Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

Μιχάλης Γρηγορίου: "Βίος Παράλληλος" (14)


ΒΙΟΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΣ
Ανέκδοτες ημερολογιακές σημειώσεις του συνθέτη Μιχάλη Γρηγορίου
Ενότητα: "Εσυ, ο χρονος, ο θανατος κι’ εγω"
Επεισόδιο 14ο

Κυριακη 18/7/2010

Σε επτα χρονια, αν ζω, θα ειμαι 70 χρονων !  Μια περιεργη συνειδητοποιηση, η οποια, χωρις ακριβως να με τρομαζει, δεν παυει να ειναι και καπως παγερη, αλλα και καπως παραδοξη, γιατι με ενα κομματι του μυαλου μου ειναι, λες και δεν αφορα εμενα αλλα καποιον αλλον στον οποιο εγω απλως αναφερομαι. Προκειται βεβαια γι’ αυτη την αυθορμητη ψευδιασθησιακη προδιαθεση να αντιμετωπιζει κανεις το εγω του ως κατι το αχρονικο. Κι’ ομως, το οτι σε 7 χρονια θα ειμαι 70 χρονων αποτελει ενα αναμφισβητητο γεγονος, οπως το οτι πριν απο 7 χρονια, το 2005 δηλαδη, ειμουνα 58 χρονων.

Κι’ ας μη με ξεγελαει η εμφυτη “νεανικοτητα” που μπορει να εχω σε ορισμενα ζητηματα, το οτι δεν εχουν ασπρισει τα μαλλια μου, το οτι εχω μια ερωτικη σχεση, το οτι συνεχιζω ως ενα βαθμο να κινουμαι με τους τροπους με τους οποιους κινιωμουνα και παληα, να πηγαινω σε μπαρακια, να πινω και να αγορευω στις παρεες, κλπ. Το γεγονος της πραγματικης ηλικιας μου παραμενει. Σκεφτομαι μαλιστα πως αυτη ακριβως η διαιωνιση καποιων “νεανικων” στασεων και συμπεριφορων εχει ενα υψηλο βαθμο επικινδυνοτητας, γιατι θετει διαρκως σε αντιπαραθεση καποια εξωτερικα φαινομενα με μια αντικειμενικη πραγματικοτητα, η οποια μπορει ανα πασα στιγμη να τα διαψευσει. Απο παληα λοιπον ειχα συνειδητοποιησει πως η πιο σωστη αντιμετωπιση αυτου του προβληματος –που δεν ειναι στ’ αληθεια προβλημα το οτι γερναω- ειναι μια απομακρυνση απο τους χωρους και τις δραστηριοτητες που απαιτουν να εισαι πραγματικα κι’ οχι φαντασιωσικα νεος, δηλαδη η απομακρυνση απο τους ρυθμους της πολης. Οσο κι’ αν εχω παψει εδω και χρονια να εμπλεκομαι στις ανταγωνιστικες συνθηκες που καιροφυλακτουν πισω απο την ιδιοτητα μου ως “καλλιτεχνη”, ως “διανοουμενου”, ως “πολιτικοποιημενου” ατομου, το ιδιο το πλαισιο της επικοινωνιας και αλληλεπιδρασης που στηνει η πολη με παρασυρει εμμεσα στο να ζυγιαζομαι μαζι τους. Μα θελεις η, χαλαρη εστω, διεκδικηση της συναυλιας του μεγαρου που εκκρεμει, θελεις η επιμονη μου για να εκδοθει το θεωρητικο μου βιβλιο, θελεις το οτι εδωσα σε λιγους ανθρωπους να διαβασουν το υλικο ενος επομενου βιβλιου με αποσπασματα απο τις σημειωσεις μου κι’ ακομα, η αυθορμητη οργη μου με τα ξεφτιλισμενα καθαρματακια του ΠΑΣΟΚ, με τα αλλα ανεγκεφαλα οντα του ΚΚΕ, η αισθηση της αφορητης πληξης και της γελοιοτητας που μου προξενουν οι διαφοροι χρεωκοπημενοι “αριστεροι” του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, οι διαφοροι ξεθυμασμενοι “καλλιτεχνες” και “διανοουμενοι”, με τους οποιους ειμαι, υποτιθεται, συναδελφος, αλλα κι’ οι διαφοροι συμβατικοι μεσηλικες μεσοαστοι, προς τους οποιους εχω την ταση να αντιπαρατιθεμαι με προκλητικους τροπους, κατηγορωντας τους κατα βαθος και για το οτι ειναι μεσηλικες –λες και δεν ειμαι κι’ εγω ! ....   Ολα αυτα με εμπλεκουν αθελα μου σε ενα συστημα στασεων, προσδοκιων και διεκδικησεων και διαψευσεων, που ειναι ολες τους ματαιες μπροστα στο γεγονος του χρονου που περναει.

Ετσι λοιπον, η απομακρυνση απο την πολη κι’ η ημιμονιμη εγκατασταση στα Βατερα θα ηταν ο μονος τροπος να αποκτησω αυτη την αισθηση –ή την ψευδαισθηση- της αχρονικοτητας που ταιριαζει με την βαθυτερη φυση του εγω ή, εστω, του δικου μου εγω.

10 σχόλια:

Σοφία είπε...

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το κείμενο του Γρηγορίου και δεν μπορώ να καταλάβω τη σχέση της αχρονικότητας με τη βαθύτερη ουσία του εγώ. Ίσως η μικρή μου ηλικία δεν με αφήνει να μπω στο βασίλειο του μεσήλικα αλλά πάλι έχω τη γνώμη ότι η μόνη ιδιότητα που δεν μπορεί να αποδοθεί στο εγώ είναι η αχρονικότητα. Νομίζω πως το εγώ ορίζεται από τη θνησιμότητα αν με τον όρο αχρονικότητα ορίζουμε το αθάνατο. Αν πάλι ορίζουμε εκείνο που έχει ημερομηνία λήξης αλλά υπάρχει ως επαναλαμβανόμενη πραγματικότητα στο διηνεκές του χρόνου τότε πρέπει να δεχτούμε ότι ο χαρακτήρας του συνθέτη λειτουργεί στο ιστορικό γίγνεσθαι ως πρότυπο. Επειδή τη δεύτερη εκδοχή δεν την υιοθετώ για κανένα χαρακτήρα νομίζω ότι ο ναρκισσισμός του τον κάνει να βλέπει αχρινικότητες εκεί που δεν υπάρχουν. Ελπίζω τα άλλα κείμενα του ημερολογίου του να μη δείχνουν τον ίδιο φόβο για το θάνατο όπως αυτό.

Μουσικά Προάστια είπε...

Προσωπικοί μειωτικοί χαρακτηρισμοί προς συνεργάτες των Μ.Π. κόβονται. Αν θέλετε, επαναλάβετε τη δεύτερη τοποθέτησή σας χωρίς τους χαρακτηρισμούς.

Όσο για το πρώτο σας σχόλιο, μάλλον κάτι σας διέφυγε διαβάζοντας (;) το κείμενο. Ο συγγραφέας κάνει σαφή αναφορά στην "αυθόρμητη ψευδαισθησιακή προδιάθεση" να αντιμετωπίζει κάποιος το εγώ του ως αχρονικό. Γνωρίζετε την έννοια της ψευδαίσθησης; Ό,τι γράφετε έχει εκ των προτέρων απαντηθεί μέσα στο κείμενο. Πάντως, φαίνεται ότι σας τρομάζει τόσο πολύ η αντίφαση, τόσο πολύ η αδυναμία, ο φόβος... ιστορικά αυτή η μανία σας για γραμμικότητα έχει υπάρξει πρώτη ύλη του φασισμού. Ευχαριστώ.

Σοφία είπε...

Οι μάσκες άρχισαν να πέφτουν. Ο κ. Γρηγορίου έχει το δικαίωμα να υβρίζει με το χειρότερο τρόπο ότι υπάρχει αριστερά της δεξιάς χρησιμοποιώντας τους πιο ευτελείς χαρακτηρισμούς - ξεφτιλισμένα καθαρματάκια, ανεγκέφαλα όντα, χρεωκοπημένοι αριστεροί, ξεθυμασμένοι καλλιτέχνες και διανοούμενοι - και το δικό μου σχόλιο κόβεται στο οποίο δεν γίνεται χρήση κανενός προσωπικού μειωτικού χαρακτηρισμού. Δυστυχώς για σένα βέβαια blogger βλέπω πως άρχισες να χάνεις τη ψυχραιμία σου μόλις οι δημοσιεύσεις σου μπήκαν κάτω από το φως της κριτικής. Πόσο μικρή η αντοχή σου!!! Όσο θα ανεβάζεις κείμενα που υβρίζουν συλλήβδην, όποιος και να είναι ο συγγραφέας τους, θα δέχεσαι κριτική με βαρύτατους χαρακτηρισμούς για τους συγγραφείς αυτών των κειμένων. Τώρα στο επί της ουσίας σχόλιό σου απαντώ ως εξής: στα περί γραμμικότητας της σκέψης και φασισμού το κόψιμο του σχολιασμού μου δείχνει ξεκάθαρα ποιος ακολουθεί αυτό το δρόμο. Τώρα όσο για τη χρήση από το συγγραφέα και σένα του νεότευκτου όρου "αυθόρμητη ψευδαισθησιακή προδιάθεση" που δίνει αχρονικότητα στο εγώ το σχόλιο είναι μόνο τούτο: όσο καιρό η συμμετοχή στις "ανταγωνιστικές συνθήκες που καιροφυκακτούν" μας έδιναν τα υλικά και άλλα οφέλη που θέλαμε για τον εαυτούλη μας το εγώ μας ήταν πολύ μα πάρα πολύ ΧΡΟΝΙΚΟ, μόλις δεν μπορούσαμε πια να ανταποκριθούμε σε αυτές τις ανταγωνιστικές συνθήκες για να πάρουμε τους λουφέδες μας από τον κοινωνικό πλούτο τότε αρχίσαμε να αναζητούμε την απόσυρση και την απομάκρυνση από την πόλη... και να μιλάμε για την αχρονικότητα "του δικού μου εγώ". Αν θέλεις να υπερασπίζεσαι και να ταυτίζεσαι με ότι γράφει ο καθένας που το κείμενό του ανεβάζεις δικαίωμά σου αλλά θα πρέπει να δέχεσαι και το κόστος της υπεράσπισης και της ταύτισης αλλιώς είσαι τζάμπα μάγκας. Ο χαρακτηρισμός "τζάμπα μάγκας" σου απευθύνεται γιατί εσύ μπορείς να κόβεις αυτά που γράφουμε ενώ εμείς δεν μπορούμε να κόβουμε τα δικά σου. Αστική δημοκρατία γαρ που δεν σου αρέσει κιόλας. Αυτά για τώρα.

Μουσικά Προάστια είπε...

Θα μου επιτρέψετε να διατηρώ το δικαίωμα προστασίας των συνεργατών και φίλων του blog από υβριστικούς χαρακτηρισμούς (δεν τους είδατε; Εγώ τους είδα, και δεν θα σας κάνω τη χάρη να επανέλθω στο κομμένο σας σχόλιο).

Παρεπιπτόντως, αυτό είναι μοναχά το 2ο ή 3ο σχόλιο που κόβεται σε πέντε χρόνια παρουσίας του blog. Λέτε να μην αντέχω τόσο πολύ την κριτική; Λέτε όλα τα δεκάδες άλλα σχόλια που έχουν παραμείνει να είναι μόνο θετικά;

Σημειώστε και ότι χαρακτηρισμοί του κ. Γρηγορίου απευθύνονται σε γενικές κοινωνικές, πολιτικές και κομματικές κατηγορίες. Δεν προσωποποιούνται και δεν εξατομικεύονται, όπως στη δική σας περίπτωση.

Όσο για σας, μπορείτε να κόβετε ό,τι θέλετε από τα δικά μου κείμενα, αγνοώντας τα, και γράφοντας τα δικά σας. Σας το έχω συστήσει εξάλλου.

Σοφία είπε...

Δύο επισημάνσεις: Το ότι "μπορούμε να κόβουμε ότι θέλουμε από τα δικά σου κείμενα" θυμίζει το επιχείρημα "αν δεν σου αρέσει ο σταθμός που ακούς άλλαξέ τον, αν δεν σου αρέσει η εφημερίδα που διαβάζεις μην την αγοράζεις, αν δεν σου αρέσει το τηλεοπτικό προϊόν που βλέπεις άλλαξε κανάλι". Παραγωγός και καναλωτής με την ίδια δύναμη. Τα σχόλια περιττεύουν.
Δεύτερη επισήμανση: Οι γενικοί υβριστικοί και απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί δεν απαλλάσσουν αυτούς που τους εκτοξεύουν από την ευθύνη της ομαδικής δυσφήμησης γι' αυτό και οδηγούνται στα δικαστήρια. Αν δεν καταλαβαίνεις ότι π.χ. ο χαρακτηρισμός "ανεγκέφαλο ον" για τους αγωνιστές του ΚΚΕ συνιστά ύβρη που προσωποποιείται στον καθένα και στη καθεμία που δίνουν τη ζωή τους για όλους τους Γρηγορίου αυτού του κόσμου λυπάμαι... Και εν πάσει περιπτώσει είναι εντιμότερο το συγκεκριμένο και προσωπικό. Γιατί ναζιστής εγκληματίας είναι ο Χίτλερ και όχι ο Γερμανικός λαός. Αυτός λοιπόν που τον κατονομάζει στην ουσία καταγγέλλει το περιεχόμενο και την ουσία αναδεικνύοντάς την μέσα από τον χαρακτηρισμό φέρει και το βάρος της απόδειξης της ορθότητας του χαρακτηρισμού του. Ενώ αυτός που γενικολογεί υβρίζοντας αποφεύγει την ουσία και κρύπτεται πίσω από τις γενικότητες. Αν δεν γνωρίζετε σκεφτείτε την "αθλιότητα της φιλοσοφίας" του Μαρξ, προσωπική ονομαστική επίθεση στον Προυντόν και τη "φιλοσοφία της αθλιότητας" που εκφράζει γενικευμένες υβριστικές μπούρδες του Προυντόν. Αυτά για τώρα.

Μουσικά Προάστια είπε...

Α, εσείς δηλαδή καταλάβατε ότι ο όρος "ανεγκέφαλα όντα" πήγαινε για όλους ανεξαιρέτως τους αγωνιστές του ΚΚΕ, ε; Αυτό καταλάβατε;

Δεν θα διδάξετε τον Γρηγορίου εντιμότητα, αγαπητέ μου, ούτε εμένα μαρξισμό. Ο Μαρξ έγραψε 150 σελίδες για να ασκήσει κριτική στον Προυντόν, όχι ένα σχόλιο του ποδαριού γεμάτο ειρωνείες και εξυπνάδες.

Πάντως, γιατί έχετε παράπονο; Η κριτική σας προς τον Γρηγορίου καταγράφηκε, η κριτική σας προς τον Σταθόπουλο καταγράφηκε, η κριτική σας προς τον Γιαννουρή καταγράφηκε. Τι άλλο θέλετε ως "καταναλωτής" από τον παραγωγό; Να σας δώσω μήπως τους κωδικούς να ανεβάσετε τα δικά σας κείμενα και να σβήσετε τα υπάρχοντα;

Σοφία είπε...

Τι να κάνουμε. Βλέπεις πρέπει να αποφασίσεις τι θέλεις ή οι χαρακτηρισμοί ως γενικοί απορέουν από την πλειοψηφία των μελών μιας ομάδας - κόμμα, σύλλογος, κλπ. - ή από τη μειοψηφία οπότε δεν είναι γενικεύσεις. Δυστυχώς οι χαρακτηρισμοί του κ. Γρηγορίου δεν αφήνουν κανένα απέξω γιατί αν αυτό επιθυμούσε ήταν πολύ εύκολο με την τόσο καλή χρήση της ελληνικής γλώσσας να το κάνει. Άρα εγώ και οι αναγνώστες σας "αυτό καταλάβαμε" και καλά καταλάβαμε.
Τώρα θα πρέπει να σου θυμίσω ότι η εντιμότητα δεν διδάσκεται εξ' ορισμού και επομένως μακριά από μένα αυτή η κατηγορία. Όσον αφορά στο μαρξισμό λυπάμαι αλλά αυτός διδάσκεται με θεωρία και πράξη. Είναι φανερό ότι υστερείτε και στα δύο. Βέβαια κάποιος μπορεί να πει που ξέρω εγώ για την πράξη. Φυσικά και δεν ξέρω. Αλλά εκφέρω αυτήν την άποψη ως έμμεσο συμπέρασμα. Αν υπήρχε η πράξη - φυσικά η μαρξιστική κομμουνιστική πράξη - θα υπήρχε και βαθύτερη γνώση της θεωρίας.
Τέλος δεν έχω κανένα παράπονο. Απλά απάντησα στην πρότασή σου να μη διαβάζω ότι δεν μου αρέσει που είναι ότι πιο κάλπικο έχει να προσφέρει ως επιχείρημα ο αστικός κόσμος για να κρύψει τη δικτατορία του παραγωγού πάνω στον καταναλωτή. Βλέπεις το τελευταίο είναι βασική αλήθεια του μαρξισμού. Αυτά για τώρα και για όσο υπάρχει ελπίδα να αρχίσεις να μαθαίνεις αυτά που δεν ξέρεις. Άλλωστε δεν είναι ντροπή να συμβαίνει αυτό γιατί προφανώς δεν τα ξέρουμε όλοι όλα. Εκτός αν δεν ισχύει αυτή η αλήθεια για σένα;

Μουσικά Προάστια είπε...

Το συζητάς; Προφανώς και ισχύει αυτή η αλήθεια! Ας πούμε, τι πιο διδακτικό για μένα από το γεγονός ότι επιλέγεις να υποδυθείς την περσόνα μιας νεαρής κοπέλας; Και μόνο απ' αυτό, μαθαίνω πράγματα που ούτε δέκα βιβλιοθήκες δεν θα μπορούσαν να μου μάθουν!

Όσο για το τι κατάλαβαν οι αναγνώστες των Μ.Π., εντάξει, μπορείς να περιοριστείς στο τι κατάλαβες εσύ. Όταν οι αναγνώστες σε ορίσουν και εκπρόσωπό τους, τότε μίλα εκ μέρους τους.

Τέλος, μην με μπερδεύεις με τους μεγαλοκαρχαρίες των ΜΜΕ. Δεν πρεσβέυω την "ελευθερία επιλογής" του καταναλωτή. Πρεσβεύω την αυτοδιαχείριση του παραγωγού, γι' αυτό και σου πρότεινα να φτιάξεις το δικό σου μέσο, να το διαχειριστείς όπως θες, και να περάσεις έτσι από την κατανάλωση στην παραγωγή.

Σοφία είπε...

Η πρότασή σου εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Ο καθένας μας το δικό του μαγαζάκι για να έχουμε παράλληλους μονολόγους. Βλέπεις έτσι γλυτώνουμε την άτιμη κριτική που μπορεί και να ξεγυμνώνει τις ανθρώπινες αδυναμίες μας. Η απάντησή σου δεν διαφέρει πολύ από τα αν κάτι δεν σου αρέσει μην το διαβάζεις.
Εκπρόσωπος ή όχι των αναγνωστών η δική μου κριτική είναι συγκεκριμένη και δεν καταφεύγει σε ψυχολογισμούς και μεταμοντέρνες δήθεν αναλύσεις όπως συστηματικά κάνεις εσύ. ΚΑΙ ΣΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΜΠΑΚΈΡΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΚΟΥΝΕΛΙ.
Τώρα το τι μπορεί να μάθει κανείς όταν έχει μεγάλη μυθοπλαστική φαντασία ας το αφήσουμε στους ψυχίατρους. Ίσως να μπορεί και να μάθει το περιεχόμενο δέκα βιβλιοθηκών. Πάντως ένα είναι το σίγουρο, ποτέ δεν θα ξέρει αν αυτό που νομίζει ότι έμαθε είναι προϊόν της μυθοπλασίας του ή πραγματική γνώση.

Μουσικά Προάστια είπε...

Μάλλον δεν ξέρεις πότε ένας διάλογος σταματάει, ε; Πότε αρχίζει να κουράζει; Πάντως, μιας και αναφέρθηκες στον ψυχίατρο, ζήτα του και καμιά συμβουλή γύρω από την αγωνία σου να έχεις τον τελευταίο λόγο. Στον χαρίζω.