Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

Σουρεαλισμός: Το ανώτατο στάδιο της μουσικής δημοσιογραφίας





(ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΦΩΝΟ, ΞΑΝΑ)

Η ιστορία για όποιους δεν τη ξέρουν (δες κι ΕΔΩ): Κάποια στιγμή, το Δίφωνο κλείνει με απλήρωτους συντάκτες και με απολυμένο το μόνιμο προσωπικό του. Όλοι αυτοί αποφασίζουν να δράσουν για να διεκδικήσουν το αυτονόητο: ανάκληση των απολύσεων, πληρωμή των δεδουλευμένων, συνέχεια έκδοσης του περιοδικού. Στήνεται ένα μπλογκ των εργαζομένων και μία σελίδα διαμαρτυρίας στο facebook. Οι καλλιτέχνες και οι αναγνώστες τροφοδοτούν ένα πρωτοφανές κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης. Καταβάλλονται τα δεδουλευμένα. Σε ΜΜΕ ο ιδιοκτήτης διαδίδει ότι το Δίφωνο θα κυκλοφορήσει σε ηλεκτρονική μορφή. Τελικά, αποφασίζει να συνεχίσει την κυκλοφορία του σε έντυπη μορφή, χωρίς επαναπρόσληψη των απολυμένων, χωρίς μόνιμο προσωπικό, και με μειωμένους όρους αμοιβής για τους συντάκτες. Κάποιοι - οι περισσότεροι - εκ των συντακτών ικανοποιούνται από τις εξελίξεις και επιστρέφουν, κάποιοι άλλοι δεν ικανοποιούνται και αποχωρούν. Οι διαφορετικές προσεγγίσεις στο ζήτημα δεν επιτρέπουν την έκδοση ενός κοινού ευχαριστήριου - προς καλλιτέχνες και αναγνώστες - κειμένου από τους εργαζόμενους, και ο καθένας τραβάει το δρόμο του. Και έτσι θα τελείωνε το παραμύθι, με ένα "ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα", αν...

...αν δεν διάβαζα στο blog "Άσματα και Μιάσματα" του Αντώνη Μποσκοΐτη ότι στο Δίφωνο που κυκλοφορεί δημοσιεύεται ένα ανώνυμο λιβελογράφημα εναντίον των συντακτών και των καλλιτεχνών που συμμετείχαν στην κινητοποίηση. Αντιγράφω το απ' άκρη ως άκρη ψέμα:

"Ενώ το δίφωνο βρισκόταν σε φάση αναδιοργάνωσης και επαναπροσδιορισμού της ύλης του, για ευρύτερη και πληρέστερη πληροφόρηση του αναγνωστικού κοινού, άρχισε μια κωμωδία παρεξηγήσεων. Φήμες ότι το περιοδικό διέκοψε την κυκλοφορία του κατέκλυσαν τα ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα ενημέρωσης. Κανένας δεν ενδιαφέρθηκε να αναζητήσει την αλήθεια από το στόμα της διοίκησης της Εκδοτικής Εταιρίας που το εκδίδει. Κανένας δεν αναρωτήθηκε γιατί συζητιέται το κλείσιμο του περιοδικού, ενώ ουδέποτε ανακοινώθηκε επίσημα κάτι τέτοιο. Άσχετα με το γεγονός ότι η είδηση ήταν αναληθής, δεκάδες αναγνώστες και καλλιτέχνες εξέφρασαν συμπαράσταση στο περιοδικό και κάποιοι από αυτούς καθύβρισαν τη διοίκηση της Εκδοτικής Εταιρίας. Η αντίδραση ήταν άλλοτε υγιής, άλλοτε συγκινητική και άλλοτε ενοχλητική. Όμως, δίνει την ευκαιρία στο δίφωνο να δημιουργήσει σελίδες αλληλογραφίας που θα φιλοξανούν κάθε είδους απόψεις και, μακάρι, μέσα από αντιπαραθέσεις να προκύψει πρόοδος για το ελληνικό τραγούδι. Εγκαίνια με τα greatest hits του blog (http://www.e-difono.blogspot.com/) που επέμενε πως το περιοδικό που κρατάτε στα χέρια σας έχει κλείσει".
(Ανώνυμο κείμενο, Δίφωνο, τ. 178)
-----


Δεν μου κάνει καμία εντύπωση η συγγραφή ενός τέτοιου κειμένου από την ιδιοκτησία του Διφώνου. Η αστική τάξη στην Ελλάδα έχει ξεμείνει από όπλα ιδεολογικής επιβολής, οι λογής Χατζηνικολάου και Πρετεντέρηδες έχουν αρχίσει να χάνουν λάδια στα μάτια του κόσμου, και πλέον το μόνο που της έχει απομείνει είναι το χοντρό, καραμπινάτο ψέμα, γραμμένο με τα ίδια της τα χέρια! Εφόσον δεν μπορούμε να πείσουμε τους εργαζόμενους και τους πολίτες ότι τα μέσα παραγωγής πρέπει να κλείνουν, απλώς τα κλείνουμε και μετά ισχυριζόμαστε ότι δεν τα κλείσαμε ποτέ! Το ίδιο δε λέει και η κυβέρνησή μας, εξάλλου; Από τη μία αυξάνονται τα εισιτήρια στα μέσα μεταφοράς κατά 40% και από την άλλη ο πληθωρισμός επιμένει μυστηριωδώς να κινείται στο 4%! Από τη μία ιδιωτικοποιείται η Ολυμπιακή για να υπάρχει ανταγωνισμός κι από την άλλη η Ολυμπιακή συγχωνεύεται με την Aegean για να υπάρχει μονοπώλιο! Αν η κυβέρνηση μπορεί να μετονομάζει την φτώχεια σε ανάπτυξη και την ανεργία σε εκσυγχρονισμό, γιατί να μην μπορεί και ο ατομικός καπιταλιστής να μετονομάζει τις απολύσεις σε "φάση αναδιοργάνωσης και επαναπροσδιορισμού της ύλης"; Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε!!! Μιλάμε για τον απόλυτο σουρεαλισμό - ας με συγχωρέσει ο Αντρέ Μπρετόν για τη λανθασμένη χρήση του όρου -, για τρόπο σκέψης και δράσης που θα το ζήλευαν ως και οι καλύτεροι Υπουργοί Προπαγάνδας του Τζωρτζ Όργουελ και του "1984".

Αναρωτιέμαι όμως πώς στο καλό ο διευθυντής και ο αρχισυντάτης του Διφώνου - άνθρωποι νέοι, άρτιοι και με σαφή γνώση όσων προηγουμένως συνέβησαν - επέτρεψαν τη δημοσίευση αυτού του κειμένου. Πώς επιτρέπουν τη βίαιη δυσφήμηση συναδέλφων και καλλιτεχνών; Πώς καταδέχονται να βάλουν πλάτες στη χειρότερη μορφή υποκρισίας και ψευτιάς: στη κατασυκοφάντηση του αγώνα των εργαζομένων, ενός αγώνα που υπήρξε και δικός τους; Δύο τινά μπορούν να συμβαίνουν: ή γνώριζαν για την παρουσία του συγκεκριμένου κειμένου στην ύλη του τεύχους και άρα είναι συνυπεύθυνοι, ή δεν γνώριζαν και άρα αποδέχονται τον υποβιβασμό τους σε ρόλο διακοσμητικό, δίπλα στο σκρίνιο του ιδιοκτήτη.

Θα ήθελα επίσης να ξέρω ποια είναι η γνώμη των υπόλοιπων συντακτών του τωρινού Διφώνου. Γι΄αυτούς έκλεισε ποτέ το Δίφωνο, ή ήταν όλα μία παραίσθηση; Είχαν μείνει ποτέ απλήρωτοι για μήνες, ή όχι; Απολύθηκαν μισθωτοί συνάδελφοί τους, ή όχι; Θα δηλώσουν την αντίθεσή τους με αυτά τα αίσχη, ή θα σιωπήσουν; Θα συνεχίσουν να νομιμοποιούν με την υπογραφή τους αυτόν τον εμπαιγμό;

Αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη που μου αναλογεί για τη συλλογική λειτουργία του blog "Όχι στο κλείσιμο του Διφώνου" και για τα κείμενα που δημοσιεύθηκαν εκεί. Είμαι υπερήφανος για όσα καταφέραμε οι πρώην και νυν εργαζόμενοι στο Δίφωνο, συλλογικά, όσο αυτό το "συλλογικά" άντεξε τέλος πάντων. Δεν θέλει ιδιαίτερες γνώσεις, πέραν της ανάγνωσης, για να αντιληφθεί κάποιος ότι ποτέ δεν αποτέλεσε η ιδιοκτησία του Διφώνου στόχο ύβρεων και συκοφαντιών από τους διαχειριστές του blog ή από τους καλλιτέχνες που εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους. Ο αγώνας δόθηκε με αξιοπρέπεια και ήθος μέχρι το τέλος. Και βεβαίως εύχομαι στο νέο Δίφωνο και τους συντάκτες του μακροημέρευση και επιτυχία. Μια επιτυχία όμως που δεν γίνεται να προέλθει από συκοφαντίες και ψευτιές της πεντάρας.

Το κατάπτυστο, ανώνυμο, συκοφαντικό κείμενο του Διφώνου που κυκλοφορεί έρχεται να προστεθεί στις πολλές μαύρες σελίδες της ελληνικής δημοσιογραφίας. Από το κατάμαυρο μελάνι αυτού του λιβελογραφήματος δεν γλιτώνει κανείς από όσους το έγραψαν ή επέτρεψαν τη δημοσίευσή του - όποιον ψυχολογικό μηχανισμό κι αν έχουν αναπτύξει για να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα και να κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια.
ηρ.οικ.

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Διάβασα σήμερα το συγκεκριμένο άρθρο στο Δίφωνο που με χαρά ξαναπήρα. Έμεινα άφωνη !!! Λυπάμαι για τους εργαζόμενους του περιοδικού, ξέρω η ανάγκη τι κάνει. Αλλά δεν θα ξαναπάρω ποτέ το δίφωνο, με τέτοια κοροϊδία δεν θα μπορέσω.

Ανώνυμος είπε...

ΞΕΦΤΙΛΑ.

Ανώνυμος είπε...

Για όσους δεν το έχουν καταλάβει, το άλλοθι είναι ήδη έτοιμο: εγώ (βλ. ιδιοκτησία) έκανα ξανά την “προσπάθεια”, αλλά να που το πράγμα τελικά δεν τράβηξε και πάλι.
Άρα:
α. δίκιο είχα τον Ιανουάριο που το έκλεισα (χωρίς να το ομολογήσω)
β. τώρα πια, με τον Όμιλό μου σε πλήρη οικονομικό κατήφορο (βλ. Alter, Κόσμος του Επενδυτή, Λύρα – Legend, κλπ) δε θα μπορέσω να σας πληρώσω όπως την άλλη φορά
γ. κι εσύ πρώην διευθυντή του Μελωδία, πρώην διευθύντρια του Διφώνου, και γενικώς, όλοι εσείς οι πρώην, δε θα έχετε πια κανένα καλλιτέχνη με το μέρος σας, γιατί απλά ΕΣΕΙΣ θα έχετε χάσει την αξιοπιστία σας. Όχι εγώ!

Εγώ θα συνεχίσω τις business μου σε άλλα πεδία, κι εσείς θα τρέχετε στους δικηγόρους με τα εξώδικα στο χέρι, απλήρωτοι και ηθικά ταπεινωμένοι, χωρίς να μπορεί κανείς πλέον στη δημοσιογραφική πιάτσα να σας πάρει στα σοβαρά.

Μουσικά Προάστια είπε...

Αν είναι εύκολο, αφήστε και ένα όνομα μαζί με την απάντησή σας, κάνει την όποια κουβέντα μας πιο αξιόπιστη. Ευχαριστώ. ηρ.οικ.

maria_cheguevara είπε...

Το θέμα δεν είναι η νίκη ή η ήττα.. Αυτά είναι και υποκειμενικότητες τελικά. Το θέμα είναι να δίνονται ωραίοι αγώνες.. Οπως ακριβώς γράφεις. Με ήθος και αξιοπρέπεια.
Κρίμα για το δίφωνο. Καλό θα ήταν να αλλάξει όνομα. Πλέον η Διφωνία εχει γίνει Παραφωνία!

Μαρια Καββαδια

BOSKO είπε...

Ηρακλή, θα πρότεινα να στείλουμε μια επιστολή στο δίφωνο όσοι θιγόμαστε από το σιχαμερό αυτό κείμενο του ανώνυμου συντάκτη. Παίζεται, βέβαια, αν θα τη δημοσιεύσουν οι μαριονέττες του τσιφ, εμείς πάντως οφείλουμε να τη στείλουμε- πιστεύω- την επιστολή. Έτσι, για να μην ισχύει και το αείμνηστο "Να δεις που κάποτε θα μας πούνε και μαλάκες" του Μηλιώκα.

Ανώνυμος είπε...

Ξαναθυμίστε μου λίγο, οι ακροατές του εντέχνου που έχουν απογοητευθεί από το Δίφωνο, ποια άλλη επιλογή έχουν -πέρα των συνεχώς συρρικνούμενων πωλήσεων-;

Μήπως κι από εκεί δεν πηγάζει κι αλαζονεία από την πλευρά της εργοδοσίας κι η υποταγή από την πλευρά των εργαζομένων;

Στην Ελλάδα είμαστε εκπαιδευμένοι στο βιασμό από τον "υγιή ανταγωνισμό των μονοπωλίων".

Πέρα από τα προσωπικά συναισθήματα "προδοσίας" που μπορεί να έχετε, η αντίδραση αλλιώς θα έχει αποτέλεσμα. Δυσαρεστημένοι υπάρχουν, τρόπος να εκφραστούν μπορεί να υπάρξει;

Κλυτία

Μουσικά Προάστια είπε...

Ανώνυμος (1):
Η αποψή σας καταγράφεται. Ευχαριστώ.

Ανώνυμος (2):
Η άποψή σας καταγράφεται. Ευχαριστώ.

Ανώνυμος (3):
Ομολογουμένως, αυτή είναι μία πειστική υπόθεση εργασίας, την οποία διατυπώνετε με σαφήνεια. Ελπίζω να μην δικαιωθείτε από τα γεγονότα.

Μαρία Cheguevara:
Ωραίο ψευδώνυμο! Ευχαριστώ που αναγνωρίζετε το "ωραίο" του συγκεκριμένου αγώνα.

Bosko:
Γεια σου Αντώνη, συμφωνώ και θα τα κουβεντιάσουμε εκτός μπλογκ. Μηλιώκας, σταθερή αξία...

Κλυτία:
Αν και διάβασα με προσοχή την απάντησή σας, δεν κατάλαβα τι ακριβώς προτείνετε. Αν θέλετε, αποσαφηνίστε την άποψή σας.

Ευχαριστώ.
ηρ.οικ.

Ανώνυμος είπε...

Νέο περιοδικό. Αν σας παίρνει,μόνο εσείς το ξέρετε.

Στο blog "ΟΧΙ ΣΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΟΥ ΔΙΦΩΝΟΥ" η ιδέα του νέου περιοδικού είχε ακουστεί. Και στο ανώνυμο κείμενο που δημοσιεύτηκε προσπαθεί να καλύψει ακόμα κι ένα τέτοιο μελλοντικό ενδεχόμενο. "Κανένας δεν αναρωτήθηκε γιατί συζητιέται το κλείσιμο του περιοδικού..." κι άλλα τέτοια, που όμως ούτε το ίδιο εξηγεί.

Τώρα θα ανοίξει και σελίδες αλληλογραφίας. "Αν είστε δυσαρεστημένοι, να μας το λέτε. Έχουμε όλη τη διάθεση να ακούσουμε και κριτική για να γίνουμε καλύτεροι."

Χαζομάρες. Τίποτα δεν έχει αλλάξει κι όσοι γύρισαν είναι άξιοι της μοίρας τους. Το Δίφωνο θα παραμένει μοναδικό στο είδος του κι ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Σας κατηγόρησαν για αντάρτες. Ε, αν σας παίρνει, γίνετε. Τιμή σας θα είναι στην τελική.

Κλυτία

Μουσικά Προάστια είπε...

Αγαπητή Κλυτία, επιτρέψτε μου μια διόρθωση: με ένα μπλογκ ή με ένα περιοδικό, αντάρτης δε γίνεσαι. Αντάρτες ήταν όσοι πήραν το ντουφέκι και πήγαν στα βουνά...

Στο δια ταύτα, από μέρους μου δεν υπάρχει ούτε χρόνος, ούτε διάθεση, ούτε χρήμα για την κυκλοφορία ενός νέου περιοδικού. Βέβαια, χρησιμοποιείς δεύτερο πληθυντικό ["εσείς"], αλλά για τις διαθέσεις άλλων συναδέλφων θα πρέπει να ρωτήσεις τους ίδιους, εγώ τις αγνοώ.

Εξάλλου, έχω την τιμή να συνεργάζομαι με τον ΜΕΤΡΟΝΟΜΟ, ένα υψηλής αισθητικής περιοδικό ελληνικής μουσικής. Αρκεί.
Φιλικά, ηρ.

Κλυτία είπε...

Έλα, τώρα, ευφυέστατος άνθρωπος και πήρες το αντάρτικο κατά λέξη. Θα αναλύσουμε σε λίγο τη μελωδία των οστών του Βελουχιώτη που θα αρχίσουν να τρίζουν.

Υπάρχει σαφέστατα παρανόηση. Από τη μια υπήρξε μια συλλογικότητα που έφτιαξε ένα blog, η συλλογικότητα αυτή υπέστη απώλειες και παραδόξως πλέον αγνοείται πλήρως όλος ο υπόλοιπος όγκος.

Τώρα μπορώ να αντιληφθώ πως δεν υπάρχει πια κανένα "εσείς" οπότε και κανένας τρόπος προσέγγισής του(εκτός από βραδύνοη είμαι και αγενής -όπως θα έχεις αντιληφθεί- και δε το πολυχρησιμοποιώ). Οπότε, απλά κρίμα...

Αν τώρα σαν εναπομείνασες μονάδες ζητάτε την αποκατάσταση της αλήθειας αναφορικά με εκείνη την κίνησή σας, τι να πω; Δίκιο έχετε, μακάρι να το βρείτε (πάμε σε ευχές, προσευχές, κλπ.).

Το Δίφωνο συνεχίζει να υπάρχει κι ίσως στο μέλλον να βρει και λίγο χώρο για εκείνους που αντέδρασαν "υγιώς και συγκινητικώς". Μόνο που η ιδιοκτησία θα κρίνει ποιες αντιδράσεις ήταν αυτές. Η ιστορία πάντα γραφόταν από τους νικητές και αυτή τη στιγμή φαίνεται ποιοι προβάλλονται σαν τέτοιοι.

(Επειδή πλέον αντιλαμβάνομαι ότι γράφω στον έναν ηρ., σου ζητώ συγνώμη ειλικρινά. Ελπίζω να μου αναγνωρίσεις σαν ελαφρυντικό ότι και στο "εσείς" σίγουρα δεν περιλαμβάνομαι εγώ, που δεν έχω καμία σχέση με το χώρο.)

Με καλή διάθεση που ο γραπτός λόγος δεν αφήνει να διαφανεί.Κλυτία

Μουσικά Προάστια είπε...

Κλυτία, η καλή σου διάθεση και οι καλές προθέσεις σου είναι εμφανείς. Άυτό που εννοώ είναι ότι δεν υπάρχουν ούτε υποκειμενικές (ομάδα ανθρώπων) ούτε αντικειμενικές (πόροι) προϋποθέσεις για την ύπαρξη ενός επιπλέον περιοδικού ελληνικής μουσικής.
Καλώς να έρθει πάντως, αν κάποτε έρθει.

Ευρύτερα, δεν νομίζω ότι η ελληνική δισκογραφία αυτή τη στιγμή δικαιολογεί την πληθώρα μέσων που ασχολούνται με αυτήν.

Ας μη γελιόμαστε... Το πρόβλημα σήμερα δεν είναι αν υπάρχουν μέσα να ασχοληθούν με το τραγούδι, αλλά αν υπάρχει τραγούδι. Όταν έρθει το τραγούδι, όταν το ζητήσει η κοινωνία, τότε θα έρθουν και τα μέσα να το στηρίξουν.