Όχι άλλο Νταλάρα, Πάριο κι Αλεξίου.
Θέμα πρώτον: καινούργιος δίσκος του Γιώργου Νταλάρα ("Γι' αυτό υπάρχουνε οι φίλοι"). Θέμα δεύτερον: καινούργιος δίσκος του Γιάννη Πάριου ("Συμπέρασμα ένα"). Θέμα τρίτον: καινούργιος δίσκος της Χάρις Αλεξίου ("Η αγάπη θα σε βρει όπου και να 'σαι").
«Ποιο είναι το ζήτημα; Γιατί να μη βγάλουν ο Νταλάρας κι η Αλεξίου δίσκο;» θα ρωτήσετε. Το ζήτημα είναι ότι εδώ και σαράντα χρόνια, τα ίδια και τα ίδια άτομα επιμένουν να απασχολούν το σύνολο της καλλιτεχνικής επικαιρότητας και να διεκδικούν το σύνολο της δόξας και της πίτας του ελληνικού τραγουδιού. Και έχουν παγιωθεί σε τέτοιο βαθμό οι της παλαιάς φρουράς ώστε έχουν γίνει πλέον μέτρο σύγκρισης των πάντων, ορίζοντας ασφυκτικά τους όρους και τα κριτήρια του παιχνιδιού. Και του τραγουδιού, κάθε τραγουδιού. Πολιτικό τραγούδι, λέει, γράφει η Αλεξίου. Και επιστρατεύονται κοινές συνεντεύξεις με τους διευθυντές της ΕΡΑ2 και του Μελωδία για να πειστούμε. Μεγαλύτερος, λέει, ερμηνευτής του ρεμπέτικου τραγουδιού ο Νταλάρας. Και επιστρατεύεται το Μέγαρο κάθε χρόνο, για να πειστούμε. Αν δύο τόσο μεγάλοι πυλώνες όπως το πολιτικό τραγούδι και το ρεμπέτικο τραγούδι έχουν καταληφθεί «και με τη βούλα», τότε σίγουρα το ζήτημα της «παλιάς φρουράς» δεν είναι απλά θέμα φιλολογικής σημασίας.
Διάβασα οργισμένα άρθρα κατά της απάντησης της Μόνικας στη Δήμητρα Γαλάνη, όταν η τελευταία την αναζήτησε για να της προτείνει να συνεργαστούν. «Ναι, ειδικά αυτή έχει φρικάρει! Παίρνει συνέχεια τηλέφωνο και της λένε πως δεν είμαι διαθέσιμη και τσαντίζεται» φέρεται να είπε η νεαρά τραγουδοποιός αναφερόμενη στη Γαλάνη. Χίλια δίκια της δίνω της Μόνικας, κι ας μη συμφωνώ με την ορολογία της. Αντί να την κατακεραυνώνουμε, ας αναρωτηθούμε μέχρι πότε θα επιτρέπουμε στα κατεστημένα ονόματα να βρίσκουν σωσίβιο πλάι στα ανερχόμενα αστέρια. Φτάνει! Όχι άλλες φιλικές συμμετοχές, όχι άλλες κηδεμονίες.
Οι τρόποι της παλιάς φρουράς είναι ενδεικτικοί του πανικού της. Η Τάνια Τσανακλίδου αποκάλεσε τον καλό συνάδελφο Αντώνη Μποσκοΐτη «κομπλεξικό», «συμπλεγματικό» και «κάτι σαν το Χίτλερ» σε κουβέντα της με τη Μαργαρίτα Μυτιληναίου, επειδή τόλμησε αυτός να γράψει μια όχι και τόσο υμνητική κριτική για τον τελευταίο της δίσκο. Αξιότερη λόγου ήταν όμως η προσπάθεια της ραδιοφωνικής παραγωγού να κατακεραυνώσει τον συνάδελφό της! Το λάβαμε το μήνυμα: δεν επιτρέπεται καμία παρέκκλιση, καμία φυγή απ’ το κοπάδι, κανένα σπάσιμο της συναίνεσης. Ολόκληρες μουσικές ιστοσελίδες και περιοδικά επιστρατεύονται υπέρ βωμών και εστιών, δηλαδή υπέρ της παρουσίασης του νέου δίσκου του Νταλάρα από το στάδιο της σύλληψης του πρώτου τραγουδιού μέχρι το στάδιο πώλησης του νιοστού αντιτύπου. Ταυτόχρονα, η κριτική δεν τολμά να γράψει το αυτονόητο, ότι δηλαδή ο τελευταίος δίσκος του Νταλάρα είναι μέτριος, και εστιάζει σε εντελώς εξω-μουσικά κριτήρια που σχετίζονται με την τελειομανία και τον επαγγελματισμό του καλού μας τραγουδιστή. Αναμφισβήτητες αυτές οι αρετές του Νταλάρα. Δυστυχώς όμως, η τελειομανία και ο επαγγελματισμός του ερμηνευτή ποτέ δεν μπόρεσαν να υποκαταστήσουν την έλλειψη έμπνευσης των δημιουργών.
Με δεδομένη αυτή την έλλειψη, γιατί δεν διαβάζουμε για την Αναστασία Μουτσάτσου; Για την Καλλιόπη Βέττα; Για τη Σοφία Παπάζογλου; Για τη Λιζέττα Καλημέρη; Για τη Γιώτα Νέγκα; Για φωνές που βρίσκονται στην ακμή της καριέρας τους; Τα ονόματα είναι ενδεικτικά, προσθέστε εσείς τα δικά σας. Γιατί κάνουν όλοι κριτική στη Μελίνα Ασλανίδου για κάποιες ατυχείς επιλογές της, και δεν μιλά κανείς για τις ατυχείς επιλογές της Αλεξίου που κρατάνε δυο δεκαετίες; Γιατί κάποιοι παραπονιούνται που μιλάμε, δήθεν, πολύ για τη Νατάσα Μποφίλιου; Είναι μήπως αμαρτία να υποδέχεσαι μια μεγάλη φωνή που τολμά να είναι ηλικίας κάτω των τριάντα; Γιατί η Αρετή Κετιμέ έπρεπε να έχει μπάρμπα στην Κορώνη για να βγάλει - επιτέλους!!! - προσωπικό δίσκο; Ως πότε θα κάνει ο Γεράσιμος Ανδρεάτος δεύτερη φωνή στον Νταλάρα στο Μέγαρο; Και σε ποια ηλικία θα πρέπει να φτάσει ο Ανδρεάτος για να ανοίξει το Μέγαρο μόνο γι’ αυτόν; Γιατί ξεχάσαμε την παθιασμένη ερμηνεία του Παντελή Θεοχαρίδη στη «Μικρή Πατρίδα» και γιατί χρειάστηκε ο Νταλάρας για να κάνει γνωστό το τραγούδι; Γιατί δεν ακούω λέξη για τον Κώστα Μάντζιο την ώρα που ο Νταλάρας διασκευάζει το «Απόψε γίνε», τραγούδι που ο Μάντζιος έκανε γνωστό; Και ενώ οι παλαιοί μένουν στο απυρόβλητο, οι νεότεροι λαμβάνουν τα βέλη της κριτικής. Γιατί τόση δυσαρέσκεια επειδή η φωνή του Χαρούλη μοιάζει με του Ξυλούρη; Μας περισσεύει δηλαδή;
Τελικά, ο Πάριος, αν και ως προς τα προσωπικά μουσικά μου ακούσματα βρίσκεται μακρύτερα από τους υπόλοιπους της μαγικής τριάδας του Πανούση, αν και ο ίδιος αδίκησε βάναυσα με το ρεπερτόριό του τη φωνή του, μου είναι ο πιο συμπαθής και με την πιο αξιοπρεπή στάση. Δεν τον ακούσαμε σε κοινές συνεντεύξεις της ελληνικής ραδιοφωνίας, δεν βγήκε σε εξώφυλλα του χώρου, δεν μας σερβιρίστηκε με κουταλάκι του γλυκού επιχρυσωμένο και έντεχνο. Σε σχέση με τους άλλους δύο, είναι αυτός που αδίκησε τον εαυτό του και την καριέρα του κάνοντας λάθος επιλογές, ούτε συζήτηση. Αλλά ξέρει που ανήκει και δεν διεκδικεί χώρο μεγαλύτερο από αυτόν που αρμόζει στην τωρινή καλλιτεχνική του δράση. Και ας τρελαίνονται κάποιοι που έβγαλε το νέο cd του από μια εφημερίδα. Γιατί; Πιο πολύ τρελαίνομαι που βρέθηκαν 200.000 να την αγοράσουν…
Είναι υποχρέωση κάθε προβληματισμού να προτείνει και λύσεις. Ιδού μία: άμεση απόσυρση της παλιάς φρουράς μέσω ανοιγμάτων. Τονίζω, μέσω ανοιγμάτων, όχι μέσω διαταγμάτων. Ανοίξτε τα παράθυρα (δηλαδή τις σελίδες των περιοδικών, τα στούντιο, τις ραδιοφωνικές εκπομπές) στο νέο αίμα, σε νέους ερμηνευτές. Δεν γίνεται να ακούμε τα ίδια ονόματα εδώ και σαράντα χρόνια. Ακόμα και οι Beatles δεν μεσουράνησαν για πάνω από μια δεκαετία. Ακόμα και ο Καζαντζίδης, η φωνή των φωνών, τραγούδησε ουσιαστικά για 15-20 χρόνια και μετά τέλος. Προστατέψτε τις μεγάλες μας αγάπες από τη φθορά της έκθεσης και από τον φασισμό του «φρέσκου» και «νέου» ήχου. Η ιστορία κρίνει κάθε μεγάλη προσωπικότητα από το τέλος της, και επιτέλους πρέπει όλοι αυτοί που κόπτονται για τον Νταλάρα και την Αλεξίου να τους δείξουν τον αξιοπρεπέστερο δρόμο για τη δύση της καλλιτεχνικής τους καριέρας, όσο σκληρό κι αν ακούγεται αυτό. Δεν είναι έκφραση αγάπης το να συντηρείς εγωπάθειες και ανασφάλειες μέσω της κολακείας. Θεωρώ μεγαλύτερη έκφραση αγάπης το παρόν - κακογραμμένο και βιαστικό ίσως - σημείωμα, παρά τις φασόν υμνολογίες που διαβάζω για τους νέους δίσκους της "Χαρούλας" και του "Γιώργου".
Και όχι, η μπάλα δεν πρέπει να πάρει μόνο τους ερμηνευτές αλλά και τους δημιουργούς. Ας συμβιβαστούμε επιτέλους με την ιδέα ότι ο Σαββόπουλος ίσως και να τελείωσε δημιουργικά, όπως και ο Ξαρχάκος, όπως και ο Μαρκόπουλος. Δεν γίνεται η μουσική ανασκόπηση του 2009 να ξεκινάει με όρους περίπου ως εξής: «άσχημο το 2009, και πώς να μην είναι εφόσον δεν έβγαλε ακόμα δίσκο ο Μούτσης». Αν είναι δυνατόν, να περιμένουμε από τον - τεράστιο, ούτε συζήτηση - Μούτση να σώσει το ελληνικό τραγούδι.
Πίσω στο θέμα μας. Δεν γίνεται να βρίσκεις τις προθήκες του Metropolis στρωμένες με δεκάδες αντίτυπα του νέου δίσκου της Αλεξίου, και να μη βρίσκεις πρώτο τραπέζι πίστα το «Φαγιούμ» του Νεοκλή Νεοφυτίδη ή τον Homo Logotypus της Δανάης Παναγιωτοπούλου. Δεν γίνεται να αγκομαχούν ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης με τη Μαρία Παπαγεωργίου για να εκδώσουν δίσκο και άλλοι να βγάζουν δίσκους-εργολαβία κάθε χρόνο. Δεν γίνεται, τέλος, να δηλώνει ο Μητσιάς σε συνεντεύξεις και δελτία τύπου ότι εξέδωσε δίσκο για να βοηθήσει τους νέους δημιουργούς, και να μην επισημαίνει κανένας πώς οι νέοι δημιουργοί βοηθάνε αυτόν! Χάρη τους κάνει, δηλαδή; Πηγαίνοντας πέρα από το «χάσμα των γενεών» και μιλώντας και για τους παλαιότερους, δεν είναι δυνατόν να βγάζει η Μαρίζα Κωχ δίσκο - και τι δίσκο, δισκάρα! - και να περνάει στα ψιλά, απλά και μόνο επειδή δεν έχουμε άλλες σελίδες, άλλες εκπομπές, άλλες προθήκες διαθέσιμες. Τόσο απλά! Και πώς να έχουμε; Στατιστικά δείτε το: ο χρόνος έχει δώδεκα μήνες. Αν τον ένα μήνα ασχολούμαστε με τον νέο δίσκο του Νταλάρα, τον άλλο μήνα με τον νέο δίσκο του Πάριου, τον άλλο μήνα με τον νέο δίσκο της Αλεξίου, τον άλλο μήνα με τον νέο δίσκο της Τσανακλίδου, τον άλλο μήνα με τον νέο δίσκο της Γαλάνη, τον άλλο μήνα με τον νέο δίσκο του Μητροπάνου - δεν χρειάζεται να υπενθυμίσουμε σε ανθρώπινο επίπεδο πόσο πολύ χαιρόμαστε που ο μεγάλος μας τραγουδιστής είναι πλέον καλά στην υγεία του - τον άλλο μήνα με τον νέο δίσκο της Πρωτοψάλτη, τον άλλον μήνα με τον νέο δίσκο του Μητσιά, τότε πολύ απλά …κλείσαμε για όλη τη χρονιά.
«Δηλαδή», θα ρωτήσετε, «για όλα τα κακά φταίνε οι μεγάλοι τραγουδιστές του ελληνικού πενταγράμμου;». Όχι, δεν φταίνε για όλα. Φταίνε όμως για αρκετά. Φταίνε που έβαλαν τη σφραγίδα τους στη μανία των ζωντανών ηχογραφήσεων, η οποία μανία κατακρεούργησε μια και καλή το μουσικό έργο ως αδιαίρετη καλλιτεχνική αξία. Πόσες φορές θα εμφανιστεί στο Ηρώδειο ο Μητσιάς; Πόσες ζωντανές ηχογραφήσεις με τα ίδια τραγούδια θα βγάλει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου; Πόσοι Κεραμικοί, πόσα Μετρό και πόσοι Ζυγοί θα κληθούν «από καρδιάς» για να μπαλώσουν τις τρύπες της έλλειψης δημιουργίας; Φταίνε επίσης που, μέσα στην αγωνία τους να μείνουν στην επιφάνεια, προσέδωσαν κύρος σε περιπτώσεις όπως αυτή του καθ’ όλα συμπαθούς Μιχάλη Χατζηγιάννη και των αισθητικά συνοδοιπόρων του. Μας δίνει τραγούδια ο Μιχάλης; Τον υμνούμε και το ρίχνουμε στον «φρέσκο ήχο». Δεν μας δίνει; Τότε στρεφόμαστε στο «ποιοτικό». Συνήθως κάνουμε και τα δύο, μια εδώ και μια εκεί. Στην προσπάθεια να βρεθεί ένα τραγούδι της προκοπής, επιστρατεύονται μέχρι και επανεκτελέσεις τραγουδιών ηλικίας τριών δεκαετιών και βάλε, μέχρι και ανέκδοτα τραγούδια από τα συρτάρια μεγάλων ποιητών. Ο τελευταίος δίσκος του Νταλάρα περιέχει ένα τραγούδι που είχε μείνει απ’ έξω από το «Ρεμπέτικο» του Ξαρχάκου. Αποσιωπώ τις εύλογες απορίες μου, π.χ. γιατί να βγει ένα τραγούδι που οι συντελεστές του είχαν παλαιότερα «κόψει», όπως επίσης γιατί να κληρονομεί και το «Ρεμπέτικο» ο Νταλάρας, όταν υπάρχουν ακόμα η Σωτηρία Λεονάρδου και ο Νίκος Δημητράτος - να 'ναι πάντα καλά και οι δυο τους. Το κρίσιμο ερώτημα είναι άλλο: Για πόσο καιρό ακόμα θα τρώμε από τα έτοιμα;
Τέλος, δεν γίνεται τη σεζόν 2009-2010 να καταλαμβάνεται ο μεγαλύτερος συναυλιακός χώρος της Αθήνας - ναι, στο Παλλάς αναφέρομαι - από τον Σαββόπουλο και την Αλεξίου, και κάποιοι άλλοι να παίζουν σε σκηνές των 100 ατόμων. Πώς θα βγει το καινούργιο όταν έχουμε μάθει όλοι μας σε μια λογική ρετρό και αναπόλησης; Θα μου πεις, μπορεί να γεμίσει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου το Παλλάς; Μπορεί να το γεμίσει η Μποφίλιου; Ξέρω ’γω; Δοκίμασε εσύ, και βλέπουμε. Μήπως ήξερε κανείς από πριν αν ο Νταλάρας θα γινόταν Νταλάρας; Κι όμως, από την πρώτη στιγμή του δόθηκε η δυνατότητα να κάνει προσωπικό δίσκο, του δόθηκε ενθάρρυνση, του δόθηκε αυτονομία, του δόθηκε γήπεδο.
Φυσικά κανείς δεν μπορεί - και δεν πρέπει - να απαγορεύσει στην παλιά φρουρά να βιοπορίζεται από την τέχνη της. Υπήρξαν οι καλύτεροι, ούτε συζήτηση. Και αγαπήθηκαν παλλαϊκά, ούτε συζήτηση επίσης. Έφτασαν εκεί που έφτασαν με την αξία τους, με το μεγαλείο της φωνής τους, με τη φλόγα της τέχνης τους. Τροφοδότησαν τα όνειρα και τα πάθη ενός λαού για τέσσερις δεκαετίες. Όμως, είναι πια καιρός να καταλάβουν ότι δεν μπορεί να διεκδικούν, ούτε να απολαμβάνουν a priori τη σημερινή τους παντοκρατορία. Ας πάρουμε το αγγλοσαξονικό παράδειγμα. Κανένας δεν είπε να μη βγάλει δίσκο η Joan Baez. Όμως ένα υγιές μουσικό σύστημα δεν κάνει αυτή την κίνηση σημαία όλης της χρονιάς παρά της δίνει τη σημασία που αναλογεί σε μια μεγάλη καλλιτέχνιδα, η οποία βρίσκεται στη δύση της καριέρας της. Το ίδιο και ο Bob Dylan, θα βγάλει τον δίσκο του αλλά δεν θα δείτε μια χώρα ολόκληρη να τρέχει από πίσω του. Δεν θα τον δείτε, με άλλα λόγια, να βγαίνει εξώφυλλο στο ίδιο αγγλοσαξονικό περιοδικό λαϊκής μουσικής τρεις φορές το χρόνο, όπως ο Νταλάρας στην Ελλάδα.
Αν ένας εξωγήινος που επισκέφθηκε την Ελλάδα το 1975, ξαναέκανε μια βόλτα σήμερα, θα έτριβε τα μάτια του: Νταλάρας, Πάριος, Αλεξίου, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Είμαι σίγουρος ότι θα προβληματιζόταν, και δεν θα χρειαζόταν να ξέρει τον - ομώνυμο με τον τίτλο του άρθρου - στίχο του Τζίμη Πανούση για να το κάνει αυτό. Τώρα, γιατί θα προβληματιζόταν ο εξωγήινος και δεν προβληματιζόμαστε εμείς, αυτό είναι ένα ζήτημα που ανάγεται στο χώρο της πολιτικής οικονομίας, της κοινωνιολογίας της τέχνης, και της κοινωνικής ψυχολογίας. Ίσως και της αστρονομίας, δηλαδή, αν μιλάμε για φιλότεχνο εξωγήινο.
ηρ.οικ.
117 σχόλια:
Γεννημένος το 1977, μουσικά μεγαλωμένος με Νταλάρα και Αλεξίου και λιγότερο με Πάριο, δεν μπορώ να παρά να συμφωνήσω με το πνεύμα της ανάλυσής σου: με πόνο καρδιάς οφείλω να ομολογήσω πως είναι ό,τι πιο νηφάλιο και δίκαιο έχει γραφτεί για το θέμα αυτό, παρότι είμαι ελαφρώς πιο επιεικής με τα ίδια τα πρόσωπα των τραγουδιστών και πιο αυστηρός με τον εσμό όλων αυτών που αποτελούν το "μουσικό σύστημα" εν Ελλάδι και επιδίδονται σε μια άνευ όρων σχεδόν ανακύκλωση...
Θα ήταν πραγματικά ευχής έργον οι καλοί αυτοί ερμηνευτές όχι μόνο να διαβάσουν όσα γράφεις, αλλά και να επιχειρήσουν να δώσουν τις δικές τους απαντήσεις. Ίσως θα έπρεπε να ενημερωθούν για το κείμενο, το οποίο είναι γραμμένο με αγάπη και για το ελληνικό τραγούδι αλλά και για τους ίδιους...
Το μόνο άκυρο που διάβασα πιο πάνω, είναι η φράση "ατυχείς επιλογές της Αλεξίου που κρατάνε 2 δεκαετίες". Αντικειμενικά άκυρο αφού η Αλεξίου μένει από το 1992 στην κορυφή χάρι στο σύγχρονο ήχο του Δι'Ευχών και τις μπαλάντες της Νεφέλης88 και αυτοί οι σταθμοί είναι πια ορόσημα της Αλεξίου όπως και οι συνεργασίες της με Λοΐζο, Θ.Μικρούτσικο και λαϊκούς του '70. Το ύφος της Αλεξίου στο Νεφέλη ήρθε σύγχρονα με το ύφος των Πυξ Λαξ, ενός νεανικού δηλαδή, τότε, συγκροτήματος. Εάν δεν είχαν συμβεί τα Δι'Ευχών και Νεφέλη, η Αλεξίου θα ήταν Μοσχολιού-Νο2 (ή Μαρινέλλα-Νο2) και η κορυφή της θα είχε τελειώσει στα 45 της χρόνια, στα μέσα δηλαδή του '90. Για να εξηγηθώ: τεράστιες φωνές οι Μοσχολιού και Μαρινέλλα αλλά από το 1990 δεν τις θυμάμαι ποτέ στην κορυφή με νέα δουλειά (=παραγωγή) παρά μόνο με ανά-παραγωγή. Ενδεικτικά, το 1990: Μοσχολιού 47 ετών και Μαρινέλλα 52. Τώρα εάν θεωρούμε άχρηστες δουλειές τις Δι'Ευχών και Νεφέλη και θεωρούμε ότι και στα 45 της νά'φευγε από την κορυφή η Αλεξίου, το ίδιο θά'τανε κι ό,τι έδωσε τό'χε δώσει ως το 1990, ok, αλλά αλλάζει από τη βάση η κουβέντα.
Πάμε στα σοβαρά τώρα: Είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟ θέμα αυτό που θίγεις, τόσο πολύ ώστε να το κρίνει ο Ιστορικός μετά από 10ετίες. Προς την κατεύθυνση τη δική σου κινείται η απορία μου:
"Όταν το 1970-75 οι μόλις 20-25χρονοι (!) Νταλάρας, Αλεξίου έμπαιναν - ή κάποιοι τους έβαζαν - μπροστάρηδες στο μεταπολιτευτικό τραγούδι σε όλα τα επίπεδα (ερμηνευτικό, εκπροσωπευτικό, σταρικό), γιατί και πώς η προηγούμενη γενιά δεν τους καπέλωσε" ???
Αυτό είναι ΤΟ ερώτημα και όχι γιατί η Μποφίλιου ή η Νέγκα δεν βγαίνουν στην κορυφή. Για το τελευταίο η απάντηση παραπέμπεται στο ερώτημα: Παράγουν τραγούδια ή λένε της Αλεξίου μόνο? Οι Νταλάρας, Αλεξίου το '70 δεν έλεγαν μόνο Καζαντζίδη, Χιώτη ή ξεχασμένα προπολεμικά ρεμπέτικα αλλά παρήγαγαν ΝΕΕΣ δουλειές με σύγχρονους της εποχής του '70 συνθέτες. Μήπως λοιπόν υποβαθμίζονται σκοπίμως οι συνθέτες με τους οποίους συνεργάζονται οι Μποφίλιου, Νέγκα κλπ??
Πάμε στο δικό μου ερώτημα, λοιπόν:
"Η προηγούμενη γενιά των Νταλάρα, Αλεξίου, Πάριου, γιατί δεν καπέλωσε τους τελευταίους"???
Δεν μπορούσε?
Δεν ήθελε, διότι ήταν γενναιόδωρη?
Ήταν στο περιθώριο πχ πολιτικά?
Κάτι άλλο?
Αλήθεια, τι συνέβη και δεν είχαμε μέχρι το (ας πούμε) 1990 μπροστάρηδες τους Μπιθικώτση αντί Νταλάρα και Φαραντούρη αντί Αλεξίου??? Μπιθικώτσης και Φαραντούρη, διότι ήταν τεράστια ονόματα από την προδικτατορική κιόλας περίοδο. Ήταν και στο πολιτικό τραγούδι δηλ. μέσα στη μόδα.. Τι δεν τους πήγε?
Γιατί εν έτει 1983 η 33χρονη Αλεξίου ήταν η πρόεδρος της πανελλήνιας ομοσπονδίας τραγουδιστών - ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων - και όχι οι προηγούμενης γενιάς Μπιθικώτσης, η Μ.Λίντα, η Μαρινέλλα, ο Γιάννης Καλαντζής??
Γιατί οι Νταλάρας - Αλεξίου - Γαλάνη επέζησαν της δικαστικής κόντρας με Μίκη Θεοδωράκη, Μάνο Χατζηδάκη και μάλιστα μετέπειτα συνεργάστηκαν??
Η απάντηση στο "τι ή ποιοι έβαλαν τους Νταλάρα, Αλεξίου, Πάριο κλπ μπροστάρηδες το 1970-75" χρειάζεται ώστε να αναζητηθεί γιατί δεν έγινε ανάλογη πολυεπίπεδη διαδοχή αυτών με τους Κότσιρα, Μπάση, Αλκίνοο κλπ πχ τη δεκαετία του 90 ή του 2000?? Ο Αλκίνοος είναι ήδη 41, όσο ήταν ο Νταλάρας το 1990! Η δε φωνάρα Ζωή Παπαδοπούλου νομίζω ότι είναι ήδη 30, όσο ηταν η Αλεξίου το 1980!
Τι φταίει?
Απαντήσεις ??????????????
Μάλλον ο ιστορικός θα κληθεί να απαντήσει........
ΥΓ: Ο Πάριος μέχρι και στην πολυδάπανη εκπομπή του Σπύρου Παπδόπουλου βγήκε (2 φορές παίχτηκε) και βγήκε και σε κυριακάτικη εφημερίδα το CD του. Δηλαδή 2 εύκολες λύσεις. Δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό είναι πιο αξιοπρεπές από το να βγεις σε κοινή συνέντευξη στο ξεγραμμένο από τον πολύ κόσμο ραδιόφωνο.
>o Καζαντζίδης, η φωνή των φωνών, τραγούδησε ουσιαστικά για 15-20 χρόνια και μετά τέλος.<
Σωστό διότι ο Καζαντζίδης δεν άλλαξε στυλ τραγουδιού, δεν εκσυγχρονίστηκε για να μείνει στην κορυφή. Ούτε videoclip δεν καταδέχτηκε να κάνει. Πχ ο Νταλάρας είπε τα latin και αυτός ήταν 1 από τους 2 πιο πετυχημένους του δίσκους.
Το θέμα είναι "αν μένοντας 40 και όχι 20 χρόνια στην κορυφή (εξυπακούεται μέσω διαφορετικών μουσικών στυλ διότι αλλιώς η πτώση έρχεται στα 15-20 χρόνια) έχεις να προσφέρεις κάτι που οι άλλοι δεν το κάνουν".
Εύγε Ηρακλή. Προσυπογράφω μέχρι κεραίας. Κάτι είχα πει πριν μερικά post περί κατεστημένου και Μόνικας... Η μόνη διαφωνία μου όσα γράφεις είναι ότι το κατεστημένο δεν εξαντλείται στους δεινοσαύρους που ανέφερες αλλά επεκτείνεται και σε νεότερα "δεινοσαυράκια"...
Όχι ότι έχεις και τελείως άδικο, αλλά εμένα ο τρόπος που τα λες μόνο νηφάλιος δε μου φαίνεται.
Όσο για το γιατί οι άνθρωποι αυτοί μένουν 40 χρόνια στην πρώτη γραμμή, η απάντηση νομίζω ότι είναι πολύ απλή. Γιατί κανείς από όσους ήρθαν μετά από αυτούς δεν είχε εξίσου ισχυρό σήμα. Πόσα είναι πια τα μεγάλα τραγούδια που είπε η Μουτσάτσου; Πόσο επικοινωνιακή είναι πια η Νέγκα; Θέλω να πω, καλές και χρυσές οι κοπέλες που αναφέρεις αλλά αν δε μπόρεσαν ποτέ να αποτελέσουν διάδοχη κατάσταση στο ελληνικό τραγούδι, μάλλον οι ίδιες φταίνε. Δε χρειάζεται να κατηγορούμε πάντα τα συμφέροντα και τις διαπλοκές (όχι ότι δεν υπάρχουν, αλλά σε μια τόσο μικρή αγορά επί της ουσίας είναι ανίσχυρα - ότι αξίζει να μαθευτεί, μαθαίνεται). Αν του Ανδρεάτου δεν του αρέσει να κάνει δεύτερες στο Νταλάρα, ας μην πάει στο Μέγαρο να του κάνει δεύτερες. Για να πηγαίνει, κάτι κερδίζει. Και δε νομίζω ότι ο επιχειρηματίας του Παλλάς, πχ, έχει καμιά υποχρέωση να βγάλει το νέο αίμα. Επιχειρηματίας είναι. Έχω βαρεθεί να ακούω τη Μποφίλιου (που καλή φωνή μπορεί να έχει, αλλά ως ερμηνεύτρια είναι απλά απαράδεκτη - τουλάχιστον στα live), το Μπαλάφα και ένα σωρό άλλους να λένε "Να φύγουν πια οι εξηντάρηδες. Πόσο θέλουν να μείνουν στην κορυφή;" Μα να κάνουν οι άλλοι στην άκρη για να περάσουν αυτοί; Αν μπορούν ας τους κάνουν στην άκρη και ας περάσουν. Αν το υλικό τους άξιζε τον κόπο και αφορούσε πολύ κόσμο θα ήταν ήδη στην πρώτη γραμμή. Αλλά δεν αφορά τον κόσμο. Στις υπερεπιτυχημένες και καλά παραστάσεις της Μποφίλιου (μια φορά την εβδομάδα σε ένα μικρό μαγαζί), για τις οποίες μας έχουν επίσης πρήξει τουλάχιστον όσο και για τις κυκλοφορίες των δίσκων της τριάδας, συνολικά μέσα σε όλους αυτούς τους μήνες πήγε λιγότερος κόσμος από τον κόσμο που πηγαίνει ένα Σαββατοκύριακο στη Βίσση - κι αυτή της γενιάς της Αλεξίου και του Νταλάρα. Μόνο που εκεί, στην άλλη πλευρά του τραγουδιού, μόνο αυτή επέζησε από τη γενιά της. Γιατί άραγε; Εκεί δεν υπάρχουν συμφέροντα; Εκεί είναι πιο τολμηροί οι επιχειρηματίες και ρισκάρουν και δε θέλουν δοκιμασμένες λύσεις; Αν ο Βέρτης και ο Οικονομόπουλος κάνουν στην πλευρά αυτή τις επιτυχίες και όχι οι άνθρωποι που τις κάναν το 70 και το 80, είναι - προφανώς - γιατί ο Βέρτης και ο Οικονομόπουλος (κι ο κάθε Οικονομόπουλος) είχαν πιο ισχυρό σήμα ή μεγαλύτερη αμεσότητα ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Πάντως κάτι είχαν και τράβηξαν τον κόσμο πάνω τους.
Για την ιστορία, τον Νταλάρα δεν τον αντέχω, Πάριο δεν άκουσα ποτέ, και η Αλεξίου είναι η μοναδική από την "παρέα" που βρίσκω ενδιαφέρουσα(Θεωρείς στ' αλήθεια λανθασμένες επιλογές την "Οδό Νεφέλης" και το "Δι' ευχών"; Θα τρελαθώ!). Αυτά. Κι εδώ στα Μουσικά Προάστια, μπορείς να αφήσεις λίγο στην άκρη και τη Μποφίλιου και την Αλεξίου, κι όλους τους παραπάνω, και να ακούσεις πράγματα πραγματικά καινούρια. Τους Your Hand In Mine, το Νικήτα Κλιντ, τους My Wet Calvin. Όχι τραγουδιστές που αναμασούν ότι η γενιά του 70 έκανε πριν από σαράντα χρόνια.
Προφανώς και δεν θεωρώ την "Οδό Νεφέλης '88" λανθασμένη επιλογή. Από που συνάγεται κάτι τέτοιο; Απλά, η "Οδός Νεφέλης '88" βγήκε το 1995. Έχουν μεσολαβήσει 15 χρόνια από τότε. ΟΚ, σωστό, άλλο "δύο δεκαετίες" και άλλο "15 χρόνια". Το πνεύμα του επιχειρήματος πάντως δεν αλλάζει. Το επιχείρημα δεν λέει ότι τα μεγάλα ονόματα δεν έχουν ερμηνεύσει πρόσφατα ή δεν ερμηνεύουν τώρα καλά τραγούδια (ή δεν θα ερμηνεύσουν και στο μέλλον καλά τραγούδια). Λέει απλά ότι η παρουσία τους, το αποτύπωμά τους, η σκιά τους σε ΜΜΕ και στο συνολικό σύστημα παραγωγής και διανομής ελληνικής μουσικής είναι δυσανάλογα μεγαλύτερη του τρέχοντος έργου, με συνέπειες σημαντικές για το σύνολο αυτής της παραγωγής.
Οι υπόλοιπες απαντήσεις στα πολύ ενδιαφέροντα σχόλια μετατίθενται για το ΣΚ λόγω υποχρεώσεων. Ευχαριστώ.
Συμφωνώ με τις απόψεις σου Ηρακλή, όμως θα προτιμούσα να γινόταν η συζήτηση σε επίπεδο δημιουργών, (συνθετών και στιχουργών) παρά σε επίπεδο ερμηνευτών. Όλοι βέβαια βλέπουν τον εκτελεστή και γι αυτό και υπάρχουν και οι όροι "τα τραγούδια του Νταλάρα", "τα κομμάτια της Αλεξίου", "οι επιτυχίες της Τσανακλίδου", ενώ το σωστό, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι "... του Κουγιουμτζή", "... του Θεοδωράκη" κλπ.
Πάντως επιμένω στη διερεύνηση του θεμέλιου ερωτήματος:
"Γιατί οι Νταλάρας, Αλεξίου αναδείχτηκαν πολύ νωρίς ως κορυφαίοι μεταξύ ίσων ανάμεσα στους παλιότερους (προδικτατορικής περιόδου) Μπιθικώτση, Φαραντούρη (και μάλιστα η τελευταία ήταν εξίσου νέα με Νταλάρα, Αλεξίου, δηλ. δεν την είχαν πάρει και τα χρόνια) και γιατί, σύντομα, στα 35-40 τους, εκεί στο β' μισό της δεκ.80, οι Νταλάρας, Αλεξίου τους υπερσκέλισαν κιόλας": Πρόσφατα έβλεπα στο ert archives εκπομπή του 1987 όπου ο Δ.Καταλειφός σε ρόλο παρουσιαστή αποκαλούσε την Αλεξίου - διαβάζοντας βέβαια δημοσιεύματα ξένων εφημερίδων αλλά φυσικά το ενστερνιζόταν κι ο ίδιος - φωνή της Ελλάδας και πρέσβειρα του ελλ.τραγουδιού.
που είναι συγγενές με το ερώτημα:
"γιατί οι Μπιθικώτσης, Φαραντούρη ή άλλοι μεγάλης εμβέλειας, προγενέστεροι των Νταλάρα, Αλεξίου δεν έκατσαν στο σύστημα τόσο γερά για 40 χρόνια".
Ουδέτερα το θέτω. Συμπαθώ εξίσου όλους τους παραπάνω μεγάλους (έβαλα επίτηδες μεγάλα ονόματα μόνο από τον έντεχνο κοινωνικοπολιτικοποιημένο χώρο ώστε να έχουν νόημα οι "Διαδοχές") κι απορώ αν οι Νταλάρας, Αλεξίου:
1)
Ευνοήθηκαν κάπου πχ από το μεταπολιτευτικό σύστημα (δημοσιογράφοι, πολιτικοί φίλοι, παραγωγοί)?
2)
Είχαν (και) κάποιο/α παραπάνω ταλέντο/α? Πχ ο Νταλάρας έναντι του Μπιθικώτση τη συστηματική αναζήτηση παλιών τραγουδιών ή την πολυδιάστατη φωνή που μπορούσε να τραγουδήσει και τα latin, η Αλεξίου έναντι της Φαραντούρη (στο έντεχνο) και έναντι της Μοσχολιού (στο λαϊκό) το σπάνιο χάρισμα μπάσας και ταυτόχρονα θηλυκής φωνής και την αισθησιακότερη ή και δραματικότερη, μέσα από τις ερμηνείες, εμφάνιση?
3) Ή, μήπως ούτε εύνοια ούτε παραπάνω ταλέντο αλλά απλά η 40ετής διατήρηση των Νταλάρα, Αλεξιου στην κορυφή οφείλεται στην ρεφορμιστική τακτική τους (δικαίωμά τους) από την αρχή της καριέρας τους να τραγουδάνε όλα τα σύγχρονα κάθε εποχής είδη τραγουδιού: λαϊκά, παραδοσιακά, ρεμπέτικα, ποπ, μπαλάντες, λάτιν, ροκ, χιπ χοπ, ιταλικά, γαλλικά κ ποιος ξέρει τι άλλο? Από την αρχή της καριέρας τους, το τονίζω: Η Αλεξίου από τους πρώτους κιόλας προσωπικούς δίσκους της (1975 κι έπειτα) τραγούδαγε μπαλάντες, το πρώτο μεγάλο της τραγούδι ήταν το 1974 το Οδος Αριστοτέλους με το πιάνο του συνθέτη του νέου κύματος Σπανού, πολύ σύντομα συνεργάστηκε μέχρι και με τον Άσιμο, στην κορυφή της καριέρας και νεότητάς της με τον ροκ Πορτοκάλογλου. Ο δε Νταλάρας έχει δηλώσει ότι αρχές του '70 ήθελε να τραγουδήσει τα ξένα (latin) που τραγούδαγε στις σκάλες των σπιτιών με τους φίλους του νέος αλλά συγκρατήθηκε λόγω της πολιτικής κατάστασης και τα τραγούδησε 15-20 χρόνια αργότερα. Φοβερή δήλωση τακτικισμού αλλά και διορατικότητας για το πώς φτάνεις (με πολιτικά τραγούδια στα 70s) και μένεις (με latin, ποπ, αναβίωση ρεμπέτικου στα 80s κι αφού καταλαγιάσει η κοινωνικοπολιτική αστάθεια) στην κορυφή.
Εδώ και τριάντα χρόνια είχα μία απορία. Ποιός ακούει Νταλάρα, Πάριο και Αλεξίου? Τώρα μου λύθηκε η απορια. Είναι κάτι πτώματα που δεν το ξέρουν ακόμα. Όταν ταφούν οι ακροατές-πτώματα, θα ταφούν και οι τραγουδιστές-πτώματα. Ελπίζω τα παιδιά των πτωμάτων να μην τους μοιάζουν. Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα. Και δυστυχώς είναι υπαρκτό.
Χάρηκα πάρα πολύ με το εξαιρετικά εύστοχο σε κρίση και πολύ προσεγμένο σε ύφος κείμενό σου φίλε Ηρακλή. Το «όχι άλλους δεινόσαυρους» το είχε επισημάνει και ο Φάμελλος σε πρόσφατη συνένετυξη του και πέσαμε/πέσανε ορισμένοι να τον φάνε. Προς τιμήν του το είπε και Ζερβουδάκης: δεν μπορεί να θεωρούμαστε ακόμα(ο ίδιος, ο Μάλαμας και άλλοι)νέοι τραγουδοποιοί! Μεγάλωσα με Σαββόπουλο και συγκινήθηκα που τον είδα στο Παλλάς. Όμως πρέπει να «ασπρίσει» κάποιος για να τραγουδήσει σε τέτοιο χώρο; Επίτηδες δεν αναφέρω τον Θανάση Παπ. γιατί νομίζω ότι θα ήταν εντελώς «έξω απότα νερά του» σε τέτοι χώρο. Από την άλλη ας μην είμαστε άδικοι. Η Φριτζήλα (κατά τη γνώμη μου Η ΦΩΝΗ της εποχής μας) τραγούδησε το Σεπτέμβριο στο (ανοιχτό) Μέγαρο (σε πρόγραμμα που επιμελείται η σύζυγος Νταλάρα) αλλά πόσοι πήγαν; Με το ζόρι γέμισε ο μικρός χώρος και οι μισοί περίπου έφυγαν επειδή έκανε ψυχρούλα! Αυτοί έχασαν!
Φταίνε και αυτοί που λέει και το τραγούδι αλλά φταίμε κι εμείς λοιπόν!
Να τολμήσω να βάλω άλλη μία παράμετρο στον προβληματισμό μας; Σε ένα έθνος υπερηλίκων όπως είμαστε ή τείνουμε να γίνουμε λογικό δεν είναι να υπάρχει μεγαλύτερο ακροατήριο για τα γνωστά (μεγάλα) ονόματα παρά για τη Μποφίλιου, τον Ζουρνή, και τους συνομηλίκους τους; Οι σημερινοί εικοσο-τριαντάρηδες, κοινό και καλλιτέχνες, θα πάρουν την «εκδίκηση» τους το... 2040! Και μαζί με αυτή ίσως πάρουν και κανένα Ηρώδειο.
Πωλούνται μεταχειρισμένα σάβανα για άταφα πτώματα. Πληροφορίαι σε "προοδευτικά" blog ανέργων "μουσικών".
Είμαι "πτώμα" 20 χρονών και μου αρέσει!
Gazakas:
Αγαπητέ Gazaka, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και για ό,τι διακρίνεις στο κείμενο. Αλλά θέμα προώθησης του κειμένου στους άμεσα ενδιαφερόμενους δεν τίθεται, καλά να 'ναι οι άνθρωποι και να βγάζουν ωραία τραγούδια, ποιός ο λόγος να μπλέκουμε στα πόδια τους; Μια σελίδα πάνω μία κάτω, μια ανάρτηση πάνω μία κάτω, δεν άλλαξε ποτέ κάτι και δεν θα αλλάξει ούτε τώρα. Φέρνω στο νου μου τη δήλωση ενός γνωστού διεθνολόγου: "Ζούμε σε μια εποχή όπου το παλιό πεθαίνει και το καινούργιο δεν έχει ακόμα γεννηθεί". Αυτό ισχύει και για το τραγούδι, και σε τέτοιες συνθήκες δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες ούτε για την αξία των κειμένων, ούτε για τον ρόλο του καθενός μας. Γεια και χαρά.
Ανώνυμος (1) (με το μακροσκελές σχόλιο):
Πολύ ενδιαφέροντα όσα λετε, τα ερωτήματά σας είναι τρομερά επίκαιρα. Έχετε ανοιχτή πρόσκληση να βάλετε τις σκέψεις σας επώνυμα σε μια πιο οργανωμένη μορφή, σε μια σειρά που λέμε, και να τις δημοσιεύσετε σαν άρθρο στα Μουσικά Προάστια. Αν σας ενδιαφέρει, επικοινώνηστε στο email του μπλογκ.
Ανώνυμος (2) (περί Καζαντζίδη):
Όσα ορθά αναφέρετε συνέβαλλαν και αυτά στο μύθο που είναι σήμερα ο Στέλιος Καζαντζίδης. Βεβαίως, δεν σημαίνει αυτό ότι είναι κακός ο πειραματισμός και η εξέλιξη στην καριέρα ενός καλλιτέχνη, ίσα ίσα που συχνά αυτό είναι δείγμα υγείας και δημιουργικότητας, αρκεί να έχει λόγο ύπαρξης αισθητικά, καλλιτεχνικά μια τέτοια αλλαγή.
En voz baja:
Χρηστάρα, καλή αρχή με το καινούργιο μπλογκ. O exit έγραψε τη δική του ιστορία στο διαδίκτυο, εμπρός για τα επόμενα! Όσο για τα δεινοσαυράκια, όσα τέλος πάντων υπάρχουν... "με όποιο δάσκαλο θα κάτσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις". Αλλά δεν συμφωνώ ότι τα συγκεκριμένα ονόματα της προηγούμενής μας κουβέντας συμπεριλαμβάνονται σ' αυτή τη συνομοταξία!
Ανώνυμος (3) (περί νηφαλιότητας):
Πολύ ενδιαφέροντα όσα επισημαίνετε, σηκώνουν πολύ κουβέντα. Το επόμενο αρθράκι που θα ανέβει σε 1-2 μήνες θα αναφέρεται στη σχέση "έντεχνου" και "λαϊκού", και εκεί θα απαντηθεί μέρος των ερωτημάτων που βάζετε. Όσο για την υπόδειξή σας περί ανοίγματος του μπλογκ σε άλλα ονόματα (και ναι, μου αρέσουν κι εμένα οι Your hand in mine), τι πιο απλό από το να γράψετε εσείς ένα κείμενο σχετικά με τους αγαπημένους σας καλλιτέχνες - ή να τους πάρετε μια συνέντευξη - και να το στείλετε επώνυμα για δημοσίευση στο μπλογκ;
Οδυσσέας Ξένος:
Αγαπητέ Οδυσσέα, συμφωνώ 100% με όσα γράφεις. Ακόμα κι αυτή η εξέλιξη, η μετάβαση δηλαδή από τα τραγούδια των συνθετών στα τραγούδια των τραγουδιστών μπορεί να θεωρηθεί ως παράπλευρη απώλεια της παντοκρατορίας που θίγεται στην αρχική ανάρτηση.
Ανώνυμος (4) (συνέχεια του πρώτου μεγάλου σχολίου):
Και πάλι, σας ενθαρρύνω να γράψετε όλες τις σκέψεις σας σε ένα σημείωμα και να τις στείλετε προς δημοσίευση.
Ανώνυμος (5) (περί πτωμάτων):
Χαίρομαι που η αρχική ανάρτηση, σας έλυσε μια απορία που κρατούσε τριάντα χρόνια, κι ας μην συμφωνώ με την προσβλητική - για ακροατές και καλλιτέχνες - παρατήρησή σας.
Κ. Μαργιόλης:
Φίλε Κωνσταντίνε... ραντεβού το 2040 δηλαδή! Πάντως, δεν νομίζω ότι τίθεται θέμα "φταιξίματος", δεν φταίει κανείς στην τέχνη, αντανάκλαση της κοινωνικής πραγματικότητας είναι κι αυτή, αντανάκλαση της πραγματικότητας είναι και η συνείδηση αυτών που μετέχουν σ' αυτήν ως παραγωγοί αλλά και ως παραλήπτες της. Με αυτή την έννοια, έχεις δίκιο, δεν γίνεται το κοινό να μένεις έξω από την κουβέντα, από την εξίσωση. Να υποθέσω ότι όλα αυτά θα τα θίξεις σε ένα από τα επόμενα σου κείμενα;
Ανώνυμος (6) (περί πτωμάτων II):
Είναι εμφανές ότι είστε μεγάλος "παίκτης", αλλά εδώ αστοχήσατε και στις τρεις προσπάθειες για γκολ. Ούτε προοδευτικό, ούτε άνεργος, ούτε μουσικός. Μηδέν στα τρία.
Ανώνυμος (7) (ετών 20):
Φτάνει πια αυτή η ορολογία... μαύρο το κάναμε το μπλογκ. Στα σοβαρά τώρα, εξαιρετικά παρήγορο και ευχάριστο το να μην χάνεται η σύνδεση ανάμεσα στο νέο άνθρωπο και στα καλλιτεχνικά επιτεύγματα των προηγουμένων. Καλή συνέχεια στις μουσικές σου ανακαλύψεις.
ηρ.οικ.
Μια διόρθωση στην απάντηση προς τον Κ. Μαργιόλη: "δεν γίνεται το κοινό να ...μένει"
και μια παράκληση για λιγότερη ανωνυμία. Ευχαριστώ.
Πόσο μα πόσο δίκιο...
Εννοείται ότι το «φταίμε» που έγραψα πιο πάνω ήταν κάπως καταχρηστικό. Απλώς επιχείρησα να δώσω μια απάντηση στον ανώνυμο φίλο μας που δικαίως αναρωτιέται «τι φταίει;». Ασφαλώς καθένας κάνει τις επιλογές του αλλά ας μην περιμένουμε να βγουν οι νέες Γαλάνη και Αλεξίου χωρίς εμάς. Δεν χρειάζεται οπαδούς η τέχνη αλλά ειδικά στο τραγούδι δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να «παίζει» μόνος του και να αυτοϊκανοποιείται με τα έργα του. Παντως είμαι και εγω ένας 30αρης-βαμπίρ που τη βρίσκω (και) με τα τραγούδια του Σαββόπουλου, παλιά και νεότερα, αλλά και με το «Μεγάλωσα» της Αλεξίου. (Παρεμπιπτόντως δεν θίξαμε καθόλου στην κουβέντα μας τον καίρια αυτοκριτικό στίχο της Αλεξίου σε αυτό το τραγούδι). Απλώς νομίζω ότι οι στίχοι του Γεράσιμου Ευαγγελάτου μας αφορούν πολύ περισσότερο από τους στίχους του Λ.Παπαδόπουλου. Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης (καλύτερος ο ένας χειρότερος ο άλλος). Είναι, νομίζω, ζήτημα κοινωνικών (ακόμα και πολιτικών) μεταβολών. Δεν είμαστε άλλοι άνθρωποι από τους πατεράδες μας αλλά σκεφτόμαστε, ζούμε και συνυπάρχουμε αλλιώς. Και ακόμα «πιο αλλιώς» οι 15χρονοι που σε λίγο θα αμφισβητήσουν αυτούς που η δική μου γενιά και εγώ προσωπικά εκθειάζουμε (βλ. Παπακωνσταντίνου, Μάλαμα, Αλκίνοο).
Συμφωνώ με το γενικό πνεύμα της ανάρτησής σου και με την... τσαντίλα που βγάζει. Νομίζω όμως ότι μπορούν να γίνουν κάποιοι διαχωρισμοί ανάμεσα στους καλλιτέχνες που αναφέρεις. Π.χ. ο Νταλάρας έχει καταντήσει εδώ και πολλά χρόνια ανυπόφορος μαϊντανός. Η Γαλάνη έχει κάνει ατυχέστατες επιλογές (θυμάσαι εκείνο το "γούτσου-γούτσου" ή "κούτσου-κούτσου";). Η Αλεξίου νομίζω ότι έχει παραμείνει πολύ πιο χαμηλών τόνων και ακόμα κι αν κάτι "Δι'ευχών", "Νεφέλη" κλπ. προσωπικά δεν μου λένε τίποτα, ωστόσο δεν τα θεωρώ κακόγουστα ή τόσο κακής ποιότητας. Ο Μητσιάς, επίσης, έχει κρατήσει μια πολύ αξιοπρεπή στάση.
Πάντως, ναι, φυσικά και πρέπει να ακουστούν περισσότερο νέοι άνθρωποι, που έχουν κάτι να πουν στην εποχή τους, αντί για να αναμασήματα των παλαιότερων.
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ.
ΛΑΤΡΕΥΩ ΤΗΝ ΑΛΕΞΟΙΥ ΑΛΛΑ ΕΧΩ ΒΑΡΕΘΕΙ ΤΟΣΟΟΟΟΟΟΟΟ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ.
ΚΡΙΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΑ ΞΥΛΙΝΑ ΣΠΑΘΙΑ.
ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΘΗΒΑΙΟΣ ,ΔΕΛΗΒΟΡΙΑΣ.
ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ Η ΘΕΑ ΤΣΑΝΑΚΛΙΔΟΥ.
TO PROVLIMA EINAI ALLOU KAI OXI S'AUTOUS TOUS SPOUDAIOUS TRAGOUDISTES!!!!! GIA NA VGAZOUN AKOMA DISKOUS NA POULANE PIO POLU KAI APO TIN VANDI TIN VISSI KAI TON ROUVA SIGOURA "KATI"KANOUN TO OTI EINAI 40 XRONIA PANW STIN SKINI KAI STO EPIKENTRO PAEI NA PEI OTI TOUS EXOUME ANAGI ALLIWS DEN 8A HTAN!!! UPARXOUN PAIDIA POLU MIKRIS HLIKEIAS POU TOUS AKOUN!!!! 12XRONA-14XRONA-15XRONA-16XRONA KLP.. ENA SXEDON 19XRONO PTWMA POU EMATHE KAI MATHAINEI POLLAAA PRAGMATA APO AUTOUS TOUS ANTHRWPOUS.....
Είμαι ο πτωματολόγος. Θα επιμείνω ότι είστε βλάκες και δεν ξέρετε τι λέτε. Αντιλαμβάνομαι ότι προσβάλλεστε. Τρεις σκασίλες είχα, η μία είναι μην προσβληθεί ο κάθε βλαξ. Τέλος πάντων. Αν (και αυτό είναι ένα μεγάλο αν) υποθέσουμε ότι το ελληνικό τραγούδι είναι ΚΑΤΙ εν έτει 2010, τότε το μεγάλο του πρόβλημα είναι η απόλυτη, ολοκληρωτική, ερημωτική, χωρίς ναι μεν αλλά, ΕΝΔΕΙΑ ΣΥΝΘΕΤΏΝ. Εάν κάποτε υπάρξουν πάλι συνθέτες, τότε και στιχουργοί θα βρεθούν, και τραγουδιστές, και απ' όλα. Μέχρι τότε και η μεγαλύτερη πέννα και η μεγαλύτερη φωνή θα είναι εις μάτην. Δεν είναι τυχαίο ότι, ως βλάκες, δεν μπορείτε να επικεντρωθείτε στο αληθινό πρόβλημα και, σαν βλαμμένα μαθητούδια, αντιλαμβάνεστε το τραγούδι με όρους ερμηνευτών και όχι με όρους δημιουργών. Δεν υπάρχει ελπίδα για σας. Είστε ενήλικοι και αυτά όφειλαν να σας είναι προφανή. Αυτό που σας εμπόδισε έως τώρα να δείτε το πρόβλημα, θα σας εμποδίζει για πάντα. Γιατί υπάρχει εντός σας και αν μπορούσατε να το είχατε αλλάξει, θα το είχατε ήδη κάνει.
Termite:
Καλησπέρα. Κάπως μελαγχολικά μου φάνηκαν τα αποσιωπητικά.
Κ. Μαργιόλης:
Συμφωνούμε Κωνσταντίνε, έκανα λίγο το δικηγόρο του διαβόλου.
Ανώνυμος (1) (γούτσου-γούτσου):
Κουτς-κουτς-κουτς είναι η φράση που ψάχνετε... Πάντως, φυσικά και μέσα στο συνολικό φαινόμενο είναι δυνατόν να δει κάποιος διαφοροποιήσεις, αποκλίσεις κλπ. Η ονοματολογία της αρχικής ανάρτησης είναι ενδεικτική και περιγράφει μια τάση γενικά, δεν εννοεί να θίξει ατομικές συμπεριφορές. Για την ακρίβεια, αυτές οι συμπεριφορές πρέπει να μας είναι εντελώς αδιάφορες.
Ανώνυμος(2)(περί βαρεμάρας):
Απόλυτα σεβαστές οι προτιμήσεις σας. Και με λίγο ψάξιμο ακόμα, θα βρείτε επιπλέον υλικό στο ελληνικό τραγούδι χθες και σήμερα, για να μη βαριέστε ούτε στιγμή.
Ανώνυμος (3) (greeklish):
Σε καμία περίπτωση δεν αμφισβήτησε η ανάρτηση την αποδοχή ή την αξία των μεγάλων μας τραγουδιστών. Ούτε υπονοεί ότι αυτή η αποδοχή είναι αποτέλεσμα κάποιας "συνομωσίας". Ούτε φυσικά επιθυμία μου είναι να σταματήσουν τα 14χρονα να ακούνε Τσανακλίδου και Αλεξίου, το αντίθετο! Τα επιχειρήματα του κειμένου μπορούν να λειτουργήσουν παράλληλα με τα δικά σας. Και βέβαια, να συνεχίσετε να μαθαίνετε από τα λαμπρά τραγούδια που ερμήνευσαν αυτοί οι άνθρωποι - καταρχήν από τα έργα να μαθαίνουμε, και λιγότερο από τους ανθρώπους, εφόσον μιλάμε για τέχνη.
Ανώνυμος (4) (περί βλακείας):
Αν αφαιρεθούν τα κοσμητικά επίθετα που χρησιμοποιείτε, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με την ουσία της άποψής σας. Εξάλλου, και το ίδιο το κείμενο αυτό λέει: "έλλειψη έμπνευσης των δημιουργών", τέλος 4ης παραγράφου.
Οι ερμηνευτές της παλιάς φρουράς βρίσκονται εκεί που βρίσκονται καταρχήν εξαιτίας των μεγάλων συνθετών και των έργων τους από τα μέσα του '70 μέχρι τα τέλη του '80. Υπήρξε τέτοιο το μέγεθος αυτού του έργου, ώστε σήμερα να βιώνουμε τη δύναμη της αδράνειάς του. Αλλά είναι άδικο για τους επόμενους να κινούμαστε βάσει αυτής της αδράνειας. Δηλαδή, ο νέος δίσκος του Νταλάρα δεν γίνεται να καταλαμβάνει χώρο ωσάν να ήταν οι "Μάηδες οι Ήλιοι μου", ούτε της Αλεξίου ωσάν να ήταν "Τα τραγούδια της Χαρούλας", γιατί οδηγούμαστε έτσι σε μιαν αφόρητη επετηρίδα. Επετηρίδα η οποία πλήττει ΚΑΤΑΡΧΗΝ τους δημιουργούς εκείνους οι οποίοι εμπιστεύονται τα τραγούδια τους σε άλλους, λιγότερο εμπορικούς ερμηνευτές. Υπάρχουν και σήμερα αξιόλογοι δημιουργοί που ασφυκτιούν μέσα στο κυρίαρχο "κλίμα". Και υπήρξαν και θαυμάσιοι δίσκοι τα τελευταία 20 χρόνια, οι οποίοι δεν ακούστηκαν καθόλου γιατί δεν υπήρχε χώρος, νοοτροπία, έδαφος να ακουστούν, και γιατί δεν συνοδεύονται από το εμπορικό όνομα που θα άνοιγε ραδιόφωνα, περιοδικά, πόρτες και παράθυρα. Δηλαδή τα "Καινούργια Ρούχα" (1994) ή "Τα τραγούδια του χαμένου ποιητή" (2001) - ενδεικτικά αναφέρω δύο δίσκους από τους πολλούς - δεν τα έγραψαν συνθέτες;
Τέλος, αν ανατρέξετε στις αναρτήσεις του ιστολογίου, θα βρείτε πλήθος κειμένων σχετικών με το θέμα των συνθετών σήμερα, γεγονός που δεν δικαιολογεί ούτε την οργή σας, ούτε την παρατήρησή σας ότι αντιλαμβανόμαστε το τραγούδι βάσει ερμηνευτών. Το τωρινό σύστημα αναπαραγωγής του μουσικού προϊόντος το αντιλαμβανεται έτσι, όχι η ανάρτηση. ηρ.οικ.
Δηλαδή θέλετε να πείτε ότι ο καινουργιος δίσκος της Χαρούλας δεν είναι αξιόλογος? Ότι δεν σας άγγιξαν καθόλου οι στίχοι και οι ερμηνείες της?
Και πραγματικά πιστεύετε ότι όταν αποσυρθουν όλοι οι μεγάλοι του τραγουδιου μας τα ΜΜΕ θα ασχοληθουν με την Μποφίλιου και την Μόνικα? Γιατι εγω όποτε ανοιγω την τηλεόραση δεν βλέπω την Τσανακλδίου, βλέπω μια Τζουλια Αλεξανδράτου και μια Σασα Μπάστα. Όταν αποσυρθουν (και ευχομαι να αργησει πολυ αυτη η στιγμή) κατι μου λεει οτι το καλο τραγουδι θα εκλειψει. Γιατι 10 χρόνια στο σχολειο μου, δεν ακουσα ουτε ενα κινητο να χτυπαει με καποιο τραγουδι της Γαλάνη. Και γιατι οταν ρωτησα μια συμμαθητρια μου ουτε που ήξερε ποια ειναι η Τσανακλίδου.
Και ναι, ειμαι κι εγω 16 ετων και ακουω Αλεξιού και Γαλάνη.
Είμαι το "πτώμα 20 ετών"
(συγνώμη, δεν έχω προφίλ στο blogger)
@ "πτωμτολόγο", ο οποιός λέει:
"σαν βλαμμένα μαθητούδια, αντιλαμβάνεστε το τραγούδι με όρους ερμηνευτών και όχι με όρους δημιουργών."
Ένα πράγμα θα πω μόνο: ΕΓΩ έμαθα τους συνθέτες και τους στιχουργούς από πολύ μικρός (10-11 χρονών), "εξ' αιτίας" του ΓΙΩΡΓΟΥ ΝΤΑΛΑΡΑ! (με τον οποίο ως συνήθως τα βάζετε όλοι!) Όταν ξεκίνησα να κάνω τις δικές μου επιλογές στη μουσική που ακούω, από αυτόν και από τη Χαρούλα Αλεξίου ξεκίνησα, και ήταν κυρίως ο Νταλάρας αυτός που "μου έμαθε" τους δημιουργούς, όπως επίσης και να δίνω μεγάλη σημασία στους μουσικούς ενός δίσκου ή μιας συναυλίας!
"Γιατί ψηφίζουν οι φτωχοί/ αυτούς που τους πηδάνε/ κι ύστερα βγαίνουν με πανό/ και λένε πως πεινάνε.."
Είναι απλά τα πράγματα.
Σπύρος
Αριάδνη:
Δεν χρειάζεται να νοιάζεσαι για το αν ο νέος δίσκος της Χαρούλας άγγιξε το "χ" ή "ψ" άτομο, αρκεί που άγγιξε εσένα! Ούτε φυσικά έγινε κάποια αξιολογική κρίση για το δίσκο. Γενικά, το μπλογκ αποφεύγει τις αξιολογήσεις, ιδιαίτερα όταν αυτές οδηγούν σε ομαδοποιήσεις, ταμπέλες και αποκλεισμούς.
Σχετικά με τη Σάσα και τη Τζούλια και τα περί απόσυρσης, το αν θα υπάρχει καλό τραγούδι σε 10 χρόνια εξαρτάται καταρχήν από το αν θα υπάρχουν εκείνες οι αξίες, οι ιδέες και οι συλλογικότητες που θα εμπνεύσουν τους επόμενους μεγάλους δημιουργούς. Και οι μεγάλοι δημιουργοί θα βρουν τους μεγάλους ερμηνευτές για να εκφραστούν - ή θα χρησιμοποιήσουν τη δική τους φωνή. Πάντα, ξέρεις, η πρωτοπορία στη δημιουργία, έβρισκε τους ερμηνευτές που την εξέφραζαν. Το θέμα είναι να βγει αυτή η πρωτοπορία, και το αν βγει ή όχι δεν εξαρτάται από την απόσυρση ή μη συγκεκριμένων τραγουδιστών. Αυτό που λέει η ανάρτηση είναι ότι πρέπει να δώσουμε χώρο στους επόμενους, δημιουργούς και ερμηνευτές, με κάθε τρόπο, και ότι θα ήταν καλό να σταματήσει η προνομιακή και άνιση μεταχείριση μιας συγκεκριμένης γενιάς ερμηνευτών εις βάρος άλλων. Πουθενά δεν γίνεται λόγος για απόσυρση, προτιμό τον όρο "εξισορρόπηση".
Σχετικά με τη συμμαθήτριά σου, δεν έχεις παρά να της κάνεις δώρο ένα cd της Τσανακλίδου. Έτσι, και αυτή θα μάθει την Τσανακλίδου, και εσύ θα έχεις τη χαρά να μοιραστείς ό,τι σε εκφράζει. Κι ας διστάζουν κάποιοι απέναντι στις προτιμήσεις σου. Όλοι μας, την Τσανακλίδου (και τους δημιουργούς που την ανέδειξαν), από κάπου και από κάποιους τη μάθαμε. Μη χάνεις την πίστη σου στη δύναμη της ομορφιάς!
-----
Ανώνυμος:
Είπαμε, ας αφήσουμε την πτωματολογία, ούτε για αστείο δεν είναι ωραίο.
Ο Νταλάρας ενσαρκώνει τη μετάβαση από το "δημιουργο-κεντρικό" στο ερμηνευτικο-κεντρικό" τραγούδι. Γι' αυτό και σήμερα μαθαίνεις τους δημιουργούς από τον Νταλάρα, και όχι τον Νταλάρα από τους δημιουργούς. Σκέψου πόσο παράδοξο θα ήταν να σου πουν οι γονείς σου: "Εμείς τον Θεοδωράκη τον μάθαμε από τη Φαραντούρη και τον Μπιθικώτση!" Αυτή η μετάβαση δεν υπήρξε ούτε αθώα, ούτε αρμονική. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να υποβιβάζουμε τον ρόλο του ερμηνευτή, το αντίθετο, ούτε φυσικά αμφισβητεί η ανάρτηση τις σπουδαίες ερμηνευτικές ικανότητες των συγκεκριμένων τραγουδιστών. Ούτε φυσικά τα έβαλε το κείμενο με τον Νταλάρα, συγκεκριμένες πρακτικές και αντιλήψεις περιγράφει που υπερβαίνουν τα πρόσωπα.
Πολύ σημαντικό το σχόλιό σου για τους μουσικούς, και μπράβο σου που σκέφτεσαι έτσι!
ηρ.οικ.
Σπύρος:
"Έγραψες" πάλι. Άσχετο, αλλά το "Μέχρι να πάρεις παγωτό σε βρίσκει ο χειμώνας" είναι ένας πολύ καλός δίσκος - για τα συγκριτικά δεδομένα της εποχής μας - και απορώ πώς δεν ακούστηκε καθόλου (ή είναι ιδέα μου;). Και το "σύνδρομο της Στοκχόλμης" είναι ένα δυνατό πολιτικό τραγούδι. Τα υπόλοιπα μες στην εβδομάδα, από κοντά!
Δεν θα έβαζα στο ίδιο "καλάθι" έναν ακόμα δίσκο του Νταλάρα (κάθε τρεις και λίγο βγάζει κι από έναν) με αυτόν της Αλεξίου που έχει συγκεκριμένο concept τη νευρωτική ζωή στην πόλη και δεν μοιάζει, ως θεματολογία, με κανέναν προηγούμενο. Και ο κόσμος καταλαβαίνει το καινούριο και το επίκαιρο και το επιβραβεύει. Οι 40 χιλ.πωλήσεις στο συγκεκριμένο δίσκο της Αλεξίου πήγαν και όχι στους 3μηνιαίους πρόσφατους δίσκους του Νταλάρα.
Δεν ισχυει αυτο απόλυτα!!Ας πούμε ο Πάριος μας έδωσε μια φοβερη συναυλία στο μέγαρο...ερμήνευσε καταπληκτικά τραγούδια του Μίκυ Θεοδωράκη στο Ηρώδειο σε ενα live που ήταν στα 8 πρωτα και στο chart show.Σίγουρα κάνει τεράστια λάθη(τα γνωριζουμε ολοι...)στην καριερα του πλέον...
Σχετικά με την Αλεξίου πιστεύω ότι καλά το πάει με την έννοια πως εχει περιοριστει σε συναυλίες.Είχε να εμφανιστεί 5 χρονια και φετος παρουσιαζει ενα προγραμμα διαφορετικο που φωτιζει διαφορετικες πλευρες της καριερας της(αυτο ειναι πολυ πιο ενδιαφερον απο το να μας πει παλι Λοιζο-οπου εκει ναι οντως βαρεθηκα!!!Μπορει οπως λεει ο αρθρογραφος να μην ακουστηκε ο Θανασης Παπα/νου στο παλλας αλλα η στιγμη που η Αλεξιου λεει το τραγουδι που ειναι δικο του οπως και το τραγουδι του Ιωαννδιη ειναι οι καλυτερες στιγμες του προγραμματος!!!!!!!!!),επίσης δήλωσε οταν βγηκε ο δισκος(στα μετροπολις) πως πλεον δεν νοιωθει την αναγκη να βγαλει δισκο διοτι νοιωθει πολυ γεματη με το ρεπερτοριο της.Παρολαυτα ενοιωσε την αναγκη να βγαλει το συγκεκριμενο και το εβγαλε.Δεν εχει δηλαδη προγραμμα οτι πρεπει σονυ και ντε να βγαλει κατι...αυτο δειχνει πως πλεον εχει βγει απο την "παραγωγικη"της περίοδο..όπως ήταν φυσικό..και δεν μπροούμε σε εναν μεγαλο καλλιτέχνη να απαγορευσουμε να το κανει αυτο...5 χρονια η Αλεξιου ελειπε απο τη δισκογραφια...αν ειχε τη δυναμη η Μποφιλιου ας εκανε το μπαμ αυτα τα 5 χρονια αν δηλαδη η Αλεξιου της κλεινει το δρομο συμφωνα με την αποψη του blog...
Σχετικα με τον νταλαρα,για μενα εχει τελειωσει εδω και 5 χρονια,λίγο πριν βγαλει τα τραγουδια του χατζηγιαννη...εχει επαναπαυτει στις δαφνες του και περιφερεται απο δω και απο κει σαν μουσειακο ειδος ως και ο εκπροσωπος του Καλδαρα και του Κουγιουμτζη.Αυτο του φτανει για να περναει την ωρα του...Αλλα εχει παψει να εξελισσεται και να ειναι καλλιτεχνης με ολη τη σημασια της λεξης οπως ηταν αρχες 90,όπως ήταν με την συενργασια του με τους Πυξ Λαξ με τραργουδια οπως το διδυμοτοιχο μπλουζ κλπ που εκαναν την διαφορα.
Σχετικα με το προμο τωρα και εγω ειμαι της αποψης πως θα πρεπει να γινεται διαφορετικα για αυτους τους καλλιτεχνες...Τέλος πάντων αυτο ειναι μεγαλο ζητημα και σχετιζεται και με αυτο που λεμε...χασμα γενεων και πως θα πρεπει να συμπορευονται οι διαφορετικες γενιες κλπ
**αναφερομαι στα τραγουδια αερικο του θαναση παπακωνσταντινου και απογευμα στο δεντρο του αλκινοου ιωαννιδη....
ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΣΟΥΡΑΝΟΥΝ
ΚΑΙ ΠΟΥΛΑΝΕ ΑΚΟΜΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΜΕ 40 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΡΙΕΡΑΣ!!!ΟΜΩΣ ΑΣ ΑΝΑΡΩΤΗΘΟΥΜΕ ΤΕΛΙΚΑ
ΓΙΑΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ.ΚΑΤΑ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΑΥΤΟΙ
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΤΟΥΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΑ ΒΗΜΑΤΑ,ΕΙΧΑΝ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΝΑ
ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΟΥΝ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ
ΣΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΓΕΝΙΕΣ.ΕΠΙΣΗΣ ΟΙ ΣΥΓΚΥΡΙΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ,ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΘΕΣΤΩΤΑ ΚΤΛ,
ΠΑΡΕΣΥΡΑΝ ΓΕΝΙΕΣ ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ ΣΤΟ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΡΕΥΜΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ
ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΟΤΑΝ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΓΙΝΑΝ ΓΟΝΕΙΣ ΝΑ
ΜΕΤΑΦΥΤΕΥΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΤΟΥ 70 ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ
ΠΑΙΔΙΑ!!!ΩΣΤΟΣΟ Η ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΤΟΥΣ ΗΛΙΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΞΥ 30 ΚΑΙ 50
ΜΕΣΑ Σ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ 20ΕΤΙΑ ΕΔΩΣΑΝ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ
ΔΕΝ ΕΜΕΙΝΑΝ ΣΤΑΣΙΜΟΙ,ΑΛΛΑ ΕΞΕΛΙΧΘΗΚΑΝ.Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΑΥΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΕΝΑ
ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΚΟΙΝΟ ΠΟΥ ΗΡΘΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙ ΟΤΑΝ ΑΥΤΟΙ ΕΜΠΑΙΝΑΝ ΣΤΑ 40,ΜΕ
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΠΡΟΣΤΕΘΕΙ ΣΤΟ ΗΔΗ ΥΠΑΡΧΟΝ ΚΟΙΝΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ ΠΙΣΤΑ
ΑΠΟ ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ ΚΑΡΙΕΡΑΣ ΤΟΥΣ.
ΩΣΤΟΣΟ ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ ΕΜΠΟΔΙΟ ΣΤΟ ΝΑ ΞΕΠΕΤΑΧΤΟΥΝ
ΝΕΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΟΠΩΣ Η ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ
ΤΟΥ 80!!!ΟΠΩΣ ΕΠΙΣΗΣ Ο ΚΟΤΣΙΡΑΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ 90!!!ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΛΛΟΙ
ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ "ΦΙΡΜΕΣ" ΚΑΙ ΝΑ ΓΕΜΙΖΟΥΝ ΣΤΑΔΙΑ ΚΑΙ ΝΥΧΤΕΡΙΝΑ ΚΕΝΤΡΑ
ΔΕ ΦΤΑΙΕΙ Ο ΝΤΑΛΑΡΑΣ ή ΑΛΕΞΙΟΥ!!!Ο ΑΝΔΡΕΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΕΝΑΣ ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΣ
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ,ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ Ο ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ ΟΜΩΣ ΟΤΑΝ ΠΛΑΣΑΡΟΝΤΑΙ ΩΣ ΟΙ ΝΕΟΙ
ΝΤΑΛΑΡΕΣ ΠΩΣ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΝ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΝ ΤΗ ΘΕΣΗ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΡΜΟΖΕΙ ΑΠΟ
ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ?ΑΥΤΟ ΙΣΧΥΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΝΕΕΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΕΣ
ΠΟΥ ΒΑΦΤΙΣΤΗΚΑΝ ΕΝΤΕΧΝΕΣ ΧΩΡΙΣ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΠΑΡΑΓΟΥΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
ΤΗΣ ΜΟΣΧΟΛΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΛΕΞΙΟΥ ΣΕ ΕΚΠΟΜΠΕΣ ΣΑΝ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ
ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ ΚΑΤΙ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ!!!ΚΙ ΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ
ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΚΑΠΟΙΟ ΣΤΙΓΜΑ!!!Η ΚΑΝΑ ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΧΡΟΝΙΑ
ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΤΙ ΣΤΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ ΑΛΛΑ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΑΡΠΟ.
ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ ΟΤΑΝ ΕΚΑΝΕ ΕΝΑ LIVE ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΤΑ 13 ΦΕΓΓΑΡΙΑ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΙΕΛΑΒΕ
ΤΟ "ΣΩΣΕ ΜΕ" ΣΕ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΙΧΟΥΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΑΡΒΕΛΑ ΠΗΡΕ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΧΡΥΣΟ ΔΙΣΚΟ!!!
ΣΙΓΟΥΡΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΠΟΠ,ΕΚΕΙ ΠΑΛΙ ΕΧΟΥΜΕ
ΔΥΟ ΤΑΣΕΙΣ ΤΗΝ ΕΝΤΕΧΝΗ(ΚΥΡΙΕ ΕΛΕΗΣΟΝ) ΚΑΙ ΤΗ ΛΑΙΚΗ(ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΚΥΡΙΕ ΕΛΕΗΣΟΝ)
ΠΟΠ.ΕΔΩ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΩΣ ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ,ΟΜΩΣ
ΑΥΤΟΣ Ο ΧΩΡΟΣ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΡΕΑΤΟΜΗΧΑΝΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΟΠΟΥ
ΒΛΕΠΕΙΣ ΕΝΑ ΝΕΟ ΠΑΙΔΙ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΑΖΗΤΗΤΑ!!!
ΕΔΩ ΠΑΛΙ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ ΒΙΣΣΗ ΠΟΥ ΑΝ ΚΑΙ ΠΑΤΗΜΕΝΗ 50ΑΡΑ
ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΠΟΥΛΑΕΙ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ!!!ΚΙ ΟΤΑΝ ΛΕΩ ΠΟΥΛΑΕΙ ΔΕΝ ΕΝΝΟΩ ΣΕ ΔΙΣΚΟΥΣ,
ΑΛΛΑ ΣΕ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ ΠΛΑΙΣΙΑ!!!ΩΣΤΟΣΟ ΔΕ ΦΤΑΙΕΙ Η ΒΙΣΣΗ ΑΝ ΕΧΕΙ ΤΟ ΚΟΚΑΛΑΚΙ
ΤΗΣ ΝΥΧΤΕΡΙΔΑΣ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΗ,Ο ΧΩΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ
ΚΑΘΕ ΠΟΠ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗ.ΟΜΩΣ Η ΒΙΣΣΗ ΕΧΕΙ ΒΑΘΕΙΕΣ ΡΙΖΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΓΕΡΑ ΘΕΜΕΛΙΑ
ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΟΙ ΝΕΟΤΕΡΕΣ ΤΗΣ
ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΕΣ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΠΛΑΣΑΡΟΝΤΑΙ ΩΣ ΝΤΙΒΕΣ ΕΝΩ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ
ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ!!!ΣΤΟΥΣ ΑΝΤΡΕΣ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΩΣ ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΑ,ΑΝ ΥΠΟΘΕΣΟΥΜΕ
ΟΤΙ Ο ΡΕΜΟΣ,Ο ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ ΚΑΙ Ο ΒΕΡΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΠΟΥ ΕΦΤΑΣΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ
ΠΡΩΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΙ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΑΠΟ ΠΡΙΝ ΤΑ 30 ΤΟΥΣ,ΤΟΤΕ Σ ΑΥΤΟΝ
ΤΟ ΧΩΡΟ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΕΞΕΛΙΞΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ ΜΠΑΛΑ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ Ο ΠΑΡΙΟΣ ή Ο
ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ!!!ΒΕΒΑΙΑ ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΛΑΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ
ΜΕ Ο,ΤΙ ΣΥΝΕΠΑΓΕΤΑΙ Ο ΟΡΟΣ!!!ΜΠΟΡΕΙ Ο ΡΕΜΟΣ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΜΠΙΤΑΚΙΑ,ΟΜΩΣ
ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΛΑΙΚΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ!!!ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ Ο ΒΕΡΤΗΣ,ΕΞΑΙΡΕΙΤΑΙ Ο ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ
ΠΟΥ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ ΣΤΑΘΕΡΟΣ ΣΤΙΣ ΠΡΟΤΙΜΗΣΕΙΣ ΤΟΥ!!!
ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ ΔΕΝ ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΑΝ ΟΙ ΝΕΟΙ
ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ,ΩΣΤΕ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΗ ΣΚΥΤΑΛΗ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΓΕΝΙΑ!!!Η ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙ ΤΟ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΠΑΙΓΧΝΙΔΙ
ΤΗΣ ΣΟΟΥΜΠΙΖ ΟΠΩΣ ΕΧΕΙ ΔΗΛΩΣΕΙ ΑΡΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΗΣ ΑΝΑΛΟΓΕΙ!!!Η ΖΟΥΓΑΝΕΛΗ
ΑΠ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΕΧΕΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΕΝΑ ΘΕΜΑ ΜΕ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΗΣ
ΚΑΙ ΚΑΝΕΙ ΜΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΣΕ ΜΕΡΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΘΕΣΗ ΝΑ
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΑΘΕΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΤΗΣ ΠΟΔΙΑ!!!Η ΜΟΝΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΝΤΟΡΟΣ
ΚΥΡΙΩΣ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΙΛΑΕΙ ΚΑΤ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ
ΣΤΗ ΓΑΛΑΝΗ,ΑΝ ΜΗ ΤΙ ΑΛΛΟ Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΑΡΕΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ
ΜΠΡΟΣΤΑ!!!
Συγχαρητήρια. Ειναι ο,τι πιο γενναίο και έντιμο εχω διαβάσει τα τελευταια 10 χρόνια για το ελληνικό τραγούδι. Δεν συμφωνω σε όλα μαζί σας αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Η ουσία ειναι οτι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι να υψώνουν φωνη και ανάστημα στο μεγάλο παζάρι αυτης της ιδιότυπης αγοράς που λέγεται «βιομηχανία» δίσκου.
Συγχαρητήρια. Ειναι ο,τι πιο γενναίο και έντιμο εχω διαβάσει τα τελευταια 10 χρόνια για το ελληνικό τραγούδι. Δεν συμφωνω σε όλα μαζί σας αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Η ουσία ειναι οτι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι να υψώνουν φωνη και ανάστημα στο μεγάλο παζάρι αυτης της ιδιότυπης αγοράς που λέγεται «βιομηχανία» δίσκου.
Γειά σου Ηρακλή, να που ξανασυναντιόμαστε εδώ...
Εγώ απ’ ότι κατάλαβα αυτό που σε "ενοχλεί" δεν είναι η παλιά γενιά! (γιατί παρακάτω λές για τη Μαρίζα Κωχ, η οποία ανήκει και αυτή στην παλιά γενιά!) Σε ενοχλούν όσοι από την παλιά γενιά έχουν πέραση ακόμα και σήμερα!
Σχετικά με τον καινούριο δίσκο του Νταλάρα, τον οποίο κατακεραυνώνεις στο κείμενό σου, έχω να κάνω 3 παρατηρήσεις:
1) Ποια είναι τα εξωμουσικά κριτήρια, τη στιγμή που υπάρχουν μέσα τραγούδια με πολύ όμορφες μουσικές; Αν τους δώσει κανείς προσοχή θα τα ανακαλύψει.
2) Ο Μάντζιος μπορεί να έκανε γνωστό το «Απόψε γίνε» όταν είχε βγει, αλλά εγώ -και πολλοί άλλοι φαντάζομαι- δεν το γνώριζα (και να φανταστείς ότι είμαι από τα άτομα που ψάχνονται πολύ, αλλά τι να προλάβεις να ακούσεις πια!), από τον Νταλάρα το έμαθα! Και όχι μόνο αυτό: από τον Νταλάρα επίσης έμαθα πως το έχει πει ο Μάντζιος, γιατί το ανέφερε στη Συνέντευξη Τύπου για το δίσκο! Άρα ο Νταλάρας έκανε καλό και στον Μάντζιο και στο τραγούδι που το επανέφερε στο προσκήνιο!
3) Πώς γίνεται να κληρονομήσεις έναν ολόκληρο δίσκο, επειδή είπες ένα τραγούδι που είχε κοπεί; Με το ίδιο σκεπτικό θα έπρεπε να λέμε πως και ο Μπάμπης Αντωνίου κληρονόμησε το δίσκο «Τα τραγούδια μας» (Μ. Λοΐζου-Φ. Λάδη) επειδή είπε τον «Άνεργο» που είχε κοπεί από εκείνον τον δίσκο! Επίσης, το «Δάκρυ με το δάκρυ» δεν το είπε τώρα ξαφνικά ο Νταλάρας! Ήταν να συμπεριληφθεί στο δίσκο «Τα κάτα Μάρκον» (1991) και τελικά μπήκε τώρα. Στο κάτω-κάτω ο Ξαρχάκος για να μην επιλέξει τον Δημητράτο ή τη Λεονάρδου και να επιλέξει τον Νταλάρα, κάτι παραπάνω θα ξέρει από όλο τον υπόλοιπο κόσμο! Τα ίδια ισχύουν και για τη «Μικρή πατρίδα».
Σχετικά με την προβολή ή όχι της νέας γενιάς:
Ποιοι δεν προβάλλονται; Μήπως όλα τα ραδιόφωνα δεν μας έχουν "πρήξει" (με την καλή έννοια) με τη Νατάσσα Μποφίλιου; (και καλά κάνουν και μας "πρήζουν" γιατί είναι αξιόλογη) Αλλά εδώ έχω να πω το εξής: Δείτε λίγο το ξεκίνημα του καθενός. Η Μποφίλιου που λέμε τώρα, έκανε έναν δίσκο με την «Ακρόαση της Μικρής Άρκτου», και μετά αμέσως έβγαλε προσωπικό δίσκο! Πολύ καλό ξεκίνημα! Για παράδειγμα ο Νταλάρας στο ξεκίνημά του πέρασε από 40 κύματα: πρώτα τον απέρριψαν μερικές δισκογραφικές (Lyra και Columbia νομίζω), μετά ηχογράφησε ένα τραγούδι (την «Προσμονή» δηλαδή), το οποίο αμέσως κόπηκε από τη λογοκρισία (1967)! Μετά έκανε κάποιες συμμετοχές, μετά έβγαλε προσωπικό δίσκο, ενώ τα προβλήματα με τη λογοκρισία δεν σταμάτησαν! Κι όμως (με την αξία του, και φυσικά χάρη στους συνθέτες που τραγούδησε) κατάφερε να τα ξεπεράσει όλα αυτά και ανέβηκε τόσο ψηλά! Οι νέοι καλλιτέχνες σήμερα δεν περνάνε τέτοια πράγματα! Το ξεκίνημά τους έχει πολύ καλύτερες προϋποθέσεις από αυτό του Νταλάρα, της Αλεξίου, και όλων της παλιά γενιάς! Νομίζω ότι για τους καινούριους είναι ακόμα πολύ νωρίς να λέμε ότι δεν προβάλλονται κλπ! Τι να γινόταν δηλαδή; Να κάνουν μπαμ με το καλημέρα σας; Είναι σαν αυτό που λένε με τη «γενιά των 700€»! Όταν ξεκινάς να δουλεύεις, δεν γίνεται αμέσως να παίρνεις ΤΟ μισθό! Και ούτε πια τα 700€ είναι τόσο τραγικός μισθός για το ξεκίνημά σου! Η γενιά της μάνας μου και του πατέρα μου δηλαδή πόσα λεφτά έπαιρναν στη δουλειά τους όταν ξεκίνησαν; Πιστεύω πως όλα αυτά, είναι στο γενικότερο πλαίσιο που προσπαθούν να μας πείσουν ότι σαν γενιά είμαστε κακομοίρηδες και δεν έχουμε στον ήλιο μοίρα! (δεν υπονοώ φυσικά ότι ο Ηρακλής έχει εσκεμμένα τέτοια πρόθεση!) Πλέον το θέμα δεν είναι μόνο μουσικό, αλλά και κοινωνικό, και πολιτικό…
Και εν τέλει θα έλεγα πως το θέμα δεν είναι ότι δεν προβάλλεται η νέα γενιά! Ο Οικονομόπουλος, ο Κιάμος, η Ηλιάδη κλπ. κλπ. δεν ανήκουν στη νέα γενιά; Απλώς από αυτή τη νέα γενιά τελικά προβάλλονται οι "μη ποιοτικοί"... Αυτό είναι το θέμα που θα πρέπει να μας προβληματίζει!
Σχετικά με τους δίσκους που δεν προβάλλονται:
Μήπως δεν υπήρξαν δίσκοι του Νταλάρα οι οποίοι θάφτηκαν; (π.χ. «Έρημα χωριά», «Δάκρυ στο γυαλί» -το τελευταίο είναι βασικά δίσκος της Εστουδιαντίνας Ν. Ιωνίας, για να είμαστε πιο σωστοί.)
Επίσης, σχετικά με το κατά πόσο οι παλιοί κόβουν το δρόμο των καινούριων:
Όταν ξεκίνησαν ο Νταλάρας και η Αλεξίου, μεσουρανούσαν ο Μπιθικώτσης, ο Καζαντζίδης, η Μοσχολιού, η Μαρινέλλα... Αυτοί δηλαδή πώς κατάφεραν και βγήκαν στην επιφάνεια και δεν τους "καπέλωσαν" οι παλιοί;
«Ας συμβιβαστούμε επιτέλους με την ιδέα ότι ο Σαββόπουλος τελείωσε δημιουργικά, όπως και ο Ξαρχάκος, όπως και ο Μαρκόπουλος.»
Με τη μόνη διαφορά ότι αν αυτοί γράψουν σήμερα ένα τραγούδι, θα είναι πολύ μεγαλύτερο από όλα όσα γράφουν οι νέοι τραγουδοποιοί!
«Δεν γίνεται, τέλος, να δηλώνει ο Μητσιάς σε συνεντεύξεις και δελτία τύπου ότι εξέδωσε δίσκο για να βοηθήσει τους νέους δημιουργούς, και να μην επισημαίνει κανένας πώς οι νέοι δημιουργοί βοηθάνε αυτόν! Χάρη τους κάνει, δηλαδή;»
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να μη βλέπει κάποιος το πόσο βοηθάει έναν νέο συνθέτη το να ερμηνεύσει τραγούδι του ο Μητσιάς, ή κάποιος άλλος από τους μεγάλους μας ερμηνευτές! Με αυτόν τον τρόπο θα τον μάθει ο κόσμος και θα τον έχει υπόψη του ως καλό δημιουργό στον οποίο θα δώσει την προσοχή του! Για τον Μητσιά δεν θα είχε μεγάλη διαφορά: ένα ωραίο τραγούδι λιγότερο... Δεν λέω βέβαια πως και ο "παλιός" δεν βγαίνει κερδισμένος από μια τέτοια συνεργασία, αλλά ο νέος έχει να κερδίσει πολύ περισσότερα από τον "παλιό"!
Επίσης, το ότι οι "λάθος" επιλογές των νεότερων κατακρίνονται ενώ των παλιών όχι, είναι απλώς ψέμα:
Μήπως ο Νταλάρας δεν έχει ακούσει τα σχολιανά του για τα «Latin»; Από το ’87 που έκανε το δίσκο μέχρι ακόμα και σήμερα, υπάρχουν πολλοί που δεν κοιτάνε ότι ο Νταλάρας έβγαλε π.χ. τη «Μεσόγειο» όπου συνεργάστηκε με μεγάλους ξένους καλλιτέχνες, αλλά κάθονται και λένε ακόμα αρνητικά για τα «Latin»! Για να μην πω και για τη συνεργασία του με τον Ρέμο για την οποία κι αν άκουσε τα εξ' αμάξης! (και ο Ρέμος δεν είναι δα και Ο "σκυλάς"! Εν αντιθέσει δεν άκουσε τα ίδια -ή τα άκουσε σε πολύ πιο συρρικνωμένη απόδοση- ο Μητροπάνος για τη συνεργασία του με τη Ζήνα... Γιατί άραγε αυτά τα 2 μέτρα και 2 σταθμά; ποιά 2... 42!) ή μήπως δεν γκρίνιαζαν πολλοί για το «Ως την άκρη του ουρανού» σου και τη συνεργασία της Αλεξίου με τον Θεοφάνους;
Στο κείμενο εντόπισα και δύο μεγάλες ανακρίβειες:
-«Γιατί η Αρετή Κετιμέ έπρεπε να έχει μπάρμπα στην Κορώνη για να βγάλει - επιτέλους!!! - προσωπικό δίσκο;»
Τα CD-Single δεν είναι προσωπικοί δίσκοι;; Και επιπλέον για ποιόν μπάρμπα στην Κορώνη μιλάμε;! Ο Νταλάρας ήταν αυτός που την βοήθησε να μπει στη δισκογραφία, όταν την κάλεσε να συμμετέχει -πολύ μικρή- στις εμφανίσεις του στο Ζυγό το 2001-02 συστήνοντάς την στο ευρύ κοινό, και επίσης έκανε την παραγωγή στον πρώτο της δίσκο το 2003!! (CD-Single «Το τραγούδι της Αρετής»)
-«Ως πότε θα κάνει ο Γεράσιμος Ανδρεάτος δεύτερη φωνή στον Νταλάρα στο Μέγαρο;»
Το μεγάλο λάθος είναι ότι ο Ανδρεάτος δεν έκανε δεύτερες στον Νταλάρα, αλλά συμμετείχε ισότιμα στις παραστάσεις! Και επί πλέον, ο ίδιος στην «Κοίτα τι έκανες» στις 5/6/2004 (ΝΕΤ) μιλούσε για αυτή τη συνεργασία και δήλωνε πόσο πανευτυχής ήταν για αυτή την πρόταση του Νταλάρα!
Επίσης λάθος, το σχόλιο που κάνεις για τα ράφια των δισκοπωλείων, και ειδικά που αναφέρεσαι συγκεκριμένα στα Metropolis!
«Δεν γίνεται να βρίσκεις τις προθήκες του Metropolis στρωμένες με δεκάδες αντίτυπα του νέου δίσκου της Αλεξίου, και να μη βρίσκεις πρώτο τραπέζι πίστα το «Φαγιούμ» του Νεοκλή Νεοφυτίδη»
Για του λόγου το αληθές, πήγα χθες στο καινούριο Metropolis της Πανεπιστημίου, και το «Φαγιούμ» βρίσκεται στις νέες κυκλοφορίες, παρόλο που κυκλοφόρησε πέρυσι!! Δεν είναι όμως πολύ λογικό να έχουν περισσότερα αντίτυπα του δίσκου της Αλεξίου αφού κυκλοφόρησε τώρα;;
«Είναι υποχρέωση κάθε προβληματισμού να προτείνει και λύσεις. Ιδού μία: άμεση απόσυρση της παλιάς φρουράς μέσω ανοιγμάτων. Ανοίξτε τα παράθυρα (δηλαδή τις σελίδες των περιοδικών, τα στούντιο, τις ραδιοφωνικές εκπομπές) στο νέο αίμα, σε νέους ερμηνευτές.»
Κανείς δεν βλέπει ότι με αυτή την "άμεση απόσυρση" θα μείνει ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΚΕΝΟ;;;;;;;;;
Τέλος, για να έχουν ο Νταλάρας και η Αλεξίου τόσο μεγάλο κοινό σήμερα, σημαίνει πολύ απλά ότι είναι οι καλύτεροι! Είναι δυνατόν τόσες χιλιάδες κόσμος να κάνουν λάθος;
Επίσης, κάτι που με εξόργισε είναι κάποια προκλητικά σχόλια κάποιου που λέει πως όσοι ακούμε την παλιά γενιά είμαστε "ακροατές-πτώματα" και δεν το ξέρουμε!! (Ηρακλή σου ζητώ συγνώμη που επαναφέρω αυτή την ορολογία...)
Το συγκεκριμένο επιτρέψτε μου να το πάρω προσωπικά! Είμαι 23 χρονών! Ε όχι, δεν μπορείς κύριε να με λες εμένα "πτώμα"!!!!!
Αυτά τα "ολίγα" από μένα...
Οι Νταλάρας, Αλεξίου εξέφρασαν με τις ερμηνείες των μέγιστων έντεχνων πολιτικοποιημένων συνθετών Λοΐζου, Μικρούτσικου αλλά και των προγενέστερων, Θεοδωράκη, Χατζιδάκι τη γενιά της μεταπολίτευσης που δεν έχει κλείσει ακόμα.
Κατ'αντιστοιχία, λίγες 10ετίες πριν, τα αστέρια του ελληνικου κινηματογράφου εξέφραζαν τον μεταπολεμικό Έλληνα.
Επίσης και οι ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου έχουν ίσως κουράσει με την επιμονή τους να μένουν στην κορυφή και την επικαιρότητα.
Όμως, δεν παύει να είναι πραγματικότητα ότι η γενιά των τραγουδιστών της μεταπολίτευσης, ως στόφα, ταλέντο, κοινωνικό ρεύμα, μεγαλύτεροι και από τους παλαιότερους τραγουδιστες (πλην Καζαντζίδη που είναι ο μόνος που ανφέρεται) είναι κορυφαία σύμβολα που είναι αδύνατον να "πέσουν" - με ποιο κοινωνικό έρεισμα άλλωστε (?)- από τους νεότερους.
Επιτρέψτε μου μια σύντομη παρέκβαση. Η αγαπητή Χ.Σ αναφέρθηκε στη γενιά των 700 ευρώ. Νομίζω ότι είναι απαράδεκτο να παίρνει κάποιος αυτά τα χρήματα τη στιγμή που προσφέρει χρόνο, μόχθο ακόμα και την ψυχή του -οπώς λένε οι Κατσιμιχαίοι- σε έναν εργοδότη. Είναι δε ακόμα πιο εξευτελιστικό να σκεφτούμε ότι πολλοί δεν παίρνουν ούτε καν αυτό το μισθό στο ξεκίνημά τους κι άλλοι συνεχίζουν να αμείβονται με αυτά τα χρήματα ακόμα και στα 30 τους έπειτα από χρόνια σπουδών και προϋπηρεσίας.
Ανώνυμος:
Σε καμία περίπτωση η ανάρτηση δεν εννοεί να "βάλει στο ίδιο καλάθι" συγκεκριμένα έργα. Η αναφορά είναι ευρύτερη, αφορά μια γενιά ερμηνευτών, και φυσικά είναι σαφές ότι υπάρχουν μικρές ή μεγάλες διαφοροποιήσεις στο αισθητικό φορτίο κάθε ερμηνευτή ή κάθε δίσκου του. Ούτε γίνεται στο κείμενο κάποια δίκη προθέσεων. Είμαι πεπεισμένος για τις καλύτερες των προθέσεων όλων, συμπεριλαμβανομένων και των δύο συγκεκριμένων ερμηνευτών.
kostas:
Ισχύει ή ίδια απάντηση και για το δικό σας κείμενο, με την έννοια ότι δεν αμσφισβητώ ούτε τη στιγμή το γεγονός ότι ο δίσκος της Αλεξίου εμπεριέχει ειλικρίνεια και "ανάγκη". Τη διαχείριση του ονόματος και της γενιάς της από το σύστημα παραγωγής ελληνικής μουσικής αμφισβητώ. Ακόμα και για τον Νταλάρα - για τον οποίον δεν δέχομαι τον όρο "μουσειακό είδος" - θα συμφωνήσω με οποιονδήποτε ισχυριστεί ότι η δισκογραφική πολυπραγμοσύνη του εκφράζει δημιουργικό οίστρο και ανάγκη έκφρασης, δεν αμφισβητώ τις προθέσεις των ερμηνευτών, δεν είναι αυτό το ζήτημα. Το ζήτημα είναι τα σχεδόν "Παβλωφική" αντανακλαστικά που ξυπνά η οποιαδήποτε κίνηση των συγκεκριμένων ερμηνευτών σε ΜΜΕ, ραδιόφωνα, περιοδικά, ιστοσελίδες, κλπ.
ΚΩΣΤΑΣ
Έχετε δίκιο ως προς την ερμηνεία του φαινομένου, με την έννοια ότι πράγματι υπήρξε μια ευτυής συνάντηση μεγάλων δημιουργών και μεγάλων ερμηνευτών στα πρώτα βήματα των δεύτερων. Και αυτή η συγκυρία παρήγαγε μια αδράνεια, μια σχεδόν αυτοματοποιημένη συνέχεια. Πεποίθησή μου είναι ότι αυτή η αδράνεια πλέον λειτουργεί εις βάρος του συνόλου της παραγωγής ελληνικού τραγουδιού, για τους λόγους που καταγράφονται. Όσο για την Κανά, νομίζω ότι οι δουλειές της με τον Σ. Μάλαμα και τον Θ. Παπακωνσταντίνου δεν δικαιώνουν την αυστηρότητά σας. Τέλος, το ζήτημα του "λαϊκού" και του "λαϊκού τραγουδιστή" θα μου επιτρέψετε να μην θιχτεί στα περιορισμένα όρια των σχολίων, αλλά σε επόμενη ανάρτηση.
Κυρία Βλαχογιάννη,
αποτελεί ιδιαίτερη τιμή για το ιστολόγιο η κατάθεση της άποψής σας. Ευχαριστώ θερμά για όσα γράφετε. Προφανώς, οι σελίδες των "Προαστίων" είναι πάντα ανοιχτές για να φιλοξενήσουν σχόλια, ή και αυτούσια κείμενά σας, όποτε εσείς το θελήσετε.
Με εκτίμηση, Ηρ. Οικονόμου
Αγαπητή Χρύσα,
χαίρομαι που τα ξαναλέμε, τελικά υπάρχει ζωή και χωρίς facebook! Ελπίζω όλα να πηγαίνουν καλά με τις ωραίες δραστηριότητές σου.
Τα εξωμουσικά κριτήρια για τον νέο δίσκο του Νταλάρα δεν τα χρησιμοποιεί η ανάρτηση, αλλά η κριτική του δίσκου - τουλάχιστον ό,τι πρόλαβα να διαβάσω στα ΜΜΕ. Όσο για το "Απόψε γίνε", το τραγούδησε πρώτη φορά ο "βασιλιάς" του ελαφρολαϊκού Νίκος Νομικός, τον Μάντζιο τον αναφέρω ως πιο στενά εντασσόμενο με το "έντεχνο". Τώρα, το ποιός ωφέλησε ποιόν, προτείνω να συμφωνήσουμε ότι και οι τρεις ερμηνευτές ωφελήθηκαν από τους δημιουργούς του τραγουδιού (Εισαγγελέας, Νικολάου).
Πάντως, με τη λογική που ανιχνεύω στα λεγόμενά σου, ένα τραγούδι - όσο καλό κι αν είναι, όσο καλός κι αν είναι ο ερμηνευτής του - πρέπει να περνά από τη φωνή του Νταλάρα για να επικυρώνεται από τη συνείδηση του κόσμου. Ακόμα κι αν ισχύει αυτό, ακόμα κι αν ο Νταλάρας είναι Η κορυφαία φωνή στην Ελλάδα, πρέπει νομίζω να αντιπαρατεθούμε σε αυτή τη λογική ομογενοποίησης του τραγουδιού, με την ίδια λογική που οι οικολόγοι αγωνίζονται για την προστασία της βιοποικιλότητας. Γι' αυτό, τη "Μικρή Πατρίδα" την ακούω με τον Θεοχαρίδη, όπως ακούω το "Ήσουνα φεγγάρι" με τη Μαρία Δημητριάδη. Πάντως, θα είχε ενδιαφέρον να ακούσουμε το "Πουκάμισο το Θαλασσί" και το "Κάπου Νυχτώνει" με τον Παντελή Θεοχαρίδη, δεν συμφωνείς; Απορώ, μάλιστα, γιατί άραγε δεν έχουμε ακούσει σε επανεκτέλεση κανένα από τα τραγούδια που έχει τραγουδήσει ο Νταλάρας σε πρώτη εκτέλεση...
Πολύ καλά κάνεις και υπενθυμίζεις το ξεκίνημα του Νταλάρα. Αυτό το ξεκίνημα δείχνει ότι αρκούσαν τα καλά τραγούδια και οι μεγάλοι δημιουργοί για να καταξιωθεί ο Νταλάρας. Δεν χρειάστηκε δηλαδή να σταθεί στο πλευρό του Μπιθικώτση, του Καζαντζίδη και του Διονυσίου για 1-2 δεκαετίες, πριν καθιερωθεί. Ο λόγος που δεν καπέλωσε κανένας τη γενιά των ερμηνευτών που βγήκε στις αρές του '70 είναι - πάντα κατά την ταπεινή άποψή μου - επειδή τότε το τραγούδι είχε ως σημείο αναφοράς τον δημιουργό και όχι τον ερμηνευτή, και άρα κανένας Μπιθικώτσης και καμία Μοσχολιού δεν μπορούσε να ορίσει τις επιλογές των δημιουργών.
Διάβασα με προσοχή όλα όσα γράφεις στη συνέχεια του σχολίου σου, και σε ευχαριστώ για όλες τις κριτικές παρατηρήσεις σου. Έχουμε διαφορετικές ερμηνείες για τις όποιες ανακρίβειες και λάθη του κειμένου, π.χ. θεωρώ εκτός θέματος το αν ο Ανδρεάτος δηλώνει πανευτυχής ή όχι. Μία διόρθωση, δεν έγραψα για ράφια αλλά για βιτρίνα/προθήκη, το Μετρόπολις είχε για άγνωστο αριθμό ημερών όλη τη βιτρίνα του σπαρμένη μόνο με το νέο cd της Αλεξίου.
Όσο για τους προσβλητικούς χαρακτηρισμούς άλλων σχολιαστών που δικαιολογημένα στηλιτεύεις, επιστρέφονται όλοι στους εμπνευστές τους.
Φιλικά, ηρ.
Ανώνυμος:
Τα σύμβολα πέφτουν όταν σταματά η συλλογική νοηματοδότησή τους. Κάποτε, θα βρεθούν οι σημερινοί εκφραστές των σημερινών κοινωνικών ρευμάτων. Γιατί σας φαντάζει τόσο αδύνατο αυτό;
Κ. Μαργιόλης:
"Οι προλετάριοι δεν έχουν τίποτα να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους". Κ. Μαρξ.
Πού να ήξερε ο γέρο-Μαρξ πόσο σφιχτές έχουν γίνει οι αλυσίδες σήμερα... σφιχτές και αόρατες.
Δεν είπα ότι τα τραγούδια χρειάζονται τη φωνή του Νταλάρα για να επικυρωθούν. Εστιάζω περισσότερο στο γεγονός ότι από μία σημερινή επανεκτέλεση είναι πιο εύκολο να τα προσεγγίσει η σημερινή γενιά ακροατών. Από εκεί και πέρα εξαρτάται από τη θέληση και το μεράκι του κάθε ακροατή το αν θα ψάξει να βρει ποιες είναι οι παλιότερες εκτελέσεις, και φυσικά παίζει σπουδαίο ρόλο οι καλλιτέχνες που τραγουδούν τραγούδια σε επανεκτέλεση να μην παραλείπουν να αναφέρονται στις πρώτες εκτελέσεις τους...
Μία πολύ χαρακτηριστική επανεκτέλεση θεωρώ πως είναι το «Ένας κόμπος η χαρά μου», διασκευασμένο με Πυξ-Λαξ και Νταλάρα. Ναι μεν πολλοί νέοι τότε νόμιζαν ότι αυτό το τραγούδι είναι των Πυξ-Λαξ, αλλά σιγά-σιγά αρκετοί απ’ αυτούς έμαθαν τον Σταύρο Κουγιουμτζή. Με αυτή την έννοια το λέω.
Ίσως μερικές φορές γίνομαι μέχρι και σπαστική που λέω και ξαναλέω συνέχεια για τη σημασία των επανεκτελέσεων για τη νέα γενιά ακροατών, αλλά ανήκω σ' αυτή τη νέα γενιά και προσωπικά αν δεν γίνονταν επανεκτελέσεις δεν θα γνώριζα πολλά πράγματα ή θα αργούσα πολύ να τα γνωρίσω! (και όχι μόνο εγώ, πάρα πολλά παιδιά της γενιάς μου.)
Όντως, θα ήταν πολύ ωραίο και ενδιαφέρον να ακούγαμε τραγούδια "του Νταλάρα" με τον Θεοχαρίδη, και άλλους. Για την ιστορία, να πω πως ο Θεοχαρίδης έχει τραγουδήσει το «Με βάρκα την Ελλάδα», στον ζωντανό δίσκο του Νικολόπουλου «Λαϊκό ξεφάντωμα» (2000). Από άλλους ερμηνευτές, κάποια τραγούδια που θυμάμαι αυτή τη στιγμή είναι
το «Κάπου νυχτώνει» με τον Φάμελλο, την «Ελισσώ» με τον Πορτοκάλογλου και τα «Μη μου θυμώνεις μάτια μου», «Ήλιε μου σε παρακαλώ» και «Παραπονεμένα λόγια» με τον Μπάση.
Όσον αφορά στα δισκοπωλεία, εγώ ως "ράφια" εννοούσα τα πρώτα που γράφουν "Νέες κυκλοφορίες". Την εξωτερική βιτρίνα, ομολογώ πως ή δεν την πρόσεξα τόσο ή δεν την πρόλαβα να είναι γεμάτη με τον δίσκο της Αλεξίου.
Καταρχήν συγχαρητήρια για το ιστολόγιο. Πολύ ενδιαφέρον. Το έμαθα από τη Στέλλα Βλαχογιάννη στο σημερινό ιατρείο ασματων. Επί του θέματος τώρα. Είναι αλήθεια ότι τα φερόμενα ώς μεγαλα ονόματα της ελληνικής μουσκικής σκηνής έχουν και μεγάλη διάρκεια μουσικής ζωής. Μην ξεχνάμε όμως πόσο χρονών ξεκίνησαν. Οταν ξεκινάς στα 17 και δουλεύεις συνεχώς είναι λογική η παραγωγική ζωή να είναι πιο μακρυά από τη δική μας που σπουδές/αναζητήσεις/αμφιβολίες, τριανταρίσαμε (σχεδόν) για να αρχίσουμε να παράγουμε. Ασχετα με την ποιότητα της φωνής των ερμηνευτών η οποία είναι και εντελώς υποκειμενική, (τι να απαντήσεις στο "δε μ'αρέσει; έχει γιατί;") θα ήθελα να θέσω το θέμα πιο σφαιρικά. Σε ευρύτερο κοινωνικό πεδίο. Καλώς ή κακώς καμία σημασία δεν έχει η γενιά του Νταλάρα και της Αλεξίου βρέθηκαν να είναι στην ακμή των νιάτων τους σε μια εποχή που γενικότερα ήταν παρθένα και ταραγμένη. Μια εποχή που έβραζε και δημιούργησε τα πόδια στα οποία στάθηκε η κοινωνία αργότερα. Σε όλα τα επίπεδα. Πολιτικά, καλιτεχνικά, επιστημονικά, οικονομικά. Με άλλο τρόπο ξεχώριζες τότε και αλλο σήμερα. Τότε υπηρχαν ανοιχτές θέσεις στο Πανεπιστήμιο και διδακτορικό κάνανε πεντε άτομα. Τώρα κάνουν διακόσια και δεν γίνονται ποτέ καθηγητές. Τότε γινόσουν διευθυντής κλινικής στα 35 τώρα πας 50 και αν γίνεις ανάβεις και μια λαμπάδα. Τότε γινόσουν δικηγόρος και είχες την προοπτική να κάνεις περιουσία, τώρα οι δικηγόροι είναι περισσότεροι και από τα παιδιά των φαναριών. Τότε έκανες περιουσία με ένα μαγαζάκι μπαταριών (πχ Γερμανός)και τώρα περιμένεις το Εσπα να πληρώσεις τους προμηθευτές. Ισως σήμερα τα πράγματα να είναι πιο δύσκολα σ'αυτό όμως δεν μας φταίνε ούτε ο Νταλάρας ούτε η Αλεξίου ούτε ο ...Γερμανός. Αν ξαφνικά ο Νταλάρας σταματήσει να τραγουδάει όλοι όσοι των ακούνε θα ακούνε Μποφίλιου ή θα πηγαίνουν στη συναυλίες της αντί στις δικές του; Ας είμαστε λίγο περισσότερο αποστασιοποιημένοι. Στη μουσική αυτό που έχει σημασία τελικά είναι τι κάνει κλικ μέσα σου. Τωρα οση προβολή και να έχει κάποιος αν δεν αρέσει θα πάει άπατος.
(συνέχεια)Ας μην ξεχνάμε ότι οι σημερινοί δημιουργεί έχουν σταθεί και πολύ τυχεροί σε ένα ειδικά σημείο. Εχουν τελικά ανάγκη τον Μελωδία και το Β' πρόγραμμα για να προβληθούν όταν υπάρχει το ιντερνετ; Παρεμπιπτόντως ακούω όλη μερα Δευτερο, μόλις τέλειωσε ένα τραγούδι της Μόνικας, Νταλαρα δεν έχω ακούσει καθόλου. Και τι ανάγκη έχουν την βιτρίνα του Μετροπολις; Από τη βιτρίνα αγοράζεις μουσική; Δηλαδή άμα γεμίσει η βιτρίνα με ΘΠαπακωνσταντίνου θα πουλήσει ο Παπακωνσταντίνου και αν γεμίσει με Πάριο θα πουλήσει ο Πάριος; Και γιατί ο Νταλάρας ή ο Μητσιάς έχουν ανάγκη τους νέους καλλιτέχνες; Τι είναι βαμπίρ και τους πίνουν το αίμα; Ορθότατη η παρατήρηση για την Α. Κετιμέ και για ποιος ήταν ο μπάρμπας στην Κορώνη που μας την έμαθε για να μην πιάσουμε ΟΛΟΥΣ τους άλλους. Εν τέλει έχει η ελληνική δισκογραφία συγκεκριμένη χωρητικότητα και πρέπει να φύγουν οι πρωινοί για να χωρέσουν οι απογευματινοί; Και κυρίως και πρωτίστως: Ο Νταλάρας και η Αλεξίου φταίει που ο Gummy Bear, το αρκουδάκι του Υφαντή χτύπησε τιλτ και έκανε 200χιλ πωλήσεις σε μια βδομάδα; Αν φύγουν τις πωλήσεις θα τις κάνει η Ασλανίδου; (http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=113451) Την οποία ποιος μας σύστησε; Μιλάω για μας που δεν βλέπαμε Big Brother. Είναι άδικο και μονομερές να λέμε ότι οι παλιοί ζουν εις βάρος των νέων. Αμφότεροι κερδίζουν από τη συνύπαρξη. Οι μέν έχουν την εμπειρία και οι δεν τη δυναμική. Γιατί τα έγραψα όλα αυτά νυχτιάτικά και δεν πάω για ύπνο; Γιατί έχω κουραστεί τα τελευταία 15 χρόνια να ακούω ότι για το χάλι της ελληνικής δισκογραφίας φταίει που και οι παλιοί βγάζουν από ένα δίσκο. Ο καθένας δρέπει τους καρπούς της πορείας του. Ο,τι μέσα είχει ο Μάλαμας είχε και η Μποφίλιου ή μάλλον λιγότερα. Γιατί καμία Μικρή ή Μεγάλη Αρκτος δεν του κυκλοφόρησε δίσκο. Αλλά στο Μάλαμα το ταλέντο περίσσευε. Δεν εμπόδισε ο Νταλάρας τον Δεληβοριά να γεμίζει το Ζυγό κάθε βράδυ όταν παρουσιάζε το Κ13 ούτε φταίει η Αλεξίου που όποτε πας σε συναυλία του Θ.Παπακ/νου πληρώνεις 25 € για να τον δεις να πίνει και κουρντίζει τα όργανα επί σκηνής στο πλαίσιο μιας "και καλά παρεϊστικης" ανοργανωσιάς που εσύ όμως πλήρωσες για να δεις και να λες πάλι καλά που είναι και η Φριντζήλα μαζί.
Ας μη βιαζόμαστε να σκοτώσουμε τα γέρικα άλογα, δεν ανοίξει αυτό το δρόμο στους νέους. Αλλού πρέπει να ψάξουμε. Ευχαριστώ για τη φιλοξενία και την υπομονή...
Ασε μωρε! Αυτη η γενια του 70 μας το παιζει ελιτ κ καλα! Παντου, οχι μονο στο τραγουδι.
Επανασταση κ καλα...
Πιστευω οτι φοβουνται. Βρεθηκαν εκτος εποχης χωρις να το καταλαβουν.
Η αλλαγη ηταν ταχυτατη. Απο την ανεχεια, τον Καζαντιδη και την μεταπολιτευση, βρεθηκαν στο χρηματιστηριο, με τζιπ, την Τζουλια Αλεξανδρατου κ τα golden boys...
Κοιταζουν τη νεα γενια κ νιωθουν (αλλα κ ειναι) δεινοσαυροι.
Κ εμεις, η νεα γενια, για να πω την αληθεια, να πεθανουν περιμενουμε. Κανουμε υπομονη αλλα 20, το πολυ 30 χρονια, να περασουν κ να εξαφανιστει αυτη η γενια που καθεται μουδιασμενη κ παρακολουθει τις εξελιξεις, ανημπορη να ανταπεξελθει κ να προσαρμοστει.
Αυτο που κανουν, πιστευω οτι ειναι μια προσπαθεια να βρουν καταφυγιο. Κολλανε στα παλια γιατι τους φοβιζουν τα καινουργια.
Προσπαθουν να γυρισουν το ποταμι πισω. Δεν αντεχουν την πραγματικοτητα κ προσπαθουν να χαθουν στις αναμνησεις, γι αυτο εμμενουν στους τραγουδιστες της εποχης τους.
Πρεπει επισης να φοβουνται οτι αμα χαθουν κ αυτοι, θα ξεχαστει η γενια τους κ οτι οσο μονοπωλουν τη μουσικη σκηνη σημαινει οτι η γενια αυτη εκπεμπει στιγμα.
Με εκνευριζουν αφανταστα σχολια του τυπου: "Μα ειναι τραγουδια αυτα που βγαινουν σημερα?! Μονο τοτε, στις μερες μας, εβγαιναν καλα τραγουδια!"
που ακολουθουνται κ απο ενα αυταρεσκο, υπεροπτικο υφος!
Μα αυτοι ειναι που ανεδειξαν ολα τα σκουπιδια! Πιθανοτατα απο κομπλεξ κιολας.
Ετσι, σημερα, εχουμε πλεον απο τη μια πλευρα ευτελη, ποπ τραγουδακια συμφωνα με τα καταναλωτικα προτυπα, με αδιαφορους η' κ σουργελα καλλιτεχνες κ χαμενους δημιουργους κ απο την αλλη πλευρα εχουμε αυτη την δικτατορικη επαναληψη των ιερων... τερατων.
ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΧΑΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟΥ ΚΕΝΟΥ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ 2 ΑΥΤΩΝ ΠΛΕΥΡΩΝ.
Αυτοι δεν προβαλλονται καθολου!
Μονοπωλουν την αγορα οι 2 πλευρες κ γι αυτους δεν μενει χωρος.
Αυτοι οι αλλοι ειναι αξιολογοι καλλιτεχνες που τους ανακαλυπτεις τυχαια συνηθως, η' σε καποια εκπομπη οπου πλαισιωνουν μεγαλα ονοματα η' σε μικρες μουσικες σκηνες, αμα πειραματιζεσαι.
Μικρα διαμαντακια στο βουρκο.
Κ μενεις να αναρωτιεσαι, "Αυτος/η πως μενει αγνωστος κ χαμενος τοσο καιρο?!"
Βεβαια φταινε κ αυτοι μερικες φορες! Φταινε που δεν αντιδρουν κ αν τους ακουσεις να μιλανε, τα λογια τους εκπεμπουν μια υποχρεωση για την παλια γενια κ για αυτα που προσεφερε κ συνεχεια αναφερουν οτι τους χρωστανε, αντι να μπουν δυναμικα να παρουν σειρα κ να βγουν μπροστα.
Τι να πεις?! Υπομονη... Θα γυρισει ο τροχος...
Αμαν πια αυτη η γενια του πολυτεχνειου! Με αυτο το γεγονος μπηκε στο απυροβλητο κ την ψωνισε! Οριζει τα παντα κ νομιζει πως εχει κ την αδεια της Ιστοριας!
pankoo.
Δική μου η τιμή κύριε Οικονόμου.
Δεν φανταζόμουν οτι θα υπήρχε ακόμη τόσο πάθος για το ποιος τραγουδιστής ειναι πιο πρώτος από τους άλλους της γενιάς του 1970.Από μιαν άποψη το βρίσκω υγιές να «μαλλώνουμε» σ αυτό το γήπεδο, του λεγομένου έντεχνου τραγουδιού, παρά στο παραδίπλα με τα αδέσποτα -τα οποια ως κανονκά σκυλιά λατρεύω, ως δίποδα εχω πρόβλημα.
Δεν θα ήθελα να ανοιξω τον ασκο του Αιόλου γιατι ειναι λίγο άδικο. Από τη μια είμαστε κάποιοι ας το πουμε επαγγελματίες του χώρου που γνωρίζουμε αρκετά παραπάνω πράγματα για την κατάσταση των τελευταιων 40 χρόνων στη δισκογραφία κι από την άλλη ειναι το «αθώο» κοινό που εκφράζει τις προτιμήσεις του.
Θέλω μόνο ενα πράγμα να πώ στην κυρία που επι μακρόν μας ανέλυσε γενιές και συνθηκες να μην βάζει το χέρι της στη φωτιά για την πραγματικοτητα που διατυπώνει και υπερασπίζεται. Λέει κάπου πόσο εύκολα βγάζουν δίσκο σημερα οι νέοι (ρωτηστε τον Αλέξαδρο Εμμανουηλίδη, τον Απόστολο Ρίζο, τη Μαρία Παπαγεωργίου) και πόσο δύσκολα έβγαζε η γενιά του 1970. Να ξερετε πως πίσω από την «επίσημη» αυτη τη στιγμή Ιστορια υπάρχει και μια άλλη ανεπίσημη που θα πάρει κάποτε τη θέση της πρώτης οταν θα έχουν εκλείψει οι πρωταγωνιστές και κάποιοι θα μιλήσουν ανοιχτά για το πώς κατασκευάστηκαν είδωλα και καριέρες. Πάντα η πραγματική ιστορια γράφεται στα παρασκήνια -σε όλους τους χώρους- και δυστυχως δεν ειναι τα ΜΜΕ ο ασφαλέστερος αγωγός της αλήθειας που φτάνει στον κόσμο. Συνεχίστε ν αγαπάτε ο,τι σας αγγίζει αλλά μην ξιφομαχείτε σε ργκ που απαιτει παλαιστες του Σούμο.
@ 47 κ. Βλαχογιάννη, βλέπω ότι ούτε εσεις κοιμάστε... Δεν ξέρω αν αναφέρεστε στο δικό μου σχόλιο (το υποπτεύομαι μόνο από τη φράση : "στην κυρία που επι μακρόν μας ανέλυσε γενιές και συνθηκες" ) αλλά αν εγώ είμαι η τυχερή που ακόνισε την πένα σας ΠΟΥΘΕΝΑ δεν ανέφερα ότι οι νέοι βγάζουν εύκολα δίσκο. Επισήμανα μόνο πόσο τυχεροί είναι που υπάρχει το ιντερνετ. Θα το αναγνωρίζετε αυτό φαντάζομαι. Από την άλλη σίγουρα εσείς ξέρετε περισσότερα. Αλλά ας μην ξεχνάμε το απλούστερο. Σε ότι αφορά τη μουσική ποτέ κανείς δεν έκανε καρριέρα διαρκείας βασιζόμενος μόνο σε πλάτες και συγκυρίες και προωθητικές κινήσεις. Αν ήταν τόσο εύκολο να χειραγωγηθεί το αισθητικό κριτήριο, θα είχαμε ακόμα χούντα και θα βλέπαμε ΥΕΝΕΔ...
Οχι δεν αναφερόμουν σε σας. Αν δεν κανω λάθος η κυρία Σωφρονά ειχε αυτες τις απόψεις. Αλλά μιας και βάλατε ενα θέμα σας πληροφορώ οτι μια χαρά χειραγωγειται η κοινη αισθητική χωρις να υπάρχει ΥΕΝΕΔ και στρατιωτική Χούντα. Τι δουλειά κάνουν τόσα κανάλια; Τοσοι Σάκηδες Μάκηδες Λάκηδες;Χαιδεύουν το μαλακό υπογάστριο του νεοέλληνα και χειραγωγούν όχι μονο την αισθητική μας αλλα καιτην πολιτική και κοινωνική αγωγή μας.
Ωραιοι ειναι πάντως αυτοι οι διάλογοι.
Σας ευχαριστω.
Ρε παιδια τι αναλυση πια και αυτη!!
Ας κοιταξουμε αν υπαρχουν καλα τραγουδια, τι ακουμε κλπ αυτο εχει σημασια
Τετοιος υπερκαταναλωτισμος, τετοιο fast food και στη μουσικη, ε εχουμε χασει τον ελεγχο
ολα τα κατεβαζεις απο το ιντερνετ.
ασε που οταν μπορεις πανευκολα να τα εχεις ολα, αρα και γιατι να πας στα κεντρα να τους δεις?
να πληρωσεις τοσα?Δε σου λειπει ο καλλιτεχνης, βαζεις ενα ιντερνετ και νατο!
Αρα λοιπον το προβλημα δεν ειναι ακριβως και μονο το ΠΡΟΣΩΠΟ, το ΠΟΙΟΣ τα λεει, αλλα και τι ακουμε ετσι?Και ποιοι ευθυνονται για αυτο
Σιγουρα και εμεις αλλα οχι μονο εμεις
Το προβλημα ειναι τεραστιο και ουτε θα παψει να υπαρχει, ισα ισα το αντιθετο θα γινει
Απλα και εμεις ανθρωποι ειμαστε και δε θα παψουμε να ακουμε τραγουδια και να ξεδινουμε, και να διασκεδαζουμε και να εκφραζομαστε
Τωρα αν οι τοσο παλιοι υπαρχουν ακομα, ε και τι πειραζει δηλάδη?Εχει τοσο πολυ σημασια για εμας τους απλους ανθρωπους αυτο?
Και γιατι να ειναι κακο?Μου αρεσει που ειναι ενεργη αυτη η γενια, και στο μυαλο μας μας φερνει αλλες εποχες του τραγουδιου πολυ πιο ενδοξες και αληθινες πριν μπει η τηλεοραση και το ιντερνετ και το lifestyle τοσο πολυ στη ζωη μας
Κραταει μια ισοροπια.
Και ναι πιστευω οτιαυτοι οι ανθρωποι εχουν μια δυναμικη, εχουν κατι, ειναι συγχρονοι.και μπραβο τους
Αλλωστε οταν μπορεις να εισαι παρον, για πιο λογο απλα να φυγεις απο το προσκηνιο?
Κια σαφως βεβαια δεν ειναι στην πρωτη γραμμη οπως ηταν, δεν κανουν τοσα πολλα οσα εκαναν ουτε θα τους δεις παντου, ναι ακομα και τον Νταλαρα που ολοι τον εχουν φαει πια!Υπαρχει ναι αλλα οχι ετσι ποως ηταν 10-15 χρονια πριν
Ειναι τεραστια προσωπικοτητα στο χωρο της μουσικης και μη δουμε ανθρωπο με ταλεντο εκει να πεσουμε να τον φαμε!
Εδω ειμαστε και σε καμια 10αρια χρονια που σιγα σιγα θα αποχωρησουν εντελως θα δουμε τι θα μεινει πισω...
Οσο για τους νεους, κανενας δε τους εμποδιζει να κανουν αυτο που γουσταρουν και αν μας αγγιξει εννοειται οτι θελουμς να τους ακουμε.Ειναι πολυ απλο, αλλωστε και εγω μια απλη ακροατρια ειμαι δεν παιζονται τα συμφεροντα μου στο ποιον θα ακουσω ουτε και θελω να σαμποταρω τους νεους βεβαια!!
Υπαρχουν πολλοι τραγουδιστες νεοι και λιγοτερο νεοι που ειναι πολυ αξιολογοι πραγματικα
Ζουγανελη, Ασλανιδου, Ιωαννιδης, Κανα, Κοτσιρας, Μπασης, Μακεδονας, Φαμελος, και τοσοι τοσοι αλλοι
Εχουν ομως αυτο το αστερακι απο πανω τους αυτο το κατι που θα σου κανει κλικ που θα σε "πιασει" βρε παιδι μου?
Ποσοι μπορει να το εχουν? Και σε τετοιο βαθμος όπως ισως καποιοι από τους παλιους?
Εχω αδικο? Δεν είναι το χεις η δε το χεις σε αυτά τα πραγματα?
Και μιας και αναφερεται η Μποφιλιου...για παραδειγμα
Μου αρεσει τοσο πολυ!Εχει τοσο ωραια χρεια ειναι τοσο συμπαθητικη!
Αλλα πραγματικα εμενα μου φαινονται τοσο βαρετα τα δικα της τραγουδια που δε θα πηγαινα με τιποτα σε μια τετοια παρασταση..
Και αυτο ισχυει και για αλλους, ενδεικτικα το ανεφερα
Λοιπον ας κοιταξουμε να απολαμβανουμε τα ωραια τραγουδια και τις ωραιες παραστασεις και τους τραγουδιστες που όταν τους ακουμε και τους βλεπουμε μας κανουν να αισθανομαστε ΚΑΤΙ μεσα μας
Τωρα ποσο χρονων είναι και ποσα χρονια τραγουδανε…
Αν τοσο πολύ μας πειραζει, ε τι να πω, ας κοιταμε το ιστορικο τους!!!
Ρε παιδια τι αναλυση πια και αυτη!!
Ας κοιταξουμε αν υπαρχουν καλα τραγουδια, τι ακουμε κλπ αυτο εχει σημασια
Τετοιος υπερκαταναλωτισμος, τετοιο fast food και στη μουσικη, ε εχουμε χασει τον ελεγχο
ολα τα κατεβαζεις απο το ιντερνετ.
ασε που οταν μπορεις πανευκολα να τα εχεις ολα, αρα και γιατι να πας στα κεντρα να τους δεις?
να πληρωσεις τοσα?Δε σου λειπει ο καλλιτεχνης, βαζεις ενα ιντερνετ και νατο!
Αρα λοιπον το προβλημα δεν ειναι ακριβως και μονο το ΠΡΟΣΩΠΟ, το ΠΟΙΟΣ τα λεει, αλλα και τι ακουμε ετσι?Και ποιοι ευθυνονται για αυτο
Σιγουρα και εμεις αλλα οχι μονο εμεις
Το προβλημα ειναι τεραστιο και ουτε θα παψει να υπαρχει, ισα ισα το αντιθετο θα γινει
Απλα και εμεις ανθρωποι ειμαστε και δε θα παψουμε να ακουμε τραγουδια και να ξεδινουμε, και να διασκεδαζουμε και να εκφραζομαστε
Τωρα αν οι τοσο παλιοι υπαρχουν ακομα, ε και τι πειραζει δηλάδη?Εχει τοσο πολυ σημασια για εμας τους απλους ανθρωπους αυτο?
Και γιατι να ειναι κακο?Μου αρεσει που ειναι ενεργη αυτη η γενια, και στο μυαλο μας μας φερνει αλλες εποχες του τραγουδιου πολυ πιο ενδοξες και αληθινες πριν μπει η τηλεοραση και το ιντερνετ και το lifestyle τοσο πολυ στη ζωη μας
Κραταει μια ισοροπια.
Και ναι πιστευω οτιαυτοι οι ανθρωποι εχουν μια δυναμικη, εχουν κατι, ειναι συγχρονοι.και μπραβο τους
Αλλωστε οταν μπορεις να εισαι παρον, για πιο λογο απλα να φυγεις απο το προσκηνιο?
Κια σαφως βεβαια δεν ειναι στην πρωτη γραμμη οπως ηταν, δεν κανουν τοσα πολλα οσα εκαναν ουτε θα τους δεις παντου, ναι ακομα και τον Νταλαρα που ολοι τον εχουν φαει πια!Υπαρχει ναι αλλα οχι ετσι ποως ηταν 10-15 χρονια πριν
Ειναι τεραστια προσωπικοτητα στο χωρο της μουσικης και μη δουμε ανθρωπο με ταλεντο εκει να πεσουμε να τον φαμε!
Εδω ειμαστε και σε καμια 10αρια χρονια που σιγα σιγα θα αποχωρησουν εντελως θα δουμε τι θα μεινει πισω...
Οσο για τους νεους, κανενας δε τους εμποδιζει να κανουν αυτο που γουσταρουν και αν μας αγγιξει εννοειται οτι θελουμς να τους ακουμε.Ειναι πολυ απλο, αλλωστε και εγω μια απλη ακροατρια ειμαι δεν παιζονται τα συμφεροντα μου στο ποιον θα ακουσω ουτε και θελω να σαμποταρω τους νεους βεβαια!!
Υπαρχουν πολλοι τραγουδιστες νεοι και λιγοτερο νεοι που ειναι πολυ αξιολογοι πραγματικα
Ζουγανελη, Ασλανιδου, Ιωαννιδης, Κανα, Κοτσιρας, Μπασης, Μακεδονας, Φαμελος, και τοσοι τοσοι αλλοι
Εχουν ομως αυτο το αστερακι απο πανω τους αυτο το κατι που θα σου κανει κλικ που θα σε "πιασει" βρε παιδι μου?
Ποσοι μπορει να το εχουν? Και σε τετοιο βαθμος όπως ισως καποιοι από τους παλιους?
Εχω αδικο? Δεν είναι το χεις η δε το χεις σε αυτά τα πραγματα?
Και μιας και αναφερεται η Μποφιλιου...για παραδειγμα
Μου αρεσει τοσο πολυ!Εχει τοσο ωραια χρεια ειναι τοσο συμπαθητικη!
Αλλα πραγματικα εμενα μου φαινονται τοσο βαρετα τα δικα της τραγουδια που δε θα πηγαινα με τιποτα σε μια τετοια παρασταση..
Και αυτο ισχυει και για αλλους, ενδεικτικα το ανεφερα
Λοιπον ας κοιταξουμε να απολαμβανουμε τα ωραια τραγουδια και τις ωραιες παραστασεις και τους τραγουδιστες που όταν τους ακουμε και τους βλεπουμε μας κανουν να αισθανομαστε ΚΑΤΙ μεσα μας
Τωρα ποσο χρονων είναι και ποσα χρονια τραγουδανε…
Αν τοσο πολύ μας πειραζει, ε τι να πω, ας κοιταμε το ιστορικο τους!!!
Κρίνοντας από την κουβέντα και τον αριθμό σχολίων που προκάλεσε η αναφορά στους συγκεκριμένους "παλιούς" καλλιτέχνες, μόνο για απόσυρση δεν είναι! Iδίως αν παρατηρήσουμε πως σε κάποιες άλλες πολύ ενδιαφέρουσες αναρτήσεις του blog τα σχόλια είναι από ελάχιστα έως μηδενικά.
Κάτι που με προβλημάτισε αρκετά στο πρώτο σχόλιο της κ. Βλαχογιάννη είναι που έγραψε πως συμφωνεί με την οπτική του Ηρακλή Οικονόμου, γιατί μου δίνει την εντύπωση πως συμφωνεί από ιδεολογική θέση και όχι στην πράξη. Και εξηγούμαι: στο τελευταίο τεύχος του «Μετρονόμου», στις «Ακροάσεις» γράφει για δίσκους των Αλεξίου, Μητσιά, Αρλέτας, Τσανακλίδου και Μακεδόνα, που όλοι έχουν καριέρα από 20 χρόνια και άνω. Αφού στα παραπάνω σχόλια υποστηρίζει περισσότερο τους νέους καλλιτέχνες, γιατί δεν γράφει για αυτούς (π.χ. για τον δίσκο της Αρετής Κετιμέ και άλλων, που κυκλοφόρησαν την ίδια περίοδο), ή έστω μισά-μισά;* Φυσικά καλά κάνει που γράφει γι' αυτούς που γράφει, αλλά αυτό είναι άλλο ένα πράγμα που αποδεικνύει πως οι "παλιοί" μόνο για απόσυρση δεν είναι για να απασχολούν και να μονοπωλούν την πένα της στις «Ακροάσεις»!
*Τα παραπάνω σχόλιό μου παρακαλώ να τα εκλάβετε ως απλή διαπίστωση και όχι ως κριτική.
Τέλος, θα προσθέσω το εξής: Οι πεθαμένοι Καζαντζίδης και Μπιθικώτσης (και μένω μόνο στους τραγουδιστές...) προκαλούν πιο πολλά εξώφυλλα, κείμενα, αφιερώματα και αναλύσεις από πολλούς νέους και ζωντανούς καλλιτέχνες, που κάποιοι ίσως δεν έχουν προλάβει ακόμα να δείξουν την αξία τους, και κάποιοι άλλοι ίσως είναι απλά μέτριοι. Αυτό θα φανεί στο χρόνο. Φαντάζομαι (μου φαίνεται πολύ λογικό δηλαδή) πως το ίδιο θα συμβεί και με τον Νταλάρα, την Αλεξίου, τον Πάριο κ.ά., γιατί οι μεγάλοι είναι μεγάλοι ακόμα και αν αποσυρθούν, ακόμα και αν πεθάνουν! Το μοναδικό πράγμα που θα αλλάξει είναι ότι τότε δεν θα μας απασχολούν με νέες δισκογραφικές δουλειές και δικές τους εμφανίσεις. Άρα η "λογική" του «να φύγουν οι πρώτοι μπας και φανούμε εμείς» μου φαίνεται εντελώς εκτός πραγματικότητας!
Χρύσα Σοφρωνά:
Έχεις απόλυτο δίκιο, οι επιλεκτικές επανεκτελέσεις με λόγο ύπαρξης προσφέρουν θετικές υπηρεσίες στη νεότερη γενιά ακροατών. Επανεκτελέσεις επιλεκτικές, όμως, και με στόχο την ανακάλυψη του καινούργιου, του καινοτόμου. Όχι απλά και μόνο με στόχο τη δισκογραφική υποκατάσταση της έλλειψης δημιουργίας.
Όσο για το ζήτημα των επανεκτελέσεων του Νταλάρα, πράττεις ορθά που διορθώνεις τη δική μου λανθασμένη διατύπωση. Όταν την έγραφα, σκέφτηκα κάποια άλλα παραδείγματα περί του αντιθέτου, όπως π.χ. η "Μοναξιά" και το "Ανεμολόγιο" του Μικρούτσικου από τα Υπόγεια Ρεύματα. Αλλά το απόλυτο της διατύπωσης - εντελώς λάθος, έχεις δίκιο - στηλιτεύει το απόλυτο μιας προϋπάρχουσας κατάστασης, και γι' αυτό την κράτησα. Ξέρεις κι εσύ ποια είναι αυτή η προϋπάρχουσα κατάσταση, με μια μακρά σειρά επανεκτελέσεων και συνεργασιών του συγκεκριμένου ερμηνευτή, με έναν "επεκτατισμό" που επιδέχεται πολλαπλών ερμηνειών. Θα σου εκμυστηρευτώ την πηγή του δικού μου προβληματισμού, και ουσιαστικά πηγή όλου του αρχικού κειμένου: κουβέντιαζα με μια φίλη, την οποία θαυμάζω για τις μουσικές της επιλογές, και σε ένα σημείο όπου εκθείασα τον Νταλάρα για τις φωνητικές του δυνατότητες, εκείνη μου απαντά: "έχει πλέον τραγουδήσει τα πάντα, τον έχω βαρεθεί". Το κείμενο - μαζί και οι όποιες απόλυτες ή λανθασμένες διατυπώσεις μου - αντανακλά μιαν αγωνία για τη αυτο-διαχείριση αυτών των ερμηνευτών, αγωνία που προκαλείται από τέτοια σχόλια και κουβέντες. Η αγωνία αυτή είναι ειλικρινής, και σίγουρα όχι στραμμένη εναντίον του οποιουδήποτε μεγάλου ερμηνευτή, αλλά υπέρ αυτού. Κι ας μην βγαίνει αυτό από την ανάρτηση.
Σ' ευχαριστώ γι' αυτή την πολύ γόνιμη κουβέντα.
Immortalite:
Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, και φυσικά ευχαριστώ την πηγή της ενημέρωσής σας σχετικά με την ύπαρξη των Μ.Π.
Επι του θέματος: πολύ επιτυχημένη η έμφασή σας στις κοινωνικές συνθήκες. Δεν συμμερίζομαι την άποψη ότι για τα χάλια της δισκογραφίας φταίνε "οι παλιοί"΄(αλήθεια, την ακούτε 15 χρόνια αυτή την άποψη; Εγώ πάλι, πολύ σπάνια). Ό,τι περιγράφεται στην αρχική ανάρτηση είναι κι αυτό κομμάτι της κρίσης, όχι αιτία της. Καθιστά αυτό περισσότερο "νόμιμη" την κυρίαρχη νοοτροπία και τον φετιχισμό των "ονομάτων"; Νομίζω πως όχι. Η κριτική του κειμένου στρέφεται προς τη νοοτροπία, όχι προς τα άτομα. Δεν επιζητώ το θάνατο κανενός αλόγου, επιζητώ απλά να μην έχουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά. Ένα μέτρο ...πολλών χιλιομέτρων για τους μεν, και ένα μέτρο ...υποδεκάμετρο για τους δε.
ΥΓ: Ως προς την περίπτωση της Αρετής Κετιμέ, αρκεί να πούμε ότι στο εξώφυλλο του τελευταίου live δίσκου της Βιτάλη δεν αναγράφεται καν η συμμετοχή της, το όνομά της. Και η προσφώνηση της Κετιμέ από τη Βιτάλη γίνεται ως "το νινί μας". Μπράβο στον Νταλάρα που τη σύστησε στο κοινό, αλλού είναι όμως το ζήτημα.
Ευχαριστώ.
Pankoo:
Να πω ότι διαφωνώ για όσα χρεώνεις τη γενιά του Πολυτεχνείου, θα πω ψέμματα. Άμεση και ειλικρινής η κατάθεσή σου. Να δούμε όμως και τους επόμενους... εσύ λες ότι περιμένουν να πεθάνουν οι παλιοί. Φοβάμαι ότι περιμένουν να πεθάνουν οι ίδιοι, χωρίς ένα όνειρο, χωρίς κάτι συνεκτικό να φωτίζει το δρόμο τους.
Στέλλα Βλαχογιάννη:
Ούτε κι εγώ φανταζόμουν ότι αυτή η ανάρτηση θα εξελισσόταν έτσι, με τέτοιο πάθος!
Όσο για τα άλλα, τα σημαντικά, ευτυχώς που υπάρχουν φωνές σαν και τη δική σας, έτσι ώστε η "ανεπίσημη" ιστορία να μην περιμένει τον ιστορικό του μέλλοντος για να καταγραφεί. Για να γινόμαστε όλοι λίγο σοφότεροι και περισσότερο υποψιασμένοι.
-----
Κωνσταντίνος:
Καταγράφεται η κατάθεσή σου, δεν μπορώ να έχω εικόνα για κάτι που δεν έχω ακούσει. Έχεις όμως απόλυτο δίκιο να κρίνεις τη λογική σύμφωνα με την οποία η νεότητα συνιστά αυτόματα και αυταξία. Το φετίχ της "νεολαίας", όχι μόνο στη μουσική αλλά και στην πολιτική, και αλλού, είναι λαϊκισμός από την ανάποδη.
-----
Ε.30:
Σημαντική η προτροπή σου, να αφήσουμε κατά μέρους τις πολλές αναλύσεις. Ας μείνουν μόνο τα τραγούδια!
-----
Χρύσα Σωφρονά:
Πράγματι Χρύσα, αυτή η κινητοποίηση στα σχόλια δείχνει πολλά. Και κυρίως, ότι δεν ακούμε πλέον τραγούδια, αλλά ονόματα.
Για αυτό που αναφέρεις για την κ. Βλαχογιάννη, θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω. Αποδεδειγμένα, έχει ανοίξει δρόμους στους επόμενους, με τη γραφή και το λόγο της. Αυτό δεν σημαίνει ότι ως μουσικοκριτικός πρέπει να αγνοήσει τους νέους δίσκους μιας Αλεξίου ή μιας Αρλέτας, ιδιαίτερα σε ένα τριμηνιαίο περιοδικό όπως ο Μετρονόμος. Αυτά, όχι ως αυτόκλητος συνήγορος, αλλά ως αναγνώστης.
Όσο για τον Μπιθικώτση και τον Καζαντζίδη, μα βεβαίως και πρέπει να γίνονται εξώφυλλα και αφιερώματα σε όσους έφυγαν. Με χαρά μαθαίνω ότι ο επόμενος "Μετρονόμος" θα είναι αφιερωμένος στον Ξυλούρη. Η ιστορική μνήμη πρέπει να μένει ζωντανή, και μάλιστα δυστυχώς δεν βλέπουμε αρκετά από τα εξώφυλλα που αναφέρεις. Ανυπομονώ να δω, π.χ. στο Δίφωνο, ένα εξώφυλλο για τη Σωτηρία Μπέλλου ή για τον Μάνο Λοΐζο. Εξώφυλλο, ασπρόμαυρη φωτογραφία, ιστορία. Αυτή όμως είναι η διαχείριση του παρελθόντος.
Αντίθετα, στην περίπτωση των μεγάλων ερμηνευτών, μιλάμε για τη διαχείριση του παρόντος. Ή τέλος πάντων, ενός παρελθόντος με όρους παρόντος. Εκεί έγκειται το πρόβλημα. Παράδειγμα: Το Mojo έκανε αφιέρωμα στο αριστουργηματικό Wall, δεν είπε όμως ότι οι Pink Floyd είναι το συγρότημα της χρονιάς! Λεπτή αλλά κρίσιμη η διαφορά.
>Τα σύμβολα πέφτουν όταν σταματά η συλλογική νοηματοδότησή τους. Κάποτε, θα βρεθούν οι σημερινοί εκφραστές των σημερινών κοινωνικών ρευμάτων. Γιατί σας φαντάζει τόσο αδύνατο αυτό;<
Ακριβώς! Κάποτε θα! Για την ώρα, δεν έχουμε ξεπεράσει την εποχή της μεταπολίτευσης. Τα νοήματα της κοινωνίας μας είναι τα ίδια με του 74. Τα κόμματα είναι ακριβώς τα ίδια, οι αρχηγοί τους κάνουν συνεχώς νύξεις στους Εθνάρχες-Ιδρυτές τους κ.α. πολλά και πέρα από το αμιγώς πολιτικό πεδίο. Έτσι εξηγείται η Παβλοφική αντίδραση στο άκουσμα της φωνής του Νταλάρα.
Το μόνο κοινωνικό ρεύμα που έχει - ή που σχεδόν έχει - δημιουργηθεί σε σχέση με το 74 είναι η ευρύτερη ευρωπαϊκή αριστερά. Εκεί λοιπόν, επειδή η Χρονολογία Εκκίνησης (το Έτος Μηδέν) δεν είναι το 1974 αλλά το 2001 (Γένοβα), το άκουσμα δεν είναι Νταλάρας αλλά Μανού Τσάο (πιο αφηρημένα: world music). Μόνο εκεί όμως. Όλοι οι άλλοι και όλα τα άλλα προέρχονται από και αναφέρονται στη Μεταπολίτευση. Οι παβλοφικές αντιδράσεις σε όλα τα επίπεδα, πολιτικά και πολιτισμικά (για Νταλάρα, Μίκη, Εθνάρχη-ες) θα πάψουν να υφίστανται όταν ξεπεράσουμε την ψυχολογία της Μεταπολίτευσης. Καλώς ή κακώς είμαστε εκεί ακόμα.
Κυρία Βλαχογιάννη αν με τη φράση
"πίσω από την «επίσημη» αυτη τη στιγμή Ιστορια υπάρχει και μια άλλη ανεπίσημη που θα πάρει κάποτε τη θέση της πρώτης οταν θα έχουν εκλείψει οι πρωταγωνιστές και κάποιοι θα μιλήσουν ανοιχτά για το πώς κατασκευάστηκαν είδωλα και καριέρες"
εννοείτε ότι οι καριέρες των Νταλάρα, Αλεξίου, Πάριου κατασκευάστηκαν ή τουλάχιστον υποβοηθήθηκαν από τις δισκογραφικές (κάτι που δεν είναι εντελώς ανεπίσημο αφού σχεδόν αναφέρεται στο "Αλεξίου" του Τσάμπρα με άλλη πιο εύπεπτη, βέβαια, φρασεολογία), υποθέτω ότι αυτό έγινε επειδή οι παραπάνω 3 είχαν κάποια ταλέντα περισσότερα από τους υπόλοιπους, σύγχρονους και προγενέστερους, ερμηνευτές ώστε να τεθούν ως επιτελικοί παίκτες των δισκογραφικών ή και του πολιτικού συστήματος. Ως προς το τελευταίο μην ξεχνάμε το υψηλών απαιτήσεων πολιτικό τραγούδι: Για να πιάσουν τα μηνύματά του στο λαό απαιτούσε κορυφαίους παίκτες όχι απλά ερμηνευτικά αλλά και με ιδεολογία, ηγετικά χαρίσματα ώστε να είναι διαχειρίσιμο το πλήθος των χιλιάδων στα στάδια των συναυλιών, φλόγα, παρουσιαστικό και νεότητα.
Ακόμη και αν ισχύει η θεωρία της κατασκευής της καριέρας των 3 παραπάνω και με δεδομένα ότι:
1) καμμία δισκογραφική δεν έχει αυτοκαταστροφικές τάσεις ώστε να μην θέλει να κατασκευάσει και νέα είδωλα - καριέρες για να τροφοδοτήσει τα συμφέροντά της για τα επόμενα 30 χρόνια πχ 2000-2030,
2) δεν έχει "κατασκευαστεί" από το 1970 κανένα είδωλο - καριέρα ανώτερο των 3 (Νταλάρα, Αλεξίου, Πάριου) όχι απλά στο τραγούδι αλλά ούτε και στην έτερη μορφή τέχνης-θεάματος δηλ. τον κιν/φο,
μήπως πρέπει και πάλι να μείνουμε στο ότι οι 3 παραπάνω είχαν απλώς περισσότερα ταλέντα/χαρίσματα και γι'αυτό - και με σπρώξιμο ακόμα - έχτισαν αυτή την καριέρα?
Εκτός κι αν υπονοείτε ότι υπήρχαν και άλλοι εξίσου ή και πιο ταλαντούχοι και χαρισματικοί ερμηνευτές, σύγχρονοι με τους 3 παραπάνω, που όμως τους σκότωσαν οι δισκογραφικές για να προωθήσουν - μεροληπτικά - την 3άδα.
Αν υπονοείτε την πιο σκληρή εκδοχή της υπόθεσης, ότι δηλ. υπήρχαν και πιο ταλαντούχοι αλλά τους έφαγαν, τότε να περιμένουμε να καταγραφεί η ιστορία ώστε να μάθουμε τα ονόματα των αδικημένων (που λογικά θα πρέπει να μας είναι τελείως άγνωστα μιας και οι 1-2 γνωστοί περιστασιακά γκρινιάρηδες είχαν σαφώς λιγότερα χαρίσματα από Νταλάρα, Αλεξίου ώστε να δικαιούνταν αυτοί το "Μέγα Χρίσμα" του πολιτικού και εμπορικού συστήματος).
Αν υπονοείτε την ελαφριά εκδοχή, ότι δηλ. δεν υπήρχαν πιο χαρισματικοί από τους 3, ας μείνουμε στο ότι αυτοί οι 3 ναι μεν σπρώχτηκαν αλλά ήταν οι πιο χαρισματικοί, εξάλλου και σε πολλά άλλα επίπεδα πχ στην πολιτική έχουν υπάρξει "κατασκευές" ηγετών προκειμένου να επιτευχθεί ο όποιος μέγας σκοπός.
Αν πάλι δεν υπονοείτε ότι οι καριέρες των 3 συγκεκριμένων κατασκευάστηκαν ή σπρώχτηκαν τότε συγγνώμη για την παρερμηνεία αλλά για ποιους το λέτε? Πάντως ερμήνευσα ότι το λέτε για την τριάδα Νταλάρα-Αλεξίου-Πάριου διότι σε αυτούς αναφέρεται η ανάρτηση.
Ευχαριστώ
grfan75-Κώστας
Συμφωνώ με τον Ανώνυμο συνομιλητή ότι στο επίπεδο της κυρίαρχης πολιτικής σκέψης (αυτής που διαμορφώνεται από την υπέρτατη εξουσία των ΜΜΕ και δευτερευόντως από τα κόμματα, που «θα έπρεπε» αλλά δεν νομίζω ότι εκφράζουν τις πραγματικές ανησυχίες της κοινωνίας) δεν έχουμε περάσει ακόμα το εφηβικό στάδιο της Μεταπολίτευσης. Εφηβικό, διότι ακόμα «ωριμάζουμε» προσπαθώντας να ξεπεράσουμε τα παιδικά τραύματα του Εμφυλίου και τα νεότερα, από το «γύψο» των συνταγματαρχών. Είμαι λοιπόν απόλυτα σύμφωνος με όλα όσα λες. Πλην ενός. Τα νοήματα της κοινωνίας μας είναι όντως τα ίδια; Νομίζω πως όχι. Ας μη γελιόμαστε, ο καταναλωτισμός και η αποξένωση, η αλλοτρίωση από την «οικονομία της αγοράς» και η επισφάλεια που σκιάζει τον εργασιακό βίο και επεκτείνεται στις προσωπικές μας σχέσεις δεν έχουν εκφραστεί από τον πραγματικά μεγάλο Λευτέρη Παπαδόπουλο και τη γενιά του. Ο Τριπολίτης αλλά και οι Κατσιμιχαίοι αγγίζουν σε πολλούς στίχους τους αυτά –και όποια άλλα- νοήματα της σύγχρονης κοινωνίας. Αλλά δεν πρέπει να μιλήσουν και οι 30αρηδες (και κάτω) για αυτά; Αυτό νομίζω πως είναι το ζητούμενο και όχι ο «θάνατος» της «παλιάς φρουράς».
Θα ήθελα να ρωτήσω κι εγώ κάτι την κυρία Βλαχογιάννη. Οκ, όλοι αυτοί οι δεινόσαυροι θα έπρεπε να αποσυρθούν για να αφήσουν χώρο στους νέους. Μήπως, όμως, θα έπρεπε να αποσυρθούν και δεινόσαυροι της ίδιας ηλικίας που κάνουν εδώ και αιώνες εκπομπές στο ραδιόφωνο και γράφουν εδώ και αιώνες σε μουσικά περιοδικά; Μήπως έτσι είναι πιο εύκολο να ξεχωρίσει κάτι επί της ουσίας καινούριο στη μουσική; Ή μήπως εσείς είστε υπεράνω όλων αυτών, κυρία Βλαχογιάννη;
MIA ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΙ ΑΣΧΟΛΗΘΗΚΑΝ ΜΕ ΤΗ ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ:
1)Ο κύριος που με θεωρει δεινόσαυρο να με συγχωρέσει. Δεν πρόσεξα οτι απέξτησα φολιδωτη ουρά στα 52 μου. Αν ειναι ανίατο ιατρικά δεσμεύομαι ν αποσυρθω σ ενα ζωολογικό κηπο.
2)Προσωπικά δεν μίλησα για καμία απόσυρση κανενός. Μίλησα για περισσοτερο ΧΩΡΟ στους νέους τους κάτω των 30 διότι από τη γενια για την οποια μαλλώνουμε μεχρι σημερα εχουν περάσει άλλες δυο γενιές τραγουδιστών που πήγαν άκλαυτες. Και ναι ειχαν ταλέντο.
3. Δεν θα παίξω το παιχνιδάκι με τα ονόματα. Τα τρία που αναφέρθηκαν στο άρθρο του κ. Οικονόμου και στις δικά μας σχόλια μετά ειναι για μένα Τιτλος εργασίας όχι προσωπικές επιθέσεις. Απλως φωτογραφίζουν μια γενιά. Ως εκει.
4. Σαφως και καμια κατασκευασμένη καριέρα δεν χτίστηκε με υποκείμενο κάποιον΄ατάλαντο. Απλώς αν ολοι ειχαν τις ίδιες ευκαιρίες και την ίδια κάλυψη από τις πανίσχυρες τότε εταιρείες τους θεωρώ πως θα ηταν αρκετά διαφορετική η «ιεραρχία» μεταξύ των «πρώτων».
5.Η κυρία που βρηκε απόσταση ανάμεσα στα λόγια και τις πράξεις μου ας μάθει κάτι για το Ιατρείο ασμάτων και μετά ας με κρίνει όσο σκληρότερα μπορει.
6. Αλήθεια, γιατι γράφετε ως Ανώνυμοι; Δεν το καταλαβαίνω. Μπορειτε να επιτίθεστε δίνοντας εστω ενα ψεύτικο όνομα αφού το θάρρος της γνώμης δεν περιλαμβάνεται στις «αποσκευές» σας.
7.Μην ξαναδιαβάσω παρακαλώ οτι η τριάδα ή το ντουέτο των τραγουδιστών που το όνομάτους ξεκινησε όλη αυτη την ιστορια ήταν ή είναι οι εκπρόσωποι του πολιτικού τραγουδιού. Προσβάλλετε και τους ίδιους που δεν θυμαμαι να διεκδίκησαν ποτέ εναν τέτοιο τίτλο.
8. Κύριε Οικονόμου τί φωτιές ανάψατε! Ωραίες φωτιές.
Πάμε ενα γύρο και για τους δημιουργούς;
Αν και έχουμε στα τελευταία σχόλια ξεφύγει κάπως από το θέμα θα πω κι εγώ ένα δυο πράγματα.
1) Όποιος έγραψε το τελευταίο ανυπόγραφο σχόλιο δε νομίζω ότι είχε διάθεση να πει στην κ.Βλαχογιάννη ότι πρέπει να αποσυρθεί. Φαντάζομαι ότι εννοούσε πως όπως κανείς δεν περιμένει από την ίδια να κάνει στην άκρη για να πάρουν τη θέση της σε ραδιόφωνο και περιοδικά άλλοι νεότεροι, έτσι είναι παράλογο να περιμένει κανείς το ίδιο και από τους τραγουδιστές στους οποίους αναφέρθηκε.
2. Δεν κατανοώ γιατί ειδικά η κ.Βλαχογιάννη ενοχλείται από το ότι κάποιοι επιλέγουν να σχολιάσουν ανωνύμως. Κι αυτό διότι η ίδια απαντά ακόμα και σε όσους υπογράφουν με το όνομα τους σαν να μην το είχαν κάνει. Δύο φορές αναφέρεται σε σχόλια της κ.Σωφρονά λέγοντας "η κυρία που είπε αυτό" και "η κυρία που έγραψε το άλλο". Τη δεύτερη φορά μάλιστα γράφει "ας μάθει κάτι για το ιατρείο ασμάτων και μετά ας με κρίνει". Δεν κατάλαβα, για να κάνει κάποιος ένα σχόλιο (και η κ.Σωφρονά είχε δίκιο στα περί ασυνέπειας αφού και η κ.Βλαχογιάννη για τους δίσκους αυτής της γενιάς γράφει στο Μετρονόμο) για την κ.Βλαχογιάννη πρέπει να μάθει τα πάντα για την πορεία της; Κι αν η κ.Βλαχογιάννη έχει τόσο μεγάλη ιδέα για τη δουλειά της, γιατί να μην έχει ακόμα μεγαλύτερη ο Νταλάρας (πχ) και γιατί να μην θεωρεί ότι οι δίσκοι του θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως ευαγγέλια;
3. Ο κ.Βαφειάδης λέει ότι ειδικά η κ.Βλαχογιάννη είχε πάντα κεραίες στραμμένες προς τους νέους. Μπράβο της και θα ήταν άδικο να μην της το αναγνωρίσουμε. Αλλά όταν έκανε τα εξώφυλλα στους νέους στο Δίφωνο, το αναγνωστικό κοινό την ακολούθησε; Γιατί από όσο θυμάμαι επί των ημερών της το περιοδικό βυθίστηκε σε απόλυτη εμπορική ανυποληψία.
4. Προσωπικά αδυνατώ να κατανοήσω το αίτημα για αντικατάσταση των συγκεκριμένων τραγουδιστών από νεότερους αν αυτό που φέρνουν δεν είναι κάτι καινούριο. Το αίτημα για ριζική ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης θα μου ήταν πιο κατανοητό. Αλλά αυτό σημαίνει να δεχτούμε ότι το έντεχνο με ρίζες στο λαϊκό ή την παράδοση έχει φτάσει πια σε ένα τέλμα και δεν μπορεί να εκφράσει την εποχή και να πάμε σε άλλους ήχους εντελώς. Αν δε δεχόμαστε ότι το πρόβλημα είναι στο έργο και μας φταίνε απλώς οι ηθοποιοί, μάλλον δε θα αλλάξει ποτέ τίποτα.
5. Όλη αυτή η συζήτηση έχει μια πολύ μεγάλη δόση γκρίνιας και μιζέριας. Αυτοί που είναι του συστήματος και εμείς που είμαστε απέξω. Μας φταίνε οι εταιρίες που δεν ψάχνουν το νέο, μας φταίει το κοινό που δεν ενδιαφέρεται, μας φταίει το internet και οι πειρατές, μας φταίει ο Νταλάρας που δεν μας αφήνει χώρο, μας φταίει ο Θεός που μας μισεί... Έλεος, ας μη γκρινιάζουν αυτά τα παιδιά κι ας κάνουν κάτι. Είναι κρίμα κάποιοι πραγματικά αξιόλογοι άνθρωποι να μη μπορούν να βγάλουν δίσκο, αλλά ας κάνουν κάτι μόνοι τους γι' αυτό. Όποιος νοιάζεται θα τους μάθει και ας μην τους στηρίζει καμιά εταιρία. Η γκρίνια απωθεί τον κόσμο - και δικαίως.
6. Ένας τελευταίος προβληματισμός. Στη συναυλία της Φριντζήλα στο Μέγαρο το Σεπτέμβρη ο μισός κόσμος είχε εξαφανιστεί πολύ πριν το τέλος. Τις ίδιες μέρες στην Τεχνόπολη και στη συναυλία των MGMT, το 1/3 του κοινού έφυγε με το που είπαν το μεγάλο σουξέ τους, το Kids. Την προηγούμενη εβδομάδα στην Αλεξίου, κάποιος φώναξε "εμείς ήρθαμε να ακούσουμε το Φαντάρο και τη Δημητρούλα κι όχι αυτά τα καταθλιπτικά που μας λες". Κι αναρωτιέμαι, μήπως δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθούν πια οι νέοι καλλιτέχνες να βρουν άκρη στη δισκογραφία και οπουδήποτε; Μήπως το τραγούδι (κάθε είδος τραγουδιού) δεν αφορά πια κανέναν; Ως τέχνη εννοώ, όχι ως ringtone.
Τελευταίο σχόλιο γιατι όντως ξεφεύγει το πράγμα.
Προς την κυρία Βαλλάτου -σε ο,τι με αφορά:
1) Το τι κάνω ως προς τους νέους συναδέλφους στη δουλειά μου το ξέρουν εκεινοι και μου ειναι αρκετό.
2)Εχετε δίκιο, απλώς διάβασα όλα τα σχόλια μαζί και οταν πήγα να γράψω το δικό μου δεν θυμόμουν πια ποιος ειχε γράψει τι. Σε καμία περίπτωση δε σνόμπαρα ή απαξίωσα την κυρία Σωφρονά απλώς αμέλησα να ψάξω όπως έπρεπε. Να ζητησω συγνώμη; Ζητώ. Δεν εχω καταλάβει σε τι συνίσταται η ασυνέπειά μου. Ναι γι αυτούς τους δίσκους έγραψα στο συγκεκριμένο τεύχος γιατι δεν ειχα στα χέρια μου κάτι άλλο άξιο προσοχης κατά τη γνώμη μου. Και φυσικά δεν εχω μεγάλη ιδέα για τη δουλειά μου -αυτο δεν σημαίνει οτι δεν θα την υπερασπιστώ- και φυσικά δεν υπεχρωούται να ξέρει κανείς τον βιο και την πολιτεία εμου αλλά και του καθενός. Αλλά επειδή οι συγκεκριμένες Ακροάσεις εδειχναν ενα μέρος της εργασίας μου τόσα χρόνια αναγκάστηκα να υποδείξω και κάποιο άλλο που υφίσταται. Ξέρετε αν ήθελα να διαφημίσω τον εαυτό μου θα σας ημουν γνωστή πολλά χρόνια τώρα -χωρίς αυτο να σημαίνει οτι θα ημουν και άξια λόγου.
3. Αυτο τώρα το παίρνω πολύ προσωπικά. Δεν ξέρω από που αντλείτε τις πληροφορίες σας αλλά επιτρέψτε μου να σας ενημερώσω για τα εξης. Οντως οταν έκανα εξώφυλλο τους τρεις νέους το κοινό δεν ακολουθησε αλλά για μένα οτι σε 8.500 σπίτια μπήκαν οι φωνές αυτων των παιδιών ηταν μια μικρή νικη. Δεν ειμαι ηλίθια. Δεν προσδοκούσα να ξεπουλήσουμε. Ειμαι 30 χρόνια επαγγελματίας και κάνω μόνον ότι πιστεύω οτι ξέρω να κάνω καλά. Λέτε οτι επι των ημερών μου το Δίφωνο έπεσε σε πλήρη εμπορική ανυποληψία.Μολόνότι εχετε λάθος χαίρομαι που το εκφράζετε έτσι γιατι δείχνει και την οπτική γωνία του καθενός μας. Προφανώς για εσάς καλό ειναι ο,τι πουλάει πολύ. Για μένα πάλι όχι. Διηύθυνα το Δίφωνο επί εναν ακριβώς χρόνο και σας πληροφορώ οτι οι πωλήσεις του ήταν όσες ειναι και σημερα με την τεράστια υποστήριξη που έχει διαφημιστικά. Δεν σας αφορά αλλά αφορά εμένα: δεν μ ενδιαφέρει η εμπορική ανυποληψία με νοιαζει οτι για εκεινο το χρόνο το Δίφωνο βγηκε -ο δημοσιογραφικός χώρος και πολύς από τον καλλιτεχνικό το αναγνώρισαν- από την ποιοτική ανυποληψία στην οποια ειχε περιπέσει τα τελευταια χρόνια.
6) Αυτο ειναι το σημαντικότερο όσων γράφετε. Ειναι σπουδαίο θέμα προς συζητηση.
Ταυτα και αποχαιρέτώ
Ένα τελευταίο σχόλιο και από εμένα. Η κ.Βλαχογιάννη λέει ότι εγώ ΠΡΟΦΑΝΩΣ θεωρώ ότι καλό είναι ότι πουλάει πολύ. Κι αυτό διότι λέω ότι την εποχή που ήταν διευθύντρια στο Δίφωνο το περιοδικό βρέθηκε στη χειρότερη φάση του από εμπορική άποψη. Σε ποιο ακριβώς σημείο λέω ότι το περιοδικό δεν ήταν ποιοτικό; Ίσα ίσα που αναγνωρίζω ότι εκείνη έδωσε ευκαιρίες σε νέο κόσμο - αν και αυτό δεν είναι απαραίτητα εχέγγυο ποιότητας, είναι πάντως θετικό. Αυτό που λέω είναι ότι ακόμα κι όταν εκείνη ως διευθύντρια του περιοδικού επέλεξε να περάσει στην πρώτη γραμμή νέα ονόματα, το κοινό δεν φάνηκε να ενδιαφέρεται. Και με αυτό η κ.Βλαχογιάννη συμφωνεί. Για ποιο λόγο λοιπόν έπρεπε να παραποιηθούν όσα έγραψα; Κατά τα άλλα, το αν πουλούσε ή όχι το περιοδικό ουδόλως με απασχολεί - αυτή είναι δουλειά της ιδιοκτησίας του περιοδικού, όχι δική μου. Αλλά από όλη αυτή την ιστορία φαίνεται ότι το κοινό (καλώς ή κακώς, κακώς αν θέλετε) δεν νοιάζεται για τους νέους καλλιτέχνες απλώς και μόνο επειδή είναι νέοι. Και δε δείχνει καμία διάθεση να παραμερίσει τη συγκεκριμένη γενιά τραγουδιστών σε αντίθεση με αυτό που πολλοί μέσα από το χώρο θα ήθελαν. Σας αποχαιρετώ κι εγώ με τη σειρά μου...
Ανώνυμος (περί συμβόλων):
Τα νοήματα δεν είναι καθόλου τα ίδια σε σχέση με τη μεταπολίτευση, να με συγχωρείτε... οι προφάσεις, το image και η υποκρισία ίσως είναι. Άλλο πράγμα το "πάγωσε η τσιμινιέρα", άλλο πράγμα η "πράσινη ανάπτυξη". 'Άλλο πράγμα ο Λοΐζος, άλλο ο Χατζηγιάννης. Όσο για τον Manu Chao, το αποτύπωμα όλων αυτών των ρευμάτων στο ελληνικό τραγούδι θα αποδειχθεί τόσο σαθρό όσο το πολιτικό αποτύπωμα των Φόρουμ και της "αντι-παγκοσμιοποίησης".
grfan75:
Συμφωνούμε απόλυτα, το "πολιτικό τραγούδι" είχε υψηλές απαιτήσεις, και απαιτούσε κορυφαίους παίκτες. Για πείτε μου λοιπόν, που πήγε ο Μεράντζας; Που πήγε ο Σμοκοβίτης; Που είχε πάει η Δημητριάδη - όσο βρισκόταν εν ζωή; Που πήγε ο Λάκης Χαλκιάς; Εκτός αν για σας το "πολιτικό τραγούδι" ξεκίνησε και σταμάτησε στον Νταλάρα, τότε οκ, πάσο.
Κ. Μαργιόλης:
Μόλις κατάλαβα φίλε Κωνσταντίνε ότι απάντησα στον ανώνυμο προλαλήσαντα με το ίδιο σκεπτικό με το δικό σου, το οποίο σκεπτικό εκφράζεις πολύ πιο σωστά στην απάντησή σου.
Ανώνυμος (περί δεινοσαύρων):
Καταρχήν, κανείς δε μίλησε για απόσυρση κανενός, οπότε μάλλον ατυχής η επιχειρηματολογία σας. Και όχι μόνο γι' αυτό το λόγο. Η ηλικία του μουσικοκριτικού δεν είναι κριτήριο για τις προτιμήσεις και τα ακούσματά του. Τέλος, ο προβληματισμός της αρχικής ανάρτησης δεν ξεκινάει από την ηλικία των ερμηνευτών, αλλά από τη νοοτροπία που έχει επιβληθεί σε σχέση με το τωρινό - ΤΩΡΙΝΟ - έργο τους. Βεβαίως, δικαίωμά σας να κάνεται αυθαίρετες - και, επιτρέψτε μου, ελαφρώς λαϊκίστικες - μεταφορές και παρομοιώσεις.
Στέλλα Βλαχογιάννη:
Σας ευχαριστώ για τις τόσο ξεκάθαρες διευκρινήσεις σας, καθώς ένα μέρος τους εκφράζει και τις προθέσεις της αρχικής ανάρτησης: ούτε λόγος για απόσυρση, τα ονόματα είναι ενδεικτικά και δεν εμπεριέχουν χαρακτήρα οποιασδήποτε προσωπικής επίθεσης, και βεβαίως, δεν τίθεται θέμα "συνωμοσιολογίας".
Ως προς το θέμα της ανωνυμίας, είναι δική μου η ευθύνη ως διαχειριστή του μπλογκ, δυστυχώς η άλλη λύση θα ήταν να επιτρέπονται μόνο επώνυμες απαντήσεις με κωδικό, γεγονός όμως που θα περιόριζε το διάλογο ποσοτικά.
Τέλος, σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, αλλά τις φωτιές τις ανάβει η ίδια η πραγματικότητα, και όλα τα υπόλοιπα και οι υπόλοιποι ακολουθούν. Ένας φιλόσοφος είπε ότι "η ανθρωπότητα θέτει στον εαυτό της μόνο εκείνα τα προβλήματα που μπορεί να λύσει". Λέτε το τραγούδι να είναι ένα από αυτά τα προς επίλυση ζητήματα, και γι' αυτό να τίθεται στην ημερήσια διάταξη; Αν ναι, τότε οι φωτιές καλώς ανάβουν. Αν όχι, τότε απλά περνάμε ευχάριστα (;) το λιγοστό χρόνο μας συζητώντας.
Θεοδόσης Βαφειάδης:
Καλωσήρθατε στο blog και ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Προπάντων, κάνετε πολύ καλά που υπενθυμίζετε κάποια βασικά σχετικά με την κυρία Βλαχογιάννη και την πορεία της - για όσους την αγνοούν και προδίδουν με περίσσεια ορμή την άγνοιά τους.
Ελένη Βαλλάτου:
Δυστυχώς, όσο και να προσπαθείτε να διυλίσετε τον κώνωπα στα λεγόμενα της κ. Βλαχογιάννη, αυτό δεν απαντά στα ερωτήματα της κουβέντας. Θέτετε πάντως τα δικά σας ενδιαφέροντα ερωτήματα:
1) Βεβαίως και είναι παράλογο να περιμένεις ότι η απόσυρση κάποιων τραγουδιστών θα φέρει στην επιφάνεια κάποιους άλλους. Εξάλλου, κανείς δε μίλησε για απόσυρση. Πολύ πιο παράλογο είναι πάντως να έχουν περάσει τέσσερις δεκαετίες και να έχουν εξαφανιστεί από την μελλοντική ιστορία του ελληνικού τραγουδιού τρεις γενιές καλλιτεχνών. Δεν σας φαίνεται;
2) Ο (κάθε) Νταλάρας ας θεωρεί τους δίσκους του ευαγγέλια, κανένα πρόβλημα. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση, την αγιοποίηση δεν την κάνει ο Νταλάρας, αλλά ένα ολόκληρο σύστημα μουσικής παραγωγής, άρα το ρητορικό σας ερώτημα είναι εκτός θέματος.
3) Το συγκεκριμένο επιχείρημά σας σε ένα τεστ ιστορίας θα έπαιρνε κάτω από τη βάση. Βλέπετε, το αναγνωστικό κοινό δεν έπεσε από τον πλανήτη Άρη, αλλά διαμορφώθηκε και διαμορφώνεται από συγκεκριμένους ιδεολογικούς μηχανισμούς, από συγκεκριμένες αδράνειες, από συγκεκριμένες διαδικασίες κοινωνικοποίησης και διαμόρφωσης των κυρίαρχων αισθητικών και άλλων παραδειγμάτων. Άρα, είναι εντελώς αυθαίρετη η χρήση του αναγνωστικού κοινού ως κριτηρίου, γιατί πολύ απλά, ό,τι περιγράφεται στην κουβέντα μας, επηρεάζει και διαμορφώνει και το κοινό αυτό. Το κοινό δεν γεννιέται στο εργαστήριο. Ακριβώς γι' αυτό γράφτηκαν οι αράδες της ανάρτησης, γιατί οι συγκεκριμένες καταστάσεις επηρεάζουν το κοινό και τα κριτήριά του, και μετά γίνεται όλο και δυσκολότερη η οποιαδήποτε μεταβολή.
4) Συμφωνώ απόλυτα με το σχόλιό σας για το έντεχνο, αυτή είναι και η ουσία του προβλήματος. Και ναι, το πρόβλημα είναι στο έργο. Μην ξεχνάτε βέβαια ότι κάποιοι ηθοποιοί επιδίωξαν - ή χρησιμοποιήθηκαν ώστε - να γίνουν οι ίδιοι το έργο. Και βέβαια, δεν θα μάθουμε ποτέ αν αυτό που φέρνουν οι νεότεροι "ηθοποιοί" ή "συγγραφείς" είναι καινούργιο, αν δεν τους βγάλουμε από νωρίς στην "Επίδαυρο". Βέβαια, αν η Επίδαυρος είναι κλέισμένη όλη τη σεζόν, τότε πολύ απλά κάθόμαστε σπίτι και βλέπουμε TV, και αφήνουμε τους νεότερους να λένε τα δικά τους.
5) Θα σας απαντήσω δια της υπερβολής: Αυτό που μπορεί να κάνει μια νέα γυναίκα και καλή φωνή για να βγάλει δίσκο σήμερα είναι, δυστυχώς, είτε δίαιτα, είτε πλαστική. Σήμερα, κυρία Βαλλάτου, αν πήγαινε η Χαρούλα Αλεξίου και η Δήμητρα Γαλάνη είκοσι χρονών να βγάλουν δίσκο, το πιο πιθανό είναι ότι θα έτρωγαν πόρτα. Τόσο ευτελής και βάναυση είναι η κατάσταση, και ελπίζω να μην σας ακούγονται ως "γκρίνια" όλα αυτά.
6) Μετά από 70 σχόλια και εκατοντάδες αναρτήσεις, το μπλογκ έφτασε στην πηγή - που είναι βασικά οι τρεις τελευταίες προτάσεις του αρχικού σας σχόλιου. Τις απαντήσεις, αν υπάρχουν, θα τις αναζητήσουμε μελλοντικά. Σας ευχαριστώ.
1. Σχετικά με Νταλάρα, Αλεξίου και πολιτικό τραγούδι: Δεν τους απέδωσα τον τίτλο του κύριου εκπροσώπου του πολιτικού τραγουδιού, τη στιγμή που οι κύριοι εκπρόσωποι - ερμηνευτές ήταν οι Φαραντούρη, Ξυλούρης, Δημητριάδη κα, αλλά όταν οι φίλοι του ντουέτου ήταν συνθέτες, τραγουδοποιοί, ποιητές/στιχουργοί, δημοσιογράφοι και πολιτικοί κλπ κλπ που όλοι τους κινούνταν σε συγκεκριμένο ευρύτερο πολιτικό χώρο, τότε σαφώς και το ντουέτο αυτό είχε ρόλο στο πολιτικό τραγούδι με την έννοια ότι ήταν ένας λόγος για να προτιμηθούν (σε συναυλίες ή και σε δίσκους) ώστε να εξυπηρετηθούν οι στόχοι του πολιτικού τραγουδιού και όχι να προτιμηθούν πχ οι Μαρινέλλα, Μοσχολιού ή άλλοι που - δικαίωμά τους - μπορεί να μην είχαν τη διάθεση ή και την ιδεολογία να το κάνουν. Δεν είναι και δεν ήταν λοιπόν οι εκπρόσωποι, ήταν όμως από τους παίκτες του πολιτικού τραγουδιού. Ο Μεράντζας ήταν κύριος εκφραστής του πολ.τραγουδιού, είχε όμως τη διάθεση να ασχοληθεί με ρεφοριμιστικά είδη τραγουδιού ώστε να γίνει βασικός παίκτης μιας δισκογραφικής για 40 χρόνια? Οι 40ετείς πορείες περιλαμβάνουν όλα τα είδη τραγουδιου, ακόμη και τα "προδοτικά". Το ίδιο ισχύει και για τη Μ.Δημητριάδη.
2. Δέχομαι, εφόσον το λένε παραπάνω και γνώστες του χώρου του τραγουδιού, ότι 7-8 τραγουδιστές θα μπορούσαν να κάνουν περισσότερα και ωραιότερα πράγματα στην καριέρα τους. Το δέχομαι και ταυτόχρονα με εκπλήσσει ότι θα μπορούσαν 7-8 άνθρωποι να κάνουν περισσότερα από αυτή την τρελή 40ετή κούρσα των 3, έχοντας τη σκληρότητα απέναντι στον εαυτό τους να μην τους σταματήσει ούτε και η πιο δύσκολη περιπέτεια υγείας. Τη μια χρονιά να τραγουδάς νύχτα στον Κεραμεικό, την άλλη στο Βοτανικό, να βγάζεις τον τελευταίο πιο εμπορικό δίσκο της 10ετίας που σημαίνει δύναμη και τρέξιμο για promotion, να τρέχεις και στα Αρίων, ε, θέλει σκληρότητα αυτό. Σκληρότητα που πχ οι εξαίρετες μουσικά Βιτάλη και Πλάτωνος εκ του αποτελέσματος δεν είχαν διότι αντίστοιχοι λόγοι τις εκτόπισαν χρόνια από τα πράγματα. Πιο λογικό είναι βέβαια να απέχει κανείς όταν αντιμετωπίζει τέτοιες προσωπικές δυσκολίες. Όταν λοιπόν οι δισκογραφικές επέλεγαν τους βασικούς τους παίκτες προφανώς θα συνυπολόγισαν και αυτό το προσόν, τη "σκληρότητα" που αρχικά έχει τη μορφή της "επιθετικότητας" και της "φλόγας". Να υποθέσω λοιπόν ότι στους 7-8, που θα μπορούσαν να κάνουν περισσότερα, εκ του αποτελέσματος δεν θα πρέπει να περιλαμβάνεται η Βιτάλη. Αναφέρω τη συγκεκριμένη μεγάλη τραγουδίστρια γιατί δημόσια έχει εκφράσει κάποια παράπονα σε έντυπο. Έχει, δηλαδή, ήδη εκτεθεί δημόσια αυτό. Ποιοι θα μπορούσαν να είναι οι 7-8 ίσως δεν έχει πια νόημα να το μάθουμε αλλά μου μένει ένα ωραίο μυστήριο.
3. Περί αποκατάστασης της Ιστορίας:
Επειδή είμαστε σε χώρα όπου μετά θάνατον έρχεται πολύ εύκολα η μυθοποίηση παρά η απομυθοποίηση, όταν εκλείψουν οι πρωταγωνιστές, αυτοί που θα μιλήσουν ανοιχτά για το πώς κατασκευάστηκαν είδωλα και καριέρες θα πρέπει να το κάνουν με τρόπο αλλιώς δεν θα πείσουν και θα πληγεί η αξιοπιστία τους (μπούμερανγκ). Όπως, στα δικά μου μάτια, λειτούργησε ως μπούμερανγκ η φράση σπουδαίας αλλά αδικημένης τραγουδίστριας "έχει μπάρμπα το παιδί και γι'αυτό έπαιρνε τα τραγούδια". Η άποψη της εν λόγω αδικημένης τραγουδίστριας ότι ένας νεαρός επαγγελματίας παραγωγός, που θα μπορούσε κάλλιστα να φάει τα μούτρα του με την απειρία του, έχει τη δυναμική ενός "μπάρμπα" (ορισμός του όρου "μπάρμπας" = "κάποιος που είναι μέσα στα πράγματα 1 γενιά πριν, ριζωμένος και βοηθά εκ του ασφαλούς τον γνωστό του"), τη στιγμή που η χώρα ανεβοκατεβάζει μέχρι και πρωθυπουργούς με πραγματικούς εξ αίματος μπαρμπάδες, τη στιγμή που αυτή η κληρονομική διαδοχή συνηθίζεται στην κοινωνία μας σε όλες τις επαγγελματικές δομές, και τη στιγμή που το εν λόγω "παιδί" δεν γνωρίζω να είχε κανένα μπάρμπα εξ αίματος στο χώρο του τραγουδιού ή της παραγωγής, φαντάζει γραφική στα δικά μου μάτια και πλήττει την αξιοπιστία εκείνης που το είπε. Θέλει τρόπο λοιπόν η απομυθοποίηση, όταν έρθει η ώρα.
Τι γίνεται, βρε παιδιά, εδώ μέσα;
τρία tavor των 2,5 θες για να παρακολουθήσεις ολόκληρη τη συζήτηση!
τα πράγματα είναι πολύ απλά, μα ποιος κάθεται τώρα να γράψει όλα όσα του βγαίνουν;
θα ξημερώσουμε, Ηρακλή, κι είμαστε απ' το πρωί στο τρέξιμο.
ας συνεχιστούν οι διάλογοι κι όταν ξαναπεράσω ίσως σχολιάσω.
καλό ξημέρωμα
Όχι άλλη Πλάτωνος,Φαραντούρη και Κωχ(και εσυ αφελή αναγνώστη μόλις κατάλαβες πως δημιουργούνται οι τριάδες.γουστάρεις κι εσύ τον ιδιοτελή υποβολέα σου)
Αγαπητή Ορχιδέα Δρούτσα,
που τα βρίσκεις τέτοια ευφάνταστα nicknames;- απορώ...
το κόλλημα με τις τρεις κυρίες που αναφέρεις κι αν το' χω πράγματι- όπως και με μερικούς άλλους καλλιτέχνες- δε νομίζω ότι είναι πολύ βλαβερό για το θέμα που αναπτύσσεται στο post, το ελληνικό τραγούδι δηλαδή και τους δεινόσαυρους του, πόσω μάλλον για την πάρτη σου. Εκτός κι αν θες να μας προκύψεις στιχουργός (κάτι κάνεις, μαθαίνω), μια και η ποίησις δε σου πολυβγήκε, φουκαρά μου. Τι να κάνεις, σε καταλαβαίνω κι έχεις τον αμέριστο οίκτο μου. Στείλε μου αν θες κάναν στίχο σου μπας και μελοποιηθεί από την Κωχ και την Πλάτωνος και κάνεις Πάσχα φέτος.
grfan75:
Καταγράφεται η άποψή σας, ευχαριστώ. Ως προς το (1) και (2), είναι πολύ χρήσιμες οι παρατηρήσεις σας. Ομολογώ ότι το σημείο (3) δεν είναι τόσο σαφές. Ούτε απομυθοποίηση, ούτε μυθοποίηση, μένει το έργο αδιάψευστος μάρτυρας και κριτής, και τα υπόλοιπα είναι για τους μελετητές και τους ιστορικούς του μέλλοντος.
Bosko:
Και που να ψάχνουμε και για εφημερεύον φαρμακείο νυχτιάτικο. Ψυχραιμία φίλε!
Ορχιδέα Δρούτσα:
Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα.
Bosko:
Καλά, σίγουρα εσένα είχε ως αποδέκτη η προηγούμενη ακαταλαβίστικη κρυάδα; Ψυχραιμία, ξανά.
“Το ζήτημα είναι ότι εδώ και σαράντα χρόνια […] ορίζοντας ασφυκτικά τους όρους και τα κριτήρια του παιχνιδιού. Και του τραγουδιού, κάθε τραγουδιού.”
Βρίσκω τη συγκεκριμένη άποψη μεγεθυμένη ως προς τη σημασία που αποδίδεται στην παρουσία των εν λόγω καλλιτεχνών στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι. Εν έτει 2010, με ένα ακροατήριο πολυδιασπασμένο σε χίλιες δυο μουσικές αναφορές, η “γενιά του ’70” μπορεί να ορίζει τα κριτήριά της στο χώρο που επέλεξε να την αφορά, αυτόν του κύριου ρεύματος του νεοελληνικού τραγουδιού, το οποίο, εκτός της δημοφιλίας, ευαγγελίζεται και καλλιτεχνικές αξιώσεις διαχρονίας, δεν νομίζω όμως πως μπορούν να αξιώνουν το σύνολο της -καλλιτεχνικής- δόξας. Με πόση ασφάλεια θα πάρουμε ως μέτρο σύγκρισης το “Η Αγάπη Θα Σε Βρει Όπου Και Να Σαι” της Αλεξίου για να αποφασίσουμε τι θέση έχει στα μουσικά πράγματα το κοινό πόνημα Σκοπελίτη-Παπαδόπουλου-Φλωρίδη ή το “Hibernation” των Interstellar Overdrive, χωρίς να σκοντάψουμε στο σφάλμα να συγκρίνουμε μανταρίνια με μάνγκο; Ας παραμείνουμε λοιπόν στα …εσπεριδοειδή, χωρίς την ανάγκη να γενικεύσουμε την χρηστική αξία κάποιων καλλιτεχνών ως μέτρο αναφοράς για σύσσωμο το ελληνικό τραγούδι.
“Διάβασα οργισμένα άρθρα κατά της απάντησης της Μόνικας στη Δήμητρα Γαλάνη […] Όχι άλλες φιλικές συμμετοχές, όχι άλλες κηδεμονίες.”
Τα “οργισμένα άρθρα” οφείλουν πού και πού να βασίζουν τις αντιρρήσεις τους στο νοηματικό περιεχόμενο της απάντησης και όχι στο ποιος-απευθύνεται-σε-ποιον, έστω σαν ελάχιστη ένδειξη εντιμότητας απέναντι στο αίτημα του καθενός. Πού είναι το παράλογο ή, ακόμη, η “ασέβεια” της Μόνικας να μην επιθυμεί να συνεργαστεί με τη Γαλάνη; (Διότι το “άγαρμπο” της διατύπωσής της παραφράστηκε σε ασέβεια προς το καλλιτεχνικό εκτόπισμα της Γαλάνη – κατά πώς μας συνέφερε δηλαδή.) Σκεφτήκαμε αν την εκφράζει, την ικανοποιεί ή, τέλος πάντων, αν χολοσκάει να προσθέσει μια τέτοια συνεργασία στο βιογραφικό της (έστω αποκλειστικά για το “γκλάμουρ”), ανεξαρτήτως αν αναγνωρίζει ή όχι την καλλιτεχνική πορεία της ερμηνεύτριας; Ψιλά γράμματα μπροστά στην υποτιθέμενη “προσβολή του ειδώλου”.
Πάντως, θεωρώ πως, απ’ όλους τους ερμηνευτές της γενιάς της, στη Γαλάνη μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει το γεγονός ότι από νωρίς στην καριέρα της προέτεινε νέους καλλιτέχνες (Βόσσου, Τσακνής, Ξέμπαρκοι, Ζούδιαρης, Ιωαννίδης, Υφαντής, Στεφάνου, κ.ά.), έμπρακτα και όχι με την ασφάλεια του “θα πω ένα καλό λόγο και ξεμπέρδεψα”, ασχέτως που αρκετές φορές ο υπερβάλλων ζήλος των δικών της προσδοκιών δεν συνάντησε τις προσδοκίες των ακροατών.
(συνέχεια)
“Οι τρόποι της παλιάς φρουράς είναι ενδεικτικοί του πανικού της […] επειδή τόλμησε αυτός να γράψει μια όχι και τόσο υμνητική κριτική για τον τελευταίο της δίσκο.”
Το ζήτημα (για το θέμα που συζητάμε, όχι για το διαπροσωπικό Τσανακλίδου-Μποσκοΐτη) δεν είναι τόσο με τη …διαγωγή και τη σημασία των χαρακτηρισμών, όσο με τη νοοτροπία. Το συγκεκριμένο περιστατικό και η αντίδραση της κας Τσανακλίδου είναι χαρακτηριστικό των παραμέτρων που οριοθετούν το φαινόμενο για το οποίο προβληματίζεστε. Είναι συνηθέστατη τακτική άμυνας να ακυρώνουμε εκείνον που διατυπώνει μια γνώμη, προσωποποιώντας τον αντίλογο, ενώ οφείλουμε να αντικρούσουμε τη γνώμη του. Για να αντιστρέψω το παράδειγμα, η πιθανότερη απάντηση στην υπόθεση κάποιου που μπορεί να δηλώνει ότι ο “Μεγάλος Ερωτικός” τού προκαλεί παροξυσμικό χασμουρητό θα ήταν “πώς τολμάς εσύ να ακυρώνεις ολόκληρο Χατζιδάκι;”, αγνοώντας πως ο εν λόγω υποθετικός ακροατής δεν καταφέρεται εναντίον του δημιουργού συνολικά, αλλά ενός συγκεκριμένου έργου του. Κατεξοχήν νοοτροπία που μετατρέπει τους καλλιτέχνες σε τοτέμ για τα οποία αφενός μεν ισχύει το “μην εγγίζετε”, αφετέρου δε αποκτούν το αλάθητο. Πώς αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς απόψεις του τύπου “ό,τι και να τραγουδήσει η Αλεξίου, Αλεξίου είναι αυτή, πώς να το προσπεράσεις”; (Το όνομα της κας Αλεξίου είναι για λόγους παραδείγματος και μόνο – η ίδια αντιμετώπιση ισχύει με πλείστους άλλους.) Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η “οργισμένη” αντίδραση ορισμένων στην περίπτωση Μόνικας-Γαλάνη.
“Αξιότερη λόγου ήταν όμως η προσπάθεια της ραδιοφωνικής παραγωγού να κατακεραυνώσει τον συνάδελφό της! […] από το στάδιο της σύλληψης του πρώτου τραγουδιού μέχρι το στάδιο πώλησης του νιοστού αντιτύπου.”
Bingo. Αυτή είναι η δεύτερη σημαντική παράμετρος που για μένα συνοψίζει την ουσία του θέματος. Ας αναρωτηθούμε λοιπόν για το μερίδιο ευθύνης που φέρουν όλοι οι παρελκόμενοι των δημιουργών/τραγουδιστών δημοσιογράφοι, μουσικοκριτικοί, έντυπος και ηλεκτρονικός μουσικός τύπος, παραγωγοί ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών εκπομπών κ.ά. για την επιλογή τους να αφιερωθούν για πάρα πολλά χρόνια κατά αποκλειστικότητα σε ορισμένους καλλιτέχνες, ιδίως σε ό,τι αφορά στη συγκεκριμένη “γενιά” τραγουδιστών, η οποία, από πλευράς marketing, υπήρξε τρισευλογημένη, καθώς ανδρώθηκε καλλιτεχνικά σε εποχές όπου όλο αυτό το σύστημα προώθησης αναπτυσσόταν, φτάνοντας στα ντουζένια του στην δεκαετία του ’90. Κατανοώ την ανάγκη κάποιου να συμπορεύεται με τους παιδικούς και εφηβικούς του μουσικούς ήρωες, αδυνατώ όμως να καταλάβω τι δουλειά έχει η συγκινησιακή προσκόλληση ή το πιθανό σκεπτικό “ποντάρω στο σίγουρο χαρτί με την επίφαση της καταξίωσης” στα πλαίσια της (μουσικής) δημοσιογραφίας και ενημέρωσης – πόσω μάλλον σε ένα χώρο όπου η de facto υποκειμενικότητα παραμονεύει κάθε στιγμή να τραβήξει το χαλί της αξιοπιστίας κάτω από τα πόδια των κριτικών/δημοσιογράφων/παραγωγών.
(συνέχεια)
“Δυστυχώς όμως, η τελειομανία και ο επαγγελματισμός του ερμηνευτή ποτέ δεν μπόρεσαν να υποκαταστήσουν την έλλειψη έμπνευσης των δημιουργών.
Με δεδομένη αυτή την έλλειψη, γιατί δεν διαβάζουμε για την Αναστασία Μουτσάτσου; Για την Καλλιόπη Βέττα; Για τη Σοφία Παπάζογλου; Για τη Λιζέττα Καλημέρη; Για τη Γιώτα Νέγκα; Για φωνές που βρίσκονται στην ακμή της καριέρας τους; Τα ονόματα είναι ενδεικτικά, προσθέστε εσείς τα δικά σας.”
Εδώ, επιτρέψτε μου να πω, διακρίνω μια λογική ασυνέχεια. Ενώ αναφέρεστε στο γεγονός ότι ο τραγουδιστής δεν μπορεί να αγιάζει τον δημιουργό, αντιπροτείνετε το ρητορικό ερώτημα πως θα έπρεπε να διαβάζουμε περισσότερο για τις συγκεκριμένες τραγουδίστριες ως τι; Νεότερες καλλιτέχνιδες που μπορούν να αγιάσουν την έλλειψη έμπνευσης; Ή, μήπως, πως το να μιλάμε για την αξία νεότερων ερμηνευτών αποτελεί τη εναλλακτική λύση στην απουσία νεότερων ταλαντούχων δημιουργών; Πέραν αυτού, γίνεται αναφορά σε ονόματα τα οποία σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να θεωρηθούν “νέο αίμα” καθότι εμφανίστηκαν προ δεκαπενταετίας. (Εδώ θα μπορούσε να ξεκινήσει μια νέα συζήτηση σχετικά με το πού οφείλονται τα αναχρονισμένα αντανακλαστικά μας να δηλώνουμε το νέο στην ώρα του, έτσι ώστε να αποφεύγουμε να ζούμε στο σουρεαλιστικό σκηνικό όπου ονομάζουμε ακόμα στις μέρες μας τον κο Μάλαμα ή την κα Τσαλιγοπούλου “νέα φρουρά”.)
“Γιατί κάποιοι παραπονιούνται που μιλάμε, δήθεν, πολύ για τη Νατάσα Μποφίλιου; Είναι μήπως αμαρτία να υποδέχεσαι μια μεγάλη φωνή που τολμά να είναι ηλικίας κάτω των τριάντα;”
Οι ενστάσεις που έχουν διατυπωθεί για την κα Μποφίλιου δεν αφορούν τόσο στην ιδιότητα της ως τραγουδίστρια με αξιόλογη φωνή, όσο στην ακατέργαστη ακόμα σκηνική της παρουσία και στο γεγονός ότι, σύμφωνα με την άποψη ορισμένων (ακροατών κυρίως), επιχειρεί από κοινού με τους συνεργάτες της να αναβιώσει σε σύγχρονη μορφή ένα κλίμα τραγουδιού τύπου “Στάματης-Λίνα-Άλκηστις” (που προφανώς οι ίδιοι ακροατές δεν (;) αποδέχονται ως “νέα” πρόταση). Σε αυτό προσθέστε δυο ακόμα παραμέτρους. Από τη μια πλευρά, η προβολή έρχεται από τους φορείς των ΜΜΕ που μέχρι τώρα ανακυκλώνονταν στα ίδια δέκα ονόματα και, ξάφνου, τα ίδια μέσα αναζητούν συνέχεια στο παρόν επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον τους κυρίως στο όνομά της ακολουθώντας τη συνήθη τακτική της υπερέκθεσης. Από την άλλη, η προβολή της κατά καιρούς συνοδεύτηκε από απρόσεχτες υπερβολές ως προς τον τρόπο: “η πιο αντιπροσωπευτική φωνή των εικοσάρηδων” ή “αλλάζει, μετά από δυο δεκαετίες, γενιά στο ελληνικό τραγούδι”. Το ζήτημα είναι πως οι συγκεκριμένες κρίσεις δεν βγήκαν κοινή συναινέσει από το στόμα των εικοσάρηδων… Η δε τελευταία άποψη είναι και η λιγότερο εύστοχη: το ελληνικό τραγούδι άλλαξε γενιά στη δεκαετία του ’90 με τους τραγουδοποιούς και τα ελληνόφωνα συγκροτήματα και τη δεκαετία του 2000 με τα αγγλόφωνα συγκροτήματα - και στις δύο περιπτώσεις παράχθηκαν σημαντικά έργα που δικαιολογούν την “αλλαγή γενιάς” κανονικά και με το νόμο (της εξέλιξης της δημιουργίας). Εν πάση περιπτώσει, δεν νομίζω πως ωφελεί σε τίποτα να απορρίπτουμε έναν καλλιτέχνη συνεπεία ενός κακώς εννοούμενου hype, όπως και να τον εξιδανικεύουμε (οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος). Σημασία έχει πως από την χαμηλόφωνη αστική pop (μη μας τρομάζει ο όρος pop, διόλου ευκαταφρόνητο είδος το συγκεκριμένο!) με το -έστω ασφαλές- όχημα της ρυθμικής μπαλάντας του πρώτου δίσκου της έως τις σκοτεινότερες chamber αποχρώσεις του ίδιου είδους στο δεύτερο δίσκο της, η Νατάσσα Μποφίλιου και η παρέα της προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα.
(συνέχεια)
“Γιατί η Αρετή Κετιμέ έπρεπε να έχει μπάρμπα στην Κορώνη για να βγάλει - επιτέλους!!! - προσωπικό δίσκο;”
Στην εποχή της DIY φιλοσοφίας και των μέσων που διαθέτει στους καλλιτέχνες να δημιουργήσουν και να γνωστοποιήσουν το έργο τους, η έλλειψη “μπάρμπα” δεν αποτελεί πλέον ικανή δικαιολογία για την απουσία νέων καλλιτεχνών (ίσα ίσα, μπορεί να αποτελέσει έως και προτέρημα, αυξάνοντας τον αριθμό των εκλεκτών outsiders). Περαιτέρω το σφάλμα είναι και δικό μας, των ακροατών, και της τεμπελιάς που μας χαρακτηρίζει ώρες ώρες ως προς το να αναζητήσουμε, να αφιερώσουμε χρόνο, να αναδείξουμε νεότερους καλλιτέχνες.
“Ως πότε θα κάνει ο Γεράσιμος Ανδρεάτος δεύτερη φωνή στον Νταλάρα στο Μέγαρο; Και σε ποια ηλικία θα πρέπει να φτάσει ο Ανδρεάτος για να ανοίξει το Μέγαρο μόνο γι’ αυτόν;”
Αυτό κάλλιστα μπορεί να είναι και επιλογή του ίδιου και οποιουδήποτε άλλου. Δεν φταίνε πάντα οι γερόλυκοι αν οι επίγονοι ενδέχεται να επιλέγουν, από …δέος ή συστολή, τον αιώνιο ρόλο του support.
“Τελικά, ο Πάριος […] ας τρελαίνονται κάποιοι που έβγαλε το νέο cd του από μια εφημερίδα. Γιατί; Πιο πολύ τρελαίνομαι που βρέθηκαν 200.000 να την αγοράσουν…”
Οι απόψεις όσων “τρελαίνονται” με τη συγκεκριμένη κίνηση μαρτυρούν -το λιγότερο- επιλεκτική μνήμη. Ο πρώτος που θυμάμαι να υιοθέτησε επίσημα αυτήν την τακτική προώθησης του έργου του ήταν ο Λουκιανός Κηλαηδόνης με τα “Φανταρίστικα”. Αν τότε χαρακτηρίστηκε “εναλλακτική, πρωτότυπη κίνηση” μπρος στο αδιέξοδο της πτώσης των πωλήσεων, για ποιο λόγο τώρα μας ενοχλεί; Τι να υποθέσει και ο πλέον καλοπροαίρετος ακροατής; Πως ο Πάριος αποτελεί ευκολότερο “στόχο” κριτικής λόγω των επιλογών του ως προς το ρεπερτόριο (για όσους παραφράζουν για άλλη μια φορά τα δεδομένα κατά το δοκούν); Ή μήπως πως το -τότε- μέσο (Δίφωνο) αγίαζε στο όνομα της εγκυρότητάς του το σκοπό; Το πρόσωπο της κηδεμονίας στην πιο καθαρή μορφή του - δυστυχώς. (Εξηγούμαι: δεν καταφέρομαι εναντίον εσάς, κ. Οικονόμου, ή οποιουδήποτε άλλου προσώπου άσκησε κριτική στο συγκεκριμένο θέμα - ως στάση και οπτική γωνία στα πράγματα με ενδιαφέρει.)
(συνέχεια)
“Είναι υποχρέωση κάθε προβληματισμού να προτείνει και λύσεις. Ιδού μία: άμεση απόσυρση της παλιάς φρουράς μέσω ανοιγμάτων. […]”
Από τη στιγμή που διέκοψαν την αναζήτηση της πρωτότυπης δημιουργίας, κατήργησαν την ανάγκη να υπερβούν τα κεκτημένα τους και επιδόθηκαν στις κατά συρροήν ζωντανές επανεκτελέσεις και στους απολογισμούς, δεν έχουν ουσιαστικά αποσυρθεί ως καλλιτέχνες; Παρατηρεί κανείς, σε διεθνές επίπεδο, πως τα best of έρχονται στην καμπή της ωρίμανσης κάθε καλλιτέχνη - οι δικοί μας δεν φαίνεται να αποτελούν εξαίρεση. Μόνη διαφορά ότι στο εξωτερικό είναι πολύ προσεκτικοί στο πότε και στο πόσο θα αφιερωθούν στην ανακεφαλαίωση, διότι έχουν επίγνωση πως ο κόσμος και ο μουσικός Τύπος μπορεί να ερμηνεύσει τελεσίδικα ανάλογες κινήσεις.
“Και όχι, η μπάλα δεν πρέπει να πάρει μόνο τους ερμηνευτές αλλά και τους δημιουργούς.”
Νομίζω πως για τους δημιουργούς θα χρειαστεί ξεχωριστή ανάρτηση.
“Δεν γίνεται να αγκομαχούν ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης με τη Μαρία Παπαγεωργίου για να εκδώσουν δίσκο και άλλοι να βγάζουν δίσκους-εργολαβία κάθε χρόνο.”
Το σημαντικό αν είναι να βρει το δρόμο του και τη θέση του, αργά ή γρήγορα θα τα βρει. Θέλουμε και παράδειγμα από το ένδοξο παρελθόν; Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας, “Ζεστά Ποτά”, 1985, ετών 33 (για να ξεφύγουμε λίγο και από τον περιορισμό της “νέας γενιάς κάτω των τριάντα” που έχουμε θέσει - αλήθεια, με ποια κριτήρια;). Τους πήρε οκτώ χρόνια να δισκογραφήσουν, διέγραψαν πρακτικά μια μόλις δέκα ετών (1985-1996) δισκογραφική πορεία δημοσίευσης καινούργιου υλικού, η οποία, ωστόσο, αποδείχτηκε υπεραρκετή για να τους αγκαλιάσει η Ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, και αποσύρθηκαν με ειλικρίνεια όταν θεώρησαν πως δεν έχουν κάτι νέο να πουν.
Ας μην απογοητεύονται οι σύγχρονοι νέοι ή/και νεαροί καλλιτέχνες. Όχι σήμερα. Όχι με τα μέσα που υπάρχουν διαθέσιμα, και τα οποία δεν περιλαμβάνουν απαραίτητα κηδεμόνες, μπαρμπάδες, δεινόσαυρους και γύπες.
(τέλος)
Διάβαζα τα blogs αλλά δεν συνήθιζα να σχολιάζω. Λάθος μου.Γιατί -τελικά- γίνονται έως και καθεστώς κάποιες απόψεις. Το κείμενο του κ.Οικονόμου αν και κόσμιο θεωρώ πως χωλαίνει κάπως από επιχειρήματα. Θα αναφερθώ όμως περισσότερο σε κάποια σχόλια γιατί όσον αφορά στο κείμενο με κάλυψαν κάποιοι από τους σχολιαστές. Ανήκω, λοιπόν, στην συνομοταξία των πτωμάτων! Το άκουσα κι αυτό! Πτώμα γιατί ακούω τον έναν,κυρίως, αλλά και τους υπόλοιπους της σπουδαίας τριάδας του τραγουδιού. Είμαι,λοιπόν, ΠΤΩΜΑ-ακροάτρια! Πτώμα που μιλά όμως κι έχει άποψη. Συγχωρήστε μου την αποκοτιά! Ζητώ ταπεινά συγγνώμη! Τι φασίζουσα νοοτροπία και τι επίθεση χωρίς έρεισμα σε όσους ακούνε την τριάδα των καλλιτεχνών ή κάποιους από αυτούς; Αυτό το σχόλιο με εξέπληξε αρνητικά και με λύπησε πραγματικά.. Όχι,κύριοι και κυρίες! Και άποψη έχουμε κι αυτιά ανοιχτά έχουμε (δεν είναι προνόμιο δικό σας μόνο)και πρόσωπα και πράγματα γνωρίζουμε και υπάρχουμε ως ακροατές γι αυτό υπάρχουν κι αντέχουν τόσα χρόνια αυτοί οι καλλιτέχνες. Γιατί στο κοινό και στο λαϊκό έρεισμα στηρίχτηκαν οι συγκεκριμένοι τρεις ερμηνευτές.Προς μεγάλη απογοήτευση μερικών... Κι επειδή ζούμε σε μια μικρή χώρα και γνωρίζουμε ΟΛΟΙ πρόσωπα και καταστάσεις πιστεύω πως υπάρχουν πάντα δύο ή και περισσότερες εκδοχές. Η αξιότιμη κ.Βλαχογιάννη π.χ. παίρνει υπ΄όψιν μία εκδοχή. Τα παράπονα που έχουν ή όσα καταθέτουν ή έχουν να καταθέσουν εναντίον των τριών κάποιοι με περισσότερο (;;) ταλέντο αλλά αδικημένοι(;;) από το σύστημα ή και από την ενεργή παρουσία των τριών ερμηνευτών. Πολύ υποκειμενικό, θα έλεγα. Ποιος κρίνει πως αυτός ή εκείνος έχει περισσότερο ταλέντο; Κι -επιπλέον-υπερτιμάτε κάποιους και υποτιμάτε τους τρεις. Τυχαίνει να ξέρω (η δική μου εκδοχή) πως ειδικά ο Νταλάρας εκ των τριών (γιατί κυρίως μαζί του έχουν λυσσάξει) έχει να θυμάται άκρως αιχμηρά περιστατικά και πολύ απρεπείς συμπεριφορές που τον πλήγωσαν από τον ευρύτερο χώρο που περιλαμβάνει και ανθρώπους του τραγουδιού και δημοσιογράφους. Ποτέ δεν έχει εκφραστεί όμως δημόσια. Αλλά ούτε και παρασκηνιακά ασχολείται. Το μέγα λάθος του είναι που ασχολιόταν μόνο με την δουλειά του κι έγραφε στα παλαιότερα των υποδημάτων του κάποιους δημοσιογράφους. Αυτός, αλλά και η Αλεξίου και ο Πάριος τόσα χρόνια δούλεψαν όσο κανένας άλλος, πρόσφεραν χρόνο, ενέργεια, κόπο, μεράκι. Πέρα από το ταλέντο.Οι δύο πρώτοι εξέφραζαν ανοιχτά και τις πολιτικές τους απόψεις. Άλλο κρίμα βαρύ!Ενώ μεσουρανούσε ,λοιπόν, η προηγούμενη γενιά έκαναν καριέρες μεγάλες που τις ζήλεψαν και οι της προηγούμενης. Το να λέμε ότι τους δημιούργησε ο Μάτσας είναι -τουλάχιστον- αφελές. Ακόμα χειρότερα, είναι ύποπτο. Οι νεότεροι -και τα περιβάλλοντά τους που τελικά τους κάνουν κακό- καλό είναι να αναρωτηθούν μήπως φταίξαν οι ίδιοι κι όχι οι τρεις της προηγούμενης γενιάς. Δηλαδή να αποσυρθούν οι 3 μήπως και φτιάξουν καριέρα οι επόμενοι; Τόσο απλά είναι τα πράγματα; Τι παράνοια και τι ευκολία είναι αυτή;;;!!! Δουλέψτε, θυσιάστε χρόνο ελεύθερο, ψάξτε καλά τραγούδια,. Αντιλαμβανόμαστε όλοι πως δεν υπάρχουν οι μεγάλοι συνθέτες πια και οι συνθήκες της ρημαγμένης δισκογραφίας δεν ευνοούν. Ούτε υπάρχει μαζικότητα πια, αλλά μοναχικές ακροάσεις.Αλλά μην ρίχνουμε μονίμως τα αίτια σε κάποιους άλλους. Κατά το ''φταίει το κακό το ριζικό μας φταίει κι ο Θεός που μας μισεί...''
Και κάτι ακόμα,επιτρέψτε μου: κυρία Βλαχογιάννη, ό,τι είναι να ειπωθεί για το πώς φτιάχτηκαν τα είδωλα , όπως απαξιωτικά λέτε, να ειπωθεί ΤΩΡΑ! Κι όχι όταν θα φύγουν. Θα είναι ανήθικο, ανέντιμο τότε. ΤΩΡΑ! Για να απαντήσουν αναλόγως. Για να αντιμετωπίσουν την μία εκδοχή που φαίνεται να υιοθετείτε. Κι έχουν πολλά να πουν. Ελπίζω να μην τους έχετε καταδικάσει χωρίς να περάσουν πρώτα ακρόαση από την Ιερά Εξέταση.
Κάποιοι και κάποιες από τον ευρύτερο χώρο έχουν οργανώσει δημόσια ή παρασκηνιακά επιθέσεις απείρου κάλλους εναντίον κυρίως του Νταλάρα που από τότε που έκανε το λάθος να γεμίσει δυο φορές εκείνο το Ολυμπιακό Στάδιο δεν τον έχουν αφήσει σε χλωρό κλαρί. Τα ψέμματα, οι μυθοπλασίες , οι υπερβολές στην περιπτωσή του είναι μνημειώδεις. Ευελπιστώ πως κάποτε θα δώσει τις απαντήσεις. Γιατί τόσα χρόνια που δεν απαντά στον κάθε πονηρούλη ή εξυπνούλη δεν είναι από αδυναμία αλλά από αξιοπρέπεια. Και γιατί ,ίσως,θεωρεί πως κάποια πράγματα είναι αυτονόητα. Αλλά το αυτονόητο έχει χάσει την σημασία του στην μπασταρδεμένη Ελλάδα. Εκτός από δύο συγκεκριμένες περιπτώσεις που αναγκάστηκε να αμυνθεί με το δικαίωμα που δίνει σε κάθε πολίτη το Σύνταγμά μας (γιατί έβρισαν τον ίδιο, την ηθική του υπόσταση και την οικογένειά του). Δεν θα έκανε το ίδιο όποιος από εμάς ένιωθε πως συκοφαντείται; Της μίας περίπτωσης (της δήθεν σατυρικής καλλιτεχνάρας) την ατάκα επέλεξε ο κ.Οικονόμου για τίτλο του πονήματός του. Αυτή η περίπτωση έγινε και σταρ από τότε που ασχολήθηκε ο Νταλάρας μαζί του.
Υ.Γ Έχετε σκεφτεί κάτι πολύ απλό και πολύ λογικό; Αυτό το μένος από ανθρώπους που υποστηρίζουν το καλό τραγούδι εναντίον ανθρώπων που -επίσης- υποστηρίζουν το καλό τραγούδι, να άνοιξε λεωφόρους στους εκπροσώπους του κακού τραγουδιού και να τους ανήγαγε σε διαμορφωτές της αισθητικής του νεοέλληνα; Τόσα χρόνια τρώγονται κάποιοι με τους τρεις. Ας ξόδευαν όλη αυτήν την ενέργεια σε προτάσεις και στην βελτίωση του εαυτού τους...Ας μετέτρεπαν την χολή τους σε δημιουργία και σκληρή δουλειά..Ας ασχολιόντουσαν όλοι αυτοί με τον εαυτό τους και την δουλειά τους... Τα πράγματα για το τραγούδι θα ήταν καλύτερα!
Και καλό είναι να το καταλάβετε κάποιοι πριν οδηγήσετε εσείς το τραγούδι στην νεκροφόρα ή άλλως στην περιθωριοποίηση.
Εχω αποχωρήσει εδω και καιρό από αυτη την «αρένα», επειδή η κυρία Κωστελέτου όμως αναφέρθηκε σ εμένα της οφείλω κάποιες απαντησεις. Γράφει:
«Η αξιότιμη κ.Βλαχογιάννη π.χ. παίρνει υπ΄όψιν μία εκδοχή. Τα παράπονα που έχουν ή όσα καταθέτουν ή έχουν να καταθέσουν εναντίον των τριών κάποιοι με περισσότερο (;;) ταλέντο αλλά αδικημένοι(;;) από το σύστημα ή και από την ενεργή παρουσία των τριών ερμηνευτών. Πολύ υποκειμενικό, θα έλεγα.»
Από που προκύπτει αυτό αγαπητή κυρία, πώς συμπεράνατε ποιαν εκδοχη λάμβανω υπόψη μου οταν διατυπώνω τις απόψεις μου; Αποκλείετε την περίπτωση να έχω ιδίαν γνώση και γνώμη; Θα πρότεινα να ξαναδιαβάσετε τις λίγες μου παρεμβάσεις όταν το θυμικό σας θα εχει ηρεμήσει αρκετά.
Οταν αναφέρθηκα στο οτι κάποτε ίσως θα αποκαλυφθουν πολλά πράγματα αναφερόμουν στον ιστορικό του μέλλοντος κυρία μου, μετά από 40-50 χρόνια. Δεν εννοούσα -χτύπα ξύλο- να φύγει αυτη η γενιά για να γράψουμε «εμεις» την πραγματική ιστορια. Ειστε ο πρώτος ανθρωπος που με χαρακτηριζει ανέντιμη -ποτέ δεν ειναι αργά για να χαλάσει κάποιος άλλωστε.
Ξαναθυμίζω οτι τα τρία ονόματα χρησιμοποιηθηκαν ως τιτλος εργασίας, στις πόσες φορές θα γίνει κατανοητό;
Ως επαγγελματίας δημοσιογράφος εξακολουθώ να υποστηρίζω πως το άρθρο του κ. Οικονόμου ηθελε πολύ θάρρος και γενναιότητα για να δημοσιευτει -πιστέψτε με, εκτός κι αν γνωρίζετε και τον δημοσιογραφικό χώρο καλύτερα από τους επαγγελματίες του.
Αν μπορει να σας πει κάτι με τον κύριο Οικονόμου δεν γνωριζόμαστε ούτε κατ όψιν. Κάποιος μου συστησε να διαβασω αυτο το άρθρο, ενθουσιάστηκα- κι ας μη συμφωνω σε αρκετά πράγματα, δεν εχει καμμία σημασία- κι έκανα το λάθος να παρέμβω σ ενα παιχνίδι όχι ανθρώπων που αγαπούν το ελληνικό τραγούδι αλλά οπαδών-για να μη χρησιμοποιησω βαρύτερη έκφραση.
Επιτρέψτε μου ν αποχωρήσω τωρα.
Επανέρχομαι μόνο για κάτι πολύ συγκεκριμένο:ανέντιμο δεν θα χαρακτήριζα κανέναν άνθρωπο. Πόσο δε μάλλον όταν δεν τον γνωρίζω προσωπικά.Δεν κατανοήσατε μάλλον σωστά. Ήμουν ,θεωρώ,πολύ σαφής κι αρκετά ήπια σε σχέση με όσα σχολιάστηκαν παραπάνω. Ελπίζω ο ιστορικός του μέλλοντος (μετά από 50 χρόνια όπως το οριοθετείτε το χρονικό πλαίσιο)να μην είναι επηρρεασμένος ούτε από προσωπικές προτιμήσεις ούτε από παρέες. Και για να μην θιχθεί κάποιος δεν αναφέρομαι σε κανέναν εκ των σχολιαστών. Τίποτε άλλο από εμένα.
Ευχαριστώ για την υπομονή σας! Διαθέσατε αρκετή για να ανεχτείτε την αντίληψη των οπαδών,όπως υποστηρίξατε. Ενώ οι υπόλοιποι είστε αντικειμενικοί κριτές των γεγονότων. Συγχαρητήρια!Ελπίζω στον ιστορικό του μέλλοντος,λοιπόν. Γιατί δεν περιμένω τίποτα από τους σύγχρονους...
Giorgos K:
Σας ευχαριστώ για το χρόνο που διαθέσατε για να στείλετε μια τόσο ισορροπημένη και εμπεριστατωμένη απάντηση. Θα απαντήσω εν συντομία και επιλεκτικά σε δύο σημεία που θίγετε και που δεν έχουν απαντηθεί σε προηγούμενα σχόλια.
1) Περί λογικής ασυνέχειας:
Όχι, δεν μπορούν να υποκαταστήσουν οι νέοι ερμηνευτές την έλλειψη δημιουργίας. Απλά, δεν είναι σωστή - πρακτικά και θεωρητικά - η χρήση πολλαπλών μέτρων και σταθμών. Επίσης, θεωρώ τον πλουραλισμό στην τέχνη - και τον ερμηνευτικό πλουραλισμό στη μουσική - αυτοσκοπό, αξία καθεαυτή.
2) Περί κηδεμονίας, Δίφώνου και Πάριου:
Η αρχική ανάρτηση, αλλά και προηγούμενα κείμενα (π.χ. η παρουσίαση του δίσκου "Να τα πούμε;" με κάλαντα από την εφημερίδα Veto) πιστοποιούν ότι ποτέ δεν έχω ασκήσει κριτική στην έκδοση cd από εφημερίδες και περιοδικά. Το αντίθετο... τη συγκεκριμένη πρακτική τη θεωρώ έναν πρώτης τάξης τρόπο ανόδου της πολιτιστικής στάθμης του ελληνικού λαού. Άρα, αλλού πρέπει να αναζητήσετε τα υπαρκτά ή φαντασιακά πρόσωπα της κηδεμονίας.
Giorgos K (συνέχεια):
Ξέχασα να αναφέρω το εξής: Το πρόβλημα με τις εφημερίδες και τα περιοδικά είναι ότι συντηρούν μια πολυδιάσπαση του συνολικού έργου-δίσκου, μέσα από συλλογές, best of, κλπ. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα, που δεν αφορά την έκδοση νέων παραγωγών και αυτοτελών έργων (όπως τα "Φανταρίστικα", ή η εκπληκτική ηχογράφηση Κατσιμίχα-Ξυδούς "Μια βραδιά στο προβάδικο" από το ίδιο περιοδικό).
Ελίνα Κωστελέτου:
Το αν μια άποψη γίνει καθεστώς - επιτρέψτε μου - δεν εξαρτάται αν θα σχολιάσετε σε blogs ή όχι. Πάντως, αν θεωρείτε την άποψη της αρχικής ανάρτησης ως "καθεστώς", τότε πρέπει να επανεξετάσετε τη σημασία του συγκεκριμένου όρου. Αν η άποψη της αρχικής ανάρτησης ήταν καθεστώς, τότε δεν θα έμπαινα καν στον κόπο να απασχολήσω megabytes από το ίντερνετ και λεπτά από τον πολύτιμο χρόνο των αναγνωστών του blog. Τέλος, επιτρέψτε μου να σας πω να ξαναδιαβάσετε το γράμμα ΚΑΙ το πνεύμα του κειμένου.
ΥΓ1: "Ο Πανούσης έγινε και σταρ από τότε που ασχολήθηκε ο Νταλάρας μαζί του". Πρώτον, είστε σίγουρη ότι ότι ο Πανούσης ήθελε να γίνει σταρ; Δεύτερον, αλήθεια, έχετε ακούσει κάποιο δίσκο του Πανούση από την πορεία του πριν τη δίκη; Τον Νταλάρα περίμενε; Τρίτον, ο Πανούσης δεν είναι "δήθεν σατυρική καλλιτεχνάρα" αλλά ένας από τους μεγαλύτερους ερμηνευτές στο ελληνικό τραγούδι.
Στέλλα Βλαχογιάννη:
Ευχαριστώ για τις καίριες παρεμβάσεις σας. Απόλυτα κατανοητή η αποχώρηση από την "αρένα" της συγκεκριμένης ανάρτησης και των σχολίων... Αλλά μην σκεφτείτε ούτε στιγμή την αποχώρηση από την άλλη αρένα, τη μεγάλη, της πάλης των ιδεών και της διαμόρφωσης της συνείδησης των ανθρώπων. Εκεί, οι φωνές που εμπνέουν τους νεότερους έχουν απομείνει απελπιστικά λίγες.
Δεν πρόκειται να επανεξετάσω την έννοια του όρου ''καθεστώς'', κύριε Οικονόμου! Είναι αυτή που είναι και δεν επιδέχεται άλλων ερμηνειών.
Όσο για τον κ.Πανούση, δικαίωμά σας να τον θεωρείτε και τον μεγαλύτερο ερμηνευτή του αιώνα. Δικαίωμά σας! Δικαίωμά μου να θεωρώ πως έχει παραδοθεί στα τετριμμένα και στην ανάγκη επιβίωσης μιας παρωχημένης νοοτροπίας. Και στις εμμονές του.Εκμεταλλεύτηκε τον χαβαλέ του νεοέλληνα και ζει τον δικό του επικοινωνιακό θρίαμβο.Αν ήθελε να γίνει σταρ, έχετε δίκιο. Δεν το ξέρω. Κι ούτε θα μπω σε διαδικασία ψυχανάλυσής του. Αδυνατώ!Ξέρω όμως πως από τότε που έγινε πιο γνωστός λόγω της γνωστής του διένεξης- δεν έχει αφήσει life style περιοδικό ή εκπομπή μεγάλου καναλιού, αυτά δηλαδή που κατηγορεί πάει μετά από πίσω. Έπαιξε στο παιχνίδι τους με όφελος για εκείνον.Πολύ καλά έπραξε λοιπόν.
Κι επειδή δεν εκτιμάτε -ως φαίνεται- την αντίθετη άποψη, μονάχα την βαφτίζετε κατά πώς σας βολεύει, κρατήστε το ''οχι άλλο Νταλάρα,Πάριο κι Αλεξίου'' ως ευαγγέλιο κι αφήστε όλους εμάς τους υπόλοιπους στην αβάσταχτη(σύμφωνα με κάποιους σαν εσάς τους μπροστάρηδες) νεκρολογία μας.
Δεν χρειάζονται άλλα από εμένα.Συνεχίστε με τις απόψεις σας. Πάντως πιάσατε ένα πολύ ''πιασάρικο'' θέμα, αν κρίνω από τα πολλά και πολυποίκιλα σχόλια. Δεν ξέρω πόσο αντέχετε όλα τα σχόλια για να αποδέχεστε τον όρο ''αρένα''. Την αρένα την υπηρετούν μόνο όσοι εξέφρασαν την άλλη πλευρά από αυτή που διατυπώσατε εσείς και οι συμφωνούντες με εσάς;
Καληνύχτα σας!Καλή συνέχεια!
Ελίνα Κωστελέτου:
Κυρία Κωστελέτου, προφανώς και αντέχουν τα Μ.Π. όλα τα σχόλια, αλλιώς δεν θα ήταν ιστολόγιο αλλά μονόλογος και κήρυγμα από τον άμβωνα. Άσκησα πριν από σάς, για σάς, κριτική στα σχόλια περί "πτωμάτων", γι' αυτό και το σχόλιό σας περί μπροστάρηδων αδικεί το διάλογό μας. Σεβαστά τα συμπεράσματά σας, αλλά για κάποια πράγματα - π.χ. για την ανοχή ή μη στην αντίθετη άποψη - μάρτυρας για το blog είναι και μια αντικειμενική πραγματικότητα εκατοντάδων σχολίων και αναρτήσεων, συχνά αντικρουόμενων, από διαφορετικούς συγγραφείς.
Για τον Πανούση, επισήμανα απλά ότι η καριέρα του δεν περιορίζεται στη διαμάχη με τον Νταλάρα, ούτε καν στη σάτιρα. Ο Πανούσης είναι πάνω απ' όλα τραγουδιστής, κι ας μην το ξέρει ούτε ο ίδιος. Ακούστε τους πρώτους δίσκους του, με κάποια απόσταση, και ίσως αποκομίσετε κάτι πολύτιμο και από εκεί.
Ο παρισινός Μάης είπε: "Δύναμή μας η αντίφασή μας". Σε αυτή την αντίφαση ευαγγέλια δε χωράνε. Εγώ θα συνεχίσω να ακούω σε καθημερινή βάση και Πανούση και Νταλάρα, διαλεκτικά και συμπληρωματικά, όπως κι εσείς, όπως και όλες οι φίλες και οι φίλοι του ελληνικού τραγουδιού. Με αυτές τις σκέψεις, σας χαιρετω. ηρ. οικ.
@Μουσικά Προάστια:
1) Ως προς το μουσικό πλουραλισμό, μαζί σας. Η παρατήρησή μου είχε περισσότερο να κάνει με την αναφορά των συγκεκριμένων ονομάτων, διότι το σχόλιό σας έμοιαζε να εντάσσεται στην -δικαιολογημένη- ανάγκη να ασχοληθούμε κάποτε και με κάποιους άλλους πέρα των ίδιων και των ίδιων, έστω και αργά, έστω και τώρα. Είναι αυτό το "έστω και αργά" που με προβληματίζει: φοβάμαι πως, δυστυχώς, έχουμε πια καταστήσει παράδοση με την αναδρομική ισχύ στην αναγνώριση προσώπων και έργων σε ό,τι αφορά στις Τέχνες. Όμως, σε αυτό το σημείο πλέον, βρίσκω περισσότερο ενδιαφέρουσα την αναζητηση των αιτιών για όσες "γενιές πήγαν άκλαυτες", όπως εύστοχα παρατήρησε η κ. Βλαχογιάννη. Και, ξέρετε, βρίσκω ότι θα πρέπει να μας απασχολεί κατά προτεραιότητα τι φταίει με εμάς τους ακροατές και κατά δεύτερο λόγο ποιες είναι οι ευθύνες των κατεστημένων καλλιτεχνών και του συστήματος της μουσικής βιομηχανίας.
2) Έσπευσα να αποσαφηνίσω στην παρενθετική πρόταση πως δεν αναφέρομαι σε εσάς προσωπικά για τα περί κηδεμονίας. Όπως και σε οποιονδήποτε άλλον. Οι απόψεις είναι εκείνες που με ενδιαφέρουν και το πώς οι οπτικές γωνίες αμβλύνονται και οξύνονται κατά το δοκούν λαμβάνοντας αφορμή από τα πρόσωπα που αφορούν (αλλά και τα εκάστοτε μέσα), αντί να επικεντρώνονται στη σημασία της πράξης και του σκοπού. Όμως για αυτό το θέμα, θα χρειαστούμε μια καινούργια ανάρτηση σχετικά με τους νέους τρόπους καταγραφής, διανομής και γνωστοποίησης του οποιουδήποτε καλλιτεχνικού έργου.
(Όπως ήδη έχει γίνει φανερό από την πορεία της ως τώρα συζήτησης, η αρχική σας ανάρτηση θα μπορούσε άνετα να αποτελεί εισαγωγική, περιληπτική παράγραφο για ολόκληρο λημματολόγιο συζήτησης γύρω από το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι, εφόσον έδωσε έναυσμα για ποικίλες παρατηρήσεις. Ή, για να το θέσω αλλιώς, μιας νέας ετικέτας-περεχομενου του blog. Τι λέτε;)
Είχα αποφύγει μετά την τελευταία μου παρέμβαση στο θέμα να τσεκάρω τα νέα σχόλια αλλά μιας και τελικά το έκανα και είδα μάλιστα ότι μου είχατε απαντήσει, κ.Οικονόμου, σας απαντώ κι εγώ με τη σειρά μου.
1. Μου λέτε ότι κανείς δε μίλησε για απόσυρση των τραγουδιστών. Συγγνώμη, αλλά δεν έχω χαζέψει ακόμη. Στην πρώτη σας ανάρτηση γράφετε "άμεση απόσυρση της παλιάς φρουράς". Ας πούμε, όμως, ότι εκείνο το σημείο σας είχε ξεφύγει και ότι δεν το εννοούσατε έτσι κι ας συνεχίσουμε.
2. Μου λέτε ότι το επιχείρημα μου για το κοινό που δεν ακολούθησε δεν θα έπιανε τη βάση αν το περνούσαμε από ένα τεστ ιστορίας. Φοβάμαι ότι έχετε άδικο. Σκεφτείτε μόνο αυτό. Επί 12 χρόνια στο σχολείο διδασκόμαστε λογοτεχνία, τα πάντα σχεδόν από τον Όμηρο ως τον Έλιοτ. Ατέλειωτες ώρες, ατέλειωτες επιλογές κειμένων, ατέλειωτα ερεθίσματα. Κανονικά θα έπρεπε να κυκλοφορούμε στο δρόμο με τα Τέσσερα Κουαρτέτα ανά χείρας. Συμβαίνει, όμως, κάτι τέτοιο και δεν το έχω καταλάβει;
3. Μου λέτε ότι για να βγάλει δίσκο μια νέα τραγουδίστρια θα πρέπει να κάνει πλαστική ή δίαιτα. Κι ότι αν η Αλεξίου των 20 της πήγαινε σε μια εταιρία πιθανότατα θα έτρωγε πόρτα. Αφήνοντας στην άκρη το γεγονός ότι η Αλεξίου στα 20 ήταν κούκλα (γεγονός που είμαι σίγουρη ότι συνετέλεσε στο να έχει την τεράστια απήχηση που είχε), θα σας έλεγα ότι αν αυτό που την ενδιαφέρει αυτή την κοπέλα σήμερα είναι να κάνει καριέρα (στο βαθμό που μπορούμε να υποθέσουμε ότι οι εταιρίες διαμορφώνουν καριέρες) τότε καλά θα κάνει να κάνει και δίαιτα και πλαστική και ότι χρειαστεί. Διότι αν αυτό που την ενδιέφερε ήταν η τέχνη φαντάζομαι ότι μάλλον θα της αρκούσε να τα γράφει και να τα ακούει η ίδια τα τραγούδια της ή να τα παίζει στους φίλους της. Ή να τα ηχογραφεί (και ξέρετε ότι οι ηχογραφήσεις πια είναι πάμφτηνες) και να τα ανεβάζει στο διαδίκτυο. Ή να τα στέλνει σε ανθρώπους όπως εσείς που έχετε τη δυνατότητα να τα κάνετε γνωστά μέσα από το blog σας. Αν αυτό που τη νοιάζει είναι να βγάλει λεφτά ή να γίνει διάσημη, ας κάνει και πλαστική. Ή ας πάει στο X-factor.
4. Μου λέτε ότι κάποιοι τραγουδιστές προσπάθησαν να υποκαταστήσουν με την παρουσία τους τη μουσική. Δίκιο έχετε. Γιατί είναι, όμως, κακό να υπάρχουν και τραγουδιστές σταρ όπως ακριβώς υπάρχουν και ηθοποιοί σταρ; Η παρουσία τους και η συζήτηση που γίνεται κάθε φορά που βγάζουν μια νέα δουλειά θεωρώ ότι μόνο καλό κάνει ακόμα και στα μικρότερα ονόματα του χώρου. Γιατί επιβεβαιώνει την ύπαρξη ενός χώρου μέσα στον οποίο και εκείνοι μπορούν να υπάρχουν. Αν στο έντεχνο δεν υπήρχαν αυτοί οι δέκα τραγουδιστές σταρ έχω την αίσθηση ότι τα ΜΜΕ δε θα ασχολούνταν καν με αυτό το είδος μουσικής. Ούτε και το μεγάλο κομμάτι του κόσμου. Εκτός κι αν δεν μας αφορά το μεγάλο κομμάτι του κόσμου. Μόνο που τότε όλη αυτή η συζήτηση είναι εντελώς άνευ νοήματος.
5. Σχετικά με την παρέμβαση της κ.Κωστελέτου και την απάντησή σας έχω να πω ότι καταλαβαίνω απολύτως γιατί λέει όσα λέει για τον τρόπο που αντιδράτε σε όσους εκφράζουν με τα σχόλιά τους αντίθετες απόψεις. Για παράδειγμα, ακόμα κι όταν είπατε ότι σας ενοχλεί η ορολογία πτώματα δεν το είπατε σε εκείνον που συμφωνούσε με την ανάρτησή σας και αποκαλούσε τους ακροατές της τριάδας βλάκες και πτώματα αλλά σε ένα παιδί που διαφωνούσε μαζί σας και δανειζόταν το χαρακτηρισμό. Θέλω να πω ότι μπορεί να μη σβήνετε τα δικά μας σχόλια, αλλά είστε σίγουρος ότι αντιμετωπίζετε όσους συμφωνούν και όσους διαφωνούν με τον ίδιο τρόπο; Δεν το νομίζω.
Συνεχίζω πιο κάτω λόγω χώρου
6. Ένας από τους λόγους που δεν μπορώ να συμφωνήσω με τις απόψεις σας είναι ότι πολλά από όσα αναφέρετε στην αρχική ανάρτηση κάθε άλλο παρά ακριβή είναι. Ας πούμε, λέτε ότι κανείς δημοσιογράφος δεν τολμά να πει ότι ο τελευταίος δίσκος του Νταλάρα ήταν μέτριος. Μα εγώ δεν έχω διαβάσει ούτε μία κριτική που να ήταν έστω και συγκρατημένα θετική (και δικαίως). Κάποιες μάλιστα ήταν έως και άκομψες. Στην περίπτωση της Αλεξίου υπήρξαν ακόμα και χυδαίες κριτικές. Τι μπορεί να σημαίνει πχ. το ότι η Αλεξίου με την τόση επιτυχία δεν έχει το δικαίωμα να γράφει στενόχωρα τραγούδια. Έχει ο κριτικός το δικαίωμα να της πει και πώς πρέπει να νιώθει;
7. Υποστηρίζετε, πάλι, ότι το φαινόμενο είναι ελληνικό. Και πάλι δεν είστε ακριβής. Ο Ντύλαν για τον οποίο μιλάτε όχι μόνο απασχολεί τα ΜΜΕ περισσότερο από ποτέ την τελευταία δεκαετία αλλά είδε δύο δίσκους του να φτάνουν στο αμερικάνικο ν.1, έγραψε σενάρια, βιβλία, έπαιξε στο σινεμά, έγινε το θέμα ταινίας μυθοπλασίας, εμφανίστηκε σε άλλη ως ηθοποιός, έγινε θέμα κάμποσων ντοκυμαντέρ και βιβλίων. Για να μην αναφέρω το γεγονός ότι πάρα πολλές εφημερίδες (από τους NY Times μέχρι τις δικές μας) μας ενημερώνουν ακόμα και για τα τραγούδια που παίζει στη ραδιοφωνική του εκπομπή.
8. Κάτι ακόμα. Μας αναφέρετε ένα σωρό ονόματα τραγουδιστών και δημιουργών που κατά τη γνώμη σας υπερπροβάλλονται από τα μέσα χωρίς να αντιστοιχεί η προβολή τους στο τωρινό έργο τους. Γιατί μέσα στα τόσα ονόματα δεν αναφέρετε και το όνομα του συνεργάτη των Μουσικών Προαστίων κ.Ελευθερίου που είναι ίσως η περίπτωση για την οποία ισχύει αυτό το φαινόμενο περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη. Ο κ.Ελευθερίου τα τελευταία χρόνια έφτασε να δίνει συνεντεύξεις ακόμα και στο Down Town και να μιλά για το σπουδαίο Σαμπάνη, τον ακόμα καλύτερο Ψινάκη και την εκπληκτική Πέγκυ. Κατά τη γνώμη μου, καλά κάνει αφού έτσι θέλει. Το ότι είναι όμως συνεργάτης του blog αρκεί για να προσπεράσουμε τη δική του ανάγκη για παρουσία στα μέσα με έργο που ουδεμία σχέση έχει με αυτό του παρελθόντος ή και χωρίς έργο; Αυτό που λέω είναι ότι με τη στάση σας (οι δικοί μας στο απυρόβλητο, οι άλλοι είναι οι άλλοι) δεν με πείθετε. Ίσως να φταίω κι εγώ.
Ξανά λόγω χώρου, συνεχίζω και κλείνω πιο κάτω
9. Αυτό αφορά την κ.Βλαχογιάννη περισσότερο και ελάχιστα εσάς. Το να υποστηρίζει ότι λόγω της ιδιότητάς της γνωρίζει περισσότερα από εμάς για το μουσικό και το δημοσιογραφικό χώρο και άρα εκείνη έχει δίκιο κι εμείς άδικο σε όσα υποστηρίζουμε είναι φαιδρό. Αν εξαιτίας της δουλειάς της γνωρίζει κάτι παραπάνω ας το πει με ονόματα. Τι πάει να πει ότι αυτή ξέρει πώς κατασκευάζονται οι στημένες καριέρες και τι συμφέρονται υπάρχουν και δε φαίνονται; Όσο δε λέει ονόματα και πράγματα συγκεκριμένα, η γνώμη της μετράει όσο και οποιουδήποτε άλλου. Ειδάλλως, το να επικαλείται την ιδιότητά της και μόνο εμένα μου φαίνεται απλώς δείγμα έπαρσης, για να μην πω και τζάμπα μαγκιάς.
10. Για το τέλος κάτι ακόμα που σχετίζεται με την κ.Βλαχογιάννη κυρίως και λιγότερο με εσάς. Μας λέτε ότι αυτά τα κείμενα έχουν στόχο και να μας υποψιάσουν. Μόνο για τους άλλους, όμως; Λέει η κ.Βλαχογιάννη ότι δεν υπήρξε ασυνεπής διότι ναι μεν ασχολήθηκε με αυτούς τους δίσκους αλλά αυτό έγινε γιατί αυτούς θεώρησε άξιους λόγου. Γιατί να δεχτούμε ότι έτσι είναι τα πράγματα για την κ.Βλαχογιάννη και να μην δεχτούμε ότι το ίδιο συνέβη και με όλους τους υπόλοιπους στους οποίους αναφέρεστε; Και το αντίθετο, αν άλλοι δημοσιογράφοι πχ, επιστρατεύονται για να στηρίξουν ανθρώπους και να κατασκευάσουν καριέρες γιατί να μην υποθέσουμε ότι ισχύει το ίδιο και για εσάς; Ένα παράδειγμα; Η κ.Βλαχογιάννη συνεργάζεται εκτεταμένα με τον κ.Καρασούλο, που μέσα από τη Μικρή Άρκτο μάλιστα εκδίδει βιβλίο με τα σχόλιά της στο ραδιόφωνο. Η κ.Μποφίλιου γίνεται γνωστή από τις ακροάσεις της Μικρής Άρκτου και η εταιρία βγάζει και το πρώτο της cd. Η κ.Βλαχογιάννη ως διευθύντρια στο Δίφωνο κάνει την κ.Μποφίλιου εξώφυλλο. Εδώ γιατί να μη θεωρήσουμε ότι συμβαίνει κάτι σκοτεινό; Γιατί να μη μιλήσουμε για συμφέροντα και κατασκευασμένες καριέρες; ΔΕΝ ΥΙΟΘΕΤΩ αυτό το συλλογισμό και το τονίζω για να μην υπάρξει ξανά παρεξήγηση. Λέω, όμως, πως αν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πονηρά επειδή μας λέτε να το κάνουμε γενικά και αόριστα, τότε θα αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πονηρά για όλους. Κι αν μας "ανοίξετε" τα μάτια, τότε μπορεί να κοιτάξουμε και προς τη δική σας μεριά.
Ευχαριστώ, και ειλικρινά ούτε να επιτεθώ θέλω σε κανέναν ούτε να προσβάλλω κανέναν, αλλά να σας δείξω ότι αυτά που γράφετε με τον τρόπο που τα γράφετε μπορεί να προκαλέσουν και τελείως διαφορετικές σκέψεις που δε θα αφορούν μόνο τους άλλους αλλά και εσάς. Γιατί κανείς δεν είναι στο απυρόβλητο
Το παίρνω απόφαση, δεν πρόκειται να ... αγιάσω. Ενα πράγμα μονο για την (προσωπική μου επιτρέψτε μου) ιστορία.
Γράφει η κυρία Βαλλάτου:
«Η κ.Βλαχογιάννη συνεργάζεται εκτεταμένα με τον κ.Καρασούλο, που μέσα από τη Μικρή Άρκτο μάλιστα εκδίδει βιβλίο με τα σχόλιά της στο ραδιόφωνο. Η κ.Μποφίλιου γίνεται γνωστή από τις ακροάσεις της Μικρής Άρκτου και η εταιρία βγάζει και το πρώτο της cd. Η κ.Βλαχογιάννη ως διευθύντρια στο Δίφωνο κάνει την κ.Μποφίλιου εξώφυλλο. Εδώ γιατί να μη θεωρήσουμε ότι συμβαίνει κάτι σκοτεινό; Γιατί να μη μιλήσουμε για συμφέροντα και κατασκευασμένες καριέρες;»
Μερικές σημαντικές διορθώσεις:
Κ κ. Βλαχογιάννη πράγματι συνεργάστηκε εκτεταμένα με τον κ. Καρασούλο, ειναι ο εκδότης των δύο βιβλίων της, επίσης υπήρξε εκδότης της στο πρώτο πολιτιστκό περιοδικό που ανέβηκε στο Ίντερνετ(Hridanos.gr αν υπέπεσε στην αντίληψή σας).
Οσο καιρό (ενα χρόνο ακριβώς) διηυθυνε το παλαιό Δίφωνο δεν υπηρξε ΚΑΜΜΙΑ ιδιαιτερη μεταχείριση προς την Μικρή Άρκτο και κυρία Βαλλάτου ας ειστε λίγο πιο αντικειμενική αν μπορειτε ΔΕΝ έκανε εξώφυλλο την κυρία Μποφίλιου αλλά τον Γιάννη Χαρούλη την Ελεονώρα Ζογανέλη και τη Νατάσσα Μποφίλιου παρουσιάζοντας τη γενιά του 2010 για την οποία γενιά εξακολουθει να μάχεται από όπου βρίσκεται -κάτι που φυσικά δεν οφείλετε να γνωρίζετε.
Συγνώμη για την αυτοαναφορά αλλά ορισμένα πράγματα νομιζω πρέπει να μπαίνουν στη θεση τους. Ξερετε κυρια Βαλλάτου θα μπορούσα να σας απαντησω σ αυτα που μου καταλογίζετε επι μακρόν αλλά δεν πρόκειται. Κι επιτρέψτε μου να πω οτι το ΄πραγματικά φιλόμουσο κοινό «οφείλει» να γνωρίζει και τίποτα ψιλά για τους δημοσιογράφους που με αίμα και απολύτως ανιδιοτελώς στήριξαν και στη ρίζουν το έντεχνο στην πορεία του μέχρι σημερα.
Δεν θα ηθελα να πω κάτι άλλο. Φυσικά κανεις δεν ειναι στο απυρόβλητο αρκει αυτός που πυροβολει να ξέρει ποιος ειναι πραγματικά ο εχθρός του.
Δεν θα επανέλθω.
\
1) Η φράση "άμεση απόσυρση" ήταν ατυχής, το αναγνωρίζω, η λέξη "υποχώρηση" θα ήταν ορθότερη. Όμως, ακόμα και έτσι, το κείμενο δεν αναφέρεται σε μια απόσυρση αρνητική, μέσω τραμπουκισμών και απαγορεύσεων (μακριά από μας), αλλά σε μια απόσυρση θετική, μία αυτο-απόσυρση ουσιαστικά. Εξάλλου, το υπόλοιπο μέρος της πρότασης λέει "μέσω ανοιγμάτων",μην το παραβλέπετε αυτό. Δεν θέλω να φύγει κανένας, όλοι οι καλοί χωράνε. Αλλά να χωράνε βάσει του τρέχοντος έργου, και όχι λόγω επετηρίδας. Όπως και να 'χει, η τέχνη δεν εξελίσσεται μέσω διαταγμάτων, αλλά μέσω βαθύτερων κοινωνικών διεργασιών. Δεν με αφορά ποιός θα μείνει και ποιός θα φύγει, αλλά το πώς διαχειρίζεται ένα συγκεκριμένο σύστημα παραγωγής μουσικής τη νέα δημιουργία.
2) Βεβαίως και συμβαίνει. Ζούμε σε μια χώρα όπου η μία εφημερίδα πουλάει Μητσιά και Μικρούτσικο, και η άλλη Max Weber και Adam Smith. Κυκλοφορούμε στο δρόμο με αυτούς, κυριολεκτικά, κάθε Κυριακή. Και αυτό συμβαίνει και εξαιτίας των ερεθισμάτων μας από μικρή ηλικία.
3) Δεν σας καταλαβαίνω, νομιμοποιείται αυτή την κατάσταση; Δεν σας εξοργίζει και ως γυναίκα αυτό το εμπόριο λευκής σαρκός που έχει καταντήσει να είναι ένα μέρος του τραγουδιού μας;
4) Το μεγάλο κομμάτι του κόσμου με αφορά όχι όταν τρέχει πίσω από ονόματα, αλλά πίσω από μηνύματα και έργα. Επίσης, δεν με απασχολεί τι κάνουν ή τι θα έκαναν τα ΜΜΕ. Με απασχολεί τι κάνουν οι ίδιοι οι καλλιτέχνες. Και αίσθησή μου είναι ότι η πλειοψηφία της παλαιότερης φρουράς πλέον εκδίδει δίσκους ως αυτοσκοπό, χωρίς σαφές αισθητικό πρόταγμα, χωρίς ενιαίο και συνεκτικό αισθητικό ιστό.
5) Τυγχάνω κι εγώ τακτικός ακροατής των μεγάλων τραγουδιστών μας. Λέτε να μου αρέσει να με αποκαλούνε πτώμα; Τι θέλατε δηλαδή, να τον βρίσω;
6) Μπορεί να έχω λανθασμένη ή ελλιπη εικόνα της κριτικής. Και φυσικά αν γράφτηκε κάτι τέτοιο για την Αλεξίου, είναι άνευ νοήματος.
Ελένη Βαλλάτου, μέρος 2ο:
7) Ξέρετε, υπάρχει μια διαφορά: Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να δω ντοκιμαντέρ για τα 1970s, να ξαναδώ τα "Τραγούδια της Φωτιάς" π.χ., του Κούνδουρου, ή να δω ένα εξώφυλλο σε περιοδικό συνοδευόμενο από αφιέρωμα στην ιστορική πορεία ενός καλλιτέχνη (όπως π.χ. έκανε το Mojo για τους Pink Floyd). Άλλο όμως το "μιλάμε για την ιστορία", και άλλο το "ορίζουμε το παρόν". Υπάρχει μια διαφορά χρονικότητας, διόλου αμελητέα.
8) Ο κ. Ελευθερίου είναι δημιουργός. Νομίζω ότι η αναφορά του κειμένου στους δημιουργούς περιορίστηκε σε μία πρόταση κριτικής όσων στηρίζουν τα πάντα πάνω τους και εμμένουν σε μια μελαγχολική ενατένιση του παρελθόντος. Με αυτή την έννοια, το κείμενο δεν εστιάζει στους μεγάλους στιχουργούς του ελλ. τραγουδιού, γι' αυτό και απουσιάζει η οπόιαδήποτε αναφορά στο πρόσωπο του κ. Ελευθερίου. Γι' αυτό, σας βρίσκω εκτός θέματος.
Αν πάλι θέλετε απλά να σχολιάσετε την πορεία του κ. Ελευθερίου, είστε απόλυτα ελεύθερη να κάνετε κάτι τέτοιο στα σχόλια του blog, και η άποψή σας για τον κ. Ελευθερίου όπως και για κάθε άλλον καλλιτέχνη είναι απολύτως σεβαστή. Ο κ. Ελευθερίου είχε την καλοσύνη να εμπιστευτεί στα "Μουσικά Προάστια" μέρος του προσωπικού του αρχείου, και εκεί περιορίζεται η συνεργασία μας. Παρακαλώ λοιπόν, όχι άλλη συνωμοσιολογία.
9) 10) Δεν γνωρίζω προσωπικά ούτε εσάς, ούτε την κ. Βλαχογιάννη. Επιτρέψτε μου όμως να παρατηρήσω ότι την απάντησή σας - και ειδικότερα τα σχόλιά σας για την κ. Βλαχογιάννη - τη διαπνέει μια συνωμοσιολογία και μία ιντριγκολογία εντελώς ξένη προς το πνεύμα της αρχικής ανάρτησης, αλλά και της υπόλοιπης κουβέντας.
Και επιμένω: η Μποφίλιου εξέφρασε και εκφράζει την ατόφια δημιουργική φλέβα 2-3 ανθρώπων που είχαν κάτι να πουν για το σήμερα. Δεν έκατσε να βγάλει από το ράφι επανεκτελέσεις του Ξαρχάκου και ποπ χιτάκια του Χατζηγιάννη. Στη Μποφίλιου βρίσκω ένα σαφές αισθητικό πρόταγμα, ένα αίτημα, μία ξεκάθαρη ανάγκη έκφρασης κάποιων πραγμάτων. Μπορείς να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις με αυτό το αίτημα, δεν μπορείς όμως να το αγνοήσεις. Στη συνάντηση Χατζηγιάννη και Ξαρχάκου στον ύστερο Νταλάρα, εχείς ποιο αίτημα βρίσκετε;
ηρ. οικ.
* "εσείς", όχι "εχείς"
Χαίρομαι που μου απαντήσατε, κ.Οικονόμου, και μάλιστα τόσο άμεσα. Συνεχίζουμε, λοιπόν, τη συζήτησή μας. Και ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη γιατί θα κόψω ξανά την απάντηση σε κομμάτια.
1. Είναι ευχάριστο το γεγονός ότι αναγνωρίζετε ότι η συγκεκριμένη φράση σας για άμεση απόσυρση υπήρξε ατυχής. Ήταν ακριβώς το ύφος σας σε ορισμένα σημεία (όχι μόνο σε αυτό) που με ενόχλησε και που πιστεύω ότι θα πρέπει να ενόχλησε και αρκετούς από όσους διάβασαν αυτά που γράψατε και τα σχολίασαν. Σε πολλά σημεία της συγκεκριμένης ανάρτησης έχετε δίκιο και στην πραγματικότητα γράψατε κάποια πράγματα που πολλοί λένε παρασκηνιακά, όχι τόσο για τη γενιά αυτή συνολικά, όσο για κάποιους καλλιτέχνες και για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, κυρίως για τον κ.Νταλάρα. Πέρα από αυτό, όμως, λέτε ότι μιλάτε για μια αυτοαπόσυρση (θα προτιμούσα να επιμένατε στον όρο αυτουποχώρηση). Την οποία, όμως, υποδεικνύετε εσείς. Από πού κι ως πού; Κι αν μου πείτε εσείς να αυτοαποσυρθώ από τη συζήτηση που κάνουμε εδώ κι εγώ το κάνω, θα έχω αυτοαποσυρθεί; Αυτό που λέτε για τραμπουκισμούς και απαγορεύσεις, δεν το καταλαβαίνω. Ποια θα ήταν η άλλη εκδοχή; Να γίνει χούντα για να απαγορευτεί ο Νταλάρας; Προφανώς, και δε θα μπορούσατε να μιλάτε για απαγορεύσεις.
2. Για το κοινό τώρα και το αν εκπαιδεύεται. Σας ανέφερα το παράδειγμα της λογοτεχνίας για να σας πω ότι δεν υπάρχει καμία ευθεία σχέση ανάμεσα στην εκπαίδευση και τις επιλογές του κοινού. Προφανώς και τα ερεθίσματα ακόμα κι απ’ την παιδική μας ηλικία παίζουν κάποιο ρόλο στις επιλογές μας. Αλλά λέω ότι παρότι ως λαός ερχόμαστε μέσω της εκπαιδευτικής διαδικασίας σε μεγαλύτερη και πιο εκτεταμένη χρονικά επαφή με τη λογοτεχνία από οποιονδήποτε στην Ευρώπη, διαβάζουμε λιγότερο από οποιονδήποτε άλλο. Μου λέτε ότι αγοράζουμε από τις εφημερίδες Μητσιά, Μικρούτσικο, Weber και Smith. Προσπερνώ το γεγονός ότι ουδείς εκ των τεσσάρων έχει σχέση με τη λογοτεχνία, και σας ρωτώ. Ωραία, τα αγοράζουμε με τις εφημερίδες. Έχετε δει, όμως, πολλούς να τα διαβάζουν κιόλας; Έχετε δει πολλούς να διαβάζουν στο μετρό; Έχετε δει πολλούς να έχουν κάνει το βιβλίο μέρος της ζωής τους, να μιλούν για λογοτεχνία στις παρέες τους; Για να επιστρέψω, όμως, στη μουσική και να δείξω ίσως καλύτερα τι εννοώ. Το τραγούδι του (νέου καλλιτέχνη) Μύρωνα Στρατή «Πάνω από όλα» ακούστηκε πέρυσι όσο κανένα άλλο. Μεταδόθηκε περισσότερες από 11000 φορές στο ραδιόφωνο. Θα το γνωρίζετε. Όπως θα γνωρίζετε κι ότι ο δίσκος του πούλησε 2700 κομμάτια μόλις. Κι ότι το μαγαζί στο οποίο του δόθηκε η ευκαιρία να είναι το πρώτο όνομα, έκλεισε μετά από μόλις δύο εβδομάδες εξαιτίας της έλλειψης κόσμου. Όχι;
3. Το «εμπόριο λευκής σαρκός» στο οποίο αναφέρεστε καθόλου δε μου αρέσει. Όχι ακριβώς γιατί με θίγει σα γυναίκα (και τους άντρες, άλλωστε, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο τους προμοτάρουν οι εταιρίες πια), αλλά γιατί η εικόνα κανονικά δε θα έπρεπε να έχει καμία σχέση με τη μουσική. Και από μια άποψη είναι πράγματι κατάντια ότι εκεί έχουμε φτάσει. Είναι, βέβαια, και υποκρισία να μην παραδεχόμαστε ότι το κοινό στη συντριπτική του πλειοψηφία πιο εύκολα θα δώσει προσοχή σε μια όμορφη κοπέλα ή ένα ωραίο αγόρι από ότι σε κάποιον λιγότερο ευειδή. Αλλά και πάλι, δεν μένω σε αυτό. Κακώς τα πράγματα έχουν έτσι, αλλά αφού έτσι έχουν, όσοι θέλουν να ασχοληθούν με το τραγούδι θα πρέπει να αποφασίσουν τι τους ενδιαφέρει. Να εκφραστούν και να δημιουργήσουν ή να γίνουν πλούσιοι και διάσημοι; Να μην είναι όμως ούτε γκρινιάρηδες ούτε πλεονέκτες. Δε μπορεί να τα θέλουν όλα. Ξέρουν πού πάνε να μπλέξουν. Αν επιλέξουν την καριέρα ας μη βλαστημούν το σύστημα που τους ανάγκασε να παίξουν με τους όρους του. Κι αν επιλέξουν να μη συμβιβαστούν ας μη μας τρελαίνουν για το ότι δεν τους δίνονται ευκαιρίες. Όλα ζήτημα επιλογών είναι κι ας ακούγονται ίσως όσα γράφω κυνικά.
4. Εδώ ανοίγετε πολλά ζητήματα. Α) Αν το μεγάλο κοινό δεν σας αφορά, μπορείτε να μου εξηγήσετε για ποιο λόγο γράφετε όσα γράφετε; Το κοινό που θέλει να ψάξει περισσότερο δε στέκεται αποκλειστικά στους καλλιτέχνες που καταλαμβάνουν τη βιτρίνα του Metropolis ούτε σε όσους παίζει το δελτίο του Star. Δεν ξέρει μόνο το Παλλάς, ξέρει και τη Μύγα. Δεν ψάχνει για τις νέες κυκλοφορίες μόνο στις σελίδες των Νέων αλλά και στο Avopolis ας πούμε, ή στο blog του Bosko, ή στα αμέτρητα εναλλακτικά περιοδικά που κυκλοφορούν, τα περισσότερα μάλιστα δωρεάν. Να πω και κάτι προσωπικό; Δε θα έλεγα ότι ανήκω στους συστηματικούς ακροατές του έντεχνου, όχι τα 4-5 τελευταία χρόνια τουλάχιστον. Ακόμα κι έτσι, όμως, έχω ακούσει τις δουλειές όλων ανεξαιρέτως των νεότερων καλλιτεχνών που αναφέρετε στην ανάρτηση σας. Γιατί με ενδιαφέρει να ψάχνω για δουλειές που αξίζουν ακόμα κι αν στο συγκεκριμένο μουσικό χώρο βρίσκω όλο και λιγότερα πράγματα που με αφορούν. Β) Σε προηγούμενη απάντησή σας σε παλιότερο σχόλιό μου, μου λέτε ότι δεν είναι το τι κάνουν οι καλλιτέχνες αλλά τι κάνει το σύστημα. Αν δε σας ενδιαφέρει τι κάνουν τα ΜΜΕ, γιατί στην ανάρτησή σας αναφέρεστε και σε αυτά; Ίσως δεν έχετε ξεκαθαρίσει τελικά τι σας ενδιαφέρει. Γ) Ναι, δεν έχετε άδικο. Κι εγώ την ίδια αίσθηση έχω, η πλειοψηφία της παλιάς γενιάς μου δίνει την ίδια ακριβώς εντύπωση. Ακόμα κι έτσι, όμως, η ισοπεδωτική λογική του «Όχι άλλο Νταλάρα, Πάριο κι Αλεξίου» δεν είναι ο καλύτερος τρόπος που θα μπορούσατε να είχατε βρει για να το πείτε. Ο καινούριος δίσκος της κ.Αλεξίου, για παράδειγμα, και συνοχή έχει (ίσως σε υπερβολικό βαθμό θεματικά, μάλιστα) και ενιαία αισθητική. Προφανώς, και λόγο ύπαρξης, αν σκεφτείτε πόσο έχει συζητηθεί το περιεχόμενο του - είναι η πρώτη φορά εδώ και χρόνια που ακούω να σχολιάζεται σε παρέες που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με το χώρο της μουσικής το περιεχόμενο ενός δίσκου. Για το δίσκο της κ.Γαλάνη, πχ, δε θα έλεγα το ίδιο, όταν όμως σχεδόν ολόκληρη η εναλλακτική μουσική σκηνή της Αθήνας, δίνει το παρών προφανώς θεωρώντας ότι υπάρχει λόγος να γίνει αυτή η δουλειά, μήπως η γνώμη μου δεν έχει και τόση σημασία; Αλλά και για τους άλλους, δεν είναι λογικό ένας άνθρωπος που τραγουδάει 40 χρόνια να θέλει να συνεχίσει να παίρνει χαρά από τη δουλειά του τραγουδώντας είτε σε δίσκους είτε σε συναυλίες, ακόμα κι αν το νέο υλικό του δεν είναι αντάξιο του παρελθόντος του; Σε ανθρώπινο, σε ψυχολογικό επίπεδο, δεν το καταλαβαίνετε; Κι από τη στιγμή που το κάνει, δεν είναι λογικό να προσπαθεί να το υποστηρίξει; Εντάξει, ούτε εγώ μπορώ να δεχτώ εύκολα το γεγονός ότι ο κ.Νταλάρας βγάζει μια νέα δουλειά και λέει από την παρουσίαση κιόλας ότι στο δίσκο έχουν γίνει εκπτώσεις. Και το έχει κάνει τουλάχιστον δύο φορές την τελευταία πενταετία. Δε σκέφτεται ότι αν μη τι άλλο πληγώνει την αξιοπιστία του και την υστεροφημία του; Αλλά και πάλι, το να βγαίνει ένας δημοσιογράφος όσο καλές και να είναι οι προθέσεις του (το ύφος σας δεν επιβεβαιώνει τα περί καλών προθέσεων, αλλά δεν τις αμφισβητώ) και να μιλά τόσο αφοριστικά, ρε γαμώτο, κάπου με χαλάει. Κι ας μην ακούω το Νταλάρα, κι ας θεωρώ ότι μέσα στην τελευταία δεκαετία μόνο δύο από τους είκοσι τόσους δίσκους του που κυκλοφόρησαν είχαν λόγο ύπαρξης. Αναφέρομαι στην πληθωρική και άνιση αλλά με πολλά ωραία τραγούδια «Άσφαλτο που τρέχει» και στα «Έρημα χωριά», παρότι θεωρώ ότι το τελικό αποτέλεσμα ήταν μάλλον αποτυχημένο.
5. Να μην τον βρίσετε τον αναγνώστη που έβριζε. Αλλά όχι να λέτε ότι φροντίζετε και για μας πριν από μας. Κάπου υπερβάλλετε. Εγώ, όμως θα επιμείνω. Εξακολουθώ να θεωρώ ότι όταν απαντάτε στα σχόλια δεν είστε εξίσου καλοπροαίρετος με όσους συμφωνούν μαζί σας και με όσους διαφωνούν.
6. Εντάξει, εδώ δεν έχω κάτι άλλο να πω. Αλλά πραγματικά αυτά που έχουν γραφτεί είναι απίστευτα. Και απορώ που δεν έτυχε να τα προσέξετε. Το συγκεκριμένο σχόλιο για την κ.Αλεξίου έγινε στη δεύτερη μεγαλύτερη σε κυκλοφορία εφημερίδα της χώρας.
7. Καταλαβαίνω τι λέτε αλλά αναρωτιέμαι. Δε θα σας πείραζε, δηλαδή, να βλέπετε συνεχώς ταινίες, βιβλία, δημοσιεύματα για τον κ.Νταλάρα αν είχαν να κάνουν αποκλειστικά με το παρελθόν του και όχι με το παρόν του; Πάντως, στον Dylan, αναφέρθηκα επειδή το κάνατε εσείς. Θα μπορούσα να σας δώσω ένα σωρό παραδείγματα. Κάθε φορά που οι U2 βγάζουν δίσκο δε γίνονται πρωτοσέλιδο στα περισσότερα μεγάλα μουσικά (Uncut, Mojo, NME) ή γενικότερα καλλιτεχνικά (Interview, Rolling Stone) περιοδικά; Το δικαιολογεί το τωρινό τους έργο; Δεν έχουν καμιά εικοσαετία να βγάλουν δίσκο της προκοπής; Το ίδιο δε συμβαίνει και με τον Springsteen; Με τη Madonna; Αλλά ακόμα κι αν δε γινότανε αυτό, βρίσκετε καλύτερο αυτό που κάνουν πολλά από αυτά τα περιοδικά που κάθε δύο τεύχη ανακαλύπτουν το νέο Μεσσία της παγκόσμιας μουσικής, μόνο και μόνο για να τον αποκαθηλώσουν δέκα τεύχη αργότερα; Πόσα και πόσα νέα ονόματα δεν πήγαν χαμένα επειδή το NME αποφάσισε ότι είχαν ξεπεραστεί στο δεύτερο δίσκο τους όταν το ίδιο περιοδικό αποθέωνε τον πρώτο;
8. Δεκτό και το ότι ο κ.Ελευθερίου είναι δημιουργός ενώ εσείς αναφερθήκατε κατά βάση σε ερμηνευτές (ίσως έτσι βέβαια υποτιμάτε το γεγονός ότι η κ.Αλεξίου, η κ.Γαλάνη και ο κ.Πάριος έχουν γράψει εκατοντάδες τραγούδια - η κ.Αλεξίου στην τελευταία δουλειά της εμφανίζεται ως τραγουδοποιός, ο κ.Πάριος και ως συνθέτης). Απλά, διάβασα την ανάρτηση σας και μου ήρθε στο μυαλό εκείνη η παροιμία με το σπίτι του κρεμασμένου. Στο προφίλ, άλλωστε, των Μουσικών Προαστίων, αναφέρετε ότι ο κ.Ελευθερίου είναι συνεργάτης σας. Πιστεύω ότι θα έχει γίνει πια σαφές ότι με τη λογική σας διαφωνώ. Δεν ήθελα να γράψω κάτι αρνητικό για τον κ.Ελευθερίου. Μόνο να χρησιμοποιήσω αυτά που λέτε ώστε να σας δείξω πόσο άσχημα ακούγονται όταν αφορούν κάποιον άνθρωπο με τον οποίο είστε κοντά. Ακόμα και στη διαβόητη κόντρα του με τον κ.Μικρούτσικο, θεωρώ ότι δίκιο είχε ο κ.Ελευθερίου. Για πολλούς λόγους, αλλά αν αρχίσω να τους γράφω αυτό το σχόλιο δε θα τελειώσει ποτέ.
9. Πάμε τώρα και στο κομμάτι με την κ.Βλαχογιάννη για το οποίο με κατηγορείτε επίσης για συνωμοσιολογία. Ξέρετε κάτι; Δε μίλησα πρώτη εγώ για δημοσιογράφους που επιστρατεύονται προκειμένου να μας πείσουν για κάτι, εσείς το κάνατε. Ούτε για κατασκευασμένες καριέρες, το έκανε η κ.Βλαχογιάννη. Το ξαναλέω. Χρησιμοποίησα έναν τρόπο σκέψης που ένιωσα ότι εσείς μας προτείνατε (δικό σας και το σχόλιο ότι αυτά που λέτε εσείς και η κ.Βλαχογιάννη έχουν σκοπό και να μας υποψιάσουν) και το έστρεψα εναντίον σας. Όχι γιατί στ’ αλήθεια πιστεύω ότι εσείς πχ επιστρατευτήκατε από κάποιον για να χτυπήσετε την κ.Αλεξίου και τον κ.Νταλάρα. Δεν το πιστεύω, το ξαναλέω. Απεχθάνομαι τη συνωμοσιολογία, γι’ αυτό ενοχλήθηκα από το τρόπο σας. Αν όμως έχετε δίκιο λέγοντας ότι κάποιος επιστράτευσε τον κ.Ιωάννου για να μας πείσει για κάτι όπως λέτε, και με κάνετε να μπω σε αυτή τη λογική, τότε τι με εμποδίζει να σκεφτώ ότι μπορεί και με εσάς να συνέβη το ίδιο; Γιατί μόνο η κ.Βλαχογιάννη έχει το δικαίωμα να ασχολείται με τους δίσκους αυτών των ανθρώπων επειδή κατά τη γνώμη της αυτοί ήταν άξιοι λόγου; Γιατί όλοι οι υπόλοιποι που το έκαναν είναι ύποπτοι ενώ εκείνη όχι; Δεν έχουν κι εκείνοι το δικαίωμα να πουν ότι ασχολούνται με αυτούς γιατί κατά τη δική τους γνώμη αυτοί αξίζουν; Καταλαβαίνετε τι θέλω να πω;
10. Η κ.Βλαχογιάννη κάνει σημαντικές διορθώσεις σε αυτά που λέω: έχει βγάλει όχι 1 μα 2 βιβλία στη Μικρή Άρκτο και στο εξώφυλλο στο Δίφωνο η Μποφίλιου δεν ήταν μόνη της. Το ομολογώ, αγνοούσα ότι είχε βγάλει και 2ο βιβλίο. Τώρα για το εξώφυλλο, τι να πω; Είχα αναφερθεί ξανά σε αυτό μιλώντας και για τους 3. Θεώρησα ότι όλοι θα το θυμόντουσαν. Κακώς; Ίσως. Αλλά και πάλι, δε βλέπω να αλλάζει κάτι. Και την κ.Ζουγανέλη από τη Μικρή Άρκτο την μάθαμε. Πάντως δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι ύποπτο πίσω από το εξώφυλλο. Την προηγούμενη φορά είχα πει ότι έδωσε ευκαιρίες σε νέους κι ότι θα ήταν άδικο να μην της αναγνωριστεί. Μια συγκεκριμένη λογική ήθελα να στιγματίσω: Της συνωμοσιολογίας! Ως προς αυτά που μου λέει, όμως, στο τέλος η κ.Βλαχογιάννη έχω να πω κάτι. "Το κοινό",λέει, "οφείλει να γνωρίζει και τίποτα ψιλά για τους δημοσιογράφους που με αίμα και απολύτως ανιδιοτελώς στήριξαν...". Ούτε το ανιδιοτελώς το καταλαβαίνω, ούτε το με αίμα. Δεν υπάρχει καμία ιδιοτέλεια όταν κάποιος προβάλλει το προσωπικό του γούστο; Όταν βλέπει το όνομά του στις σελίδες εφημερίδων και περιοδικών; Μήπως δεν πληρώνεται κιόλας για τις εκπομπές του ή τα κείμενά του; Αυτά βέβαια δεν είναι αρνητικά. Αν όμως υπάρχει κάποιος δημοσιογράφος που γράφει για μουσική σε περιοδικά ή παίζει μουσική σε ραδιόφωνα και πιστεύει ότι δίνει το αίμα του, τότε θα πρέπει η αλαζονεία του να έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Όταν δίπλα του ζουν άνθρωποι που για να επιβιώσουν κάνουν δουλειές στις οποίες φτύνουν στην κυριολεξία αίμα.
11. Στο τελευταίο σχόλιο - ερώτημά σας τώρα. Για τον κ.Νταλάρα και το δίσκο του μίλησα ήδη. Συμφωνούμε. Για την κ.Μποφίλιου και τις δικές της δουλειές θα συμφωνήσω εν μέρει. Συνοχή υπήρχε και ενιαίο ύφος, αλλά ατόφια δημιουργική φλέβα ανθρώπων που είχαν να πουν κάτι για το σήμερα δεν είδα πουθενά. Αναμασήματα είδα, θεματολογία και ύφος που παρέπεμπε στη δεκαετία του 80. (Να μου λέγατε για την κ.Παναγιωτοπούλου, θα το δεχόμουν, εκεί και προσωπική γραφή είδα και κεραίες στραμμένες στην εποχή). Το βασικό πρόβλημα με την κ.Μποφίλιου δεν αφορά, βέβαια, το ρεπερτόριό της. Παρά τις αντιρρήσεις μου, δε μπορώ παρά να παραδεχτώ ότι συνολικά βρίσκεται πάνω από το μέσο όρο. Η δημόσια εικόνα της είναι εξαιρετικά αμφιλεγόμενη όμως (όταν ανοίγει το στόμα της δίνει την αίσθηση - όχι μόνο σε εμένα, θα ξέρετε πόσα λέγονται παρασκηνιακά για την ίδια - ότι δεν ξέρει πότε πρέπει να σταματήσει). Και ακόμα πιο αμφιλεγόμενη είναι η παρουσία της στις ζωντανές εμφανίσεις της. Δεν έχω δει ούτε στα μπουζούκια τραγουδίστρια να ακκίζεται και να ναρκισσεύεται πάνω στη σκηνή όσο η κ.Μποφίλιου. Κάποιος στο You tube γράφει σχολιάζοντάς τη «Να μεταμορφωθώ σε Βουγιουκλάκη ή σε Μενεγάκη;». Γέλασα όταν το είδα, αλλά το πιστεύω κι εγώ. Και έστω ότι όταν το κάνει στο προσωπικό της ρεπερτόριο, δεν υπάρχει πρόβλημα. Όταν όμως το κάνει τραγουδώντας Μάνο Χατζιδάκι, εκεί πια με κάνει να αναρωτιέμαι κι εγώ όπως και πολλοί άλλοι αν καταλαβαίνει τι τραγουδά. Και τελικά να απορρίπτω συνολικά την παρουσία της. Και το επιχείρημα ότι είναι ακόμα μικρή και ότι αργότερα θα ωριμάσει δε μπορώ να το δεχτώ. Έχουμε την ίδια ακριβώς ηλικία. Και ξέρετε κάτι, επειδή ακριβώς είμαι 26 και όχι 56 θα ήθελα να βλέπω κι εγώ περισσότερους ανθρώπους της δικής μου ηλικίας να βγαίνουν μπροστά για να νιώσω περήφανη για τη γενιά μου. Αλλά όταν έχουν κάτι σημαντικό να πουν. Όταν και οι παλιοί και οι νέοι βγάζουν μέτριες δουλειές, το βρίσκω λογικό να βγαίνουν ξανά μπροστά οι παλιότεροι με τις πιο ισχυρές προσωπικότητες. Και δε με ενοχλεί. Θα κλείσω με ένα απόσπασμα από μια συνέντευξη του Δημήτρη Χορν από το 1963 πάνω στην οποία έπεσα εντελώς τυχαία μόλις προχθές. Έχει νομίζω ενδιαφέρον γιατί απαντά σε νέους ηθοποιούς και δημοσιογράφους που τον κατηγορούν για όσα ακριβώς κατηγορείτε κι εσείς τους ερμηνευτές της γενιάς του κ.Νταλάρα. Λέει πολλά κι ενδιαφέροντα κι όταν κάποια στιγμή η δημοσιογράφος τον ρωτά που αποδίδει τη βιασύνη των νέων να γίνουν θιασάρχες, εκείνος απαντά: «Σε έλλειψη αγάπης προς το Θέατρο, ενώ τους περισσεύει η αγάπη προς τον εαυτό τους».
ΥΓ. Εκ παραδρομής έγραψα ότι ο κ.Πάριος εμφανίζεται και ως συνθέτης στον τελευταίο του δίσκο. Το σωστό είναι, ασφαλώς, ότι είναι ο στιχουργός των τραγουδιών. Συνθέτης είναι ο κ.Χριστοδουλόπουλος, αν δεν κάνω λάθος
Ως εδω κυρία Βαλλάτου.
Σημειώνετε:
"Το κοινό",λέει, "οφείλει να γνωρίζει και τίποτα ψιλά για τους δημοσιογράφους που με αίμα και απολύτως ανιδιοτελώς στήριξαν...". Ούτε το ανιδιοτελώς το καταλαβαίνω, ούτε το με αίμα. Δεν υπάρχει καμία ιδιοτέλεια όταν κάποιος προβάλλει το προσωπικό του γούστο; Όταν βλέπει το όνομά του στις σελίδες εφημερίδων και περιοδικών; Μήπως δεν πληρώνεται κιόλας για τις εκπομπές του ή τα κείμενά του; Αυτά βέβαια δεν είναι αρνητικά. Αν όμως υπάρχει κάποιος δημοσιογράφος που γράφει για μουσική σε περιοδικά ή παίζει μουσική σε ραδιόφωνα και πιστεύει ότι δίνει το αίμα του, τότε θα πρέπει η αλαζονεία του να έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Όταν δίπλα του ζουν άνθρωποι που για να επιβιώσουν κάνουν δουλειές στις οποίες φτύνουν στην κυριολεξία αίμα.
Μέσα από τη φοβερη μου αλαζονεία θα σας πω δυο λογια.
Ξέρετε, ο κόσμος υπήρχε και πριν να γεννηθειτε εσεις κι εγω και όλοι μας. Ειστε 26 μόλις χρονων δεν πολυακούτε έντεχνο τα τελευταια χρόνια αλλά εδω και 10 μέρες αρθρογραφείτε με μανία υπέρ βωμων και εστιών που φανταζομαι δεν ειναι καν δικές σας.Κοιταξτε, επειδή εγω σε 4 χρόνια τα βλέπω τα 56, τυχαίνει να εχω ζησει λίγο περισσοτερο και λιγο περισσοτερα. Σας ενημερώνω λοιπόν ότι οταν σε ηλικία 20 ετων βγηκα στο επάγγελμα η δημοσιογραφία ηταν ενα άλλο τοπιο από αυτο μεσα στο οποιο ανατραφήκατε εσεις. Τοτε το θέμα Πολιτισμός το έπαιρναν πολύ σοβαρά και εφημερίδες και περιοδικά δεν φιλοξενούσαν -για το τραγουδι να μιλήσω- τίποτα λιγότερο από Χατζιδάκι Θεοδωράκη αντε και Ξαρχάκο. Για να δει δημοσιοτητα ο τότε νέος έπρεπε να έχει αρχίσει λίγο ν ασπρίζει το μαλλί του. Φυσικά με το μεγάλο μπαμ που κατάντησε τη δημοσιογραφία αυτο που ειναι σημερα ολοι οι καλλιτέχνες εχουν τη δημοσιοτητα στο πιάτο τους. Τα αίματα που αναφέρω πήγαιναν σ εκεινη την εποχη, αρχαία ίσως για εσας, ιστορικά υπαρκτή ωστόσο.
Τωρα να επαναδιατυπώσω τον όρο ανιδιοτέλεια γιατι εχουμε χάσει και τ αυγα και τα πασχάλια. Ειμαι επαγγελματίας δημοσιογράφος 30 χρόνια κυρία Βαλλάτου, και φυσικά βιοπορίζομαι από αυτό. Πληρώνομαι από τον εκαστοτε εκδότη μου γι αυτα που γράφω τα οποια μέχρι σημερα σας βεβαιώ ειναι απολύτως δικές μου σκέψεις. Την όποια κριτική μου την ονομάζετε προσωπικό γούστο. Ευκολα πράγματα ΄γιατι απλώς δεν γνωρίζετε. Σας ενημερωνω πως εξ αρχης έκανα «επιθετική» δημοσιογραφία και όχι αγιογραφίες κι ο,τι γράφω ειναι αποτέλεσμα μελέτης πολύχρονης πάνω στο ελληνικό τραγούδι και σκέψης. Το προσωπικό μου γούστο δεν παίζει πουθενά. Μπορειτε να αντιπαρατεθειτε στη σκέψη μου αλλά σε καμμία περίπτωση δεν σας επιτρέπω ν αμφισβητήσετε την εντιμότητά μου. Δεν ειμαι από τους δημοσιογράφους-γραφείο τύπου κάποιου καλλιτέχνη που ενδεχομένως γνωρίζετε.
Και για να τελειώνουμε μ αυτο το κακόγουστο τελικά σήριαλ:
χαίρομαι που ειστε τόσο νέα αλλά και τόοοοοοσο ενημερη για το τραγούδι. Μέχρι που ξέρετε πόσες φορές πάίχτηκε στα ραδιοφωνα ο νεαρός Μύρων και πόσους δίσκους πούλησε! Ολα αυτα μας κάνουν -λετε;- μια απλη και αθώα ακροατρια που της θίχτηκαν οι μύθοι της; Ας το δεχτω.
Πάντως να κόπτεσθε τόσο πολύ για καλλιτέχνες που υπήρξαν μύθοι και είδωλα της δικης μου αρχαίας γενιάς το βρίσκω λίγο θλιβερό. Στις τόσες δεκαετίες που μεσολάβησαν από το 1970 δεν βρήκατε κάτι πιο κοντά στον χρόνο και στα ερεθίσματά σας για να εκφραστείτε; Αυτο κι αν ειναι λυπηρό, γενικότερα.
Αντίο σας
ΥΓ: Την επιταγη μου θα σας στείλω μέιλ πού να μου τη στείλετε για να μην εκτεθούμε και τελείως.
Ναι, καιρός είναι, κυρία Βλαχογιάννη, να τελειώνουμε με αυτό το σήριαλ, στο οποίο πάντως εσείς ξεκινήσατε να παίρνετε μέρος πριν από εμένα.
1. Θα το πω για χιλιοστή φορά. Δεν αμφισβητώ την εντιμότητά σας. Ηρεμήστε. Δεν έχω την παραμικρή διάθεση να σας θίξω. Η πορεία σας είναι γνωστή. Με ενοχλεί, όμως, η λογική σας όπως βγαίνει μέσα από τα σχόλια σας εδώ. Και φαντάζομαι ότι έχω δικαίωμα να το πω. Κι εσείς σχολιάσατε πράγματα που είπαν άλλοι στα δικά τους σχόλια. Κατηγορείτε ανθρώπους χωρίς να δίνετε στοιχεία και σε όποιον εκφράζει τις αντιρρήσεις του απαντάτε ότι δεν μπορεί εκείνος που βρίσκεται εκτός χώρου να γνωρίζει καλύτερα από εσάς. Όσο συνεχίζετε σε αυτόν τον τόνο, θα συνεχίζω να σας απαντώ κι εγώ. Αν υπάρχει πρόβλημα, μπορεί ο κύριος Οικονόμου να σβήσει όσα έχω γράψει. Δεν έγινε και τίποτα.
2. Δεν είπα ότι δεν πολυακούω έντεχνο. Είπα ότι τα τελευταία χρόνια δε θα έλεγα ότι είμαι συστηματική ακροάτρια, υπό την έννοια ότι δεν ακούω πια από το πρωί μέχρι το βράδυ έντεχνο. Εξακολουθώ να ακούω όσο περισσότερους δίσκους μπορώ από καλλιτέχνες του χώρου και να παρακολουθώ όσο περισσότερο μπορώ τις εμφανίσεις τους. Αλλά δεν βρίσκω πια πολλά πράγματα που να με ενδιαφέρουν. Καλλιτέχνες που να με κάνουν να ακούσω όχι δυο ή τρεις φορές τις δουλειές τους (όπως κάνω για να ξέρω τι καινούριο υπάρχει), αλλά ξανά και ξανά. Όχι ότι δεν υπάρχουν και αξιόλογοι άνθρωποι (η κ.Παναγιωτοπούλου βρίσκω ότι έχει τρομερό ενδιαφέρον, πιο πρόσφατα άκουσα μερικά εξαιρετικά καλόγουστα τραγούδια από τον κ.Βαμβακούση, για να αναφέρω δύο μονάχα παραδείγματα) αλλά νομίζω ότι ο μέσος όρος πια των καλλιτεχνών του χώρου κινείται σε πολύ χαμηλότερο επίπεδο από ότι η αγγλόφωνη εναλλακτική σκηνή της πόλης. Και πουθενά δεν είπα ότι μάχομαι υπέρ βωμών και εστιών. Λέω απλώς τη γνώμη μου. Απαγορεύεται; Τη γνώμη σας μπορείτε να τη λέτε μόνο εσείς;
3. Αλλού με κατηγορείτε ότι δεν ξέρω πράγματα για εσάς και το χώρο κι αλλού ότι ξέρω ύποπτα πολλά. Αποφασίστε. Ξέρω ή δεν ξέρω; Επειδή στο τέλος με κατηγορείτε ούτε κι εγώ ξέρω γιατί ακριβώς, σας λέω: Ουδεμία επαγγελματική σχέση έχω με το χώρο. Ουδεμία προσωπική σχέση έχω με άνθρωπο (καλλιτέχνη, δημοσιογράφο ή ότι άλλο θέλετε) που να έχει σχέση με το έντεχνο. Έχω, βέβαια, φίλους στο χώρο για τον οποίο μίλησα πριν, της αγγλόφωνης σκηνής. Δε φαντάζομαι, όμως, ότι υπάρχει κάτι ύποπτο σε αυτό. Έχω και μια τρέλα για το τραγούδι που με κάνει να ξέρω πέντε πράγματα παραπάνω ίσως από ότι οι περισσότεροι. Αλλά ως εκεί. Δε χρειάζεται να ξέρει κανείς κάποιον από το χώρο για να γνωρίζει πόσο πούλησε ο δίσκος του κ.Στρατή ούτε πόσες φορές μεταδόθηκε το τραγούδι του στο ραδιόφωνο. Έχει γραφτεί σε δεκάδες ιστοσελίδες και μάλλον το γνωρίζουν οι πάντες.
4. Σε κανένα σημείο δε δήλωσα «απλή και αθώα ακροάτρια που θίχτηκαν οι μύθοι της». Κανείς δεν αποτελεί μύθο μου ούτε από τη γενιά σας ούτε από τη γενιά μου. Και για κανέναν δεν κόπτομαι ιδιαίτερα. Αλλά φαντάζομαι ότι μπορεί κανείς να γράφει πάνω στο θέμα και χωρίς να νιώθει ότι τον αφορά προσωπικά. Ή μήπως ούτε αυτό μπορεί να το κάνει; Και αν δεν έχει γίνει κατανοητό, πολλές ενστάσεις έχω κι εγώ για την πορεία όλων των «μεγάλων». Και δεκάδες πράγματα έχω βρει που με αφορούν περισσότερο από ότι κάνουν αυτοί. Συνήθως έξω από το έντεχνο, βέβαια.
5. Κι εγώ βρίσκω πολύ λυπηρό το ότι για τους άλλους ξέρετε να είστε επιθετική λέγοντας ότι χρησιμοποιείτε τα ονόματά τους ως τίτλο εργασίας, αν όμως κάποιος πει κάτι για εσάς αμέσως και το παίρνετε προσωπικά και ενοχλείστε και του επιτίθεστε. Τις προθέσεις και τις κινήσεις των άλλων ξέρετε να τις κρίνετε, εξοργίζεστε όμως αν κάποιος αναρωτηθεί για τις δικές σας. Θα μπορούσα κι εγώ να συνεχίσω για πολύ. Και σε διαφορετικό ύφος. Αλλά προτιμώ να σταματήσω. Υπόσχομαι πάντως να επιστρέψω αν το κάνετε κι εσείς.
Καλό μήνα.
"η αγγλόφωνη εναλλακτική σκηνή της πόλης"
Συγνώμη που αποκόπτω έτσι μια φράση, επειδή όμως στην μικρή παρέμβαση που είχα μίλησα (και) για ακροατές, επιτρέψτε μου ένα επιπλέον σχόλιο γενικά οι συνομιλητές.
"Εναλλακτική" (σε αντιδιαστολή με το "mainstream", για να εξηγούμαστε με τους όρους) δεν νομίζω πως μπορούμε πλέον να την ονομάζουμε την εν λόγω σκηνή. Ως τέτοια μπορούσε να χαρακτηριστεί τη δεκαετία του '90, επί εποχής Echo Tattoos, Make Believe και Bokomolech π.χ., όταν αποτελούσε την ισχνή εξαίρεση στον κυρίαρχο κανόνα του ελληνόφωνου ελληνικού τραγουδιού - διόλου τυχαίο που οι περισσότερες από αυτές τις προσπάθειες εγκαταλείφθηκαν κάποια στιγμή, παρότι διέθεταν (μουσική) βάση ανάπτυξης.
Σήμερα όμως (την τελευταία εξαετία-επταετία, για την ακρίβεια) η κατάσταση έχει άρδην μεταβληθεί. Συγκροτήματα, μεμονωμένοι καλλιτέχνες, μουσικοί διαγωνισμοί, blogs, e-zines, και δισκογραφικές που "ειδικεύονται" στο είδος, προσεγμένες παραγωγές (η εποχή του "για ελληνικό, καλό είναι" έχει περάσει ανεπιστρεπτί), συναυλίες κτλ, αποτελούν σημαντικά στοιχεία μιας σκηνής, η οποία, σε πείσμα όσων είχαν διατυπωθεί για trendy φάση που σύντομα θα ξεφουσκώσει (προφανώς ορμώμενοι από την ανάλογη περίπτωση με τα ελληνόφωνα συγκροτήματα στο δεύτερο μισό του '90-αρχές του 2000), χρόνο με το χρόνο μεγαλώνει και εδραιώνεται έξω από τα όρια του "επιτρεπτού" (και ενίοτε κλειστοφοβικού) εναλλακτικού ρεύματος. Μιλάμε για υπολογίσιμη δύναμη σε απήχηση και καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, τόσο που από παρακλάδι έχει αρχίσει να μετασχηματίζεται σε έναν από τους κύριους κορμούς του ελληνικού τραγουδιού - νομίζω.
Στο δια ταύτα: υπάρχει μια σεβαστή, ολοένα αυξανόμενη, μερίδα ακροατών που έχει αποστρέψει σε μεγάλο βαθμό τα αυτιά της από την ελληνόφωνη σκηνή. Ασφαλώς, με την αποστροφή δεν εννοώ την εκ των προτέρων απόρριψη οτιδήποτε εκφράζεται στην ελληνική - περισσότερο την αδιαφορία να ασχοληθεί κανείς έπειτα από την πρώτη, δεύτερη, άντε τρίτη ακρόαση. Προσπερνώντας απλοϊκές εξηγήσεις περί εστέτ αντιλήψεων, δικαιώματος στην αυτιστική διαφορετικότητα και τάσης της εποχής, έχω την εντύπωση πως αυτή η συνειδητή προτίμηση έχει να κάνει με τη διεύρυνση που έχουν υποστεί τα ακούσματα των νεότερων ακροατών - ιδίως στις μέρες μας, όπου με δυο κλικ άνετα διαπιστώνει κανείς τι συμβαίνει στη μουσική στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Για να το πω πιο απλά, η αγγλόφωνη σκηνή δείχνει να προβαδίζεται με το πλεονέκτημα της απευθείας συνομιλίας (αλλά και του καλοηθους ανταγωνισμού) με τη σύγχρονη, δυτική κυρίως, τραγουδοποιία, μετατοπίζοντας τη σύνθεση στο προσκήνιο (μουσική > φωνή > στίχος), έναντι της ελληνόφωνης, στην οποία υπερίσχυσε μια, ας πούμε, "στιχομόλος" νοοτροπία (στίχος > φωνή > μουσική).
Τα παραπάνω αφορούν περισσότερο στο δημιουργικό (συνθέτες, στιχουργοί) και λιγότερο στο εκτελεστικό (τραγουδιστές, που αφορούν και το θέμα της ανάρτησης) σκέλος του ελληνικού τραγουδιού τα τελευταία δέκα χρόνια. Δεν μπορώ να γνωρίζω πώς θα εξελιχτεί αυτή η μετατόπιση του ενδιαφέροντος των ακροατών, ιδιαίτερα εφόσον πολλοί καλλιτέχνες της ελληνόφωνης σκηνής δείχνουν, εκ του αποτελέσματος, να μην τους απασχολεί και τόσο: προς το παρόν - θέλω να εύχομαι.
ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΟΙ ΤΟ ΠΑΙΖΟΥ ΕΞΥΠΝΗ, ΚΙ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΨΗ ΚΑΙ ΓΝΩΜΗ, ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΟΥΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ ΜΙΛΑΝΕ.ΞΕΚΙΝΩ ΜΕ ΜΙΑ ΔΙΟΡΘΩΣΗ,ΟΤΙ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΠΟΥ ΕΠΑΝΕΚΤΕΛΕΣΕ Ο ΝΤΑΛΑΡΑΣ ΤΟ ΑΠΟΨΕ ΓΙΝΕ, ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΠΕ ΠΡΩΤΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗ Ο ΜΑΤΖΙΟΣ ΑΛΛΑ ΕΓΕΙΝΕ ΓΝΩΣΤΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΝΟΜΙΚΟ.ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝ ΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΔΕΝ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΗΣ ΠΟΡΤΕΣ ΤΟΥ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑΤΟ, ΑΣ ΜΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ Ο ΑΝΔΡΕΑΤΟΣ ΟΤΙ ΓΙΑΤΙ ΑΚΟΜΑ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΕΦΕΡΕ Ο ΙΔΙΟΣ.Ο ΝΤΑΛΑΡΑΣ ΚΑΙ Η ΑΛΕΞΙΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΗΤΕΧΝΕΣ ΠΟΥ ΠΑΛΕΨΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΞΙΟΣΗ ΤΟΥΣ. Η ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ ΜΕ ΜΙΑ 5ΕΤΙΑ ΣΤΟ ΚΑΛΗΤΕΧΝΙΚΟ ΣΤΕΡΕΟΜΑ ΘΕΛΕΙ ΜΕΓΑΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΕΙ;;;ΤΟΣΟ ΥΠΕΡΟΨΙΑ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ;;;ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑ ΕΡΩΤΗΜΑ.ΤΗΣ ΑΞΙΖΕΙ ΤΟ ΜΕΓΑΡΟ;;;ΤΟΤΕ Η ΜΟΥΣΧΟΥΡΗ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΙ;;;Ο ΜΗΤΣΙΑΣ;;;Ο ΚΟΚΟΤΑΣ;;;ΚΑΛΗΤΕΧΝΕΣ ΠΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΡΩΦΗ ΜΕ ΠΟΙΟΤΗΤΑ,ΚΙ ΟΧΙ ΤΑΧΑ ΕΝΤΕΧΝΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑ.ΑΣ ΣΟΒΑΡΕΥΤΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ.ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΜΑΣ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΠΟΥ Ο ΝΤΑΛΑΡΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΤΑ ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟ.ΓΙΑΤΙ ΕΚΕΙ ΑΝΟΙΚΟΥΝ ΤΑ ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ,ΚΙ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΘΕ ΜΠΑΚΑΛΟΤΑΒΕΡΝΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ.ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΕΞΙΟΥ,ΠΟΥ ΘΑ ΤΑΝ ΚΑΛΗΤΕΡΗ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΤΗΣ ΑΛΜΠΟΥΜ,ΜΕ ΤΙΤΛΟ Η ΑΓΑΠΗ ΘΑ ΣΕ ΒΡΕΙ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΣΑΙ;;;ΚΑΙ ΒΕΒΑΙ ΣΤΟ ΠΑΛΛΑΣ.ΚΑΙ ΜΠΡΑΒΟ ΤΗΣ.Ο ΔΕ ΠΑΡΙΟΣ,ΜΑΣ ΕΙΧΕ ΣΥΝΝΗΘΙΣΕΙ ΣΤΑ ΔΕΙΛΙΝΑ,ΣΤΟΝ ΔΙΟΓΕΝΗ,ΣΤΗΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑ,ΚΛΠ.ΑΥΤΟ,ΤΟΝ ΜΟΙΩΝΕΙ;;;ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΟΧΙ.ΑΠΛΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΠΙΣΤΑ.ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟ ΗΡΩΔΕΙΟ.ΘΑ ΤΟ ΓΕΜΙΣΕΙ ΑΝΑΜΦΙΒΟΛΑ,ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟΥ ΠΑΕΙ.Η ΤΣΑΝΑΚΛΙΔΟΥ,Η ΓΑΛΑΝΗ,ΠΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΝΟΥΝ ΕΜΦΑΝΗΣΕΙΣ;;;Η ΚΥΡΙΑ ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ,ΠΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΤΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΤΗΣ;;;ΔΕΝ ΚΟΥΡΑΖΟΥΝ ΓΙΑΤΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ.ΠΟΙΟΣ ΠΟΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΕΜΙΣΕΙ ΤΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΣΤΑΔΙΟ ΜΕ 80.000 ΕΠΙ 2 ΒΡΑΔΙΕΣ ΟΠΩΣ ΤΟ ΚΑΝΕ Ο ΝΤΑΛΑΡΑΣ;;;ΠΟΙΟΣ Η ΠΟΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΕΜΙΖΕΙ ΤΟ ΠΑΛΛΑΣ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΠΛΙΝ ΤΗΣ ΑΛΕΞΙΟΥ;;;5 ΦΟΡΕΣ ΠΗΓΑ ΝΑ ΤΗΝ ΔΩ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΦΟΥΛ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΑΛΛΑΣ.ΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΥΓΝΩΜΟΝΕΣ Σ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΠΟΥ ΔΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.ΔΙΝΟΥΝ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ,ΚΙ ΟΧΙ ΤΗΝ ΓΥΜΝΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΠΡΩΣΤΗΧΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΕΡΒΙΡΟΥΝ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ ΠΟΛΥ ΑΠΟ ΤΟΥ ΤΑΧΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ.ΚΙ ΑΝ ΣΕ ΜΚΑΠΟΙΟΥΣ Ο ΝΤΑΛΑΡΑΣ Η ΑΛΕΞΙΟΥ ΚΛΠ ΔΕΝ ΑΡΕΣΟΥΝ ΑΣ ΜΗΝ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ.ΑΣ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΧΟΥΜΕ ΕΚΤΗΜΙΣΗ ΣΕ ΚΑΛΗΤΕΧΝΕΣ ΠΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΜΕ ΤΗΣ ΦΩΝΗΤΙΚΕΣ ΧΟΡΔΕΣ ΤΟΥΣ, ΚΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΑ ΜΠΟΥΤΙΑ,ΤΟΥΣ ΨΕΥΤΟΚΟΙΛΙΑΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΙΣΜΕΝΑ ΡΟΥΧΑ.
Mε λένε Μαίρη Κανελλίδου, δεν έχω λογαριασμό Google.
Το θέμα έχει λήξει εδώ και μήνες, και πιθανότατα το σχόλιο αυτό δεν έχει κανένα νόημα: Έμαθα για τη συναυλία του Νταλάρα στην Κωνσταντινούπολη στις 26 Ιουνίου από ένα Τούρκο φίλο μου. Τα εδώ υποτιθέμενα μέσα στήριξης του Νταλάρα δεν γράψανε τίποτε. Έμαθα ότι 5000 Τούρκοι, ετερόκλητο κοινό από μουσικούς και διανοούμενους έως απλούς ηλικιωμένους ανθρώπους (ανάμεσά τους ελάχιστοι οι Έλληνες) χειροκροτούσαν, κραύγαζαν, έκλαιγαν και τραγουδούσαν σε μια συναυλία που κράτησε τρεις ώρες. Στο site των φίλων του Νταλάρα βρήκα και μερικά video που αποδεικνύουν του λόγου του αληθές. Τα τουρκικά μέσα ήταν διθυραμβικά τις επόμενες μέρες, τόσο για την ποιότητα της συναυλίας, όσο και για τον ίδιο τον Νταλάρα. Λέω λοιπόν εγώ ότι ΟΠΟΙΟΣ έχει ακόμη τη δύναμη να κάνει 5000 ανθρώπους αλλοδαπούς να κλαίνε με τραγούδια της πατρίδας μου, παλιά και καινούργια, σε καμιά περίπτωση δεν είναι μουσειακό είδος και ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΜΗΝ (αυτο)αποσυρθεί/υποχωρήσει. Και εμείς οφείλουμε να του κάνουμε σκληρή κριτική, αλλά για τη δουλειά του και μόνο. Και ας του συγχωρούμε ανθρώπινα κάποιες εμμονές ή ανασφάλειες.
ΥΓ. Παρατήρησα ότι πολύ πρόθυμα την πέφτουμε στο παιδί που με ειλικρίνεια και ευγένεια είπε ότι έμαθε στιχουργούς και συνθέτες από τον Νταλάρα, (λες και δεν είναι απόλυτα φυσικό αυτό για ένα εικοσάχρονο, λες και δεν μάθαμε ως έθνος τον Ελύτη από το Θεοδωράκη) και συγχωρούμε την κωλοπαιδιά της Μόνικας ως ειλκρίνεια και παιδική αφέλεια.
Είναι ωραίο να θες την ανανέωση, αλλά είναι χυδαίο να απαιτείς από ανθρώπους που βρίσκονται στην κορυφή να κατέβουν για να ανέβουν άλλοι. Οι κορυφές κατακτώνται με ΠΟΛΥ κόπο. Δεν μπορεί ξαφνικά και στο όνομα της ανανέωσης να προσκυνήσουμε όλοι τη Μόνικα.
Θα κάνουν πέρα οι άνθρωποι αυτοί μόνο όταν τους βαρεθεί ο κόσμος. Αυτοί που λένε όπως εσύ όχι άλλο Νταλάρα και Αλεξίου, είναι μία μειοψηφία. Και από τους νέους καλλιτέχνες συγνώμη αλλά μόνο η Μποφίλιου έχει βγάλει ωραία τραγούδια και είναι πολύ τυχερή που έχει Καραμουρατίδη/ Ευαγγελάτο δίπλα της.
Τώρα για την Αλεξίου (δεν έχω καμία όρεξη να υπερασπίζομαι τους άλλους 2)...
Ποιές ατυχείς επιλογές??? Σας τα είπαν και πιο πάνω για το Δι' ευχων και το Οδος νεφέλης, αλλά ξέχασαν... Αν κάποιοι θεώρησαν πολύ εμπορικό το Ως την άκρη του ουρανού σου, τότε να σας δω να κάνετε κριτική στο απίστευτο διαμάντι που κυκλοφόρησε φέτος. Αντικειμενική όχι κουραφέξαλα.
Γι' αυτό είναι στην κορυφή. Και η συγκεκριμένη, για τους άλλους δεν ξέρω προωθεί νέους κλλιτέχνες. Μπάμπαλη, Παπαδοπούλου, Φριτζήλα...
Προσέξτε μη καταπιείτε το σάλιο σας. Όταν κάποιος είναι στην κορυφή, ο κόσμος ξέρει γιατί τον έχει εκεί. Οι άλλοι μπορούν να περιοριστού στο να σιχτιρίζουν την τύχη τους και να κατηγορούν ό,τι καλύτερο έχει επιδέιξει η Ελλάδα.
Α και για να μη το ξεχάσω... Η ψωνισμένη Μόνικα αν δεν φιάξει τις τρομακτικές αστάθειες της φωνής της, μόνο ως δημιουργός μπορεί να συνεχίσει. Όπως και ο Χατζηγιάννης. Και πολύ τον προωθήσαν.
Α επίσης πηγαίντε σε καμία συναυλία όσων κατηγορείτε, μπορεί να καταλάβετε γιατί είναι και θα παραμείνουν στην κορυφή για πολλά χρόνια ακόμη. Ειδικά η Αλεξίου.
1) Η Μόνικα δεν είπε τίποτα κακό, σε άλλη συνέντευξή της είπε ότι παρεξηγήθηκαν τα λεγόμενά της.
2)Η Μόνικα δεν τραγουδά στα ελληνικά και άρα δεν έχει καμμία ανταγωνιστική σχέση με τους "παλιούς" τραγουδιστές, διότι η ομιλούμενη γλώσσα είναι το βασικότερο εργαλείο της ανθρώπινης σκέψης και έκφρασης και ως εκ τούτου το κοινό της Μόνικα δεν επεκτείνεται απειλητικά προς το κοινό του Ελληνικού Τραγουδιού. Υπάρχουν στεγανά. Πχ εγώ έχω πάει σε συναυλία της αλλά δεν μπήκα στον κόπο να κάτσω να καταλάβω πάνω από 1 τραγούδι της, παρότι ξέρω καλά αγγλικά. Άρα μόνο μουσικά μπορεί να με επηρεάσει η Μόνικα. Της λείπει από την Τέχνη της το 50% ώστε να θεωρηθεί ότι θα με "απωλέσουν" από ακροατή οι "παλιοί" τραγουδιστές. Είναι αξιολογότατη ως Μουσικός και ως τέτοια έχει δώσει πολύ ενδιαφέροντα δείγματα. Θα παρακολουθώ τη μουσική της.
3) Την Μπάμπαλη την έβγαλε ο Πορτοκάλογλου και ήταν ήδη πολύ γνωστή το 2008 όταν τραγούδησε σε καλοκαιρινές συναυλίες με Αλεξίου, Στόκα.
4) Η Φριτζήλα είχε το δικό της ιδιαίτερο καλλιτεχνικό στίγμα και δεν την προώθησε η Αλεξίου, απλά φέτος με τις κοινές τους συναυλίες την έμαθε ένα ευρύτερο κοινό.
5) Η Αλεξίου έκανε καταπληκτική δουλειά σε όλα τα επίπεδα το 2009-10 (CD, Εμφανίσεις, Συναυλίες καλοκαιριού). Είναι μαζί με τον Χατζηγιάννη αυτή που τραβάει τον πιο πολύ κόσμο σε συναυλίες. Άρα πρέπει πρώτα να αποσυρθούν ΟΛΟΙ οι άλλοι της δικής της γενιάς, αρκετοί της νεώτερης γενιάς που μας ταλαιπωρούν με το lifestyle και τελευταία αυτή. Μην την πέφτουμε και στη Μόνικα πάντως.
Όσον αφορά στο 3 και το 4, δεν είπα πως η Αλεξίου της έκανε γνωστές, ουσιαστικά ήθελα να δείξω πως δεν κλείνει πόρτες και δεν σνομπάρει τους νέους καλλιτεχνες.
Εφόσον η Αλεξίου έχει ακόμη να προσφέρει κάτι το καινούριο και το ποιοτικό, σε ήχο και σε στίχο, δεν υπάρχει λόγος να αποσυρθεί. Και στο Παλλάς ήταν καταπληκτική και ο καινούριος δίσκος είναι ένα διαμάντι και στις καλοκαιρινές συναυλίες ήταν φοβερή.
Η Μόνικα έχει ταλέντο στη σύνθεση και σε αυτόν τον τομέα έχει μέλλον.
Ευχαριστώ θερμά για όλες τις συνεισφορές σε αυτόν το διάλογο. Είναι πλέον αδύνατο μετά από τόσα σχόλια να δοθούν ξεχωριστές απαντήσεις σε κάθε ένα από αυτά. Κρατάω την αγάπη όλων των σχολιαστών για το ελληνικό τραγούδι, που γεφυρώνει τα όποια χάσματα και αντιθέσεις. Με λύπη μου είδα ότι από κάποιους αμφισβητήθηκαν προθέσεις, εντοπίστηκαν δήθεν κακοήθειες, χυδαιότητες κλπ. Ας είναι, το θέμα δεν είναι οι προθέσεις του καθενός, αλλά η αντικειμενική πραγματικότητα του τραγουδιού σήμερα. Αυτή και μόνο είναι ο αδιάψευστος μάρτυρας όσων κουβεντιάζουμε, και βάσει αυτής θα γραφτεί η μελλοντική ιστορία του τραγουδιού αύριο. Στην κορυφή της θα βρίσκονται βεβαίως και ο Νταλάρας και η Αλεξίου, σίγουρα όμως όχι επειδή τραγούδησαν Χατζηγιάννη και χιπ-χοπ. Επαναλαμβάνω, δεν αμφισβητήθηκε το αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να εκφράζεται καλλιτεχνικά! Αμφισβητήθηκε η παθολογία ενός συστήματος παραγωγής τραγουδιού που ανακυκλώνει πρόσωπα και πράγματα, και στέκεται εμπόδιο στο πέρασμα στα επόμενα και στους επόμενους.
Πάνε μήνες που διάβασα αυτή τη δημοσίευση κι από τότε απέκτησα τη συνήθεια να μετράω πόσες φορές στα ραδιόφωνα ακούγονται οι τρεις που αναφέρονται στον τίτλο. Με την εξαίρεση του Δεύτερου, σε κανένα σταθμό δεν ακούγονται οι τρεις τουλαχιστον τόσο πολύ όσο διαφαινεται από το άρθρο. Η Αλεξίου παίζει λίγο (έως αρκετά σε κάποιους σταθμούς) παραπάνω. Αντίθετα, κυριαρχούνο Μάλαμας κι ο Θ. Παπακωνσταντίνου . Σήμερα σε μια διαδρομή μιαμισης ώρας ακούσαμε τέσσερα τραγούδια του Μάλαμα και τρία του Παπακωνσταντίνου στον ίδιο ποιοτικό (με πλέι λιστ) σταθμό της Θεσ/νίκης. Κάποια στιγμή, ως εκ θαύματος, διακρίναμε τις πρωτες νότες του Μάνα Μοναχή με τον Μπαγιώκη. Πανηγυρίσαμε, αλλά άδικα. Απλώς είχε αρχίσει να παίζει κατά λάθος
το cd player. Την ώρα εκείνη έπαιζε στο ράδιο η Τράτα του Παπακωνσταντίνου...
Επιτέλους ξεκάθαρες κουβέντες. Όχι άλλο Νταλάρα κλπ...ήμαρτον!!!
Εσας κύριε Οικονόμου δεν σας ενοχλεί το ότι Οι Νατλάρας Παριος Λλεξιου βγάζουν καινούριους δίσκους αλλα το ότι πουλάνε και είναι αρεστοί στον κόσμο ακόμη.Τοσο σας ενοχλεί αυτό.
Γιατί, κύριε Ανώνυμε, να με ενοχλεί που είναι αρεστοί; Ούτε τους γνωρίζω, ούτε με γνωρίζουν. Ίσα-ίσα, που τους θαυμάζω και τους ακούω κιόλας από μικρός. Ξαναδιαβάστε το κείμενο, μήπως χαθήκατε στη μετάφραση.
Ολος ο κοσμος παει μπροστα (οκ οχι και ολος..),αναπτυσεται,εμεις, (σαν λαος/χωρα)ΜΙΑ ΖΩΗ,γυρναμε ΠΙΣΩ...Θα καταληξουμε να γυρισουμε στο μεσαιωνα σιγα-σιγα...Γιατι? Ε,δε θελει και πολυ σκεψη:
"Αν ένας εξωγήινος που επισκέφθηκε την Ελλάδα το 1975, ξαναέκανε μια βόλτα σήμερα, θα έτριβε τα μάτια του: Νταλάρας, Πάριος, Αλεξίου, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Είμαι σίγουρος ότι θα προβληματιζόταν, και δεν θα χρειαζόταν να ξέρει τον - ομώνυμο με τον τίτλο του άρθρου - στίχο του Τζίμη Πανούση για να το κάνει αυτό."
Χρειαζεται να πω τιποτε αλλο? Γεια σου ρε Τζιμαρα,που οταν τα ελεγες αυτα,προσπαθουσαν να σε φιμωσουν με μηνυσεις και αγωγες.. Welcome to the Bouzouki Land φιλτατοι. Διοτι οταν οι αλλοι γυρνουσαν,εμεις ακομα ψαχναμε στο χαρτη..
Το να χαρακτηρίζονται πτώματα όσοι ακούν την παλιά γενιά ερμηνευτών με δεδομένο ότι αυτοί έχουν τραγουδήσει τραγούδια διαμάντια εμένα μου βγάζει εμπάθεια.Το αν οι εταιρείες και οι εμπλεκόμενοι με αυτές σταθμοί δε δίνουν χώρο σε νέους καλλιτέχνες δε φταίνε οι παλιοί.Ο Νταλάρας πάντως έχει βοηθήσει νέους καλλιτέχνες όπως Λάλεζα Κετιμέ Καρούνη Βασίλη Φλώρο και άλλους.Eγώ ακούω νέους και παλιούς.
Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookie για την εξατομίκευση διαφημίσεων και για την ανάλυση της επισκεψιμότητας....
Αυτός ο..ιστιότοπος, αποβάλλει δια της γνωστής οδού ό,τι κάθησε στο στομάχι του κομπλεξικού δημιουργού του 😷
φυσικά, πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο να αποβάλλει δια της παρά φύσιν έδρας, μιας και μούγγωσε πεισματικά
Δημοσίευση σχολίου