Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008

Ελληνικό τραγούδι ή κουτσομπολιό δίχως τέλος;

Φαίνεται ότι κάποιοι νομίζουν πως το ελληνικό τραγούδι έχει την πολυτέλεια να μεταβληθεί σε ένα μάτσο προσωπικές κόντρες και κουτσομπολιά.

Με ταχύτατους ρυθμούς, η κουβέντα σε σχέση με αισθητικά αιτήματα, προσδοκίες, περιεχόμενο, τείνει να αντικατασταθεί από ένα ατελείωτο κους-κους για το ποιος είπε τι και για ποιον. Ανοίγεις σοβαρά περιοδικά και διαβάζεις συνεντεύξεις για καψουρεμένα αγόρια και γκομενικές συμπεριφορές. Ανοίγεις την τηλεόραση και ψάχνεις να κρυφτείς. Διαβάζεις πρόσφατες βιογραφίες κορυφαίων δημιουργών, και αντί να μάθεις τις ιδέες τους και τα συμβάντα της ζωής τους, μαθαίνεις τη χολή και τα υπονοούμενα που ρίχνουν κατά βούληση προς στους ομόσταυλούς τους. Μιλάς με ανθρώπους της πιάτσας, και αντί για καλλιτεχνικό όραμα ακούς σκανδαλοθηρικές ιστορίες και κιτρινισμένα παραλειπόμενα...πιάτσα κανονική! Η κατάντια είναι τέτοια ώστε κοιτώντας τον χώρο του σκυλάδικου, κάποιος ίσως διακρίνει μια ψυχική ενότητα, μια ομόνοια και μια πίστη (στην παρακμή, δεν μας ενδιαφέρει αυτό), ενώ αν στραφεί στο λεγόμενο «έντεχνο» αυτό που κυριαρχεί είναι μια άνευ ορίων χυδαιότητα και ένας πόλεμος όλων εναντίων όλων χωρίς καμία καλλιτεχνική διακύβευση.

Εντάξει, θα μου πείτε, πάντα υπήρχαν αυτά. Σωστό. Όμως, άλλο είναι να βρίσκεσαι στην ακμή ενός κινήματος και άλλο στην πτώση. Στην πρώτη περίπτωση σε παίρνει άνετα να έχεις έναν Θεοδωράκη και έναν Χατζιδάκι να βγάζουν τα μαχαίρια, ενώ ταυτόχρονα βγάζουν και τα αριστουργήματα. Στην δεύτερη, ρισκάρεις την κατεδάφιση όλου του οικοδομήματος που λέγεται ελληνικό τραγούδι.

Καλοί μου άνθρωποι, το κοινό έχει βαρεθεί να ακούει τις προσωπικές σας κόντρες και μπηχτές. Αφήστε τα αυτά και γράψτε κάνα τραγούδι της προκοπής, αντί να ανακυκλώνετε τους εαυτούς σας και να ξεκατινιάζεστε. Στο τέλος θα μείνετε μοναχοί σας να παίζετε μπαλίτσα σε άδειο γήπεδο, καθώς ο κόσμος θα έχει φύγει ψάχνοντας για φρέσκο αεράκι. Όσοι δε έχουν για τα καλά στερέψει, ας σκεφτούν την επιλογή της τίμιας απόσυρσης...καλύτερη είναι από την ατελείωτη φθορά. Και ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα.
ηρ.οικ.

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μαζί σου...

Σπύρος

Μιχάλης Τσαντίλας είπε...

Από την άλλη, καλώς πέφτουν τα αλληλομαχαιρώματα έτσι ώστε να ξέρουμε κι εμείς το ποιόν και τον χαρακτήρα του καθενός...

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

Συμφωνώ απόλυτα με το κείμενο, σε όλες του τις λεπτομέρειες.
Αν δεν μπορούν οι ίδιοι οι καλλιτέχνες να “συζητούν” για την τέχνη τους με καλλιτεχνικά κριτήρια και μόνο, τότε ας το κάνουμε εμείς για δικό τους λογαριασμό...

Μουσικά Προάστια είπε...

Μιχάλη, σε μεγάλο βαθμό δεν με αφορά το ποιόν και ο χαρακτήρας των καλλιτεχνών. Αυτό που με αφορά είναι ότι η απουσία έργου σε συνδυασμό με τον ευρύτερο κιτρινισμό των συνειδήσεών μας τείνει να καταστήσει το τραγούδι κάτι σαν εσπρέσσο και χαλόου. Παρεπιπτόντως, και τα "καλά παιδιά" πολύ συχνά χρησιμοποιούν αυτή την "καλοσύνη" ως άλλοθι για να μην συζητάμε την από μέρους τους απουσία καλλιτεχνικής εξέλιξης και δημιουργίας.

Σπύρο, Μάκη, χαιρετισμούς.

saltatempo είπε...

καλημέρα παιδιά,
ολα αυτά που συμβαίνουν δείχνουν
την αμηχανία που επικρατεί στο να
μπορέσουν να αφουγκραστούν τους καιρούς και να το μετουσιώσουν σε καλλιτεχνική έκφραση

Δημήτρης Θεολόγου

Μιχάλης Τσαντίλας είπε...

Προσωπικά δεν θεωρώ "κουτσομπολιό" το να λεει τη γνώμη του ένας καλλιτέχνης για έναν άλλο (βέβαια, να πω την αλήθεια δεν έχω ιδέα με ποια αφορμή έγραψες το κείμενο, δεν ξέρω δηλαδή την επικαιρότητα). Επίσης, αυτή η ρημάδα η συζήτηση περί των αισθητικών και καλλιτεχνικών θεμάτων δεν θυμάμαι ποτέ να έγινε στα μίντια οπότε πώς να γίνει τώρα;

Μουσικά Προάστια είπε...

Δημήτρη, συμφωνώ, ωραία το έθεσες. Αμηχανία, ή και αδυναμία.

Μιχάλη, γεγονός είναι ότι η μουσική υπήρχε και θα υπάρχει και χωρίς τα μίντια (ή αλλιώς "παραμουσικό κύκλωμα", όπως το θέτεις - κάπως άκομψα ενδεχομένως - στη συνέντευξή σου με τον Αρναούτη). Εγώ δεν θίγω τις επιλογές των μίντια (άλλη, τεράστια συζήτηση), αλλά την κλίση των ίδιων των δημιουργών προς την προσωπική κόντρα, η οποία δεν συνοδεύεται από κάποια εμφανή αισθητική διαφοροποίηση. Αυτή η κλίση ενισχύεται λόγω της σκανδαλοθηρικής λογικής των μίντια, αλλά κυρίως λόγω της απουσίας διακριτών και σοβαρών καλλιτεχνικών ρευμάτων.

Μιχάλης Τσαντίλας είπε...

Μόλις αγόρασα το καινούργιο Δίφωνο. Ο Ζήλος τι έγινε;

Μουσικά Προάστια είπε...

Για να μην είναι μέσα, σημαίνει ότι σταμάτησε η συνεργασία του με το περιοδικό. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω λεπτομέρειες, αλλά και να γνώριζα δεν θα έγραφα κάτι. Τα παράπονα στον...δήμαρχο.

Rena Fan είπε...

Πόσο δίκιο έχετε...

sylfaen είπε...

Επειδη δεν προλαβαινω να ανοιξω κανενα περιοδικο μουσικης (εχουμε και δουλειες, προλαβαινω μονο να ακουω μουσικη κι αυτο επειδη με φροντιζουν οι φιλοι!) και επειδη απο τηλεοραση δεν εχω ιδεα... υποθετω οτι εχεις δικιο σε αυτα που περιγραφεις στο κειμενο. Το οποιο απο μονο του εχει τον υπεροχο ρυθμο του θυμου.
Πολυ μου αρεσε ετουτο το ποστ.
Φιλια.

Μουσικά Προάστια είπε...

Εσύ ειδικά rena fan που παρακολουθείς μια εποχή και μια τέχνη αθωότητας (αληθινής ή φαινομενικής, δεν μας ενδιαφέρει), θα πρέπει να σου φαίνεται αρκετά αποκρουστικές οι όποιες μικρότητες της ευγενούς τάξεως των καλλιτεχνών.
---

Αγαπημένη "βασίλισσα του ποτέ", πάλι καλά δηλαδή που υπάρχουν και κάποια αργόσχολα παράσιτα σε αυτή τη γη να φροντίζουν με μουσικές τις φίλες τους, ώστε αυτές να εργάζονται σκληρά μεν, μετά μουσικής δε! Αλλά μην υποθέτεις καθόλου ότι το μπλογκ αυτό έχει δίκιο εκ των προτέρων, καθώς αυτό απέχει έτη φωτός από το να συνιστά αυθεντία σε οτιδήποτε. Πολλά φιλιά.