Δηλώνω πολύ μικρός για να κρίνω καλλιτεχνικά μεγαθήρια όπως η Ελένη Καραΐνδρου, η Μαρία Φαραντούρη και ο Μανώλης Μητσιάς. Να σας πω όμως την πικρή αλήθεια, λυπήθηκα και συγχύστηκα που είδα τα ονόματά τους στο "καλλιτεχνικό πρόγραμμα" της επίσημης τελετής έναρξης της ελληνικής προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Να, αν δεν με πιστεύετε:
Καμία δουλειά δεν είχαν εκεί. Καμία! Δεν μπορεί μία αγωνίστρια με την ιστορία της Φαραντούρη να τραγουδάει για τον πρωθυπουργό που αποφάσισε την απαγόρευση όλων των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας, αναβιώνοντας μνήμες χούντας. Δεν μπορεί μία δημιουργός με την ευαισθησία της Καραΐνδρου να επιτρέπει η μουσική της να υπηρετεί την ψυχαγωγία του Βενιζέλου και του Πάγκαλου. Και σίγουρα δεν μπορεί ο Μητσιάς που δηλώνει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί ότι είναι κατά του μνημονίου να νομιμοποιεί τη φιέστα που έστησε - μάντεψε ποιός; - η κυβέρνηση του μνημονίου.
Αν δεν επιλέξεις σήμερα σαν καλλιτέχνης ποιόν και τι υπηρετείς, πότε αλήθεια θα το κάνεις; Δεν υπάρχει δικαιολογία και δεν υπάρχει ελαφρυντικό. Και να πεις ότι οι τρεις τους δεν έχουν χορτάσει διακρίσεις, χρήμα, δόξα; Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι βολεύει πάντα να είσαι με το λαό και να πίνεις νερό στην υγειά του, αλλά όταν το κάλεσμα της εξουσίας αντηχεί, είναι πολύ δύσκολο να πεις τα μεγάλα όχι.
Τη στιγμή που βουλιάζουμε, που πεθαίνουμε σαν χώρα, στη συνείδησή μου έρχονται οι καλλιτέχνες και βάζουν την ταφόπλακα. Και καταλαβαίνεις την αξία ενός Νικόλα Άσιμου και τη δυσκολία να είσαι απ' έξω με τους απ' έξω.
ηρ.οικ.
Το εκλεκτό κοινό, έτσι για την ιστορία...
2 σχόλια:
Νέα Πατριδογνωσία Τραγούδι: Μανώλης Μητσιάς
Πάμε όλοι μαζί δυνατά:
Πατρίδα που γεννήθηκες μαρτυρική και αγία | Οι ξένοι σε διόρισαν πόρνη σε συνοικία | Πατρίδα που φορούσες λάμψη και μενταγιόν | Δικοί μας που σε βάψανε της λύπης το κραγιόν | Πατρίδα των ηρώων και των αγωνιστών | Γυμνή σε παραδώσανε σε χέρια δανειστών | Πατρίδα του Αιγαίου και του Ιονίου | Οι ένοχοι σε δίκασαν κράτος του μνημονίου | Πατρίδα του Ελύτη, του Ρίτσου, του Σεφέρη | Στης φτώχειας το κατώφλι ο πλούτος σ’ έχει φέρει | Πατρίδα μου και πάλι σήκωσε το χέρι | Οι ντροπιασμένοι σε ζητούν να πάρεις το μαχαίρι | Πατρίδα εργαζομένων και έντιμων αστών | Τώρα των χυδαίων τηλεπαρουσιαστών | Πατρίδα λειτουργία τα σα εκ των σων | Μια πίκρα δύο ηπείρων και πέντε θαλασσών | Πατρίδα των τιμίων δώρων και μυστηρίων | Τώρα των ξένων αγορών και χρηματιστηρίων | Πατρίδα μες στα μάτια σου μια τραγική φωνή | Κι ακούγεται Ηλί, Ηλί λαμά σαβαχθανί.
Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος | Στίχοι: Κώστας Μαρδάς
Ερμηνεία: Μανώλης Μητσιάς
Από τα "αντιμνημονιακά" cd του καιρού μας.
Χαίρε Ήρα,
Σπύρος
Κάνει όμως καλή ρίμα, μενταγιόν - κραγιόν - (κομπινεζόν; σεζόν; ελιές Καλαμών;).
Έχεις θίξει πετυχημένα στο Musicpaper αυτό το φαινόμενο, να ξεφυτρώνουν "αντι-μνημονιακά τραγούδια" του συρμού, τα οποία έχουν έναν επικαιρικό χαρακτήρα. Και μου βγάζουν εν τέλει κι έναν σκονισμένο, αραχνιασμένο συντηρητισμό, για την αγία και αγαθή Ελλαδίτσα μας που την μόλυναν οι κακοί ξένοι. Εντάξει να το λέει ο Μαρκόπουλος επί Χούντας με τη "Λένγκω" του, έχει τουλάχιστον μία ιστορικότητα το πράγμα, και μια ποιητική και μουσική συγκίνηση, σου αφηγείται μια ιστορία. Αυτό το τωρινό φασόν όμως είναι ανυπόφορο, γραφικό, άτεχνο, ΡΗΧΟ, και εθνο-βλαμμένο.
Δημοσίευση σχολίου