Chronographies + Entre Ruidos της Ρωξάνης Χατζηδημητρίου: Μια ακρόαση

Roxani Chatzidimitriou, an award – winning Greek composer and pianist, presents her debut album “Chronographies” that features nine instrumental compositions. Τhese pieces draw inspiration from the synergy of three abstract, non – verbal art forms that move in time: music, contemporary dance and moving images. Through melodic lines, different instrumental colors and contemporary music techniques she creates “drawings” of choreographies and images that narrate a story. The concept of “transition” resides in each piece, as every composition could be seen as a path for self-exploration, a journey into our mind and soul, a reflective process towards a goal for transformation and personal freedom.

released January 19, 2021

Roxani Chatzidimitriou (composition,piano), Porfyris Michalis II (cello), Sergiu Nastasa (violin), Amalia Kountouri (flute), Merkurio Karalis (clarinet), Guido De Flaviis (saxophone).

Σκηνή 1^η (Tempus Fugit): Δεν χρειάζεται κάποια τεράστια αναπόληση για να αισθανθείς τον χρόνο που φεύγει. Υπάρχουν στιγμές που κάθε δευτερόλεπτο βαραίνει σαν αιώνας μέσα σου, ακόμα και το να περάσεις τον δρόμο – αν ας πούμε αυτός ο δρόμος σε οδηγεί επιτέλους σε εκείνην ή σε διώχνει οριστικά από αυτήν. Δεν είναι ο χρόνος ο ιστορικός που φεύγει εδώ, ούτε καν ο χρόνος μιας ή μισής ζωής, παρά μόνο δευτερόλεπτα άπιαστα, αγωνιώδη, μεγάλης έντασης για αυτό που πρόκειται να συμβεί ή για αυτό που συνέβη και δεν πρόκειται, τελεσίδικα, να ξανασυμβεί ποτέ. Τα 20 δευτερόλεπτα σιωπής στο τέλος εξίσου σημαντικά με τα πέντε λεπτά μουσικής που προηγήθηκαν.

Σκηνή 2^η (El Viento): Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου, και το δικό μου σταυροδρόμι βρίσκεται σε ένα παραλιακό χωριουδάκι του Βορρά. Μια γωνία γης που μπαίνει στη θάλασσα, χορταριασμένα ερείπια από κάστρα, και κάπου ανάμεσα δύο σώματα καθισμένα. Κι ένας αέρας που αλλάζει σχήμα σε ό,τι μπορεί να αλλαχθεί, στα κλαδιά των δέντρων, στην υδάτινη επιφάνεια, στις ανθρώπινες φιγούρες που περπατάνε βιαστικά κάπου στο βάθος. Είναι όμως μέτρια η έντασή του, διαχειρίσιμη, σαν το άγγιγμα του φλάουτου – πού είναι η ανεμοθύελλα όταν τη χρειάζεσαι, να κόψει τη γη, να την κάνει νησί ή ακόμα καλύτερα καράβι, να φύγεις στα βαθιά;

Σκηνή 3^η (Desires): Ένα μελαγχολικό πιάνο, νωθρό, βροχερό, διστακτικό. Σιγά-σιγά, η διστακτικότητα μετατρέπεται σε απόφαση, με την πολύτιμη βοήθεια του βιολοντσέλου που εισβάλλει στη σκηνή. Αλλά είναι απόφαση λόγω προσμονής ή λόγω απόγνωσης; Είναι απόφαση για έκθεση σε κίνδυνο, είναι τρωτότητα, είναι επερχόμενη απόρριψη και καταστρόφα. Και κάπως έτσι το Desires ολοκληρώνεται, με την υποψία όμως ότι οι επιθυμίες πίσω του έμειναν ανολοκλήρωτες, μόνο και μόνο για να μετουσιωθούν σε μελωδία.

Σκηνή 4^η (Heart): Δεν είναι για την καρδιά αυτό το κομμάτι, ή τέλος πάντων δεν είναι μόνο για την καρδιά. Είναι για ένα απόγευμα στην άκρη μιας πόλης, για ένα περπάτημα χέρι-χέρι, για ένα βλέμμα που κοιτάει άφωνο την προοπτική μιας ζωής πρωτόγνωρης. Είναι για μια διαφάνεια στην ατμόσφαιρα, για μια και μοναδική κατάσταση σαφήνειας όταν όλα φαντάζουν στη θέση τους, όταν όλα βγάζουν νόημα. Είναι για τη συμπόρευση και την ευγνωμοσύνη, για κάθε βήμα μαζί, για κάθε χτύπο που το συνοδεύει. Μια ματιά στις μακρινές πολυκατοικίες, μια ματιά στη φιγούρα πλάι, και σταδιακά αυτά τα δύο γίνονται ένα, άνθρωπος και αστικό τοπίο. Σαν τις Αόρατες Πόλεις του Καλβίνο όπου κάθε πόλη φέρνει κι από ένα γυναικείο όνομα.

Σκηνή 5^η (Scent of Rain): Περπατάς, νύχτα, αρχίζει το γνώριμο ψιλόβροχο, ανοίγεις την πόρτα και μπαίνεις σε ένα τζαζ κλαμπ πλάι στο ποτάμι. Τα θολωμένα παράθυρα σού μεταφέρουν λίγη από την ομίχλη τους. Το μπαρ είναι πολύβουο, σώματα περνάνε πλάι, δεν κατασταλάζεις εδώ, δεν παγιώνεσαι, εντός κι εκτός ταυτόχρονα. Βγαίνεις έξω εκτεθειμένος, βρέχει στ’ αλήθεια, μα το απλωμένο μπράτσο πλάι σου σε επαναφέρει σε μια οικεία τροχιά, σε έναν ρυθμό αγαπημένο. Μουσική για μια κατάφαση, για μια μικρή νίκη, καθώς στροβιλίζεσαι περπατώντας υπό βροχή γρήγορα, παιχνιδιάρικα, μέσα στην υγρή νύχτα.

Σκηνή 6^η (Choreographing Feelings): Μα χορογραφούνται τα αισθήματα; Μόνο τα σώματα χορογραφούνται, ανεξέλεγκτα, μπερδεμένα, ατίθασα. Σε ένα μικρό δωμάτιο που διαστέλλεται σαν ξεκινάει ο χορός τους, ένα μικρό δωμάτιο που μεγαλώνει σαν το σύμπαν όταν ακούμπησε πάνω του το άγγιγμα της αγάπης και φτιάχτηκε ο κόσμος. Έτσι φτιάχτηκε ο κόσμος, από ένα μικρό δωμάτιο κι από δύο σώματα που έλκονται και απωθούνται και έγιναν πλανήτες και άπειρο όταν ακούμπησε πάνω τους το άγγιγμα της αγάπης. Εν τέλει, έχει δίκιο η συνθέτρια. Δεν χορογραφούνται, τελικά, τα σώματα, αλλά η αγάπη που φύσηξε μέσα τους.

Σκηνή 7^η (Nostalgia): Υπάρχει η νοσταλγία για κάτι που έγινε. Και υπάρχει και η νοσταλγία για ό,τι μπορούσε να γίνει και δεν έγινε. Νοσταλγία όχι δηλαδή για το παρελθόν, αλλά για το μέλλον όπως ξεφύτρωνε σαν πολλαπλή δυνατότητα στο παρελθόν. Εκεί με πάνε αυτά τα πεντέμισι λεπτά, σε μια νοσταλγία για μια στιγμή μέσα στον χρόνο όπου τα ενδεχόμενα ήταν όλα ανοιχτά, για μια στιγμή όπου όλα παίζονταν, δίχως την βαριά κι ασήκωτη σκιά της πραγματικότητας, της φθοράς, της απώλειας.

Σκηνή 8^η (Wave): Τα παλιά επιβατικά πλοία στο Αιγαίο είχαν ένα περβάζι κάτω από τη γέφυρα όπου μπορούσες να πας και να αράξεις και να βγει το πλοίο από το λιμάνι και να έρθει μια παρέα από τη Βόρεια Ευρώπη δίπλα σου και να βλέπεις το κύμα και να μπαίνει ενδιάμεσα το προφίλ ενός προσώπου που κοιτάει το κύμα και εσύ να κοιτάς μια το κύμα και μια το πρόσωπο και το κύμα να δυναμώνει καθώς το πλοίο ξεμακραίνει στα ανοιχτά και να έρχεται η στιγμή που να πρέπει να αποφασίσεις με ποιο θα πας και ποιο θα αφήσεις, το άγνωστο πρόσωπο ή το κύμα, κουβέντα ή σιωπή. Και μπορεί τώρα να μην θυμάμαι τι διάλεξα αλλά δεν έχει και καμία σημασία καθώς η μουσική δεν αφήνει πολλά περιθώρια, έχει ήδη κάνει την επιλογή της – παρά τον τίτλο της, ζητάει απαιτητικά τη γνωριμία.

Σκηνή 9^η (Dancing with A Dream): Πόσο θαυμάζω τα όμορφα όνειρα, τα γαλήνια, τα παραμυθένια. Δεν τα είχα ποτέ μου, παρά μόνο σαν μια υποψία, σαν μια αφετηρία ελάχιστης διάρκειας, σαν μερικά δευτερόλεπτα νηνεμίας πριν την καταιγίδα, πριν δηλαδή η τρυφερή ιστορία του ονείρου μετατραπεί σε εφιάλτη. Ποτέ μου δεν κατάλαβα πώς γίνεται να πέφτω να κοιμηθώ με μια όμορφη εικόνα στο νου, μια χαμογελαστή συνάντηση, μια γοητευτική πλάτη, και να καταλήγω σε ένα αεροδρόμιο όπου δεν προλαβαίνεις ποτέ την πτήση σου κι αν την προλάβεις και φτάσεις στον προορισμό σου δεν βρίσκεις ποτέ σου το διαβατήριο και σε βάζουν στην επόμενη πτήση της επιστροφής. Να, κι εδώ το ίδιο, ωραίοι χρωματιστοί χαρταετοί πετάνε στο κομμάτι αλλά εγώ ως συνήθως ονειρεύομαι την πτώση τους και τη συντριβή τους.

Σκηνή 10^η (Entre Ruidos): Δεν ξέρω ποιος δημιούργησε ποιον, οι μουσικές τις ιστορίες ή οι ιστορίες τις μουσικές, γιατί όσο περισσότερο ακούω τόσο περισσότερο μου γεννιέται μια τρομακτική υποψία στο νου: ότι δεν μου θυμίζει η μουσική κάτι που έζησα αλλά ότι αυτό που ζω αρχίζει να μου θυμίζει τη μουσική. Να ζεις, δηλαδή, όπως επιτάσσει η μελωδία, να καθορίζει η μουσική τη ζωή και όχι η ζωή τη μουσική. Αυτή είναι η πανίσχυρη έλξη της μουσικής της Ρωξάνης Χατζηδημητρίου – δεν επιστρέφει στη ζωή αλλά σε αναγκάζει η ζωή να επιστρέφει στη μουσική, μιλάμε για τέτοια τέλεια αποδιοργάνωση, για εκ νέου ορισμό των πραγμάτων, όπου δεν ξέρεις εν τέλει αν αυτό που ακούς είναι το σάουντρακ αυτού που βιώνεις ή αν αυτό που βιώνεις είναι απλά το βίντεο-κλιπ αυτού που ακούς.

Ηρακλής Οικονόμου