Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

Η Μάρθα Φριντζήλα για τον Στέλιο Καζαντζίδη

Πριν από καιρό, είχαμε κάνει στο περιοδικό "Όασις" (το βραχύβιο επίτευγμα του μυημένου "λαϊκού" Κώστα Μπαλαχούτη) ένα τοσοδούλι αφιέρωμα στον τιτανοτεράστιο Στέλιο Καζαντζίδη, φιλοξενώντας και τις απόψεις νεότερων καλλιτεχνών του αποκαλούμενου και "έντεχνου" τραγουδιού.
Κάποιοι είχαν ανακαλύψει τότε "μανία με το έντεχνο", προσπάθεια δήθεν "επικύρωσης της παρουσίας του Καζαντζίδη στον ελληνικό μουσικό χώρο" μέσω του έντεχνου, και άλλα πολλά και ελαφρώς αψυχολόγητα. Καλοδεχούμενη βέβαια η κριτική, αρκεί να βγάζει και νόημα. Σιγά μην περίμενε εμένα ή τους "έντεχνους" ο Καζαντζίδης για να "επικυρωθεί". Να φωτίσουμε μία συγκεριμένη πτυχή του έργου του θέλαμε - όχι απλώς δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση της έρευνας -, και να ακούσουμε τις απόψεις των νεοτέρων, τίποτε άλλο. Καμία σκοτεινή συνομωσία! Τέλος πάντων, τότε είχα "φάει" για λόγους περιορισμού του χώρου δύο κομμάτια από την κατάθεση της Μάρθας Φριντζήλα και έκτοτε το φέρω βαρέως. Επανορθώνω, έστω και ψηφιακά, με την ανάρτηση του πλήρους κειμένου της. ηρ.οικ.




Ο (Σ)ΤΕΛΕΙΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ


«Μάνα σε ξεκληρίσανε
άπονες εξουσίες
καρδιά δεν σου αφήηησανεεεεεε
μόοοονοοο
μόοοονοοο
μόοοονο φωτογραφίιιιεεεες»


Αυτή η φωνή που ανεβοκατεβαίνει με τρομερή ευκολία δίχως να χάνει στιγμή την αρρενωπότητα και την σιγουριά της έχει σημαδέψει τον πατέρα μου, έχει σημαδέψει κι εμένα.


Μεγάλωσα στην Ελευσίνα και θυμάμαι πως ένιωθα περήφανη που ο Καζαντζίδης επισκεπτόταν συχνά την πόλη μου για να συναντήσει τους φίλους του. Νιώθω περήφανη – θα το πω κι ας ακουστεί μακάβριο - που ο (Σ)τέλειος Καζαντζίδης είναι θαμμένος στην πόλη μου.


Το πρώτο τραγούδι του Καζαντζίδη που θυμάμαι είναι το «Υπάρχω». Το είχα συνδέσει με το τρίκυκλο ενός γείτονά μας που το είχε γραμμένο με κεφαλαία γράμματα πάνω από την πινακίδα. Ο γείτονάς μας είχε χάσει τα τρία κορίτσια του, είχαν πεθάνει σε πολύ νεαρή ηλικία. Με το «Υπάρχω» στο τρίκυκλο έμπαινε στο μάτι της κοινωνίας. Σαν να έλεγε : «Χτυπάτε με, πάρτε τα όλα, ό,τι  κι αν γίνει εγώ θα υπάρχω».


Ακριβώς έτσι φανταζόμουν τον Καζαντζίδη. Σαν έναν άνθρωπο πονεμένο που διακηρύσσει την ύπαρξή του.


Τα αγαπημένα μου τραγούδια του είναι τα εξής:

Τραγούδα καμηλιέρη, Κουρασμένο παλικάρι, Άπονες εξουσίες, Ο καημός, Το πέλαγο είναι βαθύ, Δυο πόρτες έχει η ζωή, Η ζωή μου όλη, Μαντουμπάλα, Δεν θα ξαναγαπήσω, Βράχο βράχο τον καημό μου, Έχω μια αγάπη,  Νυχτερίδες και αράχνες, Γυάλινος κόσμος, Τ'αχνάρια, Εγώ ποτέ δεν αγαπώ, Εγώ με την αξία μου, Αυτή η νύχτα μένει, Ειν΄όλα μαύρα, Απόκληρος της κοινωνίας, Κάτω απ 'το πουκάμισό μου,  Εγώ ποτέ δεν αγαπώ,  Ένας σκύλος και μια γυναίκα, Οι βαλίτσες, Ό,τι αγαπάω εγώ πεθαίνει, Μεσάνυχτα πού να σε βρω, Αλλοτινές μου εποχές, Αν θες να δεις ποιος είμαι εγώ, Είσαι η ζωή μου,  Όταν βλέπετε να κλαίω, Αν είναι η αγάπη έγκλημα, Άσπρο πουκάμισο φορώ, Έφυγε έφυγε, Ψιλοβρέχει, Μια παλιά ιστορία, Με το βοριά, Βρε σαν τα χιόνια, Αθήνα.
ΜΑΡΘΑ ΦΡΙΝΤΖΗΛΑ

Δεν υπάρχουν σχόλια: