Και παλαιότερα υπήρχαν "χαρούμενα" τραγούδια, αλλά ως συμπλήρωμα, ως ένα διάλειμμα από την κανονικότητα. Το τραγούδι-καλαμπούρι τείνει να αναδειχθεί στη νέα κανονικότητα, και η εξέλιξη αυτή δεν είναι διόλου αθώα. Για την ακρίβεια, παραμορφώνει αυτιά και συνειδήσεις ακυρώνοντας τις δύο βασικές λειτουργίες του τραγουδιού: την ερωτική επιθυμία και την κοινωνική διαμαρτυρία. Το πρόβλημα με τα σουίνγκ και τις χαρούμενες διασκευές δεν είναι απλώς η αγοραία ευκολία που εμπεριέχουν - είναι η μετάβαση προς ένα μοντέλο ακροατή που θα νοιώθει οικεία μόνο με ό,τι του φτιάχνει τη διάθεση. Η έξωση του ερωτικού παραπόνου και της κοινωνικής αμφισβήτησης από το mainstream «έντεχνο» τραγούδι, η αναγωγή του δίπολου «ευχάριστο» / «δυσάρεστο» σε κανόνα αντίληψης της τέχνης, είναι μια οδοντιατρικής ακρίβειας απονεύρωση που αντανακλά - όσο και αναπαράγει - βαθιά προβληματικά ανθρωπολογικά και κοινωνικά δεδομένα.
ηρ.οικ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου