Πιστεύετε στα θαύματα κύριε Χατζιδάκι;

Την Τρίτη 15 Ιουλίου συμπληρώθηκαν δεκαέξι χρόνια από το φευγιό του Μάνου Χατζιδάκι. Και είναι τόσο παρήγορο που πολλοί και καλοί άνθρωποι τον θυμήθηκαν και φέτος. Την Τρίτη ο Χατζιδάκις πέρασε και από τα μέρη μου με έναν εντελώς παράδοξο, θαυματουργό τρόπο.

Ήμουν στο σπίτι των ανιψιών μου και συγύριζα το δωμάτιο του εξάχρονου Διογένη, μαζί με τον πιτσιρίκο που μόλις είχε παραλάβει το απολυτήριο της Α' Δημοτικού. Οι γονείς του έλειπαν στη δουλειά, ο καύσωνας είχε βαρέσει κόκκινο στη γειτονιά της Νέας Σμύρνης, και ένα cd-συλλογή με τραγούδια του Χατζιδάκι, προσφορά της «Καθημερινής» πριν από χρόνια, φάνταζε σαν το μόνο δροσιστικό στη δισκοθήκη των γονιών του. Ο μικρός συμφώνησε ότι θα ήταν καλή ιδέα να ακούσουμε μερικά τραγούδια καθώς βάζαμε αυτοκινητάκια, πλέιμομπίλ, βιβλία, γόμες και ξύστρες σε ράφια και συρτάρια. Στο άκουσμα του πρώτου τραγουδιού, ο πιτσιρίκος τινάχτηκε. Χασάπικο σαράντα. Δεν είπε λέξη, μόνο έκατσε στην καρέκλα και άρχισε να κοιτάζει το φορητό κασετόφωνο.

Έχοντας απηυδήσει από τη ζέστη και την υγρασία, εγώ ούτε άκουγα, ούτε έβλεπα. Σε μια φάση πηγαίνω να πιω νερό. Επιστρέφοντας στο δωμάτιο, είδα το πιο απρόσμενο θέαμα: ο μικρός είχε κολλήσει το αυτί του στο δεξί ηχείο και άκουγε με κλειστά μάτια και ένα αμυδρό χαμόγελο την «Οδό Ονείρων»! Έκατσα στην πόρτα και τον χάζευα. Με το που τελείωσε το τραγούδι, ο μικρός "ξύπνησε", σηκώθηκε, και εγώ μπήκα μέσα σφυρίζοντας αδιάφορα. Αμέσως ζήτησε να μάθει πώς πηγαίνει το cd-player στην αρχή του τραγουδιού. Ύστερα από 6-7 ακροάσεις της «Οδού Ονείρων», του πρότεινα σαλταρισμένος να πάμε στο επόμενο. «Κόλλησε η βελόνα;», θα λέγαμε στην εποχή του πικάπ. Κι όμως, εκείνη την ώρα ο μικρός μου μάθαινε πώς πρέπει να ακούμε μουσική, με κλειστά τα μάτια και με επανάληψη, με τη λαχτάρα και την αγωνία ενός εξάχρονου παιδιού!

Γυρνώντας στο σπίτι μου, μία επίσκεψη στο αφιέρωμα του Bosko για τον Μάνο Χατζιδάκι μου θύμισε την επέτειο του θανάτου του συνθέτη. «Μα την ίδια μέρα;» σκέφτηκα. Ναι, την ίδια μέρα. Το θαύμα είχε γίνει. Όχι θαύμα θεών και αγίων, όχι μελό και σαπουνόπερα και παραμυθάκια για μικροαστικά ρομάντζα, μόνο θαύμα της μουσικής ενός μεγάλου δημιουργού. Θαύμα που αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο ότι ο Χατζιδάκις συνεχίζει να μας αφορά, βασανιστικά, ενστικτώδικα, πρωτόγονα.

Αποχαιρετισμός στον Μάνο Χατζιδάκι λοιπόν, με τον τρόπο του μικρού Διογένη.
ηρ.οικ.

(αρχείο Μάνου Ορφανουδάκη)