18 εικαστικοί
για τον Διονύση Σαββόπουλο
Μέχρι το
Σάββατο 6/12 η σημαντική έκθεση στη Γκαλερί Ζουμπουλάκη
Ότι
ο Σαββόπουλος είναι ένας από τους πολύ βασικούς, τους πολύ θεμελιώδεις πυλώνες
του τραγουδιού μας το ξέραμε. Αυτό που μαθαίνουμε πηγαίνοντας μέχρι το υπόγειο
της Πλατείας Κολωνακίου είναι το πόσο πολύμορφη και εν τέλει προκλητική υπήρξε
η μουσική και ποιητική συνεισφορά του, ώστε να εμπνέει σήμερα τους 18 εκλεκτούς
εικαστικούς που συμμετέχουν στην έκθεση με τίτλο «στο υπόγειο νησί του».
Στέφανος Ρόκος, Θαλασσογραφία
Οι
Δημήτρης Αναστασίου, Κλειώ Γκιζελή, Μυρτώ Δεληβοριά, Τζουλιάνο Καγκλής,
Ιφιγένεια Καμπέρη, Θεόφιλος Κατσιπάνος, Λευτέρης Κιουρτσόγλου, Λήδα
Κοντογιαννοπούλου, Εύα Μαραθάκη, Νίκος Μόσχος, Μάρια Μπαχά, Θαλής
Παπακωνσταντίνου, Μιλτιάδης Πεταλάς, Αχιλλέας Ραζής, Στέφανος Ρόκος, Φάνης
Ρουμανιάς, Χριστίνα Σγουρομίτη και Κώστας Χριστόπουλος αντλούν από μια ορισμένη
πτυχή του έργου του Σαββόπουλου - ο καθένας επιλέγει τη δική του - και
παραδίδουν πρωτότυπες εικαστικές δημιουργίες. Δεν έχω τις γνώσεις για να σας πω
ποια είναι η σημασία των έργων για το νεότερο ελληνικό εικαστικό γίγνεσθαι.
Μπορώ όμως να σας πω ότι έμεινα με το στόμα ανοιχτό «διαβάζοντας» την κατά Ραζή
βιογραφία του Νιόνιου, ότι ταξίδεψα ορμητικά παρέα με τις ηλεκτρισμένες θάλασσες
του Ρόκου, κι ότι ξεβολεύτηκα παρατηρώντας τις αποστάσεις και τις σιωπές στην
πρωινή σκηνή της Μπαχά.
Οι
αναγνώσεις του Σαββόπουλου δεν είναι στατικές, δεν είναι μηχανιστικές, δεν
προσπαθούν να αναπαραστήσουν κάτι. Κι ούτε υπάρχει σαφής ενότητα μέσα στη
διαφορά της προσέγγισης κάθε καλλιτέχνη. Ή μήπως όχι; Αν μπορούσα να βρω ένα
συνεκτικό στοιχείο στην έκθεση - πλην φυσικά της προφανούς συνομιλίας με τα
τραγούδια του Σαββόπουλου - θα ήταν η έλλειψη της οποιασδήποτε συλλογικότητας.
Δεν υπάρχει «ο λαός ο λαός στα πεζοδρόμια», δεν κάνει την εμφάνισή του «το
νόημα που έχει κάτι απ’ τις φωτιές», πουθενά «αναστημένοι χίλιοι νεκροί», στους
δρόμους δεν τρέχει καμιά «μοτοσικλέτα του ΕΛΑΣ», και δεν φωτίζεται καμιά «αγάπη
που δουλεύει για το σοσιαλισμό». Ο Σαββόπουλος φοράει το μεταμοντέρνο καπέλο
του εδώ, αλλά σαν τον μάγο του Καγκλή (ένα πραγματικά συγκλονιστικό έργο της
έκθεσης) βγάζει μυστήρια απρόσμενα και τέχνη εκλεκτή απ’ το καπελάκι ετούτο.
Μάρια Μπαχά, Πρωινό
Μεταμοντέρνος-ξεμεταμοντέρνος,
ο Σαββόπουλος έδωσε μια απίστευτη συναυλία στο χώρο την περασμένη Τρίτη
γιορτάζοντας τα εβδομηκοστά του γενέθλια. Κάθε εικαστικός που συμμετείχε στην
έκθεση είχε από πριν καταθέσει σ’ ένα χαρτί το αγαπημένο του τραγούδι, κι ο
τραγουδοποιός τα τραγούδησε όλα σαν «αντίδωρο», όπως είπε, για το δώρο που του
έκαναν με την έκθεση. Φεύγοντας απ’ την Γκαλερί Ζουμπουλάκη, μια λέξη
στριφογυρνούσε στο μυαλό μου: ιδιοφυΐα. Ό,τι κι αν κάνει, ό,τι κι αν πει, όσο
πόνο κι αν μας δώσει, όλα τούτα είναι μικρά κι ασήμαντα μπρος στην ιδιοφυΐα των
τραγουδιών του που έδωσαν φόρμα και περιεχόμενο στην …τρομερή μας τη λαλιά.
Την
τόσο ενδιαφέρουσα αυτή συνομιλία εικαστικής και μουσικής τέχνης με άξονα το
έργο του Σαββόπουλου μόλις που προλαβαίνετε να τη δείτε, μέχρι αυτό το Σάββατο
6 Δεκεμβρίου. Σήμερα και αύριο δηλαδή! Μην την χάσετε.
Ηρακλής Οικονόμου
Αχιλλέας Ραζής, Δρόμος '66 - '74
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου