Με τον Αριστοφάνη μου δοθηκε η ευκαιρια να
γραψω μουσικη μια φορα για τους “Ιππης” και δυο φορες για τις “Εκκλησιαζουσες”. Μιλωντας γενικωτερα, οι κωμωδιες του
Αριστοφανη σηματοδοτουν ενα ιδιαιτερα σημαντικο σταδιο πολιτιστικης αναπτυξης
της ανθρωποτητας, γιατι δηλωνουν την υπαρξη μιας εξελιγμενης κοινωνιας, που εχει
φτασει σε τετοιο επιπεδο αυτοπαρατηρησης και αυτογνωσιας ωστε να μπορει να
αυτοειρωνευεται, να αυτοσαρκαζεται και, εν τελει, να κρινει τους ιδιους τους
θεσμους της. Ειναι αλλωστε γνωστο πως η κωμωδια ειναι ενα πολυ πιο δυσκολο
ειδος απο το δραμα. Το κλαμα ειναι κατι
το περισσοτερο πρωτογενες, ενω το γεληο ειναι ανατρεπτικο, προϋποθετει μια
συνειδηση που μπορει να κανει ενα βημα εξω απο τον εαυτο της και να τον κρινει. Σε οτι μαλιστα μας αφορα εμας τους Ελληνες,
θα ελεγα πως ο Αριστοφανης ειναι και ... παρηγορητικος. Οταν βλεπεις πως 2500
χρονια πριν γινοντουσαν στην Ελλαδα οι ιδιες απατεωνιες, πως οι πολιτικαντηδες
εκαναν τις ιδιες κομπινες κι’ οταν σκεφτεσαι πως, παρ’ ολα αυτα ο τοπος μας
επιβιωσε, τοτε αντλεις και καποια αισιοδοξια για το μελλον!
Δυο λόγια για τον Χατζιδάκι. Για τη δική μας
τη γενιά, οι “Όρνιθες” του Χατζιδάκι λειτουργησαν αποκαλυπτικα. Ο Χατζιδακις εκανε
μια δροσερη, γοητευτικη και πρωτοτυπη μουσικη προταση η οποια παραμενει κλασσικη στο ειδος της.
Μιχάλης Γρηγορίου
Πρώτη δημοσίευση: Ηρακλής Οικονόμου, "Μουσικές για τον Αριστοφάνη", Δίφωνο, Ιούνιος 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου