Τετάρτη 27 Ιουνίου 2007

Ο Μάνος Χατζιδάκις για τον Φοίβο Δεληβοριά




Οι νέοι σήμερα αρχίζουν να βλέπουν την πραγματικότητα μας και να διαισθάνονται τα επερχόμενα. Κι όπως εμείς εκείνο το καιρό, σαν τελείωσεν ο πόλεμος, σατυρίζαμε την επίσημη Ελλάδα, έτσι κι οι τωρινοί νέοι σαν τον Δεληβοριά, χλευάζουν τον "σοσιαλισμό μας", τον "προοδευτισμό" μας και τον κενόδοξο φιλελευθερισμό μας, αναζητώντας την αλήθεια σε αθέατες προς το παρόν ημερομηνίες, που θ' ανατρέψουν τον παρόντα κόσμο μας και θα του χαρίσουν αξίες καινούριες, απρόοπτες και διαχρονικές.


Πόσοι απ' αυτούς που φωνασκούν με θλιβερή έπαρση για το ελληνικό τραγούδι, μπορούν να ισχυριστούν πως πλησιάζουν έστω και στο ελάχιστο, την ομορφιά αυτού του νεαρού συνθέτη, που γράφοντας ο ίδιος τους στίχους και τη μουσική κατορθώνει να φανερώσει έναν κόσμο ολόκληρο που περιέχει η σημερινή ελληνική νεότητα, με διαύγεια και ποιητική ευαισθησία; Μιά νεότητα που έχει αφομοιώσει δημιουργικά τις νεοελληνικές φυσιογνωμίες του μεταπολέμου και που χάρη σ' αυτές, εξακολουθεί να σκέφτεται διεισδητικά στις δύσκολες κι αναποφάσιστες μέρες μας.


Ο Δεληβοριάς αποτελεί μια ζωντανή και πρωτότυπη παρουσία στο σύγχρονο αληθινό τραγούδι του τόπου μας. Μόλις δεκάξη χρονών με μεγάλο ταλέντο κι εντελώς απρόοπτα περιεχτικός και προβληματισμένος. Εύχομαι κι ελπίζω να προχωρήσει ανοδικά και ν' ανθέξει την ελληνική μας "αυριανική" πραγματικότητα. Προς το παρόν, σας τον παρουσιάζω υπεύθυνα κι από καρδιάς - που λένε.


Μάνος Χατζιδάκις
Αθήνα 9 Νοεμβρίου 1989
CD "Η Παρέλαση" (SMH 89014)
© Εκδόσεις Σείριος

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Εύστοχο το σχόλιο ! Από όλα τα ..."παιδιά" του Μάνου, ο Φοίβος πραγματικά είναι ένας εκ των σημαντικών της εγχώριας τραγουδοποιίας, ή αν θέλετε αυτής της "τέχνης της καθημερινότητας", γιατί εξακολουθεί να αυτοσαρκάζεται σε σωστές δόσεις και δεν κομπάζει όσο μερικοί άλλοι. Αντέχει...

Cle Petridou είπε...

Τον θυμάμαι τον δίσκο, τον έχω, μόνο που δεν μπορώ να τον ακούσω, πρέπει να βρω βελόνα για το πικ απ. Όμως, παρ’ όλο που έχω καιρό να τον ακούσω, θυμάμαι την ευχάριστη έκπληξη μα και τον θαυμασμό που ένιωσα, ήμουν τότε 29 χρονών , γι αυτό το παιδί των 15 και 16 χρόνων, που με αθωότητα και ευαισθησία «μεγάλου», καταγράφει γεγονότα, ελπίδες και μαθήματα μιας γενιάς, τόσο κοντινής, μα και τόσο μακρινής.

Το βλέμμα στον πατέρα, δια μέσου του οποίου άκουσε είδε, «έζησε» γεγονότα που μοιάζαν κοσμοϊστορικά τότε (Πολυτεχνείο, Κύπρος) -κι όμως… πόσο τα αποδυνάμωσαν μετά, λειτουργεί σαν κάτοπτρο στην ψυχή του.
Η ματιά του έφηβου που προσπαθεί να συνδέσει το παζλ και συνάμα η ψυχή του ποιητή που αφουγκράζεται, κοιτάζει, νιώθει την αμηχανία και την απορία μιας γενιάς που πίστεψε, πάλεψε, δόθηκε, για να διαψευστεί με τον χειρότερο τρόπο τελικά.

Ο Δεληβοριάς πέρα απ’ το πηγαίο ταλέντο του, κατέχει μια ιδιάζουσα θέση ανάμεσα στους νέους τροβαδούρους, γιατί έζησε και κατέγραψε «πρόωρα» για την ηλικία του, αυτή την μεταβατική περίοδο και την μεταφέρει συνειδητά ή υποσυνείδητα μέσα από το έργο του, στο σημερινό κοινό του, λειτουργώντας σαν γέφυρα που συνδέει την «θρυλική» εποχή με την σημερινή. Το όνειρο με την «πραγματικότητα».

Αντιγράφω τους στίχους από την «Επέτειο» και το «Ερωτικό για δυο αγγέλους :

Η ΕΠΈΤΕΙΟΣ

Η τηλεόραση είναι στη διαπασών
κι ο πατέρας μου κοιτάζει μ’ ενδιαφέρον
κι όλα είναι τόσο ψεύτικα και τόσο σοβαρά
όταν νιώθεις πως την πάτησες ξανά.

Είναι σήμερα τρελή πρωτομαγιά
κι η τηλεόραση να λέει για τη χούντα
κι ο πατέρας μου κοιτά και με λόγια σιγανά
μουρμουρίζει, πως χαθήκαν όλ’ αυτά.

Το καντήλι καίει και όλα είναι μουντά
όλα σου θυμίζουν τη μοναξιά σου
κι όμως μέσα στη σιωπή, του πατέρα μου η φωνή
μου θυμίζει κάποιαν άλλη εποχή…

Μες το σπίτι όλα τα φώτα είναι
17 Νοέμβρη του ‘73,
το ραδιόφωνο σιγά και τα τανκς εφιαλτικά,
η τρομοκρατία κυβερνά.

Η επανάσταση κι αγάπη παν μαζί
μες τους δρόμους ματωμένες προκηρύξεις,
αγωνία τρομερή κι ο θάνατος ζωή,
φυτρωμένη μες την μουσική.

Ένας θόρυβος ακούγεται δειλά,
είναι του ’74 Ιούλης…
Θεοδωράκης δυνατά κι ο εξόριστος γυρνά,
έτσι το λοιπόν τελειώνουν όλ’ αυτά;…

Η τηλεόραση έχει σβήσει προ πολλού,
κι ο πατέρας μου κοιτάζει σα χαμένος
κι είναι όλα γι αυτόν ψεύτικα και όμως σοβαρά
αφού ξέρει πως την πάτησε ξανά.

Πωτομαγιά ’87, Νέα Μάκρη Αττικής



ΕΡΩΤΙΚΟ ΓΙΑ ΔΥΟ ΑΓΓΕΛΟΥΣ

Ο άγγελος μου βγαίνει από τη λήθη
τότε που ξυπνάει το γιασεμί,
με όνειρα τη θλίψη μου τύλιγα
και γυρνάει στους δρόμους σαν παιδί…

Ψάχνει στα κενά των λέξεών μου
να βρει μια ανθρώπινη λαλιά
να βρει γιατρικό στον πυρετό μου,
να βρει μιαν αλήθεια στην ψευτιά.

Μα το ξέρει κι ο ίδιος κι ας σωπαίνει
πως το μόνο που με κατοικεί,
και το μαύρο δάκρυ μου υφαίνει
είναι μια κοπέλα από κερί…

Ξέρει επίσης πως την αγαπάω,
κι ας μου δίνει μόνο στεναγμούς,
μα όσες ώρες κι αν την τραγουδάω,
δεν γιατρεύομαι. Ψηλώνει ο νους…

Ο άγγελος μου χάθηκε ένα βράδυ
μέσα στου μυαλού μου τις σπηλιές
κι έμεινα παρέα με το σκοτάδι
σφίγγοντας στα όνειρα θηλειές…

Τι θα με ωφελήσει να τον ψάξω
και μαζί του θάμαι μοναχός
πώς να με βηθήσει, αφού ξέρω πως
πως την ερωτεύτηκε κι αυτός.

Αύγουστος ’89 Αθήνα


Κλέλια Πετρίδου
Λευκωσία

tsimpouka είπε...

...ο δεληβοριάς είναι τραγουδοποιός του σήμερα...με όλη τη σημασία που αυτό συναπέγαται..

δεν υπάρχουν πολλοί στις μέρες αυτές που περνάμε..

δεν έχει παλιώσει ούτε στιγμή από τη στιγμή που εμφανίστηκε στο χώρο..αντίθετα ολοένα ανανεώνεται..και αυτό είναι πολύ δύσκολο..

και θεωρώ πως έχει και ένα προνόμιο που δεν έχει κανένας άλλος έλληνας τραγουδοποιός που κυκλοφορεί στην ελληνική μουσική σκηνή του τώρα..
η αμεσότητα των στίχων...καθώς επίσης και η δυνατότητα του να καταπιάνεται με διάφορα θέματα κάθε φορά... και το αποτέλεσμα είναι πάντα επιτυχημένο..και υπερβολικά πρωτότυπο...


ο χατζιδάκις σωστά είχε διαγνώσει τότε απ' ότι φαίνεται ως τώρα...

όσο για τον δίσκο...τα λόγια περιττεύουν...είναι υπέροχος..!!

γεια σας...!!

Μουσικά Προάστια είπε...

Αγαπητή Κλέλια, ευχαριστούμε για τον κόπο σου που έγραψες τους στίχους, και για τα καλά σου λόγια σε προηγούμενο σχόλιο. Για όσους/ες δεν το έχετε ήδη δει, το "Για την Αρλέτα" είναι ένα κορυφαίο μουσικό ιστολόγιο.

Σχετικά και με τα 3 σχόλια, συμφωνούμε και επαυξάνουμε.

Ηρακλής από Μ.Π.