Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2016

Πολιτιστικός Οργανισμός Δήμου Πατρέων

Το ρεπορτάζ ήρθε στο inbox των Μουσικών Προαστίων από την ιστοσελίδα flashstars.gr που με κάποιο μαγικό τρόπο έχει ανακαλύψει εδώ και κάμποσο καιρό ότι με ενδιαφέρει τρομερά η θεματολογία της ώστε να μου στέλνει με το ζόρι τακτικά updates από την πολιτιστική ζωή της Πάτρας. Αυτή τη φορά όμως τους ευχαριστώ, γιατί μου έδωσαν πραγματικό άρωμα Ελλάδας. Η Ελλάδα μας ρε, πατρίδα, η Ελλαδάρα που όλοι αγαπήσαμε! Με επιλαχόντες βουλευτές, επικεφαλής δημοτικών παρατάξεων, πλατινένιους δίσκους και πολιτιστικούς οργανισμούς δήμων. Δηλαδή, εδώ που τα λέμε, αν έχεις τέτοιους πολιτιστικούς οργανισμούς, τι τους θέλεις τους απολίτιστους!
ηρ.οικ.







Με κάθε επισημότητα πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Κυριακής στην αίθουσα «Αίγλη» της Veso Mare, η επίσημη παρουσίαση του cd «Πάμε Ξανά» του Πατρινού τραγουδιστή Δημήτρη Δημόπουλου και η απονομή του «πλατινένιου» δίσκου, καθώς το cd ξεπέρασε σε πωλήσεις τα 16.000 αντίτυπα.


Παρών στην εκδήλωση ήταν και ο δημιουργός των τραγουδιών, Μαέστρος Θοδωρής Γεωργόπουλος, ο οποίος με την ορχήστρα του «Εν Χορδώ» συνόδευσε τον Δημήτρη Δημόπουλο, σε χαρακτηριστικά τραγούδια αυτού του cd.


Την εκδήλωση, που διοργανώθηκε από την δισκογραφική εταιρεία «Melon music», σε συνεργασία με τον Πολιτιστικό Οργανισμό του Δήμου Πατρέων, παρουσίασε ο δημοσιογράφος Παναγιώτης Ρηγόπουλος, ενώ για τους δημιουργούς και το περιεχόμενο της παραγωγής, μίλησε ο συγγραφέας και παραγωγός Αθηναϊκών δισκογραφικών εταιρείων, Κώστας Παπασπήλιος.


Κατά την διάρκεια της εκδήλωσης, έγιναν οι απονομές των «πλατινένιων» δίσκων:
Στον τραγουδιστή Δημήτρη Δημόπουλο, από τον Αντιπρόεδρο του Πολιτιστικού Οργανισμού, Θεόδωρο Αγγελόπουλο, στον μαέστρο Θοδωρή Γεωργόπουλο, από την επικεφαλής της Δημοτικής Παράταξης «Όλοι μαζί για την Πάτρα», Βίβιαν Σαμούρη, στην αίθουσα ηχογραφήσεων «Best Of», από τον Α΄ Επιλαχόντα Βουλευτή των ΑΝΕΛ Αχαΐας, Γιάννη Λαϊνιώτη και στον ιδιοκτήτη της δισκογραφικής εταιρείας «Melon Music», Κώστα Μπεκιάρη, από τον πρ. Αντιδήμαρχο Πολιτισμού, Αλέξη Σκαρμέα.

Ανάμεσα στους παρευρισκομένους και ο πρόεδρος του Σωματείου Επαγγελματιών Μουσικών Ν.Δ. Ελλάδας, Γιώργος Πετρίτσης, Πατρινοί τραγουδιστές και μουσικοί, όπως οι Σπύρος Πανταζόπουλος, Διονυσία Καρόκη, Μαρίτα Μιχαλοπούλου, Σάκης Καντάς, Βασίλης Ακριβός κ.ά, ο τηλεοπτικός παραγωγός Αχιλλέας Παπαδιονυσίου, δημοσιογράφοι, παραγωγοί και ιδιοκτήτες ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών κ.ά.

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2016

"Αναγκαία εξήγηση" στην Απανεμιά



ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

"Δύο παράλληλα φώτα απ’ το ίδιο κέντρο.
Ο ήχος του νερού που πέφτει,
το χειμώνα, απ’ το ξεχειλισμένο λούκι […]
Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτός ο ήχος˙ ωστόσο εγώ τον παραδέχομαι. 
Τ’ άλλα που ξέρω στα εξηγώ".

(Γιάννης Ρίτσος)

Την Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2016 η «Αναγκαία Εξήγηση» επιστρέφει στην μπουάτ «Απανεμιά» με τη Νατάσσα Μουσάδη (τραγούδι) και το Μιχάλη Γκαρτζόπουλο (πιάνο).

Ώρα προσέλευσης: 9.00 μ.μ.

Μπουάτ Απανεμιά, Θόλου 4, Πλάκα
Τηλ. Κρατήσεων: 210-3248580.

Πωλείται μελαγχολία (2)

Δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση η εμπορική και επικοινωνιακή δύναμη της δημόσιας μελαγχολίας. Σε μια εποχή όπου όπως λέει και η Βόνταφον Σι Γιου δεν υπάρχει κάτι εκτός κι αν το μοιράζεσαι, σε μια εποχή όπου τα νέα τεχνολογικά μέσα είναι φτιαγμένα ώστε να αποπνέεις χαρά και επιτυχία (φαντάζεστε ένα LinkedIn που να λέει ότι τα πάω σκατά στη δουλειά μου; Ή ένα Instagram που να δείχνει σε φωτογραφία την ανία και την αποτυχία;), το απλούστερο και φυσικότερο των συναισθημάτων αναδεικνύεται σε εμπορικό υπερ-όπλο. Τι ειρωνεία! Αυτοί που δεν μας άφησαν άλλη επιλογή από την κατάθλιψη (αποδοκιμάζοντας ως μπανάλ και γραφική κάθε συλλογική προσπάθεια ριζικού μετασχηματισμού της ζωής μας) έρχονται τώρα να μας σερβίρουν την κατάθλιψη ως θέαμα - και να λάβουν και μερικές χιλιάδες έξτρα pageviews ως επιβράβευση.
Κι όμως, δεν κατάφεραν ούτε ένα τέτοιο τραγούδι να γράψουν.
ηρ.οικ.





ΩΡΑ ΑΝΑΧΩΡΗΣΕΩΣ

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου.
Μουσική: Γιάννης Σπανός.
Δίσκος: "Η Βίκυ Μοσχολιού τραγουδά Σπανό"


Παίζαν τα γραμμόφωνα
μες στα καφενεία
παίζαν το «μινόρε της αυγής»
κι έγραφα ασταμάτητα
την δική σου ανία
και της σκοτωμένης μου ζωής.

Ώρα αναχωρήσεως
άκουγα για τρένα
μόνο εγώ δεν πήγα πουθενά
σε όσα ξαναγύρισα
τα 'βρα που πεθαίναν
μέσα σ' έναν μίζερο βραχνά.

Κάποιοι φίλοι απ' τον στρατό
κάποτε σου γράφουν
για τις δυσκολίες που περνούν
κι είναι σαν γραμμόφωνο
που όσοι πόνοι να 'ρθουν
φταίει η κοινωνία θα σου πουν.

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2016

Πωλείται μελαγχολία

Κοίτα να δεις που έφτασε ο καιρός που θα βιοποριζόμασταν πουλώντας μελαγχολία και μαυρίλα με το κιλό. Τα Μέσα πηγαίνουν κόντρα στην κρίση με εξομολόγηση, και δωσ' του γήρας και θανατικό για να ανεβαίνουν οι αλτέρνατιβ μετοχές τους. Στρατιές οι πρόθυμοι, και η μπίζνα της μελαγχολίας καλά κρατεί. Μην μασάτε, η άλλη πλευρά του ίδιου λαϊφστάιλ νομίσματος είναι, εξίσου μονόπλευρη και στημένη όπως τα εξώφυλλα του Κωστόπουλου. Λίγο κατάθλιψη, λίγη μοναξιά, και τ' αγόρι μου, ή αλλιώς Κολοσσαίο και αρένα απ' την ανάποδη. Πάλι καλά, δηλαδή, που τη μελαγχολία την νοιώσαμε προτού αρχίσει η διδασκαλία της και η εκποίησή της στα εξώφυλλα. Την αντιληφθήκαμε ως τη φυσική αίσθηση των πραγμάτων, και όχι ως είδηση, τρικ και εργαλείο πωλήσεων. Και την ακούσαμε να τραγουδιέται χωρίς να μας την μπουκώσουν διαφημιστές και μεσάζοντες.
ηρ.οικ.






ΜΗΝ ΑΚΟΥΣ ΠΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΩ
Στίχοι: Σώτια Τσώτου
Μουσική: Γιώργος Μανίκας
Δίσκος: "Πόσο σ' αγάπησα"

Πέταξες το μαχαίρι κι έκοψες το σκοινί
αυτή η πίκρα η αποψινή

ορκίζομαι να ειν' η στερνή
θα σ’ αγαπώ, ποιος ξέρει, μα δε θα σου το πω
όταν μιλούν για σένα θα ριγώ
μα θα το ξέρω μόνο εγώ.

Μην κοιτάς που ζω και μην ακούς που τραγουδάω
πονάω
είμ’ ένας αητός που σπαρταρά στη φυλακή
είμαι μια ψυχή χαμένη στη βροχή και πάω
πού πάω;
Πού να πάω, πού, αφού εσύ δε θα ’σαι εκεί.

Πέταξες το μαχαίρι και πόνεσα βαθιά
ορκίζομαι αυτή η λαβωματιά
να ειν’ η στερνή λαβωματιά
θα σ’ αγαπώ, ποιος ξέρει πότε θα γιατρευτώ
στο πρώτο ξεροβόρι θα ριγώ
μα θα το ξέρω μόνο εγώ.

Μην κοιτάς που ζω και μην ακούς που τραγουδάω
πονάω
είμ’ ένας αητός που σπαρταρά στη φυλακή
είμαι μια ψυχή χαμένη στη βροχή και πάω
πού πάω;
Πού να πάω, πού, αφού εσύ δε θα ’σαι εκεί.

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2016

Παρουσίαση της νέας ποιητικής συλλογής της Κωνσταντίνας Κυριαζή

΄

Οι εκδόσεις Έναστρον & η Κωνσταντίνα Κυριαζή σας προσκαλούν στην παρουσίαση της νέας ποιητικής της συλλογής

"Τα Στοιχεία και τα Στοιχειά"

την Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2016 στις 8 μ.μ.
στο βιβλιοκαφέ Έναστρον, Σόλωνος 101, Αθήνα

Θα μιλήσουν:
- Δήμητρα Τσίγκα, φιλόλογος / μουσικός
- Γιώργος Σπανός, ποιητής


Την παρουσίαση θα συνοδεύσουν με τη μουσική τους η Μαρία Θεοφανίδου στο πολίτικο λαούτο, ο Στρατής Ψαραδέλλης στην πολίτικη λύρα, και ο Οδυσσέας Στεφανής στα κρουστά.

Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2016

Νίκος Τουλιάτος: "Μ' ένα κύμβαλο ...αλαλάζον;" (8)




Το 1973 αφού παράτησα τα ντραμς πήγα στην ΑΚΤΟ για διακοσμητής (είμαι πολύ καλός διακοσμητής παρόλο που τα παράτησα).

Βρέθηκα μέσα στο Πολυτεχνείο στις ηρωικές στιγμές. Δεν καταλάβαινα τι γινόταν, δεν ήξερα τι είναι η χούντα. Δεν υπήρξα αντιστασιακός. Απλώς ένιωσα το μεγαλείο και είχα την τύχη να το βιώσω.

Τι λυτρωτικές στιγμές. Κάτι συνέβαινε το ένιωθα. Κάτι όμορφο υπήρχε στην ατμόσφαιρα.

Συλλογικότητα, αγάπη, επικοινωνία, κοινές αγωνίες, κοινή δράση, κοινός αγώνας.

Άνθρωποι που δεν γνωριζόντουσαν κρατούσαν ο ένας το χέρι του άλλου, τα μάτια τους έλαμπαν.

Θεοδωράκης, Ξυλούρης (πότε θα κάνει ξαστεριά) Μαρκόπουλος, Λεοντής, Λοίζος, Σαββόπουλος

(Μέχρι εκείνη τη στιγμή ήμουν Ροκάς. Στη Πλάκα στο Χρυσό κλειδί, στο Τρυπ, ήμουνα όπως πολλοί νέοι της εποχής Χίπις, είχαμε rock σχήμα με τον Λύτη μπάσο και τον Μαγκλάρα κιθάρα, Με τους Craham κλπ.)

Τραγούδια που άκουγα πρώτη φορά και που σημάδεψαν την ζωή μου, χάραξαν το κορμί μου. Που να φανταστώ τότε ότι αυτοί οι άνθρωποι θα διαμόρφωναν την ψυχή μου, και την μουσική μου. Αγάπησα πρώτα τα τραγούδια τους, πρώτα έκλαψα συγκινήθηκα, αναστήθηκα και μετά τους γνώρισα συνεργαστήκαμε, τα τραγούδια που μου χάρισαν τόσες συγκινήσεις που με άλλαξαν, τα έπαιζα μαζί τους. Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα. Μόνο με τον Διονύση Σαββόπουλο δεν έτυχε να συναντηθούν οι δρόμοι μας μουσικά.

Φορτίστηκα, παρασύρθηκα, βρήκα νόημα στην ζωή μου περιεχόμενο. Άρχισα να διαβάζω, άρχισα να βλέπω τα πράγματα διαφορετικά.

Εγκατέλειψα την ΑΚΤΟ και την καριέρα του διακοσμητή.

Ξανακάθισα στα ντραμς, ήξερα τι έπρεπε να κάνω….

Και ήρθε το τηλέφωνο να παίξω σε μια μπουάτ στην Πλάκα ( δεν θυμάμαι το όνομα) με υπεύθυνο τον πιανίστα Γιώργο Καμπανά. Αυτό γίνεται στο ενδιάμεσο χούντας Παπαδόπουλου – Ιωαννίδη, πήγα για λίγες μέρες, έπαιζα τα τραγούδια που άκουγα στο Πολυτεχνείο, και μια μέρα μου λέει ο Γιώργος ότι θέλουν ντράμερ στην μπουάτ Χνάρι (δίπλα στην εκκλησία της Αγ. Αικατερίνης στην Πλάκα) που θα ξεκινούσε τότε. Πήγα. Ήρθαν αυτοί που θα έπαιζα μαζί. 2 τραγουδίστριες, 2 τραγουδιστές, ορχήστρα. Ήταν ο Θάνος Μικρούτσικος, η Μαρία Δημητριάδη, η Αφροδίτη Μάνου, ο Δημήτριεφ, ο Πασπαράκης. Μπάσο ο Ανδρέας Μικρούτσικος, κιθάρα ο Βασίλης Ρακόπουλος, ο Αχιλλέας Περσίδης, κλαρίνο ο Βασίλης Κολοβός, τρομπόνι ο Παναγιώτης Στέφος κ.α.

Αυτό ήταν, όλη η φόρτιση του Πολυτεχνείου, όλα όσα έζησα σε τρεις μέρες, βρήκαν χώρο έκφρασης στα τραγούδια του Μίκη, του Θάνου κ.α.

Εκεί μου έβγαλε ο Αντρέας Μικρούτσικος το παρατσούκλι ΛΥΚΟΣ το οποίο με συνόδευσε για πολλά χρόνια, μετά πήρα προαγωγή το παρατσούκλι έγινε ΑΙΔΕΣΙΜΟΤΑΤΟΣ και αργότερα ΑΠΑΤΣΙ το τελευταίο με εκφράζει. Τώρα δεν έχω κανένα, τι κρίμα, κάποιες στιγμές το νιώθω σαν απουσία.

Εκεί άκουσα να μιλάνε μια άλλη γλώσσα από αυτή που ήξερα, ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι δεν καταλάβαινα τι λέγανε για τι πράγματα μιλούσανε. Είχα βγει από μία φάση ζιγκολό του Κολωνακίου. (το έκανα και αυτό έστω και για λίγο) Τα χτυπήματα ήτανε αλλεπάλληλα και πολύ γρήγορα Πολυτεχνείο, Χνάρι, πολιτική συνειδητοποίηση, (με πράσινο κοστούμι είχα πάει στο Χνάρι), τότε φορούσα και χρώματα εκτός του μαύρου και λευκού.

Το έριξα στο διάβασμα Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΤΣΕ – ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΟΥ ΜΑΡΞ κ.α. αγόραζα το ένα βιβλίο μετά το άλλο. Άλλαξα ντύσιμο, έβαλα μαύρα. (εκτός από πολύ μικρά διαλείμματα δεν τα ξανάβγαλα ποτέ, έβαλα λευκά στην κηδεία της μητέρας μου και για ένα διάστημα φορούσα μπλούζες της με χρώματα).

Ανακάλυψα δρόμους, απέκτησα στόχους, βρήκα νόημα στην μουσική, γιατί βρήκα νόημα στην ζωή.

Σε μερικές μέρες.

Ξαφνικά άρχισα να ζω.

Να ξέρω γιατί θέλω να ζω. Αν μη τι άλλο ήξερα τι δεν ήθελα πια…….

Η απόρριψη κάποιων πραγμάτων έγινε απότομα και αμετάκλητα.

Το Χνάρι το έκλεισε ένα βράδυ η Ε.Σ.Α.

Μετά από την μεταπολίτευση ο Θάνος με ξαναπήρε τηλέφωνο, δεν χωρίσαμε ποτέ από τότε. Συνεργάτες, φίλοι, και κουμπάροι στον πρώτο αποτυχημένο μου γάμο.       

Δεν επέστρεψα ποτέ σε παλιές καταστάσεις, δεν ξανασυμβιβάστηκα με τίποτα πια.

Σιγά – σιγά με τον χρόνο, άρχισα να συνειδητοποιώ τα πράγματα, απέκτησα πολιτική άποψη, θέση, αξίες τις οποίες δεν πρόδωσα ποτέ μέχρι σήμερα.

Μέσα σε λίγο διάστημα βρέθηκα από τον Καραμανλή στο ΚΚΕ. Κάθε μέρα ερχόταν και ένας πολιτικός από την εξορία. Πρώτα ήρθε ο Καραμανλής, μετά ο Παπανδρέου, έτσι άλλαζα και εγώ μέχρι που βρήκα τον χώρο που ένιωσα ότι ανήκω και έμεινα.

Το ΚΚΕ μου ξύπνησε ότι καλό είχα μέσα μου, όλες οι εμπειρίες μου βρήκαν χώρο έκφρασης και νόημα. Εάν δεν ήμουνα στο ΚΚΕ μπορεί να ήμουν περιθώριο, αλήτης δεν ξέρω τι.

Γνώρισα άλλους ανθρώπους, βρήκα περιεχόμενο, οράματα. Έμαθα να σκέφτομαι και να δρω συλλογικά.

Άλλαξαν οι χώροι που έπαιζα πια στην Πλάκα, αντάρτικα, πολιτικά τραγούδια και βέβαια με τον Θάνο Μικρούτσικο σε διάφορες μπουάτ. Γιάννης Κούτρας, Κώστας Θωμαίδης, Γιάννης Ζουγανέλης, Σάκης Μπουλάς, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Λάκης Παππάς, Μανόλης Ρασούλης, Μαρία Δημητριάδη, Αφροδίτη Μάνου, Θάνος Αδριανός, Μπάμπης Αντωνίου, και άλλοι τόσοι πολλοί φίλοι σπουδαίοι μουσικοί, τραγουδιστές.

Φεστιβάλ της ΚΝΕ με ότι σχήματα μπορεί να φανταστεί ο καθένας. Στήναμε τη σκηνή, κάναμε περιφρούρηση, παίζαμε, μαζεύαμε τα πάντα και το πρωί προκηρύξεις στις στάσεις και τις Κυριακές πουλάγαμε Ριζοσπάστη κλπ. Μουσική και πολιτική δράση έτσι μεγαλώναμε έτσι πορευόμασταν. Είχα λόγο σοβαρό να παίζω μουσική, γιατί είχα περιεχόμενο και οράματα.

Συμμετείχα στα κοινά. Συμμετείχα σε δράσεις πχ ενάντια στα ναρκωτικά με συναυλίες, εκδήλωση πχ στα Σεπόλια με οργανωτή από μεριάς της ΚΝΕ τον σημερινό γνωστό δημοσιογράφο και φίλο μου Κώστα Αρβανίτη, ή ακόμα και αρθρογραφώντας.

Συμμετείχα στην ίδρυση συλλόγου με πολύ σημαντική δράση όπου υπήρξα και πρόεδρος για μεγάλο διάστημα (το καλλιτεχνικό εργαστήρι Κουκακίου 0,56), μέλος του Δ.Σ. του Πανελληνίου Μουσικού Συλλόγου για πολλά χρόνια, διαμερισματικός σύμβουλος, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος, και υποψήφιος βουλευτής του Συνασπισμού 2 φορές. (σήμερα είμαι μέλος του Συνασπισπού).

Έφυγα από το Κ.Κ.Ε. το 1990 όχι μετανιώνοντας για την συμμετοχή μου όπως τόσοι άλλοι αλλά γιατί διαφωνούσα με συγκεκριμένες πολιτικές πρακτικές. Εξάλλου στο ΚΚΕ έμαθα να έχω κριτική σκέψη. Δεν τραβήχτηκε το χαλί κάτω από τα πόδια μου με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Αλλά και δεν πιστεύω σε αβασάνιστες απόψεις περί προδοσίας κάποιων. Στέκομαι με μεγάλο σεβασμό απέναντι στο χώρο που μου έδωσε περιεχόμενο και οράματα. Και παραμένω σταθερός σε αυτό που πάντα ονειρευόμουν να δω το χώρο της αριστεράς ενωμένο. Από τότε που ήμουν μέλος του Κ.Κ.Ε. υποστήριζα ότι είναι πολύ περισσότερα αυτά που μας ενώνουν στην αριστερά από αυτά που μας χωρίζουν. Ας το καταλάβουμε επιτέλους. Με γοητεύει σήμερα περισσότερο η προσπάθεια συνύπαρξης και ανταλλαγής απόψεων πολιτικών, πολιτιστικών, αισθητικών, η δημιουργική διαδικασία και γιατί όχι ο αυτοσχεδιασμός στη δράση και στη σκέψη με όλα τα λάθη που κάνουν οι ζωντανοί άνθρωποι κάτι που χαρακτηρίζει το χώρο του Συνασπισμού, παρά οι απόλυτες αλήθειες. Στον χώρο της Αριστεράς ο κάθε χώρος μουλαρώνει στις απόλυτες αλήθειες του και θεωρεί τον άλλο εχθρό. Όλα αλλάζουν ας το καταλάβουμε γρήγορα και ας αλλάξουμε και εμείς. Εάν ονειρευτούμε όλοι μαζί θα ξανακοιταχτούμε στα μάτια, αυτό απαιτεί γενναιότητα - την έχουμε; και η ίδια η ζωή θα μας δώσει την θέση που ένα μεγάλο κομμάτι αυτού του λαού θέλει και απαιτεί ή θα μας βάλει στο περιθώριο να τρωγόμαστε με τους εγωισμούς μας.


Η Αριστερά χρειάζεται όραμα, όχι μόνο άμεσες λύσεις για τα καθημερινά προβλήματα των εργαζομένων αλλά να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για ένα συλλογικό όραμα που θα εμπνεύσει ξανά τον λαό. Ας ξαναβρούμε τις χαμένες μας ουτοπίες που κάνανε τους αγώνες μας γοητευτικούς. Είναι αναγκαίο να ξεπεράσουμε τις "απόλυτες αλήθειες" και να συνθέσουμε το καινούργιο με δημιουργικές διαδικασίες, να κάνουμε τις διαφορετικότητες δημιουργική σύνθεση με ειλικρίνεια και εμπιστοσύνη. Το σημαντικότερο για μένα είναι να κατανοήσουμε τα καινούργια προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία, απόρροια της εξέλιξης της τεχνολογίας, τα προβλήματα του περιβάλλοντος, των μεταλλαγμένων, της "ασφάλειας" που έχει κάνει τους λαούς δέσμιους, την "ευημερία" με τα δάνεια που κάνουν υποχείρια εμάς και τα εγγόνια μας, με τις καινούργιες αντιθέσεις που έχει γεννήσει η παγκοσμιοποίηση, προβλήματα που έχουν διαμορφώσει μια τρομοκρατία στην καθημερινότητα του κάθε πολίτη σε όλες τις πτυχές της ζωής. Όλα αυτά απασχολούν σήμερα την νέα γενιά, είναι τα θέματα που υποθηκεύουν και καθορίζουν το μέλλον τους. 



Τέλος πρέπει να βάλουμε τα ζητήματα του πολιτισμού στο πρώτο πλάνο εκεί που πραγματικά ανήκει. Με τον πολιτισμό έχουν αλώσει τα μυαλά των νέων, με τον πολιτισμό θα απαντήσουμε με τον πολιτισμό θα ανακαλύψουμε τον τρόπο να επικοινωνήσουμε πάλι με την νέα γενιά. Με την αισθητική μας θα πείσουμε. Να ξαναγίνουμε συνώνυμοι με την διανόηση και το πνεύμα.


Έτσι κι αλλιώς είναι γνωστό ότι η Αισθητική είναι η ηθική του μέλλοντος

Με στεναχωρεί πολύ ότι από την ώρα που δεν συμμετείχα πια στο Κ.Κ.Ε. κάποιοι παλιοί σύντροφοι που μας συνέδεαν κοινές αγωνίες, κοινές ανησυχίες, κοινοί αγώνες δεν μου μιλάνε πια. Όταν χάνουμε τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά μας τότε θολώνουν τα όνειρα για μια άλλη κοινωνία διαφορετική από αυτή που ζούμε. Ποιος θα είναι ο πολιτισμός αυτής της άλλης κοινωνίας; Αναρωτιέμαι.

Και ξέρουν όλοι ότι ξέρω. Εκεί ήμουν για 15 χρόνια. Ας είναι, για μένα παραμένουν σύντροφοι μου και χαίρομαι όταν συναντιόμαστε σε κοινούς αγώνες και μοιραζόμαστε κοινές αγωνίες.

Μέλος πολιτιστικών εταιρειών, μέλος του ΔΣ των μουσικών συνόλων του Δήμου Αθηναίων, αντιπρόεδρος συλλόγου Γονέων, ειδικός γραμματέας του Δ.Σ. της Ε.Μ.Σ.Ε. πρώην μέλος της επιτροπής των καλλιτεχνικών μαθητικών αγώνων.

Αυτή η πολιτική – συνδικαλιστική δράση για μένα είναι απόλυτα συνδεδεμένη με την μουσική και γενικότερα με την πολιτιστική δράση.

(Παραθέτω στο τέλος του βιβλίου πολιτικές τοποθετήσεις και παρεμβάσεις για να γνωστοποιήσω τις θέσεις και την άποψη μου για διάφορα γεγονότα, θέσεις που πιστεύω και παλεύω μέχρι σήμερα, και δεν πρόδωσα όπως υποστηρίζουν μερικοί).

Έχω καλλιτεχνικά – πολιτιστικά και πολιτικά οράματα τα οποία προσπαθώ με κάθε τρόπο να διεκδικώ και να υλοποιώ καθημερινά, είτε μέσα από τις συναυλίες – παραστάσεις μου τις οποίες σχεδόν πάντα πλαισιώνω με σεμινάρια, είτε οργανώνοντας φεστιβάλ είτε συμμετέχω σε πολιτικές δράσεις κάθε είδους.

Νίκος Τουλιάτος

Μ' ένα κύμβαλο ...αλαλάζον; Αθήνα: Εκδόσεις Δρόμων, 2006.

Νίκος Τουλιάτος: "Μ' ένα κύμβαλο ...αλαλάζον;" (7)




Η μουσική μου περιπέτεια ξεκινάει το 1968 σε ένα πατάρι ενός παλιού σπιτιού στο Κουκάκι στην οδό Βείκου (δεν υπάρχει πια) σπίτι του Μιχάλη Χιντιράκη. Ξεκίνησα παίζοντας υποτίθεται κιθάρα.

Είχα για κιθάρα μια ψάθινη ξεσκονίστρα που χρησιμοποιούσαν για να ξεσκονίζουν κουβέρτες.

Ήταν η πρώτη μου κιθάρα. Ο Μιχάλης σήμερα επαγγελματίας κιθαρίστας και τραγουδιστής έπαιζε κιθάρα (ή καλύτερα το πάλευε με την κιθάρα και με το τραγούδι). Είχε καλύτερη κιθάρα. Υπήρχε το μπράτσο και το μπροστινό μέρος της κιθάρας και για χορδές είχε ένα χοντρό καλώδιο. Ο Θανάσης Αρμυριώτης μπασίστας σήμερα έπαιζε επίσης κιθάρα, νομίζω ότι ήταν κανονική κιθάρα.

Κάποια στιγμή αποφασίσαμε ότι χρειαζόμασταν ντράμερ και ανέλαβα εγώ.

Το πρώτο σετ.
1 μεταλλικό βαρέλι κομμένο στην μέση για κάσσα. 1 τελάρο με μια πράσινη πλαστική λεκάνη για ταμπούρο, έναν μεταλλικό σκουπιδοτενεκέ ανάποδα για βαθύ, ένα σκουπόξυλο με καρφωμένο ένα μεταλλικό δίσκο σερβιρίσματος για πιάτο, και 2 στηρίγματα ποδιών καρέκλας καφενείου για μπαγκέτες. Μπροστά στην κάσσα είχαμε ένα χαρτόνι που έγραφε THE MOUSSES το όνομα του γκρουπ.

Έτσι ξεκίνησα, με βαρέλια, τενεκέδες, κουβάδες, λεκάνες και μετά από 34 χρόνια πορείας επέστρεψα πάλι στα ίδια. Ολοκληρώθηκε ο κύκλος πρέπει να σκεφτώ τι θα κάνω από εδώ και πέρα.

Όταν πήρα τις πρώτες μπαγκέτες επειδή είχαν πλαστικό μπροστά τις χρησιμοποιούσα για να ανοίξω μία τρύπα στον τοίχο. Η αλήθεια είναι ότι τότε ντραμς δεν έπαιξα αλλά στο δίπλα σπίτι βγήκα από τον τοίχο.

Οφείλω να πω ότι κάναμε και συναυλίες με ένα δίφραγκο εισιτήριο. Αυτά στα 13 μου.

Είχα ήδη δει πολλά και σε μικρή ηλικία, πριν αρχίσω την επαγγελματική μου ενασχόληση με την μουσική στα 16 μου χρόνια, ακριβώς 2 μήνες μετά που αγόρασα την πρώτη ντραμς από τον Κοκονέτση μια MEAZZI. (που να φανταστώ τότε την πορεία μου ώστε να κρατήσω εκείνο το πρώτο σετ σαν ανάμνηση, αν θυμάμαι καλά το χάρισα ή το πούλησα στον επίσης γνωστό σήμερα καλό συνάδελφο κρουστό, τον Βασίλη Βασιλάτο.) δεν χρησιμοποιώ τον όρο καλός συνάδελφος σαν τους δημοσιογράφους στη τηλεόραση που μάλλον χρησιμοποιείται στη λογική της κατά συνθήκης ψεύτικης ανοχής που ζούμε, αλλά με το πραγματικό περιεχόμενο της λέξης.

Και βέβαια σε συνθήκες επίσης βάρβαρες συνέχισα να βλέπω και να ζω πολλά. Έπαιζα 16 χρονών σε καμπαρέ στην Πλάκα από τις 9 το βράδυ μέχρι της 7 το πρωί, με ότι σημαίνει αυτό.

Σε αυτή τη πρώτη επαγγελματική δουλειά συμμετείχε και ο Μιχάλης Χιντιράκης κιθάρα.

Ήμουν προστατευόμενος μιας κοπέλας από αυτές που ονομάζουμε συνήθως υποτιμητικά «καμπαρετζού». Έμαθα και κατάλαβα πολλά για να μην κρίνω αβασάνιστα τις κοπέλες που κάνουν αυτή την δουλειά.

Η μαμά μου έδινε κολατσιό μαζί μου. Κατά τις 2 το πρωί έστρωνα στο ταμπούρο μια πετσέτα έβγαζα το σάντουιτς και έτρωγα προς μεγάλη λύπη του μαέστρου που ήταν μεγάλος και δεν μπορούσε να φάει και βούταγε μπισκοτάκια στην πορτοκαλάδα για να αντέξει τον ανταγωνισμό με το σάντουιτς μου. Από εκείνον μάλλον κόλλησα την συνήθεια να βουτάω μπισκότα στην πορτοκαλάδα.

Έχοντας γυρίσει σχεδόν όλο τον κόσμο στα 16 μου χρόνια και έχοντας δει έναν ντράμερ στην Μάλτα σε εκπαιδευτικό ταξίδι με το πολεμικό ναυτικό το 1969 αποφάσισα για το τι ήθελα να κάνω. Από αυτόν τον ντράμερ στην Μάλτα μαγεύτηκα, ήταν σαν βασιλιάς ψηλά στην σκηνή χαμένος μέσα στα πιατίνια του με τις κινήσεις του ήταν σαν να χόρευε και κατεύθυνε όλο τον κόσμο στην απόλαυση της μουσικής. (από τις ελάχιστες εικόνες που έχουν μείνει ζωντανές στη μνήμη μου). Μάγος στα δικά μου μάτια. Θυμάμαι ότι τότε είπα ότι αυτό θα κάνω. Μαρτυρίες φίλων λένε ότι από μικρός ότι έβρισκα το χτύπαγα, μάλλον είχα γεννηθεί για αυτό όμως τότε το συνειδητοποίησα. Στην σχολή μονίμων υπαξιωματικών στον Πόρο οι συμμαθητές μου λένε ότι όλη την ημέρα έπαιζα με τις μεταλλικές καπελιέρες. Τότε είναι που κάθισα για πρώτη φορά στην ζωή μου σε σετ ντραμς που είχαμε στην σχολή. Με την επιστροφή μου από το ΑΥΣΤΡΑΛΙΣ όπου σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού ξέκλεβα χρόνο και ανέβαινα στο σαλόνι κρυφά (γιατί απαγορεύονταν) και κοίταζα κλεφτά τον ντράμερ της ορχήστρας,) αγόρασα αυτή την πρώτη ντραμς και έτσι ξεκινάει η πορεία των 34 χρόνων μέχρι σήμερα.

Η πρώτη μου εμπειρία σκυλάδικα, νύχτα, με κάποιο διάλειμμα ροκ και στα 1973 τα παράτησα.

Τότε είναι που πήγα στην ΑΚΤΟ για διακοσμητής.

Νίκος Τουλιάτος

Μ' ένα κύμβαλο ...αλαλάζον; Αθήνα: Εκδόσεις Δρόμων, 2006.

Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2016

"Η Εποχή του Ηλεκτρισμού" - ατομική έκθεση του Στέφανου Ρόκου


(Στέφανος Ρόκος - Η δεξαμενή του ηλεκτρισμού)



Η Πινακοθήκη Γιώργου Βογιατζόγλου, σε συνεργασία με την Αίθουσα Τέχνης Αγκάθι-Καρτάλος, παρουσιάζει από τις 8 Φεβρουαρίου έως τις 9 Απριλίου 2016 (εγκαίνια: Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2016, στις 20:00)

την έκθεση του Στέφανου Ρόκου «Η Εποχή του Ηλεκτρισμού».


Η νέα ατομική έκθεση του Στέφανου Ρόκου αποτελεί μία πανοραμική παρουσίαση πολλαπλών εικαστικών δυνατοτήτων και μορφών. Περιλαμβάνει μία σειρά καινούργιων ζωγραφικών έργων μεσαίων και μεγάλων διαστάσεων με μεικτή τεχνική (ακρυλικά, ακουαρέλα, μελάνια, μολύβια σε χαρτί ή καμβά)∙ γύψινα γλυπτά ως τμήματα μιας ευρύτερης σύλληψης∙ δύο κεντήματα μεγάλων διαστάσεων∙ καθώς και πέντε βιντεοπροβολές χαρακτηριστικών στιγμών από προηγούμενες, μετά το 2010, ατομικές εκθέσεις του στο Λονδίνο, την Αμβέρσα και την Αθήνα.

Ο Ρόκος δημιουργεί ένα εικαστικό περιβάλλον πέρα από τους συνηθισμένους ειδολογικούς διαχωρισμούς, περνώντας από τις δύο στις τρεις ή στις τέσσερις διαστάσεις και χρησιμοποιώντας το κέντημα, τις εγκαταστάσεις και τις προβολές για να οργανώσει έναν κόσμο-πλαίσιο, στον οποίο και η καθαρή ζωγραφική αποκτά μία πλάγια, ανοίκεια σημασία. Ο τίτλος της έκθεσης αντικατοπτρίζει την «ηλεκτρισμένη» ένταση η οποία διαπερνά το πολιτικό, κοινωνικό και προσωπικό πεδίο την τελευταία πενταετία, μέσα από αφηγηματικά, διάστικτα με προσωπικές αναφορές και εμμονές έργα, τα οποία ισορροπούν μεταξύ θλίψης και χαράς, σε έναν παράδοξο απολιθωμένο κόσμο, ο οποίος ανήκει ταυτόχρονα στο παρελθόν και στο μέλλον.

Στην Εποχή του Ηλεκτρισμού η ζωγραφική του Ρόκου επανέρχεται στις δημιουργικές εμμονές της – στα κομβικά εκείνα σημεία της έμπνευσής του τα οποία αναδεικνύει ο Π.Ε. Δημητριάδης στο κείμενο που συνοδεύει τον κατάλογο της έκθεσης: την «αποκρουστικότητα του γήρατος ως απειλή στέρησης της νεότητας, σε λιβιδινική βάση», αλλά και τον «χρόνο που περνάει, είτε ως παρακμή της φύσης είτε ως αλλοίωση του δυτικού τοπίου», στην «ευρωπαϊκή αυθεντία που “εξαερώνεται” και υποφέρει […] έναν υπόγειο (ή υπέργειο) σιδηρόδρομο προς τη δυστοπία και την απόγνωση μιας μάζας που άγεται και φέρεται με προορισμό το χάος, ένα σύμπαν που καταδυναστεύεται από τη δυσπλασία, τη νεοπλασία, την κακοήθεια […] τη βιαιότητα αλλά και τη θαλπωρή ενός κοινού πεπρωμένου, όπου η χαρά είναι πάντα το διάλειμμα».

Ο Ρόκος επιστρέφει σε όλες εκείνες τις απειλητικές δονήσεις που κλονίζουν την εξωτερική και εσωτερική ισορροπία μας, αναδεικνύοντας την ομορφιά που μπορεί να αναδυθεί μέσα από μία αμφίρροπη σύγκρουση – όπως και ο ίδιος σημειώνει σε πρόσφατη συνέντευξή του: «Ίσως η δική μου ιδανική ιδεατή πραγματικότητα να είναι το απόσταγμα μιας ηλεκτρισμένης κατάστασης που καταλήγει να έχει θετικό πρόσημο».

Στέφανος Ρόκος «Η Εποχή του Ηλεκτρισμού»
Εγκαίνια: Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2016 στις 20:00
Διάρκεια έκθεσης: 8 Φεβρουαρίου – 9 Απριλίου 2016
Πέμ-Παρ: 11:00 – 19:00 Σάβ: 11:00 – 15:00
Πινακοθήκη Γ. Βογιατζόγλου
Ελ. Βενιζέλου 63, Νέα Ιωνία, 14231, Αθήνα
τηλ: 210 2710472 

Νίκος Τουλιάτος: "Μ' ένα κύμβαλο ...αλαλάζον;" (6)




Είχα πάντα μια πορεία κόντρα στα καθιερωμένα. Το σπαθί το είχα και το έχω πάντα έξω από τη θήκη, με ότι σημαίνει αυτό.

Δεν άντεχα καμίας μορφής καταπίεση, κανενός είδους αυταρχισμό και καθορισμούς δεδομένων από κανέναν για τη ζωή μου και τις επιλογές μου. Εγκατέλειψα το σχολείο στην τελευταία τάξη του δημοτικού μουντζώνοντας τον επιθεωρητή (μπήκε στην τάξη, κάτι μου είπε που μάλλον με πρόσβαλε) και έκτοτε η πορεία μου με την < εκπαίδευση> ακολούθησε αντίθετους δρόμους. Σχολείο δεν ξαναπήγα ποτέ.

Πέρασα από όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης από το Δημοτικό μέχρι το Πανεπιστήμιο, μόνο ως καθηγητής ποτέ ως μαθητής. Άλλη μια εκδοχή του αυτοσχεδιασμού.

Συμμετείχα στα πάντα από πολύ μικρός και είχα άποψη για όλα και μάλιστα με ιδιαίτερο στόμφο.

Μιλούσα ασταμάτητα (κάτι που κάνει και η κόρη μου, το DNA βλέπετε) εξέφραζα απόψεις έκανα σχέδια, θυμάμαι την γιαγιά μου να λέει ότι έχω γεννηθεί για δικηγόρος. Εάν γινόμουνα μπορεί να ήμουνα καλός, δεν θα άντεχα όμως για πολύ, ή θα είχα ανατρέψει τα δικαστικά δεδομένα ή θα είχα εγκαταλείψει. Δεν με κρατάει το σίγουρο και το δεδομένο, αντίθετα με απωθεί.

Το 1993 είχα φτιάξει ένα Καφέ στην Πάτρα «Τα Φτερά Του Έρωτα» μετά από 1 μήνα ήρθε να παίξει η Χαρά Αργυροπούλου, σπουδαία τραγουδίστρια. Με πλησίασε στο αυτί και με ρώτησε … « σε πόσο καιρό θα το κλείσεις;»… ήξερε! Μετά από 2 μήνες το έκλεισα, δεν το πούλησα.

Πάντα ονειρευόμουνα το πρωτοποριακό, το αδύνατο, το ακραίο, και μάλλον το εξέφραζα και με μεγάλη αυτοπεποίθηση από μικρός. Oι μεγάλοι, οι γονείς, οι συγγενείς τα έχαναν, έβγαινα έξω από την καθιερωμένη παιδική σκέψη, έτσι για την οικογένεια ήμουν ο επιπόλαιος. Μάλλον ονειρευόμουνα πολύ και για την δεκαετία του ’60 ειδικά τα όνειρα φάνταζαν σαν επιπολαιότητα. Όμως ήμουνα σίγουρος ότι εγώ θα ακολουθήσω άλλη πορεία από τον Παππού αστυνομικό, και τον μπαμπά ναυτικό.

Με καταγωγές Κεφαλονιά από την μία και Πόντο από την άλλη είχα έτοιμη την συνταγή του ονείρου και την απαραίτητη δόση τρέλας για την υλοποίηση του.

Δεν δεχόμουνα ποτέ τον ρόλο του δεύτερου σε τίποτα. Ή πρώτος, ή καθοδηγητής ή τίποτα.

Θέλω να διαμορφώνω τα πάντα, θέλω να είμαι aut Cesar aut nihil. Ή Καίσαρ ή τίποτα.

Να είμαι το κέντρο και το επίκεντρο όλων.

Αλλιώς μένω στην αφάνεια και παρατηρώ ή αποχωρώ.

Έτσι είμαι μέχρι σήμερα. Ή μαύρο ή άσπρο τα ενδιάμεσα δεν μου προκάλεσαν ποτέ καμία γοητεία.

Μου αρέσουν τα έντονα - το μεγάλο βάθος και το μεγάλο ύψος.

Δεν κρύβομαι μέσα σε απρόσωπες μάζες, πάλεψα σε όλη μου την ζωή να κατακτήσω την διαφορετικότητα μου σε όλα τα επίπεδα. Σήμερα πιστεύω ότι το είχα νιώσει από πολύ μικρός και ακριβώς αυτός είναι ο λόγος του χαρακτηρισμού μου ως επιπόλαιου.

Θυμάμαι ότι έλεγα πάντα ότι θέλω να είμαι τυχοδιώκτης. Με γοήτευε η ιδέα να ταξιδεύω σε όλη μου την ζωή. Και αυτό το έχω υλοποιήσει. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου το έχω περάσει σε πλοία, αεροπλάνα, λεωφορεία, αυτοκίνητα, τραίνα, ξενοδοχεία παρά στο σπίτι μου. Η επιστροφή στο σπίτι αποτελεί κατά κάποιο τρόπο διακοπές και ξεκούραση. Με την κλασική έννοια δεν έχω κάνει διακοπές ποτέ.

Παίρνω ρίσκα και όλα στο τέλος αντιμετωπίζονται. Και στην άκρη του γκρεμού να φτάσω θα επέμβει ο προσωπικός μου θεός (όπως λέει ένας φίλος).

Με εκφράζει απόλυτα η ρήση του PAULO COELΗO ….<<εάν θέλεις κάτι πολύ τότε όλο το σύμπαν συνηγορεί στην πραγματοποίηση του>>….να γιατί δεν ζηλεύω τους σίγουρους δρόμους και αρνούμαι τους κάθε είδους καθωσπρεπισμούς.

*** 

Ηττημένος άλλωστε δεν είναι αυτός που πέφτει αλλά αυτός που μένει κάτω. Έχω πέσει πολλές φορές, δεν έχω ηττηθεί ποτέ και ούτε πρόκειται. Δεν θα κάνω αυτή τη χάρη σε κανέναν.

Ότι έχω κάνει το έχω πετύχει μόνος μου, και αυτό είναι κάτι που το χαίρομαι πραγματικά. Απολαμβάνω χωρίς γκρίνιες και μιζέριες τα αποτελέσματα των κόπων μου, και αντιμετωπίζω με μεγάλη γενναιοδωρία τον εαυτό μου.

Η ζωή μου δεν ήταν στρωμένη με λουλούδια, μάλλον το αντίθετο. Κλασσικό παιδί χωρισμένων γονιών από την ηλικία του ενός έτους, γεννημένος στην Κόρινθο στις 21/6/1955, (αργότερα καθιερώθηκε ως παγκόσμια μέρα μουσικής, ωραίος συμβολισμός) και μεγαλωμένος από παιδί σαν εσωτερικός μετανάστης στη Κόρινθο, στο Νέο Φάληρο (την εποχή που ήταν ακόμα όμορφο) στο Κουκάκι, στα Σούρμενα στα Πορόγια, στη Θεσσαλονίκη και όπου αλλού υπήρχαν γιαγιάδες, παππούδες, θείες κλπ. Ο πατέρας ναυτικός (ένας άγιος στην ψυχή αυτό που λέμε με όλη την σημασία της λέξης πολύ καλός άνθρωπος) τον έβλεπα όταν γύριζε από τα ταξίδια και μου έφερνε πάντα δώρα τα οποία φρόντιζα να διαλύω για να δω πως δουλεύουν ή να τα θάβω στην αυλή. Δεν ξέρω τι ανακάλυψαν οι εργάτες όταν έσκαψαν τα θεμέλια για να προσθέσουν άλλο ένα έκτρωμα (πολυκατοικία) στο πρώην όμορφο Νέο Φάληρο.

Την μαμά την έβλεπα Σάββατο - Κυριακή γιορτές κλπ. Θυμάμαι την περίμενα ντυμένος με τα καλά μου στην πόρτα στο πεζοδρόμιο. Είχα συνδυάσει τον ερχομό της με εκδρομές που πάντα πηγαίναμε.

Από την μαμά αγάπησα την μουσική του Αττίκ – του Γιαννίδη – του Νίκου και Αντρέα Χατζηαποστόλου – του Σακελλαρίδη κλπ. Τραγουδούσε πολύ όμορφα. (σε αντίθεση με ό,τι παίζω, ακούω πολλή ρομαντική και μελωδική μουσική)

Έχω ακούσει ότι αποτελούσαν με τον πατέρα μου το καλύτερο χορευτικό ζευγάρι στην Κόρινθο.

Στα 14 μου αποφάσισα να ζήσω με τη μαμά στο Κουκάκι και από εκεί ξεκινάει και η μουσική μου περιπέτεια.

Η Ελενάρα όπως την θυμούνται όλοι στο Κουκάκι.. Περπατούσε και έτριζε το πεζοδρόμιο. (δυστυχώς έφυγε νέα, και μόνη, άλλος ένας συμβολισμός, το βράδυ που έφυγε έπαιζα με το ΙSKRA στα Ανώγεια, και πέρασα ένα ολόκληρο βράδυ με γέλια και μπουγελώματα σαν να είχε φροντίσει ο θεός να εξοστρακίσει στη ψυχή μου με αυτόν τον τρόπο το τέλος της Ελενάρας που ερχόταν ταυτόχρονα με τα γέλια και τη διασκέδαση.) Δυστυχώς δεν πρόλαβε την εγγονή της, θα ζούσε άλλα 50 χρόνια. Η Νεφέλη όμως της μοιάζει τόσο πολύ στο χαρακτήρα που είναι σαν να μην έφυγε ποτέ.

Έτσι είναι η ζωή. Για κάποιο περίεργο λόγο που εγώ το αντιμετωπίζω σαν τιμωρία από το Θεό, ίσως επειδή είμαι άθεος και εάν υπάρχει όπως λένε και είναι και πανταχού παρών άρα θα το ξέρει, είναι ότι όλες οι γυναίκες στο άμεσο περιβάλλον μου είναι λιοντάρια.

Η γυναίκα μου, η κόρη μου, η μητέρα μου, η αδελφή μου. Ο καημένος δίδυμος κλεισμένος σε ένα κλουβί με τα λιοντάρια γύρω του. Τι να πω. Το ένα βέβαια έφυγε νωρίς. Υπάρχουν βέβαια τα άλλα τρία που με αναγκάζουν συνεχώς να ανακαλύπτω τρόπους να τα αντιμετωπίζω. Το καλό είναι ότι με αγαπάνε και έτσι τα πράγματα μερικές φορές γίνονται πιο εύκολα.

Στα 13 μου χρόνια δούλεψα στα ναυπηγεία της Σαλαμίνας ματσακόνι, έκανα δεκάδες δουλειές από πολύ μικρός και πολλές φορές σκληρές για την παιδική ηλικία, δύσκολα, πολλές φορές πέρα και από κάθε όριο ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Πέρασα από την σχολή μονίμων υπαξιωματικών του πολεμικού Ναυτικού στο νησί του Πόρου, δεν άντεξα, έμεινα 2 χρόνια έδωσα λευκές κόλλες στα διαγωνίσματα, την κοπάνησα έκανα τα πάντα για με διώξουν τελικά τα κατάφερα και με έδιωξαν. Όμως αυτή η περίοδος μου άφησε σπουδαίες εμπειρίες αλλά και κουσούρι από τα καψόνια, ζημιά στα γόνατα. Ήταν χούντα και ο στόχος ήταν ο εξευτελισμός και η ισοπέδωση της προσωπικότητας. Οι συμμαθητές μου με θυμήθηκαν τώρα μετά από 26 χρόνια και ξανασυναντηθήκαμε, άλλοι εγκατέλειψαν την καριέρα του αξιωματικού στην πορεία άλλοι ολοκλήρωσαν την διαδρομή τους στο πολεμικό ναυτικό, τι συγκινητικό να ξανασυναντάς ανθρώπους που σε συνδέουν τόσα πράγματα σε τόσο μικρή ηλικία. Μπήκα το 1969 και έφυγα το 1971.

***

Υπήρξα ναυτικός σε κρουαζιερόπλοια και στο υπερωκεάνιο ΑΥΣΤΡΑΛΙΣ καμαρωτάκι και λαντζιέρης (περνούσαν από τα χέρια μου 20.000 πιάτα περίπου την ημέρα) γυρίζοντας όλο τον πλανήτη σε ηλικία 16 ετών. Αυτά που έζησα εκεί σε διάστημα 2 μηνών με ακολουθούν μέχρι σήμερα. Το πρώτο μου αεροπορικό ταξίδι Αθήνα – Λονδίνο με ελικοφόρο μικρό αεροπλάνο. Η αναμονή στο κινηματογράφο του πλοίου για να μας μοιράσουν σε δουλειές. Εγώ είχα μακριά μαλλιά οπότε η πορεία μου ήταν διαγεγραμένη για την λάντζα. Ως φρικιό δεν μπορούσα να έχω επαφή με τους επιβάτες. Δουλειά στο υπερωκεάνιο σήμαινε 6 το πρωί με 12 το βράδυ στα αποφάγια. Συνθήκες στρατού. Περιβάλλον σκληρό, ιδιαίτερα για την ηλικία των 16 μόνος μου μεταξύ ανθρώπων κάθε καρυδιάς καρύδι. Ο αγαπημένος φίλος και προστάτης μου ήταν ο Τζέφ λαθρομετανάστης από τα νησιά Φίτζι. (ο μαύρος θερμαστής!!) Μπήκε στο πλοίο λαθραία για να πάει στην Αγγλία τον πιάσανε, δούλευε στο πλοίο μέχρι να τον επιστρέψουνε στα Φίτζι. Έφυγε πέφτοντας στην θάλασσα έξω από την Νέα Ζηλανδία αφού με χαιρέτισε. Δεν τον ξαναείδα ποτέ, δεν ξανάκουσα ποτέ γιαυτόν. Μαλδίβες – Νότια Αφρική - Αυστραλία – Νέα Ζηλανδία – Νησιά Φίτζι – Ακαπούλκο – Μαϊάμι – Παναμάς - κλπ. Είδα τι σημαίνει ρατσισμός και απαρτχάιντ στο φόρτε του, και ένιωσα μεγάλη ντροπή που ήμουνα λευκός. Είδα διεθνή πορνεία, ερωτεύτηκα στη Νέα Ζηλανδία και τελευταία στιγμή επέστρεψα στο πλοίο αναιρώντας την απόφαση μου να μείνω εκεί για πάντα στο παρά πέντε. Την κοπάνησα στην Νότιο Αφρική, Κρατητήριο στο Μεξικό κλπ. Απήργησα στο πλοίο και για 1 μήνα έκανα αποχή από τη δουλειά. Δεν είχα συναίσθηση τι κινδύνους έκρυβε μια τέτοια στάση. Αργότερα έμαθα ότι θα μπορούσαν να με είχαν πετάξει στη θάλασσα με τη δικαιολογία ότι απωλέσθη λόγω τρικυμίας. (στον Ινδικό πχ ταξιδεύαμε με 12 μποφόρ) Ο προσωπικός θεός που λέγαμε. Στο πλοίο υπήρχε κρατητήριο για τους ανήσυχους νέους όπως ήμουν εγώ. Ευτυχώς δεν το επισκέφθηκα, αν και είχα αντίστοιχη εμπειρία από την σχολή του πολεμικού ναυτικού του Πόρου όπου έμεινα 2 μήνες στη φυλακή της σχολής και απολύθηκα με ξυρισμένο το κεφάλι σαν οπαδός του Κρίσνα. Επέστρεψα στην Ελλάδα και για μερικές μέρες έμεινα στον Πειραιά με δύο φίλους. Φορούσα ένα σομπρέρο που είχα φέρει από το Μεξικό και έκανα τον Μεξικάνο. Η μητέρα μου είχε σκάσει από την αγωνία της γιατί ήξερε ότι έχω επιστρέψει, και δεν ήξερε που βρισκόμουν. Ωραίες εφηβικές τρέλες.

Πολλές περιπέτειες, πολλές εικόνες, πολλές εμπειρίες που αργότερα έγιναν ήχος, αποτέλεσαν πρώτη ύλη για την πολιτική μου πορεία, για το συναισθηματικό μου κόσμο, για τις ευαισθησίες και την σκληρότητα μου. Απλώς είδα πράγματα και ένιωσα έντονα συναισθήματα, εμπειρίες που αποτελούν επίσης σημαντικά εργαλεία στις όποιες δραστηριότητες μου, όχι βέβαια μόνο καλλιτεχνικές. Από μικρός νιώθω πολίτης του κόσμου, ήμουν πάντα ελεύθερος και προσπαθώ να παραμείνω.

Όταν έπαιξα σε μουσική του Θάνου Μικρούτσικου τραγούδια του ποιητή Νίκου Καββαδία όλες αυτές οι μνήμες ξαναζωντάνεψαν. Έτσι παίζω μουσική. Οι εμπειρίες της θάλασσας και οι στίχοι του Καββαδία διαμόρφωναν το στυλ παιξίματος και τον ήχο στα ντραμς μου, στα συγκεκριμένα τραγούδια.

Νίκος Τουλιάτος

Μ' ένα κύμβαλο ...αλαλάζον; Αθήνα: Εκδόσεις Δρόμων, 2006.

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2016

Νίκος Τουλιάτος: "Μ' ένα κύμβαλο ...αλαλάζον;" (5)




Ένας πολύ σοβαρός λόγος που εγκατέλειψα την διδασκαλία και έκλεισα την σχολή ήταν η απογοήτευση που ένιωσα από τους σπουδαστές. Ήταν η διαπίστωση του συντηρητισμού, του φόβου, της έλλειψης διάθεσης, της έλλειψης τρέλας και ανικανότητας πρωτοβουλιών από τη μεγάλη πλειοψηφία των σπουδαστών.

Σπουδαστές από 17 ετών και πάνω (όχι μικρά παιδιά) που ενώ τους προσφέρεις τα πάντα (και αυτό τελικά είναι που αποδείχτηκε λάθος) διαπιστώνεις με μεγάλη απογοήτευση ή ότι δεν αγαπούν αυτό που κάνουν ή ότι δεν έχουν μάθει να παλεύουν γιαυτό που υποτίθεται πως αγαπούν. Ότι δεν καταλαβαίνουν την ουσία των πραγμάτων που υπάρχουν γύρω τους, δε έχουν μάθει να κάνουν επεξεργασίες, δεν ξέρουν να βάζουν τα πράγματα σε προτεραιότητες, δεν καταλαβαίνουν πια τις αξίες. Δεν ξέρουν να εκτιμούν και βέβαια δεν ανησυχούν άρα δεν πολυσκοτίζονται αν αυτό που βλέπουν είναι χρυσάφι ή πλαστικό. Λάθος οπτική, λάθος συμπεράσματα. Απόλυτη ισοπέδωση. Έχουν χιλιάδες περισσότερες ευκαιρίες, χιλιάδες ταυτόχρονες πληροφορίες τόσο πολύ αντιφατικές μεταξύ τους με αποτέλεσμα να βραχυκυκλώνει ο εγκέφαλος τους και να μην μπορούν να κάνουν οποιαδήποτε επεξεργασία ώστε να μπορούν να κατανοήσουν το σημαντικό από το ευτελές.


Έτσι που ξεκινάς με όνειρα μεγάλα, με όραμα για μια σχολή που θα αναπτύξει τη δημιουργικότητα, τη φαντασία, τη συνείδηση, την αυτογνωσία, για μια σχολή που δεν θα αντιμετωπίζει τον σπουδαστή σαν τσέπη, που θα δίνει ευκαιρίες για μελέτη, για ανταλλαγή απόψεων αισθητικών, καλλιτεχνικών, για παρουσίαση των ιδεών του, για δυνατότητα να δει και να ακούσει μουσικά στυλ, μουσικούς, σεμινάρια, εργαστήρια, ελευθερία κινήσεων, επιλογών ωραρίου, και που καταλήγεις να αντιμετωπίζεις αδιαφορία, απουσία, και σχόλια αρνητικά και το χειρότερο να πληρώνεις από την τσέπη σου για κάτι που ενδιαφέρει το 1% του συνόλου των σπουδαστών. Γιατί όπως λέω παραπάνω τελικά η ζωή δεν διδάσκεται.


Δεν άξιζε τον κόπο, την κούραση, τα λεφτά, τις στεναχώριες. Προκειμένου να γίνω επιχειρηματίας στυγνός και αδιάφορος και να χάσω τη ψυχή μου (γιατί κάτι τέτοιο δεν με ενδιαφέρει) προτίμησα να τελειώσω με την προσπάθεια να πείσω για τα μεγάλα όνειρα γιατί η προσπάθεια αυτή δημιουργούσε προβλήματα στην ψυχική μου υγεία, (τα μαλλιά μου άσπρισαν ξαφνικά σε μερικούς μήνες), ταχυπαλμίες, ακόμη και έλλειψη βασικών αγαθών από το σπίτι μου. Πούλησα το αυτοκίνητο, το σπίτι μου παραλίγο να διαλυθεί, από τις 8 το πρωί μέχρι τις 3 την άλλη μέρα καθημερινά στη σχολή, αγωνίες, χρέη, γκρίνιες, κουτσομπολιά εναντίον μου, δεν άξιζε το κόπο για 10 άτομα που σεβόντουσαν την προσπάθεια και συμμετείχαν στις διαδικασίες.

Το ωραιότερο ανέκδοτο που έχει κυκλοφορήσει για μένα τότε και από ότι διαπιστώνω κυκλοφορεί ακόμη είναι ότι είμαι πολύ πλούσιος. Όχι πλούσιος, ΠΟΛΥ πλούσιος!! Τι καλά που θα ήταν. Έχω να δηλώσω ότι δεν είμαι μίζερος και ξέρω να ζω το ίδιο καλά με 1 ευρώ ή με <1.000.000> ευρώ!!! Δεν είχα ποτέ λεφτά, αντιμετώπισα πολύ δύσκολες καταστάσεις δεν έκανα περιουσία όμως ζούσα και ζω με αξιοπρέπεια. Αυτό είναι όλο. Τέλος πάντων επανέρχομαι στη σχολή.

Έστηνα δωρεάν σεμινάρια τις Κυριακές. Ετοιμαζόμουν παρόλη την κούραση ήμουνα μια ώρα πριν και ερχόντουσαν κάποιοι 2 ώρες μετά με την δικαιολογία …ήμουνα για καφέ, δεν ξύπνησα, πήγα βόλτα….

Έφερα μουσικούς για σεμινάρια και συναυλίες Έλληνες και ξένους, μεγάλα ονόματα, οργάνωσα φεστιβάλ. Η πλειοψηφία των σπουδαστών απούσα. Όλα αυτά πληρωνόντουσαν με κόπο και χρήμα.

Η χειρότερη απογοήτευση ήταν να ακούω και παράπονα (που στη πραγματικότητα κρύβουν αδυναμία και έλλειψη ενδιαφέροντος) για κακή οργάνωση που πρακτικά σήμαινε ότι δεν τους έπαιρνα τα λεφτά κάθε μήνα αυστηρά, δεν τους έπαιρνε η γραμματεία από το χεράκι να τους πάει να δούνε μια παράσταση, δεν τους έπαιρνα λεφτά για να μελετήσουν ή να δούνε VIDEO δεν τους έπαιρνα λεφτά για μία φωτοτυπία, δεν τους έπαιρνα λεφτά για να χρησιμοποιήσουν την τουαλέτα, πολύ περισσότερο η γραμματεία δεν τους ξεκούμπωνε και το παντελόνι για να κάνουν την ανάγκη τους.!! Και βέβαια πλήρωναν λιγότερο από άλλες σχολές γιατί εγώ είχα τη μαλακία να πιστεύω ότι για να γίνει ο σπουδαστής καλός μουσικός εκτός από το όργανο που ειδικεύεται και βέβαια με τα ίδια δίδακτρα πρέπει να κάνει άλλα 10 διαφορετικά μαθήματα για να αναπτύξει το μυαλό του, και τη δημιουργικότητα του.

Και δεν έπαιρνα ποτέ λεφτά από κάποιο παιδί που ήθελε πραγματικά να μάθει που έδειχνε ενδιαφέρον και δεν είχε να πληρώσει.

Από την ιστορία σχολή και επιχειρήσεις βγήκα με 40.000.000 δρχ χρέη.

***

Το κακό με τη γενιά μας είναι ότι δεν μάθαμε τα παιδιά μας να παλεύουν για τίποτα, δεν διεκδικούν τίποτα.

Πόσο δίκιο είχαν οι φίλοι που μου έλεγαν ότι εάν δεν πληρώσεις δεν εκτιμάς. Έτσι είναι δυστυχώς, το έμαθα και εγώ, έστω και αργά.

Τώρα πια δεν τραβάω το κάρο για κανέναν και για τίποτα. Όποιος θέλει κάτι πραγματικά και το θέλει πολύ ας προσπαθήσει και εγώ θα βοηθήσω, ή μάλλον θα πληρωθώ ακριβά για να βοηθήσω εάν χρειαστεί. Εγώ ότι είναι να πω το λέω μια φορά. Όποιος κατάλαβε. Όποιος θέλει ας τρέξει να με προλάβει, πίσω βήμα ή ακόμη και σημειωτόν δεν κάνω για κανέναν, ούτε για το ίδιο μου το παιδί. Αποφάσισα να πεθάνω στα 200 και σίγουρα όχι από εγκεφαλικό, αλλά από βαρεμάρα. Υπάρχει μια ρήση που λέει το εξής:
<<Όταν κάτι δεν αλλάζει γιατί αγχώνεσαι; όταν κάτι αλλάζει γιατί αγχώνεσαι>>; Έτσι λοιπόν αποφάσισα να ζω και είναι πραγματικά πολύ ωραία.

Σε αυτή την εποχή της αποχαύνωσης και της ηλιθιότητας όπου ο άνθρωπος έχει μετατραπεί σε δίποδο, στην εποχή που έχει γίνει στόχος ζωής και δουλειάς το δημόσιο ή ακόμη χειρότερα η καριέρα στην αστυνομία, ή στο στρατό, στην εποχή που ελάχιστοι προσπαθούν και παλεύουν με τη ζωή και με τον εαυτό τους, εγώ όπως επέλεξα μέχρι σήμερα να ζω, συνεχίζω στην τρέλα μου και δεν με ενδιαφέρει να σπρώξω κανέναν παρά μόνο όταν θέλει πραγματικά και το διεκδικήσει με πολλή προσπάθεια και επιμονή.

Δεν αντέχω τους ανθρώπους που ζουν μια ακυμάτιστη ζωή χωρίς μεγάλες δόξες και ούτε μεγάλες συμφορές και σίγουρα δεν τους ζηλεύω καθόλου.

Νίκος Τουλιάτος

Μ' ένα κύμβαλο ...αλαλάζον; Αθήνα: Εκδόσεις Δρόμων, 2006.

Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2016

Νίκος Τουλιάτος: "Μ' ένα κύμβαλο ...αλαλάζον;" (4)




Για μένα η λατινοαμερικάνικη μουσική ήταν και είναι απλώς μια ενέργεια, όπως όλες οι μουσικές του κόσμου. Δε γνωρίζω ποια είναι τα ιδιαίτερα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την σάμπα, το ταγκό, την ρέγγε, ή το swing. Ή μουσική εκτός από νότες, οργανωμένους ήχους, μελωδίες, αρμονικές δομές κλπ, είναι εικόνες, είναι κραυγή, είναι χαρά, είναι χαλάρωση, ένταση…. Αυτά άκουγα, αυτά έπαιξα, αυτά παίζω ακόμα. Είναι έρωτας και εγώ με την μουσική είμαι ερωτευμένος. Και παραμένω γιατί απλούστατα κάθε μέρα ανακαλύπτω καινούργια πράγματα, καινούργιες συγκινήσεις. (τώρα πια όχι δεν υπάρχει κάτι που να με συγκινεί) Ακόμα περισσότερο για μένα η μουσική είναι ένα παιχνίδι.

Δεν ανήκω σε ένα ύφος, δεν ασχολούμαι με ένα πράγμα. Η μουσική είναι μία.

Αρχίζει από το άπειρο και συνεχίζεται στο άπειρο. Είναι ένα μαγικό παιχνίδι ήχων και εγώ κολυμπάω σε αυτό το παιχνίδι, είτε γνωρίζοντας τους όρους του είτε όχι.

Δεν έχει καμία σημασία αυτό για μένα. Η σκηνή είναι ο φυσικός μου χώρος.

Έχω παραβατική συμπεριφορά στην κοινά ορθόδοξη σκέψη για τη μουσική, λειτούργησα πάντα σαν μουσικός ακτιβιστής. Γενικά είμαι ένας δημιουργικός παραβάτης στις κάθε είδους ορθοδοξίες, κοινωνικές, θρησκευτικές, εκπαιδευτικές, κλπ.

EIMAI ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΕΔΟΜΕΝΟΣ

O δημιουργικός αυτοσχεδιασμός είναι το όχημα και στη μουσική μου και στη ζωή μου. Όταν βγω στην σκηνή γίνομαι όργανο και τα κρουστά μετατρέπονται σε ανθρώπους. Δεν είμαι ποτέ μόνος μου. Κάθε όργανο που χρησιμοποιώ είναι και ένας μουσικός με τον οποίο παίζω μαζί. Όπως κανένας άνθρωπος δεν είναι μια πραγματικότητα, μια κατάσταση, έτσι και τα όργανα δεν μπορεί να είναι μια κατάσταση.

Σε ζωντανό, ειλικρινή διάλογο, μαζί βρίσκουμε τα σημεία που εκείνη την μέρα, στο συγκεκριμένο χώρο, θα μας κάνουν να επικοινωνήσουμε και να μιλήσουμε με τον κόσμο.

Μπορεί να μην έχω διάθεση, αλλά τα όργανα μου να είναι λαμπερά, ο ήχος τους να είναι καθαρός, γλυκός, τότε προσαρμόζομαι φτιάχνω την διάθεση μου….

Υπήρξαν στιγμές που ήμασταν και οι δύο καλά, όπου τότε φτάνουμε στην υπέρβαση, αγγίζουμε άλλες αλήθειες. Αυτό μπορεί να γίνει παίζοντας οποιοδήποτε είδος μουσικής και αυτό γιατί εγώ δεν ξεχωρίζω τα είδη.

Δεν τα έχω κλισαρισμένα στο μυαλό μου, για να κινηθώ με αυτόν ή με τον άλλο τρόπο. Τα αντιμετωπίζω απλά σαν μουσική, σαν ήχο.

Αυτό για να το πετύχει ένας σπουδαστής κρουστών και ντραμς πρέπει να μην σπουδάσει είδος μουσικής (όπως γίνεται σε πολλών ειδών σχολές και ωδεία) αλλά να μαθαίνει το όργανο πέρα από στυλ. Συνήθως οι σπουδαστές αυτών που αποκαλούμε κλασικών (συμφωνικών) οργάνων, μαθαίνουν κλασική μουσική, οι σπουδαστές ντραμς μαθαίνουν jazz, rock, κλπ. Οι σπουδαστές κρουστών μαθαίνουν παραδοσιακές μουσικές.

Πιστεύω ότι όλα έχουν γίνει πολύ κλισαρισμένα – πατέντες που εάν είσαι έξω από αυτές δεν πείθεις κανέναν πια. Μπήκε και η μουσική ειδικότερα η τεχνική στο μύλο της βιομηχανίας, ότι βγαίνει διαφορετικό αποσύρεται από την αγορά για αντικατάσταση.

Βέβαια για να αναπτύξεις την τεχνική σε ένα όργανο πρέπει να ασχοληθείς με το είδος μουσικής που αυτό το όργανο αντιπροσωπεύει. Από αυτό το σημείο όμως μέχρι του να μη μαθαίνεις καθόλου σαν γενικότερη λογική εκπαιδευτική το πώς μπορείς να ασχοληθείς με κάτι περισσότερο να παίξεις και διαφορετικά πράγματα, να μπορείς να ανακαλύψεις καινούργιους ήχους, να αυτοσχεδιάσεις, η απόσταση είναι πολύ μεγάλη. Αυτό εννοώ όταν αποκαλώ την τεχνική εκμάθηση ενός κρουστού οργάνου στείρα και κλισαρισμένη.

Γιατί πιστεύω πια ότι η λογική της πατέντας δεν περιορίζεται μόνο στην εκμάθηση της τεχνικής αλλά μένει και στο μυαλό στη σκέψη, και αυτό είναι το πρόβλημα.

***

Εγώ πιστεύω ότι πρέπει κάποιος σπουδαστής να μαθαίνει πώς να χειρίζεται το όργανο, έτσι ώστε να μπορεί να το χρησιμοποιεί όπου θέλει, ανάλογα με τις ανάγκες και το προσωπικό του ύφος. Αυτό το τελευταίο πρέπει να αποτελεί μέρος της παιδείας του μουσικού και να αναπτύσσεται διαρκώς. Αν κάποιος θελήσει να παίξει jazz π.χ. να ασχοληθεί μετά με τα χαρακτηριστικά που αφορούν αυτό το είδος. Αλλά πριν να έχει γνωρίσει το όργανο έτσι ή αλλιώς. Στα ντραμς εγώ αυτό προσπαθούσα να δείξω, (τώρα το σταμάτησα και αυτό). Να μάθει κάποιος να το χειρίζεται, να εκφράζεται, να το γνωρίσει, να το κατανοήσει, να το αγαπήσει. Να ανακαλύψει καινούργια ηχοχρώματα, να παίξει κυρίως τον εαυτό του.

Πριν από όλα να καταλάβει τον κόσμο και μέσα από το όργανο να μπορεί να δείξει την ίδια τη ζωή.

Ένα είδος – στυλ μουσικής στην διαδικασία των σπουδών μπορεί να οδηγήσει τον σπουδαστή σε περιορισμούς των εκφραστικών του μέσων, δεδομένου ότι μαθαίνει να λειτουργεί με τους τεχνικούς, μελωδικούς, ρυθμικούς κλπ όρους, που έχει σαν βάση το είδος μουσικής που ασχολείται. Έτσι τα εκφραστικά μέσα αδυνατίζουν και περιορίζονται στους δρόμους που επιβάλλει το συγκεκριμένο στυλ.

Εκεί αρχίζουμε και μιλάμε για εκτελεστή καλό, κακό, μέτριο ή ικανό, άλλων ειδών μουσικής. Αλλά δεν μπορούμε να διακρίνουμε πού βρίσκεται η δημιουργικότητα του ίδιου του μουσικού, αφού δεν έχει καταφέρει μέσω του οργάνου που σπούδασε να μιλήσει για την πραγματικότητα την δική του, με τους δικούς του όρους και τα δικά του μέσα. Τις περισσότερες φορές εκτός από την ικανότητα, την ταχύτητα τεχνικής στο όργανο, δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Και το χειρότερο, υπάρχουν «μουσικοί» που υπηρετούν καλά, μέτρια, ή κακά, αυτό ή το άλλο είδος μουσικής και δεν έχουν την δυνατότητα να βγάλουν ούτε ήχο στο όργανο που παίζουν, εάν καλεστούν να αυτοσχεδιάσουν ή απλά να πουν κάτι διαφορετικό, να εκτεθούν.

Ο μουσικός ερμηνευτής είναι δημιουργός ή συνδημιουργός όταν βρίσκεται στη σκηνή.

Η διαδικασία συμβαίνει στη σκηνή μπροστά στο κοινό και πρέπει να μοιράζεται τα συναισθήματα του με το κοινό. Να οδηγείται από αυτό. Αυτό για μένα είναι ζωντανή σχέση ή τουλάχιστον αυτό κάνω εγώ.

Να υπάρχει αλληλεπίδραση. Βέβαια αυτό σημαίνει ότι πρέπει και το κοινό μιας συναυλίας να είναι ζωντανό και να προσέρχεται στη συναυλία με καλή διάθεση και ανοιχτή καρδιά.

Ο ακροατής να μάθει να ακούει το έργο, να συμμετέχει στις φορτίσεις του περιεχόμενου και όχι να ακούει ή να βλέπει τον εκτελεστή. Να αντιδράει στο έργο και όχι στο μουσικό. Συνήθως χειροκροτούμε τον μουσικό, εάν έπαιξε καλά ή άσχημα και όχι το έργο και φυσικό είναι ο μουσικός σε μια τέτοια διαδικασία, να κάνει επίδειξη των ικανοτήτων του.

Ο μουσικός που έχει μάθει να εκφράζεται μέσα από το όργανο του, μπορεί να ψάξει και πίσω από τις <νότες>, μπορεί να ψάξει το νόημα ενός έργου ώστε να βρει τα σημεία που αφορούν αυτόν και το κοινό της εποχής που απευθύνεται.

Έτσι που η συναυλία να γίνεται δημιουργική, να μιλάει και να διαμορφώνει καταστάσεις, να απαιτεί και να προτείνει, κοινωνικές δυναμικές που να μπορούν να αλλάξουν ακόμα και τον κόσμο.

Αρκεί η μουσική πράξη να είναι δημιουργική, αλλιώς έχουμε μια παράθεση από νότες ή λέξεις, από καλούς, κακούς, ή πολύ καλούς εκτελεστές.

Δηλαδή μια διαδικασία που στην ουσία δεν αφορά κανέναν. Ε, και λοιπόν;

Κατά τη γνώμη μου αυτό ισχύει για όλα τα είδη. Βλέπε κλασική μουσική, ρεμπέτικα, παραδοσιακή μουσική που έχει μείνει στο επίπεδο του φολκλόρ, jazz κλπ.

Μήπως δεν είναι φολκλόρ ή τάδε συμφωνική ορχήστρα με το τάδε ντύσιμο, στον Χ χώρο που παίζει με τον Χ τρόπο και ένα κοινό που αντιδρά με τον Χ τρόπο, ή ένα jazz σχήμα με τα Χ χαρακτηριστικά.

Αυτή η μουσική δεν κάνει για αυτόν το χώρο, δεν παίζεται με αυτό το ντύσιμο, δεν πρέπει να αντιδρούμε έτσι ή αλλιώς κλπ.

Δηλαδή κανόνες συμπεριφοράς ενός νεκρού, χωρίς φαντασία συστήματος, κοινωνικής σκέψης και σε τελευταία ανάλυση ένα σύστημα ασεβές προς την τέχνη και την ζωή γενικότερα και βέβαια ασεβές προς τους δημιουργούς που υποτίθεται με αυτούς τους τρόπους τιμά….

Και είναι πολλοί παγιδευμένοι σε αυτή την διαδικασία, μουσικοί και ακροατές.

*** 

Την εποχή εκείνης της σχολής δημιουργήθηκε και ένα άλλο σχήμα. Το ονομάσαμε ΝΟΤΕS. Αποτελείτο εκτός από εμένα στα ντραμς από 2 σπουδαίους μουσικούς. Ήταν ο Βασίλης Μπαξεβανάκης κιθάρα (Κορίνθιος, έτσι έχασα την πρωτοκαθεδρία του μοναδικού «γνωστού» μουσικού της Κορίνθου, κρατάω σταθερά 35 χρόνια όμως την πρώτη θέση του καλύτερου ντράμερ της πολυκατοικίας μου) και ο Γιώργος Ζηκογιάννης ηλ. Μπάσο. Αυτό το σχήμα δεν κράτησε πολύ αλλά άφησε τη σφραγίδα του στα μουσικά πράγματα. Διαλύθηκε γρήγορα.

Η σχολή μετά από 3 χρόνια έκλεισε, το 1992 την μετέφερα στην Πάτρα (σε δύο διαφορετικούς χώρους ως "εργαστήρι κρουστών Πάτρας") όπου αποφάσισα να ζήσω και να κάνω πράξη την αποκέντρωση. Ο πρώτος χώρος πλημμύρισε ο δεύτερος έπεσε από το σεισμό. Δεν με ήθελε η Πάτρα μάλλον. Όταν πήγα στη Πάτρα μετακόμισα στο χωριό Εγλυκάδα μέσα σε ένα κτήμα. Το πιο καλό αυτής της μετακόμισης τελικά ήταν ότι η κόρη μου η Νεφέλη 8 μηνών τότε έπαιξε στο χώμα, γνώρισε ζώα, ήρθε σε επαφή με τη φύση, απέκτησε χωριό και γνώρισε ανθρώπους με μεγάλο Α όπου συνεχίζει μέχρι σήμερα 12 χρόνια να πηγαίνει, το σημαντικότερο δώρο για ένα παιδί της πόλης, και το 1995 (αφού εγκατέλειψα σε μία νύχτα την Πάτρα) άνοιξα ξανά τη σχολή στο Κουκάκι στην Βείκου 33 σαν "Σχολή κρουστών και μουσικής τεχνολογίας" και μετά σαν "Σχολείο μουσικής πράξης" με συνεργάτη τον πιανίστα Αντρέα Συμβουλόπουλο. Φτιάξαμε και παράρτημα στην Πάτρα με την ονομασία "Σχολείο μουσικής πράξης Πάτρας" (αυτή η σχολή δεν έπαθε τίποτα) και με υπεύθυνο και σημερινό ιδιοκτήτη τον Βαγγέλη Γκούμα. Η σχολή στο Κουκάκι υπάρχει επίσης με υπεύθυνο τον Σπύρο Καραμήτσο.

Με τη Πάτρα είχα σχέσεις από το Διεθνές φεστιβάλ Πάτρας που ήταν Καλλιτεχνικός Διευθυντής ο Θάνος Μικρούτσικος και έπαιζα κάθε χρόνο, και από το Δημοτικό Ωδείο Πάτρας όπου δίδασκα για 3 χρόνια εάν θυμάμαι καλά. Πολλοί ακόμη μέχρι σήμερα νομίζουν ότι είμαι Πατρινός.

Το 2000 εγκατέλειψα το άθλημα (!) σχολές και αποφάσισα να τελειώνω με τις επιχειρηματικές δραστηριότητες και να ξαναασχοληθώ με το παίξιμο.

Σήμερα στο ωδείο τέχνης του Γιώργου Φακανά φιλοξενείται ένα τμήμα κρουστών με δική μου ευθύνη.

Νίκος Τουλιάτος

Μ' ένα κύμβαλο ...αλαλάζον; Αθήνα: Εκδόσεις Δρόμων, 2006.