Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2020

"Δεν είμαι ικανοποιημένος με τον εαυτό μου"






(Απόσπασμα ανέκδοτης συνέντευξης του Μάνου Ελευθερίου στα Μουσικά Προάστια. Φωτογραφίες: Ειρήνη Φιλιππίδου, Ερμούπολη).


Γράφω πάρα πολύ δύσκολα. Βέβαια, θα μου πεις ότι έχω κάνει μια τεράστια δουλειά εκδοτική. Πράγματι. Αυτό σημαίνει ότι δουλεύω πολύ όλη μέρα. Τώρα, τι έχει βγει απ’ όλη αυτή τη δουλειά, πόσο αξίζουνε αυτά τα πράγματα, δεν ξέρω. Δεν ξέρω αν όσα έγραψα θα ενδιαφέρουν τις επόμενες γενιές. Αν βρεθεί κάποιος που θα βρει κάτι, ένα αποκούμπι ή θα του δώσω μια χαρά ύστερα από είκοσι-τριάντα χρόνια… 

Διαχρονικό γίνεται ένα τραγούδι όταν εξακολουθεί κι ύστερα από είκοσι, τριάντα, σαράντα, πενήντα χρόνια. Δεν μπορείς να πεις ότι αυτό που κάνω τώρα θα είναι διαχρονικό τραγούδι. Το διαχρονικό το βρίσκεις ύστερα από πάρα πολλά χρόνια, και λες «ναι, είναι πράγματι διαχρονικό» ένα τραγούδι που βγήκε ύστερα από σαράντα χρόνια και το ακούς με την ίδια χαρά και ανάταση. Μην ξεχνάμε δυο μεγάλους παράγοντες που συνεργούν στη διαχρονικότητα ενός τραγουδιού: τη μαγεία της μουσικής και τη μαγεία της ερμηνείας. Όταν συμπέσουν και αυτά τα δύο σε καλούς στίχους, τότε κάνουμε το ευτυχισμένο τραγούδι. Φαίνεται ότι τα κατάφερα κάμποσες φορές.

Τώρα πια γράφω τραγούδια μόνο για τον εαυτό μου. Ουσιαστικά, πάντα αυτό έκανα, κι όταν ερχόταν κάποιος συνθέτης, του τα διάβαζα κι έλεγε «αυτό το θέλω». Πολλοί τα πήραν τα τραγούδια και τα ξεχάσανε στο σπίτι τους. Άλλοι τα χάσανε στον δρόμο. «Κάπου τα έβαλα και χαθήκανε» λέει. Δύο περιπτώσεις τέτοιες είχα τον περασμένο μήνα.








Δεν είμαι ικανοποιημένος με τον εαυτό μου. Έπρεπε να επιμείνω σε ορισμένα πράγματα που δεν επέμεινα. Ας πούμε, έπρεπε να γράψω μερικά ακόμη τραγούδια χωρίς ομοιοκαταληξία, να ξεφύγω από την τρομοκρατία της ομοιοκαταληξίας, να ξεφύγω από το κουπλέ-ρεφρέν. Έδειξα σε κάποιον, έναν συνθέτη μεγάλης ηλικίας, αυτά που γράφω τώρα και τρόμαξε. Του λέω «μα όλα έχουν αλλάξει, ας αλλάξει και το τραγούδι». Τίποτα - εκεί αυτός. Και δεν το επέβαλλε καμία αγορά αυτό· οι ίδιοι οι συνθέτες και οι ίδιοι οι τραγουδιστές το ζητούσαν.

Δεν κάνουνε πολιτικά τραγούδια. Με τέτοιο κακό που γίνεται στην Ελλάδα, δεν θα έπρεπε να υπάρχει ένας να βγάλει τέτοια τραγούδια; Μήπως δεν μπορούνε; Υπάρχει κι αυτό… μπορεί να μην μπορούνε να γράψουνε πολιτικό τραγούδι. Ο κόσμος παλαιότερα είχε ανάγκη αυτό το πολιτικό μήνυμα που είχε και ελπίδα μέσα του, και μια καταγγελία ορισμένων πραγμάτων. Αλλά ακριβώς την ίδια κατάσταση περνάμε και τώρα, που σημαίνει ότι το έχει ανάγκη ο κόσμος αυτό το πράγμα. Εάν βγει ένας νεαρός, ένας θαυμάσιος τραγουδιστής, ας πούμε ο Κωστής Μαραβέγιας που έχει κόσμο και ντουνιά πίσω του, και κάνει τέτοιο τραγούδι, θα δεις ότι ο κόσμος θα τιναχτεί στον αέρα. Απλά δεν θέλει να το κάνει.








Εικόνες από τη Σύρο έχω χρησιμοποιήσει πάρα πολλές και στα ποιήματά μου, και στα πεζά. Και στα τραγούδια μου, επίσης, αλλά χωρίς να αναφέρομαι συγκεκριμένα. Εκεί που λέω «κάμαρες που μύριζαν λιβάνι και του Ιορδάνη το νερό» θυμάμαι ότι ως παιδί που πήγαινα σε ένα σπίτι, μύριζε λιβάνι, μόλις είχαν θυμιατίσει. Σε αυτό το σπίτι πήγα ύστερα από 45 χρόνια, είναι μια μικρή πανσιόν τώρα, μπήκα μέσα, και λέω «μπορώ να μπω να το δω; Ερχόμουν μικρός». Και με αφήσανε. Είναι φοβερό να μπαίνεις σε ένα σπίτι ύστερα από πάρα πολλά χρόνια. Ορισμένα πράγματα που νόμιζες ότι ήταν πάρα πολύ μεγάλα είναι τόσο μικρά εάν τα δεις ύστερα από τόσα χρόνια. Μια σταλίτσα φαίνονται, αλλά στο μυαλό σου παίρνανε τεράστιες διαστάσεις.

Επίσης, μου ’ρχονται στο μυαλό οι ήχοι, οι μυρωδιές - μυρωδιές φαγητών, για παράδειγμα. Όταν πάω σ’ ένα σπίτι και μαγειρεύουν κι έρχεται η μυρωδιά, ξέρω τι μυρωδιά είναι κι αμέσως πάει πίσω στη Σύρο η σκέψη, σε μια μυρωδιά συγκεκριμένη και σ’ έναν ορισμένο χώρο. Ας πούμε, υπάρχει μια κυρία που φτιάχνει ψάρια σαβόρι, με δεντρολίβανο, ξύδι, σάλτσα κλπ. Φτιάχνουν αυτή τη σάλτσα την πάρα πολύ ωραία για να μην πετάξουν τα τηγανητά ψάρια - τα τρώνε την επόμενη μέρα. Αυτοί ήταν τρόποι για να κάνουν οικονομία οι άνθρωποι. Στα παλιά χρόνια είχαν το μπάλωμα, ας πούμε, που έχει καταργηθεί πλέον.

Μάνος Ελευθερίου






(Απαγορεύεται η αναπαραγωγή μέρους ή του συνόλου του κειμένου ή των φωτογραφιών - Μουσικά Προάστια).

WLSFW - Featuring



Δελτίο τύπου (2018)


WLSFW 

Featuring 


Wachsman, Phil (βιολί, electronics) 
Lytton, Paul (Ντραμς, Percussion, Live Electronics, Όργανα ιδιοκατασκευής) 
Sandell, Sten (πιάνο) 
Floridis, Floros (κλαρινέτο, μπάσο κλαρινέτο) 
Wooley, Nate (τρομπέτα) 

Το Featuring είναι η σύμπραξη 5 κορυφαίων μουσικών της free jazz / avant-garde jazz. Πρόκειται για ηχογράφηση της εμφάνισης του κουιντέτου, στις 6 Μαΐου 2016 στο Φεστιβάλ «Ulrichsberger Kaleidophon» στην Αυστρία. 

Φλώρος Φλωρίδης: ο κλαρινετίστας και σαξοφωνίστας Φλώρος Φλωρίδης έχει στο ενεργητικό του περισσότερα από 25 άλμπουμ ξεκινώντας από το 1979 και τον διπλό δίσκο Αυτοσχεδιάζοντας στου Μπαράκου με τον Σάκη Παπαδημητρίου – ο πρώτος avant-jazz δίσκος που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα – περνώντας σε άλμπουμ όπως το Well,anything can happen (Puzzlemusik, 2009) που έγινε σε συνεργασία με τον Nicky Skopelitis και τον Μπάμπη Παπαδόπουλο και φτάνοντας στην σημερινή κυκλοφορία. Στην πορεία – και ενώ τα τελευταία πολλά χρόνια μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στο Βερολίνο και την γενέτειρα του Θεσσαλονίκη – έχει διανύσει μία πολύ σημαντική διαδρομή στον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό, την πειραματική μουσική και την free jazz ανοίγοντας νέους δρόμους στην σύγχρονη ευρωπαϊκή μουσική. 

Από τους πολυάριθμους σταθμούς αυτής της συναρπαστικής πορείας ενδεικτικά αναφέρονται επίσης οι συνεργασίες του με: Okay Temiz, Günter “Baby” Sommer, Akira Ando, Michael Griener και πολλοί άλλοι. 

Paul Lytton: Με δισκογραφία που αποτελείται από πολλά άλμπουμ σε μια σειρά από εταιρείες όπως ECM, Intact και άλλες, είτε σε ντουέτα με τον Evan Parker είτε ως τρίο με τον EvanParker και τον Barry Guy, ο περκασιονίστας Paul Lytton, είναι ένας εφευρετικός κρουστός, με προσωπικότητα στην υφή των ήχων που παράγει στην παράδοση της ευρωπαϊκής ελεύθερης τζαζ και πρωτοπόρος στην ηλεκτρονική επεξεργασία ήχου και τη χρήση οργάνων δικής του εφεύρεσης που φτιάχνει σπίτι του. Ο Lytton έκανε τις πρώτες αξιοσημείωτες εμφανίσεις του στη βρετανική δημιουργική μουσική σκηνή στα τέλη της δεκαετίας του '60 και η επιρροή του -ιδιαίτερα στα live electronics- είναι ακόμη ορατή στον πειραματισμό μιας νέας γενιάς αυτοσχεδιαστών 30 χρόνια αργότερα.

Phil Wachsman: Ο βιολονίστας Φιλ Ουάξμαν, με καταγωγή από την Καμπάλα της Ουγκάντα, έχει συμμετάσχει σε δεκάδες άλμπουμ ελεύθερου αυτοσχεδιασμού από το 1976 ως τις μέρες μας. Έχει και αυτός συνεργαστεί με τον Evan Parker, καθώς και με τον Roscoe Mitchell και πολυάριθμους άλλους μουσικούς τόσο από τον χώρο της free jazz και του ελεύθερου αυτοσχεδιασμού, όχι μόνο παίζοντας βιολί αλλά και με electronics.

Sten Sandell: O Σουηδός πιανίστας, συνθέτης, παραγωγός Sten Sandell δισκογραφεί από το 1983, είτε solo, είτε σε συνεργασία με άλλους μουσικούς της σύγχρονης (contemporary) και όχι μόνο μουσικής όπως Emil Strandberg, Paal Nilssen-Love, Sverrir Gudjonsson, Johan Berthling, Chris Cutler και πολλούς άλλους. Από το 2013 διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του Gothenburg.

Nate Wooley: Ο αμερικανός Nate Wooley είναι από τους πιο περιζήτητους τρομπετίστες των jazz, impro και noise σκηνών του Brooklyn. Έχει συνεργαστεί με μορφές των σκηνών αυτών προεξάρχοντος του John Zorn, όπως επίσης και με τους Yoshi Wada, Anthony Braxton, Eliane Radigue, Ken Vandermark, Fred Frith, Evan Parker και άλλους. Η δισκογραφία του ξεκινά το 2005 (solo ή με διάφορες συνεργασίες) και αριθμεί αρκετές δεκάδες άλμπουμ με πιο πρόσφατο το φετινό (2018) Of Echoing Bronze με τον Νορβηγό Torben Snekkestad.

Μίξεις και Mastering: Gerald Schauder 
Σχεδιασμός Εξωφύλλου - Artwork: Anna Lytton



Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2020

Μαρία Λατσίνου & Mokita: Λάρυμνα





Δελτίο τύπου (2018)



Μαρία Λατσίνου & Mokita 

Λάρυμνα 


Στο τέλος της ημέρας 
Κάτω από τον ίδιο ουρανό 
Κάτω από τα ίδια αστέρια 
Κοιμόμαστε όλοι 

Τα τραγούδια του άλμπουμ Λάρυμνα ηχογραφήθηκαν το περασμένο καλοκαίρι σε μια αγροικία στη Λάρυμνα Φθιώτιδας. Με την πολύτιμη βοήθεια του Μανώλη Αγγελάκη το σχήμα έστησε στούντιο και μέσα από τη δημιουργική διαδικασία που ακολούθησε ηχογράφησε σε διάστημα 6 ημερών όλα τα τραγούδια του άλμπουμ. Αξίζει να σημειωθεί ότι το σχήμα εγκαταστάθηκε στη Λάρυμνα έχοντας ολοκληρωμένα και προβαρισμένα πέντε μόνο από τα τραγούδια του άλμπουμ. Τα υπόλοιπα πέντε γεννήθηκαν επί τόπου κατά την διαδικασία των ηχογραφήσεων. 

4 από τα τραγούδια του άλμπουμ είναι σε μουσική και στίχους του Χρήστου Αλεξόπουλου, ενώ τα υπόλοιπα είναι συλλογικές συνθέσεις των Mokita και της Λατσίνου (σε διάφορους συνδυασμούς μελών) πάνω σε αρχικές ιδέες του Αλεξόπουλου. 

Το εναρκτήριο τραγούδι «Αυτό» είναι μελοποίηση του ποιήματος «Δημοτικό» από την ποιητική συλλογή της Ευγενίας Λουπάκη Το σπίτι από μακριά (Μελάνι, 2017). Οι στίχοι του ρεφραίν στο «Κούρος» είναι αυτούσιο απόσπασμα από το βιβλίο Όταν έφυγαν τ’αγάλματα της Αγγελικής Δαρλάση (Μεταίχμιο, 2015). 

Της κυκλοφορίας του άλμπουμ προηγήθηκε η κυκλοφορία του digital single «Σφίγγει ο κλοιός» που λειτούργησε ως προπομπός. Σε ανάλογο κλίμα με το single και το tour de force του άλμπουμ, το 9λεπτο «Παγίδα», ενώ καθώς εξελίσσεται η ακρόαση το κλίμα σταδιακά μεταλλάσσεται από το σκοτεινό στο στοχαστικό με χαρακτηριστικότερα ίσως τραγούδια αυτής της διάθεσης τα «Όλα αυτά που δεν θα γίνουν ποτέ» και «Στο τέλος της ημέρας». H Λάρυμνα κλείνει με το ομότιτλο οργανικό track που είναι ένας αυτοσχεδιασμός του σχήματος σε Λόκριο τρόπο. 

Η Μαρία Λατσίνου στο παρελθόν έχει κυκλοφορήσει τα άλμπουμ «Μια Ανάσα Δρόμος» (Puzzlemusik, 2015) και «Μια Ανάσα Μετά: Live @ ΙΛΙΟΝ plus» (Puzzlemusik, 2017) από τα οποία ξεχώρισε ραδιοφωνικά κυρίως το τραγούδι «Χαμένη γενιά». Τα άλμπουμ απέσπασαν πολύ θετικές κριτικές για τις ερμηνευτικές ικανότητες της Μαρίας, για το νέο ήχο που πρότειναν, για τις συνθέσεις του Χρήστου Αλεξόπουλου και για τις ιδιαίτερες ενορχηστρώσεις και την εκτελεστική δεινότητα που πρόσφερε όλη η ομάδα των μουσικών που συμμετείχαν σε αυτά. Η σύνθεση του σταθερού σχήματος που υποστήριξε την Μαρία Λατσίνου από το 2015 σταθεροποιήθηκε από το προηγούμενο ήδη άλμπουμ κι έτσι στο Λάρυμνα αποκτά πλέον όνομα. 

Mokita: Λέξη της φυλής Kivila (Παπούα - Νέα Γουινέα) που σημαίνει "Η αλήθεια που όλοι γνωρίζουν αλλά έχουν συμφωνήσει να μη μιλούν για αυτή" 

Τους Mokita αποτελούν οι: Χρήστος Αλεξόπουλος (πιάνο - πλήκτρα), Γιώργος Ανδρουλάκης (κρητική λύρα με συμπαθητικές χορδές), Βάσω Μιχαηλίδου (ακορντεόν, δεύτερα φωνητικά), Γιώργος Λιάπης (ηλ. μπάσο), Φοίβος Βαλαβάνης (τύμπανα).

Ενορχήστρωση: Συμμετοχή και συνεργασία των μουσικών
Παραγωγή: Χρήστος Αλεξόπουλος
Ηχοληψία: Μανώλης Αγγελάκης
Μίξεις: Μανώλης Αγγελάκης με τη συνδρομή του Γιώργου Λιάπη
Mastering: ΓιώργοςΠρινιωτάκης (Artracks Studios)
Σχεδιασμός Εξωφύλλου - Artwork: Ελένη Κεσαπίδου




Γιώργος Τσιριγώτης: Μεταμόρφωση






Δελτίο τύπου (2017)

Κυκλοφόρησε η δεύτερη δισκογραφική δουλειά του Γιώργου Τσιριγώτη, με τίτλο «Μεταμόρφωση», σε στίχους του Πρόδρομου Κοσμίδη.

Ο νέος δίσκος αποτελείται από 13 τραγούδια. Τραγουδούν ο Γιώργος Τσιριγώτης, ο Γιώργος Νταλάρας και η Μαριαστέλλα Τζανουδάκη.

Κύριος άξονας της δουλειάς είναι το υπαρξιακό τραγούδι, ο έρωτας, ο θάνατος και η σχέση του ανθρώπου με την κοινωνία. Οι δύο δημιουργοί έχουν προσεχτικά φτιάξει τα τραγούδια, έτσι ώστε να υπάρχει ενότητα και το ένα να συμπληρώνει το άλλο. Παρά την πυκνή θεματολογία του, αποπνέει αισιοδοξία, φως, δύναμη και σε συνδυασμό με τις ποικίλες ενορχηστρώσεις και διαφορετικά μουσικά μοτίβα (πότε δυτικότροπα, πότε ανατολίτικα) κρατά έντονα το ενδιαφέρον του ακροατή.

Στο cd συμμετέχουν οι εξαιρετικοί μουσικοί: Νεοκλής Νεοφυτίδης (πιάνο), Απόστολος Βαγγελάκης (κλαρίνο, φλάουτο, καβάλ), Θανάσης Σοφράς, Θοδωρής Κουέλης (κοντραμπάσο), Γιάννης Μουτσάκης (κρουστά), Άρης Κούκος (μπουζούκι, μαντολίνο), Στέλιος Αλεξόπουλος (μπουζούκι, Γιάννης Οικονόμου (όμποε), Χρήστος Τσιαμούλης (λαγούτο), Βασίλης Κετεντζόγλου, Γιώργος Τσιριγώτης, Γιώργος Νταλάρας (κιθάρες).

Εξώφυλλο του cd: π​ίνακας του Brian Flynn


Λίγα λόγια για τον Γιώργο Τσιριγώτη

Ο Γιώργος Τσιριγώτης, γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά. Σπούδασε στην Καλιφόρνια των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου έζησε για δέκα χρόνια. Εκεί, μελέτησε με εξαιρετικούς δασκάλους φωνητική και μουσική και συνεργάστηκε με γνωστούς μαέστρους της Β. Καλιφόρνιας, διεθνείς μουσικούς και κλασικές ορχήστρες (Zoila Munoz, Michael Goodwin, Marla Volovna), τραγουδώντας όπερες και άριες, κυρίως του ιταλικού ρεπερτορίου.

Ταυτόχρονα συμμετείχε σε μικρότερα μουσικά σχήματα, παίζοντας παραδοσιακές μουσικές της χώρας μας και της Μεσογείου. Από το 2010 συνεργάζεται στενά με κάποιους από τους μεγαλύτερους δεξιοτέχνες της ελληνικής μουσικής σκηνής, όπως τους: Κυριάκο Γκουβέντα, Θανάση Βασιλά, Ντάσο Κούρτη, Θανάση Σοφρά καθώς και με τον Μανώλη Καραντίνη και τον Ανδρέα Τσεκούρα, έχοντας παρουσιάσει σε μουσικές σκηνές, όπως στις «Χίλιες και δύο Νύχτες», στο “Half Note”, στο “Ρυθμός Stage”, στο «Γυάλινο Μουσικό Θέατρο» κ.ά αφιερώματα για τον Βασίλη Τσιτσάνη και τον Μίκη Θεοδωράκη, αλλά και δικές του πολύ ιδιαίτερες μουσικές προτάσεις, όπως τα «4 πρόσωπα ενός τενόρου».

Το 2014 κυκλοφόρησε την πρώτη δισκογραφική δουλειά «Άνεμος».

Τα Χριστούγεννα του 2015 ήταν καλεσμένος ως σολίστας να τραγουδήσει άριες και παραδοσιακά τραγούδια της Κωνσταντινούπολης του 19 ου αιώνα στο Ωδείο Αθηνών. Τον Ιανουάριο του 2016 πήρε μέρος στην φιλανθρωπική συναυλία στην Lake Francis California για έναν οργανισμό υποστήριξης ανάδοχων παιδιών, όπου όλα τα έσοδα συγκεντρώθηκαν για το σκοπό αυτό.



Ένα ενδιαφέρον άρθρο για τον Βαγγέλη Κατσούλη







Βαγγέλης Κατσούλης: Ένας ευγενής καλλιεργητής των ήχων


«Πάνω απ’ όλα, είναι ένας καλός άνθρωπος» ακούει να λένε συχνά. Σε αυτό ο Βαγγέλης Κατσούλης δίνει μεγαλύτερη σημασία, παρά στα όσα κολακευτικά έχουν ειπωθεί για τη μουσική του. Ο ίδιος δηλώνει αγρότης στο κτήμα του στην Παλλήνη, «καλλιεργητής των ήχων» και ερασιτέχνης μουσικός



του Ιλάν
(εφημερίδα Η ΑΥΓΗ, 3 Φεβρουαρίου 2020)


«This fucking music is fucking amazing!» του έφτυσε στα μούτρα ένα πανκιό. Ο Βαγγέλης νόμισε πως θα τον... έδερνε (!) πριν καταλάβει ότι έτσι εξέφραζε ενθουσιασμό, την απόλυτη επιδοκιμασία του, ο νεαρός Βρετανός φιλόμουσος. Φαινόμενα των καιρών, της σκληρής εποχής του Διαδικτύου;

Τα έργα του γύρω από την ηλεκτρονική μουσική άρχισαν να προκαλούν το ενδιαφέρον των ξένων δισκογραφικών, συλλεκτών και DJ’s σε όλο τον κόσμο. Άμστερνταμ, Λονδίνο, οι προτάσεις για νέους δίσκους και συναυλίες πλήθαιναν, οι αίθουσες γέμιζαν. Τα εισιτήρια στα ευρωπαϊκά φεστιβάλ και οι δίσκοι -οι αυθεντικοί ή τα πιο πρόσφατα remix τους- εξαντλούνταν από την πρώτη μέρα της κυκλοφορίας τους.

Συχνά, όλα αυτά ερήμην του συνθέτη, που βρέθηκε να απολαμβάνει μια διεθνή καταξίωση που δεν είχε ούτε καν φανταστεί στα προηγούμενα χρόνια. Βρέθηκε σε έναν άγνωστο μουσικό κόσμο, μπροστά σε ένα εντυπωσιασμένο ετερόκλητο κοινό που έκανε ουρά για να πλησιάσει τον άγνωστο -ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε- Έλληνα μουσικό μετά τη συναυλία.

«Πάνω απ’ όλα, είναι ένας καλός άνθρωπος» ακούει να λένε συχνά. Σε αυτό ο Βαγγέλης Κατσούλης δίνει μεγαλύτερη σημασία, παρά στα όσα κολακευτικά έχουν ειπωθεί για τη μουσική του. Ο ίδιος δηλώνει αγρότης στο κτήμα του στην Παλλήνη, «καλλιεργητής των ήχων» και ερασιτέχνης μουσικός, αν και βρίσκεται στο μουσικό «παιχνίδι» πάνω από 35 χρόνια, έχοντας ήδη κυκλοφορήσει είκοσι προσωπικούς δίσκους.

Ξεκίνησε να ηχογραφεί στα χρόνια της Praxis Records του απόντα φίλου Κώστα Γιαννουλόπουλου, με ένα έργο -το "Minimal Suite"- που παίχτηκε στην αίθουσα συναυλιών του Ινστιτούτου Goethe της Αθήνας, στη διάρκεια των Praxis Festivals της δεκαετίας του 1980. Ο διορατικός ραδιοφωνικός παραγωγός και συγγραφέας τού σύστησε να επικεντρώσει τη μουσική του δημιουργία σε θεματικά (concept) άλμπουμ με ενιαίο χαρακτήρα και αισθητική.

Η συνέχεια ΕΔΩ

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2020

Οι Tales from the Box στο Νομισματικό Μουσείο




ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ


Ένα καλειδοσκόπιο εικόνων, ήχων, αναμνήσεων και βιωμάτων μέσα από διαφορετικές ιστορίες θα παρουσιάσει το μουσικό σχήμα Tales from the Box στο Café του Νομισματικού Μουσείου Αθηνών, την Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου.

Μουσικές ιστορίες βγαλμένες μέσα απ’ το κουτί που κουβαλάει ο καθένας μας και συνθέτουν το soundtrack της ζωής του, με ένα βιολοντσέλο κι ένα ακορντεόν.

Δύο όργανα που είναι πολύ κοντά στην ανθρώπινη φωνή και παράλληλα τα συναντάμε σε πολλά και διαφορετικά είδη μουσικής. 

Δύο εξαιρετικοί καλλιτέχνες που τους αρέσει να παίζουν πολλά είδη μουσικής και να τα ανακατεύουν, δημιουργώντας ιστορίες που φέρνουν στο νου κλασικά έργα, παλιό ραδιόφωνο, διεθνή κι ελληνικό κινηματογράφο, αλλά και μουσικές και ακούσματα από προηγούμενες δεκαετίες μέχρι σήμερα.

Αξίζει να σημειωθεί, ότι οι Tales from the Box θα δώσουν μια μεγάλη συναυλία στις 24 Μαρτίου 2020 στην αίθουσα της Φιλαρμονικής της Οδησσού! 

Το σχήμα Tales from the Box αποτελούν οι:
Θάνος Σταυρίδης: ακορντεόν
Στέλλα Τέμπρελη: βιολοντσέλο

Ο Θάνος Σταυρίδης είναι ένας απ’ τους πιο αναγνωρισμένους μουσικούς στον χώρο του ακορντεόν, με συνεργασίες τόσο σε παραστάσεις όσο και στην δισκογραφία με κάποιους απ’ τους μεγαλύτερους και πιο γνωστούς τραγουδιστές, αλλά και συνθέτες και μουσικούς τόσο στην Ελλάδα, όσο και στα Βαλκάνια. Τον Μάϊο του 2016 κυκλοφόρησε από την Kyklos Records την πρώτη του ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά, με τίτλο «Με μια βαλίτσα όνειρα», η οποία περιέχει περιέχει 12 δικές του ορχηστρικές συνθέσεις, στις οποίες παίζουν συνολικά 27 μουσικοί από Ελλάδα και άλλες βαλκανικές χώρες, ενώ σ’ ένα τραγουδάει και η Ματούλα Ζαμάνη. Ο δίσκος έχει αποσπάσει πολύ καλές κριτικές στο εξωτερικό, έχοντας airplay σε σταθμούς της Αυστραλίας, της Αργεντινής, αλλά και σ’ όλη την Ευρώπη. Έχει ψηφιστεί μέσα στους 10 καλύτερους δίσκους έθνικ μουσικής στο σταθμό Rutes del so της Βαρκελώνης, ενώ είναι υποψήφιος στην κατηγορία “Μουσικές του κόσμου του" της Ένωσης Γερμανών Κριτικών. 

Η Στέλλα Τέμπρελη είναι γεννημένη στη Θεσσαλονίκη. Απόφοιτη του Πανεπιστημίου Μακεδονίας του τμήματος Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης με ειδίκευση στο βιολοντσέλο, καθώς επίσης και κάτοχος διπλώματος με βαθμό άριστα παμψηφεί. Με συντροφιά το βιολοντσέλο της έχει πραγματοποιήσει πλήθος συναυλιών, έχει διακριθεί σε διαγωνισμούς μουσικής δωματίου και έχει παρακολουθήσει σειρά σεμιναρίων. Επιπρόσθετα, έχει συμμετάσχει δισκογραφικά και έχει σημειώσει σημαντικές συνεργασίες μεταξύ των οποίων και αυτές με τον Νίκο Κυπουργό, τον Γιώργο Καζαντζή, τον Δημήτρη Μαραμή, τη Λίνα Νικολακοπούλου, τον Θοδωρή Βουτσικάκη, τον Γιάννη Παπαγεωργίου, τη Σοφία Αβραμίδου κ.α. Από το 2015 διδάσκει βιολοντσέλο σε μουσικά σχολεία καθώς και σε ωδεία της χώρας.



Αφιέρωμα στον Θάνο Μικρούτσικο, στα Τρίκαλα




Ο "Συνθέτης των ποιητών", ο "Μελοποιός των ποιημάτων"... Ο άνθρωπος που ταύτισε το όνομα του με τους αγώνες της Ελλάδας και έντυσε με τη μουσική του τα πιο "αναρχικά" ποιήματα. Κώστας Τριπολίτης, Άλκης Αλκαίος, Νίκος Καββαδίας, Γιάννης Ρίτσος, Ναζίμ Χικμέτ, λίγοι από τους ποιητές που μελοποίησε.

Ένα μουσικό αφιέρωμα στον Θάνο Μικρούτσικο.

Σε αυτό το ταξίδι παρέα θα έχουμε το μουσικό σχήμα "Ίμερος" με τους Χρίστο Μοδέστου στο τραγούδι και τη Μαρία Τύμπα στο πιάνο.

Το μουσικό ντουέτο "Ίμερος", ξεκίνησε τη συνεργασία του το 2013 στην Αθήνα. Από τότε, έχουν παίξει σε πολλούς χώρους, μουσικές σκηνές και θέατρα της Ελλάδας και του εξωτερικού. Έχουν συμπράξει κατά καιρούς με διάφορους καλλιτέχνες της νεότερης μουσικής σκηνής. Ο στόχος και ο σκοπός τους είναι να φέρουν ξανά στα αφτιά του κοινού τον "καθαρό ήχο", την κλασσική δηλαδή ερμηνεία και απόδοση που απορρέει μέσα από την μουσικολογική και μουσική έρευνα του κάθε έργου που παρουσιάζουν. Στο παρελθόν έχουν κάνει μουσικά αφιερώματα σε Έλληνες συνθέτες και ποιητές, αλλά και σε εποχές του Ελληνικού τραγουδιού.

Σάββατο, 7 Μαρτίου 2020
21:30
Σουίτα art cafe
Στρ. Σαράφη 18, Τρίκαλα
2431020676
Είσοδος 3 ευρώ

Ζεστά Ποτά 30 χρόνια μετά





Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας 

Ζεστά Ποτά 30 χρόνια μετά 


Τα ΖΕΣΤΑ ΠΟΤΑ κυκλοφόρησαν πριν από 30 χρόνια (Απρίλιος 1985). 

Ο λόγος που ξαναγράφτηκαν και επανεκδίδονται τώρα, είναι μια υπόσχεση που είχαμε κάποτε δώσει στους εαυτούς μας. Αυτός ο πρώτος και σημαδιακός για τη ζωή μας δίσκος, θα γυρίσει κάποια στιγμή πίσω, για να πάρει τη θέση του στη βιβλιοθήκη, ανάμεσα στα ταξίδια του Γκιούλιβερ, τα παραμύθια των αδερφών Γκριμ και τις ιστορίες του Ιουλίου Βερν… 

Επιτέλους γύρισε… 

Τον παλεύαμε δύο ολόκληρα χρόνια (2014 - 2015), γιατί δε θέλαμε να κάνουμε μια διασκευή. Αυτό θα ήταν εύκολο. Αντίθετα, θέλαμε να ξαναφτιάξουμε τα ΖΕΣΤΑ ΠΟΤΑ, νότα - νότα, έτσι ακριβώς όπως γράφτηκαν το 1985. 

Αυτή ήταν και η δυσκολία της όλης προσπάθειας. Κάποιες ενορχηστρωτικές πινελιές 30 χρόνια μετά έγιναν αυθόρμητα, χωρίς φυσικά να είναι απαραίτητες. Με ή χωρίς αυτές, τα ΖΕΣΤΑ ΠΟΤΑ είναι αυτά που είναι. 

Ήρθε στο στούντιο ο Γιάννης Σπάθας, είχαμε τις λούπες του Νίκου Αντύπα, βρήκαμε μια φωτογραφία που συμβολίζει αυτή την επιστροφή και τα ΖΕΣΤΑ ΠΟΤΑ αχνίζουν ακόμα. 

Παράξενος δίσκος… 

Μας κοιτάζει τώρα από το ράφι της βιβλιοθήκης και μας χαμογελάει, σαν καραβάκι που περιπλανήθηκε στις θάλασσες όλου του κόσμου και επιτέλους επέστρεψε στο λιμάνι από όπου ξεκίνησε τόσα χρόνια πριν. 

Χάρης - Πάνος 
Δεκέμβριος 2015 


(Το CD κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μετρονόμος)

Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2020

Ο Φοίβος Δεληβοριάς γράφει για το νέο βιβλίο του Αλέξη Βάκη




 ΄



Ο πρόλογος του γνωστού τραγουδοποιού από το Ένα παλιό πικάπ Dual με το ηχείο για καπάκι.



Υπάρχει ένας πνευματικός χώρος που κάποιοι από μας αναγνωρίζουν ως τέτοιον, ζουν γύρω απ’ αυτόν, ανασαίνουν επειδή υπάρχει, κινδυνεύουν επειδή του ορκίστηκαν αιώνια αφοσίωση: ο χώρος αυτός είναι το Ελληνικό Τραγούδι.

«Κι είναι κάτι τραγικό», όπως θα έλεγε ο Άκης Πάνου, το γεγονός ότι τα κείμενα που αφορούν τον συγκεκριμένο χώρο, κείμενα σκέψης και πνοής, κείμενα που να τον τροφοδοτούν και να τον ανακατεύουν, κείμενα που να του επιστρέφουν με γραφή αποφασιστική και εμπνευσμένη τη ζωή που μας έδωσε, είναι ελάχιστα.

Το Ντέφι ήταν μια συντονισμένη πρώτη προσπάθεια αναζήτησης τέτοιων κειμένων. Το Δίφωνο καμιά δεκαριά χρόνια αργότερα. Ο Μετρονόμος, ο πολύτιμα επιμένων. Αλλά και μέσα σε περιοδικά χαϊφιντελίστικα, όπως η Μουσική και ο Ήχος, ή εξειδικευμένα σε άλλες πνευματικές περιοχές της μουσικοφιλίας (Ποπ & Ροκ, Jazz και Τζαζ κ.ά.) έβρισκες πού και πού γραφές που εξερευνούσαν το Ελληνικό Τραγούδι, τολμηρά και παθιασμένα, με σπουδή και αναίδεια, με ημιλιπόθυμο φανατισμό και με φετιχιστική ακρίβεια. Μες στη ζωή δηλαδή και έξω απ’ αυτήν, όπως σου επιβάλλει κάθε σοβαρή αγάπη.

Αργότερα -και όταν η ζωή μας άλλαξε και το Ελληνικό Τραγούδι βρέθηκε κι αυτό, όπως και τόσοι άλλοι βραχίονες του δικού μας σώματος, ριγμένο ανάσκελα ανάμεσα στην επέλαση της οικιακής υψηλής τεχνολογίας και της προδιαγεγραμμένης χρηματοπιστωτικής κρίσης- κείμενα τέτοια και νέους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, μπορούσες να βρεις πια κυρίως στο διαδίκτυο, στο musicpaper αίφνης ή στο ogdoo, στο e-orfeas ή στα Μουσικά Προάστια.

Τι συνδέει τους ανθρώπους που κινήθηκαν γύρω απ’ αυτή τη λίμνη και πρόσφεραν σ’ αυτήν σκέψεις και κείμενα; Τι συνδέει π.χ. τον Γιώργο Νοταρά με τον Βασίλη Αγγελικόπουλο, τον Γιώργο Τσάμπρα με τον Γιώργο Κοντογιάννη, τον Τάσο Φαληρέα με τον Σπύρο Αραβανή, τον Γιώργο Παπαδάκη με τον Τάσο Καραντή, τον Στέλιο Ελληνιάδη με τον Ηρακλή Οικονόμου, την Στέλλα Βλαχογιάννη με τον Σταύρο Καρτσωνάκη, τον Μάκη Γκαρτζόπουλο με τον Σιδερή Πρίντεζη, τον Κώστα Μπαλαχούτη με τον Θανάση Γιώγλου;

Νομίζω η αγάπη ενός οργανωμένου ήχου που να προκύπτει από την ελληνική γλώσσα, όπως αυτή μιλιέται και αναπλάθεται από το 1900 και μετά.

Δεν είναι κείμενα μόνο μουσικολογικά τα κείμενά τους: είναι κείμενα για μια μουσική που προκύπτει απ’ τη γλώσσα.

Είναι άνθρωποι που χτυπήθηκαν στο μέτωπο από το μουσικό παιχνίδι του Κέλομαί σε Γογγύλα, από τον ήχο του πιάνου στο Με το λύχνο του άστρου, από το αίνιγμα του Αγίου Φεβρουαρίου, την ακρίβεια του Η πιο μεγάλη ώρα, τα τοπωνύμια στα τραγούδια του Μάρκου, το περπατοπετά του Ρασούλη, το Βρώμικο ψωμί που τρώνε όσοι αγαπούνε, την ποιητική τόλμη του ευρήματος της Νικολακοπούλου, τα τυπωμένα αινίγματα της Αμοργού και του Μαραμπού, που στοίχειωσαν κάποια πιάνα και κάποιες κιθάρες.

***


Ο Αλέξης Βάκης είναι μια εξαίρετη περίπτωση -και πρέπει να τονίσουμε και το «περίπτωση» και το «εξαίρεση»- στον υδροβιότοπο αυτό. Πρώτα επειδή είναι συνθέτης τραγουδιών. Έχει δηλαδή ολοκληρώσει τη σχέση του με την ακατάστατη αυτή Μούσα, έχει βρει λύσεις δικές του στα τετράδια της αρμονίας και στα χειρόγραφα με τις λέξεις που είναι γραμμένες για ν’ ακουστούν.


Κι αυτό τον κάνει ακόμα πιο παθιασμένο, ακόμα πιο σκληρό εραστή της από κάποιον που την προσεγγίζει μόνο μέσα από τον λόγο ή τη σκέψη. Είναι άνθρωπος που έσπασε το κεφάλι του στον έρωτά της. Δικαιούται λοιπόν να της μιλάει με τρυφερότητα σαν παλιός της γνώριμος, αλλά και με ξαφνική σκληρότητα σαν έφηβος που την διεκδικεί.

Η ιδιότητα του συνθέτη είναι άλλωστε αυτή που τον κάνει να κινείται άνετα στη μελέτη περιπτώσεων που λίγοι έχουν ως τώρα αγγίξει, όπως ο Μαμαγκάκης ή ο Κουνάδης. Μπορεί να καταλάβει την αξία ενός ενορχηστρωτικού ευρήματος τόσο στον Πλέσσα και στον Καπνίση όσο και στον Ζαμπέτα και στον Βαγιόπουλο.

Μπορεί όμως και να καταλάβει τι είναι αυτό που κάνει μέγιστους στιχουργούς τόσο τον Σακελλάριο όσο και τον Κηλαηδόνη, ακριβώς γιατί η ποιητική τους ξεκινάει από έναν ήχο που ονειρεύονται και όχι μόνο από τις λέξεις.

Ανεκδοτολόγος όπως όλοι μας σ’ αυτή την περιοχή, ιστοριοδίφης και κάτοχος επιμελημένων σκληρών δίσκων, καβγατζής και έτοιμος για αιφνίδιες συμφιλιώσεις, άνθρωπος που πρόλαβε την ανθισμένη γειτονιά, την πλούσια ανανεωτική Αριστερά και τους ανθρώπους της, μαθητής που περίμενε στην αίθουσα αναμονής τόσο του πιο προχωρημένου Ωδείου, όσο και του σαλονιού στο Αιγάλεω Σίτυ που ο Δάσκαλος ηχογραφούσε τις τελευταίες εισαγωγές του φορώντας τον αναπνευστήρα.

***


Έχω την απόλυτη βεβαιότητα πως το βιβλίο αυτό -οι λέξεις, που έκρυβε πίσω του τόσον καιρό ο Αλέξης- είναι από τα σημαντικότερα που αφορούν την περιοχή για την οποία μιλάμε. Έχει δροσιά και χιούμορ που υπονομεύουν όταν χρειάζεται την σοβαρότητά του. Κοιτάει το πράγμα από πολλές πλευρές, ιστορικά και πολιτικά, αλλά και αριστοκρατικά, εστετίστικα. Το υπέδαφός του έχει χωνέψει και τον Βάρναλη και την γενιά του ’30, και τον Φλόκα του Χατζιδάκι και τη θεοδωρακική Μακρόνησο - και την φαντεζί μοναξιά του Αττίκ και τη ζεστή διάρκεια του Παπαϊωάννου.


Και σήμερα, που για ακόμα μια φορά προσπαθούμε να σηκωθούμε στα πόδια μας ξανακοιτώντας πίσω σε ό,τι αξίζει και προσπαθώντας να ξεφορτωθούμε ό,τι ήταν άχρηστο φορτίο, βιβλία όπως αυτό έρχονται ήσυχα, χωρίς τυμπανοκρουσίες, να μας δείξουν έναν πλούτο που ακόμη δεν εξαντλήθηκε, έναν πολύχρωμο καμβά, μια πάλη των τάξεων μέσα στους ήχους και στους στίχους που δεν κατέληξε ακόμα, που δεν είπε την τελευταία της λέξη. Ίσως γιατί δεν είναι μόνο λέξη. Αλλά και ήχος που γεννήθηκε από λέξη.

Φοίβος Δεληβοριάς
Νοέμβριος 2018




Καψούρα


Εδώ και κάμποσο καιρό - κάνα-δυο δεκαετίες για την ακρίβεια - μαζεύω τούτα τα τραγούδια κι άλλα πολλά, μέσα και τριγύρω








ναι κύριοι, είναι τραγούδια της καψούρας, ταπεινά, το παραδέχομαι











αλλά τέλος πάντων, είναι καψούρα μαζί με μελωδία










είναι πόνος μαζί με ταλέντο, είναι πίκρα αυθεντική μαζί με τέχνη αβίαστη










δηλαδή πώς να το πω, υπάρχουν και καψουροτράγουδα που είναι αλλιώς, εμπνευσμένα








πώς το 'πε ο Φιντέλ, να δεις, "ναι, είναι αλήθεια, υπάρχουν πόρνες στη χώρα μας...








...αλλά έχουν πτυχίο πανεπιστημίου".

Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2020

10 χρόνια Smyrna




Δελτίο Τύπου

«10 χρόνια Smyrna»

Κυκλοφορεί το επετειακό album της ορχήστρας



Η γυναικεία ορχήστρα παραδοσιακής μουσικής Smyrna κλείνει 10 χρόνια από τη σύστασή της και το γιορτάζει με την κυκλοφορία ενός επετειακού album, με τίτλο «10 χρόνια Smyrna», σε παραγωγή Cantabile Art Events.


Πρόκειται για την τέταρτη δισκογραφική δουλειά της ορχήστρας, στην οποία για πρώτη φορά περιλαμβάνονται τραγούδια αμιγώς μικρασιάτικα (Βαλς Σμύρνης, Το Γελεκάκι, Τικ Τακ, Μήλο μου και μανταρίνι, Τέσσερα μάτια δυο καρδιές, Έχασα μαντήλι, Ντούρου ντούρου, Παντρεύαν την αγάπη μου).

Μέσα από μια σύγχρονη ερμηνευτική προσέγγιση και με τη νεανική τους διάθεση, οι κοπέλες – μουσικοί που απαρτίζουν την Smyrna αντιμετωπίζουν με απόλυτο σεβασμό τις αυθεντικές εκτελέσεις, προσφέροντας μια φρέσκια πνοή στα αγαπημένα αυτά ακούσματα που παραμένουν ολοζώντανα ως σήμερα!

Η ορχήστρα Smyrna έχει διαγράψει μια αξιοσημείωτη πορεία στην ελληνική μουσική σκηνή, τόσο με τη δισκογραφία της, όσο με τις συνεργασίες της με αξιόλογους καλλιτέχνες, όπως η Λίνα Νικολακοπούλου, η Ελένη Τσαλιγοπούλου, η Ερωφίλη, ο Σταύρος Σιόλας, ο Haig Yazdjian , η Αφεντούλα Ραζέλη , ο Ζαχαρίας Καρούνης, η Σοφία Μάνου, ο Ηλίας Καρελλάς κ.α ,με την παρουσία της σε σπουδαία φεστιβάλ εντός και εκτός Ελλάδας, αλλά και στις μουσικές σκηνές της Αθήνας και της επαρχίας.

Η Smyrna έχει καταφέρει σε αυτή τη δεκάχρονη διαδρομή της να βάλει το δικό της στίγμα στο χώρο της παραδοσιακής μουσικής, ξυπνώντας μνήμες στους μεγαλύτερους προσελκύοντας ταυτόχρονα ολοένα και περισσότερους νέους!

Συντελεστές:
Επιμέλεια παραγωγής: Πένυ Παπακωνσταντίνου
Ηχοληψία, μίξεις, mastering: Γιάννης Φώτης

Για την ορχήστρα Smyrna έπαιξαν οι:
Μιχαέλα Αρχοντή (κρουστά)
Σταυρούλα Βλασοπούλου (τσέλο)
Άντρια Ζήκου (κιθάρα)
Κάλια Καμπούρη (κανονάκι, φωνή)
Ευγενία Πανταζόγλου (κλαρίνο)
Πένυ Παπακωνσταντίνου (πολίτικο λαούτο, κιθάρα, φωνή)
Ζωή Προκοπίου (βιολί, φωνητικά)

Συμμετέχουν οι:
Δημήτρης Μυστακίδης (κιθάρα)
Άννα Λάκη (ακορντεόν)


Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2020

Έντεχνο θα λέτε και θα κλαίτε (7)

Στο επίκεντρο του έντεχνου είναι το άμεσο, μπρουτάλ, ευθύβολο, καραμπινάτο συναίσθημα. Το δικό μου έντεχνο δεν είναι ούτε ατμόσφαιρα, ούτε μονοτονία, ούτε φιλοσοφία, ούτε λέξεις - ή σε βρίσκει στο δόξα πατρί ή τίποτα. Είναι απώλεια, είναι αναπόληση αλλά και επιθυμία, απέραντη επιθυμία - μα τι ωραίο που είναι το τραγούδι που διεκδικεί κάτι και κάποιον με πάθος και με ευγένεια. Αυτό κρατάω σαν μπούσουλα από το ρεύμα που θέλησαν να υμνήσουν τούτες οι εφτά αναρτήσεις της ιστοσελίδας: τη χαρμολύπη της επιθυμίας που παίζεται ακόμα, έτοιμη να εκπληρωθεί αλλά και να διαψευστεί, που ούτε για μια στιγμή δεν παύει να είναι επιθυμία, και που παραμένει επιθυμία για τον άλλον, για το μαζί, για τη συνάντηση - δεν υπάρχει έντεχνο δίχως το αίτημα αυτό, και σίγουρα δεν είναι το έντεχνο ένα όχημα για να πεις "καλά είμαστε κι έτσι". Δεν είμαστε καθόλου καλά έτσι. Γι' αυτό και είναι αστείο να πλασάρεται ως "έντεχνος" ο τωρινός ναρκισσισμός με τα μαλλιά που ανεμίζουν παλικαρίσια στον αέρα και με την αισθαντική, περίτεχνη φωνή που αντί να υπηρετεί το τραγούδι το ποδοπατά και το αποστραγγίζει για να αναδειχθεί μέσα απ' αυτό. Στο έντεχνο πηγαίνεις μισός, λειψός και κατακερματισμένος για να λυτρωθείς - αν είσαι από πριν οκ και απλώς γουστάρεις την εικόνα του καταραμένου και της μοιραίας, please please please κράτα την εικόνα, κάνε ό,τι θες με δαύτην, αλλά μην απασχολείς τις πολύτιμες ώρες μου.
ηρ.οικ.









Μισό ποτήρι
Στίχοι-Μουσική: Γιώργος Φραντζολάς
Ερμηνεία: Μαρία Φωτίου
Δίσκος: Νύχτα από σεντέφι (1994)










Ερωτικό (Έλα Πάρε Με)
Στίχοι: Μιχάλης Κουμπιός
Μουσική: Μιχάλης Νικολούδης
Ερμηνεία: Σοφία Τσέρου
Δίσκος: Αιολία (1995)








Φυσάει απόψε
Στίχοι-Μουσική: Βαγγέλης Γιαννάκης
Ερμηνεία: Αφεντούλα Ραζέλη
Δίσκος: Στη φωτιά να ρίχνεις μέλι (2000)









Καθρέφτες
Στίχοι – μουσική: Κώστας Καλδάρας
Ερμηνεία: Ελένη Τσαλιγοπούλου
Δίσκος: Καθρέφτες (1993)









Το κενό
Στίχοι-Μουσική-Ερμηνεία: Κατερίνα Πετράκου
Δίσκος: Το κενό (1994)

Έντεχνο θα λέτε και θα κλαίτε (6)

Κακά τα ψέμματα, η ραχοκοκαλιά του νέου ελληνικού τραγουδιού της περιόδου 1960 - 2010, αυτού του μοναδικού μαζικού καλλιτεχνικού φαινομένου που όμοιό του ως προς την κλίμακα, την παλλαϊκή αποδοχή και το αισθητικό μεγαλείο δεν υπάρχει σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι οι συνθέτες. Αυτοί έδωσαν το βασικό όχημα των μεγάλων νοημάτων - τις μελωδίες. Ένα κομμάτι του έντεχνου των 1990s, σίγουρα όχι το πρωταρχικό ούτε και το πιο αξιομνημόνευτο, αρθρώνεται από αυτούς τους συνθέτες που τη δεκαετία εκείνη οδεύουν προς τη λήξη του δημιουργικού βίου τους αλλά όπως και το τραγούδι-σουπερνόβα ολάκερο, παράγουν αριστουργήματα που διατηρούν έως και σήμερα τη διαχρονικότητά τους. Είναι κι αυτά ενδεικτικά μιας ακμής που συνταράσσει, βλέποντας (και ακούγοντάς) την σήμερα από απόσταση.
ηρ.οικ.








Στον χορό των αρχαγγέλων
Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ερμηνεία: Γεράσιμος Ανδρεάτος
Δίσκος: Ανα-γέννηση: Κρήτη ανάμεσα σε Βενετιά και Πόλη (1996)









Ταξιδιώτης του παντός
Στίχοι-μουσική: Δήμος Μούτσης
Ερμηνεία: Νανά Μούσχουρη
Δίσκος: Ταξιδιώτης (1990)









Πώς να σου πω
Στίχοι-μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής
Ερμηνεία: Μαρία Κουγιουμτζή
Δίσκος: Έβρεχε ο κόσμος (2000)









Το πεπρωμένο
Στίχοι-μουσική: Βασίλης Δημητρίου
Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας
Δίσκος: Βαμμένα κόκκινα μαλλιά (1993)









Πατησίων και Παραμυθιού γωνία
Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Ερμηνεία: Δημήτρης Μητροπάνος
Δίσκος: Στου αιώνα την παράγκα (1996)

Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2020

Έντεχνο θα λέτε και θα κλαίτε (5)

Οι αδερφοί Κατσιμίχα είναι μια μικρογραφία των 1990s: λίγο μετά το αριστούργημα (Ζεστά Ποτά), λίγο πριν τον επίλογο (Τρύπιες Σημαίες), η μεγάλη αναλαμπή της Μοναξιάς του Σκοινοβάτη. Μελέτη περίπτωσης, λοιπόν, της πορείας του έντεχνου τραγουδιού η ερμηνευτική, συνθετική και ποιητική ευφυία του Χάρη και του Πάνου.
ηρ.οικ.








Θεόφιλος Χατζημιχαήλ
Ποίηση: Ανδρέας Εμπειρίκος
Μουσική: Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας
Ερμηνεία: Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας, Έλλη Πασπαλά
Δίσκος: Απρίλη ψεύτη (1989)









Να κλαις
Στίχοι-μουσική: Δημήτρης Λάγιος
Ερμηνεία: Χάρης Κατσιμίχας
Δίσκος: Ερωτική πρόβα (1991)








Λύχνος του Αλλαδίνου
Ποίηση: Νίκος Καββαδίας
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Ερμηνεία: Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας
Δίσκος: Γραμμές των οριζόντων (1991)









Η μοναξιά του σχοινοβάτη
Στίχοι-μουσική-ερμηνεία: Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας
Δίσκος: Η μοναξιά του σχοινοβάτη (1992)








Bleibtreu Café
Στίχοι-μουσική-ερμηνεία: Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας
Δίσκος: Της αγάπης μαχαιριά (1994)








Το ωραίο καλοκαίρι
Ποίηση: Αργύρης Χιόνης
Μουσική-ερμηνεία: Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας
Δίσκος: Η μοναξιά του σχοινοβάτη (1992)