Ωραία λοιπόν. Κάναμε το καθήκον μας στην Ιστορία και βρεθήκαμε «εκεί που έπρεπε» στις 12 Φλεβάρη. Και τώρα τι;
Θα καθήσουμε ήσυχοι να απολαύσουμε την ενημερωτική σούπα που θα μας σερβίρουν τα ΜΜΕ, μέχρι να φτάσουμε -χορτάτοι από σωτηριολογικές διακηρύξεις μετανοημένων πολιτικών για τα «αμνημόνευτα» (αλλά εγκληματικά) λάθη τους- στη μέρα των εκλογών;
Θα περιμένουμε μήπως τις φωτισμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες για να μας πουν πότε θα εκδηλώσουμε ξανά «συντεταγαμένα» την οργή ή την αγανάκτησή μας (που έτσι κι αλλιώς δεν αρκούν);
Η θα προτιμήσουμε την πιο εύκολη λύση επιστρέφοντας στο υπερτροφικό εγώ μας, ομφαλοσκοπώντας μίζερα με τη (θλιβερή) καθημερινότητά μας, αφήνοντας και πάλι τα σημαντικά και τα μεγάλα στους αιθεροβάμονες, στους εμμονικούς ιδεολόγους ή απλώς στους επόμενους;
Δεν διακατέχομαι από κανενός είδους οίστρο, επαναστατικό, ιδεοληπτικό ή άλλο. Ανησυχώ για τους γύρω μου όσο όλοι και κυρίως για αυτούς που είναι σε χειρότερη μοίρα από μενα. Φοβάμαι κι εγώ για την πάρτη μου, για το πώς θα με βρει η αυριανή μέρα.
Αλλά τρέμω κυρίως σ’αυτή τη σκέψη: ότι θα ξυπνήσω όταν θα έχει λάβει τέλος η κοροϊδία της «ελεύθερης έκφρασης της λαϊκής βούλησης» με τα σκυλιά του φασισμού να αλυχτάνε πιο δυνατά από ποτέ.
Εμείς που μεγαλώσαμε με τους Κατσιμιχαίους, οι μεγαλύτεροί μας που (δικαίως ή αδίκως, δεν έχει πια σημασία) πίστεψαν στην «Αλλαγή», οι μικρότεροί μας που πρέπει να εκφράσουν και να εκφραστούν «μ’αυτό το τίποτα», όπως τραγουδούσε ο Πορτοκάλογλου, όλοι εμείς έχουμε χρέος -νομίζω- να ξοδέψουμε κάθε μας δύναμη ενάντια στην «αυγή» που υπόσχεται η συμμορία του Μιχαλολιάκου. Να αντισταθούμε, να αντιστεκόμαστε κάθε μέρα σε ό,τι μπορεί να κάνει πιο δυνατό τον κουστουμαρισμένο φασισμό του Βορίδη, το ντυμένο με αρχαιοελληνική χλαμύδα ρατσισμό του Γεωργιάδη, τον ιερό πατριωτισμό του Ψωμιάδη ή τον κυριλέ εθνικισμό του Καμμένου.
Η επιστροφή της ακροδεξιάς στο πολιτικό σκηνικό -η σαπίλα του φασισμού για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους- δεν είναι πια ένας εμμονικός φόβος αναρχοαριστερών. Δεν είναι γραφικότητες τύπου Καρατζαφέρη που προσφέρονται για σχολιασμό από τον Λαζόπουλο. Η τοξική ιδεολογία της Χρυσής Αυγής ποτίζει όλο και πιο βαθιά το σαθρό χώμα που πατάμε.
Κι αυτός είναι ο μεγαλύτερος φόβος.
Η Αριστερά μπορεί να μην τα καταφέρνει. Μπορεί να φαίνεται και να είναι λίγη για τις περιστάσεις. Αυτές όμως οι περιστάσεις -νομίζω και πάλι- ότι δεν μας επιτρέπουν να είμαστε χαλαροί. «Κι έρχεται η στιγμή για να αποφασίσεις, με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις». Ας διαλέξουμε στρατόπεδο λοιπόν. Εδώ έχουμε πόλεμο. Κι ο εχθρός «δε μασάει».
Κωνσταντίνος Μαργιόλης
Θα καθήσουμε ήσυχοι να απολαύσουμε την ενημερωτική σούπα που θα μας σερβίρουν τα ΜΜΕ, μέχρι να φτάσουμε -χορτάτοι από σωτηριολογικές διακηρύξεις μετανοημένων πολιτικών για τα «αμνημόνευτα» (αλλά εγκληματικά) λάθη τους- στη μέρα των εκλογών;
Θα περιμένουμε μήπως τις φωτισμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες για να μας πουν πότε θα εκδηλώσουμε ξανά «συντεταγαμένα» την οργή ή την αγανάκτησή μας (που έτσι κι αλλιώς δεν αρκούν);
Η θα προτιμήσουμε την πιο εύκολη λύση επιστρέφοντας στο υπερτροφικό εγώ μας, ομφαλοσκοπώντας μίζερα με τη (θλιβερή) καθημερινότητά μας, αφήνοντας και πάλι τα σημαντικά και τα μεγάλα στους αιθεροβάμονες, στους εμμονικούς ιδεολόγους ή απλώς στους επόμενους;
Δεν διακατέχομαι από κανενός είδους οίστρο, επαναστατικό, ιδεοληπτικό ή άλλο. Ανησυχώ για τους γύρω μου όσο όλοι και κυρίως για αυτούς που είναι σε χειρότερη μοίρα από μενα. Φοβάμαι κι εγώ για την πάρτη μου, για το πώς θα με βρει η αυριανή μέρα.
Αλλά τρέμω κυρίως σ’αυτή τη σκέψη: ότι θα ξυπνήσω όταν θα έχει λάβει τέλος η κοροϊδία της «ελεύθερης έκφρασης της λαϊκής βούλησης» με τα σκυλιά του φασισμού να αλυχτάνε πιο δυνατά από ποτέ.
Εμείς που μεγαλώσαμε με τους Κατσιμιχαίους, οι μεγαλύτεροί μας που (δικαίως ή αδίκως, δεν έχει πια σημασία) πίστεψαν στην «Αλλαγή», οι μικρότεροί μας που πρέπει να εκφράσουν και να εκφραστούν «μ’αυτό το τίποτα», όπως τραγουδούσε ο Πορτοκάλογλου, όλοι εμείς έχουμε χρέος -νομίζω- να ξοδέψουμε κάθε μας δύναμη ενάντια στην «αυγή» που υπόσχεται η συμμορία του Μιχαλολιάκου. Να αντισταθούμε, να αντιστεκόμαστε κάθε μέρα σε ό,τι μπορεί να κάνει πιο δυνατό τον κουστουμαρισμένο φασισμό του Βορίδη, το ντυμένο με αρχαιοελληνική χλαμύδα ρατσισμό του Γεωργιάδη, τον ιερό πατριωτισμό του Ψωμιάδη ή τον κυριλέ εθνικισμό του Καμμένου.
Η επιστροφή της ακροδεξιάς στο πολιτικό σκηνικό -η σαπίλα του φασισμού για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους- δεν είναι πια ένας εμμονικός φόβος αναρχοαριστερών. Δεν είναι γραφικότητες τύπου Καρατζαφέρη που προσφέρονται για σχολιασμό από τον Λαζόπουλο. Η τοξική ιδεολογία της Χρυσής Αυγής ποτίζει όλο και πιο βαθιά το σαθρό χώμα που πατάμε.
Κι αυτός είναι ο μεγαλύτερος φόβος.
Η Αριστερά μπορεί να μην τα καταφέρνει. Μπορεί να φαίνεται και να είναι λίγη για τις περιστάσεις. Αυτές όμως οι περιστάσεις -νομίζω και πάλι- ότι δεν μας επιτρέπουν να είμαστε χαλαροί. «Κι έρχεται η στιγμή για να αποφασίσεις, με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις». Ας διαλέξουμε στρατόπεδο λοιπόν. Εδώ έχουμε πόλεμο. Κι ο εχθρός «δε μασάει».
Κωνσταντίνος Μαργιόλης
2 σχόλια:
Είναι εντελώς άκομψο να κάνεις σχόλιο στον εαυτό σου αλλά θα το κάνω μόνο για να βάλω μια διασκεδαστική μουσική νότα στο κείμενο. Μαθαίνω ότι ο καλλιτέχνης Νίκος Καρβέλας έδωσε τα εύσημα στον Καρατζαφέρη που είπε να πάρουμε τα όπλα για να προφυλαχθούμε από τους εγκληματίες μετανάστες. Η λαθρομετανάστευση είναι Η ΜΑΣΤΙΓΑ της χώρας, λέει ο Καλλιτέχνης που βρήκε εξαιρετική την ιδέα του ΛΑόΣ. Ελαμψε το πρόσωπό του. Δεν το είδα αλλά φαίνεται από το κείμενο που κυκλοφορεί αδέσποτο στο διαδίκτυο.
Δεν φτάνει όμως ένας Καρατζαφέρης, λέει ο ίδιος. Ούτε ένας Καρβέλας μας φτάνει, προσθέτω. Θέλουμε πολλούς ακόμα για να καταλάβουμε το χάλι μας...
Κ.Μ.
Απ' ότι φαίνεται, ο κουβάς με τα @#$%& δεν έχει πάτο.
Δημοσίευση σχολίου