Ο Γιώργης Χριστοδούλου για το «Δέκα και
μία νύχτες» της Αρλέτας
Από τις έντεκα νύχτες ήμουν στις δέκα - υποχρέωσα τη γιαγιά μου και τον παππού μου να με πηγαίνουνε κάθε βράδυ. Δεν είχε όλες τις βραδιές πολύ κόσμο, γιατί ήταν δέκα συνεχόμενες. Αλλά ήταν όλες μαγικές.
Θυμάμαι ότι η αφίσα στον δρόμο ήταν αυτή που έχει μέσα το πρόγραμμα - η φωτογραφία της Αρλέτας με ένα κολάζ. Στο πάνω μέρος της αφίσας είχε έναν ήλιο, ένα αυτοκόλλητο που έλεγε «Πυρηνική ενέργεια; Όχι ευχαριστώ». Και ήταν το πρώτο live που θυμάμαι στη ζωή μου που είχε διπλή αφίσα. Δηλαδή, η Αρλέτα είχε φτιάξει μια αφίσα που έδειχνε εκείνη και άλλη μία που έλεγε «Αρλέτα - Δέκα νύχτες» και είχε με μεγάλα γράμματα μόνο τους μουσικούς. Αυτό τότε, τον χειμώνα του 1987-88, κανείς δεν το έκανε. Η Αρλέτα είχε φτιάξει μια διπλή αφίσα και η δεύτερη αφίσα ήταν αφιερωμένη μόνο στους μουσικούς της.
Επίσης, συναυλίες σε θέατρο δε γίνονταν εκείνη την εποχή· η Αρλέτα, όμως, γράφει στο πρόγραμμα: «Πάντα ονειρευόμουνα να τραγουδώ σ’ ένα θέατρο». Κάποια αποσπάσματα από το Περοκέ υπάρχουν στο YouTube από την εκπομπή της Ρηνιώς Παπανικόλα, όμως δε βγαίνει όλη η τρέλα που υπήρχε στο live. Όλο αυτό ξέφευγε κάποια στιγμή, θυμάμαι ότι υπήρχε μια τρομερή ελευθερία. Ήταν στημένο ωραία, ήταν μαγικό, γιατί η Αρλέτα ήταν στα καλύτερά της φωνητικά, σε τρομερή φόρμα, έλεγε τραγούδια πολύ δύσκολα. Και όλο το σχήμα είχε μια τζαζ χροιά.
Του Βαλεντίν του είχε δώσει τόσο πολύ χώρο η Αρλέτα που θυμάμαι μια βραδιά - όπου είχε ξεφύγει τελείως το πράγμα με τους αυτοσχεδιασμούς - να είναι με πλάτη στη σκηνή πάνω στα σανίδια, με τα πόδια ψηλά, και να παίζει βιολί ανάποδα. Θυμάμαι, επίσης, ένα βράδυ που ανέβηκε πάνω στη σκηνή κάποιος από το θέατρο και είπε ότι είχε πάρει τηλέφωνο στο θέατρο κάποια κυρία να ζητήσει τον γυναικολόγο της επειδή γεννούσε: «Ο κύριος τάδε να πάρει τηλέφωνο, έρχεται στον κόσμο μια καινούργια ζωή». Και συνεχίζει ο υπεύθυνος του θεάτρου: «Αν είναι κοριτσάκι θα το βγάλουμε Αρλέτα». Και ψιθυρίζει η Αρλέτα, αυτοσαρκαζόμενη, στο μικρόφωνο: «Αχ το καημένο».
Πηγή: Συνέντευξη στον Ηρακλή Οικονόμου,
2019.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου