Κυριακή 5 Αυγούστου 2012

Το απρόσμενο χορευτικό "surrender" της Αθηνάς Μανουκιάν



Επιτέλους, αποκτήσαμε κι εμείς το πρώτο μας dance κομμάτι! Πραγματικό, όχι ιμιτασιόν απ' το ντάτσουν. Πραγματική δυτικότροπη ηλεκτρονική χορευτική μουσική. Εντάξει, το βίντεο-κλιπ είναι ό,τι πιο κακόγουστο θα μπορούσε να "εμπνευστεί" κανείς, γεγονός που δείχνει ότι κάποιοι απλώς δεν μπορούν να πάρουν στα σοβαρά το είδος της μουσικής που οι ίδιοι παράγουν. Προφανώς νομίζουν ότι η ηλεκτρονική μουσική απευθύνεται μόνο σε 14χρονα (και μάλιστα στα πιο βλαμμένα εξ' αυτών), who knows? Πάντως, διεθνώς το συγκεκριμένο είδος έχει βγάλει πολλή σαβούρα αλλά και μικρά trance αριστουργήματα (βλ. In and out of love), και έχει αναχθεί σε κυρίαρχη κουλτούρα των βορειο-ευρωπαϊκών μητροπόλεων. Μπορεί να το απορρίψει κανείς, μπορεί να το αγαπήσει, πάντως σίγουρα δεν μπορεί ούτε να το αγνοήσει, ούτε να το περιγελάσει αφ' υψηλού. Η εμπορευματοποίηση του είδους και ο μαζικός χαρακτήρας του επιτρέπουν την κοινωνιολογική πρόσληψή του ως μέσο ελέγχου του πληθυσμού και αβλαβούς έκλυσης νεανικού δυναμισμού και ενέργειας. Όμως, τίποτε απ' όλα αυτά δεν καθιστά εκ των προτέρων καταδικαστέες όλες τις εκφάνσεις του, από αισθητικής και μουσικής άποψης. Με άλλα λόγια, πρέπει να παίρνουμε στα σοβαρά τόσο τα σοβαρά όσο και τα ελαφρά πράγματα. Ιδιαίτερα όταν στα τελευταία συγκαταλέγονται ιδιαιτέρως ρυθμικά, δυναμικά και χορευτικά τραγούδια σαν το "I surrender", ή ταλαντούχες ερμηνεύτριες όπως η κυρία Αθηνά Μανουκιάν. Αν κρίνουμε από τις φωνητικές της δυνατότητες που αποκαλύπτει στο τραγούδι, αξίζει να τύχει προσοχής και εξέλιξης μακριά από χαζοχαρούμενα προφίλ και αισθητικές τύπου "ζουζούνια" και πρωϊνάδικα. Κι αν κρίνουμε από τον μέχρι τώρα κατεστημένο επαρχιωτισμό της ελληνικής dance σκηνής, η προσπάθεια εγχώριας άρθρωσης ενός αξιοπρεπούς χορευτικού μουσικού λόγου - όπως το "I surrender" - αξίζει να έχει μία ανάλογη συνέχεια.
ηρ.οικ.

2 σχόλια:

Σοφία είπε...

Η "άρθρωση ενός αξιοπρεπούς χορευτικού μουσικού λόγου" μέχρι τώρα δεν έχει κριθεί από τις τόσες ανάλογες δημιουργίες που συμμετέχουν στο διαγωνισμό της Eurovision. Άρα δεν κρίνεται και από αυτό το τραγουδάκι που μουσικά δεν προσφέρει τίποτε παραπάνω από αυτές ενώ ο στίχος του στα αγγλικά δημιουργεί ανυπέρβλητα ερωτηματικά για το αν "αποκτήσαμε κι εμείς το πρώτο dance κομάτι". Φυσικά αφού πρώτα ξεκαθαριστεί η έννοια του "εμείς". Γιατί αν το εμείς σημαίνει εμείς οι Έλληνες τότε ο στίχος πρέπει να είναι στα ελληνικά. Τώρα ο επαρχιωτισμός της ελληνικής dance - παρακαλώ γιατί όχι χορευτικής - σκηνής μπορεί να ξεπεραστεί αν σε αυτό το είδος της μουσικής γράψουν και οι έλληνες συνθέτες αξιόλογη μουσική όπως έκαναν και κάνουν πολλοί ξένοι ομόλογοί τους. Η μουσική του συγκεκριμένου τραγουδιού είναι αφόρητα κοινότοπη και καθαρά αντιγραμμένη. Τώρα η άποψη για τον έλεγχο του πληθυσμού μέσω αυτού του είδους της μουσικής χάνει τη σημασία της και οδηγεί σε συνωμοσιολογικές κοινωνιολογικές ερμηνείες για το ρόλο της σύγχρονης μουσικής αν σκεφτεί κανείς την έλευση της μουσικής των σκαθαριών που όταν πρωτοεμφανίστηκε δεν απέσπασε το χαρακτηρισμό της καλής μουσικής που η ιστορία της έδωσε τελικά. Και γιατί αυτό; Απλά γιατί ήταν εμπνευσμένη μουσική. Και ο στίχος στη μητρική γλώσσα των δημιουργών της. Ας το αφήσουμε λοιπόν και αυτό το τραγουδάκι να ζήσει τη σύντομη ζωή των εντόμων που έλκονται από το φως χωρίς τις προσωπικές μας αυταπάτες.

Μουσικά Προάστια είπε...

Αυτό που κατάλαβα από το σχόλιό σας είναι ότι το κείμενο σας ενόχλησε από την πρώτη ως την τελευταία λέξη του. Επειδή όμως κάθε πρότασή σας παραπέμπει και σε διαφορετική προβληματική, δεν μπορώ να παρακολουθήσω, ούτε να απαντήσω στην κριτική σας. Σας ενοχλεί που η μουσική είναι "αφόρητα κοινότοπη και καθαρά αντιγραμμένη". Σας ενοχλεί που ο στίχος είναι στα αγγλικά. Σας ενοχλούν οι προσωπικές μου αυταπάτες. Σας ενοχλούν οι "συνομωσιολογικές κοινωνιολογικές ερμηνείες" μου. Και σας ενοχλεί και ο όρος "dance". ΟΚ.