Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Κυκλοφόρησε το τεύχος 174 του Διφώνου




Στο Δίφωνο Οκτωβρίου που κυκλοφορεί



* Ο Σωκράτης Μάλαμας όταν ανεβαίνει στη σκηνή είναι έτοιμος να ανατιναχτεί. Ένας καλλιτέχνης που δεν ξεχωρίζει τη ζωή του από το έργο του.

* Μέμος Μπεγνής, Μαρία Κωνσταντάκη, Δημήτρης Κουρούμπαλης, Ιζαμπέλα Κογεβίνα, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Βαλέρια Χριστοδουλίδου: Έξι νέοι Έλληνες ηθοποιοί μας μιλούν για το αγαπημένο τους σάουντρακ.


* Μετά την pop… δεν έχει stop
Το ελληνικό τραγούδι βρήκε αστέρες που τραγουδάνε κοιτώντας μας χαμογελαστά και κατάματα, χωρίς αυτό να εμποδίζει τη μουσική να κοινωνεί μέθεξη στον κόσμο.

* Σταύρος Κουγιουμτζής
Δύσκολα εντοπίζονται συνεχιστές του αισθητικού προτύπου του Σταύρου Κουγιουμτζή. Υπήρξε ένας από τους κορυφαίους συνθέτες του έντεχνου-λαϊκού τραγουδιού.

* Μάνος Ξυδούς
Όταν θα φύγω ένα βράδυ από εδώ.

* Το νέο κύμα της soul και του funk.

* Οι απαρχές του rhythm and blues.

ΤΑ CD ΤΟΥ ΔΙΦΩΝΟΥ

Παντελής Θαλασσινός - Ό,τι αγαπήσαμε πολύ
Ο Παντελής Θαλασσινός γνώρισε από την αρχή τη χαρά να φτάνουν τα τραγούδια του στο στόμα των πολλών. Κάτι που οφείλεται κατά μεγάλο μέρος στους στίχους που του εμπιστεύτηκαν διακεκριμένοι τεχνίτες της πένας. Επιπλέον, το ευέλικτο της φωνής του τού επιτρέπει να ερμηνεύει το ίδιο καλά τόσο τις νεοπαραδοσιακού χαρακτήρα μπαλάντες όσο και τραγούδια τα οποία παραπέμπουν στην πιο ποπ διάθεση των Λαθρεπιβατών και του δισκογραφικού ξεκινήματός του.

Serge Gainsbourg

Διαθέτοντας ένα σπάνιο δημιουργικό ένστικτο, ο Gainsbourg κατάφερε να μείνει μάχιμος και μοντέρνος επί τρεις γεμάτες δεκαετίες, επιβιώνοντας όλων των κοσμογονικών αλλαγών στο γαλλικό τραγούδι. Η εν λόγω συλλογή περιλαμβάνει σχεδόν το σύνολο του έργου τού μεγάλου τραγουδοποιού που γράφτηκε κατά την πρώτη δημιουργική του πενταετία (1958-1962).

Βαγγέλης Κορακάκης - Ο τελευταίος των αυθεντικών
Τα λαϊκά τραγούδια του καταγράφουν στιγμές, προβλήματα και ανησυχίες. Ζεϊμπέκικα, χασάπικα, αλέγκρα και μινόρε, που πατούν γερά στο χτες και προσπαθούν, γνέθοντας το νήμα που μας ενώνει, να εξηγήσουν το παρόν.





Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Συνέντευξη με τη Νατάσσα Μποφίλιου και τον Θέμη Καραμουρατίδη



ΘΕΜΗΣ ΚΑΡΑΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ - ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ:

«Ο Λένιν έλεγε ότι ‘η επανάσταση ξεκινάει από σένα τον ίδιο’»




Τη συνέντευξη έλαβε ο Ηρακλής Οικονόμου


(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Η ΕΠΟΧΗ)

Η μία, νέα ερμηνεύτρια, από τις μεγαλύτερες φωνές της γενιάς της. Ο άλλος, νέος συνθέτης με διακριτή ταυτότητα και πλούσιο ταλέντο. Πρόσφατα κυκλοφόρησε ο δίσκος τους «Εισιτήρια διπλά», σε στίχους του συνήθη ύποπτου Γεράσιμου Ευαγγελάτου. Τους συναντήσαμε αμέσως μετά τη συναυλία τους στις «Γιορτές του Ενιπέα και της Φολόης» που διοργάνωσε για δεύτερη χρονιά το περιοδικό «Μετρονόμος». Η εκπληκτικής ομορφιάς φύση της Ηλείας έφτιαξε ένα μαγικό σκηνικό και υποδέχθηκε τα τραγούδια μιας παρέας που έχει ήδη αφήσει το στίγμα της στα μουσικά πράγματα. Μόδα της εποχής, ή τρομερά παιδιά του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού; Η κυρία Νατάσσα Μποφίλιου και ο κύριος Θέμης Καραμουρατίδης!



Πώς νοιώσατε παίζοντας πλάι στην όχθη του Ενιπέα και το δάσος της Φολόης, σε ένα τέτοιο φυσικό περιβάλλον;

Ν.Μ.: Όλη η συναυλία ήταν σαν σκηνικό από ταινία του Φελίνι. Ήταν σουρεαλιστικό όλο αυτό, παραμυθένιο, το ποτάμι δεξιά, η σκηνή με τα φώτα, οι κούκλες και τα φαναράκια που κρέμονταν από τα δέντρα. Και ένας φοβερός τόπος, ένα φοβερό φυσικό τοπίο.

Θ.Κ.: Είναι πολύ ωραία η τοποθεσία, με τα νερά και τα δέντρα, και είναι πολύ ωραία η προσπάθεια. Βλέπεις ότι σε ένα χωριό στην Πελοπόννησο γίνεται μία προσπάθεια να υπάρξει κάτι αξιόλογο πολιτιστικά. Βλέπεις ότι οι διοργανωτές το κυνήγησαν, και είχε ενδιαφέρον να συμμετέχουμε σε κάτι τέτοιο.

Είδατε κάποια αντίφαση ανάμεσα στο νέο αστικό τραγούδι που τραγουδάτε και το τοπίο αυτό της υπαίθρου;

Ν.Μ.: Ισχύει, ήταν λίγο περίεργο. Αλλά αυτά είναι τα ωραία πράγματα στη ζωή. Είναι ωραίο να συμβαίνουν και πράγματα διαφορετικά, απρόβλεπτα, όπως π.χ. να πας σε ένα τέτοιο περιβάλλον και να παίξεις αυτά τα τραγούδια.

Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο κοινό της Αθήνας και το κοινό της επαρχίας;

Ν.Μ.: Όχι, δεν βλέπω διαφορά. Σε κάποιες συγκεκριμένες περιπτώσεις τυχαίνει να παίζουμε σε χώρους όπου δεν ξέρει ο κόσμος τα τραγούδια μας, αλλά αυτό δε γίνεται συχνά. Γενικά δεν υπάρχει διαφορά. Ο κόσμος έχει ανάγκη να συγκινηθεί, και είναι ανοιχτός στην πληροφορία, στη μουσική, στην αίσθηση που του αφήνει ένα live. Είναι πολύ συγκινητικό, γιατί φέτος είναι η πρώτη φορά που κάνουμε περιοδεία, και ο κόσμος στην επαρχία έχει μία αγνή επιθυμία να μας ακούσει. Στην Αθήνα, αντίθετα, πολλά από τα άτομα του κοινού μας, μας έχουν ξανακούσει.

Τι θα έγραφε μία εισαγωγή στο δίσκο «Εισιτήρια διπλά»;

Ν.Μ.: Το είδος που κάνουμε είναι αστικό συγκινητικό τραγούδι. Τραγούδια της πόλης, με επίκεντρο την πόλη, γιατί μέσα σ’ αυτήν ζούμε. Επιθυμούμε να συγκινηθούμε εμείς, και αν τα καταφέρουμε, να συγκινήσουμε και άλλους ανθρώπους. Αν ο δίσκος είχε έναν υπότιτλο, θα ήταν «ένα αφιέρωμα για τη μνήμη». Αναφέρονται μέσα ό,τι αγαπάμε, ό,τι θυμόμαστε από ανθρώπους, μουσικές, ταινίες.







Και γιατί μας αφορά η μνήμη σήμερα; Γιατί «παίζετε» με το συγκεκριμένο μοτίβο;

Ν.Μ.: Γιατί εμείς κάνουμε προσωπικά τραγούδια, που πρώτα απ’ όλα μας αφορούν τη δικιά μας σχέση, και προβλέπουμε ότι υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που το συμμερίζονται και νοιώθουν το ίδιο. Τα συναισθήματα είναι για όλους, όχι για έναν. Και είμαστε και οι τρεις πολύ δεμένοι με το παρελθόν. Γνωρίζουμε τη ρίζα μας, τη φροντίζουμε, την αγαπάμε, προσπαθούμε να την επιδεικνύουμε. Είμαστε πολύ δεμένοι με τη ρίζα.

Θ.Κ.: Ζούμε σε μία εποχή που οι προσλαμβάνουσες είναι πολλαπλάσιες σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Και εμείς αυτό, όντας ρομαντικοί, θέλουμε να το επιβραδύνουμε, να το σταματήσουμε. Θέλουμε να αισθανόμαστε ότι κρατάμε πέντε πράγματα απ’ όσα περνούν μπροστά μας και δεν πετάμε τα πάντα για να τα αντικαταστήσουμε με άλλα μέσα σε μία εβδομάδα.

Και τι περιλαμβάνει η δική σας ρίζα;

Ν.Μ.: Από το δημοτικό και το παραδοσιακό τραγούδι μέχρι τις παλιές ταινίες, την οικογένειά μου, τις μνήμες που έχει ο λαός μου και η χώρα μου, τις αισθητικές μου συγκινήσεις.

Ποιο είναι το μυστικό που κρατάει την τριάδα δεμένη;

Θ.Κ.: Είναι ο σεβασμός που έχουμε ο ένας για τη δουλειά του άλλου, οι διακριτοί ρόλοι, και η απόλυτη ειλικρίνεια.

Ν.Μ.: Εμπιστεύομαι τρομερά το αισθητικό τους κριτήριο. Θαυμάζω τη δουλειά τους, είναι οι αγαπημένοι μου καλλιτέχνες. Και αυτό μου δίνει τη δυνατότητα να πιστεύω σε αυτό που κάνω. Υπάρχει ένα κλίμα καλλιτεχνικής εμπιστοσύνης μεταξύ μας.

Έχετε κατακτήσει την κορυφή. Απαιτήθηκαν υποχωρήσεις γι’ αυτό;

Θ.Κ.: Δεν θεωρώ ότι φτάσαμε σε καμία κορυφή, απλά πάει καλά αυτό που κάνουμε. Είμαστε από τους πολύ τυχερούς που ό,τι έχει γίνει μέχρι τώρα, φέρει απόλυτα την καλλιτεχνική μας υπογραφή.

Ν.Μ: Σε κάθε μας δουλειά βλέπουμε τους εαυτούς μας.

Τα τραγούδια σας είναι γραμμένα σε πρώτο ενικό και περιγράφουν μίαν ατομική εμπειρία. Πώς γίνεται αυτό το κατεξοχήν ατομοκεντρικό τραγούδι να αγγίζει τόσο πολύ συλλογικές χορδές;

Ν.Μ.: Πιστεύω ότι το «πολιτικό τραγούδι» σήμερα έχει τεράστια διαφορά σε σχέση με το τι θεωρούνταν και ήταν παλαιότερα. Τώρα αυτό το πράγμα ξεκινάει από τον εαυτό σου. Όταν μπορείς να αλλάξεις τον εαυτό σου, να μιλήσεις για αυτόν, τότε κάνεις τον άλλον να νοιώσει ότι νοιώθεις σαν αυτόν. Αυτόματα, αποκτάς έτσι μία προσωπική σχέση μαζί του. Όταν εγώ τραγουδώ ότι «εμένα μου συμβαίνει αυτό», και ο άλλος πει «α, κι εμένα μου συμβαίνει το ίδιο», γίνεσαι μια ομάδα, μέσα από την προσωπική αίσθηση των πραγμάτων.

Θ.Κ.: Είναι μία σειρά από μονάδες που ενώνονται και δημιουργούν ένα σύνολο με βάση τα συναισθήματα που νοιώθει ο καθένας μόνος του και όχι απαραίτητα σε σχέση με το κοινωνικό σύνολο.

Τι συναισθήματα σας γεννά η σημερινή Ελλάδα;

Ν.Μ.: Με ξενερώνει και με θυμώνει. Δεν παλεύουμε για τίποτα. Είμαστε παραδομένοι σε κάτι που μας έχει επιβληθεί και δεν τοποθετούμαστε απέναντί του. Ο καθένας αποδέχεται την πολιτική πραγματικότητα, την προσωπική του πραγματικότητα, σαν κάτι το δεδομένο. Δεν το δέχομαι αυτό. Γι’ αυτά που αγαπάς, πρέπει να αγωνίζεσαι, να πιστεύεις, και να έχεις διάθεση να τα αλλάξεις. Και πρώτα απ’ όλα να αλλάξεις τον εαυτό σου.

Θ.Κ.: Ξαφνικά ήταν σαν να άνοιξε του κουτί της Πανδώρας και να βγήκαν από μέσα όλα τα τέρατα που χτίζονταν στην Ελλάδα από την μεταπολίτευση και μετά. Συσσωρευόταν όλο αυτό το πράγμα και πλέον ξεχείλισε, και γέμισε η Ελλάδα απατεώνες, κρίση, φτώχεια.

Ν.Μ.: Και λαϊκισμό, φτήνια. Αλλά το φαινόμενο αυτό είναι παγκόσμιο, δεν είναι μόνο ελληνικό. Συμβαίνει παντού. Και το θέμα είναι τι κάνουμε. Τι κάνεις γι’ αυτό; Άλλαξε τον εαυτό σου. Ο Λένιν έλεγε ότι «η επανάσταση ξεκινάει από σένα τον ίδιο». Έτσι είναι. Αν θες κάτι ν’ αλλάξεις, πρέπει να το αρχίσεις απ’ τον εαυτό σου.

Ποιος είναι ο Θέμης Καραμουρατίδης της Μποφίλιου;

Ν.Μ.: Ο Θέμης είναι ο προστάτης μου στη ζωή, είναι ο άνθρωπός μου. Και ένας συνθέτης που λατρεύω.

Και ποια είναι η Νατάσσα Μποφίλιου του Καραμουρατίδη;

Θ.Κ.: Είναι η σπουδαιότερη νέα τραγουδίστρια της γενιάς της. Είναι οικογένεια, δικός μου άνθρωπος. Και είναι ένα από τα μεγάλα κομμάτια της ευτυχίας μου.

Νατάσσα, σας άκουσα να τραγουδάτε το παραδοσιακό «Ένα παλληκάρι είκοσι χρονών» («Γκιουλ Μπαξέ»). Γιατί;

Ν.Μ.: Αυτό είναι το πρώτο τραγούδι που τραγούδησα μπροστά σε κοινό. Το έλεγα στις γιορτές του σχολείου όταν πήγαινα ακόμα γυμνάσιο. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια βαθιά πολιτικοποιημένη, και ο μπαμπάς ασχολιόταν πάρα πολύ με το πολιτικό τραγούδι. Το συγκεκριμένο τραγούδι το τραγουδούσαν σε διάφορες εκδηλώσεις σαν «αντάρτικο», εντός εισαγωγικών. Μου άρεσε, και όταν ήρθε η ώρα να διαλέξω ένα τραγούδι για να το πω σε μία γιορτή, ή 17 Νοέμβρη ή 28 Οκτώβρη ήταν, του ζήτησα να μου το μάθει. Άρεσε στους συμμαθητές μου, και από τότε το τραγουδούσα πάντα.

Στην παράδοση μέσω πολιτικής λοιπόν. Αναπτύξατε μετέπειτα και μιαν αυτόνομη σχέση με το κατεξοχήν παραδοσιακό τραγούδι;

Ν.Μ.: Η σχέση μου με το παραδοσιακό τραγούδι ήρθε πολύ αργότερα, όταν γνώρισα τον Χρόνη Αηδονίδη. Ήμουν στο Ξυλόκαστρο και τραγουδούσα σε μία μεγάλη, 15μελή ορχήστρα. Υπήρξε μια σύνδεση της ορχήστρας με τον κύριο Χρόνη, και κάναμε αρκετές συναυλίες μαζί. Μου έμαθε πολλά πράγματα, ιδιαίτερα σε σχέση με το θρακιώτικο τραγούδι.








Όχι μόνο το «Γκιουλ Μπαξέ», αλλά και ο «Αρχηγός» του Λοΐζου, και το θρυλικό εργατικό τραγούδι του Pete Seeger “Which side are you on?” ακούστηκαν στη συναυλία σας. Τυχαίο;

Ν.Μ.: Σαφώς και είμαστε άνθρωποι που ζούμε σε μία κοινωνία. Σαφώς και αντιλαμβανόμαστε την πολιτική διάσταση των πραγμάτων. Και σαφώς αυτή μας αφορά και μας ενδιαφέρει, και μέσα από αυτό που κάνουμε προσπαθούμε να τοποθετούμαστε πολιτικά.

Επιτρέψτε μου Νατάσσα να ρωτήσω ως συνάδελφος ... τι θα γίνει τελικά με το πτυχίο σας στην Πολιτική Επιστήμη;

Ν.Μ.: Θα το πάρω κάποια στιγμή. Έχω πάρει την απόφαση να το πάρω, είμαι αποφασισμένη!

Οι σπουδές στην Πολιτική Επιστήμη έχουν τροφοδοτήσει την καλλιτεχνική σας προσωπικότητα;

Ν.Μ.: Πάντα με ενδιέφερε αυτή η σχολή, πέρασα συνειδητά εκεί (σ.σ.: Πολιτικό Νομικής Αθήνας), ήταν η μόνη μου επιλογή. Ήθελα να μπω στο συγκεκριμένο τμήμα και να σπουδάσω Πολιτικές Επιστήμες. Με έχουν βοηθήσει πάρα πολύ. Θεωρώ ότι ένας άνθρωπος όσο μορφώνεται, όσο εκπαιδεύεται, ανοίγει το μυαλό του. Θα ήθελα να έχω περισσότερο χρόνο να διαβάζω, να μάθω πιο πολλά πράγματα. Έτσι γίνεσαι καλύτερος!

Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

Το Φεστιβάλ της Εποχής, 24-25 Σεπτεμβρίου στο Θησείο


Γιορτή της εφημερίδας «ΕΠΟΧΗ» 24 και 25 Σεπτεμβρίου, πάρκο Θησείου.

«Φεστιβάλ-εργαστήριο για την αλληλέγγυα οικονομία, την αντισυστημική κριτική και την καλλιτεχνική δημιουργία στην εποχή της κρίσης».

Συναυλίες-μουσικά δρώμενα:
Παρασκευή 24: Take the Money and Run, Σπύρος Γραμμένος
Σάββατο 25: Last Drive, Λεωνίδας Μαριδάκης and The Circus Band
Ρεμπέτικη κομπανία
Θεατρική παράσταση από τη θεατρική ομάδα «ΣΗΜΕΙΟ ΜΗΔΕΝ», «ΣΩΦΡΟΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ» του Φρ. Κάφκα.

Ο Διονύσης Σαββόπουλος για τις μπουάτ

Διονύσης Σαββόπουλος, άρθρο με Σπύρο Αραβανή για τις Μπουάτ, "Δίφωνο". Ευχαριστούμε θερμά τον καλό μας δημιουργό για την εμπιστοσύνη, καθώς και την κυρία Τόνια Αρβανίτη για τη φιλική συνδρομή της.
ηρ.οικ.




Στη «Στοά». 1964-65. Στην οδό Ξάνθου, στο Κολωνάκι. Με τη Μαρία Φαραντούρη και το Μάνο Λοΐζο. Απίστευτο πρόγραμμα. Το θυμάμαι και δεν το πιστεύω. Στη «Ρουλότα». 65-66. Οδός Βουλής. Πλάκα. Με την Καίτη Χωματά και τον Θάνο Μικρούτσικο ως πιανίστα.



Έπρεπε να τα καταφέρεις με το τίποτα. Με μία κιθάρα, άντε κι ένα πιάνο. Οι θαμώνες κάθονταν μισό μέτρο απ’ τον τραγουδιστή και οι τελευταίοι το πολύ στα πέντε-έξι μέτρα. Έπρεπε να ‘σαι απλός και άμεσος και έτοιμος να αυτοσχεδιάσεις. Άμα βρεις το κοινό στοιχείο που ενώνει εκατό ανθρώπους, μετά μπορείς να απευθυνθείς και σε εκατό χιλιάδες ανθρώπους. Αυτό μου ‘μαθε η μπουάτ. Να ψάχνεις το κοινό στοιχείο.

Ήταν η εποχή της ελπίδας διεθνώς. Εδώ στην Ελλάδα το φοιτητικό κίνημα 1-1-4 ήταν αυτονομημένο και ακηδεμόνευτο από το κόμματα. Μιλούσαμε εμείς και αυτοί άκουγαν. Η νεολαία χρειαζόταν τα τραγούδια της. Υπήρχαν βέβαια ποπ γκρουπάκια αλλά η τέχνη τους δεν ξεπερνούσε τα στενά όρια της χορευτικής μόδας. Λίγο πολύ μαϊμουδίζανε τους ξένους, ενώ η νεολαία ήθελε κάτι που να τις επιτρέψει να αισθανθεί μοντέρνα, χωρίς να χάσει την ψυχή της. Αυτό έψαχνε να βρει στις μπουάτ. Υπήρχε βέβαια ο Χατζιδάκις κι εκείνη την περίοδο κυρίως ο Θεοδωράκης. Η μουσική τους προϋπέθετε μεγάλους ποιητές, μεγάλους ερμηνευτές και μεγάλους δεξιοτέχνες στο μπουζούκι. Εμείς στις μπουάτ παίζαμε πολύ Θεοδωράκη. Και Χατζιδάκι. Αλλά μ’ έναν απλό και κάπως ερασιτεχνικό τρόπο που χαρακτηρίζει όλο το ρεπερτόριο των μπουατ. Το ήθελε η νεολαία αυτό, ήταν και η δικιά μας ανάγκη αυτή η απλότητα και η αμεσότητα.

Να μην πετάξουμε τον πυρήνα, την ουσία αυτής της αισθητικής. Σήμερα άμα έχεις να πεις κάτι δεν το απευθύνεις στον κόσμο, διότι ο κόσμος έχει γίνει ένας πολτός λόγω της τηλεόρασης. Άμα έχεις να πεις κάτι το απευθύνεις σε στέκια, παρέες, ομάδες, που υπάρχουν παντού στην πόλη η στο διαδίκτυο. Υπάρχουν αρκετά μέρη όπου δυο τρεις μουσικοί παίζουν τα τραγούδια τους, παίζουν τζαζ, αυτοσχεδιάζουν και τα λοιπά. Το Gazarte που έπαιζα πρόπερσι με το Λάντσια και τον Κιουρτσόγλου δεν ήτανε σαν μπουάτ διακτινισμένη στο σήμερα; Υπάρχουν πια αρκετοί χώροι που λειτουργούν σαν κυψέλες συγκίνησης, σαν παλιές μπουάτ. Χωρίς πανηγυρική ατμόσφαιρα έστω, αλλά πιο εσωτερικά, πιο ουσιαστικά.

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

Ο Λοΐζος για τον ιμπεριαλισμό

(1976, Γήπεδο Πανιωνίου, Μάνος Λοΐζος, Χαρούλα Αλεξίου, Γιώργος Νταλάρας)




"Τα γρανάζια του ιμπεριαλισμού, με την εξουθενωτική εκμετάλλευση εκατομμυρίων ανθρώπων, βρίσκονται σε τρομακτική υπερλειτουργία στις δυτικές χώρες. Τα αποτελέσματα είναι σε όλους γνωστά: ο πόλεμος του Βιετνάμ, το φυλετικό, το Κυπριακό, η αναβίωση του φασισμού σε πολλές χώρες, ο κίνδυνος της δικτατορίας στον τόπο μας.

Το τεράστιο τέρας που άλλοτε λέγεται φασισμός, άλλοτε μιλιταρισμός και άλλοτε δημοκρατία δυτικού τύπου - που δεν είναι τίποτε άλλο παρά προσωπεία του ιμπεριαλισμού - στέκεται από πάνω μας απειλητικό.

Και η αντίδρασή μας είναι να τα ξεσκεπάσουμε και να φωνάξουμε μ' όλη μας τη δύναμη ενάντιά τους. Είμαστε πια συνειδητοί, 'γνωρίζουμε'."

Μάνος Λοΐζος
Δημοκρατική Αλλαγή, 27 Δεκεμβρίου 1966

(Παρατίθεται σε Θανάσης Συλιβός, Μάνος Λοΐζος: ...η δική του ιστορία, Δ' Έκδοση, 2007, Αθήνα: Σύγχρονη Εποχή, σελ. 33).

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Ο Τζίμης Πανούσης τραγουδά το "Ο Μπελογιάννης ζει"




Μια παραγωγή των "Μουσικών Προαστίων" από το youtube. Με την ευγενική παραχώρηση του τραγουδιού - εκτός δισκογραφίας - από τον κύριο Τζίμη Πανούση και τη φιλική συνδρομή του κύριου Σωτήρη Κακίση. Τους ευχαριστούμε θερμά! Στη μνήμη της Έλλης Παππά και του Νίκου Μπελογιάννη, ένα συγκλονιστικό τραγούδι από ένα μεγάλο καλλιτέχνη. Ο Μπελογιάννης ζει.
ηρ.οικ.

Μια σημαντική παραγωγή από το TaR



Διάφοροι Καλλιτέχνες
«Έλληνες κιθαριστές ερμηνεύουν Έλληνες συνθέτες»
ΤαR

Το όνομα «TaR» έχει συνδεθεί αδιάρρηκτα με την ιστορία της κλασικής κιθάρας στην Ελλάδα. Ως έντυπο, κόσμησε τη μουσική δημοσιογραφία από το 1982 ως το 1986. Ως ηλεκτρονικό περιοδικό, αποτελεί τακτική στάση κάθε μουσικόφιλου στο διαδίκτυο. Ως παρέα, περιλαμβάνει μία ομάδα ανθρώπων που με προεξάρχοντα το Νότη Μαυρουδή συνέβαλλαν τα μέγιστα στο χτίσιμο μιας αισθητικής συνείδησης με άξονα την κιθάρα στη χώρα μας. Η πρώτη δισκογραφική παραγωγή του TaR έρχεται να επιστεγάσει μία μακρά πορεία συνεχούς παρέμβασης στα μουσικά μας πράγματα. Με τίτλο αγγλιστί “Greek Guitarists Play Greek Composers”, ο δίσκος συγκεντρώνει ένα απάνθισμα τριών γενεών κιθαριστικής δημιουργίας, με έργα των συνθετών Κώστα Γρηγορέα, Δημήτρη Καρατζά, Περικλή Κούκου, Αργύρη Κουνάδη, Νότη Μαυρουδή, Γιώργου Μουλουδάκη, Βαγγέλη Μπουντούνη, Νίκου Ντρέλα, Θέμη Τέλογλου, Κυριάκου Τζωρτζινάκη, Μιχάλη Τραυλού, Γεράσιμου Τριανταφύλλου και Δημήτρη Φάμπα. Στην απόδοση των έργων συναντούμε τους νέους, ταλαντούχους σολίστες Μανώλη Βροντινό, Μπέσσυ Διαγωμά, Παύλο Κανελλάκη, Ανδρέα Καρακατσάνη, Μιχάλη Κονταξάκη, Δημήτρη Κουρζάκη, Βασιλική Λεοντάρη, Γιώργο Μαυροειδή, Γιώργο Μπεχλιβάνογλου, Άγγελο Μπότση, Μαίρη Νικολάου και Δημήτρη Παππά. Σημαντικό το υλικό, εξαιρετικός ο ήχος και οι ερμηνείες, και μία πολλαπλή μουσική ατμόσφαιρα που κρύβει εκπλήξεις, υφολογικό πλούτο και αβίαστο συναίσθημα. Το cd στέκεται μακριά από λογικές easy listening, και επιβεβαιώνει το υψηλό επίπεδο έμπνευσης και παιδείας των ελλήνων κιθαριστών. Ακούστε το!

Ηρακλής Οικονόμου
(Εφημερίδα Η ΕΠΟΧΗ - "Οι ακροάσεις της Εποχής")

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

Ο Καπετάν-Αντώνης ταξιδεύει...




Ο Δημήτρης Καμπερίδης δεν ζει πια. Θερμά συλλυπητήρια στους δικούς του ανθρώπους και στους συνοδοιπόρους του από το Ελεύθερο Θέατρο μέχρι σήμερα. Για όσους θυμούνται σήμερα τίτλους όπως "Θίασος", "Μάθε παιδί μου γράμματα", "Θεόφιλος", "Στο Κάμπινγκ", με το φευγιό του Καμπερίδη δεν χάνουν απλά έναν καλό ηθοποιό, αλλά και ένα μεγάλο καπετάνιο της μνήμης τους.
ηρ.οικ.

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Πάει και το Όασις



Υπουργείο Εργασίας
Κα Υφυπουργός


Κυρία υπουργέ,

συνεχίζω την αλληλογραφία μας εμπνεόμενος από το κλίμα αγαστής συνεργασίας με τον εργαζόμενο που διακηρύξατε την ημέρα ανάληψης των καθηκόντων σας ως υφυπουργός Εργασίας.

Σήμερα, θα ήθελα να κλέψω λίγο από το χρόνο σας για να σας γνωστοποιήσω ένα γεγονός που δυστυχώς πέρασε στα ψιλά της επικαιρότητας και που, ως λάτρης του ελληνικού τραγουδιού, θεωρώ ότι θα έπρεπε να γνωρίζετε. Αναφέρομαι στο πρόσφατο κλείσιμο του μουσικού περιοδικού "Όασις" και στις συνέπειες που αυτό είχε ως προς την εργασιακή σχέση μεγάλου μέρους του μόνιμου και συνεργαζόμενου προσωπικού του (απολύσεις, περικοπές κλπ.). Δυστυχώς, δεν διαθέτω συγκεκριμένα στοιχεία και αριθμούς, επειδή το συνδικαλιστικό όργανο στο οποίο υπάγονται οι τέως εργαζόμενοι του "Όασις" περιέργως δεν ευαισθητοποιήθηκε να ενημερώσει και να ενημερωθεί. Σας διαβεβαιώνω πάντως από άτυπες πληροφορίες μου ότι αρκετός κόσμος βρέθηκε στο δρόμο, ενώ βεβαίως σοβαρό οικονομικό πλήγμα δεχτήκαμε και όσοι υπήρξαμε εξωτερικοί συνεργάτες του περιοδικού επ' αμοιβή.

Παρά τις αντιφάσεις και τις αδυναμίες του, το περιοδικό έγραψε τη δική του σύντομη ιστορία στο μουσικό τύπο, προσφέροντας μερικά εκπληκτικά cd, δημοσιεύοντας σπάνια ντοκουμέντα, και επιχειρώντας την αμοιβαία σύνδεση και υπέρβαση κατεστημένων διαχωρισμών στο ελληνικό τραγούδι. Με τίμημα την μερικές φορές άκριτη προβολή λαϊκοφανών καλλιτεχνών, νομιμοποίησε στη συνείδηση του κόσμου το συκοφαντημένο λαϊκό τραγούδι, απενοχοποίησε όσους επιμένουν να το ακούν και να το αγαπούν, και εν τέλει καταγράφηκε ως μία ύστατη προσπάθεια ανατροφοδότησης της μακράς ιστορίας της λαϊκής μουσικής φλέβας. Όσοι γνώρισαν από κοντά τις ανησυχίες του διευθυντή και της συντακτικής του ομάδας, αλλά και οι χιλιάδες αναγνώστες του, προφανώς και μένουν με μία αίσθηση πικρίας για αυτό το άδοξο τέλος μιας φιλόδοξης και άκρως επιτυχημένης προσπάθειας.

Δεδομένης όχι μόνο της θεσμικής σας ιδιότητας, αλλά και της προσωπικής σας ευαισθησίας σε ζητήματα τέχνης και πολιτισμού, καθώς και της τακτικής φιλοξενίας του συζύγου σας στα εξώφυλλα του περιοδικού, θα περιμένω με ενδιαφέρον τις δέουσες ενέργειές σας για την εκδήλωση συμπαράστασης προς τους απολυμένους εργαζόμενους και την καταδίκη παρόμοιων ενεργειών βάναυσου και απροειδοποίητου κλεισίματος έντυπων - ακόμα και κερδοφόρων! - μέσων ενημέρωσης από τους ιδιοκτήτες τους.

Ειλικρινά δικός σας,
ηρ.οικ.



Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

Στο Κάμπινγκ, και γρήγορα!



Επειδή δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη, ανοίξαμε και ένα blog για την αγαπημένη μας ελληνική τηλεοπτική σειρά ever. Μα για το "στο Κάμπινγκ" ο λόγος, φυσικά! Το ιστολόγιο παρέμεινε ανενεργό για κάμποσους μήνες, αλλά πλέον μπαίνει χειμώνας, και ως γνωστόν οι χειμερινοί κολυμβητές κολυμπάνε από Σεπτέμβρη μέχρι Μάη. Στείλτε ό,τι υλικό έχετε, μνήμες, πληροφορίες, απόψεις σχετικά με τη σειρά που σημάδεψε την ελληνική τηλεόραση στα τέλη του '80, και τα πάντα θα δημοσιεύονται στο blog, το οποίο μπορείτε να βρείτε εδώ:

Και φυσικά, ξεχωριστή αναφορά - τόσο στο Camping όσο και στα Μουσικά Προάστια - θα γίνει στο συνθέτη Παναγιώτη Καλαντζόπουλο που έγραψε την πανέμορφη μουσική της σειράς. Τελικός στόχος της προσπάθειας; Κόντρα στους καιρούς, να εκδοθεί το σύνολο των επεισοδίων σε dvd και φυσικά το soundtrack σε cd, μαζί, από όποιον έχει τη διάθεση να το κάνει. Μέχρι να πραγματοποιηθεί αυτό το όνειρο, ραντεβού ...στο Camping!
ηρ. οικ.

Απόφαση γενικής συνέλευσης των εργαζομένων στα Ελληνικά Γράμματα

Υπουργέ μου,
χθες σας έγραψα τα παραπονάκια μου για το μουσικό περιοδικό που δεν πληρώνει, αλλά να που υπάρχουν και χειρότερα από το να είσαι έξι μήνες απλήρωτος. Όπως, π.χ., να βρίσκεσαι στο δρόμο χωρίς δουλειά από τη μία μέρα στην άλλη, μαζί με άλλη μία κατοσταριά συναδέλφων σου. Για τις εκδόσεις "Ελληνικά Γράμματα" σας γράφω υπουργέ μου, τους 94 μόνιμους εργαζόμενους σε αυτές, και τις δεκάδες εξωτερικών συνεργατών τους. Επειδή υπάρχει πάντα η περίπτωση να μην έχετε ενημερωθεί, σας στέλνω την απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των εργαζομένων στα "Ελληνικά Γράμματα". Κατανοώ ότι στο χαρτοφυλάκιό σας υπάγεται μόνο η εργασία των μεταναστών, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα δείτε με ευαισθησία το ζήτημα.
Ειλικρινά δικός σας,
ηρ. οικ.

***



Απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των εργαζομένων στις εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα»

Η Γενική Συνέλευση των εργαζομένων στις εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα» πραγματοποιήθηκε σήμερα, 9 Σεπτέμβρη, με καθολική συμμετοχή των εργαζομένων.

Θέμα της Συνέλευσης ήταν ο καθορισμός της στάσης των εργαζομένων απέναντι στην απόφαση του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη να προχωρήσει στο κλείσιμο της εκδοτικής επιχείρησης και στην απόλυση των περίπου 100 εργαζομένων.

Οι εργαζόμενοι των Ελληνικών Γραμμάτων συμφωνήσαμε ομόφωνα ότι η Γενική Συνέλευση αποτελεί το κυρίαρχο όργανό μας και οι αποφάσεις της είναι δεσμευτικές για όλους τους εκπροσώπους μας στη διαβούλευση με την εργοδοσία.

Αδιαπραγμάτευτη θέση μας αποτελεί η διασφάλιση των θέσεων εργασίας μας και η εκπλήρωση των υποχρεώσεων της εταιρείας προς όλους τους συνεργάτες της (συγγραφείς, μεταφραστές, επιμελητές, εικονογράφους, κ.ά.).

Σε αυτά τα πλαίσια, προχωρούμε:

• Σε συγκέντρωση και πορεία προς το κτίριο του ΔΟΛ (Μιχαλακοπούλου 80) την Τετάρτη 15 Σεπτέμβρη ώρα 15:30, ημέρα που η Διοίκηση του ΔΟΛ έχει εξαγγείλει το κλείσιμο των Ελληνικών Γραμμάτων.

• Σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το Μέγαρο Μουσικής την Κυριακή 19 Σεπτέμβρη στις 20:00.

• Σε 24ωρη απεργία την Τετάρτη 29 Σεπτέμβρη μαζί με το Σύλλογο Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής.

• Σε τρίωρη στάση εργασίας και συγκέντρωση έξω από το Υπουργείο Εργασίας την ημέρα που θα πραγματοποιηθεί εκεί η τριμερής συνάντηση.

Δηλώνουμε πως οποιαδήποτε απόφαση της εργοδοσίας να προχωρήσει σε απόλυση συναδέλφου ή συναδέλφων θα σημαίνει για εμάς την αυτόματη κήρυξη απεργιακών κινητοποιήσεων.

Καλούμε το σύνολο του εργατικού κινήματος και των εργαζομένων, τους πνευματικούς ανθρώπους της χώρας αλλά και κάθε πολίτη να συμπαρασταθεί στον αγώνα μας.

Γενική Συνέλευση των εργαζομένων στα Ελληνικά Γράμματα

E-mail: louketo2010@yahoo.gr
Facebook group: Εργαζόμενοι στα Ελληνικά Γράμματα

Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

Ο Νότης Μαυρουδής για τον Οδυσσέα Ελύτη

Άρθρο για το Δίφωνο, αναφορά στον Ελύτη, μαρτυρίες δημιουργών που εμπνεύστηκαν από το έργο του, δεν μπορεί να λείπει ο Νότης Μαυρουδής. Κείμενο για τον ιστορικό του μέλλοντος και τον συλλέκτη στιγμών του παρόντος. Θερμές ευχαριστίες στον καλό συνθέτη για το χρόνο και την εμπιστοσύνη του. ηρ. οικ.




ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ

Ποιητής –φάρος που φώτισε το Ελληνικό τοπίο με φως που πήρε από ότι θεωρείται ως ελληνικός πολιτισμός στο πέρασμα του ευρέως χρόνου.

Η τύχη το έφερε να τον γνωρίσω από κοντά το 1968, όταν ο Αλέξανδρος Πατσιφάς (της εταιρίας Lyra) είχε την ιδέα να μου αναθέσει τη μελοποίηση στο θρυλικό ποίημα «Άσμα ηρωϊκό και πένθιμο για τον χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας» (Εκδόσεις Ίκαρος, 1962).

Εποχή (το 1968) που μας ωθούσε στη σχέση μας με την «μαχητική ποίηση». Εποχή που ήταν ηλεκτρισμένη από την γκρίζα ατμόσφαιρα μιας χώρας αγκυλωμένης στο στρατιωτικό καθεστώς των συνταγματαρχών. Τέλος, εποχή που η έννοια της Ελευθερίας ήταν ζωτικό και αισθητικό ζητούμενο. Ήταν ακόμα η εποχή που το «Άξιον Εστί» του Θεοδωράκη, μας έβαζε στη διαδικασία της προσέγγισης της μελοποίησης με κάποιον …πατριωτικό τρόπο, αφού στο συγκεκριμένο ποίημα, στο «Άσμα», ο Ελύτης αναφερόταν στην Ελευθερία ως στοιχείο μιας πανανθρώπινης δημιουργικής αναγκαιότητας.

Η γνωριμία μου με τον ποιητή συνεχίστηκε εκ των πραγμάτων, σε συνεργασία μέσα στο studio, για να ηχογραφήσουμε το έργο, με τραγουδιστές τον Πέτρο Πανδή, την Ρενάτα Καπερνάρου και την Πέτρη Σαλπέα, τον αφηγητή ηθοποιό Χρήστο Τσάγκα, την χορωδία, την ορχήστρα, με την αφεντιά μου πελαγωμένο ανάμεσα σε ενορχηστρώσεις και εναρμονήσεις πολυσύνθετες για τα 23 μου χρόνια. Περιττό να πω πως ο Ελύτης υπήρξε μέντορας, εξηγώντας μου τα αθέατα της ποίησής του, σε μένα τον επαναστατημένο και προβληματισμένο νέο της εποχής.

Η σχέση μου με την ποίησή του δεν σταμάτησε εκεί. Επανήλθα το 1984 στη «Δεύτερη Γραφή» (Εκδόσεις Ίκαρος, 1976), όταν επέλεξα τους ποιητές της συλλογής αυτής Paul Eluard, Pierre Jean Jouve και Giuseppe Ungaretti, όχι απλά μεταφρασμένους αλλά σε ποιητική απόδοση κατά το Ελύτειο ύφος. Ο ποιητικός αυτός κύκλος γράφτηκε ως «Έργο για κλασική κιθάρα και τενόρο», με τον εξαίσιο Γιάννη Σαμσιάρη να ερμηνεύει και εμένα στην κιθάρα. Λέξεις- φράσεις- νοηματική με ανάγλυφη την σμίλευση ενός σουρεαλιστικού λόγου που εισχωρεί βαθιά στης αισθήσεις.

Στον μικρό διαθέσιμο χώρο δεν μου είναι εύκολο να αναδείξω περισσότερα σημεία από αυτό το θείο δώρο της τύχης να συναντηθώ με τον ποιητή του φωτός στη νεανική μου ηλικία…

Νότης Μαυρουδής
(15/6/2010)