίδι, θα το ’ξερε αν κάποια εταιρία είχε προχωρήσει σε κάτι τέτοιο. Ξανάπιασε τις άκρες τού τιμονιού και σκέφτηκε βαθειά την Ευτυχία: όλα μαλάκωσαν, και μια εσωτερική γαλήνη τον κατέκλεισε, κι όλος ο χώρος γέμισε εικόνες, τής ζωής του εικόνες, των ανθρώπων και των στιγμών του, φτάνει να συγκεντρωνόταν στο τιμόνι για να μετέχει σ’ αυτές που διάλεγε και το αντίθετο για να φύγουν οι άλλες, που τον στενοχωρούσαν.

Πριν φύγει, ξανακοίταξε στο παράθυρο που ’γραφε τώρα «Διαχείριση της Ευτυχίας». Άφησε το τιμόνι, έγειρε πίσω και σε λίγο έβγαινε στο φως κλείνοντας την πόρτα πίσω του.

Το βράδυ το ’πε στους φίλους του κι αυτοί στους δικούς τους και μαθεύτηκε το μυστικό σ’ όλη την πόλη και δεν έμεινε κανείς που να μην δοκίμασε την εμπειρία τού Αντικειμένου.


Πέρασε λίγος καιρός, κι ένα πρωί όπως είχε εμφανιστεί έτσι και εξαφανίστηκε η όλη κατασκευή. Τίποτε δεν άλλαξε στις ζωές τους, και είναι απορίας άξιο που μερικοί θυμούνται κάπου-κάπου το Αντικείμενο.


***



ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ


Γύρισε πίσω να κοιτάξει και στήλη άλατος δεν έγινε.

Βέβαια δεν μπόρεσε να δει και πολλά, καθώς το αλάτι ανέλαβε καινούργιο ρόλο, τα χνάρια της ζωής του να καλύψει.

Το αλάτι ήταν πάντα φίλος μου, σκέφτηκε, δεν θα το κάνει αυτό σ’ εμένα, και πιο προσεκτικά επικεντρώθηκε στα δυτικά απ’ όπου ήρθε.

Άκουσε στην αρχή φωνές των γειτονιών πριν εισχωρήσει από τις γρίλιες των σπιτιών η δυσπιστία φωνές ειδήσεις σπιτικές αθώες φωνές εκκλήσεις στο γείτονα να τρέξει για το καλό και για βοήθεια φωνές παιδιών συνθήματα στο μέλλον τοξευμένα σε κάποιο μέλλον που ίσως να ’χασε το δρόμο και να μην είναι το δικό μας τώρα -ή ίσως πάλι να ταξιδεύει ακόμα.

-Θέλω να δω το Αλάτι, παρακάλεσε.

Και τότε εικόνες αλατένιες μια-μια άρχισαν να στήνουν μια παράσταση, λίγο από Κουν σαν να ’φερνε.

-Εγώ πού είμαι;, ρώτησε.

-Παντού, όπου γύρω σου να δεις, θα ξεχωρίσεις τον πρωταγωνιστή ή τον κομπάρσο να σου μοιάζει.

Καθώς τα μάτια στη λευκότητα συνήθισαν, είδε την κάθε πράξη ζωντανή ολάκερη, ένα έργο στην άλλη να εμπλέκεται και μαζί στην επομένη όπου άλλοι ηθοποιοί ή οδοιπόροι μιας που δεν τέλειωσε ποτέ παράστασης ανέλυαν τα γεγονότα με τρόπο πειστικό καλύτερο από τον δικό του τρόπο.

Γιατί τους είχε υποτιμήσει; Γιατί ποτέ δεν πρόσεξε την τέχνη τους πόσο σπουδαία είναι;

-Ποτέ δεν είναι αργά, του μήνυσε το Αλάτι το χιλιοειπωμένο σλόγκαν.

Και χειροκρότησε απ’ τα βαθιά του μέσα ώρα πολύ αυτούς που σ’ όλη τη ζωή του δε χειροκρότησε ποτέ, σχεδόν ποτέ δεν είδε.



Δημήτρης Παπαθέου
(1951-2013)
(φωτογραφία Σωτήρης Κακίσης)



- Επιμέλεια έκδοσης: Β. Ν. Πτωχόπουλλος
- Λογοτεχνική επιμέλεια: Σωτήρης Κακίσης 
- Εξώφυλλο: Γιάννης Κουρούδης & Σωτήρης Κακίσης
- Φωτογραφίες εξωφύλλου και οπισθοφύλλου: Βασίλης Αρτίκος
- (Κεντρική διάθεση: Εναλλακτικό βιβλιοπωλείο, Θεμιστοκλέους 37, τηλ. 210 3802644, Εξάρχεια).

Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2015

Ο Κάρολος Κουν μέσα από τις συνεντεύξεις του



Ο Κάρολος Κουν μέσα από τις συνεντεύξεις του

Η σκέψη του θεατρικού δασκάλου μέσα από ένα μικρό απάνθισμα συνεντεύξεών του.

(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ) 

Για την περίοδο ίδρυσης του Θεάτρου Τέχνης (1942):
Αισθανόμασταν την ανάγκη για έναν σωστότερο κόσμο, ένα κόσμο με λιγότερες ανθρώπινες ατέλειες, γι’ αυτούς από μας που θα επιζούσανε. Αψηφούσαμε το θάνατο και κυνηγούσαμε με μανία τη ζωή, χωρίς περίσκεψη και προφύλαξη και ταπεινές σκέψεις. Ήμασταν γνήσιοι και αληθινοί. (…) Ήμασταν όλοι στην αντίσταση και σχεδόν όλοι στις γραμμές του ΕΑΜ. Δεν μπορώ μέσα μου ν’ απαρνηθώ και να ξεχάσω εκείνα τα χρόνια. Τα χρόνια που πιστεύαμε ακόμα σ’ ένα κόσμο απαλλαγμένο από μικρότητες και βία. Με την απελευθέρωση και την μετακατοχική περίοδο, όλα διαλυθήκανε.

Συνέντευξη στον Βάιο Παγκουρέλη, ΤΟ ΒΗΜΑ, 4 Οκτωβρίου 1981.


Για την πολιτική διάσταση της τέχνης
Κάθε έργο τέχνης αναγκαστικά εφόσον έχει για βάση τη γνώση, την αλήθεια, την επικράτηση του δίκαιου και του σωστού, δεν μπορεί παρά να είναι και πολιτικοποιημένο και να συνάπτεται με την κατά καιρούς πραγματικότητα. Αυτό όμως δε σημαίνει καθόλου ότι ένα έργο τέχνης πρέπει να προβάλλει θέσεις στενά κομματικές, να προβάλλει συνθήματα πολιτικά ή να προπαγανδίζει, δημοσκοπικά, περιστασιακές θεωρίες. Τέτοια έργα τέχνης συνθέτουν μια εικόνα μόνο με πρόσκαιρα βιώματα, μια τέχνη που δεν αντέχει στο χρόνο και που κατά βάθος δεν είναι τέχνη.

Συνέντευξη στη Μαίρη Παραπονιάρη, ΑΚΡΟΠΟΛΗ, 17 Δεκεμβρίου 1978.


Για την ελληνικότητα
Η λέξη «ελληνικότητα» είχε μια άλλη έννοια το 1930 κι έχει μια άλλη έννοια σήμερα. Οι κοινωνικές αλλαγές και η πρόοδος της τεχνολογίας βοήθησαν να ξεπεραστούν τα σύνορα, μας έχουν εντάξει σε ένα διεθνή χώρο. Την εποχή που άρχιζε η προσωπική μου περιπέτεια με το θέατρο, ζούσα την «αποκάλυψη» που μου προσέφερε ο Κόντογλου, ένα θάμπωμα που μ’ εμπόδιζε να δω οτιδήποτε άλλο. Σιγά σιγά, αυτό το πρωτοφανέρωτο αίσθημα καταστάλαξε μέσα μου, πήρε τη σωστή του διάσταση. Κι ύστερα ήρθαν άλλα και προστέθηκαν. (…) Για μένα, ελληνικότητα σήμερα είναι το συγκέρασμα όλων αυτών, η ζωντανή δημιουργική σύζευξη Ανατολής και Δύσης, έτσι όπως εκφράζεται σ’ ένα καινούργιο χώρο ελληνικό, με καινούργιους προβληματισμούς.

Συνέντευξη στη Σούλα Αλεξανδροπούλου, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 6 Αυγούστου 1978.


Για τη θεατρική του διδασκαλία
Επιδίωξή μου ήταν και είναι η διαμόρφωση ενός θεάτρου οργανικού, όπου με την προβολή της ποίησης και της αλήθειας της ζωής να δημιουργείται η θεατρική μαγεία. Ένα θέατρο όπου νους, αισθήσεις, κίνηση και φωνή θα πειθαρχούν απόλυτα στη μορφή και στους στόχους του έργου. Είναι μια θεατρική διδασκαλία που στις τεχνικές βάσεις και λεπτομέρειες εξελίχθηκε σταδιακά και διαμορφώθηκε εμπειρικά. Δεν μου είναι δυνατόν να δουλέψω προγραμματισμένα· ούτε καν να σκεφθώ μπορώ προγραμματισμένα. Δουλεύω εμπειρικά και ερεθίζομαι βλέποντας και ακούγοντας. Μόνο το ζωντανό σώμα, η φωνή, ο λόγος και η κίνηση με κεντρίζουν και με καθοδηγούν.

Συνέντευξη στον Γιώργο Πηλιχό, ΤΑ ΝΕΑ, 4 Οκτωβρίου 1973.


Για την κριτική
Η αμερόληπτη κριτική δεν υπάρχει μέσα στην ανθρώπινη φύση, παρά μόνο ίσως αν υπάρχουν άνθρωποι με μια ιδιαίτερη κυτταρολογική σύσταση. Όμως, εκείνο που εγώ προσωπικά θεωρώ αρνητικό, ακόμα κι αν υπάρχουν άριστες προθέσεις, είναι η κριτική των άμεσα συνδεδεμένων με θεατρικούς οργανισμούς, και η κριτική που γίνεται βάσει μιας στρατηγικής με στόχο την επιβολή του συγκεκριμένου κριτικού πάνω στη θεατρική ζωή του τόπου. Ούτε η μία, ούτε η άλλη αποτελούν κριτική που θα βοηθήσει το θέατρο. Αντίθετα, αποτελούν κινδύνους για το θέατρο, που έχουν αρχίσει πια να γίνονται άμεσοι.

Συνέντευξη στη Λιλάντα Λυκιαρδοπούλου, ΕΠΙΚΑΙΡΑ, 4 Σεπτεμβρίου 1980.


Για το λαό και τη θεατρική δημιουργία
Θέλησα πάντα τα έργα μου ν’ απευθύνονται στο λαό, αλλά χωρίς να κάνω συμβιβασμούς σ’ αυτό που πιστεύω. Κάνω θέατρο που προσπαθεί να τραβήξει όσο γίνεται περισσότερο κόσμο. Μ’ ενδιαφέρει ο αγνός άνθρωπος του λαού. Αν δεχτούμε πως το κοινό δημιουργεί ένα κύκλο, μ’ ενδιαφέρουν αυτοί που είναι στην αρχή του, για την αγνότητά τους κι αυτοί που είναι στο τέλος, για την πείρα και τη σοφία τους. Αδιαφορώ για τους μεσαίους.

Συνέντευξη στη Σούλα Αλεξανδροπούλου, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 6 Αυγούστου 1978.