Σάββατο 23 Ιουλίου 2011

Η Amy Winehouse είναι νεκρή

Η Amy Winehouse βρέθηκε νεκρή σήμερα στο σπίτι της στο Λονδίνο.
Το νέο είναι έκτακτη είδηση σε όλα τα βρετανικά ΜΜΕ. Μακάρι να ήταν μια κακόγουστη καλοκαιριάτικη φάρσα, όμως φαίνεται ότι είναι πέρα για πέρα αλήθεια. Το κορίτσι-θαύμα της βρετανικής σκηνής, η φωνή των φωνών, την έκανε γι' αλλού. Μόλις 27 χρονών, με ένα δισκογραφικό ντεμπούτο που προκάλεσε αίσθηση όταν κυκλοφόρησε το 2003 (Frank) και ένα δίσκο που αναδείχθηκε σε απόλυτο θρίαμβο όλης της καριέρας της (Back to Black) και ανάγκασε το παγκόσμιο ροκ να φάει τη σκόνη της . Δεν είναι αστείο: η γενιά μου είχε έναν άνθρωπο για να υπερηφανεύεται, να κολλάει για πάρτη της αφίσες στον τοίχο, μια απόλυτη φωνή και αρτίστα, και αυτή φεύγει σε ένα δωμάτιο του Βόρειου Λονδίνου, έχοντας πριν από μερικές μόνο μέρες ακυρώσει την ευρωπαϊκή της περιοδεία τρεκλίζοντας επί σκηνής. Ήττα.
ηρ.οικ.

ΥΓ: Ναρκωτικά, αλκοόλ και ροκ εν ρολ. Μια μυθολογία που γίνεται νεκρολογία, και που δε λέει να κοπάσει, χρόνια τώρα. Μικροαστικές φαντασιώσεις επιμένουν να αναπαράγουν μπουρδολογίες για τα ένδοξα χρόνια όσων - λίγων - τη γλιτώνουν και μένουν να διηγούνται την ιστορία τους. Μην μας πασπαλίζετε με χρυσόσκονη τον παρολίγο θάνατό σας, μη μας πρήζετε με τα κατορθώματά σας. Εμείς πειράζει να θυμόμαστε την Amy Winehouse κάπως έτσι, ξάστερη; Η φωτογραφία από το ένθετο του πρώτου της δίσκου, με την θεά σε ηλικία μόλις 19 χρονών.



7 σχόλια:

Τάσος Καραντής είπε...

Ηρακλή, κρίμα, πολύ λυπήθηκα, αν και δεν είμαι συστηματικός ακροατής της ξένης μουσικής σκηνής.
Σίγουρα το "ναρκωτικά, αλκοόλ και ροκ εν ρολ" είναι ένας μικροαστικός μύθος.
Σίγουρα, επίσης, το σταριλίκι(με την καλή έννοια) είναι μια επικίνδυνη ακροβασία(όπου δοκιμάζεται ο καλλιτέχνης ψυχοσωματικά).
Τείνω, όμως, να πιστέψω, τελικά, τον στίχο της - παθούσας - Κατερίνας Γώγου :
"Εκ γονιδίου, βαθύ καρφί από γονίδιο, η ψυχολογική χαρμάνα.".

ένας στρατολάτης είπε...

Κι εγώ σοκαρίστηκα από την είδηση αν και δεν είμαι καθόλου ακροατής ξένων μουσικών σκηνών. Για κάποιο μυστήριο λόγο το ταλέντο λάμπει τόσο που συγκινεί και τους αδαείς, είναι όμως βαρύ φορτίο γι'αυτόν που τό'χει.

Δημ.Κ. είπε...

Πολλοί άνθρωποι με ιδιαίτερα χαρίσματα, συχνά αδυνατούν να τα διαχειριστούν, είτε επειδή ο ναρκισσισμός ή η συστολή τους αφαιρούν το μέτρο στη συμπεριφορά τους, είτε γιατί η προσωπικότατά τους βρίσκεται στα όρια της διαταραχής, όχι μόνο λόγω κοινωνικών συνθηκών αλλά και, ενδεχομένως, γονιδιακών. Πιό πολύ λυπάμαι για τις συνθήκες που προκάλεσαν το΄θάνατο αυτό, παρά για την απώλεια καθεαυτή. Με τα ναρκωτικά βρίσκομαι σε απόλυτη προσωπική αντίθεση, όπως και οτιδήποτε άλλο έχει παρεμφερείς επιδράσεις στον ανθρώπινο οργανισμό. Αναγνωρίζω πως, όταν ο κοινωνικός περίγυρος είναι αβάσταχτος, οι διέξοδοι είναι περιορισμένες. Δεν αγνοώ τη γοητεία της αθωότητας, ούτε την αθωότητα του νέου ανθρώπου απέναντι στη βία των κοινωνικών θεσμών, όμως,ο βίος και η πολιτεία ένας καλλιτέχνη καθορίζονται από τους ανθρώπους στους οποίους απευθύνεται, και, με κάθε επίγνωση αυτού που γράφω, δεν είμαι σίγουρος αν στο βόρειο - δυτικό - νότιο - ή ανατολικό λονδίνο και τα περίχωρα υπάρχουν άνθρωποι, κι αν υπάρχουν όμως, είμαι σίγουρος ότι δεν ζουν μαζί.΄

Χρήστος Α. Μιχαήλ είπε...

Θεός σχωρέστην.

Και ο Μιχάλης Κακογιάννης από σήμερα.

Μουσικά Προάστια είπε...

@ Τάσος Καραντής:
Βεβαίως και να την πιστέψουμε τη Γώγου, θα ξέρει καλύτερα εκείνη από όλους μας. Αλλά από την οπτική της τέχνης - και όχι της ψυχιατρικής - το κρίσιμο ερώτημα είναι άλλο: θα ήταν η Amy Winehouse αυτό που ήταν αν δεν μεσολαβούσαν ναρκωτικά, αλκοόλ και χάπια; Εγώ απαντώ, ναι, θα ήταν αυτό και ακόμα καλύτερο. Δεν ήταν δηλαδή προαπαιτούμενο της φωνής ή της ερμηνείας της Winehouse το αλκοόλ και η πρέζα, όπως είχα ακούσει αρκετές φορές σε κουβέντες όσο εκείνη ζούσε. Φοβάμαι, δηλαδή, ότι όλος αυτός ο φετιχισμός του καταραμένου αναπαράγει στο μυαλό μας κάτι στρεβλό και λάθος.


@ ένας Στρατολάτης:
Ειδικά όταν η αγγλοσαξονική σκηνή έχει γεμίσει με Μπιγιονσέ και Λέιντι Γκάγκα... Η Winehouse ήταν όαση εκεί μέσα, κάτι σαν στατιστικό λάθος, και όλα αυτά μοναχά με δύο δίσκους!


@ Δημήτρης Κ.
Δημήτρη, άσε τον αρνητισμό για το Λονδίνο και τους κατοίκους του, και πάρε επιτέλους μία Tesco Club Card να γίνεις άνθρωπος.

Άκου θράσος, δεν έχει Tesco Club Card και μιλάει κι από πάνω...


@ Χρήστος Α. Μιχαήλ:
Ευτυχώς, όμως, στην Ελλάδα οι επικήδειοι γράφονται πριν πεθάνει ο άλλος. Στην Αγγλία είναι και επάγγελμα στις εφημερίδες: obituary writer - συγγραφεύς επικήδειων. Μπρος στους έλληνες bloggers, όμως, τύφλα να 'χουν οι Βρετανοί!

Τάσος Καραντής είπε...

Ηρακλή, αυτό που λες εννοούσα κι εγώ, ότι το αλκοόλ και τα ναρκωτικά, δεν ήταν προαπαιτούμενο για την καλλιτεχνική της αξία, την είχε έτσι κι αλλιώς!
Όταν έθεσα υπόψη τον ίδιο στίχο στον Αντώνη μου απάντησε : "η χρήση των ναρκωτικών στα '60ς - '70ς ήταν υπεύθυνη για το mind expansion, που απελευθέρωσε τη δημιουργικότητα πάρα πολλών καλλιτεχνών, κυρίως μουσικών και εικαστικών, αν βέβαια, μετά δεν τους οδήγησε στο θάνατο ή την απόλυτη παρακμή ... ". Τι να πω, δεν το έχω μελετήσει το θέμα, απλά θυμάμαι, σ' ένα βιβλίο που 'χα διαβάσει, της Αμάντα Ληρ, για τον Νταλί, ότι έκαναν χρήση LSD, ο μεν για να ζωγραφίζει τους ονειρικούς του πίνακες, η δε για να τους απολαμβάνει με πιο έντονα χρώματα κλπ. Δεν ξέρω, η δική μου δημιουργική απασχόληση(η γραφή) είναι κυρίως δημοσιογραφική και, πολύ περιστασιακά-τα τελευταία χρόνια - καλλιτεχνική(ποιήματα). Αλλά πάντα έγραφα και γράφω νηφάλιος, αλλιώς δεν μπορώ. Έχει και μια φυσική αντίδραση ο οργανισμός μου στις ουσίες κι είναι ένας βασικός λόγος που δεν πίνω και δεν καπνίζω. Η μόνη "ουσία" που με φτιάχνει και με εμπνέει, είναι ηχητική κι ακίνδυνη, το τραγούδι κι η μουσική.
Γράφω πίνοντας παγωμένο πράσινο τσάι, αντίθετα, ένας συνάδελφος δημοσιογράφος, μου λέει πως γράφει τα βράδια πίνοντας βότκα. Εγώ, αν το έκανα αυτό, θα πήγαινα κατευθείαν για ... ύπνο. Μάλιστα, στα 30 μου-που ήμουν ήδη ψημένος - δοκίμασα - ενσυνείδητα - και κάπνισα χασίσι, στα πλαίσια μιας καλλιτεχνικής παρέας ηθοποιών. Έτσι, για δοκιμή, εμπειρία κι ελεγχόμενα, λίγο. Μου έφερε μια διαστολή των αισθήσεων, σαν slow motion, αποκρουστική αίσθηση.
Γι' αυτό επιμένω στο στίχο της Γώγου, ότι, ανεξαρτήτως ταλέντου, είναι εκ γονιδίου η ψυχολογική χαρμάνα. Μιλάω πάντα για ακραίες καταστάσεις σαν της Amy. Γιατί είναι γνωστό, πως στο star system, και το εγχώριο, παίζουν, από την πλειοψηφία, ουσίες πιο ελεγχόμενες όμως, λειτουργεί σαν μόδα, δυστυχώς...
Πάντως ανακάλυψα, άλλο ένα συγκλονιστικό κι ανατριχιαστικό γραπτό της Γώγου(το ανάρτησα και στον ΟΡΦΕΑ), από το τελευταίο, μεταθανάτιο βιβλίο της και δες τις ομοιότητες με την Amy, αν κι η Γώγου δεν ήταν σταρ :
"Είχανε καταφέρει να χάσω εμένα. Στο τελευταίο έργο που έπαιξα, στον "Αυτόχειρα", ήμουνα χυδαία κατά την κριτική του Γεωργουσόπουλου, και είχε δίκιο. Για να βγω στη σκηνή έπινα αλκοόλ και ηρεμιστικά μαζί. Δεν θυμόμουνα το κείμενο και βούλιαζα χωρίς να πιάνω τέλος. Η ταπεινωτική απόλυσή μου επιδείνωσε την προσωπικότητά μου, συνεχίζοντας ανηλεώς το γνωστό σπορ μου, της αυτοκαταστροφής". Ανατριχιαστική εξομολόγηση...

Μουσικά Προάστια είπε...

@ Τάσος:
Αυτό που σου ανέφερε ο Αντώνης είναι γεγονός αναμφισβήτητο. Θα προσέθετα όμως και κάμποσους άλλους παράγοντες "mind expansion" της εποχής, πέρα κι έξω από ναρκωτικά. Ενδεικτικά:

Βιετνάμ & αντιπολεμικό κίνημα, σεξουαλική απελευθέρωση & γυναικεία χειραφέτηση, κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα & Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, Μάης του '68 & Νέα Αριστερά, Μαρκούζε & Ψυχανάλυση, και ένα κάρο άλλες αναζητήσεις που ούτε να φανταστούμε μπορούμε σήμερα! κλπ. κλπ.

Χαιρετισμούς, ηρ.