Πέμπτη 30 Μαρτίου 2017

"Τα τραγούδια γίναν πάθη"



Δελτίο Τύπου

«Τα τραγούδια γίναν πάθη»

Η Κατερίνα Τσαντήλα στο τραγούδι και ο Σάββας Ρακιντζάκης στο πιάνο και την επιμέλεια του προγράμματος, σε μια μουσική διαδρομή στα τραγούδια που γίναν πάθη… λίγο πριν την Εβδομάδα των Παθών.

Οι μελωδίες των Μ. Χατζιδάκι, Μ. Θεοδωράκη, Στ. Ξαρχάκου, κ.α., μαζί με την ποίηση των Ο. Ελύτη, Γ. Ρίτσου, Τ. Λειβαδίτη και τους στίχους των Ν. Γκάτσου, Γ. Θεοδωράκη κ.α., φωτίζουν από διαφορετικές «γωνίες» το πάθος: το προσωπικό μας πάθος, εκείνο ενός ολόκληρου λαού, όλου του κόσμου. Από το ερωτικό, έως το πάθος για την Τέχνη και τη ζωή… Αυτό, που στην υπέρτατη έκφρασή του, γίνεται Πάθος. Το Θεανθρώπινο Πάθος, που οδηγεί στην Ανάσταση. Μια Ανάσταση που πάντα περιμένει, κρυμμένη πίσω από ένα Γολγοθά…

Παρασκευή 7 Απριλίου 2017, ώρα 21:00
GiocondArt Café, Εθνικής Αντιστάσεως 8, Ζωγράφου, τηλ. 215-5014291 
Επιβάρυνση στο πρώτο ποτό: 3€.

Τρίτη 28 Μαρτίου 2017

Τώρα ξέρω





ΤΩΡΑ ΞΕΡΩ
Μουσική: Γιώργος Αλετράς (G. Aletras)
Στίχοι, απαγγελία: Βασίλης Χουλιαράς


Κοιτάζω πέρα από τις θλιμμένες πόλεις.
Ανεβάζω τα μάτια να διακρίνω εσένα.
Και εσύ μου γελάς,
χωρίς να κρύβεσαι πίσω από άχρηστες λέξεις.
Και κλείνεις όπως πάντα τα μάτια,
να μου θυμίσεις ένα δρόμο που είχα ξεχάσει.
Τώρα λέω, ξέρω πώς θα σε βρω.
Τώρα ξέρω.

Σάββατο 25 Μαρτίου 2017

Ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας για την επανέκδοση του "Stavento"






ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ «STAVENTO» ΣΕ ΒΙΝΥΛΙΟ (18 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΡΧΙΚΗ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΕ CD)

Επανακυκλοφορεί το "Σταβέντο" (1999 – Δίσκοι Κύτταρο Κομοτηνής) του τραγουδοποιού Θανάση Γκαϊφύλλια, σε 200 συλλεκτικά βινύλια, από την B-OTHERSIDE RECORDS (http://www.b-otherside.gr/).

Ο μουσικοσυνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής Θανάσης Γκαϊφύλλιας, παραμένει στις μουσικές επάλξεις του τόπου μας για 50 συνεχόμενα χρόνια, προσφέροντάς μας μέσα από τις προσεγμένες δισκογραφικές του καταθέσεις, έργα που αντέχουν στο χρόνο και έχουν ένα ευδιάκριτο στίγμα. Έχοντας πάντα τις κεραίες του ανοιχτές στους κοινωνικούς αγώνες της κάθε εποχής, προσέφερε μουσικά αποκούμπια για να αποτυπώσει εύστοχα την αδικία και να σταθεί δίπλα στους αναξιοπαθούντες.

Το «Stavento», που κυκλοφόρησε το 1999 σε cd από τον ίδιο το Θανάση Γκαϊφύλλια και το προσωπικό τουlabel «Δίσκοι Κύτταρο Κομοτηνής», είναι ένα άλμπουμ γεμάτο από τραγούδια κοινωνικά, πολιτικά και άκρως επίκαιρα, παρά τα 18 χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από την πρώτη του έκδοση. Στα εννέα (9) τραγούδια του άλμπουμ υπάρχουν μελοποιημένα ποιήματα του Καρυωτάκη (Στο άγαλμα της ελευθερίας που φωτίζει τον κόσμο, Θέλω να φύγω πια από δω) και του Κατσαρού (Αντισταθείτε), καθώς και οι εξαιρετικοί στίχοι των Μιχάλη Γκανά (Μη με ακούτε), Γιάννη Καλαμίτση (Χώμα Ελληνικό, η πρώτη στροφή από το γνωστό ποίημα του Γεωργίου Δροσίνη), Νίκου Σαλαβάτη (Αντιστέκομαι), Θανάση Αβραμίδη (Σταβέντο), του ίδιου του Θανάση Γκαϊφύλλια (Κομοτηνή) και ένα τραγούδι του Νίκου Αρμπιλιά (Ιστορίες). Τα τραγούδια αποδίδει ο ίδιος ο δημιουργός, με την εκλεκτή ερμηνευτική βοήθεια του Μίλτου Πασχαλίδη, του Χρήστου Θηβαίου, της Παιδικής χορωδίας του Δημήτρη Τυπάλδου, της ομάδας μουσικής της κοινότητας «Στροφή», ενώ στο δίσκο παίζουν μερικοί από τους καλύτερους Έλληνες μουσικούς. Τις ενορχηστρώσεις στα περισσότερα τραγούδια υπογράφει ο Απόστολος Δημητρακόπουλος και στο ομώνυμο τραγούδι ο αείμνηστος Βασίλης Δημητρίου.

Η Β-otherSide records επανεκδίδει (Μάρτιος 2017) το «Stavento» σε 200 αριθμημένα αντίτυπα βινυλίου, με την προσθήκη τριών (3) ακόμα τραγουδιών του Θανάση Γκαϊφύλλια που παρέμεναν ακυκλοφόρητα σε βινύλιο. Τα δύο πρώτα («Aντισταθείτε» σε ποίηση Μιχάλη Κατσαρού & «Ο κόσμος μας» σε στίχους Γιάννη Απαρθινού, που δεν είναι άλλος από τον πρώην Πρύτανη του Δ.Π.Θ. Γιάννη Πανούση), βρίσκονταν στο cd «Επί Πτυχίω» που είχε κυκλοφορήσει από τη δισκογραφική εταιρεία «Δίσκοι Κύτταρο Κομοτηνής» σε cd το 1996 και περιλαμβάνει την συγκλονιστική απόδοση του ποιήματος «Αντισταθείτε» του Κατσαρού σε μια ακουστική εκτέλεση από τον ίδιο και το «Ο κόσμος μας», μια τρυφερή μπαλάντα ερμηνευμένη από τη Λία Τζιαμπάζη. Τέλος, έχει προστεθεί και το τραγούδι «Η Ιστορία του Διομήδη», από τη συμμετοχή του στο cd «Για την Octavaμόνο» (2005, έκδοση μηνιαίου μουσικού περιοδικού, με εκδότη τον στιχουργό Αντώνη Παπαϊωάννου).

Το βινύλιο που μόλις κυκλοφόρησε περιλαμβάνει δισέλιδο ένθετο με τους στίχους των τραγουδιών, τους μουσικούς που συμμετείχαν στις ηχογραφήσεις και το σημείωμα του καλλιτέχνη, έτσι όπως πρωτοδημοσιεύτηκε στην αρχική έκδοση του 1999.






ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΟΠΟΙΟΥ ΣΤΟ ΔΙΣΚΟ

Οι ηχογραφήσεις του «STAVENTO» άρχισαν το Νοέμβριο του 1996, με τους καλύτερους οιωνούς. Κι ενώ όλα έδειχναν ότι θα ήταν μια απλή κυριακάτικη εκδρομούλα, μ’ ένα μυστήριο τρόπο εξελίχθηκε σε πραγματική οδύσσεια, που κράτησε δύο χρόνια. Πάνω στο ξεκίνημα, κι ενώ διέπλεα το Θερμαϊκό, έπεσα σε πειρατές που μου πήραν όλες τις προμήθειες - ακόμα και την πυξίδα. Το πλήρωμα σκόρπισε και εγώ κρύφτηκα σε μια σπηλιά περιμένοντας την ανατολή. Με το φως της μέρας μπήκα στο γυμνό και πληγωμένο σκαρί. Κι άφησα το Βαρδάρη να με παρασύρει προς τις θάλασσες του νότου. Ήμουν τυχερός όταν συνάντησα ένα νέο, που είχε τρεις πατρίδες. Ταξιδέψαμε μαζί σ’ όλη τη «Μεσόγειο», ανεβήκαμε στις κορυφές του Ψηλορείτη και του Ολύμπου, μπήκαμε στο κάστρο του μεγάλου Μάγιστρου, κι όταν του έμαθα ένα τραγούδι για τη μακρινή μου πόλη, το τραγούδησε και είπε: «Από τώρα θα έχω τέσσερις πατρίδες». Ένα βράδυ, καθώς πήγαινα προς την πηγή της ζωής, στάθηκα για λίγο στο στέκι ενός παλιού πολεμιστή (είχε διακριθεί στη μάχη με τα καρεκλοπόδαρα). Εκεί γνώρισα ένα «ασυνήθιστο» άτομο. Πρόσεξε, μου σφύριξαν στ’ αυτί, αυτό το άτομο είναι «ύποπτο». Εγώ, όμως, άλλα κατάλαβα… Κι έτσι βρεθήκαμε, άλλοτε να περιφέρουμε γορίλες στα ηφαίστεια κι άλλοτε να προσπαθούμε να ξυπνήσουμε από το βαθύ τους ύπνο κορμιά και συνειδήσεις ουρλιάζοντας. «Αντισταθείτε»…ρε! Τη μέρα της βροχής, ένιωσα χαμένος κι είχα αρχίσει ν’ απελπίζομαι, όταν σε μια «Στροφή» βρήκα ένα σίγουρο καταφύγιο. Ήρεμα πρόσωπα με δέχτηκαν στον κύκλο τους και οι φλογίτσες των ματιών τους μου ζεστάναν το κορμί και την ψυχή. Όταν πέρασε η μπόρα, χωρίσαμε με μια υπόσχεση. Καθαροί για πάντα… Πλησίαζαν τα τρίτα Χριστούγεννα από τότε που άρχισα τις μικρές και τις μεγάλες περιπλανήσεις στη γεωγραφία των τόπων, των ανθρώπων και της μουσικής και τότε ήταν που κυρίευσε η νοσταλγία της επιστροφής. Άναψα λοιπόν μια μεγάλη φωτιά κι άρχισαν να μαζεύονται φίλοι παλιοί και καινούργιοι. Ήρθε κι ο ποιητής με τη δροσιά, ο ποιητής με το καλάμι και ο ποιητής με το στεφάνι… Στο τέλος μια παρέα από μικρά παιδιά τραγουδούσε για το χώμα. «Κι ύστερα φεύγοντας πήραν μαζί τους τη φλόγα, πυρκαγιά για να βάλουν στον κόσμο»

Υ.Γ.1 : Οι δύο τελευταίες σειρές είναι του Ξανθιώτη ποιητή Στέφανου Ιωαννίδη.

Υ.Γ.2 : Stavento : Η υπήνεμη πλευρά του πλοίου που δεν την χτυπούν τα κύματα του άγριου καιρού. Η προσήνεμη πλευρά λέγεται Sofrano.

Εξώφυλλο: «Η κυριαρχία του Κόκκινου» (1918) του Αλεξάντερ Ροντσένκο (1891-1956). Από το βιβλίο «TheArt Book» των εκδόσεων «Τερζο-Βιβλία», σελ. 392. Ευχαριστώ τον κ. Άρη Τερζόπουλο για την πρόθυμη και ευγενική παραχώρηση της άδειας χρησιμοποίησης της εικόνας. Το σχέδιο στην ροζέτα της Β’ πλευράς του βινυλίου είναι του Γάλλου ζωγράφου Emile Mangiapan. Ο δίσκος αφιερώνεται στον φίλο μου Βασίλη Ζωίδη.

Θανάσης Γκαϊφύλλιας

Παρασκευή 24 Μαρτίου 2017

"Το δαχτυλίδι του Μόμπι Ντικ και μια κβαντική αγκαλιά" στο Ηρακλειδών



Η ομάδα ΘΑΛΗΣ + ΦΙΛΟΙ σας προσκαλεί
την Παρασκευή 24 Μαρτίου στις 19.00 στο Μουσείο Ηρακλειδών
στην εκδήλωση
Το δαχτυλίδι του Μόμπι Ντικ και μια ... κβαντική αγκαλιά


Ομιλητής : Αντώνης Περιβολάκης

Η ομάδα ΘΑΛΗΣ + ΦΙΛΟΙ συνεχίζει και φέτος τη διοργάνωση διαλέξεων στο φιλόξενο Μουσείο Ηρακλειδών της Αθήνας (Ηρακλειδών 16).

Μαθηματικοί, φυσικοί, μουσικοί, γλωσσολόγοι, καλλιτέχνες και συγγραφείς προσεγγίζουν, με απρόβλεπτο τρόπο, τους δεσμούς και τις ποικίλες σχέσεις που συνδέουν τα μαθηματικά και, γενικότερα, την επιστήμη με την τέχνη και την αφήγηση. 

Στην έκτη διάλεξη αυτής της περιόδου, ο μαθηματικός Αντώνης Περιβολάκης θα αναφερθεί στο ραντεβού που δίνουν στο κορυφαίο μυθιστόρημα του Andrew Crumey «Μόμπιους Ντικ» τα Μαθηματικά, η Κβαντική Φυσική και η Λογοτεχνία. Μια παρουσίαση με αφορμή ένα έργο που κινείται στα όρια του μεταμοντέρνου, με έντονο το στίγμα της φιλοσοφίας, της πολιτικής και της οικολογίας. Από το βιβλίο παρελαύνουν εμβληματικές προσωπικότητες των επιστημών και των τεχνών. Το αποτέλεσμα είναι τόσο απρόσμενο και εκθαμβωτικό, όσο και η κατάληξη αυτής της - πεπελεγμένης σε χωροχρονικούς δακτύλιους - ιστορίας. 

Ο Αντώνης Περιβολάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Χανιά. Σπούδασε Μαθηματικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Είναι κάτοχος DEA Ιστορίας Επιστημών του Παν/μίου Lille ΙΙΙ. Εκτός από το χώρο της εκπαίδευσης ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία ως ελεύθερος συνεργάτης σε εφημερίδες και μουσικά περιοδικά. Είναι μέλος της Ομάδας ΘΑΛΗΣ + ΦΙΛΟΙ από την αρχή της δημιουργίας της, έχοντας διοργανώσει Λέσχες Ανάγνωσης σε σχολεία που υπηρέτησε. Σήμερα είναι καθηγητής Μαθηματικών στο Μουσικό Σχολείο Πειραιά και μεταπτυχιακός φοιτητής στο πρόγραμμα Ιστορίας και Φιλοσοφίας των Επιστημών και Τεχνολογίας του τμήματος ΜΙΘΕ του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου της Αθήνας.

Τετάρτη 22 Μαρτίου 2017

Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης τρίο @ The White Rabbit



Ο τραγουδοποιός Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης
στο The White Rabbit
Πέμπτη, 23 Μαρτίου

Ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης μαζί με δύο εξαιρετικούς μουσικούς, ανεβαίνει στο συναυλιακό πατάρι του "The White Rabbit" και παρουσιάζει τραγούδια από τη δισκογραφία του αλλά και διασκευές, γεμάτες ένταση και συναίσθημα. 

Στην ατμοσφαιρική σκηνή του "The White Rabbit", εμπνευσμένη από διάσημα μουσικά clubs και διεθνή καλλιτεχνικά στέκια, θα παρουσιάσει τραγούδια από τον πρόσφατο δίσκο του, με τίτλο 38 Τ.Μ. αλλά και από τις προηγούμενες δισκογραφικές του δουλειές, σε ένα πρόγραμμα που συμπεριλαμβάνει μεγάλους συνθέτες, τραγουδοποιούς, και ρεμπέτες.

Ένα δυναμικό, ζωντανό & γκρουβάτο τρίο -τύμπανα, πλήκτρα και ακουστική κιθάρα- που κρατάει τις βασικές αρχές της ροκ, πάντα μέσα απ' το φίλτρο της ελληνικής μουσικής .

Περιορισμένος αριθμός θέσεων, κράτηση απαραίτητη!

Μαζί του: Χρήστος Τόλης - Πλήκτρα | Θανάσης Αρχανιώτης - Τύμπανα

Έναρξη : 21:30
Είσοδος : 5 ευρώ.
Τηλέφωνο κρατήσεων : 2103300423
Σολωμού 12, Εξάρχεια

Τα νέα της Κατερίνας Μελίτη

Ο ταχυδρόμος μού έστειλε νέα της αγαπημένης μου ερμηνεύτριας Κατερίνας Μελίτη, και με την άδειά της είπα να τα μοιραστώ διαδικτυακά. Επόμενη ευκαιρία να θαυμάσουμε ζωντανά την εκφραστικότατη Κατερίνα στις 7 Απριλίου στου Ζωγράφου! ηρ.οικ.







Μάρτιος 2017



Αγαπητέ Ηρακλή, 

Σχεδόν ένας χρόνος πέρασε απ’ τη τελευταία φορά που τα είπαμε εν όψει της συμμετοχής μου στον δίσκο του συνθέτη, μαέστρου & κιθαριστή Απόλλωνα Κουσκουμβεκάκη «Μ’ ένα νεύμα του φιλιού», που κυκλοφόρησε την άνοιξη του ‘16 από τη melon music. Αυτό ήταν το πρώτο μου δισκογραφικό βήμα, ερμηνεύοντας πέντε πολύ ωραία τραγούδια σε μουσικές του Απόλλωνα και στίχους της Μαρίας Σπυράτου και της Αναστασίας Μητσοπούλου: “Ήσουνα παντού”, “Αίνιγμα”, “Φύγε μακριά”, “Σύντομα κι απλά” και “Μαριονέτα”. Αγάπησα αυτά τα τραγούδια και ευχαριστώ πολύ τον Απόλλωνα για την ευκαιρία που μου έδωσε και που με εμπιστεύτηκε! Οι εξαίρετοι καλλιτέχνες Μπάμπης Τσέρτος και Νάντια Καραγιάννη, στηρίζουν με τη συμμετοχής τους τη δισκογραφική αυτή δουλειά.

Ακολούθησε η παρουσίαση του δίσκου στην «Αρχιτεκτονική» στο Γκάζι, όπου βρεθήκαμε μαζί με τη Νάντια Καραγιάννη και ένα 5μελές μουσικό σχήμα αποτελούμενο από τον συνθέτη Απόλλωνα Κουσκουμβεκάκη στη κιθάρα, τη Μαρία Σπυράτου στο πιάνο, την Αλλέγρη Βουλγαράκη στο φλάουτο, τον Αλέξη Λεβεντέρη στο μπάσο και τον Θοδωρή Χριστοδούλου στα κρουστά. Εκείνη τη μέρα χαρίσαμε στο κόσμο μια ιδιαίτερη μουσική βραδιά.








Μερικές από τις εμπειρίες που απέκτησα εκείνη την εποχή ήταν συνεντεύξεις σε ραδιοφωνικές εκπομπές και μουσικά sites, τα γυρίσματα για τη δημιουργία των video clip του “Ήσουνα παντού” και του “Σύντομα κι απλά”, κ.α. Το τέλος του καλοκαιριού μας βρήκε με τον Απόλλωνα Κουσκουμβεκάκη σε μια ωραία συναυλία στο Λιτόχωρο Πιερίας. Ο χειμώνας στη συνέχεια, μπήκε με μια παράσταση στη μουσική σκηνή «Χαμάμ», όπου μαζί με τον Απόλλωνα, βρέθηκα επί σκηνής με την ερμηνεύτρια Ειρήνη Τουμπάκη, παρουσιάζοντας ένα πρόγραμμα για κιθάρα και δυο φωνές.

Με τη καινούρια χρονιά ετοιμάζω πολλά όμορφα πράγματα. Απ’ τα πιο κοντινά είναι η συναυλία με τίτλο «Τα τραγούδια γίναν πάθη» στις 7 Απριλίου, μαζί με τον Σάββα Ρακιντζάκη στο πιάνο, στο GiocondArt Café στου Ζωγράφου. Θα περπατήσουμε σε τραγούδια που γίναν πάθη… λίγο πριν την Εβδομάδα των Παθών με συνοδοιπόρους μας τις μελωδίες των Θεοδωράκη, Ξαρχάκου, Χατζιδάκι κ.α. Στις 5 Μαΐου έπειτα, με τον Απόλλωνα Κουσκουμβεκάκη θα βρεθούμε στη μουσική σκηνή Holywood. Μαζί με την Ειρήνη Τουμπάκη και την Άννα Ματσούκα θα έχω τη χαρά να ερμηνεύσω τραγούδια του Απόλλωνα αλλά και αγαπημένα γνωστών ελλήνων συνθετών. Η συναυλία έχει τίτλο «Σε κύκλο κλειστό» και πλαισιώνεται από τον Απόλλωνα στις κιθάρες, τη Μαρία Σπυράτου στο πιάνο, τη Ροδούλα Χαντζή στο φλάουτο και το Μιχάλη Σουλάκη στο κοντραμπάσο. 

Παράλληλα, με την ιδιότητα μου της δασκάλας φωνητικής διδάσκω τραγούδι στη μουσική σχολή «Ορφέας» στο Παγκράτι. Κάτι που αγαπώ εξίσου και θέλω συνεχώς να εξελίσσω.. 

Περισσότερες πληροφορίες στη προσωπική μου σελίδα:

Σ' ευχαριστώ,

Κατερίνα






Δευτέρα 20 Μαρτίου 2017

Γιάννης Μακρής - Να μείνω να φύγω

Ο Γιάννης Μακρής είναι φίλος μου αλλά δεν νομίζω ότι χρειάζεται η οποιαδήποτε προσωπική διάσταση για να καταλάβει κάποιος ότι κάτι συμβαίνει εδώ, κάτι πολύ ενδιαφέρον μουσικά - καταρχήν - αλλά και ερμηνευτικά. Αυτό το επικό, κινηματογραφικό στοιχείο στο τραγούδι είναι άξιο προσοχής - είναι μια πρώτη ύλη και μια αφετηρία που μπορεί να οδηγήσει σε πολύ μεγάλα πράγματα.
Στίχοι: Άρης Πλιός, ενορχήστρωση (που υπηρετεί ακριβώς αυτή την επική διάσταση που αναφέραμε): Νίκος Μερτζάνος, βίντεο-κλιπ (εξαιρετικά εύστοχη η απόσταση εικόνας/τραγουδιού, ο θεατής παρακολουθεί μια ιστορία και όχι τον καλλιτέχνη να ανοιγοκλείνει το στόμα του): Γιάννης Διακάκης.
ηρ.οικ.





ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΚΡΗΣ, “ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΝΑ ΦΥΓΩ”

Ο Γιάννης Μακρής γεννήθηκε και μεγάλωσε στις Ερυθρές Αττικής. Σπούδασε σύγχρονο τραγούδι στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών και τα τελευταία οκτώ χρόνια ασχολείται επαγγελματικά με την μουσική. Διοργανώνει τακτικά τις δικές του μουσικές παρουσιάσεις, όπου διασκευάζει κομμάτια άλλων καλλιτεχνών ή παρουσιάζει τα δικά του.

Φέτος το πρώτο του τραγούδι «Να Μείνω Να Φύγω», το οποίο αποτελεί προπομπό της δισκογραφικής δουλειάς που θα ακολουθήσει, γίνεται εικόνα μέσα από τα μάτια του Γιάννη Διακάκη.

Τη μουσική έχει γράψει ο ίδιος, τους στίχους ο Άρης Πλιός και την ενορχήστρωση επιμελήθηκε ο Νίκος Μερτζάνος.

Το video clip, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ταινία μικρού μήκους, διηγείται την ιστορία δύο νέων ανθρώπων που γνωρίστηκαν, ερωτεύτηκαν, έζησαν μαζί, πάλεψαν με τους εαυτούς τους και τελικά αναρωτιούνται «να μείνουν ή να φύγουν»;

Σάββατο 18 Μαρτίου 2017

Συνέντευξη με τον Χρήστο Κεχαγιόγλου






Χρήστος Κεχαγιόγλου

«Με τα έργα μου επιδιώκω να αποτυπώσω τη δυνατότητα για ελευθερία»








τη συνέντευξη έλαβε ο Ηρακλής Οικονόμου

Ο γνωστός και πολύ αγαπημένος Έλληνας ζωγράφος μιλάει στα Μουσικά Προάστια για τη μουσική, τη φαντασία, και τον αφανή, ταπεινό συνεργάτη του – το νερό.


- Πρόσφατα εικονογραφήσατε ένα ημερολόγιο με ποίηση του Σωτήρη Κακίση και τίτλο «Καταφύγια του νερού». Τι είναι το νερό για σας; Και τι σας συνδέει μαζί του;

Σα ζωγράφος, που δουλεύω κυρίως με ακρυλικά και ακουαρέλες, το νερό αποτελεί τον βασικό μου συνεργάτη. Είναι όμως και ο βασικός μας συνεργάτης στη ζωή. Οπότε οι σχέσεις είναι πολλές, μεταφυσικές και φυσικές. Έτσι αποφάσισα να του αφιερώσω μια ολόκληρη ενότητα έργων. Να συγκεντρωθώ στα χαρακτηριστικά του, τη ρευστότητα, την ελευθερία στην κίνηση του, τον τρόπο που παίρνει μαζί του τα χρώματα και τα οδηγεί, να αυτοσχεδιάσω παίρνοντας κάτι από την ελευθερία του, δίνοντας του τη δυνατότητα να αποκαλυφθεί.







- Στα έργα σας ένα ποδήλατο ή ένα αεροπλάνο, εδώ κι εκεί, έρχεται να υπενθυμίσει το ταξίδι. Εσείς πώς ταξιδεύετε;

Ταξιδεύω με την ζωγραφική μου. Το αεροπλάνο ή το ποδήλατο δεν είναι, αν θυμηθούμε και τον Magritte, ούτε ένα αεροπλάνο, ούτε ένα ποδήλατο. Είναι πράγματα ζωγραφικά, φτιαγμένα με χρώματα, φαντασία και νερό, σύμβολα του δικού μου, καθαρά εσωτερικού ταξιδιού, ταξιδιού που είναι καθαρά ζωγραφικό. Με την έννοια ότι εξερευνά και ερμηνεύει τον κόσμο ζωγραφικά.

- Έχετε πάει στα μέρη που ζωγραφίζετε; Κι αν όχι, τότε…;

Δεν έχω πάει και δεν θα ήθελα να πάω. Τα ταξίδια μου, όπως φαίνεται κι από τον τίτλο αυτής της ζωγραφικής ενότητας, είναι «πτήσεις δωματίου». Μεταφέρομαι νοερά σε κάποιον απρόσιτο τόπο, κάνω μια τεράστια έρευνα πάνω του ώστε να μπορέσω να τον αισθανθώ, να τον μυρίσω, να τον ακούσω. Δημιουργώ έτσι μια πλαστή μνήμη που γίνεται αργότερα, μετά από κάποιον χρόνο, το υλικό που ανασύρεται για να δημιουργηθούν τα σχέδια και τα έργα. Όλοι αυτοί οι τόποι είναι οριακοί για την ύπαρξη, χαρακτηρίζουν ακριβώς αυτό που πιστεύουμε σήμερα ότι θα μπορούσε να είναι το τέλος, η άκρη του κόσμου. Δεν ξέρω αν έχουν το παραμικρό ενδιαφέρον αυτοί καθ’ αυτοί. Τελειώματα της γης είναι, ξεφτίσματα. Είναι όμως ταυτόχρονα και σύμβολα της αντίληψης που έχουμε για τον κόσμο. Ότι κάπου αρχίζει και κάπου τελειώνει κάτι. Για την έννοια της άκρης, του τέλους. Αλλά και για την μνήμη. Τι θυμόμαστε άραγε? Όλη αυτή η έρευνα γίνεται μέσα από τις λειτουργίες της μνήμης. Από πλαστές, κατασκευασμένες μνήμες, που η ζωγραφική μπορεί και αποδίδει σαν όνειρα και που η πραγματικότητα τους δεν ξέρουμε καν αν υπάρχει και ποια είναι… Σκεφτείτε λίγο τις πραγματικότητες και τα πιστεύω που υπερασπιζόμαστε καθημερινά στη ζωή.







- Και εν τέλει, μήπως το έργο σας είναι και μια αντίδραση σε αυτό τον εγκλωβισμό στην πραγματικότητα;

Μα ποια πραγματικότητα όμως? Η πραγματικότητα σήμερα δεν είναι μία, είναι ένα σύστημα από πραγματικότητες. Επιστήμη και τέχνη μας διδάσκουν από κοινού, εδώ κι έναν τουλάχιστον αιώνα, πως η έννοια της πραγματικότητας είναι κάτι πολύ ρευστό, πολύ σχετικό. Κάτι σαν το νερό που λέγαμε. Έχει χαρακτηριστικά ελεγχόμενα, αλλά και άλλα πολλά, τελείως άγνωστα κι ανεξέλεγκτα για την λογική μας. Αλίμονο αν ζωγράφιζα για να αντιδράσω σε κάποιου είδους πραγματικότητα, ή ακόμα χειρότερα πιστεύοντας ότι με τη ζωγραφική μου μπορώ να αποδράσω από κάτι. Με τα έργα μου επιδιώκω, πρώτα απ’ όλα για μένα, να σχετιστώ με όλα αυτά τα ανοιχτά πεδία, να τα κοινωνήσω στους ανθρώπους γύρω μου, να αποτυπώσω την ομορφιά σαν πολυπλοκότητα της ζωής, τη δυνατότητα για ελευθερία και ζωντάνια, το δικαίωμα και τη δυνατότητα που έχουμε για φως.

- Οι νέες τεχνολογίες, τα smartphone, τα κοινωνικά μέσα, το instagram ωθούν σε μια μανία φωτογραφικής αποτύπωσης της πραγματικότητας. Η φαντασία πού βρίσκεται μέσα σε όλα αυτά; Είναι η ζωγραφική μια υπενθύμιση της αξίας της;

Είναι ένα τελείως άλλο πεδίο αυτό στο οποίο μας ωθεί η ζωγραφική. Παίζει πλέον, έχοντας όλα αυτά τα μέσα γύρω της, έναν ρόλο φιλοσοφικό ως προς την εικόνα. Είναι η φιλοσοφία της οπτικής αντίληψης. Το κέντρο της έρευνας. Υποχρεωτικά, γιατί λόγω του τεράστιου βάθους που έχει να παρουσιάσει, φανταστείτε ότι υπάρχει αδιάκοπα από την αρχή του ανθρώπου μέχρι τις μέρες μας, όλα, ότι έχει να κάνει με την οπτική αντίληψη του κόσμου, ζυγίζονται υποχρεωτικά πάνω της. Καμιά οπτική τέχνη ή τεχνολογία δεν υπάρχει χωρίς την προϋπόθεση της ζωγραφικής. Άρα κάθε αμφισβήτηση της μόνο σαν ενδυνάμωση της αξίας και της διαχρονικότητας της μπορεί να λογιστεί.








- Στους πίνακές σας βλέπουμε δημιουργήματα του ανθρώπου μέσα στο φυσικό περιβάλλον, αλλά δεν βλέπουμε τον ίδιο τον άνθρωπο. Κατ’ επιλογή ή κατά τύχη;

Ο άνθρωπος στα έργα μου είναι πανταχού παρών, ως θεατής όμως. Η παρουσία του υπάρχει, η φιγούρα του λείπει. Είναι αυτός που βλέπει. Αυτός που βρίσκεται πίσω από την «κάμερα». Η Τρίτη διάσταση της εικόνας. Αθέατος, δίνει με την ματιά του ένα βάθος, ένα νόημα στον κόσμο. Η ματιά, αυτή καθ’ αυτή, είναι το θέμα των έργων μου κι όχι τα αντικείμενα. Μ’ ενδιαφέρει ο τρόπος που βλέπουμε και πως αυτό που βλέπουμε μας επιστρέφεται σαν αλήθεια. Ποια είναι όμως η αλήθεια? Μόνο εν αινίγματι και εν εσόπτρω αποκαλύπτεται. Με αφαιρέσεις κι αινίγματα. Βέβαια να μην ξεχάσουμε και κάποιες ενότητες της δουλειάς μου που είναι αποκλειστικά αφιερωμένες στην ανθρώπινη φιγούρα. Αλλά και σ΄αυτές τις θεματικές ενότητες πάλι το ζητούμενο είναι το βλέμμα.

- Ποια είναι η σχέση σας με την ποίηση; Και πώς δουλεύετε όταν έχετε να εργαστείτε παράλληλα με τον ποιητικό λόγο; Εμπνέεστε απ’ αυτόν για να δημιουργήσετε ή επιλέγετε προϋπάρχουσες δημιουργίες και τις συνταιριάζετε με το κείμενο;

Είναι πολύ ενδιαφέρον να δούμε τη ζωγραφική σαν ποίηση. Η εικόνα όταν φεύγει από την περιγραφή και την οποιαδήποτε εφαρμοσμένη χρήση της, γίνεται οπτική ποίηση. Και κάπου εκεί συναντά την άλλη ποίηση, του λόγου. Τις βάζεις μαζί και δημιουργούν μια έκρηξη. Δημιουργούν από κοινού κάτι που η κάθε μια μόνη της δεν μπορεί να κάνει. Καινούργιες συνάψεις απρόσμενες, καινούργιες διαδρομές.








- Έργα σας έχουν συντροφεύσει και μουσικές εκδόσεις – ιδιαίτερη είναι η παρουσία της τέχνης σας στο έργο της Τατιάνας Ζωγράφου, για παράδειγμα. Ποια η σύνδεση μουσικής και ζωγραφικής;

Είναι ακριβώς αντίστοιχη της σύνδεσης της με την ποίηση. Ένα μουσικό έργο κι ένα ζωγραφικό μπορούν να συναντηθούν μ’ έναν τρόπο μυστικό, όπως είναι κι ο τίτλος μιας κοινής μας δουλειάς με την Τατιάνα. Κι αυτή η συνάντηση, για να έχει ενδιαφέρον, κι έτσι το προσπαθήσαμε, πρέπει να δημιουργεί απρόσμενες παράπλευρες «εκρήξεις».

- Σε ένα έργο σας από το ημερολόγιο, γράφετε αγγλιστί: «Άλλη μια νύχτα, θα περιμένω το φως». Τι ακριβώς περιμένετε, κύριε Κεχαγιόγλου; Και πώς θα έρθει αυτό;

Το φως δεν κατακτιέται. Έρχεται όταν και όποτε αυτό θέλει. Ζώντας την νύχτα, που κυκλώνει τον άνθρωπο, όχι μόνο σήμερα λόγω της γενικότερης κρίσης, αλλά τη νύχτα που πάντα τυφλώνει και τρομάζει, την παλιά και αιώνια νύχτα, αναλογίζομαι το φως. Η νύχτα είναι μέσα μας, είναι ο φόβος. Μέσα μας όμως είναι και οι δυνατότητες να την ξεπεράσουμε, να την ανταλλάξουμε με φως. Όχι σαν κάτι ουτοπικό και μακρινό, που δεν πιστεύουμε καν ότι μπορεί να έρθει, αλλά σαν αυτό που εκ των πραγμάτων μέσα σ’ έναν κύκλο πάντα περιμένει να μας χαριστεί, να ανατείλει για μας. Εμείς αρκεί να έχουμε την σοφία να το περιμένουμε. Να το αποζητούμε. Και ίσως έτσι, περιμένοντας το κι αποζητώντας το, να το προσελκύουμε κιόλας με μια έννοια. Για άλλη μια νύχτα λοιπόν κι εγώ το περιμένω, με εγρήγορση, με τα μάτια του νου και της καρδιάς ανοιχτά.






Σάββατο 11 Μαρτίου 2017

Νίκος Τουλιάτος: "Μ' ένα κύμβαλο ...αλαλάζον;" (14)





Προσπάθησα πάντα να υλοποιήσω τους στόχους μου, προσπάθησα να είμαι συνεπής στην πορεία μου ώστε να είμαι ουσιαστικά ευτυχισμένος. Για το μόνο που μπορώ να μιλήσω με απόλυτη σιγουριά είναι ότι έχω καταφέρει να είμαι συνεπής αυτά τα 34 χρόνια και αυτό είναι που κυρίως μου αναγνωρίζεται και γιαυτό ακριβώς είμαι ικανοποιημένος. Είναι πιο σημαντικό να είναι κάποιος συνεπής με τον εαυτό του γιατί έτσι μπορεί να είναι και αποτελεσματικός στους όποιους στόχους του. Γιαυτό και δεν έχω παράπονο από τον εαυτό μου. Δεν βρέθηκα ποτέ στη κορυφή, γιατί να βρεθώ άλλωστε. Όμως είμαι σταθερός σε μια πορεία, διατηρώ όσο μπορώ την ποιότητα μου σε ότι κάνω, και την αναγνώριση από όποιους και όταν την εισπράττω την απολαμβάνω γιατί την θεωρώ δίκαια. Οι Αιγύπτιοι έχουν ένα ρητό. Στην κορυφή μπορείς να φτάσεις με 2 τρόπους ή σαν Αετός που θα ανέβει και θα κατέβει το ίδιο γρήγορα, ή σαν φίδι που σημαίνει μεγάλη και σοβαρή προσπάθεια και που το αποτέλεσμα είναι ότι έτσι μένεις σε αυτή τη θέση.

Τι γοητευτικό που είναι να ανακαλύπτεις ότι παιδιά που γεννήθηκαν 25 ή ακόμη και 35 χρόνια μετά από σένα να σε γνωρίζουν, να σε μελετάνε, να σε μνημονεύουν, να σε αντιμετωπίζουν με σεβασμό και αγάπη. Από αυτά τα παιδιά κατανοώ την πορεία μου και την όποια προσφορά μου. Για τέτοια πράγματα αξίζει να ζει κανείς.. Και απέναντι στους νέους είμαι πολύ ανοιχτός και έτοιμος να δώσω την ψυχή, και τον χρόνο μου αρκεί να νιώσω ότι θέλουν και ότι αυτό που θέλουν το διεκδικούν. Να γιατί θεωρώ πιο σημαντικό την σταθερότητα στην πορεία παρά τις μεγάλες κορυφές. Εγώ ζω και αναπνέω από την επαφή μου με τους νέους. Ίσως γιατί έτσι καλύπτω και τις στερήσεις και τις απουσίες της νιότης που δεν έζησα.

Έχουν υπάρξει στιγμές στην μουσική μου πορεία, που έχω νιώσει ότι οι όποιες θυσίες έχω κάνει άξιζαν τον κόπο. Από καταπληκτικές κριτικές για την δουλειά μου και την προσωπικότητα μου, μέχρι προτάσεις για μοναδικές συνεργασίες. Στιγμές που αποδεικνύεται ότι εάν κάποιος θέλει κάτι πολύ θα το πετύχει. Πιστεύω πια ότι δεν υπάρχει «δεν μπορώ παρά μόνο δεν θέλω». Το πρώτο πέρα από αντικειμενικές δυσκολίες αποτελεί και άλλοθι αδυναμίας, ενώ το δεύτερο θέληση και πίστη στον εαυτό μας. Ή πρόσληψη μου στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο στο μουσικό τμήμα (όπου δίδαξα για 8 χρόνια) οι προτάσεις για συμμετοχή μου σε πολύ σημαντικές παραγωγές, η πρόταση να αναλάβω στο Μέγαρο μουσικής τις πρώτες απόπειρες άλλων στυλ μουσικής στο φουαγιέ στα πλαίσια των μουσικών αναλογίων, όπως συναυλία κρουστών με 13 κρουστούς Έλληνες και ξένους, ανάμεσα τους οι Αλέκος Χρηστίδης, Neikova Vessela, Στέφανος Λογοθέτης, Fredy Studer, David Lynch (φλάουτο και κρουστά), και επίσης αρκετοί μαθητές της σχολής μου. Επίσης πάντρεμα σύγχρονου ήχου με την παράδοση με τίτλο Δύση – Ανατολή με τους 

Βασίλη Σούκα και David Lynch, σε αυτοσχεδιασμούς αλλά και συνθέσεις του David, ή την ταινία του Charlie Chaplin «Τα Φώτα της Πόλης» και ο «Στρατηγός» του Buster Keaton με ζωντανή μουσική σε συνεργασία, ενορχήστρωση, αλλά και συνθέσεις του Γιάννη Σταυρόπουλου στη ταινία «Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ», ή παραγγελία από το Ευρωπαϊκό Κέντρο Δελφών και τον Κώστα Μανιουδάκη για να φτιάξω μια παράσταση κρουστών πάνω στο Οιδίποδα Τύραννο, η συμμετοχή μου μετά από πρόσκληση του Δημήτρη Παπαιωάννου στις τελετές έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών αγώνων Αθήνα 2004, η πρόταση για συνεργασία με τον Νίκο Νικολαίδη για μουσική στην ταινία του «Θα Σε Δω Στην Κόλαση Αγάπη Μου» μαζί με την πιανίστα, συνθέτη και κρουστό Κυριακή Τσακιρίδου. Η πρόταση για την σύνθεση της μουσικής της θεατρικής παράστασης «Βασιλιάς Λήρ» από τον Κώστα Καζάκο μουσική που γράψαμε μαζί με τον Αντρέα Συμβουλόπουλο. 

Οι συνεργασίες μου με ανθρώπους που πάντα εκτιμούσα και σεβόμουν για την καλλιτεχνική και προσωπικής τους στάση. Μου είναι πολύ δύσκολο να αναφέρω ονόματα γιατί κάποιους θα αδικήσω. Λέω απλώς ότι έχω συνεργαστεί με το 90% των μουσικών, συνθετών, τραγουδιστών (εκτός του χώρου του σκυλάδικου που έτσι κι αλλιώς δεν με ενδιαφέρει) ηθοποιών, σκηνοθετών, εικαστικών, χορευτών σε αυτή την χώρα. 

Όλα τα παραπάνω αποτελούν μια μορφή ανταμοιβής μιας διαφορετικής, επίμονης και φυσικά επίπονης πορείας, και αισθάνομαι την ανάγκη να τους ευχαριστήσω για την εμπιστοσύνη τους.

***



Δημιούργησα μια ομάδα κρουστών (πιθανόν την πρώτη που υπήρξε ποτέ) σαν αποτέλεσμα του ‘’Εργαστηριού Κρουστών Αθήνας’’, της πρώτης σχολής στην Ελλάδα που άνοιξα το 1988. Η ομάδα αποτελείτο από μαθητές της σχολής. Εκείνα τα χρόνια είχε συνεργασίες με τον Θάνο Μικρούτσικο στην Πάτρα στο δημοτικό θέατρο, και με τον σκηνοθέτη Βίκτορα Αρδίτη σε μια θεατρική παράσταση στο Κάστρο της Πάτρας επίσης.

Όταν έκλεισε η σχολή εκείνη η πρώτη ομάδα διαλύθηκε και ξαναδημιουργήθηκε μια καινούργια στην Πάτρα όταν αποφάσισα να μετακομίσω εκεί και άνοιξα σχολή το ‘’εργαστήρι κρουστών Πάτρας’’ με μαθητές εκείνης της σχολής.

Εκείνες οι ομάδες ήταν στη λογική του ομαδικού πειραματισμού με αυτά που ήδη έκανα εγώ στις σόλο παραστάσεις. Η σκέψη μου αναπτύχθηκε κυρίως όταν αυτοί οι πειραματισμοί πήραν σάρκα και οστά με τους φοιτητές στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο γιατί εκεί η ομάδα ήταν σταθερή και λόγω των τακτικών μαθημάτων μπορούσε να υπάρχει συνέχεια και συγκεκριμένο αποτέλεσμα.

Όταν ξεκίνησα το 1995 τη σχολή στο Κουκάκι υπήρξε η ανάγκη να διαφημιστεί η σχολή και έτσι αποφασίσαμε να οργανώσουμε μια συναυλία στη μουσική σκηνή ΜΕΤΡΟ με ομάδα που αποτελείτο από καθηγητές της σχολής. Σωτήρης Καραμεσίνης, Βασίλης Σταματίου, Σεραφείμ Μπέλλος, Αλβέρτος Παναγιωτόπουλος, Σπύρος Καραμήτσος, Mohamed Hειnhkas, Παντελής Πασχαλίδης, Katia de la Caridad Conzales Sanzes, Αντρέας Συμβουλόπουλος, Θέμις Συμβουλόπουλος, κα. Η ομάδα αυτή ονομάστηκε ΗΧΟΔΡΑΣΗ.

Η πρώτη λοιπόν σύνθεση της ΗΧΟΔΡΑΣΗΣ ήταν καθηγητές της σχολής.

Μετά από ένα χρόνο το 1996 ήρθε μια παραγγελία από τον Κώστα Μανιουδάκη για το Ευρωπαϊκό Κέντρο Δελφών για μια παράσταση με κρουστά πάνω στον Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλή.

Το θέμα ήταν η μουσική στον αρχαίο μύθο. Καλλιτεχνικός διευθυντής ήταν ο συνθέτης και μαέστρος Θόδωρος Αντωνίου.

Εκείνη την ίδια περίοδο δίδασκα στη δραματική σχολή του Κώστα Καζάκου και έτσι όταν είπα ναι βασίστηκα πολύ και στη βοήθεια που θα μπορούσα να ζητήσω από τον Κ. Καζάκο. Και όπως πάντα είπα πρώτα ναι και μετά κάθισα να δω τι ήταν αυτό το ναι που είπα. 

Αποδείχτηκε στη πράξη ότι αυτό το ναι ήταν το καλύτερο ερέθισμα για να μάθω, να γράψω κομμάτια για την παράσταση (η πρώτη απόπειρα στο χώρο της σύνθεσης για κρουστά).

Συμμετείχαν πολλοί σε αυτή την ΗΧΟΔΡΑΣΗ των Δελφών.

Θέμις Συμβουλόπουλος, Αθηνά Καψετάκη, Σπύρος Ηλιάδης, Παντελής Πασχαλίδης, Αντρέας Συμβουλόπουλος, Σταύρος Εμμανουήλ, Σπύρος Καραμήτσος, Βίκυ Χουζούρη, Κυριακή Τσακιρίδου, Χαρά Αργυροπούλου, Βιβή Κούτση, Θανάσης Αρμυριώτης και 5 κορίτσια σπουδάστριες της σχολής του Κ. Καζάκου.

Η πρώτη φορά στη ζωή μου που έκανα πρόβες. 3 μήνες κάθε μέρα στο θέατρο Καρέζη. Κανείς δεν πίστευε ότι ο Τουλιάτος κάνει πρόβες και μάλιστα τόσες πολλές. (την περίοδο των ΙSKRA την ώρα της πρόβας διάβαζα ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ αυτό είχε σαν συνέπεια να βγει ή φήμη ότι δεν κάνω πρόβες, είχε σαν συνέπεια να λυθεί κάποια στιγμή η συνεργασία μας, είχε σαν συνέπεια να καλλιεργηθεί η εικόνα του αυτοσχεδιαστή αλλά επίσης έπαιξε ρόλο στο ότι ήμουν ο πιο ενημερωμένος πολιτικά και αυτό βοήθησε την ομάδα στις πολιτικές της θέσεις.) δεν ήταν βέβαια μόνο έτσι, αλλά έτσι και αλλιώς όλα τα πράγματα έχουν μια θετική και μία αρνητική πλευρά!.

Οι Δελφοί ήταν από τις καλύτερες στιγμές της ομάδας. 

Δεν μου έφτανε η αγωνία του εγχειρήματος, μου έτυχε και την ημέρα που παίζαμε να ξεκινάει το διεθνές συμπόσιο μουσικολόγων στους Δελφούς και είχαμε κοινό 400 μουσικολόγους από όλο τον κόσμο. Εκεί ήταν που συναντήθηκα για πρώτη φορά με την Νταϊάνα Τουλιάτου εξαδέλφη μου και διάσημη μουσικολόγο με έδρα στο πανεπιστήμιο του Saint Louis.

Με τα γνωστά προβλήματα που έχουν όλα τα σχήματα και οι ομάδες στην Ελλάδα πορεύθηκε για λίγο η ΗΧΟΔΡΑΣΗ και μετά διαλύθηκε. Απόλυτα φυσιολογική πορεία ομαδικής δουλειάς σε αυτή τη χώρα. Έτσι αποφάσισα 3 βασικά πράγματα στη ζωή μου. 

1ον δεν ξανασυνεργάζομαι με επαγγελματίες μουσικούς στα πλαίσια οιασδήποτε ομάδας. 

2ον όταν κάνω ομάδα θα αποτελείται μόνο από μαθητές, ή ερασιτέχνες, ή ανθρώπους που είναι αποφασισμένοι να παλεύουν για όνειρα, χωρίς ματαιοδοξίες και άρρωστες φιλοδοξίες και το κυριότερο χωρίς κόντρες και γκρίνιες.

3ον όταν δεν μπορεί να γίνει ομάδα για οποιοδήποτε λόγο θα παίζω μόνος μου.

Αυτοσχεδιάζοντας ελεύθερα συνεργάζομαι ευχαρίστως με όποιον θέλει, όποτε θέλει. Αλλιώς σόλο, ούτε υποχρεώσεις, ούτε δικαιώματα άρα αποφεύγω τριβές κάθε είδους και διατηρώ την ψυχή μου ήρεμη και καθαρή.

Έτσι λοιπόν η ομάδα άρχισε σιγά – σιγά να πλαισιώνεται από νέα παιδιά μαθητές της σχολής. Είχε εντωμεταξύ δημιουργηθεί και μία μικρή ΗΧΟΔΡΑΣΗ στη σχολή με την ευθύνη του Θανάση Αρμυριώτη συνεργάτη της σχολής. Από αυτή την ομάδα στελεχωνόταν η ΗΧΟΔΡΑΣΗ. Παράλληλα συνεργαζόντουσαν σε κάποιες περιπτώσεις εκτάκτως και κάποιοι επαγγελματίες κρουστοί κυρίως από το συμφωνικό χώρο. Η ομάδα συνέχισε με σπουδαίες εμφανίσεις. Με τον Θάνο Μικρούτσικο στα εγκαίνια της πολιτιστικής πρωτεύουσας Θεσσαλονίκης, στο Ηρώδειο, και στο Μέγαρο (προ Αρίων).

Πολύ σημαντική κυρίως για τους μαθητές που συμμετείχαν στην ομάδα ήταν η συνεργασία της ομάδας με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη. Μια συνεργασία που ξεκίνησε το 2000 και συνεχίστηκε για τα επόμενα 4 χρόνια. Με την Άλκηστη είχα συνεργαστεί για πρώτη φορά αν θυμάμαι καλά το 1978 εκείνη την περίοδο των χιλιάδων συναυλιών, από τότε συναντηθήκαμε ξανά το 2000 στο πρόγραμμα της Άλκηστης και του Σταμάτη Κραουνάκη στο Διογένης Studio. ( η επιστροφή μου στη νύχτα μετά από 30 χρόνια με δική μου ομάδα και για 20 λεπτά, και η πρώτη φορά που συνεργαζόμουν με τον Σταμάτη Κραουνάκη που αγαπώ πολύ για την απίστευτη τρυφερότητα και ευαισθησία που βγάζει στα τραγούδια του). Η Άλκηστη ήθελε να κάνει κάτι με μια ομάδα κρουστών. Με ήξερε, με βρήκε, το συζητήσαμε, ήρθε στη σχολή μου που ήταν η έδρα της ομάδας και αποφασίσαμε να το κάνουμε. Θεώρησα μεγάλη πρόκληση για την ομάδα αυτή τη συνεργασία γιατί δεν ήταν απλώς ένα δικό μας μέρος αλλά συμμετείχαμε μαζί με την ορχήστρα και έπρεπε να βρεθεί ο τρόπος της συμμετοχής μας έτσι που να μην είναι απλώς 7 κρουστοί στον ρόλο ενός, αλλά να έχει ενδιαφέρον και μουσικό και εικαστικό. Νομίζω ότι μουσικά βρήκα τον τρόπο ώστε η παρουσία της ομάδας να είναι δημιουργική. Η σκηνοθεσία του εμπνευσμένου Δημήτρη Παπαιωάννου έλυσε με τον ωραιότερο τρόπο το πρόβλημα της εικόνας της ομάδας. Αυτή η συνεργασία με την Άλκηστη σε όλη την διάρκεια των 4 ετών είχε πολύ όμορφες δημιουργικές και ενδιαφέρουσες στιγμές, αλλά και πράγματα που ένιωσα ότι δεν είχαν βρει τον δρόμο τους. Συνολικά το αποτέλεσμα ήταν πολύ θετικό για την ομάδα από πολλές απόψεις. Απέκτησε επαγγελματική παρουσία υψηλού επιπέδου, πειθαρχία, ανέπτυξε το καλλιτεχνικό της επίπεδο, δέθηκε πολύ περισσότερο και πολύ γρηγορότερα από όσες πρόβες και εάν έκανε, απέκτησε τον αέρα της σκηνής, κλπ. Σε όλα αυτά έπαιξε ρόλο η προσωπικότητα της Άλκηστης (μια επί της ουσίας ROCK τραγουδίστρια) η πειθαρχία, το πείσμα, και η απόλυτα επαγγελματική συνέπεια που χαρακτηρίζει τη δουλειά της. Η Άλκηστη πραγματικά αποτέλεσε σχολείο για την ομάδα. Πιστεύω ότι χάρηκε αυτή τη συνεργασία όσο και εγώ, με όλες τις καλές και κακές στιγμές. Θέλω να διευκρινίσω ότι όταν υπάρχουν καλές στιγμές, γκρίνιες, κόντρες, διαφωνίες, στεναχώριες αυτό σημαίνει ότι υπάρχει συνεργασία. Μόνο στην πραγματική συνεργασία υπάρχει ουσιαστική συμμετοχή και ενδιαφέρον για τον άλλο, άρα η συνεργασία περιλαμβάνει όλα τα παραπάνω που όταν γίνονται από ενδιαφέρον αυτό αποτυπώνεται και στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Και με την Άλκηστη υπήρξε αποτέλεσμα και καλλιτεχνικό αλλά και στη προσωπική σχέση. Γίναμε φίλοι και χαίρομαι γιαυτό. Έχει θάρρος στις επιλογές της. Της αρέσουν τα ρίσκα και τα φτάνει μέχρι το τέλος, αλλά το πιο σπουδαίο είναι ότι στηρίζει τις επιλογές της. Σαν προσωπικότητα είμαι ακριβώς το ίδιο. Και δεν είμαι από αυτούς που κάνω απλώς τη δουλειά μου. Όταν πω ναι σημαίνει ότι θα στηρίξω την επιλογή μου και με απόλυτο και πραγματικό ενδιαφέρον θα ασχοληθώ όχι με τα τυπικά αλλά με το σύνολο της δουλειάς. Γιατί εκεί που συμμετέχω θέλω το συνολικό αποτέλεσμα να είναι καλό και θα βοηθήσω σε αυτό με όλες μου τις δυνάμεις. 

Αυτός είναι και ο λόγος που επιμένω και απαιτώ (σε αντίθεση με πολλούς συναδέλφους) να αναφέρεται το όνομα μου στα προγράμματα ή στις αφίσες. Γιατί για να συνεργαστώ με κάποιον είναι επιλογή (δεν παίζω γενικά) και γιατί δεν θεωρώ την παρουσία μου αμελητέα σε όποια δουλειά, αλλά βασική παρουσία που διαμορφώνει το τελικό αποτέλεσμα. Και που σε τελευταία ανάλυση δείχνει και τον απαραίτητο μίνιμουμ σεβασμό από τους συνεργάτες στην προσωπική μου πορεία και καλλιτεχνική και γενικότερα πολιτική, πολιτιστική μου δράση.

Η συνεργασία που κυριολεκτικά απογείωσε την ΗΧΟΔΡΑΣΗ ήταν με τον Βασίλη Λάγγο. Ο Βασίλης σκηνοθέτησε την ομάδα, σε πράγματα που ήδη αυτή έκανε, πού όμως πήραν άλλο περιεχόμενο, και δημιουργήθηκε μια εικόνα που δεν μπορούσαμε καν να φανταστούμε. Τα παιδιά έκαναν μαθήματα με τον Βασίλη, και την Αγγέλα Λύρα σχεδόν επί ένα χρόνο. Στήσαμε μια φοβερή παράσταση στο θέατρο ΡΟΕΣ η οποία όμως δεν είχε συνέχεια. Οι λόγοι ήταν πολλοί. Ο βασικότερος ήταν ότι εγώ παρόλο που αγαπώ τόσο το θέατρο, σε αυτή τη παράσταση που ο Βασίλης μου έδωσε ρόλο θεατρικό αισθάνθηκα άβολα παρότι προσπάθησα και από ότι λένε τα κατάφερα. Δεν μπόρεσα να κατανοήσω για πρώτη φορά ίσως στη ζωή μου, το αποτέλεσμα γιατί δεν ήταν μόνο μουσική και δεν ήταν στον απόλυτο έλεγχο μου, με συνέπεια να μην δώσω την αναγκαία ώθηση σε αυτή τη δουλειά άσχετα από τις αντικειμενικές δυσκολίες (χώρος κλπ). Κατάλαβα το αποτέλεσμα της δουλειάς από τον κόσμο που κάθε μέρα ήταν και περισσότερος στις παραστάσεις αλλά ας πούμε ότι ουσιαστικά το συνειδητοποίησα τον τελευταίο χρόνο που εισπράττω ευμενή σχόλια από τον κόσμο που την είδε. Όλοι μιλάνε γιαυτήν τη παράσταση απλώς εγώ δεν το είχα καταλάβει. Η ομάδα κρουστών ΗΧΟΔΡΑΣΗ είναι σήμερα εκφραστές του ρεύματος του αυτοσχεδιασμού με τον ήχο των κρουστών στην Ελλάδα, χωρίς βέβαια να περιορίζονται μόνο σε αυτό. Κυριολεκτικά αποτελεί την ομαδική εκδοχή των σόλο παραστάσεων μου.

Με την ομάδα συνεχίζω την από 25ετίας έρευνα μου στα διαφορετικά ηχοχρώματα που παράγουν τα πάσης φύσεως αντικείμενα καθημερινής χρήσης.

Η ΗΧΟΔΡΑΣΗ χρησιμοποιεί εκτός από τύμπανα, πλήθος αντικειμένων που παράγουν ήχο, όπως βαρέλια, μπουριά, κατσαρόλές, ταψιά, αμόνια, τρυπάνια, σφυριά, σωλήνες, καπάκια, σακούλες, πριόνια, τηγάνια κ.α. με τα οποία στήνει παραστάσεις βασισμένες στο ηχόχρωμα, το φως, τα κοστούμια, και την κίνηση. Παράλληλα λειτουργεί και σαν εργαστήρι για νέα παιδιά τα οποία στη συνέχεια εντάσσονται και συμμετέχουν στην ομάδα. 

Με την δημιουργία της ομάδας συνειδητοποίησα το πόσο πολύ τα κρουστά είχαν γίνει μόδα. Η ομάδα κρουστών ΗΧΟΔΡΑΣΗ ξεκίνησε στην ουσία το 1988 και με διάφορες αλλαγές, δυσκολίες, στραβοπατήματα, πισωγυρίσματα, συνεχίζεται μέχρι σήμερα (έκλεισε 17 χρόνια δράσης με εκαντοτάδες εμφανίσεις) και θα συνεχίσει.

Νίκος Τουλιάτος

Μ' ένα κύμβαλο ...αλαλάζον; Αθήνα: Εκδόσεις Δρόμων, 2006.

Πέμπτη 9 Μαρτίου 2017

Η Κορίνα Λεγάκη ερμηνεύει Ανδρέου και Καζαντζή




Δελτίο Τύπου

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΔΡΕΟΥ - ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΗΣ

Ερμηνεύει η ΚΟΡΙΝΑ ΛΕΓΑΚΗ

Στον ΙΑΝΟ για δύο μοναδικές βραδιές

Παρασκευή 10 & Σάββατο 11 Μαρτίου

Δύο από τους σημαντικότερους σύγχρονους συνθέτες και δημιουργούς, ο Γιώργος Ανδρέου και ο Γιώργος Καζαντζής συναντιούνται στον ΙΑΝΟ την Παρασκευή 10 και το Σάββατο 11 Μαρτίου. Οι μουσικές τους συνθέσεις έχουν "ντύσει" κινηματογραφικές ταινίες, θεατρικές παραστάσεις και έχουν αποτελέσει ρεπερτόριο συναυλιών πολλών ορχηστρών. Πολυσύνθετοι και με πολλά ενδιαφέροντα και οι δυο τους, έχουν διευθύνει φεστιβάλ πολιτισμού, έχουν επιμεληθεί εκδοτικά labels της δισκογραφίας, έχουν συμμετάσχει σε δράσεις κοινωφελείς και εθελοντικές καθώς και σε συνέργειες γύρω από την Ελληνική μουσική και το Ελληνικό Τραγούδι. 

Έχοντας συνεργαστεί με μεγάλη επιτυχία στο παρελθόν, αποφάσισαν να ξαναβρεθούν μαζί στην σκηνή, παρουσιάζοντας καινούργια και κλασικά δείγματα της συνθετικής τους δουλειάς και δημιουργούν δύο βραδιές γεμάτες τόσο με το άρωμα των συνθέσεών τους, όσο και με σημαντικά ποιητικά κείμενα τα οποία έχουν μελοποιήσει.

Στα πλαίσια των συναυλιών τους αυτών θα φιλοξενήσουν δύο μείζονες ποιητές, των οποίων το έργο υπήρξε πηγή έμπνευσης και δισκογραφικής αποτύπωσης:

Την Παρασκευή ο Γιώργος Ανδρέου φιλοξενεί τον Διονύση Καρατζά (με τον οποίον έχει συνυπογράψει τα "ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ") και το Σάββατο ο Γιώργος Καζαντζής την Κική Δημουλά (με την οποία έχει συνυπογράψει την "ΜΙΚΡΗ ΣΟΥΙΤΑ"). Οι δύο ποιητές θα συμμετάσχουν με αναγνώσεις και σκηνική δράση, συμβάλλοντας με τον μοναδικό αυθεντικό τρόπο τους στην παρουσίαση των έργων τους και της μελοποίησης τους.

Ερμηνεύει η Κορίνα Λεγάκη. μια σημαντική ερμηνεύτρια της νεότερης γενιάς, με πολλές ποιοτικές μουσικές συμμετοχές και συνέργειες και με αξιόλογη πολυσυλλεκτική δισκογραφία. 

Σκηνογραφική επιμέλεια: Ανδρέας Γεωργιάδης
Παρασκευή 10 & Σάββατο 11 Μαρτίου 2017, στις 21:30.
Οι πόρτες ανοίγουν στις 21:00
Είσοδος (με κρασί ή μπύρα): 16€
Η βραδιά θα μεταδίδεται ζωντανά από τo IANOS RADIO