Τρίτη 31 Μαΐου 2016

Παρουσίαση των "Αισθηματικών Κειμένων" του Σωτήρη Κακίση



Την Παρασκευή 3 Ιουνίου, στο βιβλιοπωλείο “Περιπλανήσεις” στην οδό Μάρκου Μουσούρου 22 στο Μέτς και ώρα 20:30, ο Σωτήρης Κακίσης περιμένει τους φίλους του και κάθε φίλο του βιβλίου, στην παρουσίαση του νέου πονήματός του που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Την παρουσίαση θα κάνουν δύο φίλοι του και “συμπρωταγωνιστές” του βιβλίου, ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος και ο Φοίβος Δεληβοριάς.

Παρασκευή 27 Μαΐου 2016

Συνέντευξη με την Κατερίνα Μελίτη





Κατερίνα Μελίτη:

"Ο έρωτας αναζητά να γίνει παντοτινός σαν τη μουσική"


Την γνωρίσαμε πρόσφατα από τον δίσκο «Μ’ ένα νεύμα του φιλιού», όπου και ερμηνεύει πέντε τραγούδια σε μουσικές του Απόλλωνα Κουσκουμβεκάκη. Μια νέα, δροσερή φωνή, σε παίρνει απ’ το χέρι και σε βάζει μέσα στο παραμύθι γεμάτη λυρισμό αλλά και απόλυτη ακρίβεια και αυτοέλεγχο. Και δεν χρειάζεται να είναι κανείς μάντης για να υποθέσει ότι η περίπτωσή της θα μας απασχολήσει και στο μέλλον. Η κυρία Κατερίνα Μελίτη!

(τη συνέντευξη έλαβε ο Ηρακλής Οικονόμου)



- Τι γυρεύει, άραγε, μια νέα κοπέλα και μπλέκει στις μέρες μας με τον χώρο του μη εμπορικού τραγουδιού; Δεν σας είπε κανένας τίποτα; Οι γονείς σας;

Ο τρόπος που εξελίχθηκα στη μουσική ξεκινώντας από το Μουσικό Σχολείο στο οποίο φοίτησα και την κλασική εκπαίδευση στο τραγούδι που ακολούθησα, σίγουρα συνέβαλε στο να εκτιμήσω τα πιο ιδιαίτερα ακούσματα. Για μένα λοιπόν, ήταν μάλλον φυσικό να ασχοληθώ με ένα είδος τραγουδιού που να ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία μου, και ταυτόχρονα να με εκφράζει και να με γεμίζει. Προτιμώ πάντως να μη διαχωρίζω την μουσική σε εμπορική και μη εμπορική. Σ’ αυτό  που θα ήθελα να στοχεύω στις επιλογές μου είναι η ποιότητα και η δημιουργικότητα που βρίσκεται πίσω από μία δουλειά, είτε αυτή απευθύνεται σε ευρύ κοινό είτε σε μικρότερο.

- Πώς έγινε η συνάντησή σας με τον Απόλλωνα Κουσκουμβεκάκη;

Ήταν συμπτωματικό η αλήθεια είναι. Δραστηριοποιούμουν μουσικά στην Αθήνα λίγο καιρό έπειτα απ’ την ολοκλήρωση των σπουδών μου στη Κρήτη. Ο Απόλλων εκείνη την περίοδο βρισκόταν σε αναζήτηση ερμηνεύτριας για τον καινούριο του δίσκο. Έτυχε να ακούσει τη φωνή μου από μια συμμετοχή μου σε ένα τραγούδι και ήρθαμε σε επικοινωνία. Έτσι ξεκίνησε η συνεργασία μας.

- Και τι σας ώθησε να υπηρετήσετε το αισθητικό όραμά του; Τι βρήκατε σ’ αυτό;

Ο Απόλλων είναι ένας συνθέτης με ικανότητα να δημιουργεί ένα ευρύ φάσμα συνθέσεων. Απ’ τις πρώτες μας συζητήσεις διαπίστωσα ότι είχε ανακαλύψει ποιο ύφος ταίριαζε στη δική μου φωνή και στον χαρακτήρα μου. Έτσι συνειδητοποίησα ότι επρόκειτο για μια συνεργασία που θα με εξελίξει σαν άνθρωπο και σαν καλλιτέχνη, με έναν δημιουργό που μιλάμε την ίδια γλώσσα.

- Ξεκινήσατε, αν δεν κάνω λάθος, από το συγκρότημα «Νυχτοβάτες» στο Ρέθυμνο. Πού βαδίσατε μαζί τους, και τι είδατε στη διαδρομή;

Οι «Νυχτοβάτες» είναι ένα ατμοσφαιρικό ροκ συγκρότημα που δραστηριοποιείται 20 χρόνια τώρα. Βρέθηκε στον δρόμο μου όντας φοιτήτρια στο Ρέθυμνο και αποτέλεσε μία απ’ τις πολύ καλές μου συνεργασίες. Μαζί τους απέκτησα εμπειρίες συμμετέχοντας σε συναυλίες εντός και εκτός Κρήτης, καθώς και σε διαγωνισμούς και φεστιβάλ. Θεωρώ πως ένας κύκλος ολοκληρώθηκε και άνοιξε ένας καινούριος, με νέους στόχους και καλλιτεχνικές αναζητήσεις.

Ποια είναι η αγαπημένη σας μουσική; Τι τραγουδάτε, π.χ., στο μπάνιο, πέρα από τα τραγούδια των live και της δισκογραφίας σας;

Αγαπημένη μου μουσική γίνεται αυτή που έχω ανάγκη να ακούσω κάποια συγκεκριμένη περίοδο. Μ’ αρέσει πολύ η ορχηστρική μουσική - θέματα από μουσική κινηματογράφου για παράδειγμα. Επίσης, ορχηστρικά κομμάτια του Χατζιδάκι, του Θεοδωράκη και άλλων ελλήνων συνθετών. Όπως κατάλαβες δεν τραγουδάω ιδιαίτερα εκτός προβών, συναυλιών και ηχογραφήσεων…

- Η ερμηνεία διδάσκεται; Κι αν ναι, ποιες είναι οι δικές σας σπουδές στο χώρο, ποιοι οι δάσκαλοι, και τι αποκομίσατε από την εμπειρία αυτή;

Η ερμηνεία, όπως και η τεχνική, είναι κάτι που μπορείς να το διδαχθείς αλλά και να το δουλέψεις με τον εαυτό σου. Μέσω των σπουδών μου στο κλασικό τραγούδι βρέθηκα δίπλα σε αξιόλογες δασκάλες φωνητικής που η κάθε μία είχε κάτι διαφορετικό να μου δώσει και τις ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό. Δε μπορώ να μην αναφέρω την πρώτη μου δασκάλα Ασημίνα Μόρφη, που διέκρινε λυρικά στοιχεία στην φωνή μου και με μύησε στο κλασικό ρεπερτόριο. Έπειτα, η Μαριέλλα Βιτώρου έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη μου ως υψίφωνος και τέλος, η τελευταία μου δασκάλα Έφη Αδειλίνη που μαζί της συνέχισα ως το Δίπλωμα Μονωδίας· την εμπιστεύομαι και νοιώθω τυχερή που τη συνάντησα. Εκτός απ’ τα μαθήματα φωνητικής, πολύ σημαντική συμβολή ήταν και είναι αυτή του Απόλλωνα Κουσκουμβεκάκη και η ευκαιρία που μου έδωσε να ερμηνεύσω τα τραγούδια του στον δίσκο «Μ΄ ένα νεύμα του φιλιού», αλλά και μέσω των συναυλιών που κάνουμε. Η επαφή μου μ’ αυτά τα τραγούδια και η επιθυμία μου να τα ερμηνεύσω σωστά με έκανε να ψάξω μέσα μου και να βρω χρώματα, δυνάμεις, δυνατότητες που δεν ήξερα ότι είχα. Τον ευχαριστώ πραγματικά γι’ αυτό!

- Επειδή το μπλογκ είναι πρωτίστως σκανδαλοθηρικό, επιτρέψτε μου να σας ρωτήσω κυρία Μελίτη:  δηλώνετε ερωτευμένη αυτή την περίοδο;

Δηλώνω πώς είμαι! Η τέχνη και ο έρωτας άλλωστε δεν είναι αλληλένδετα στοιχεία;

- Ορίστε μου, παρακαλώ, τον έρωτα. Ή έστω, τραγουδήστε τον!

Πριν λίγο καιρό διάβασα κάτι που μου άρεσε πολύ: «Ο έρωτας πάει αγκαλιά με τους στίχους. Αναζητά να γίνει παντοτινός σαν τη μουσική». Δεν υπάρχει απάντηση, ο καθένας μπορεί να δώσει την δική του ερμηνεία που να βασίζεται σε προσωπικά του βιώματα.

- Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς κάτι το ταξιδιωτικό στη φωνή σας, κάτι των αναχωρήσεων. Ποιο υπήρξε το πιο αγαπημένο σας ταξίδι;

Είναι πολύ όμορφο να ακούς ότι η φωνή σου ταξιδεύει τον άλλον και του δημιουργεί εικόνες. Έχω κάνει διάφορα ταξίδια, τα οποία μου άφησαν όμορφες αναμνήσεις και μου διεύρυναν τους ορίζοντές μου. Όμως, ένα ταξίδι μπορεί να γίνει διαβάζοντας ένα βιβλίο, ακούγοντας μία ωραία μουσική… Ό,τι στοιχεία αποκτώ απ’ όλα αυτά, υποσυνείδητα τα μεταφέρω και στο τραγούδι.

- Και το τραγούδι; Ποια θέλετε να είναι η επόμενη στάση αυτού του ταξιδιού;


Κάποια πράγματα νοιώθεις ότι είσαι προορισμένος να τα κάνεις. Ο προορισμός αυτός είναι για μένα το τραγούδι και ευελπιστώ να είναι το μεγαλύτερό μου ταξίδι. Ήδη συζητάμε με τον Απόλλωνα την δημιουργία ενός προσωπικού μου δίσκου με τραγούδια απ’ το «Μ΄ ένα νεύμα του φιλιού», κάποιες επανεκτελέσεις κομματιών που αγαπώ απ’ τον προηγούμενο του δίσκο «Ο Νοέμβρης των ματιών της», αλλά και καινούριες συνθέσεις.

Τετάρτη 25 Μαΐου 2016

Hamletmachine στο Λονδίνο τον Ιούλιο





Collide brings another exciting new project with a new creative team! Get a glimpse of the deconstructed world of ‎Hamletmachine!

Hamletmachine 
by Heiner Müller

16th-17th July 2016 

Director: Emily Louizou
Designers: Alegia Papageorgiou & Greta Landers
Music Composer: David Denyer
Producer: Rachel Horowitz
Marketing: Ines Aparicio
Movement: Hanna Junti
Lighting Design: Daniel English
Graphics Design: Lily Hassioti
Video & Photography: Flo Knoyle

Hamletmachine is part of Ugly Duck’s latest creative season. Ugly Duck works with artists to create amazing events in unusual, underused spaces.
(47/49 Tanner Street, London)

Τετάρτη 18 Μαΐου 2016

Συνέντευξη με τον Δαμιανό Πάντα και τον Βασίλη Γισδάκη





Συνέντευξη με τον Δαμιανό Πάντα και τον Βασίλη Γισδάκη


τη συνέντευξη έλαβαν οι Λιάνα Μαλανδρενιώτη & Ηρακλής Οικονόμου
(δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Η ΕΠΟΧΗ)

Στα τέλη του 2014 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μετρονόμος ο δίσκος «Της ημέρας τα σκοτάδια» με 12 τραγούδια έντεχνου πυρήνα και έντονης μελωδικότητας. Πρόκειται για την πρώτη δισκογραφική δουλειά του νέου συνθέτη Δαμιανού Πάντα σε στίχους Αντώνη Παπακωνσταντινίδη, Βίκυς Βουρνά και του συνθέτη, και ερμηνεία του Βασίλη Γισδάκη, του τελευταίου ερμηνευτή του Μάνου Χατζιδάκι. Οι δύο βασικοί συντελεστές του δίσκου μίλησαν στην «Εποχή» για τη συγκυρία, την τέχνη, και τις πολιτείες των ονείρων τους.



Σε μια εποχή πτώσης της δισκογραφίας, του μουσικού τύπου και των μουσικών σκηνών, από πού αντλούν δύναμη δύο καλλιτέχνες για να συμπράξουν δισκογραφικά;

Βασίλης Γισδάκης: Η ανάγκη για δημιουργία και το επικοινωνιακό κομμάτι της τέχνης είναι δυο διαφορετικά πράγματα. Ίσως δεν πρέπει να μιλάμε για πτώση της δισκογραφίας, του μουσικού τύπου και των μουσικών σκηνών, αλλά για αλλαγή μορφής τους. Δημιουργούνται συνεχώς νέοι χώροι που φιλοξενούν ζωντανή μουσική, ο μουσικός Τύπος ανθίζει πια και στο διαδίκτυο, κι ένα μεγάλο μέρος της  δισκογραφίας έχει περάσει στο στάδιο της ατομικής παραγωγής. Αυτή η αλλαγή συμπαρασύρει μαζί της το μουσικό αποτέλεσμα κυρίως στο επίπεδο της παραγωγής και παρουσίασης. Η μουσική παράγεται από ανθρώπους για να απευθύνεται σε ανθρώπους, τα τεχνικά μέσα εξυπηρετούν και διευκολύνουν την επικοινωνία αυτή. Ζούμε σε μια εποχή που η τέχνη βασίζεται στα μέσα αυτά αλλά δεν εξαρτάται από αυτά. Η ανάγκη για δημιουργία και για επικοινωνία είναι μια μοναδική και σταθερή αξία.

Δαμιανός Πάντας: Για να βρεις την δύναμη πρέπει πρώτα να νιώσεις την ανάγκη να εκφραστείς. Κι αυτή η αναγκαιότητα να καταθέσεις το έργο σου – την προσωπική σου αλήθεια – είναι η κινητήρια δύναμη. Παρατηρούμε όλοι την πτώση της δισκογραφίας, εδώ κι αρκετά χρόνια. Όμως, η μουσική προϋπήρχε και πριν την δισκογραφία, και μάλιστα τα σημαντικότερα έργα της ανθρωπότητας γράφτηκαν πολύ πριν η μουσική μεταλλαχθεί σε εμπορικό προϊόν μέσω της βιομηχανίας των δισκογραφικών μοντέλων. Κι αν η ιστορία μας έχει διδάξει κάτι μέχρι σήμερα, είναι πως μετά από εκατό χρόνια, μπορεί να μην υπάρχουν πια δισκογραφικές εταιρίες αλλά θα εξακολουθεί να υπάρχει μουσική. Η τέχνη πάντα βρίσκει τρόπο να μένει ζωντανή.







Για ποιόν γράφετε / τραγουδάτε, με άλλα λόγια; Μπορεί να υπάρξει μουσική δημιουργία και ερμηνεία χωρίς τη συλλογική ανάγκη για μουσική; Χωρίς τη μουσική σαν κοινωνική πρακτική; Γιατί απ’ αυτό φαίνεται να ξεμένουμε σήμερα…

Δ. Πάντας: Δεν γράφω μουσική με αυτοσκοπό την ικανοποίηση του ακροατή. Κι αυτό γιατί εάν ο οποιοσδήποτε δημιουργός, σε όλες τις τέχνες, σκέφτεται με γνώμονα να γίνει αρεστός στον κόσμο ικανοποιώντας τις πετυχημένες τάσεις της εποχής, τότε γίνεται έμπορος. Γράφω πρώτα για να ικανοποιήσω τον εαυτό μου. Μέσα από την μουσική ορίζομαι, αναζητώ την αλήθεια των πραγμάτων, λυτρώνομαι μέχρι την επόμενη μέρα. Όμως, υπάρχει κι ένα λεπτό σημείο στην τέχνη που το ονομάζω «απεύθυνση». Μπορεί η δημιουργία να είναι μια αυστηρά προσωπική αναγκαιότητα, αλλά απευθυνόμαστε σε ανθρώπους δίπλα μας. Και για να επικοινωνήσεις με τον συνάνθρωπό σου χρειάζεται μια γλώσσα που δεν είναι μόνο δική σου ή μόνο του ακροατή. Χρειάζεται μια κοινή γλώσσα, μέσα απ’ την οποία θα μπορείς να μοιραστείς τις αγωνίες, τις σκέψεις και τα συναισθήματα σου. Τότε σφυρηλατείται ο δεσμός που οδηγεί στην συλλογικότητα. Όταν ο δημιουργός απλώσει το χέρι στον ακροατή λέγοντάς του: «Δεν είσαι μόνος, είμαστε μαζί».

Β. Γισδάκης: Η μουσική δημιουργία είναι ατομική ανάγκη αλλά και συλλογική. Ο ρόλος μου ως τραγουδιστής είναι πιο συλλογικός απ’ αυτόν του συνθέτη και του στιχουργού. Ο στόχος  του ερμηνευτή  είναι να κοινωνήσει το έργο των δημιουργών. Σήμερα ένα θέμα προς συζήτηση είναι η αξία κάθε έργου και ο τρόπος που διαμορφώνεται η κριτική άποψη των ανθρώπων από αυτούς που προωθούν συγκεκριμένα πρότυπα μουσικής. Οι εποχές και οι τρόποι επικοινωνίας αλλάζουν· αυτό έχει σαν συνέπεια να μην προλαβαίνουμε με ηρεμία και νηφαλιότητα να κατανοήσουμε ένα έργο και να δούμε αν αυτό που μας προσφέρει έχει βαθιές ουσιαστικές αξίες ή είναι μόνο προσωρινή συναισθηματική φόρτιση και εκτόνωση.

Ο δίσκος είναι πολύμορφος, αλλά διακρίνεται κυρίως σε μια πιο λυρική και μια άλλη, πιο ροκ ατμόσφαιρα. Αυτή την περίοδο, σε ποια απ’ τις δύο σας βρίσκουμε; Ποια σας εκφράζει περισσότερο στην προσωπική σας συγκυρία;

Β. Γισδάκης: Η δύναμη και η ενέργεια μπορεί να βρίσκεται σε οποιοδήποτε τραγούδι ανεξαρτήτου μουσικής αγωγής και ατμόσφαιρας. «Της ημέρας τα σκοτάδια» είναι μια ενιαία δουλειά που ανάλογα με το συναίσθημα του στίχου και της μουσικής μας οδηγεί σε διαφορετικά συναισθηματικά μονοπάτια. Κάθε τραγούδι έχει μια μοναδική αυτόνομη ιστορία που απαιτεί διαφορετική ερμηνευτική και συναισθηματική προσέγγιση. Ο ερμηνευτής πρέπει να αγκαλιάζει όλες τις συναισθηματικές εκφάνσεις και να τις εκφράζει. Έτσι και η ζωή μας είναι γεμάτη συγκρούσεις, η κάθε μέρα μας έχει στιγμές ευαισθησίας, στιγμές που νιώθουμε ευάλωτοι και στιγμές που νιώθουμε μεγαλύτερη ένταση και φόρτιση. Προσωπικά, τα τραγούδια αυτά και η πολυμορφία τους με αντιπροσωπεύουν.

Δ. Πάντας: Η ατμόσφαιρα της μουσικής καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τον στίχο. Πάντα με οδηγεί ο λόγος κι η διάθεση του όσον αφορά την μελοποίηση και την ενορχήστρωση. Αυτό που περιγράφετε ως «ροκ ατμόσφαιρα» είναι το τραγούδι που γεννήθηκε μέσα από έναν στίχο πιο επιθετικό και θυμωμένο, ενώ η λυρική διάθεση προέρχεται αντίστοιχα από στίχους πιο ευαίσθητους και προσωπικούς. Ο στίχος κρύβει ένα δικό του ξεχωριστό συναισθηματικό σύμπαν που οφείλει ο συνθέτης όχι μόνο να δει αλλά και να βυθιστεί σε αυτό. Η μουσική γεννιέται πρώτα μέσα στον συνθέτη όχι ως ήχος αλλά ως βίωμα, συναίσθημα και σκέψη. Υπάρχει πολύ πριν αποκωδικοποιηθεί σε νότες και καταγραφεί στο χαρτί, κι απλώς  περιμένει την σπίθα, την έμπνευση, ή την συγκυρία αν θέλετε, για να βγει έξω παίρνοντας την τελική της μορφή ως μουσική. Γι αυτό τον λόγο, όλα τα τραγούδια του δίσκου «Της ημέρας τα σκοτάδια» με εκφράζουν γιατί όλα με εμπεριέχουν.








Πώς φτάσαμε στη συνάντησή σας; Και τι βρήκατε καλλιτεχνικά ο ένας στον άλλον;

Δ. Πάντας: Μόλις ολοκληρώθηκε το υλικό του δίσκου, άρχισα να αναζητώ την κατάλληλη φωνή που θα μπορούσε να αποδώσει τα τραγούδια. Το κύριο ζητούμενο για μένα ήταν ο τραγουδιστής να έχει την ερμηνευτική πληρότητα να ντύσει με την φωνή του τραγούδια που ανέπνεαν με διαφορετικά συναισθήματα. Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι πως για κάθε συνθέτη είναι σημαντικό να έχει έναν τραγουδιστή με την τεχνική κατάρτιση του Βασίλη Γισδάκη και την επιδέξια ευέλικτη φωνή του που μπορεί να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις ενός τραγουδιού όσο απαιτητικό κι αν είναι. Ο Βασίλης ανήκει στους λίγους σήμερα τραγουδιστές που κύριο μέλημα του είναι να υπηρετήσει αυτός το τραγούδι με την φωνή του, και όχι το τραγούδι να υπηρετήσει αυτόν.

Β. Γισδάκης: Ο Δαμιανός Πάντας είναι ένας πολύ ταλαντούχος και σημαντικός συνθέτης της εποχής μας, οι επιρροές του είναι από όλο το φάσμα της ελληνικής μουσικής, και έχει πολλές γνώσεις γύρω από την κλασική μουσική. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να έχει ένα δικό του προσωπικό ύφος στα τραγούδια του. Από το πρώτο άκουσμα  ταυτίστηκα με τα τραγούδια αυτά. Τα λόγια των στιχουργών είναι μεστά, περιεκτικά, και διεισδύουν με μια φρέσκια ματιά άλλοτε σε προβληματισμούς κοινωνικούς κι άλλοτε σε συναισθήματα ερωτικά και πιο εσωτερικά. Επίσης, ένα από τα χαρακτηριστικά της μουσικής αισθητικής του Δαμιανού Πάντα είναι η καθαρή ενορχηστρωτική προσέγγιση που δίνει χώρο στην μελωδία και τον στίχο να αποκαλυφθούν. Όταν η τέχνη σου γεννά συναισθήματα τόσο πλούσια, δεν μπορείς εύκολα να τα περιγράψεις με λέξεις. Τα νιώθεις.

Ορμώμενος από τον τίτλο του δίσκου, πού αποδίδετε το σημερινό σκοτάδι; Και πώς θα μπορούσαμε να βγούμε απ’ αυτό;

Β. Γισδάκης: Πραγματικά ζούμε μια δύσκολη εποχή. Κάθε αξία έχει καταπατηθεί, κοιτάμε τον συνάνθρωπο μας με καχυποψία και φόβο. Αυτό μπορεί να μετατραπεί σε επιθετικότητα και άμυνα χωρίς λογική, τα συστήματα γίνονται όλο και πιο καταπιεστικά με άλλοθι την ελευθερία και την δημοκρατία. Όλοι έχουμε συνειδητοποιήσει πια πως οι «σωτήρες» μας δεν ενδιαφέρονται για το καλό μας. Προτού ξεπεραστούν τα όριά μας και χάσουμε κάθε λογική συναίσθηση, ο μόνος τρόπος που θα μπορούσαμε να αντιδράσουμε είναι να κρίνουμε το δίκαιο και το άδικο και να σταθούμε με αξιοπρέπεια απέναντι τους.

Δ. Πάντας: Το σημερινό σκοτάδι δεν είναι μόνο η παγκόσμια οικονομική κρίση και η απουσία της οποιασδήποτε αξίας της ανθρώπινης ζωής. Όλα αυτά είναι το αποτέλεσμα κάτι πολύ βαθύτερου. Ζούμε στην εποχή της πλήρους απαξίωσης και διαστρέβλωσης των ιδανικών μας. Οι πολιτικές ιδεολογίες εξέπεσαν και σχεδόν συγχωνεύτηκαν. Στο όνομα της παγκόσμιας ειρήνης επιτελούνται γενοκτονίες, στο όνομα της ελευθερίας υποδουλώνονται ολόκληρες κοινωνίες, και στο όνομα της φιλοπατρίας μαθαίνουμε να φοβόμαστε ανθρώπους διαφορετικούς από εμάς. Όλα αυτά δημιουργούν μια τεράστια ιδεολογική σύγχυση. Οι έννοιες και τα ιδανικά μας έχουν πια χάσει το νόημά τους, έχουν μεταλλαχθεί, και δεν μπορούμε να κρατηθούμε εύκολα απ’ αυτά. Το σκοτάδι είναι αυτό ακριβώς που μας εμποδίζει να δούμε καθαρά - διακρίνουμε αχνά μόνο περιγράμματα. Ζούμε την εποχή ενός σύγχρονου σκοταδισμού στηριγμένου επιστημονικά στην διαστρέβλωση, τη διχόνοια και τον φόβο. Το να βγούμε απ’ αυτό δεν μπορεί να γίνει απ’ τη μια μέρα στην άλλη. Χρειάζεται χρόνος. Το πρώτο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μάθουμε να βλέπουμε λίγο καλύτερα μες στο σκοτάδι. Και σε αυτό, η τέχνη μπορεί κι οφείλει να μας οδηγήσει.





(Βασίλης Γισδάκης)




Στο «Παιδικό» ακούμε: «Τα βράδια σαν έκλεινα τα μάτια / θωρούσα ταξίδια και παλάτια / ιδέες, όνειρα κι αξίες / αγώνες για νέες πολιτείες». Ποια υπήρξε η πολιτεία των ονείρων σας;

Δ. Πάντας: Το «Παιδικό» είναι ένα τραγούδι που αναφέρεται στα ανεκπλήρωτα όνειρα, στην χαμένη παιδική αθωότητα. Τα παιδιά ονειρεύονται διαφορετικά από τους ενήλικες. Δεν έχουν προλάβει να ενταχθούν, να προσαρμοστούν και ν’ αφομοιωθούν από την κοινωνία με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αποζητούν το εξιδανικευμένο. Την πολιτεία των ονείρων μας την κουβαλάμε όλοι μέσα μας από παιδιά. Κι αν θέλουμε να χτίσουμε έναν καλύτερο κόσμο, δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ να ονειρευόμαστε σαν παιδιά.

Β. Γισδάκης: Το «Παιδικό» είναι ένα ιδιαίτερο τραγούδι, η ιστορία του καθενός μας. Όποιος το ακούσει πρέπει να φτάσει μέχρι το τέλος, εκεί που ολοκληρώνεται η ιστορία και ταυτόχρονα ξεκινά μια νέα ιστορία ζωής. Κάθε βράδυ ονειρευόμαστε έναν καλύτερο κόσμο, αλλά τα «όχι», τα «μη» και τα «πρέπει» το πρωί όταν ανοίγουμε τα μάτια είναι αυτά που μας κόβουν τα φτερά. Για την πολιτεία των ονείρων μου αγωνίζομαι κάθε μέρα. Για τον κόσμο της μουσικής, του τραγουδιού, της επικοινωνίας με τους συνανθρώπους μας, για μια βόλτα χέρι-χέρι με το μικρό μου γιό. Υπάρχουν όμως μεγάλες δυσκολίες και θέλει αγώνα για να χτίσει ο καθένας τη δικιά του πολιτεία των ονείρων του.

Και στην εδώ πολιτεία, τι ετοιμάζετε για το άμεσο μέλλον;

Β. Γισδάκης: Με τον Δαμιανό έχουμε μια μεγάλη συναυλία στις 20 Μαΐου στη μουσική σκηνή «Σφίγγα», στο κέντρο της Αθήνας, με πενταμελή ορχήστρα όπου θα συμμετέχουν δυο σπουδαίοι συνάδελφοι και φίλοι, ο Σταύρος Σιόλας και η Μπέττυ Χαρλαύτη. Παράλληλα, με την Μπέττυ Χαρλαύτη θα συμπράξουμε σε καλοκαιρινές συναυλίες με τραγούδια των Χατζιδάκι-Θεοδωράκη, αλλά και από τις προσωπικές μας δουλειές.



(Δαμιανός Πάντας)

Τρίτη 17 Μαΐου 2016

Ακούτε Μελίνα Τανάγρη (Το μαύρο κουτί)



Όποιος ανοίξει τα φτερά
και κάνει βόλτες στα ψηλά
ό,τι κι' αν πει εκείνος μέσα του το ξέρει
τίποτα δεν ορίζει πια
κι η φλογισμένη του καρδιά
εκεί ψηλά κάνει παιχνίδι με μαχαίρι.

Κι είναι το μαύρο το κουτί ό,τι απομένει
από την πτήση του εκείνη την τρελή
μες στα συντρίμμια η αλήθεια είναι κρυμμένη
κι αυτή πληρώθηκε με αίμα και ζωή.

Εσύ που αγάπησες πολύ
μ' ένα τσιγγάνικο βιολί
αυτό που φλέγεται εσύ θες να το κάψεις
θα το τραβήξεις το σκοινί
δε θα μετρήσεις αντοχή
μέσα στο πείσμα και στο πάθος σου θα λάμψεις.

Κι είναι το μαύρο το κουτί ότι απομένει
από την πτήση σου εκείνη την τρελή
μες στα συντρίμμια η αλήθεια είναι κρυμμένη
κι αυτή πληρώθηκε με αίμα και ζωή.

Μου 'χανε δώσει συμβουλές
κι είδα του κόσμου τις πληγές
μα δίχως πόνο είναι το τραύμα μόνο λέξεις
και την ορμή του ποταμού
και την πλημμύρα του νερού
με το χεράκι σου πως να τα συμμαζέψεις.

Κι είναι το μαύρο το κουτί ότι απομένει
από την πτήση μου εκείνη την τρελή
μες στα συντρίμμια η αλήθεια είναι κρυμμένη
κι' αυτή πληρώθηκε με αίμα και ζωή.

Σάββατο 14 Μαΐου 2016

Ακούτε Μελίνα Τανάγρη (Χωρίς απώτερο σκοπό)




Εκεί που νόμιζα γλυκά πως είχα αράξει
αναστατώθηκα ξανά και βρήκα μια καινούρια τάξη
χωρίς απώτερο σκοπό σε πλούσια συγκυρία
βρέθηκα μες στην ίδια ιστορία.



Κι είμαστε εικόνα μαγική που ζωντανεύει
κι είμαστε αεράκι δροσερό που όλα τριγύρω του σαλεύει
βροχούλα που ήρθε και έπεσε μαζί με τη λιακάδα
και πίσω μας μια ανάλαφρη σπιρτάδα.


Κι όλα μου μοιάζουν από δω σα να 'ν' παιχνίδι
κι ο κόσμος γύρω περπατάει σ' ένα παράξενο ταξίδι
και τώρα φανερώνεται ό,τι έμενε κρυμμένο
και ας είναι το μυαλό μου μαγεμένο.

Μη με ρωτάς για να σου δώσω εξηγήσεις
μη με ρωτάς για να σου πω αχ και μη με παρεξηγήσεις
διπλά του κόσμου τα καλά με σένα να γιορτάζω
στα δυο σου μάτια μέσα να κοιτάζω.

Και να στα δίνω όλα εδώ και ας διατρέξω
κίνδυνο μέγα να χαθώ κι ίσως τη τρέλα μου να αντέξω
χωρίς απώτερο σκοπό για τούτο το τραγούδι
για ένα μικρό μισάνοιχτο λουλούδι.

Παρασκευή 13 Μαΐου 2016

Foivos Delivorias Live & Acoustic in London




Presented by Ark4Art, produced by Ark4Art and Prospero

Hosted by The Cockpit

FOIVOS DELIVORIAS ACOUSTIC IN LONDON

Foivos Acoustic in London: 'Life is only good this way.'

Foivos Delivorias (Greek: Φοίβος Δεληβοριάς) is a Greek musician, singer, and songwriter from Kallithea, Attica.

Foivos is coming to London for only one live acoustic performance, creating an intimate and magical experience for his Greek and international audience.

Kostas Christodoulou will be accompanying him on the piano. 

In 1988, when Foivos was only 15 years old, he took a tape of his songs to the big Greek composer, Manos Xatzidakis, resulting, one year later, in the release of his debut album 'The Parade' in November 1989. His second disk was released quite a few years after the first, on July 1995 and it was titled 'Life's only good this way'. The same year he participated for the first time in a live music performance with Dionysis Savvopoulos. In 1998, his third album was released and it was titled 'Mess'. In the summer of 2003, his next album is released, the title of which is 'The Mirror'. In 2008, he released his fifth album 'The incredible adventures'. Two years later, he released his sixth album 'The Invisible Man'.

His latest album, 'Kallithea' was released in November 2015.

Wednesday 25th May - 7:30pm


Πέμπτη 12 Μαΐου 2016

Ακούτε Μελίνα Τανάγρη (Παροιμίες)




Πριν πεινάσουν μαγειρεύουν των φρονίμων τα παιδιά
και τα ρούχα τους φυλάνε για να έχουν τα μισά
αλλά εγώ που δεν τους μοιάζω όλα τα 'παιξα στα ζάρια
τώρα σαν την αλεπού τα κάνω κρεμαστάρια.

Μου πες για πολλά κεράσια κι έχω φτάσει μέχρι εδώ
μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, το καλάθι μου αδειανό
μια καλή κι ωραία μέρα θα φανεί απ το πρωί
ο άγιος ήθελε φοβέρα κι εγώ του πα προσευχή.

Ή στραβός είν ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε
κάποιο λάκκο έχει η φάβα, πέφτω και τσακίζομαι
μα αν δεν πάθεις πώς θα μάθεις μέσ σε τούτη τη ζωή
αν ο σκύλος ειν' χορτάτος τότε η πίτα είναι μισή.

Όποιος βιάζεται σκοντάφτει, το γοργόν και χάριν έχει,
λάλησαν πολλά κοκόρια κι έτσι άργησε να φέξει
μα το ένα φέρνει τ άλλο και οι Χιώτες παν δυο-δυο
εσύ τράβα με κι ας κλαίω, έχω κι άλλα να σου πω.

Που λες την είχα από μικρή μια έμφυτη αντιπάθεια
για παροιμίες και ρητά και τη δασκαλοπάθεια
μα με το διάβα του ο καιρός και τα γυρίσματά του
μ' αφήνει έκθαμβη μπροστά στα αποφθέγματά του.

Γράφει σενάρια τολμηρά στη μέση του κυκλώνα
σκαρώνει μπέρδεμα σωστό και να 'μαι στον αγώνα
με τ' άγριο μάτι του κοιτά αν έπεσα ακόμα
να δικαιώσει το ρητό και να με κάνει λιώμα.

Και δεν μου μένει πια παρά υποταγή κι ελπίδα
αφού γι' ακόμα μια φορά την προκοπή δεν είδα.

Τετάρτη 11 Μαΐου 2016

Ακούτε Μελίνα Τανάγρη (Όλα μπερδεύονται γλυκά)



Οι δρόμοι λες κι έχουν αδειάσει
τα φώτα ανάψανε δειλά
δεν έχει ακόμα σκοτεινιάσει
κι όλα μπερδεύονται γλυκά

Κι εγώ μεσ’ στα δικά σου μάτια
πως βρήκα πάλι τη ρωγμή
και πέφτω με την ίδια ζάλη
την ίδια τρέλα και ορμή

Δεν είναι πως σε περιμένω
και βρίσκω τρόπο για να ζω
μα κάπου εδώ ειν’ αφημένο
ό,τι απόμεινε μισό

Με φτάνουν τα μικρά σου νέα
με πολιορκούν από παντού
μοιάζει η ζωή σου να ειν’ ωραία
και η καρδιά σου να ειν’ αλλού

Κι εγώ μ’ αυτή την απορία
που μήνες τώρα κουβαλώ
για ποια κρυμμένη αρμονία
εσύ ’σαι ’κει και εγώ εδώ

Δεν είναι πως σε περιμένω
και βρίσκω τρόπο για να ζω
μα κάπου εδώ ειν’ αφημένο
ό,τι απόμεινε μισό

Ο δρόμος φαίνεται μπροστά μου
να ξετυλίγεται ανοιχτός
εγώ ανοίγω τα φτερά μου
μα ειν’ ο ορίζοντας θολός

Όσο κι αν μου ’λεγες μωρό μου
εσύ ’σαι πλάσμα φωτεινό
εγώ ειμ’ εδώ χωρίς το φως μου
και φως μου εσύ δεν είσ’ εδώ

Δεν ξέρω πια να περιμένω
κι ας βρίσκω τρόπο για να ζω
μα κάπου εδώ ειν’ αφημένο
εκείνο τ’ άλλο σου μισό

Οι δρόμοι λες κι έχουν αδειάσει
τα φώτα ανάψανε δειλά
δεν έχει ακόμα σκοτεινιάσει
κι όλα μπερδεύονται γλυκά

Δευτέρα 9 Μαΐου 2016

Ακούτε Μελίνα Τανάγρη (Άσε με εδώ)





Εγώ τον χάνω τον καιρό μου
κι έτσι τον βλέπω να περνά
σαν καραβάκι που αρμενίζει
σαν ένα τραίνο που κυλά.

Κι άσε με `δω έτσι να μένω
έξω απ’ του χρόνου τα δεσμά
να σ’ αγαπώ, να σε πηγαίνω
μπάνιο στ’ αθάνατα νερά.

Τα ρολογάκια που χτυπούνε
τις μέρες μας για να μετρούν
εγώ τον χάνω τον καιρό μου
αφήνω άλλους να τα πουν.

Κι άσε με `δω έτσι να μένω
έξω απ’ του χρόνου τα δεσμά
να σ’ αγαπώ, να σε πηγαίνω
μπάνιο στ’ αθάνατα νερά.

Δεν έχω λόγο να φοβάμαι
από μυστήριο συνδυασμό
γεννήθηκα και το θυμάμαι
κάτω από ξάστερο ουρανό.

Κι άσε με `δω έτσι να μένω
έξω απ’ του χρόνου τα δεσμά
να σ’ αγαπώ, να σε πηγαίνω
μπάνιο στ’ αθάνατα νερά.

Ακούτε Μελίνα Τανάγρη (Η έρημος)




Η έρημος που απλώνεται μπροστά μου
ίσως και να’ ναι κάποιος κήπος μαγικός
και να μη βλέπω εγώ παγώνια και ποτάμια
ούτε από πάνω κάποιο ξάστερο ουρανό.

Μια παράφορη δίψα ξυπνάει για ζωή
ν’ αγαπήσω ξανά, μ’ ό,τι πάει μαζί
την υπόγεια φουρτούνα να δω, και στο φως
να ξεσπάει να γίνεται κύμα κι αφρός
κάποιου άλλου να γίνω ξανά ο βυθός
ο σπασμένος καθρέφτης να γίνει σωστός
κι ο ψεύτικος κόσμος, αληθινός.

Στην έρημο που απλώνεται μπροστά μου
ίσως κι εσύ κάπου εκεί να περπατάς
και να μου γνέφεις με ξεκάθαρα σινιάλα
σε προσπερνάω και το δρόμο σου τραβάς.

Μια παράφορη δίψα ξυπνάει για ζωή
ν’ αγαπήσω ξανά, μ’ ό,τι πάει μαζί
την υπόγεια φουρτούνα να δω, και στο φως
να ξεσπάει να γίνεται κύμα κι αφρός
κάποιου άλλου να γίνω ξανά ο βυθός
ο σπασμένος καθρέφτης να γίνει σωστός
κι ο ψεύτικος κόσμος, αληθινός.

Στην έρημο βουλιάζει κι η ζωή μου
έτσι ανεπαίσθητα, σχεδόν κανονικά
γιατί μου ξέφυγε το λάθος και δεν είδα
να λιγοστεύουν όλα πια σιγά σιγά.

Μια παράφορη δίψα ξυπνάει για ζωή
ν’ αγαπήσω ξανά, μ’ ό,τι πάει μαζί
την υπόγεια φουρτούνα να δω, και στο φως
να ξεσπάει να γίνεται κύμα κι αφρός
κάποιου άλλου να γίνω ξανά ο βυθός
ο σπασμένος καθρέφτης να γίνει σωστός
κι ο ψεύτικος κόσμος, αληθινός.

Μια παράφορη δίψα ξυπνάει για ζωή
ν’ αγαπήσω ξανά, μ’ ό,τι πάει μαζί
την υπόγεια φουρτούνα να δω, και στο φως
να ξεσπάει να γίνεται κύμα κι αφρός
κάποιου άλλου να γίνω ξανά ο βυθός
ο σπασμένος καθρέφτης να γίνει σωστός
κι ο ψεύτικος κόσμος, αληθινός.

Κυριακή 8 Μαΐου 2016

Ακούτε Μελίνα Τανάγρη (Θανατηφόρος πυρετός)




Σε κάθε βήμα φαίνεται ανοίγονται δυο δρόμοι
τον έναν δεν τον ξέρω, ο άλλος είναι της φωτιάς
κι άμα περάσεις από 'κει είναι σκληροί οι νόμοι,
μαζεύεις τα κομμάτια σου κι ύστερα προχωράς
μαζί σου δεν μπορούσα να κρατήσω πισινή
καλούσα και το πείσμα και την τρέλα μου απ' τα βάθη
ισορροπούσα πάνω στο δικό σου το σχοινί
ζητούσα το ρόδο, ζητούσα και τ' αγκάθι.

Για μένα ήσουν θανατηφόρος πυρετός
που μου 'δωσε όμως χάρη και μ' άφησε να ζήσω
κι είδα πώς γίνεται απ' τα σκοτάδια φως
σιγά-σιγά και εγώ ν' ανατέλλω μαζί του.

Θυμάμαι σ' αγαπούσα, τώρα πια δε νιώθω πώς
κοντά σου ό,τι μ' έφερε αλλού τώρα με πάει
τα μαύρα σου τα μάτια γίναν μπλε και είναι αλλιώς
αλλιώς το νιώθω μέσα μου αυτό που σπαρταράει
τώρα έχω στο δισάκι μου τεράστια περιουσία
και περπατώ ξοδεύοντας σε δύσκολη εποχή
στου κόσμου τα παράταιρα δε δίνω σημασία
απ' την αγάπη πέθανα και να 'μαι ζωντανή.

Για μένα ήσουν θανατηφόρος πυρετός
που μου 'δωσε όμως χάρη και μ' άφησε να ζήσω
κι είδα πώς γίνεται απ' τα σκοτάδια φως
σιγά-σιγά και εγώ ν' ανατέλλω μαζί του.

Στο δρόμο της επιστροφής που μέτρησα από σένα
απ' τα σαράντα κύματα πέρασα για να 'ρθω
ο κύκλος που άνοιξε πλατιά, έκλεισε και για μένα
και τις καινούργιες θάλασσες μαθαίνω για να βγω
με μία τόσο ζόρικη και ωραία ιστορία
το ξέρω πως την πάθανε πολλοί κάποια φορά
γυρνώ, βλέπω τις στάχτες της, δεν έχει σημασία
με τίποτα δε θ' άλλαζα μια τέτοια πυρκαγιά.

Για μένα ήσουν θανατηφόρος πυρετός
που μου 'δωσε όμως χάρη και μ' άφησε να ζήσω
κι είδα πώς γίνεται απ' τα σκοτάδια φως
σιγά-σιγά και εγώ ν' ανατέλλω μαζί του.