Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012

Αντίο Στέπα


Η είδηση της απώλειας του οικονομολόγου και μουσικογράφου Στέργιου Παπαστεργίου σε ηλικία μόλις 28 χρονών μοιάζει και είναι απίστευτη. Διαχειριστής του "Τραγουδιστάν" (www.tragoudistan.blogspot.com), ενός από τα πιο πρωτότυπα και σοβαρά ιστολόγια ελληνικής μουσικής, ο Stepas και οι λέξεις του αποτελούσαν μόνιμη συντροφιά για πολυάριθμους φίλους του τραγουδιού.

Στα κείμενά του επέλεγε θεματολογικά να είναι σύγχρονος και να συνομιλεί με την εποχή του, χωρίς στεγανά και στερεότυπα. Πολλές ήταν όμως και οι φορές που κινητοποιούσε τη μνήμη, είτε για να τιμήσει τις πορείες άλλων, είτε για να θυμηθεί δικές του παιδικές εικόνες και να τις συνδέσει με την κοινή μοίρα του καλλιτεχνικού βιώματος. Προπαντός, ο Stepas δεν ήταν σοβαροφανής αλλά σοβαρός, γι' αυτό και δεν φοβόταν τη λιτότητα, το χιούμορ και τον αυτο-σαρκασμό. Δεν φοβόταν ούτε τις εμμονές του, τον Μάλαμα και τον Θ. Παπακωνσταντίνου, τον Παπάζογλου και τον Ρασούλη, τον Καββαδία και την Απανεμιά.

Πίσω του, ο Παπαστεργίου αφήνει πολύτιμη παρακαταθήκη το πάθος της γραφής του, την αισθητική του αρτιότητα και την πίστη του σε ό,τι συμβατικά καταγράφεται ως έντεχνο ελληνικό τραγούδι. Και βέβαια, αφήνει την πολιτική διάσταση των κειμένων του, την αριστερή οπτική των πραγμάτων χωρίς στενοκεφαλιές και δογματίλες, τη διασύνδεση μουσικής, κοινωνίας και χειραφέτησης. Ενδεικτικά, σε πρόσφατη συνέντευξή του στην ιστοσελίδα e-orfeas είχε δηλώσει τα ακόλουθα:

Δεν αποτύχαμε εμείς. Το «εμείς» δεν μ’ αρέσει. Αποτυγχάνει εδώ και δεκαετίες αυτό το κοινωνικοοικονομικό σύστημα που λέγεται καπιταλισμός, το οποίο, στις ανεπτυγμένες δυτικές κοινωνίες τουλάχιστον, έδωσε ό,τι είχε να δώσει και έχει πάψει να είναι προοδευτικό εδώ και χρόνια τρώγοντας απ’ τη σάρκα του. Θαυμάσιος όρος ο «καπιταλισμός», επιστημονικότατος, που δυστυχώς αποφεύγεται από πολλούς ως ξύλινος. Ο κοινοβουλευτισμός είναι το σύστημα που δημιουργεί το πολιτικό προσωπικό το οποίο φροντίζει ώστε να παραμένει ανέγγιχτο το οικονομικό σύστημα, δηλαδή ο καπιταλισμός, δηλαδή η κυριαρχία του κεφαλαίου. Ο εύκολος δρόμος είναι το ανάθεμα στη «γενιά του Πολυτεχνείου» η οποία με τη σειρά της μεμφόταν τη «γενιά του φραπέ», η οποία έγινε «γενιά των 700 ευρώ» και τώρα γενιά που ξαναπαίρνει το δρόμο για την Αυστραλία και την Αμερική όπως οι παππούδες της. Γενιές και γενιάδες. Μπούρδες! Τους βαρέθηκα αυτούς τους διαχωρισμούς. Σε ένα σύστημα όπου το κέρδος με κάθε τίμημα διδάσκεται στα Πανεπιστήμια, η σήψη υπάρχει μέσα του σαν συστατικό στοιχείο και η μέρα του αδιεξόδου είναι προδιαγεγραμμένη. Υπήρξε ποτέ στην ιστορία καπιταλιστικό κράτος που δεν έφτασε στην κρίση; Ποτέ! Η «γενιά του Πολυτεχνείου» έζησε δύσκολα παιδικά χρόνια και άνετα παραγωγικά χρόνια. Η δική μου γενιά το αντίστροφο. Ε λοιπόν αυτό δεν είναι θέμα γενεών, αλλά οικονομικού κύκλου. Κέρδος, κέρδος, κέρδος… γέμισε το σακούλι του συστήματος και τώρα ξηλώνει για να ξαναρχίσει απ’ την αρχή

Τα ΜΠ χάνουν έναν καλό διαδικτυακό φίλο και ένα πρότυπο υψηλής αισθητικής και κριτικής σκέψης. Συναντιόμασταν τακτικά στις λεωφόρους του διαδικτύου και είχε πάντα μια καλή και φωτεινή κουβέντα να πει. Όσοι τον συνάντησαν και συμπορεύτηκαν μαζί του στην πραγματική ζωή μιλούν για ένα σεμνό νέο άνθρωπο, όλο ευγένεια και ήθος. Δεν θα μπορούσε να είναι και αλλιώς. Εκφράζουμε ειλικρινή συλληπητήρια στην οικογένειά του Στέργιου Παπαστεργίου, στους φίλους και στους συνεργάτες του. Και τον αποχαιρετάμε μ' ένα συντροφικό "αντίο".
ηρ.οικ.

Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

Αφιέρωμα στον Δημήτρη Χριστοδούλου




καλημέρα σε όλους,
νομίζω (και ελπίζω) πως ο καθένας μας προσπαθεί μέσα στον ορυμαγδό των καιρών να κάνει στον τομέα του ό,τι περισσότερο και ό,τι καλύτερο μπορεί. Άλλωστε αυτό είναι και το ελάχιστο που μας απομένει, να αντιστεκόμαστε με τον τρόπο μας κατά το δυνατόν σε όσα στραβά συμβαίνουν γύρω μας και σε όσα προσπαθούν να μας αναγκάσουν να υποστούμε
όπως ήδη ξέρετε, με βάση αυτό το σκεπτικό, παρουσιάζουμε φέτος τη σειρά παραστάσεων με τίτλο ''στιχουργοί εξ αγχιστείας'', πάντα για το λόγο του ελληνικού τραγουδιού. Είναι η τρίτη παράσταση της σειράς, παρουσίαση τραγουδιών με στίχους του Δημήτρη Χριστοδούλου. Μουσικές του Μίκη Θεοδωράκη, του Γιώργου Ζαμπέτα, του Σταύρου Ξαρχάκου, του Μίμη Πλέσσα, του Γιάννη Μαρκόπουλου, του Georges Moustaki και άλλων. Ως συνήθως θα έχουμε και κάποιες εκπλήξεις που προκύπτουν μετά από ενδελεχή έρευνα γύρω από το εκάστοτε θέμα μας. Αυτή τη φορά, εκτός των άλλων που δεν αποκαλύπτουμε ακόμα, θα παρουσιάσουμε και ένα αδισκογράφητο τραγούδι του Σταύρου Ξαρχάκου
καλά, θα μου πείτε, όλα μας τα 'πες, πού , πότε και ποιοί; Λοιπόν, Τετάρτη 28 Μαρτίου, με την καινούργια άνοιξη, ώρα 8.30, στον ''Ιανό'' όπως πάντα τα τελευταία δύο χρόνια. Πέρα από τη γνωστή πλήρη σύνθεση της ομάδας (7 μουσικοί, ο Κώστας Μάντζιος, η Μαρία Κανελλοπούλου και η Γεωργία Γρηγοριάδου) για δεύτερη φορά μαζί μας (μας άρεσε η πρώτη και το ξαναδιαπράττουμε) ο τραγουδοποιός Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, φέρνοντας μαζί του τον τρόπο της νεώτερης γενιάς απέναντι στο κλασσικό υλικό της προηγούμενης - καθώς και μια ακόμα πρωτότυπη έκπληξη
αυτά τα ουκ ολίγα
Σπύρος Κουρκουνάκης

Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

Ο Νίκος Ζουρνής στον Πυρήνα




Αυτή την Τετάρτη 28 Μαρτίου, ο Νίκος Ζουρνής live στον "Πυρήνα".

Δελτίο Τύπου
Ο Νίκος Ζουρνής παρουσιάζει τα τραγούδια της νέας δισκογραφικής δουλειάς του με τίτλο «Όλα τα χρώματα του μπλε», στη μουσική σκηνή «Πυρήνας», τις Τετάρτες 21 και 28 Μαρτίου.
Ο δίσκος κυκλοφόρησε στις αρχές του 2012 και περιέχει στίχους του Μάνου Ελευθερίου, του Διονύση Καψάλη και του Θοδωρή Γκόνη. Επίσης θα ακουστούν τραγούδια από την πρώτη δισκογραφική δουλειά του τραγουδοποιού με τίτλο «Χιλιόμετρα».
                         
Ο δίσκος«Χιλιόμετρα» κυκλοφόρησε το 2009 και περιείχε στίχους του Μιχάλη Γκανά όπως επίσης και ένα μελοποιημένο ποίημα του Γιάννη Ρίτσου. Εκτός από τον ίδιο τον τραγουδοποιό ερμήνευαν τραγούδια ο Μανώλης Λιδάκης, ο Απόστολος Ρίζος και η Μαρία Λούκα.

Επί σκηνής, μαζί με το Νίκο Ζουρνή, δύο εξαιρετικές ερμηνεύτριες της νέας γενιάς, η Αυγερινή Γάτση και η Λαμπρινή Καρακώστα εμπλουτίζουν το μουσικό πρόγραμμα με ανατολίτικες και δυτικές μελωδίες. Επίσης τρεις σπουδαίοι μουσικοί συμπράττουν και συν-διαμορφώνουν νότες και τραγούδια. Ο Κώστας Σταυρόπουλος (κιθάρα,λαούτο, μπουζούκι), ο Επίκουρος Τριανταφυλλίδης (βιολί) και ο Γιάννης Βουτσινάς (κοντραμπάσο).

Εκτός από την προσωπική δισκογραφία του Νίκου Ζουρνή θα ακουστούν και τραγούδια των: Σωκράτη Μάλαμα, Θανάση Παπακωνσταντίνου, Ορφέα Περίδη και άλλων, καθώς και επιλεγμένα ρεμπέτικα και παραδοσιακά.

Το πλήρωμα του καραβιού είναι έτοιμο για αναχώρηση και σας υπόσχεται ένα μουσικό ταξίδι σε όλα τα χρώματα του μπλε!

ώρα έναρξης:10.30
Πυρήνας: Μιχαλακοπούλου & Διοχάρους 11(περιοχή Χίλτον)

Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

Ένα και το αυτό



Ένα και το αυτό


Αρκετά χρόνια πριν, κυκλοφόρησε το «Συγνώμη για την Αμυνα». Τρία σύγχρονα «τέρατα» της εγχώριας μουσικής σκηνής, ο Τριπολίτης, ο Μικρούτσικος και ο Νταλάρας σε μια σπάνια σύμπραξη. Σπάνιο και το πάντρεμα της μουσικής τεχνολογίας. Τρία προϊόντα- εμβλήματα διαφορετικής εποχής «συγκατοικούσαν» στα ράφια των δικσοπωλείων: οι δίσκοι βινυλλίου, οι κασέτες και τα CD.



Οι καιροί άλλαξαν. Το μέσο αλλά και το μήνυμα. Η μουσική μας αποθηκεύεται σε μορφή mp3 στον υπολογιστή και τραγούδια με ουσία σαν και αυτά των Τριπολίτη – Μικρούτσικου σπανίζουν. Κι όμως «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν» που λέει κι ο Ρασούλης. Τραγούδια σαν το «Ένα και το αυτό» που τραγουδάει ο Νταλάρας σε αυτό το δίσκο φέρνει στο φως τα νοήματα που μένουν ίδια. Σε μια πρόσφατη ακρόαση κατάλαβα -μετά από τόσα χρόνια- ότι οι κρυπτογραφικοί στίχοι δεν συνθέτουν απλώς ένα πολύ ωραίο ερωτικό τραγούδι. Μέσα σε δύο μόλις κουπλέ ο Τριπολίτης σκαλίζει την ύπουλη μετάλλαξη του καθενός από μας, ταρακουνάει το συμβιβασμένο εαυτό μας που χάνει γνωστούς, χάνει τη σκιά του, χάνει το ίδιο το εγώ του. Βαριά φιλοσοφία; Νομίζω πώς όχι. Απλώς τέχνη που δεν κοιμίζει.

Κωνσταντίνος Μαργιόλης

Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

Ιστορική πρωτοβουλία συμφιλίωσης Νταλάρα - Πανούση

Αντιλαμβανόμενα τις απαιτήσεις των καιρών, τα «Μουσικά Προάστια» φιλοξενούν μία πρωτοποριακή πρόταση συμφιλίωσης του Γιώργου Νταλάρα με τον Τζίμη Πανούση. Την πρόταση διατυπώνει ο Ειρηναίος Λουγδούνου, ο οποίος πλέον προστατεύει με την ευλογία του τούτο εδώ το blog. Μ.Π.

ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ (19/3/2012): Η πρωτοβουλία ήδη απέδωσε τους πρώτους καρπούς! Σε καλό κλίμα διεξήχθη σήμερα η συνάντηση του Τζίμη Πανούση με την Ιερά Επισκοπική Επιτροπή Συμφιλιώσεως, απ' όπου και η αποκλειστική φωτογραφία που δημοσιεύουμε. Θα σας ενημερώσουμε εκ νέου για οποιαδήποτε άλλη εξέλιξη στο φλέγον αυτό θέμα.



Αποκλειστική φωτογραφία από τη συνάντηση του Τζίμη Πανούση
με την Ιερά Επισκοπική Επιτροπή Συμφιλιώσεως.


Επειδή περι Νταλάρα ο λόγος, ας εφαρμόσωμε την αρχήν "αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις". Η λέξις προέρχεται από το ρωσικόν "ντα" (=ναι) και το "λάρα" ήτοι την Λάραν Κρόφτ, ηρωίδα του γνωστού computer game "Tomb Raider". Το οποίο προφέρεται σωστά Τουμ Ρέιντερ, αλλά όλος ο κόσμος το λέει Τομπ Ράιντερ. Κακώς. Διότι προφερόμενον ούτως ακούεται "Τομ Ράιντερ" και νομίζει ο άλλος ότι είναι κάποιος Θωμάς καβαλάρης. Ουδέν αναληθέστερον! Tomb Raider σημαίνει τυμβωρύχος και ιδού το κλειδί της υποθέσεως: τυμβωρυχίαν διαπράττει ο Τζίμης ο Πανούσης! Τυμβωρυχίαν ασύστολον, τυμβωρυχίαν αδίστακτον, τυμβωρυχίαν ιερόσυλον. Διότι ποίος είναι ο Τζίμης ο Πανούσης ώστε να αποπειράται την τοιαύτην τυμβωρυχίαν;


Aς αφήσω προς το παρόν το ερώτημα να αιωρήται αορίστως και απειλητικώς, ως άλλη Δαμόκλειος σπάθη, και ας επανέλθω εις το αρχικόν θέμα. "Ντα Λάρα" λοιπόν, ήτοι "Ναι-Λάρα". Διαπιστώνομεν εδώ μίαν κατάφασιν και δη κατάφασιν προς την Λάραν. Εις το παιχνίδι Τουμ Ρέιντερ η Λάρα είναι αρχαιολόγος καταδιώκουσα τυμβωρύχους. Συνεπώς θεμελιούται ετυμολογικώς η αντίθεσις Λάρας-τυμβωρύχων, άρα και Νταλάρα-Πανούση.



Θα ημπορούσε άραγε να κατασιγασθή αυτή η αντιπαλότης; Δεν διδάσκει η θρησκεία μας ότι πρέπει να συγχωρούμε τους εχθρούς μας, ου μην αλλά και να στρέφωμε και το άλλον μάγουλον; Πώς θα ημπορούσε λοιπόν να επιτευχθή ένα κλίμα καταλλαγής, συνδιαλλαγής και ουχί συναλλαγής; Κρίσιμον ερώτημα! Προχείρως θα επρότεινα η καταλλαγή ταύτη να κατορθωθή δι' εκκλησιαστικής παρεμβάσεως. Να συσταθή μία επιτροπή, πνευματικής φύσεως, αποτελουμένη από κληρικούς, θεολόγους και μουσικολόγους, αγάμους κατά προτίμησιν (δια να μην υπεισέρχεται ο σαρκικός παράγων) και να αποπειραθή μίαν συμφιλίωσιν. Απαραίτητον κρίνω της επιτροπής να προεδρεύη επίσκοπος. Διότι, όπως είχεν είπη ο Άγιος Ιγνάτιος ο Αντιοχείας, όπου ευρίσκεται ο επίσκοπος, εκεί ευρίσκεται και ο Χριστός. Και ποίοι, ΠΟΙΟΙ λέγω, είμεθα εμείς ν' αμφισβητήσωμε τον Άγιον Ιγνάτιον τον Αντιοχείας; Άρα το διαδικαστικόν θέμα ελύθη, και μετά χαράς ανεκλαλήτου αναγγέλλω την συγκρότησιν της ιεράς επιτροπής, αποτελουμένης από τους Αγίους:

Μεσσηνίας Σφέλλαν
Χίου Μαστίχαν,
Μυκόνου Κοπανιστήν,
Φαρσάλων Χαλβάν,
Κερκύρας Μπουρδέτον,
Πανοράματος Τρίγωνα,
Λακωνίας Σύγκλινον,
Τυρνάβου Ούζον,
Κεφαλληνίας Ρομπόλαν,
Σαντορίνης Φάβαν και
Μεσολογγίου Αυγοτάραχον.

Ας προχωρήσωμε τότε εις την ουσίαν, ήτοι την τυμβωρυχίαν. Ας μη νομισθή ότι, εάν ο Τζίμης ο Πανούσης είναι τυμβωρύχος, ο Νταλάρας είναι τύμβος. Ο Νταλάρας δεν είναι τύμβος, εν τη εννοία ότι δεν είναι νεκρός. Δεν είναι πτώμα. Δεν είναι λείψανον! Δεν είναι σορός. Είναι όμως τύμβος, εν τη εννοία ότι είναι μνημείον αιωνίας διαρκείας, και δη μνημείον πολιτιστικής παραδόσεως. Μνημείον όχι εν τη εννοία του μνήματος, αλλά εν τη εννοία της ενσωματώσεως της μνήμης εις ορατόν σύμβολον. Ως μνημείον ζων πρέπει να τιμάται ο Νταλάρας, ως πηγή του Ζώντος Ύδατος (εν τη εννοία του Λαού), ως άμπελος ευκληματούσα, ως εκ του πατρός Λουκά Νταράλα εκπορευόμενος, ως λαλήσας δια των τραγουδιών. "Του λαού τα ντέρτια λέω κι όταν τραγουδάω κλαίω" έψαλε, και ποίος δεν εσυγκινήθη; Μόνον ο Άγιος Ιγνάτιος ο Αντιοχείας, και αυτός δια πρακτικούς λόγους (ήκμασε τον 1ον μ.Χ. αιώνα).

Δεν ημπορώ να προδικάσω τας αποφάσεις της ιερατικής επιτροπής, αλλά θα επρότεινον να συνεργασθώσι οι δύο "εχθροί". Και ποία καλυτέρα ευκαιρία από το Φεστιβάλ της Γιουροβίζιον. Ένα τραγούδι, τραγούδι λαϊκόν, τραγούδι που να μυρίζει ελληνικό θυμάρι και ελληνική ρήγανη, που να αναφερεται και στις ομορφιές της Ελλάδος μας (ώστε να επιτυγχάνεται και μία τουριστική προβολή, που τόσο την έχομε ανάγκη) και στην παράδοσή μας την τόσο περιφρονημένη και να εμπεριέχη και ένα πολιτικό μήνυμα κατά της Τρόικα και του ΔΝΤ δια να είμεθα επίκαιροι. Ένα τραγούδι που να συνθέση ο Τζίμης ο Πανούσης και να ερμηνεύση, όπως μόνο αυτός ημπορεί, ο Νταλάρας (με δεύτερη φωνη Μάριο Φραγκούλη). Την ενοχήστρωσι ας κάμη ο Μίμης Πλέσσας, διότι πάντοτε πρέπει να συσπειρούνται αι δυνάμεις του Έθνους. Και ας συμμετάσχουν εις το κουπλέ και άλλαι δυνάμεις όπως Λευτέρης Παπαδόπουλος, Δημήτρης Ιατρόπουλος, Εύη Δρούτσα και ο κύριος Θεοφάνους.

Ειρηναίος Λουγδούνου

Σάββατο 17 Μαρτίου 2012

Νικόλας Άσιμος - τα εξώφυλλα από τις 8 "παράνομες κασέτες"

Κάποιος φίλος έφερε στην πόρτα μου τις οχτώ "παράνομες κασέτες" του Νικόλα Άσιμου. Ακολουθούν τα εξώφυλλα. ηρ.οικ.


"Με το βαρέλι που για να βγει το σπάει", 1978 


"Είμαι παλιάνθρωπος", 1979 


"Γιατί φοράς κλουβί", 1979


"Klaste Eleftheros", 1979 


"Ο Σάλιαγκας", 1986 


"Η Ζαβολιά", 1986 


"Πάλι στην Ξεφτίλα", 1986


"Στο Φανάρι του Διογένη", 1987"

Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012

"είσαι ρούχο που δε βγαίνει"



Ξένος κόσμος μου μιλάει
και μου κάνει συντροφιά
είσαι ρούχο που δε βγαίνει
πάνω απ' τη λαβωματιά
(Μ. Ελευθερίου)
Ο Μάρτης είναι του Σταύρου Κουγιουμτζή. Εφτά χρόνια χωρίς την παρουσία του (ήταν 12 του Μάρτη), αλλά η μουσική του, σαν ρούχο που δε βγαίνει, συνεχίζει να σκεπάζει τις ανοιχτές φλέβες μας. Η φωτογραφία από το αρχείο της Αιμιλίας Κουγιουμτζή, με τον συνθέτη και τον Γιώργο Νταλάρα, μας παραχωρήθηκε ευγενικά από την ίδια. Μ.Π.

Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012

Ηχοθεραπεία με κύμβαλα

Στα πλαίσια της συνεχούς διεύρυνσης της ύλης και της θεματολογίας των Μ.Π., έχουμε την χαρά να φιλοξενούμε το πρώτο από μία σειρά άρθρων του καθηγητή μουσικής και ερευνητή Κωνσταντίνου Τσικλέα. Ο Κων/νος Τσικλέας γεννήθηκε στον Πειραιά και κατοικεί στη Νέα Σμύρνη. Είναι καθηγητής του Μουσικού Σχολείου Αλίμου. Έχει δίπλωμα Πιάνου, Σύνθεσης, Βυζαντινής Μουσικής και πτυχίο Ενοργάνωσης. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια για την Σύνθεση και το Πιάνο σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις κοντά σε διεθνούς φήμης καθηγητές. Έχει ασχοληθεί με ηχοθεραπεία και μουσικοθεραπεία. Έχει αρθρογραφήσει σε διάφορες εφημερίδες και στο περιοδικό Μετρονόμος θέματα παιδαγωγικά και ηχοθεραπείας. Έχει αποσπάσει Α’ βραβείο και χρυσό μετάλλιο σε πανελλήνιο διαγωνισμό ποίησης. Στη μουσική του προσπαθεί να προσεγγίσει τις θεραπευτικές ιδιότητες του ήχου σε σχέση με το ανθρώπινο σώμα. Είναι τακτικό μέλος του Σύνδεσμου Ελλήνων Μουσουργών. Τα κείμενα έχουν δημοσιευτεί σε ποικίλα μέσα και κυρίως στον αγαπημένο μας "ΜΕΤΡΟΝΟΜΟ". Ευχαριστούμε τον κ. Τσικλέα για την παραχώρηση των εξαιρετικά πρωτότυπων κειμένων του.  ηρ.οικ.



ΗΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΕ ΘΙΒΕΤΑΝΙΚΑ ΚΑΙ ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΝΑ ΚΥΜΒΑΛΑ
Ελέγετο ότι οι δονήσεις του ήχου προέρχονταν από τους ουρανούς και ερμηνεύονταν από την καρδιά το μέρος απ’ όπου πηγάζει η αρμονία. Εκείνες τις ημέρες ήταν που τα εσωτερικά αισθήματα μέσα από τους τόνους και την μουσική στις τελετουργίες έρχονταν σε μία ισορροπία με την εξωτερική πολιτική ώστε να καθιερωθεί η ειρήνη στην χώρα.

Η εποχή του μπρούντζου στην Κίνα χρονολογείται από το 1600 π.χ. τα μικρά μεταλλικά δοχεία έγιναν γνωστά γύρω στον 11ο αιώνα π. χ. και είναι τα παλαιότερα αντικείμενα που περιγράφηκαν σαν «δοχεία που τραγουδάνε».

Πολλές κουλτούρες αναγνωρίζουν την σημασία της θεραπευτικής δύναμης της μουσικής και του ήχου. Στους αρχαίους πολιτισμούς της Ινδίας, Αφρικής, Ευρώπης και στους Αβοριγίνες (ιθαγενείς της Αυστραλίας) και Ινδιάνους της Αμερικής, η εξάσκηση της χρήσης του ήχου για θεραπεία και επανάκτηση της εσωτερικής ισορροπίας υπήρξε εδώ και πολλά χρόνια.

Οι Θιβετιανοί ακόμα χρησιμοποιούν τα κύμβαλα, καμπάνες και ψαλμούς σαν απαραίτητη βάση για την πνευματική τους εξάσκηση. Υπάρχει μία άμεση σύνδεση ανάμεσα σε διάφορα μέρη του σώματος και συγκεκριμένους ήχους.

Αυτές οι τεχνικές παρόλο που είναι πολύ παλιές, η θεραπεία τους μέσω του ήχου μπορεί να εξιχνιαστεί τόσο πίσω όσο την εποχή της Ατλαντίδος όπου η δύναμη του ήχου συνδεόταν με την δύναμη του κρυστάλλου.

Ο Αμερικάνος ψυχικός Edgar Cayse και ο Rundolf Steiner (Γερμανός φιλόσοφος, εκπαιδευτής και καλλιτεχνική μεγαλοφυΐα) προέβλεψε ότι «οι ήχοι των κρυστάλλων θα χρησιμοποιηθούν για θεραπείες πριν το τέλος του αιώνα». Ο Νοστράδαμος προφήτεψε την θεραπεία του καρκίνου μέσω καθαρού ήχου.

Σ’ έναν ιδανικό κόσμο θα μπορούσαμε όλοι να βρισκόμαστε σε ισορροπία και αρμονία αλλά ο συνεχής βομβαρδισμός που προκαλείται από το στρες, την αρνητικότητα, την μόλυνση κ.λ.π. συχνά μας βγάζει «εκτός τόνου» εκτός συντονισμού με το αληθινό τραγούδι μέσα μας. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τις διάφορες ψυχικές και σωματικές αρρώστιες. Ο υγιής άνθρωπος εκπέμπει συχνότητες που παράγουν μια μοναδικής ομορφιάς συμφωνία που είναι ξεχωριστή όπως ένα ανθρώπινο αποτύπωμα. Τα κύμβαλα δουλεύουν βαθιά μέσα στην συνειδητότητα του ατόμου.

Η ηχοθεραπεία γενικά βασίζεται στην μέθοδο του συντονισμού. Εκπέμποντας τον σωστό αρμονικό ήχο τα όργανα και τα ενεργειακά κέντρα του σώματος συντονίζονται με αυτόν και επαναφέρονται σιγά-σιγά στην υγιή τους κατάσταση. Το ανθρώπινο σώμα αποτελείται ως επί το πλείστον από νερό και το νερό είναι πολύ δεκτικό σε διάφορες δονήσεις βοηθώντας έτσι το σώμα να ισορροπεί.

Το βιβλίο του Dr. Masaru Emoto «το μυστικό του νερού» (εκδ. Έσοπτρον) αναφέρει πώς μέσα από έγκυρα επιστημονικά πειράματα αποδεικνύεται η εκπληκτική ανταπόκριση του νερού στην μουσική και στα ανθρώπινα συναισθήματα, φωτογραφίζοντας κρυστάλλους νερού πριν και μετά την επίδραση του ήχου ή της σκέψης.

Η ηχοθεραπεία με την χρήση των αρχαίων θιβετανικών και κρυστάλλινων κυμβάλων, προσφέρει μια αίσθηση βαθιάς ειρήνης και χαλάρωσης.

Ο ήχος τους μπορεί να αγγίξει τα βάθη της ψυχής. Οι αισθήσεις και τα συναισθήματα αρχίζουν να κυλούν σε απρόβλεπτες διαστάσεις ανοίγοντας κανάλια για μελλοντικά γεγονότα. Η χροιά του ήχου και ο ρυθμός μπορούν να προκαλέσουν μια απροσδόκητη εσωτερική μεταμόρφωση.

Ανακαλύπτει κάποιος έτσι την εσωτερική του ομορφιά, φτάνει σ’ ένα αίσθημα ευδαιμονίας και πληρότητας στο κέντρο του είναι όπου εδρεύει το αναλλοίωτο πνεύμα…

Ο ήχος των κρυστάλλινων κυμβάλων και η μουσική τους εκπέμπουν μία καθαρή ολογραφική φόρμα αστραφτερού φωτός που αντιστοιχεί στην οκτάβα του ήχου μέσα στο αιθερικό μας σώμα.

Παλιά πρότυπα συμπεριφοράς που δημιουργούσαν δυσκολίες και προβλήματα εξαλείφονται γιατί οι κραδασμοί του ήχου διαλύουν τα παλιά καταστροφικά σχήματα.

Μέσα από το χάος αναδύεται ο Αληθινός Εαυτός και μια υγιής ευφυΐα ξεδιπλώνεται. Η όλη διαδικασία είναι όπως όταν ξεχωρίζουμε τον πολύτιμο λίθο από ένα σωρό κοινές πέτρες. Η ηχοθεραπεία με τα κύμβαλα χρησιμοποιείται ιδιαίτερα στο εξωτερικό ως εναλλακτική και προληπτική θεραπεία.

Μπορούν να προληφθούν αρρώστιες πριν ακόμα εκδηλωθούν. Είναι αποτελεσματικά σε χρόνιους πόνους, κατάθλιψη, άγχος, κύστες, ορμονικά προβλήματα, ημικρανίες κ.λ.π.

Εναρμονίζουν και ενδυναμώνουν το άτομο πριν από σημαντικά γεγονότα όπως εξετάσεις, σημαντικές συναντήσεις, παραστάσεις, συναυλίες, χειρουργικές επεμβάσεις κ.α.

Στην Ελλάδα η μουσικός και ηχοθεραπεύτρια Μιρέλλα Τυλλιανάκη δημιούργησε έναν χώρο με θιβετανικά και κρυστάλλινα κύμβαλα για ηχοθεραπεία στην Αθήνα.

Η Μιρέλλα Τυλλιανάκη ξεκίνησε τις μουσικές της σπουδές στην Αθήνα όπου πήρε Δίπλωμα Πιάνου και Ανωτέρων Θεωρητικών. Συνέχισε τις σπουδές της στην Βασιλική Ακαδημία της Αμβέρσας στο Βέλγιο όπου πήρε Master στο Πιάνο και στη Μουσική Δωματίου. Η κυβέρνηση του Βελγίου για την επίδοσή της την βραβεύει με το βραβείο ALEX DE VRIES. Η καλλιτεχνική της δραστηριότητα περιλαμβάνει ρεσιτάλ, ηχογραφήσεις και διδασκαλία στην Ελλάδα, Βέλγιο, Αγγλία, Γαλλία και Αυστρία. Μουσικοθεραπεία ξεκίνησε δίπλα στην Dr Alexandra Sax και στη συνέχεια στο Innsbruck της Αυστρίας μελέτησε την θεραπευτική των κυμβάλων (θιβετανικά – κρυστάλλινα) κοντά στην καθηγήτρια Eudokia Gundolf.

Κωνσταντίνος Τσικλέας

Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

Η μαγκιά του Αλκίνοου Ιωαννίδη

WE BLAME YOU!

We blame you, you know, μου είπε ένας Άγγλος στο Λονδίνο. Εννοούσε πως οι Έλληνες κάνουμε ζημιά στις οικονομίες των άλλων χωρών της Ευρώπης. Με την κυκλοφορία της συλλογής “Local Stranger” στο εξωτερικό, θα πέφτω συχνά πάνω σε τέτοιου είδους ατάκες ξένων δημοσιογράφων.



Τι να απαντήσω; Τι να του πω; Πως οι αποικιοκράτες παππούδες του συμπεριφέρονταν στους Kύπριους δικούς μου σαν να ήταν ζώα, επειδή ήταν βοσκοί και δεν είχαν μπάτλερ; Πως η βασίλισσά του, αυτή η γιαγιά με τα καταπληκτικά καπέλα, όταν ήταν νέα υπέγραφε με το χέρι της θανατικές καταδίκες παιδιών 19 και 20 χρονών που πάλευαν να ελευθερώσουν τον τόπο τους; Να του πω για την εξωτερική πολιτική της χώρας του, που τεχνητά προκάλεσε το μίσος μεταξύ των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων, άνοιξε με το ζόρι την όρεξη στην Τουρκία για την Κύπρο και με τη βοήθεια της αστείρευτης δικής μας λεβεντομαλακίας δημιούργησε το Κυπριακό πρόβλημα, με χιλιάδες νεκρούς, αγνοούμενους και πρόσφυγες;



Να του πω για τον εμφύλιο εδώ στην Ελλάδα και για τον ρόλο που έπαιξε η εξωτερική πολιτιτική της χώρας του; Για τη σύμπραξη με τους ηττημένους Γερμανοτσολιάδες και κάθε λογής δοσίλογους εναντίων όσων αγωνίστηκαν για την ελευθερία στο βουνό; Για το πώς εκμεταλλεύτηκαν την εγκεφαλική σκλήρηνση και τον επαρχιωτισμό της εδώ κομμουνιστικής ηγεσίας προκειμένου να ξεφορτωθούν μια και καλή το πιο δημιουργικό και αλτρουιστικό κομμάτι της χώρας; Πως από τότε επικράτησαν εδώ οι βολεψάκιδες, οι παρτάκιδες και οι ελληνάρες χωρίς Ελλάδα – αυτοί που όταν λένε «αγαπώ την πατρίδα μου» εννοούν στην καλύτερη περίπτωση «αγαπώ τον εαυτό μου» ή ακόμα «μισώ όλους τους άλλους» - φέρνοντας τη χώρα σήμερα στην καταστροφή;




Ας μη μιλήσω για τη Γερμανία, μη σας κουράζω με τα αυτονόητα...


“We blame you!” Έλα τώρα Robert, behave yourself να πούμε, μην κάνεις σαν παιδί! Κι εγώ σας κατηγορώ άμα είν’ έτσι.




Οι εταιρείες και οι κυβερνήσεις σας ανέθρεψαν και στήριξαν τη διαφθορά μας, προκειμένου να μας πουλήσουν σε διπλή τιμή τα άχρηστα, μισοχαλασμένα όπλα, τα φάρμακα και τις τηλεπικοινωνίες τους. Έστησαν Ολυμπιάδες. Η δική μας κόστισε διπλάσια από του Σίδνευ, το είπε τότε υπουργός μας, υπερήφανος, σε ξένο κανάλι. Κι όταν ρωτήθηκε ο υπουργός στη συνέχεια: «Εννοείτε πως αυτά πληρώνονται με ξένα κεφάλαια;» απάντησε παρεξήγημένος (έχουμε και μια αξιοπρέπεια!), «Όχι! Αποκλειστικά με δικά μας χρήματα. Θα μάθουμε πόσα ακριβώς μετά το πέρας των αγώνων»! Τα πλήρωσε το κράτος, δηλαδή εμείς, δηλαδή τα εγγόνια μας. Κι εμείς φωνάζαμε «Ζήτω» και «Γεια». Και στήναμε ωραίες τελετές έναρξης και λήξης. Γραφείο τελετών!


“We blame you!” Και οι δύο παππούδες μου σκοτώθηκαν στον πόλεμο. Δεν άκουσα ποτέ τους γονείς μου που μεγάλωσαν πάμφτωχοι και ορφανοί, ούτε τις πρόσφυγες, χήρες γιαγιάδες μου να κατηγορούν συνολικά τους Γερμανούς, τους Άγγλους, τους Τούρκους ή τους Βούλγαρους. Είχαν μια σιωπή, μια βαθιά γνώση πως ο άνθρωπος, από όπου και αν κατάγεται, κρύβει μέσα του τον άγγελο μα κρύβει και το θηρίο. Το ταϊζει κρυφά, το κρύβει πίσω από χαμόγελα και ανέξοδες καλοσύνες, το καταπιέζει όταν ενοχλεί την καθημερινότητα και το ελευθερώνει όποτε οι συνθήκες το επιτρέπουν. Εκτός κι αν η καλλιέργεια και η ηθική του υπερισχύσουν. Μα, να ανοίξω φιλοσοφική συζήτηση;
Όχι. Τότε; Ας πάω στα «επουσιώδη». Να πω για τις αηδίες που η δική σας show-business μάς πούλησε δεκαετίες τώρα; Για τόσες ανοησίες της ποπ, της ροκ και των «charts» που μας τάισαν με το ζόρι; Που για κάθε τραγούδι της προκοπής αναγκαστήκαμε να αγαπήσουμε κι ένα σακί σκουπιδοτράγουδα και να συνδέσουμε τις εφηβείες και τις ζωές μας μαζί τους; «Και τι με νοιάζει, θα μου πει, αν εσύ έχαφτες τις αηδίες που σου πουλούσαν οι δισκογραφικές και τα ραδιόφωνα; Ας μην τις άκουγες. Είναι ανάγκη να σας φταίνε πάντα οι άλλοι;»




Καλά, θα πω για τα δικά μας: Έχεις δίκιο Robert, ότι κι αν πεις λίγο είναι. Η πρώτη μας βουλή είχε μέσο όρο 200 βαφτιστήρια ανά βουλευτή. Ήμασταν χαλασμένοι εξ αρχής. Ο εμφύλιος μεταξύ των Ελλήνων κατά την επανάσταση στοίχησε περισσότερους νεκρούς απ’ ότι ο αγώνας ενάντια στους Οθωμανούς. Βαφτίσαμε τον Ιταλό Καποδίστρια Έλληνα και μετά τον σκοτώσαμε γιατί δεν είχε τα κουσούρια μας. Όσο αίμα κι αν χύσαμε, όσους Θούριους κι αν ψάλαμε, όσες ηρωικές Εξόδους κι αν επιχειρήσαμε, τελικά εσείς μάς κάνατε κράτος, για να κάνουμε τις δουλειές σας. Το ένα από τα τρία πρώτα κόμματα της νέας μας χώρας, αυτό που ουσιαστικά επικράτησε, λεγόταν «Αγγλικό». Αυτό τα λέει όλα. Ποια ιδεοληψία μάς έκανε να πιστέψουμε πως μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι; Χάσατε ευγενή παιδιά εδώ Robert, το ξέρω. Ποιητές, ουτοπιστές, οξφορδιανούς αρχαιογνώστες, έφηβους φιλέλληνες, Έλληνες εξ αναγνώσεως, Πλατωνιστές όταν κανείς δεν είχε ακούσει για Πλάτωνα στα λημέρια μας για αιώνες. Εμείς ήμασταν αναλφάβητοι Αρβανίτες, Βλάχοι, Τουρκόγυφτοι, Τουρκόφωνοι, Πομάκοι, Σλαβομακεδόνες, Τσάμιδες. Εσείς βυθίσατε στο Ναβαρίνο, εσείς μας δώσατε κράτος, εσείς μας κάνατε Έλληνες. Εμείς απλώς κερδίσαμε το κύπελο στο ποδόσφαιρο και βγήκαμε να δείρουμε Αλβανούς.




Μπα, όχι, αυτά τα λέμε μεταξύ μας, δεν είναι για ν’ ακούγονται παραέξω, μετατρέπονται αυτομάτως σε υπερβολές και σε ψέματα όταν βγαίνουν απ’ το σπίτι. Θα του πω άλλα:



Μη νομίζεις πως περνούσαμε ζωή και κότα τόσα χρόνια Robert! Δεν ήταν παράδεισος το να κοιμάσαι σε ράντζο στο διάδρομο, εγχειρισμένος. Ούτε το να είσαι άτομο με αναπηρία και να σού είναι αδύνατον να κινηθείς στις πόλεις μας. Ούτε το να πληρώνεις «περαίωση» στην εφορία, θεωρούμενος απατεώνας εξ ορισμού. Ούτε το να οδηγείς και να πεθαίνεις στους δρόμους μας. Ούτε το να γεννάς με καισαρική για να βγάλει κάνα φράγκο παραπάνω ο μαιευτήρας και να ταϊζει γάλα σκόνη το παιδί σου για να πάρει προμήθεια. Ούτε το να μη βρίσκεις το δίκιο σου στα δικαστήρια. Ούτε το να κυβερνιέσαι από όσους μας κυβέρνησαν. Ούτε το να ζεις στην ασχήμια όπου ο καθένας έχτιζε ότι να ‘ναι όπου να ‘ναι. Ούτε το να είσαι παιδί χωρίς παιδεία και χωρίς χρόνο, με πέντε ιδιαίτερα τη μέρα, με άγχος και κατάθλιψη. Ούτε γέρος χωρίς ουσιαστική περίθαλψη και σύνταξη, να περιμένεις να πεθάνεις μπροστά στην τηλεόραση. Ούτε και το να είσαι Αιγυπτιώτης, Κύπριος, Μικρασιάτης, Ηπειρώτης, Ίμβριος ή Πόντιος ήταν πάντα ευχάριστο. Γι’ αυτό μη λες πως γλεντούσαμε τη ζωή μας τόσα χρόνια με δανεικά. Τα δανεικά τα έδιναν οι διαφθορείς των κυβερνήσεων και των εταιρειών σου και τα έτρωγαν οι διεφθαρμένοι δικοί μας δικοί τους. Και θησαύριζαν οι δυνατοί μέσα απ’ τη μιζέρια και τον εξευτελισμό μας και σήμερα θέλουν κι άλλο. 
Τώρα, το πώς γίνεται αυτή η πλούσια και αδιάφθορη χώρα σου, ενώ ρούφηξε το αίμα αποικιών τόσα χρόνια, να χρωστά κι αυτή, το γιατί σού κόβονται οι παροχές στην παιδεία, οι κοινωνικές ασφαλίσεις, οι μισθοί και η πρόνοια, το γιατί έχεις χρόνια τώρα άστεγους κάτω απ’ τις γέφυρες, πεινασμένους στο δρόμο και αναλφάβητους το 2012, αυτό είναι άλλο, τεράστιο, παγκόσμιο θέμα που καλό θα ήταν να ψάξουμε όλοι μαζί. Δεν πηγάζει από την κατάσταση στην Ελλάδα. Μη μας κατηγορείς λοιπόν για όσα δεν φταίμε.



Αν θέλεις να μας κατηγορήσεις, κατηγόρησέ μας για την έλλειψη οργανωμένης άμυνας απέναντι σε μια επίθεση πρωτοφανή αλλά αναμενόμενη. Κατηγόρησέ μας που βρεθήκαμε ανέτοιμοι, επαρχιώτες αδικτύωτοι, αυτιστικοί, ομφαλοσκόποι, χασομέρηδες, μια πόλη ανοχύρωτη μπροστά στην προαναγγελθήσα επέλαση του τέρατος. Και κατηγόρησε και λίγο τον εαυτό σου, που αντί να συμπονέσει τον δοκιμαζόμενο φτωχόκοσμο της Ελλάδας, γλύφει μισοκοιμισμένος την καραμέλα που του πουλούν οι αγορές, τα περιοδικά των εκδοτών και οι ρατσιστικές αναλύσεις των καναλιών, περιμένοντας τη σειρά του. Σου λένε κάθε μέρα για την ελληνική τεμπελιά, για την ελληνική διαφθορά, για την ελληνική ψευτιά. Την αλήθεια που δεν σου λένε θα σου την πούμε εμείς: Ετοιμάσου να χάσεις όσα νομίζεις πως έχεις. Γιατί θα τα χάσεις όλα!
Και μην πεις "αυτά δεν γίνονται!" Κι εμείς τέτοια λέγαμε. Και σήμερα βρεθήκαμε χωρίς γη κάτω απ' τα πόδια μας. Αύριο θα έρθει η σειρά σου. Όταν λοιπόν θα σου στερούν τη σύνταξή σου, τα χρήματα που κέρδισες με ιδρώτα και με απουσία από τα παιδιά σου και τους έδωσες να σου φυλάξουν, όταν δεν θα ‘χεις γιατρό να γιατρευτείς, σπίτι να κοιμηθείς, πρόνοια να προνοήσει, φαϊ να φας, τραγούδι να τραγουδήσεις, τότε να μας κατηγορήσεις διπλά. Γιατί εμείς ανοίξαμε την Κερκόπορτα.



Η ευθύνη μας δεν είναι μόνο πως δημιουργήσαμε χρέος, πως κλέψαμε τον τόπο μας, πως χτίσαμε αυθαίρετα, πως πληρωθήκαμε μαύρα, πως πήραμε και δώσαμε φακελάκια, πως ψηφίσαμε ζώα, πως λαδώσαμε, πως παντρευτήκαμε σε πισίνες με πυροτεχνήματα και λιμουζίνες ενώ χρωστούσαμε, πως κάψαμε πεντοχίλιαρα στα σκυλάδικα, πως θελήσαμε το βουλευτή και τον καλλιτέχνη να εκπροσωπούν τη φτηνότερη και πιο αντιαισθητική πλευρά μας. Εννοείται πως φταίμε για όλα αυτά και άλλα. Όμως η πραγματικά μεγάλη ενοχή μας απέναντί σου είναι πως κάναμε την αρχή για να ρουφήξουν σε λίγο και το δικό σου αίμα.




Η υποχρέωση μας σήμερα είναι να παλέψουμε για τα παιδιά σου. Και η δική σου υποχρέωση είναι να παλέψεις για τα δικά μας. Μόνο έτσι γίνεται.
Τα υπόλοιπα είναι ανοησίες.



Ακούς εκεί we blame you! Ηλίθιε!

Αλκίνοος Ιωαννίδης

Τρίτη 13 Μαρτίου 2012

Η Μαρία Λούκα στον Πειραιά



ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Η ΜΑΡΙΑ ΛΟΥΚΑ THN ΠΕΜΠΤΗ 15 ΜΑΡΤΙΟΥ ΣΤΟ Small Café
Η νεαρή τραγουδοποιός, έπειτα από τις επιτυχημένες συνεργασίες της όλα αυτά τα χρόνια με πολύ σημαντικά ονόματα της ελληνικής μουσικής σκηνής, όπως ο Σωκράτης Μάλαμας, η Ελένη Βιτάλη, ο Νίκος Παπάζογλου, ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Μανόλης Λυδάκης, ο Νίκος Μαμαγκάκης κ.α., ξεκινά ένα μουσικό ταξίδι ανά την Ελλάδα. Με αποσκευές τα τραγούδια από την προσωπική της δισκογραφία, το ‘’Καλημέρα (2006) και τις ‘’Ιστορίες (2010)’’, καθώς και τις συμμετοχές της σε δίσκους του Παύλου Παυλίδη, του Νίκου Ζουρνή, του Βαγγέλη Κοντόπουλου (παρέα με τον Χρήστο Θηβαίο), η Μαρία Λούκα φτιάχνει μια ατμόσφαιρα που αποπνέει την θέρμη του παλιού καφέ αμάν, τη δύναμη ενός πορτογαλικού fado, τη φρεσκάδα μιας νέας πρότασης συνδυασμένη με τη νοσταλγία τραγουδιών από άλλες εποχές, πιο αθώες. Μέσα σε όλο το θόρυβο, μια ήρεμη δύναμη βγάζει στην επιφάνεια την αλήθεια της μουσικής και ξορκίζει κάθε πρόβλημα όπως έκανε πάντα η φυλή μας μέσα από τη μουσική και το γλέντι.
Ένα πρόγραμμα βασισμένο στο προσωπικό ρεπερτόριο της Μαρίας Λούκα μπλεγμένο με τραγούδια αγαπημένα, σε έναν τόπο όπου τα παραδοσιακά συναντούν τις Τρύπες και η Buika συναντά τον Τσιτσάνη. Τι κοινό υπάρχει ανάμεσα σε όλα αυτά; Το αίσθημα. Εκεί ακριβώς είναι που συναντιέται και η Μαρία με τον συνθέτη και κλασσικό κιθαρίστα Χρυσόστομο Καραντωνίου. Ο επί χρόνια συνεργάτης του Νίκου Μαμαγκάκη και του Δημήτρη Παπαδημητρίου, κλασσικός κιθαρίστας και συνθέτης, αναδεικνύει τη λαμπερή πλευρά πολυτραγουδισμένων κομματιών που βρίσκονται βαθειά μέσα μας. Τραγούδια γνωστά και ριζωμένα παρουσιάζονται με έναν ιδιαίτερο τρόπο όπως επίσης και αυτά που έφτιαξε ο ίδιος στον δίσκο του ''Ποτάμι ο καιρός''. Σημαντική επίσης η συμβολή του σπουδαίου νεαρού λυράρη, Λευτέρη Ανδριώτη, ο οποίος δίνει το στίγμα του, μέσα από τις προσωπικές του καταβολές από την Κρήτη έως τα τζαζ ηχοχρώματα που κουβαλά στο ιδιαίτερο παίξιμο του.
..Κάνοντας μια στάση στον Πειραιά, την Πέμπτη 15 Μαρτίου, στο Small Café, μας παρουσιάζει μια δική της εκδοχή μουσικής ψυχαγωγίας, βασισμένη στην πρώτη ύλη των τραγουδιών. Το αίσθημα. Άς την ακούσουμε…
Small Café
Στον Πειραιά
Αριστοτέλους 10- Πεζόδρομος
Ώρα έναρξης: 22.30
Τηλέφωνο για πληροφορίες και κρατήσεις: 210 4297236

Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

Τι θα ήταν ο Πανούσης χωρίς τον Νταλάρα;




Μουσικογράφος σε γνωστή ιστοσελίδα αναρωτήθηκε πρόσφατα σε ένα παιχνίδι φαντασίας τί θα ήταν ο κόσμος χωρίς τον Γιώργο Νταλάρα, και μετά από μερικές υποθέσεις εργασίας, εξειδίκευσε το ερώτημα ως τί θα ήταν ο Τζίμης Πανούσης χωρίς τον Γιώργο Νταλάρα.

Ήταν τέτοια η αμεσότητα αυτού του ρητορικού ερωτήματος που παρέσυρε κι εμένα. Αλλά ας παραθέσω πρώτα την απάντηση της αρθρογράφου:

"Ο Τζίμης Πανούσης θα ήταν και πάλι δημοφιλής καλλιτέχνης, ταλαντούχος γαρ. Ίσως όμως να ήταν πιο φτωχός και με μικρότερο «ρεπερτόριο», αφού θα έλειπε το στόμα του Νταλάρα να φτήνει [sic] χαρτονομίσματα. Και πως αλλιώς άλλωστε; Αφού, είπαμε, ο Νταλάρας δε θα υπήρχε. Ίσως τότε ο Πανούσης να έκανε και δωρεάν συναυλίες, στις λαϊκές γειτονιές της Αθήνας. Με είσοδο ελεύθερη. Αλλά, για ποιο λόγο; Αφού είπαμε, ούτε μνημόνια θα υπήρχαν".

Τελικά τον Πανούση και τις Μουσικές Ταξιαρχίες καταντήσαμε να τους μάθουμε μέσω του Νταλάρα; Πριν τα χαρτονομίσματα, τίποτα; Από την πλευρά μας, παραθέτουμε τα εξώφυλλα της δισκογραφίας (έμειναν απ' έξω οι συλλογές και οι συμμετοχές) και της βιβλιογραφίας του Πανούση. Λείπει το "Με λένε Πόπη", το μόνο έργο που "επηρεάστηκε" από τον Νταλάρα εξαιτίας της γνωστής δικαστικής περιπέτειας. Το υλικό αναρτάται ως μία ενημερωτική προσφορά των "Προαστίων" και ως ελάχιστη απάντηση στο ερώτημα του τί θα ήταν ο Πανούσης χωρίς τον Νταλάρα. Θα ήταν απλώς ...Πανούσης!

Εν τέλει, τι σχέση έχει η υπεράσπιση του Νταλάρα με τη μείωση άλλων καλλιτεχνών; Κινητοποιήθηκε τόσος κόσμος, bloggers, μουσικογράφοι, μουσικές ιστοσελίδες, προσωπικότητες των τεχνών, κόσμος και κοσμάκης, καταδίκασαν όλοι τους τραμπουκισμούς εναντίον του Νταλάρα, γράφτηκαν δηλώσεις συμπαράστασης, τα πάντα όλα. Γιατί να πιαστεί κάποιος από αυτή τη συγκυρία για να ειρωνευτεί και να μειώσει άλλους καλλιτέχνες, όπως ο Πανούσης; Γιατί αυτή η ξυνίλα και η έλλειψη του μέτρου; Γιατί αυτή η γηπεδική, οπαδική αντίληψη περί τέχνης, την οποία όλοι στα λόγια καταδικάζουν, αλλά τελικά στην πράξη αυτή ...έχει και τη γοητεία της; Τελικά, όμως, γιατί να μικραίνει τόσο ο Νταλάρας μέσα από τέτοιες μίζερες επιχειρηματολογίες; Του αξίζει κάτι τέτοιο;
ηρ.οικ.

ΥΓ: Κάτι ήξερε ο Νταλάρας όταν είπε πρόσφατα στη ΝΕΤ ότι "μισώ το ίδιο όσους με βρίζουν και όσους με κανακεύουν".


Disco Tsoutsouni

Μουσικές Ταξιαρχίες

Αν η γιαγιά μου είχε ρουλεμάν






Hardcore






Κάγκελα Παντού






Χημεία και Τέρατα






Δουλειές του κεφαλιού


Ο Ρομπέν των Χαζών






Vivere Pericolosamente







Δείγμα Δωρεάν






Δούρειος Ήχος
Η Ζάλη των Τάξεων






Πικρέ μικρέ μου αράπη


Το κυνήγι της γκόμενας

Υγιεινή διαστροφή
Μικροαστική καταστροφή
Πούστευε και μη ερεύνα

Ο Στάλιν σκέφτεται για σένα στο Κρεμλίνο

Παρασκευή 9 Μαρτίου 2012

Μελανή Αυγή




Ωραία λοιπόν. Κάναμε το καθήκον μας στην Ιστορία και βρεθήκαμε «εκεί που έπρεπε» στις 12 Φλεβάρη. Και τώρα τι;

Θα καθήσουμε ήσυχοι να απολαύσουμε την ενημερωτική σούπα που θα μας σερβίρουν τα ΜΜΕ, μέχρι να φτάσουμε -χορτάτοι από σωτηριολογικές διακηρύξεις μετανοημένων πολιτικών για τα «αμνημόνευτα» (αλλά εγκληματικά) λάθη τους- στη μέρα των εκλογών;

Θα περιμένουμε μήπως τις φωτισμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες για να μας πουν πότε θα εκδηλώσουμε ξανά «συντεταγαμένα» την οργή ή την αγανάκτησή μας (που έτσι κι αλλιώς δεν αρκούν);

Η θα προτιμήσουμε την πιο εύκολη λύση επιστρέφοντας στο υπερτροφικό εγώ μας, ομφαλοσκοπώντας μίζερα με τη (θλιβερή) καθημερινότητά μας, αφήνοντας και πάλι τα σημαντικά και τα μεγάλα στους αιθεροβάμονες, στους εμμονικούς ιδεολόγους ή απλώς στους επόμενους;

Δεν διακατέχομαι από κανενός είδους οίστρο, επαναστατικό, ιδεοληπτικό ή άλλο. Ανησυχώ για τους γύρω μου όσο όλοι και κυρίως για αυτούς που είναι σε χειρότερη μοίρα από μενα. Φοβάμαι κι εγώ για την πάρτη μου, για το πώς θα με βρει η αυριανή μέρα.

Αλλά τρέμω κυρίως σ’αυτή τη σκέψη: ότι θα ξυπνήσω όταν θα έχει λάβει τέλος η κοροϊδία της «ελεύθερης έκφρασης της λαϊκής βούλησης» με τα σκυλιά του φασισμού να αλυχτάνε πιο δυνατά από ποτέ.

Εμείς που μεγαλώσαμε με τους Κατσιμιχαίους, οι μεγαλύτεροί μας που (δικαίως ή αδίκως, δεν έχει πια σημασία) πίστεψαν στην «Αλλαγή», οι μικρότεροί μας που πρέπει να εκφράσουν και να εκφραστούν «μ’αυτό το τίποτα», όπως τραγουδούσε ο Πορτοκάλογλου, όλοι εμείς έχουμε χρέος -νομίζω- να ξοδέψουμε κάθε μας δύναμη ενάντια στην «αυγή» που υπόσχεται η συμμορία του Μιχαλολιάκου. Να αντισταθούμε, να αντιστεκόμαστε κάθε μέρα σε ό,τι μπορεί να κάνει πιο δυνατό τον κουστουμαρισμένο φασισμό του Βορίδη, το ντυμένο με αρχαιοελληνική χλαμύδα  ρατσισμό του Γεωργιάδη, τον ιερό πατριωτισμό του Ψωμιάδη ή τον κυριλέ εθνικισμό του Καμμένου.

Η επιστροφή της ακροδεξιάς στο πολιτικό σκηνικό -η σαπίλα του φασισμού για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους- δεν είναι πια ένας εμμονικός φόβος αναρχοαριστερών. Δεν είναι γραφικότητες τύπου Καρατζαφέρη που προσφέρονται για σχολιασμό από τον Λαζόπουλο. Η τοξική ιδεολογία της Χρυσής Αυγής ποτίζει όλο και πιο βαθιά το σαθρό χώμα που πατάμε.

Κι αυτός είναι ο μεγαλύτερος φόβος.

Η Αριστερά μπορεί να μην τα καταφέρνει. Μπορεί να φαίνεται και να είναι λίγη για τις περιστάσεις. Αυτές όμως οι περιστάσεις -νομίζω και πάλι- ότι δεν μας επιτρέπουν να είμαστε χαλαροί. «Κι έρχεται η στιγμή για να αποφασίσεις, με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις». Ας διαλέξουμε στρατόπεδο λοιπόν. Εδώ έχουμε πόλεμο. Κι ο εχθρός «δε μασάει».

Κωνσταντίνος Μαργιόλης

Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012

Η διαγραφή του Θάνου Μικρούτσικου από το ΚΚΕ

Η διαγραφή του Θάνου Μικρούτσικου από το ΚΚΕ (και ο Νίκος Χατζηνικολάου)!
Διαβάζοντας την αυτοβιογραφία του Θάνου Μικρούτσικου που πρόσφατα κυκλοφόρησε από τον Πατάκη σε επιμέλεια Οδυσσέα Ιωάννου, σκόνταψα σε μία μικρούλα τοσοδούλα λεπτομέρεια. Λέει κάπου ο Μικρούτσικος ότι η είδηση διαγραφής του από το ΚΚΕ τον Φλεβάρη του 1984 δημοσιεύτηκε με την υπογραφή του Νίκου Χατζηνικολάου στην εφημερίδα Απογευματινή. Οφείλουμε επιτέλους να διορθώσουμε τούτη τη σοβαρή (αστειεύομαι...) ιστορική ανακρίβεια! Η είδηση δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Μεσημβρινή - όπου πράγματι είχε αρχίσει να δουλεύει τότε ο Χατζηνικολάου - και όχι στην Απογευματινή! Και σήμερα σας παρουσιάζουμε τα σχετικά ντοκουμέντα.
Λίγα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε: ο Ανδρουλάκης και η Δαμανάκη κολύμπησαν από το σταλινικό δογματισμό στο δογματισμό της Κομισιόν και της ελεύθερης αγοράς (μικρή η απόσταση), ο Μικρούτσικος συνεχίζει τη μελωδική όσο και αντιφατική, προσωπική διαδρομή του, ο Χατζηνικολάου εξελίχθηκε από πρωτάρη δημοσιογράφο σε αστέρι των δελτίων των 8, και το ΚΚΕ συνεχίζει ακόμα να αγνοεί τη λέξη «εσωκομματική δημοκρατία» και διαγράφει αέρα-πατέρα όσους διαφωνούν με την κλειστή γκρούπα που αυτό-αποκαλείται ηγεσία του. Να με συγχωρούν ο Ιωάννου και ο Μικρούτσικος που δεν πήρα άδεια αναδημοσίευσης του αποσπάσματος από το πόνημά τους, τους ευχαριστώ εκ των προτέρων.
ηρ.οικ.
-----




Καταρχήν, ας δούμε πώς διηγείται τα γεγονότα ο ίδιος ο Μικρούτσικος στην αυτοβιογραφία του:
ΖΝΤΑΝΟΦ, ΛΟΥΚΑΤΣ ΚΑΙ ΠΛΕΧΑΝΟΦ
Μπαίνοντας στο 1983, θα ξεκινήσω με την πολιτική διάσταση των πραγμάτων. Έχουν περάσει βέβαια δύο χρόνια από την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, εγώ είμαι ακόμη στο ΚΚΕ, έχοντας σοβαρές διαφωνίες με την επίσημη άποψη του Κόμματος για τα θέματα του πολιτισμού κυρίως, αλλά και γενικότερα για ιδεολογικά ζητήματα. Υπήρχαν καθημερινές, μικρές ή μεγάλες αφορμές για να αναδειχτούν αυτές οι διαφωνίες και να γίνουν αντιπαραθέσεις. Θυμάμαι, για παράδειγμα, ένα άρθρο που είχε γράψει η Μαρία Δαμανάκη στην Κομμουνιστική Επιθεώρηση, στο οποίο υποστήριζε - εκφράζοντας την επίσημη γραμμή - πως τη νεολαία θα έπρεπε να την αφορά το λαϊκό μας τραγούδι και όχι η αμερικάνικη μουσική. Λίγες μέρες αργότερα, κάναμε μία συνέντευξη στον Ριζοσπάστη με τον Δημήτρη Δανίκα, όπου έλεγα «Ναι στον Φρανκ Ζάππα, όχι στην εμπορευματοποιημένη αμερικάνικη μουσική που προσπαθεί να επιβάλλει έναν μητροπολιτικό ήχο». Αν αυτή η άποψη ακούγεται αυτονόητη σήμερα, σε διαβεβαιώ πως τότε δεν ήταν καθόλου αυτονόητη.
Μάλιστα σε μία ημερίδα του Κόμματος για τον πολιτισμό, ο εισηγητής από πλευράς Κεντρικής Επιτροπής υποστήριξε πως το τελευταίο βιβλίο περί αισθητικής που αποδέχεται το ΚΚΕ είναι το βιβλίο του Πλεχάνοφ, γραμμένο το 1903. Σήκωσα το χέρι μου και είπα πως δεν είναι δυνατόν στις αρχές της δεκαετίας του ’80 να μιλάμε για το βιβλίο του Πλεχάνοφ, τη στιγμή μάλιστα που σαράντα χρόνια πριν είχε προηγηθεί η σύγκρουση Λούκατς και Ζντάνοφ - ο Μπρεχτ είχε πάρει το μέρος του Λούκατς - και σε όλη την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Σοβιετικής Ένωσης, κάποιες άκαμπτες απόψεις αρχίζουν να αναθεωρούνται. Θυμάμαι πως εκείνην τη μέρα ήταν έξαλλος και ο Γιάννης Ρίτσος με την τοποθέτηση αυτού του στελέχους. Η παρέμβασή μου έκανε κακή εντύπωση στα ηγετικά στελέχη του Κόμματος. Φοβούνταν εκείνο το κομμάτι της ίδιας τους της Νεολαίας - της ΚΝΕ - που είχε αρχίσει να μην αποδέχεται άκριτα παρόμοιες απόψεις. Τα περισσότερα από εκείνα τα παιδιά - ο ανθός της ΚΝΕ κατά την άποψή μου - διαγράφηκαν σταδιακά στους επόμενους μήνες.
Λίγες ημέρες μετά την ημερίδα, ήμαστε καλεσμένοι μαζί με πολλούς άλλους καλλιτέχνες και στελέχη του ΚΚΕ - συμπεριλαμβανομένου του Φλωράκη - σε μία πρεμιέρα στο θέατρο «Καρέζη - Καζάκου». Μετά την παράσταση έστησαν μπουφέ στο φουαγιέ, ήμαστε γύρω στα σαράντα άτομα. Κάποια στιγμή, πλησιάζει ο σπουδαίος ηθοποιός Βασίλης Διαμαντόπουλος τον Χαρίλαο και του λέει «Νομίζω, σύντροφε, πως εμείς οι καλλιτέχνες που είμαστε μέλη του κόμματος δεν κάνουμε το καθήκον μας». Θύμωσα με αυτό που άκουσα και του είπα «Με συγχωρείς, Βασίλη μου, αλλά θεωρώ πως έχεις άδικο, έχω άλλη άποψη». Ποια είναι η άλλη άποψη;» με ρώτησε ο Χαρίλαος. Του απάντησα πως θεωρώ ότι το ΚΚΕ που είναι πρωτοπορία στους αγώνες του λαού, θα έπρεπε να είναι πρωτοπορία και στα ζητήματα αισθητικής και πολιτισμού και να αφήνει, χωρίς φόβο, πολλές απόψεις να ανθίσουν. Τότε ο Χαρίλαος χτυπάει με δύναμη το χέρι του στο τραπέζι και φωνάζει: «Οι αρχές του Μαρξισμού-Λενινισμού και στην αισθητική είναι αμετακίνητες!» Δηλαδή, του λέω, μένουμε ακόμη στον Πλεχάνοφ; «Βεβαίως στον Πλεχάνοφ» απαντάει θυμωμένος ο Χαρίλαος και απευθυνόμενος στον Φαράο τον ρωτάει: «Έτσι δεν είναι, Γρηγόρη;» Ο Φαράκος, προς τιμήν του, έβγαλε την πίπα από το στόμα και δεν απάντησε, δείχνοντάς του πως διαφωνούσε. Όλοι οι άλλοι πήραν το μέρος του Φλωράκη, μαζί και ο Ανδρουλάκης με τη Δαμανάκη. Τότε σκύβει προς το μέρος μου ο Δανίκας και μου ψιθυρίζει «Θάνο, την κάτσαμε!»
Στους πρώτους μήνες του 1984 με διέγραψαν από το Κόμμα, χωρίς να μου ζητήσουν να παραστώ όπως προέβλεπε το καταστατικό. Ήμουν στις Βρυξέλλες, με πήρε τηλέφωνο η Ειρήνη και μου είπε πως το έγραφαν οι εφημερίδες. Γράφοντας άρθρο για τη διαγραφή μου στην εφημερίδα Απογευματινή, ξεκίνησε την καριέρα του ο Νίκος Χατζηνικολάου…
(Πηγή: Οδυσσέας Ιωάννου, Ο Θάνος κι ο Μικρούτσικος: Μια αυτοβιογραφία μέσα από 24 συναντήσεις, Αθήνα, Εκδόσεις Πατάκη, 2011, σελ. 165-167).
-----
Ας δούμε τώρα πώς παρουσιάζει στη Μεσημβρινή ο Νίκος Χατζηνικολάου την είδηση διαγραφής του Θάνου Μικρούτσικου από το ΚΚΕ. Είναι προφανές ότι η είδηση θα τύχαινε προνομιακής μεταχείρισης από μία εφημερίδα δεξιού προσανατολισμού, και πράγματι το κείμενο του Χατζηνικολάου εκτείνεται σε δύο σελίδες. Στην πρώτη σελίδα:






Κρίση στο ΚΚΕ από την διαγραφή Μικρούτσικου
Δεκάδες διαγραφών στο χώρο της σπουδάζουσας και στον πολιτιστικό τομέα (με αποκορύφωμα τη διαγραφή του συνθέτη Θάνου Μικρούτσικου): η εκδήλωση αυτή της κρίσεως που έχει ξεσπάσει τις τελευταίες ημέρες στο ΚΚΕ, φαίνεται ν’ αντιστοιχεί σε πολύ βαθύτερους και σοβαρότερους κλυδωνισμούς, που συγκλονίζουν σήμερα στη βάση του ένα κόμμα κατά παράδοση υπερήφανο για την «ιδεολογική του καθαρότητα».
Πάνω από 30 διαγραφές, που προέρχονται κυρίως από την οργάνωση της ΚΝΕ στη Νομική (όπου εξαρθρώθηκε σύσσωμη μια οργάνωση Βάσης) αλλά και από την ΑΣΟΕΕ και την Πάντειο, έχει δημιουργήσει έκρυθμη κατάσταση στην Πανσπουδαστική (φοιτητική παράταξη της ΚΝΕ), καθώς οι διαγραφέντες φέρονται αποφασισμένοι - υποστηριζόμενοι και από στελέχη εντός ΚΝΕ - να δώσουν στη δημοσιότητα διακήρυξη με τις απόψεις τους και να συγκροτήσουν αυτόνομη παράταξη εν όψει των επερχόμενων φοιτητικών εκλογών.
Θύελλα διαμαρτυριών έχει ξεσηκώσει στις περισσότερες οργανώσεις του ΚΚΕ και η διαγραφή του Θάνου Μικρούτσικου - με τη κατηγορία του «ελιτισμού και του καριερισμού» -, παρά το γεγονός ότι καταβλήθηκε από την ηγεσία του κόμματος προσπάθεια να γίνει «διακριτικά», προς αποφυγήν ανεξέλεγκτων αντιδράσεων.
Αιτία της αποπομπής του Μικρούτσικου - που εκδιώχθηκε χωρίς να του ζητηθεί απολογία - ήταν ορισμένες διαφωνίες που είχε διατυπώσει ο μουσικοσυνθέτης σχετικά με την πολιτιστική πολιτική του ΚΚΕ. «Η μουσική μου δεν θα κολακέψει ποτέ τα αυτιά της ηγεσίας του κόμματος», έλεγε σε μια συνέντευξή του το περασμένο καλοκαίρι.
Είναι νωρίς ακόμη για να προβλέψει κανείς τις συνέπειες - αλλά και την έκβαση - της κρίσεως που φαίνεται να μαστίζει σήμερα το ΚΚΕ. Η ηγεσία του φέρεται πάντως αποφασισμένη να εξαρθρώσει πάση θυσία την αναφυόμενη αμφισβήτηση από τους κόλπους του κόμματος - γεγονός που δίνει μία επιπλέον ένδειξη για τη σοβαρότητά της.
(Πηγή: Νίκος Χατζηνικολάου, ‘Κρίση στο ΚΚΕ από την διαγραφή Μικρούτσικου’, Μεσημβρινή, αρ. 2899, 17 Φεβρουαρίου 1984, σελ. 1).
-----
Και στη δεύτερη σελίδα της εφημερίδας διαβάζουμε (χαρακτηριστικό απόσπασμα):






Κρίση και διαγραφές στελεχών στο ΚΚΕ
Η κρίση που έχει ξεσπάσει τις ημέρες αυτές στο ΚΚΕ - μια κρίση με διαγραφές και απόφαση των διαφωνούντων για ενεργό αντιπαράθεση - θα δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στην Πανσπουδαστική (φοιτητική παράταξη που πλήρως ελέγχει το ΚΚΕ) στις επόμενες φοιτητικές εκλογές.
Αποκορύφωμα της κρίσης είναι η διαγραφή του γνωστού συνθέτη κ. Θάνου Μικρούτσικου, για διαφωνίες του με την πολιτιστική πολιτική του ΚΚΕ, ο οποίος κατηγόρησε, σύμφωνα με απόλυτα επιβεβαιωμένες πληροφορίες για «ζντανωφικές αντιλήψεις» τους υπεύθυνους του κόμματος για τα πολιτιστικά κ.κ. Ρούλα Κουκούλου-Ζαχαριάδη μέλος του Π.Γ. και Θ. Σκαμνάκη μέλος της ΚΕ που φρόντισαν μετά για την «άνευ απολογίας» αποπομπή του από το κόμμα. Αποπομπή που έγινε ήδη γνωστή στις περισσότερες οργανώσεις του δογματικού Κ.Κ. δημιουργώντας θύελλα διαμαρτυριών και πείθοντας πως η προσπάθεια της ηγεσίας του κόμματος να την κρατήσει μυστική είχε τους λόγους της.
(…)
(Πηγή: Νίκος Χατζηνικολάου, ‘Κρίση και διαγραφές στελεχών στο ΚΚΕ’, Μεσημβρινή, αρ. 2899, 17 Φεβρουαρίου 1984, σελ. 2).
-----

Για το τέλος, επιτρέψτε μου μία κάπως προσωπική αναφορά - όχι ότι το ΚΚΕ ή ο Μικρούτσικος δεν είναι «προσωπικά» με την ευρεία έννοια... Εκείνη την περίοδο δούλευε στη Μεσημβρινή και ο πατέρας μου, ο δημοσιογράφος και σκιτσογράφος Διογένης Οικονόμου. Μάλιστα, δουλειά του φιλοξενείται στο ίδιο φύλλο, μερικές σελίδες μετά την είδηση της διαγραφής του Μικρούτσικου! «Πως μπλέκουν λέω οι ιστορίες και των ανθρώπων οι φωνές…». Ο πατέρας μου δούλευε στη Μεσημβρινή παρέα με τους έτερους σκιτσογράφους και φίλους του, τον Αντώνη Καλαμάρα και τον Νίκο Τσαβολάκη. Δυστυχώς, έφυγαν πρόωρα και οι τρεις. Επιτρέψτε μου λοιπόν να αφιερώσω τούτη εδώ την ανάρτηση στη μνήμη τους, και να σας αποχαιρετήσω με τα σκίτσα τους που έτυχε να δημοσιεύονται στο ίδιο φύλλο!
ηρ.οικ.

(του Αντώνη Καλαμάρα)

(του Διογένη Οικονόμου)

(και του Νίκου Τσαβολάκη)