Σάββατο 2 Μαΐου 2020

"Παράξενη κι η άνοιξη αυτή": Λεωνίδας Μαριδάκης




Φταίει ο Ντρούπι
Μουσική: Λεωνίδας Μαριδάκης
Στίχοι: Πάνος Αντωνάτος


Η αρχή της έμπνευσης αυτού του τραγουδιού βρίσκεται πολύ πολύ πίσω κάπου στα παιδικά μου χρόνια. Τέλη δεκαετίας ’70 το ελληνικό τραγούδι βρισκόταν σε πλήρη άνθηση. Από το Χατζιδάκι και το Θεοδωράκη μέχρι τον Σαββόπουλο, τα σπουδαία λαϊκά, αλλά και τα ελαφρολαϊκά ή τα σατυρικά τραγούδια η μουσικές ξεχυνόταν από τα κασετόφωνα και τα τραντζιστοράκια και μιλούσαν με ουσιαστικό τρόπο για την εποχή της μεταπολίτευσης, για το μέσα και το έξω των ανθρώπων. Ως παιδί τότε έτρεφα μεγάλη αγάπη για τα ρυθμικά τραγούδια, αυτά που είχαν μια θεατρικότητα και ένα χιούμορ όπως αυτά του Λουκιανού Κηλαηδόνη, του Θέμη Ανδρεάδη κτλ. Τον Χατζιδάκι, τον Μικρούτσικο και τη μεγάλη σκηνή των τραγουδοποιών που άνθισε από τη δεκαετία του ’80 την ανακάλυψα και την ερωτεύτηκα πιο μετά, στην εφηβεία μου. Η παιδική επιρροή των σατυρικών τραγουδιών υπήρχε πάντα μέσα μου. Χωρίς να εκδηλώνεται υπήρχε η αγάπη για ένα υπαινικτικό τραγούδι που παίρνει μια προοδευτική πολιτική θέση και που μιλάει με χιούμορ και μεσογειακή αλαφράδα για τις ζωές μας.

Τα χρόνια πέρασαν, έφυγα για την “ξελογιάστρα” την Αθήνα για σπουδές και μια νέα ζωή, γνώρισα το πλούσιο καλλιτεχνικό τοπίο, άρχισα να δισκογραφώ και να χαράζω το δικό μου μονοπάτι στα πράγματα. Όμως, ενώ φλέρταρα δημιουργικά με την ιδέα, ένα τέτοιο τραγούδι δεν έγραψα ποτέ.

Ήρθε η κρίση με όλα τα ζόρικα και πρωτόγνωρα που ζήσαμε και κάπου εκεί στο 2015 ένα μήνυμα από τη φίλη Φωτεινή Λαμπρίδη που μου έστελνε κάποιους στίχους ενός μαθητή της από το Μικρό Πολυτεχνείο, έναν πολύ αξιόλογο χώρο που οργανώνει, μεταξύ άλλων, και σεμινάρια στιχουργικής. Το όνομα του μαθητή: Πάνος Αντωνάτος. Ήταν τρία τραγούδια με παιγνιώδη διάθεση που είχαν σαν κεντρική φιγούρα τους και τα τρία ένα κλασικό ήρωα καρτούν, διαφορετικό το κάθε ένα. Μου τράβηξαν την προσοχή.

Τα διάβασα μερικές φορές, και βεβαιώθηκα πως το Ντρούπι ήταν αυτός που μου έκλεινε το μάτι. Ήταν επιτέλους το τραγούδι που μιλούσε με χιούμορ για την κατάντια της χώρας μας, το ρεσάλτο των ελίτ στης τσέπες μας κτλ. Ό,τι είχαμε δει μπροστά μας τα τελευταία χρόνια σαν ταινία. Το μελοποίησα, παρουσιάστηκε στη βραδιά του Μικρού Πολυτεχνείου, άρεσε. Μια πρώτη εκδοχή συμπεριλήφθηκε στο πολυσυλλεκτικό άλμπουμ «Νέοι Στιχουργοί στο Φως» μια έκδοση του Μικρού Πολυτεχνείου και της δισκογραφικής «Μικρός Ήρως». Με την τελική εκδοχή του κυκλοφόρησε στο άλμπουμ μου «Βάρκα στο σπίτι» το 2018.

Το έχω παρουσιάσει σε εκατοντάδες λάιβ και το έχουν αγαπήσει, μικροί και μεγάλοι. Ωστόσο έψαχνα έναν τρόπο να το κάνω εικόνα, σκεφτόμουν πως ένα τραγούδι με τόσες εικόνες θα ήταν κρίμα να μην έχει το δικό του βιντεοκλίπ. Είχα προγραμματίσει τούτη την άνοιξη να γυριστεί μες την πόλη σε μέρη που συμβολίζουν πράγματα και τότε ήρθε και μας βρήκε η καραντίνα και ο κορονοϊός. Τότε το πήρα απόφαση και το πήρα πάνω μου. Ζήτησα τη βοήθεια του ίδιου του Ντρούπι, και σκάρωσα ο ίδιος ένα κλιπ που περιέχει τη χαρά και το ρυθμό του τραγουδιού. Πριν λίγο βγήκε από το κανάλι μου στο ΥouΤube, και οι πρώτες αντιδράσεις από μικρούς και μεγάλους είναι πολύ θετικές.

Θέλω να το αφιερώσω μαζί με τις ευχές μου για ένα όμορφο καλοκαίρι στους αναγνώστες των Μουσικών Προαστίων. Ευχαριστώ από καρδιάς για την ευκαιρία που μου δόθηκε να μοιραστώ εδώ την ιστορία αυτό του τραγουδιού.

Λεωνίδας Μαριδάκης

Δεν υπάρχουν σχόλια: