Συνέντευξη της Τάνιας Τσανακλίδου στη Λιάνα Μαλανδρενιώτη

Τάνια Τσανακλίδου:

"Κατοικώ στον κόσμο του Μάνου"

Τη συνέντευξη πήρε η Λιάνα Μαλανδρενιώτη

(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Η ΕΠΟΧΗ, 5 Σεπτεμβρίου 2016).

Η Τάνια Τσανακλίδου είναι η ερμηνεύτρια της καρδιάς. Συγκινητική και ευσυγκίνητη ταυτόχρονα είναι ίσως η μόνη που μεταφέρει το κάθε τραγούδι στον κόσμο σαν να είναι δικό της προσωπικό βίωμα, αυτό και κατέθεσε λίγο καιρό πριν στις δύο sold out παραστάσεις της στη Μικρή Επίδαυρο, στις οποίες η τέχνη του τραγουδιού συνάντησε αυτήν του θεάτρου. Το ίδιο θα κάνει και τώρα, στη μία και μοναδική συναυλία της στο Ηρώδειο, μαζί με μία ομάδα εξαίρετων μουσικών (Τάκης Φαραζής, Παναγιώτης Τσεβάς, Τάσος Μισυρλής, Κωνσταντίνος Κωνσταντίνου, Γιάννης Παπαζαχαριάκης). Άλλωστε, στα προσεχή σχέδια της η Τάνια Τσανακλίδου έχει την ερμηνεία της στο θεατρικό μονόλογο «Ο Κατάδεσμος», από το ομότιτλο βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη, που θα σκηνοθετήσει ο Αντώνης Μποσκοΐτης και θα μας κρατήσει συντροφιά το χειμώνα.

Πιστεύετε ότι ισχύει αυτό που λένε ότι οι ηθοποιοί λειτουργούν ως οι καλύτεροι τραγουδιστές;

Είναι θέμα γούστου. Προσωπικά γοητεύομαι από τον τρόπο που οι ηθοποιοί τραγουδούν, κυρίως γιατί δίνουν βαρύτητα στο λόγο και δεν ναρκισσεύονται με τη φωνή τους.

Η παράσταση αυτή, αποτελούμενη εξ ολοκλήρου από θεατρικά τραγούδια, ποιες μνήμες «ξύπνησε» στην ερμηνεύτρια Τάνια Τσανακλίδου;

Αγαπώ το θέατρο και τη μουσική από παιδί. Πρωτομπήκα σ’ αυτόν το μαγικό κόσμο το καλοκαίρι του 1963 όταν έπαιξα στην παράσταση «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Πιραντέλο με το θίασο Μυράτ-Ζουμπουλάκη. Πιστεύω ότι αυτή μου η εμπειρία υπήρξε καθοριστική για τις μετέπειτα επιλογές μου. Μπήκα στον κόσμο της μουσικής του Μάνου Χατζιδάκι και ουδέποτε θέλησα να δραπετεύσω. Εκεί κατοικώ έως και σήμερα που μιλάμε. Υπάρχουν κι άλλα τραγούδια της παράστασης που θα παρακολουθήσετε, όπως τα τραγούδια του «Μορμόλη» που έχουν για μένα βαρύ φορτίο μνήμης και συγκίνησης.

Με ποια τραγούδια θα αναμετρηθείτε για πρώτη φορά στην παράσταση;

Παραπάνω από τα μισά τα τραγουδώ για πρώτη φορά. Είναι τα τραγούδια από τους «Όρνιθες» του Μάνου, η «Μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων», το «Χάθηκα μέσα στη ζωή μου» της Ελένης Καραΐνδρου, το «Απ’ τα κουμπάκια ανάμεσα» του Νίκου Κυπουργού και πολλά άλλα.

Χαρακτηριστικό σας όλα αυτά τα χρόνια είναι ο χώρος που αφήνετε στους μουσικούς σας. Υπάρχει κάποια «συνταγή» για τη χημεία μεταξύ του ερμηνευτή και των μουσικών συνοδών του κάθε φορά;

Δουλεύω συνήθως με μια ομάδα μουσικών που θαυμάζω και εκτιμώ. Νιώθω ευγνωμοσύνη που μου «χαρίζονται» και είναι χαρά μου να τους παραχωρώ το χώρο μου με όλη μου την καρδιά.

Αναρωτιέμαι αν την ώρα που ερμηνεύετε ένα τραγούδι γνωρίζετε τον τρόπο με τον οποίο θα κάνετε το κοινό μέτοχο στα πάθη. Όχι μόνο του καλλιτέχνη πάθη, αλλά και πάθη μιας ολόκληρης κοινωνίας. Σύμφωνα με το ρηθέν «η τέχνη είναι θεραπευτική» νομίζετε ότι αυτό συμβαίνει και με τη δική σας;

Νομίζω, μετράει η ειλικρινής στάση μου απέναντι τους και απέναντι στην τέχνη μου. Δεν βγαίνω στη σκηνή για να κάνω την ωραία ή την σπουδαία. Έχω βυθιστεί μέσα στη ρίζα της ύπαρξης μου, όπου συναντάει κανείς το πανανθρώπινο και του επιτρέπω να πάρει τα ηνία της αφήγησης. Το «εγώ» από ένα σημείο και μετά οφείλει να κάνει στην άκρη. Τότε μόνο η τέχνη μπορεί να θεραπεύει.