"Την περίοδο εκείνη έδωσα πολλές συναυλίες, τριάντα ή σαράντα, σε μεγάλο κοινό. Θυμάμαι κάποιο φεστιβάλ της ΚΝΕ όπου 20.000 άτομα, όρθια, παρακολούθησαν τη συναυλία με κατανυκτική ησυχία. Τη μεγαλύτερη έκπληξη αποτέλεσαν οι περιφερειακές συναυλίες, όπως εκείνη της Λάρισας. Ξεκίνησα με το δεδομένο ενός πολυάριθμου κοινού, περίπου 3.000 άτομα, που στην είσοδο ρωτούσε ποιος παίζει μπουζούκι. Είχα κάνει μια διαφορετική ενορχήστρωση για δύο κλαρινέτα, τρομπέτα, κόρνο, φαγκότο και πιάνο. Όταν εμφανίστηκε ο Καζιάνης με το φαγκότο, πετάχτηκε ένας νεαρός Λαρισαίος που καθόταν στην πρώτη σειρά και είπε: "Ωρέ, τούτος με όλμο θα παίξει;". Καθώς καταλαβαίνεις, η ατμόσφαιρα ήταν για μας από δυσάρεστη έως και αποθαρρυντική. Επρόκειτο για ένα κοινό εθισμένο σε πράγματα τελείως διαφορετικά. Άλλωστε πόσοι απ' αυτούς ήξεραν τη Μουσική πράξη στον Μπρεχτ ή είχαν ακουστά εμένα τον ίδιο; Αρχίσαμε και μετά από πέντε λεπτά σταμάτησε και το βήξιμο και το κούνημα της καρέκλας, οι γνωστές ενδείξεις αμηχανίας. Στο τέλος ο κόσμος μάς αποθέωσε με ένα χειροκρότητα τουλάχιστον πέντε λεπτών. Εμπειρία μοναδική..."
Θάνος Μικρούτσικος
Πηγή: Θάνος Μικρούτσικος (1991), Μουσικώς ύποπτος, σελ. 55
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου