Ο Θάνος Μικρούτσικος ήταν ο πιο "διανοούμενος" συνθέτης της γενιάς του και ο Φοίβος Δεληβοριάς είναι αναμφισβήτητα ο πιο "διανοούμενος" τραγουδοποιός της δικής του γενιάς. Από το fb το κείμενό του για τη μεγάλη απώλεια. ηρ.οικ.
Λοιπόν, υπάρχει κάτι στο αναμμένο σπίρτο που ήταν ο Θάνος Μικρούτσικος που δεν θα σβήσει ποτέ-και «θα φροντίσουμε εμείς γι’ αυτό».
- Στους πειραματισμούς της πρώτης περιόδου του (Πολιτικά, Μακρόνησος, Μπρεχτ, Οβεχούνα, Τροπάρια) που έδειξαν πως κάθε καλλιτέχνης πρέπει να στοχεύει ψηλότερα από ό, τι υπαγορεύει ο μέσος όρος της εποχής του-και πως μόνο με το ακραίο αυτό ατομικό άλμα προσφέρεσαι τελικά στους πολλούς, γίνεσαι κτήμα όλων.
- Στην παράδοξη καθολικότητα που κατάφερε να δώσει στον υποτιμημένο ως τότε Καββαδία, έκανε το μοναχικό ταξίδι του μια βαθειά λαϊκή υπόθεση, έδωσε άλλους ορίζοντες στην ελληνική εφηβεία- ποιος 12χρονος δεν πλήρωσε κι αυτός «ναύλο για το Νότο» από το 1979 ως εδώ;
- Στην απίστευτα ευρείας αντίληψης αίσθησή του για την πολιτιστική διαχείριση –του χρωστάμε το Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας (όπου ο Κιθ Τζάρετ συνάντησε τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη και ο Οδυσσέας Ελύτης τον Μπομπ Ντίλαν), το Μουσικό Αναλόγιο του Μεγάρου, αλλά και (παραδειγματικά και μόνο) το ΕΚΕΒΙ, επί Υπουργείας του.
- Στην διστακτική αρχικά, αλλά εγκάρδια συνάντησή του με το λαϊκό τραγούδι, όπου η συνάντηση με τον Μητροπάνο υπήρξε καθοριστική.
- Στην επιμονή του στο στίχο και στην ερμηνεία (από τον Αλκαίο και τον Τριπολίτη στον Ιωάννου και από την Δημητριάδη, τον Κούτρα και τον Μεράντζα στον Θηβαίο και στην Αντωνοπούλου τα παιδιά της δικής του αντίληψης είναι πολλά).
- Στην αγάπη του για τους ανθρώπους του, από την οικογένειά του μέχρι τους στενούς του συνεργάτες (σκέφτομαι την σύντροφο και όλα τα παιδιά του που είχα την τύχη να συναντήσω, υπέροχα πλάσματα όλοι τους-αλλά και τον Θύμιο Παπαδόπουλο, τον Θωμαϊδη, τον Οδυσσέα, το Μίλτο και ένα σωρό άλλους «ων ουκ έσται τέλος», την πιο καλόκαρδη και δεμένη από τις καλλιτεχνικές οικογένειες που κυκλοφορούν).
Δεν πρέπει να ξεχνάμε το δέντρο από το οποίο επηρεάστηκε ο Μικρούτσικος. Το δέντρο που άναψε από τους αγώνες των λαϊκών κινημάτων αλλά και μιας πεφωτισμένης αστικής αντίληψης, από καμιά 20αριά ποιητές τόσο της αστικής γενιάς του '30 όσο και της οργανωμένης Αριστεράς, από τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη, από το λαϊκό τραγούδι και την ευρωπαϊκή παιδεία.
Το δέντρο αυτό άλλοι το εκποιούν και άλλοι το ξεχνάνε. Άλλοι ανδρώνονται με τον καημό του κι άλλοι με την απουσία του. Όλοι όμως, είτε το ξέρουμε είτε όχι, είμαστε κλαδιά του.
Παραδείγματα όπως αυτό του Θάνου μπορούν να μας κάνουν να μελαγχολήσουμε οριστικά ή να πεισμώσουμε περισσότερο. Τα τελευταία συγκινητικά μηνύματά του μας οδηγούν στο δεύτερο.
Πάμε να τον αποχαιρετήσουμε με όλη την καρδιά μας. Και μετά τα μάτια μας στο Δέντρο.
Φοίβος Δεληβοριάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου