Τρίτη 7 Αυγούστου 2007

"Με το 'να πόδι στ' άστρα" και το άλλο;




Σε μία πρόσφατη δήλωσή του, ο Μίκης Θεοδωράκης συμβούλεψε το «ποίμνιο» να πλένει το στόμα του όταν μιλάει για τον πρόεδρο της δημοκρατίας. Όταν μιλάμε για τον Νταλάρα των δεκάδων δίσκων, των τεράστιων επιτυχιών, των μεγάλων συνθετών και ποιητών, τον Νταλάρα που τραγούδησε τα όνειρα και τους πόθους τόσων ανθρώπων, πρέπει σίγουρα να πλένουμε το στόμα μας, δηλαδή να έχουμε επίγνωση του μεγέθους αυτού του καλλιτέχνη και της προσφοράς του. Θερμή παράκληση λοιπόν, αυτό που ακολουθεί να διαβαστεί έχοντας ως δεδομένο τον θαυμασμό μας προς το πρόσωπό του, και ίσως αυτό που ακολουθεί να έχει γραφτεί και εξαιτίας αυτού.


Ο τελευταίος δίσκος του Γιώργου Νταλάρα, κατά τη γνώμη μας, αδικεί το παρελθόν και την ιστορική συνεισφορά του τραγουδιστή. Το «Με το ‘να πόδι στ’ άστρα» αποτελει ό,τι πιο αναπάντεχο έχει ηχογραφήσει ο Νταλάρας στη λαμπρή διαδρομή του (ίσως να απειλείται μόνο από τo «με λένε Πόπη σαν τη γιαγιά μου την Καλλιόπη…»).

Ο Γιώργος Νταλάρας της μελαγχολικής νιότης μας και των ευαίσθητων συνθετών του 60 κι 70 βρίσκεται πλέον στην εποχή της εξαφάνισης του δημιουργού από το προσκήνιο και της αντικατάστασής του από τον εκτελεστή. Παλαιότερα ένας δημιουργός προσέγγιζε τον εκτελεστή, πλέον ο εκτελεστής προσεγγίζει τον δημιουργό. Παλαιότερα ο δημιουργός έφτιαχνε μία ενότητα τραγουδιών και την εξέφραζε μέσω του εκτελεστή, πλέον ο δημιουργός δίνει ένα τραγούδι από εδώ και ένα από εκεί, ανάλογα με τις ορέξεις του εκτελεστή. Παλαιότερα τα εξώφυλλα των δίσκων είχαν έργα μεγάλων ζωγράφων, πλέον έχουν τη φωτογραφία του εκτελεστή. Στο συνοδευτικό βιβλιαράκι μετρήσαμε 20 φωτογραφίες του Νταλάρα, αλλά ελάχιστες των δημιουργών. Λυπόμαστε διαπιστώνοντας πόσο οι εταιρείες και οι εκτελεστές ξέχασαν ότι η δημιουργία απαιτεί δημιουργούς οι οποίοι να βρίσκονται στο επίκεντρο όλης της καλλιτεχνικής παραγωγής. Το αποτέλεσμα στη συγκεκριμένη περίπτωση;

Δώδεκα (ο μαγικός αριθμός των εταιρειών) τραγούδια για όλα τα γούστα: μπαλάντες που παραπέμπουν σε επιτυχίες της Celine Dion (Μια ζωή στο ίδιο τραίνο), ποπ σουξέ (Θα περιμένω εδώ), δημοτικο-ροκ μείγματα με ούτια και συνθεσάιζερ (Η αιτία είσαι εσύ), τραγούδια ελαφράς αισθητικής (Μη ξεχνάς το φαντάρο, Σε φεγγάρια λυπημένα), επιτηδευμένα λαϊκά με ανάλογες ενορχηστρώσεις (Ναύπλιο), τραγούδια – απαγγελίες χωρίς διακριτό μουσικό σώμα (Η Ελλάδα καίγεται), μουσικά υβρίδια που αρχίζουν ως μπαλάντες θυμίζοντας «Ανεμολόγιο» και καταλήγουν ως ζεϊμπέκικα με συνοδεία ηλεκτρικής κιθάρας (Πολλές Σημαίες), κλπ.

Ασυναίσθητα, ο Νταλάρας υπήρξε προφήτης του εαυτού του. Σε συνέντευξή του στο Δίφωνο στη δημοσιογράφο Ελένη Μαυροβουνιώτη (αρ. 137, Φεβρουάριος 2007, σελ. 47), παρατήρησε ότι:
«του κόσμου…δεν του αρέσουν πια τα μικρασιάτικα, τα ρεμπέτικα. Του αρέσει το βιομηχανοποιημένο τραγούδι, που μοιάζει λίγο ραπ, λίγο καψουροτράγουδο, λίγο βλάχοντίσκο, λίγο αραβο…κάτι».
Αυτό το βιομηχανοποιημένο τραγούδι που περιέγραφε κριτικά ο Νταλάρας τον Φεβρουάριο του 2007 είναι το ίδιο τραγούδι που τραγούδησε ο ίδιος «με το ‘να πόδι στ’ άστρα» μερικούς μήνες μετά.

Στιχουργικά διαπιστώνουμε αρκετές κοινοτυπίες:
- «μια ζωή στο ίδιο τραίνο που το λένε πεπρωμένο»
(παραπέμπουμε στο «Όλοι έχουμε γραμμένο που το λένε πεπρωμένο» του Βασίλη Δημητρίου που το έχει τραγουδήσει ο ίδιος ο Νταλάρας!)
- «ν’ αγαπάς το φαντάρο, το φαντάρο, το φαντάρο»
(υπάρχει και το αυθεντικό «Πίκρανες το φαντάρο, το φαντάρο» των Παιδιών από την Πάτρα).
- «Νύχτα είμαι μοναχός και δεν έχεις ένα φως»
(Πόσο ωραιότερα και λακωνικότερα περιέγραψαν ο Καλδάρας και ο Περιστέρης την ίδια εικόνα: «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι»).
- «Πίστεψε όλα τα όνειρα γιατί έχουν πάντα κάποια αλήθεια να σου πουν».
(Τί μπορούν να προσθέσουν στη ζωή μας τέτοιες παραινέσεις;)

Όαση σε αυτή τη στιχουργική πενία αποτελούν οι συνεισφορές του Μάνου Ελευθερίου στο «Πολλές σημαίες» και του Λευτέρη Παπαδόπουλου στο «Η αιτία είσαι εσύ». Αξιέπαινη και η συνεισφορά της Λίνας Νικολακοπούλου στην «Ομόνοια» που βγάζει εδώ ένα τραγούδι με αναφορές στη σκληρή πραγματικότητα των μεταναστών στην Ελλάδα. Δεν αντιστρέφουν όμως αυτά τα τρία τραγούδια τη γενική εικόνα, καθώς δεν συνοδεύονται και από την κατάλληλη μουσική. Για να είμαστε ειλικρινείς, δεν μας άρεσαν επίσης οι μουσικές «συμπτώσεις», όπως στο «Θα περιμένω εδώ», του Μιχάλη Χατζηγιάννη, του οποίου το ρεφραίν παραπέμπει μουσικά στα Ξύλινα Σπαθιά και το «Λιωμένο Παγωτό». Τόσο πολύ είναι η έμπνευση είδος προς εξαφάνιση;

Συμπερασματικά, ο νέος δίσκος του Γιώργου Νταλάρα αντανακλά τη μετάλλαξη του τραγουδιστή από στυλοβάτη του ελληνικού ποιοτικού τραγουδιού σε εκτελεστή τυποποιημένων τραγουδιών, παραγόμενων στα εργαστήρια των μουσικών πολυεθνικών κολοσσών. Θεωρούμε ότι ένας καλλιτέχνης του μεγέθους του Νταλάρα θα μπορούσε να αντιστρέψει αυτή την πορεία και να προβάλλει άλλα καλλιτεχνικά πρότυπα. Από την άλλη, ο καλλιτέχνης ορίζεται πάντα συλλογικά, είναι δηλαδή δημιούργημα μιας συγκεκριμένης κοινωνίας. Η δυνατότητα του καλλιτέχνη να ορίσει ο ίδιος τη μοίρα του – ιδιαίτερα εάν αυτός είναι εκτελεστής και όχι δημιουργός - είναι μικρή. Ευθύνη όμως φέρουμε κι εμείς οι ακροατές που ανεχόμαστε κι αναπαράγουμε τα νέα μουσικά ήθη. Τη δεκαετία του ’70 ο Νταλάρας δρούσε σε μία κοινωνία που είχε δημιουργήσει – δηλαδή είχε ανάγκη - τον Κουγιουμτζή, τον Καλδάρα και τον Λοΐζο, ενώ τριάντα χρόνια μετά τραγουδάει για μία κοινωνία που δεν τους έχει ανάγκη. Μπορεί δηλαδή η αισθητική αυτή κατάπτωση να είναι «με το ‘να πόδι στ’ άστρα», αλλά είναι και με τ’ άλλο πόδι μέσα μας.

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δυστυχώς, ο δίσκος του Νταλάρα είναι έτσι όπως τον περιγράφετε...

Πάνος Χρυσοστόμου είπε...

Καλημέρα. Είναι ακριβή όλα όσα γράφετε. Οι τελευταίοι δίσκοι του Νταλάρα είναι όλο και πιο "μέσα στο πνεύμα της εποχής" και άρα για μένα τουλάχιστον αδιάφοροι. Θα σας έδινα εύκολα "συγχαρητήρια" για τις θέσεις και τις απόψεις σας με τις οποίες προσωπικώς συντάσσομαι σε μεγάλο βαθμό και που ακόμα κι αν κάποιος διαφωνεί ,θα παρατηρήσει αν μη τι άλλο οτι είναι τεκμηριωμένες. Αλλά δεν ξέρω σε ποιον να τα δώσω... Αυτή ακριβώς είναι και η μοναδική μου ένσταση . Κατά την άποψη μου όλα τα σοβαρά κείμενα κριτικής πρέπει να φέρουν υπογραφή, έτσι ώστε και οι κρίνοντες να κρίνονται από αυτούς που έχουν τη διάθεση ίσως να το κάνουν. Φαίνεται απρόσωπο, το οποιοδήποτε τέτοιο κείμενο με βαρύτητα ακόμα και αν υπάρχει μια συντακτική ομάδα που συμφωνεί σε όλα και υπογράφει ως ένας. Και είναι κρίμα να φαίνεται απρόσωπος ένας χώρος με ψυχή που δείχνει οτι αγαπά την ελληνική μουσική.

Μουσικά Προάστια είπε...

Αγαπητέ Πάνο,

σε ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια. Συμφωνώ με την ένστασή σου, η παράλειψη δεν είναι φυσικά σκόπιμη αλλά σχετίζεται με τη συλλογική λειτουργία του blog. Θα φροντίσω να φτιάξω το profile του blog σύντομα.

Φιλικά,
Ηρακλής Οικονόμου

Unknown είπε...

Θεμίτη και αρκετά εύστοχη η κριτική σας. Πραγματικά, τον τελευταίο δίσκο του Νταλάρα τον έφαγε το γενικότερο κλίμα. Κρίμα.

Ανώνυμος είπε...

Ρε παιδιά, νομίζω πως υπερβάλετε λίγο.
Σίγουρα αυτός ο δίσκος δεν είναι ο δίσκος που θα τον ακούσεις και θα πεις "πω πω τι δισκάρα". Σίγουρα όχι. Εγώ στην αρχή όταν τον άκουσα είχα απογοητευτεί πάρα πολύ, και σε ορισμένα τραγούδια, όπως τον "Φαντάρο" έβριζα! Ποτέ δε το "χώνεψα" αυτό το τραγούδι! Ναι, είμαι φανατική θαυμάστρια του Νταλάρα, αλλά ήμουν η πρώτη που αποδοκίμασε κάποια τραγούδια!
Όμως -μετά από πολλές ακροάσεις, το ξαναλέω- βρήκα μεγάλο ενδιαφέρον στα τραγούδια: "Ομόνοια", "Ναύπλιο" και "Μια ζωή στο ίδιο τραίνο". Τα "Πολλές σημαίες", "Η αιτία είσαι εσύ" και "Η Ελλάδα καίγεται" ήταν τα μόνα που μου άρεσαν από την πρώτη ακρόαση, ενώ οι "Πολλές σημαίες" με μάγεψαν!

Ίσως δεν είναι ο καλύτερος δίσκος που έχει βγάλει. Αλλά δε νομίζω ότι επειδή έβγαλε ένα δίσκο που ενδεχωμένως να μην είναι τόσο καλός (σαν σύνολο) πρέπει και να τον "διαγράψουμε"!

Επίσης δε συμφωνώ καθόλου με αυτό που είπε ο πάνος χ. "Οι τελευταίοι δίσκοι του Νταλάρα είναι όλο και πιο "μέσα στο πνεύμα της εποχής"..." Γιατί: ποιοί είναι οι τελευταίοι δίσκοι του Νταλάρα;
Ήταν η "Μεσόγειος" (2005) στο "πνεύμα της εποχής";
Το "Δάκρυ στο γυαλί" (2006);
Τα "Έρημα χωριά" (2006);
Η "Ρωμιοσύνη-Άξιον Εστί" (2006);

Γιά ξανασκεφτείτε λίγο τι διαμάντια έχει βγάλει τα τελευταία (και όχι μόνο) χρόνια... ;-)
Φιλικά, Χρύσα.

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα..!! Ειναι πργματι απογοητευτικο το συνηθες πλεον φαινομενο του να βλεπει κανεις τοσο καταξιωμενους καλλιτεχνες που κερδισαν το ηθικο κ καλλιτεχνικο βαρος τους σε δεκαετιες που δεν κυριαρχουσε ο βομβαρισδμος του promotion κ της διαφημησης αλλα μονο ο σεβασμος προς τη τεχνη κ προς τον ανθρωπο, να παρασυρονται κ αυτοι απ το αλαλλουμ της εποχης που ζουμε.... Τα παραδειγματα ειναι πολλα κ απλα το πιο προσφατο εχει να κανει με το Κο Νταλαρα. Δυστιχως απ τη στιγμη που το ακρωατηριο εχει χασει τελειως το προσδιορισμο του, φαινομενα σαν κ αυτο θα αργησουν να εκλειψουν.
Τελος, τρεφω ακομα ελπιδες οτι υπαρχουν ανθρωποι που μπορουν ακομα να κανουν τη διαφορα κ εστω να αποτελεσουν ενα νησι σοβαροτητας κ ποιοτητας στη θαλασσα της μουσικοβιομηχανικης σαβουρας που κυκλοφορει ακαταπαυστα...
φιλικα Δημητρης

petrogiannis είπε...

Σιγά την κριτική! Μη παρασύρεστε από κάποιους σκληροφανείς κριτικούς! Προσωπικά έφαγα στην ¨μάπα΄τέτοιου είδους κριτικές. από την εποχή του πρωτοεμφανιζόμενου Ποπ και Ροκ, όταν πλακωνόμασταν ως λαϊκοί ή ροκάδες και ...καρεκλάδες κλπ. Και σήμερα μάθαμε οτι οι κύριοι αυτοί έβλεπαν πάντα την Γιουροβίζιον και καλά έκαμναν, αλλά μην γράφες τόσο σκληρά! Σ΄αρέσει το σκληρό; Μην παλεύεις με τον Χάρο δίχως να στο ζητήσει κανείς! Προσωπικά δεν μετάνοιωσα για τα χρήματα που σπατάλησα αγοράζοντας τέτοια μουσικά περιοδικά, γιατί με τις γνώσεις τους κερδίζεις. Θέλει μόνο, αν σε κάποια φάση νομίζεις οτι ο Νταλάρας εδώ αξίζει και πρέπει να τον αγοράσεις τον δίσκο, να το κάνεις δίχως ενδοιασμούς για τους Πετρογιάννηδες! Εγώ αρέσω 8 τραγούδια από τον δίσκο και λέω οτι αξίζει να τον έχεις στο σπίτι σου! Διαφορετικά θα έρθει στιγμή που θα πρέπει να αγοράσεις τουλάχιστον 50 σι ντι μαζεμένα, όπως την είχα πάθει εγώ, επειδή παραέδωσα στην αρχή σημασία στα σκληρά κριτικόλογα των Πετρογιάννηδων! Ακόμη φυσικά δεν μπόρεσα να τους πάρω όλους αυτούς τους χαμένους δίδκους του παρελθόντος, αλλά σιγά-σιγά τους αγοράζω! Έτσι λοιπόν για να τελειώνουμε ο δίσκος δεν είναι και ο καλύτερός του, αλλά στο κάτω-κάτω ο Γιώργος πάντα συνεργαζότανε και με καινούργια παιδιά, ο χρόνος θα δείξει, αν αυτά τα παιδιά συνεχίσουν τον δρόμο τους. Και αυτά τα μπερδέματα με νύχτες και φεγγάρια, νομίζω τα κλέβουν κάτι δέσποινες, ή κάνω λάθος!
Αντε γεια,
με αγάπη Πετρογιάννης! (καλό έεε)

Ανώνυμος είπε...

Χαιρετώ την κριτική που κάνετε για τον τελευταίο δίσκο του Γιώργου. Και πιστεύω, όσο σκληρή και δύσπεπτη είναι η αλήθεια, θα πρέπει να την λέμε, ιδίως για τόσο σημαντικούς καλλιτέχνες σαν τον Γιώργο. Εύχομαι ολόψυχα να έχει διαβάσει ο ίδιος αυτή την κριτική, η οποία είναι η πραγματική γνώμη του δικού του ακροατηρίου που τον αγαπάει και τον φροντίζει τόσα χρόνια που κάνει τις συναυλίες του και συμμετέχει στην δισκογραφία. Αν εμείς που τον σεβόμαστε και τον αγαπάμε δεν κάνουμε αυστηρή κριτική, ποιός θα την κάνει? Όλοι αυτοί που δεν τον συμπαθούν?

Τέλος πάντων, νομίζω το πρόβλημα με την κακή μουσική σύνθεση είναι η γενική αιτία αυτού που συμβαίνει. Δεν ξέρω γιατί πρέπει να προτιμάει κάποιος σαν τον Γιώργο να επιμένει να παίρνει συνθέσεις από νεαρούς τραγουδοποιούς και όχι από καταξιωμένους συνθέτες εν ζωή? Ποιούς εννοώ? Τον Γιάννη Σπανό, τον Μίμη Πλέσσα, τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Σταύρο Ξαρχάκο, τον Δήμο Μούτση, τον Βασίλη Δημητρίου, τον Θάνο Μικρούτσικο, τον Χρήστο Νικολόπουλο ... Όσο για τους στίχους επιμένει να συνεργάζεται με τα πρώτα ονόματα όπως τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, τον Μάνο Ελευθερίου, την Λίνα Νικολακοπούλου κλπ. Γιατί δεν έχει καλύτερες επιλογές και στο θέμα του συνθέτη?

Χθές ήμουν στην παράστασή του στο Παλλάς "Όλα από την αρχή" όπου τραγουδάει μαζί με νέες φωνές, περίπου 70-80 από τα καλύτερα τραγούδια όλης της πορείας του. Δεν το κρίβω ότι ήταν μεγάλη η συγκίνηση με όλα αυτά τα υπέροχα τραγούδια, εκτός τα 1-2 από τον τελευταίο του δίσκο, που μας ξενέρωσε τελείως. Δεν είναι δυνατόν να μην νιώθει και να μην καταλαβαίνει πόσο κατώτερα τραγούδια είναι αυτά, ιδίως όταν τα τραγουδάει ανάμεσα στα καλύτερα του τραγούδια.
Τέλος, θα ήθελα να πώ ότι πραγματικά δεν ήταν ανάγκη να βγάλει ένα τέτοιο CD, όταν πρόσφατα έβγαλε δουλειές όπως την Μεσόγειο, Δάκρυ στο γιαλί, Σπάει το Ρόδι, Έρημα Χωριά, Αφιέρωμα Στον Τσιτσάνη, στον Βαμβακάρη κ.α.
Φιλικά

Σάββας Ντ.

Μουσικά Προάστια είπε...

@ Χρύσα:
Αγαπητή Χρύσα, δεν διαγράφουμε κανέναν, πόσο μάλλον έναν τόσο σημαντικό καλλιτέχνη όπως ο Νταλάρας. Απλά επισημαίνουμε, υποκειμενικά πάντα, κάποιες πτυχές του συγκεκριμένου δίσκου.

@ Δημήτρης:
Συμφωνούμε με την ανάλυσή σας. Μόνο που και το ακροατήριο δεν είναι δεδομένο, προσδιορίζεται και αυτό από τα κυρίαρχα πολιτιστικά προϊόντα. Για αυτό και μεγαλώνει η ευθύνη καταξιωμένων δημιουργών ως προς το χαρακτήρα του έργου τους, καθότι αυτό επιδρά και στα αισθητικά κριτήρια του ακροατηρίου. Σίγουρα βέβαια, η πολιτιστική παρακμή μιας εποχής δεν μπορεί να αποδοθεί σε συγκεκριμένα άτομα, αλλά σε ευρύτερους κοινωνικούς και πολιτικούς παράγοντες, που δεν είναι της ώρας να αναλύσουμε.

@ Πετρογιάννης:
Δυστυχώς δεν καταλάβαμε το περιεχόμενο της παρέμβασής σας. Εννοείτε μάλλον ότι το παίζουμε αδικαιολόγητα σκληροί κριτές, κάτι το οποίο είναι τελείως έξω από τις προθέσεις μας.
Πάντως, ως προς την τελευταία σας ευχή, φυσικά και μακάρι να βγουν νέοι δημιουργοί με τη βοήθεια του κάθε Νταλάρα. Ιδιαίτερα καθότι ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης ιστορικά έχει μια τάση - όχι απαραίτητα κατακριτέα αλλά όχι και πάντα κατανοητή - συμπόρευσης με οτιδήποτε είναι κάθε φορά ανερχόμενο στα τραγουδιστικά δρώμενα (βλέπε συνεργασίες με Κατσιμιχαίους, Πυξ Λαξ, Β. Παπακωνσταντίνου, Χατζηγιάννης κλπ).

@ Σάββας
Χαιρόμαστε που θεωρείτε αντιπροσωπευτική τη συγκεκριμένη κριτική. Ως προς το θέμα της σύνθεσης, είναι γεγονός ότι και μεγάλο μέρος των συνθετών που αναφέρετε έχει κλείσει τον δημιουργικό κύκλο του. Χώρος σε καινούργιους δημιουργούς πρέπει να δοθεί σίγουρα, και καλά κάνει ο Νταλάρας και ανοίγεται σε νέους καλλιτέχνες. Όμως, κάποια κατεκτημένα αισθητικά κριτήρια πρέπει να εφαρμόζονται με συνέπεια. Στο κάτω κάτω, και η αποχή από τη δισκογραφική παραγωγή, όταν αυτή έχει λόγο και αιτία, δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.

Ανώνυμος είπε...

Κακά τα ψέματα (κι όχι επειδή τα βλέπω όλα μαύρα) δε νομίζω ότι οι παλιοί τραγουδιστές όπως ο Νταλάρας βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για να δημιουργήσουν σήμερα. Προσωπικά θεωρώ ότι είναι "μπλοκαρισμένοι" στο νέο μουσικό ρεύμα της εποχής και δεν ξέρουν προς τα πού να βαδίσουν. Κάποιοι τείνουν προς το λεγόμενο έντεχνο (Μητσιάς) άλλοι εντάσουν ποπ στοιχεία στο ρεπερτόριο τους (Τσανακλίδου) κι άλλοι το ρίχνουν στο εμπορικό (Πάριος). Ο Νταλάρας μου δίνει την αίσθηση ότι δεν ξέρει προς τα πού να οδεύσει γι' αυτό και οι τελευταίες δουλειές του είναι κομματάκι..αλλοπρόσαλλες. Έχουν π.χ. καμία σχέση τα "Έρημα χωριά" με το τελευταίο cd του; Όσον αφορά την ακουστική και την αισθητική τους εννοώ. Νομίζω ότι σε τέτοιες περιπτώσεις είναι προτιμότερη η σιωπή, δισκογραφικά τουλάχιστον. Ούτε θα τον κατηγορούσε κανείς, νομίζω, αν επέλεγε να εμφανιζόταν περιστασιακά σε κάποιες μουσικές σκηνές ή σε συναυλίες βασισμένες στο πλούσιο ρεπερτόριο του. Προσωπικά, μετά από τραγούδια των Κουγιουμτζή, Λοϊζου, Καλδάρα, Θεοδωράκη και τόσων άλλων, αισθάνομαι εξαιρετικά αμήχανος ακούγοντάς τον να ερμηνεύει..Χατζηγιάννη. Δηλαδή έφτασε ένας Νταλάρας να είναι εν δυνάμει ερμηνευτής του.."Χέρια ψηλά";