Φθινόπωρο 2009, Δίφωνο, άρθρο για τις μουσικές των μεταναστευτικών κοινοτήτων με τον Σπύρο Αραβανή. Και ο Φοίβος Δεληβοριάς να μας λέει το εξής (δεν ξέρω ρε παιδιά, το είδα τώρα μια δεκαετία μετά και έμεινα, όπως και τότε, και σκέφτηκα ότι η παράγραφος αυτή αξίζει να υπάρξει και μοναχή της)... ηρ.οικ.
"Από το 1998 και μετά συμμετέχω σταθερά στο
Αντιρατσιστικό και σε άλλες εκδηλώσεις για τους μετανάστες, όχι μόνο στην
Αθήνα. Δεν πίστευα ποτέ στην ανώδυνη «ενωτική» πολιτικολογία των καλλιτεχνών
γύρω απ’ αυτά τα ζητήματα. Τι πιο εύκολο από το να γράφεις ευχετήριες κάρτες
για τη «φιλία των λαών» ή να οργίζεσαι δωρεάν για την ξενοφοβία; Αυτό που εμένα
με συγκινεί από μικρό στα τραγούδια και στη ζωή είναι η ματιά αυτού που νιώθει
ξένος. Σε ένα πάρτι, σε μια ερωτική σχέση, στο σχολείο, σε μια μεγάλη πόλη. Είναι
ένα είδος μοναξιάς απέναντι στον παραλογισμό κάθε κοινωνικής βεβαιότητας με το
οποίο ταυτίζομαι 100%. Γι’ αυτό λοιπόν κάθε ευκαιρία να βρεθώ κοντά στους εν
Ελλάδι «ξένους» είναι για μένα πολύτιμη και λυτρωτική".
Φοίβος Δεληβοριάς, 2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου