Το
κρατικοδίαιτο Μέγαρο και οι νεοφιλελεύθεροι παίδαροι
Όπως
καθετί που δεν βολεύει την κυρίαρχη αφήγηση, έτσι και το φέσωμα του ελληνικού
κράτους και των φορολογουμένων του με 200 εκατομμύρια Ευρώ από έναν ιδιωτικό
φορέα όπως το Μέγαρο Μουσικής μας απασχόλησε για μια-δυο μερούλες, προτού χαθεί
στη λήθη των δελτίων των 8.
Κι
όμως, η περίπτωση Megaron αξίζει της ενδελεχούς
προσοχής μας, όχι μόνο γιατί αφορά έναν φορέα πολιτισμού, αλλά και γιατί
ακυρώνει όλους τους βασικούς πυλώνες της νεοφιλελεύθερης προπαγάνδας με την
οποία μας έχουν καλωδιώσει για τα καλά. Ας δούμε ενδεικτικά τρία συμπεράσματα
που νομίζω ότι προκύπτουν αβίαστα από την κρατική πληρωμή των ιδιωτικών δανείων
του Μεγάρου.
1. Είναι
απόλυτα φυσιολογικό σε μία κοινωνία και σε μια οικονομία να υπάρχουν ζημιογόνοι
τομείς!
Με
τι μας έχουν γανώσει το κεφάλι οι εκσυγχρονιστές; Με την ιδέα ότι η ύπαρξη
ελλειμμάτων είναι εφιαλτική, καταστροφική, απαράδεκτη! Μας έκαναν όλους να
θεωρούμε ως φυσική κατάσταση την κερδοφορία κάθε κοινωνικής και οικονομικής
δραστηριότητας. «Ελλείμματα στον ΟΣΕ», «ελλείμματα στο ΙΚΑ», «ελλείμματα στα
νοσοκομεία», «ελλείμματα στη Λυρική», «ελλείμματα στα λεωφορεία», «ελλείμματα
στα πανεπιστήμια», και πάει λέγοντας. Και βέβαια, το τραγουδάκι που συνόδευε
και συνοδεύει αυτή την καταστροφολογία είναι ότι για να υπάρχουν ελλείμματα
πρέπει να υπάρχει και λαμογιά, και σκάνδαλα, και κακοδιαχείριση.
Η
περίπτωση του Μεγάρου δείχνει με τον πιο απλό τρόπο ότι θέλουμε-δε θέλουμε, δεν
γίνεται όλοι οι τομείς μιας οικονομίας να είναι κερδοφόροι - και ο πολιτισμός
είναι ένας απ’ αυτούς. Πώς να το κάνουμε… δεν γίνεται να έχεις κάθε βράδυ
κλασική μουσική, μεγάλες ορχήστρες και όπερα, και να βγάζεις και κέρδος απ’
αυτές (εκτός κι αν βάλεις το εισιτήριο 500 Ευρώ και εισάγεις Ρώσους μεγιστάνες
για να παρακολουθούν τις συναυλίες και πληρώνουν γι’ αυτές). Δεν γίνεται να
έχεις ΕΡΤ με ντοκιμαντέρ και μουσικά σύνολα και θέατρο της Δευτέρας, χωρίς να
μπαίνεις μέσα. Και βέβαια, δεν γίνεται να έχεις κερδοφόρα λεωφορεία εκτός κι αν
βάλεις το εισιτήριο 5 Ευρώ, και δεν γίνεται να έχεις κερδοφόρα νοσοκομεία εκτός
κι αν πεις ότι οι φτωχοί θα ψοφάνε και οι πλούσιοι θα ζουν.
2. Στον
καπιταλισμό, οτιδήποτε κερδοφόρο πρέπει να ιδιωτικοποιείται, και οτιδήποτε
ζημιογόνο να κρατικοποιείται!
Αν
το Μέγαρο ήταν κρατικό, θα μας είχαν ήδη πείσει για την ανάγκη ιδιωτικοποίησής
του λόγω των μεγάλων του ζημιών! Αλλά είναι ιδιωτικό, οπότε τώρα το
«κρατικοποιούμε» στα μουλωχτά, για να γλιτώσουμε εμείς οι υγιείς ιδιώτες από
τις ζημιές! Το βλέπουμε παντού αυτό, ήδη από την εποχή των «προβληματικών
επιχειρήσεων» επί Ανδρέα Παπανδρέου - τις θυμάστε; - όπου ο κάθε πονεμένος
βιομήχανος μπορούσε να τα μαζέψει και να φύγει, αφήνοντας τα λερωμένα και τα
άπλυτά του, τα χρέη του δηλαδή, στο κράτος. Το ίδιο παιχνίδι βλέπουμε και
σήμερα, με τις τράπεζες να χωρίζονται σε «άρρωστες» και σε «υγιείς», με το
κράτος να φορτώνεται τα θαλασσοδάνεια και τα χρέη, και με την «ιδιωτική
επιχειρηματικότητα» να τσεπώνει την κερδοφορία!
3.
Κρατικοδίαιτοι δεν είναι μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνδικαλιστές…
Μέχρι
τώρα ξέραμε ότι οι κακοί «δημόσιοι» - υπάλληλοι, οργανισμοί, και οτιδήποτε άλλο
- ζουν από το κράτος και σε βάρος μας. Ήρθε o
καιρός να δούμε και την άλλη πλευρά του νομίσματος· τις στρατιές ιδιωτών - είτε
αυτοί είναι επιχειρηματίες, είτε απλώς …φιλότεχνοι - που απομυζούν κρατικούς
πόρους στο όνομα της επιχειρηματικότητας. Ιδιώτες κατασκευαστές δημοσίων έργων
που καταρρέουν μόλις το δημόσιο λιγοστέψει τις δουλειές, ιδιώτες τραπεζίτες που
περιμένουν το κράτος για να τους σώσει, ιδιώτες εφοπλιστές που βγαίνουν στο
ταμείο απορίας μόλις κληθούν να πληρώσουν φόρους, ιδιώτες βιομήχανοι που
επενδύουν σε φωτοβολταϊκά μόνο αν επιδοτούνται από το λογαριασμό της ΔΕΗ, ιδιώτες
νέοι επιχειρηματίες που δεν μπορούν να αναλάβουν το παραμικρό ρίσκο παρά
περιμένουν το ελληνικό κράτος να τους αγοράσει κομπιούτερ, γραφεία και
καρέκλες. Εσχάτως, μάθαμε ότι η κοινωνία μας τρέφει και ιδιώτες ανθρωπιστές,
που στήνουν μη κυβερνητικές οργανώσεις με …κυβερνητικά χρήματα. Κακό το κράτος,
λοιπόν, για τους νεοφιλελεύθερους, αλλά συχνά αυτό το κακό κράτος είναι που
κρατάει ζωντανό τους ιδιώτες μας. Δεν είναι μόνο έτσι, δεν είναι πάντα έτσι - η
οικονομικά αυτάρκης λειτουργία άλλων ιδιωτικών φορέων, όπως π.χ. η Στέγη
Γραμμάτων και Τεχνών, μας αφηγείται μια άλλη ιστορία - αλλά είναι και έτσι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου