Το τραγούδι "Στα χειμωνιάτικα νυχτέρια" το θυμήθηκα χτες βλέποντας την Καθημερινή να προσφέρει το "Θεσσαλικό Κύκλο" του Γιάννη Μαρκόπουλου. Ποιος θα το 'λεγε μερικά χρόνια πριν ότι κάποιοι δίσκοι κυνηγημένοι, δίσκοι αναφοράς για τον πολιτισμό των εκμεταλλευόμενων τάξεων - και τα τραγούδια της φωτιάς που αυτοί περιείχαν - θα δίνονταν μαζί με την Καθημερινή, μαζί με τον Μπαμπη Παπαδημητρίου, τον Αλέξη Παπαχελά και τον Πάσχο Μανδραβέλη. Ποιος θα το 'λεγε; Ίσως οι ίδιοι οι δημιουργοί που έκαναν τα πάντα για να εκπληρώσουν το όνειρό τους: να ενταχθούν σε ένα έθνικό σύστημα παραγωγής και διαχείρισης πολιτισμού. Τα κατάφεραν!
Αλλά και η κακομοίρα η αστική τάξη στην Ελλάδα, δεν κατάφερε ποτέ να φτιάξει το δικό της πολιτισμό, μια λυρική σκηνή π.χ., μια βιβλιοθήκη έστω! Μέχρι και το Μέγαρό της έπρεπε να είναι κρατικοδίαιτο. Έτσι, λοιπόν, όταν οι παρασιτο-αστοί δεν ακούνε Ρουβά στο Γκστάαντ και Αντώνη Ρέμο στην Ιερά Οδό, βάζουν στο πικ-απ έναν Μαρκόπουλο και έναν Βίρβο, φορούν την προβιά του λαϊκού και του εθνικού, και τραβάνε την ανηφόρα. Τι να κάνουν οι άνθρωποι; Έχουν ή είχαν κάτι άλλο να επιδείξουν; Τι τραγωδία και τι ειρωνεία ταυτόχρονα... Η αστική τάξη στην Ελλάδα αποκτά επιτέλους, εν έτει 2011, διακόσια χρόνια μετά τη βιομηχανική επανάσταση, τον δικό της πολιτισμό!
Και πού απευθύνεται για να τον βρει; Στην αντίπερα όχθη, στα λόγια και τα χρόνια του πολιτικού τραγουδιού, στους αγώνες των τέως ταξικών αντιπάλων και νυν υπηκόων της. Στην ανάγκη, και ο "Θεσσαλικός κύκλος" μια χαρά μας κάθεται, εξάλλου κριτική στη φεουδαρχική εποχή κάνει, στους πασάδες και τους τσιφλικάδες, γιατί να ενοχλεί τους τωρινούς τραπεζίτες; Πάνω στο πτώμα του λαϊκού πολιτισμού κάνουν πάρτυ κοριοί και ψείρες, κοσμικές κυρίες που χορεύουν πάνω στο Αβέρωφ και σοβαροί γραβατωμένοι κύριοι που πίνουν καφέ και μπυρίτσες με τον Μπέο και τον Ψωμιάδη. Κάνουν πάρτυ, και μας εύχονται καλή διασκέδαση!
Από τον "Θεσσαλικό κύκλο" λοιπόν, ένα τραγούδι που δεν ακούστηκε καθόλου, τα "χειμωνιάτικα νυχτέρια" με τη θαυμαστή φωνή της Λιζέττας Νικολάου, σε στίχους Κώστα Βίρβου και μουσική Γιάννη Μαρκόπουλου. Σε κάποιους ίσως το τραγούδι ακουστεί σαν ένα αδιάφορο φολκλόρ. Σε άλλους, ίσως θυμίσει την αλφαβήτα μιας γλώσσας, μιας γης και μιας τρυφερότητας που έχει περάσει ανεπιστρεπτί, μέσα στην αρρώστεια της πόλης. Όπως και να 'χει, η Τασούλα και η Μαρούλα γεννήσαν τους μπαμπάδες και τις μαμάδες μας, μας έπλεξαν προικιά και μας διαβάσαν παραμύθια. Να τις θυμόμαστε και να τις τραγουδάμε με αγάπη.
ηρ.οικ.
ΥΓ: Το σαντούρι του Αριστείδη Μόσχου, το σαντούρι...
-----
ΣΤΑ ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΑ ΝΥΧΤΕΡΙΑ
Στα χειμωνιάτικα νυχτέρια
που τα φωτίζουν αγιοκέρια
οι χρυσοχέρες ετοιμάζουν τα προικιά
οι χρυσοχέρες ετοιμάζουν τα προικιά.
Στα λανάρια η Μαρούλα
γνέθει ρόκα η Τασούλα
κι η Ροδιά με τη σαΐτα που υφαίνει
την καρδούλα σου την έχει λαβωμένη.
Δεν κατοικούνε σε παλάτι
το βράδυ πάλι στο χαγιάτι
του αργαλειού να τραγουδήσουν το σκοπό
του αργαλειού να τραγουδήσουν το σκοπό
Στα λανάρια η Μαρούλα
γνέθει ρόκα η Τασούλα
κι η Ροδιά με τη σαΐτα που υφαίνει
την καρδούλα σου την έχει λαβωμένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου