ΒΙΟΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΣ
Ανέκδοτες ημερολογιακές σημειώσεις του συνθέτη Μιχάλη Γρηγορίου
Ενότητα: "Εσυ, ο χρονος, ο θανατος κι εγώ"
Επεισόδιο 24ο
Τεταρτη 22/12/2010
Σημειωνα καποτε πως “το εργο τεχνης δεν ειναι αντικειμενικο αλλα αντικειμενικοποιησιμο”. Πισω απο την σοβαροφανη αυτη διατυπωση κρυβεται μια σωστη διαπιστωση, οτι δηλαδη καθε εργο τεχνης, ως μεσον συμβολικης δηλωσης και επικοινωνιας, προσλαμβανεται με υποκειμενικο τροπο, βασει των συνειρμων που κινητοποιει και των προεκτασεων που αναλαμβανει να του αποδωσει ο καθε αποδεκτης του. Κι’ ολοι αυτοι οι συνειρμοι κι’ οι προεκτασεις εξαρτωνται βεβαια απο την υποκειμενικη εμπειρια, η οποια καθοριζεται επισης απο καποιους αντικειμενικους παραγοντες, οπως ειναι η πολιτιστικη καλλιεργεια.
Γιατι τα λεω τωρα ολα αυτα ; Γιατι, καθως εξακολουθω να βρισκομαι μεσα στο τοπιο του “Assassin’s Creed 2”, διαπιστωσα πως αντλω -και αποδιδω συγχρονως- συμβολικα νοηματα που εξαρτωνται αμεσα απο την δικηα μου πολιτιστικη καλλιεργεια, αλλα κι’ απο τις προσωπικες μου εμπειριες. Ιδιαιτερα σε μια απο τις sequences οπου ο πρωταγωνιστης –εγω! - βρισκεται σε μια αναγεννησιακη επαρχιακη πολιχνη, το Forli, επαθα κυριολεκτικα σοκ, καθως συνειδητοποιουσα πως αυτο που εισεπραττα δεν ειχε τοσο σχεση με το σεναριο και με την περιπετειωδη “δραση”, οσο με τις αισθητικες προεκτασεις που απεδιδα στις εικονες που εβλεπα, με την βοηθεια και της πολυ καλης μουσικης υποκρουσης που τις συνοδευε. Ενα μελαγχολικο γκριζο επαρχιακο τοπειο, με περιοχες μισοβουλιαγμενες στα νερα λογω καποιας πλημμυρας, απ’ οπου ξεπροβαλλουν μισοκατεστραμμενα καρα και αροτρα, με φτωχικα αγροτικα σπιτια και με ενα βουβο πληθος σιωπηλων και ταπεινων ανθρωπων που κινιουνται προς καθε κατευθυνση. Ειχα την αισθηση πως ειμουνα ξαφνικα ενας ταξιδιωτης που ειχε γυρισει πισω στον χρονο και παρατηρουσα εικονες απο την ανθρωπινη μοιρα, ετσι οπως μπορει να τις περιεγραφε καποτε ενας Λειβαδιτης, αλλα και καποιος Ντοστογιεβσκυ. Υπηρχε το στοιχειο μιας περιεργης οικειοτητας, αλλα και μιας αχρονικοτητας που μπορει να μου γεννα το οποιοδηποτε φτωχικο ελληνικο χωριο, στο οποιο εχει σταματησει ο χρονος κι’ οι ανθρωποι κανουν τα ιδια και τα ιδια πραγματα και μετα πεθαινουν και χανονται στο βαθος της ιστοριας. Φανταζομουνα λοιπον πως οι ανθρωποι που εβλεπα να κινιουνται ειχαν ηδη πεθανει πριν απο αιωνες κι’ εγω τους ειχα επισκεφτει απο το μελλον. Ειναι δυσκολο να περιγραψω την αισθηση, ειναι ομως σιγουρο πως την βιωνα με ενα ποιητικο τροπο.
Παντως ειναι σιγουρο πως ενα τετοιο κατασκευασμα αποτελει εργο τεχνης κι’ οχι απλως ενα “παιγνιδι”. ¨Η, για να το πω κι’ αλλιως : Προκειται για “παιγνιδι”, στο μετρο που και το κοντσερτο για βιολι του Brahms που ακουγα προχτες, αποτελει κι’ αυτο μια μορφη “παιγνιδιου”. Καποια στιγμη ισως επιχειρησω να εξηγησω καλλιτερα τι εννοω.
Τελικα δεν πρωτοτυπω. Πριν απο λιγο μπηκα στο Internet και διαπιστωσα πως εχουν γραφτει αρκετα πραγματα σχετικα με το εαν ή οχι μπορουν τα video games θα θεωρηθουν ως μορφες μιας συγχρονης τεχνης. Εχει πλακα μαλιστα, γιατι ειχα βαλει στο Google την φραση “video games as an art form” και επεσα πανω σε διαφορα αρθρα με τον ιδιο τιτλο !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου