με τον Σταύρο Καραμανιώλα
Τα ποιήματά μου είναι πολλά και δεν τα ’χω γραμμένα·
είναι μες στο κεφάλι μου μαγνητοφωνημένα.
Μα θα χαθούνε, σκέφθηκα, μια μέρα σαν πεθάνω
γι' αυτό και απεφάσισα κασέτες να τα κάνω.
Τα ποιήματα, τον βίο μου, κασέτες τώρα κάνω
για να τις παίζουν να μ' ακούν, όταν θα αποθάνω.
Κι αρχίζω: μαγνητοφωνώ και, πρώτα, πριν απ' όλα,
είμ’ απ' τον Πρίνο και με λέν’ Σταύρο Καραμανιώλα.
Γεννήθηκα το έντεκα στο Μέγα Καζαβήτι
χρόνια τουρκοκρατούμενα, τα χρόνια του Χαμίτη (…)
Ο Σταύρος Καραμανιώλας λοιπόν. Ο Σταύρος Καραμανιώλας είναι ακόμα μαζί μας, από το 1911 στα 2010 κρατάει μια ανέσπερη παιδική ηλικία για χάρη μας και γράφει και γράφει και γράφει. Ο Αργύρης Μπακιρτζής και οι Χειμερινοί Κολυμβητές πουυιοθέτησαν αυτό το παιδί, αυτό το παλικαράκι το τρομερό, έφεραν επιτέλους στο πανελλήνιο φως, στην «ελληνοκρατούμενη» σήμερα Ελλάδα, το περίφημο τραγούδι του, τον Ποδηλατιστή, που ίσως κι εσείς, ω αναγνώστες μου ενήμεροι, αγαπάτε. Ο Σταύρος Καραμανιώλας όμως δεν είναι μόνο ποδηλατιστής: είναι καιαυτοβιογραφούμενος και ερωτύλος και πλακατζής και αθυρόστομος και τρυφερός καιπαμπόνηρος και σοφός και, προπαντός, ποιητής. Τ’ ανέκδοτα αποσπάσματα απ’ το πολύ έργο του που εξασφάλισα και σας παραθέτω, σας αφιερώνω, αν θέλετε, απόψε, Μικρές ΄Ωρες ζεστές και ολόγυμνες, αξίζουν πολλά. Απολαύστε τον, χαμογελάστε του κι εσείς, ανταποδώστε το λαμπερό, νυκτερινό του χαμόγελο, την τόσο ταπεινή, πρωινή του χάρη:
Εγώ αν καταστράφηκα, κάποια γυναίκα φταίει.
Και τώρα ξαναγύρισε στην πόρτα μου και κλαίει.
Γονατιστή στα πόδια μου σκύβει να τα φιλήσει
και σαν τον άσωτο υιό συγγνώμη να ζητήσει.
Δεν έρχεται σαν τον Χριστό αγάπη να μου δώσει,
αφού Ιούδας ήτανε, θα με ξαναπροδώσει.
*
Τώρα που πήρα σύνταξη, δεν πάω στη δουλειά.
Την κάπα μου θα ρίξω μες στην ακρογιαλιά.
Και στον Σαδίκ παρήγγειλα τα ειδικά γυαλιά,
αυτές που κολυμπάνε να βλέπω αγκαλιά.
Θα κτίσω την καλύβα μου στου πρίνου τ’ ακρωτήρι
και μεσ’ απ’ το παράθυρο θα κάνω μπανιστήρι.
Θα ’χω και τη γριούλα μου να κάθεται πιο πέρα
κι όταν θα μου ιδρώνουνε, να μου τους κάνει αέρα.
*
Τι ωφελεί κι αν πέφτουνε στο ίδιο το κρεββάτι;
Αρχίζει το ροχαλητό και της γυρνάει την πλάτη.
Αυτή η καημένη θέλει χάδια κάθε βραδιά
κι αυτός φοβάται έμφραγμα μην πάθει στην καρδιά.
Σ’ αυτούς, λοιπόν, τους άντρες τους, τους δίνω ενοχή,
Γιατί οι γυναίκες έχουν κι ορμές, μα και ψυχή.
Κάνουνε αναγκαστική ομοφυλοφιλία
με αγκαλιές, τριψίματα και πλαστικά εργαλεία.
Μα θα τους δώσω συμβουλή: η καθεμιά να ξέρει
οι ζαμπαράδες οι καλοί είναι μονάχα οι γέροι (…)
*
Δεν είναι, φίλε, ίδιες όλες οι γυναίκες,
δεν είναι ίδιες, μην τις κατηγορείς.
Ψάξε σε ώριμες, σε νέες, σε μπεμπέκες,
καρδιές μεγάλες μ’ αισθήματα να βρεις.
Το ξέρω, φίλε, μια γυναίκα σ’ έχει κάψει,
μα τον καημό σου να σβήσω δεν μπορώ.
Μήπως κι εγώ, βρε φίλε μου, δεν έχω κλάψει
για μια γυναίκα που τώρα συγχωρώ;
Μα είδα γυναίκες που πικρά για άντρες κλάψαν’:
Είδα γυναίκες που είχαν τόσο ερωτευτεί,
είδα γυναίκες που κατάμαυρα τα βάψαν’
κι άλλες γυναίκες που ’χαν καλογηρευτεί.
Μυστήριο πλάσμα, φίλε, είναι η γυναίκα.
Κανείς δεν ξέρει τι κρύβει στην καρδιά!
Άλλες ποθούνε μ’ έναν άντρα να γεράσουν,
Άλλες απλώς για να περάσουν μια βραδιά.
*
Με γράφουν στην ταυτότητα Σταύρο Καραμανιώλα.
Είμαι γλεντζές, καλαμπορτζής και δημοκράτης φόλα.
Μικροί, μεγάλοι στο χωριό με λένε μπαρμπα-Σταύρο,
μέρα και νύχτα τραγουδώ, πίνω κρασάκι μαύρο.
Κι αν είχα όσες έχω πιεί μπουκάλες μαύρον οίνο,
πολύ μεγάλη θ’ άνοιγα ταβέρνα μες στον Πρίνο.
Χωρίς λεφτά να πίνουνε του Πρίνου οι μπεκρήδες,
Σαν σουρουπώνει να ’ρχονται, να πέφτουν σαν ακρίδες.
Ιούνιος ’88
ΣΩΤήΡΗΣ ΚΑΚίΣΗΣ
Από το ιστολόγιο oxy-moron του Φώτη Μπατσίλα που μας λείπει πολύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου