Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2019

Σωτήρης Κακίσης - Με δικούς μας Μόμπι Ντικ!



Με δικούς μας Μόμπι Ντικ!


Δεν ξέρω αν αγαπάω πια τα βιβλία. ‘Η, μάλλον, τ’ αγαπάω και τα μισώ ταυτόχρονα, μετά από πολλές εκδόσεις, μετά τέτοιον έρωτα με το λευκό χαρτί, από τα πρώτα μου, από «Τα Σύρματα», τη Σαπφώ και τον Αλκαίο, όλα μαζί το ’78, σχεδόν τριάντα χρόνια τώρα.

Λέω πάντα όταν με ρωτάνε: ―Προσπαθώ να παραμείνω επιμελώς αγράμματος. Εννοώντας: να μη χάσω ποτέ τη χαρά του να μην τα ξέρω όλα, του να ψάχνω, του να βρίσκω. Κι ύστερα πάλι λέω: ―Όχι. Δεν τους διαβάζω ολόκληρους τους αγαπημένους μου, τον Τσέχοφ, τον Παπαδιαμάντη, τον Εγγονόπουλο, τον Χουλιαρά. Θέλω να ’χω στην κάβα μου πάντα καλό κρασί, να μην ξεμείνω στο μέλλον χωρίς τη γλύκα του μεθυσιού από τις σελίδες, από τις λέξεις τους.

Άρα, καμιά κουβέντα δεν έχω να πω, καμιά συμβουλή. Μόνοι σας, μόνοι μας είμαστε, θα ’μαστε πάντα όλοι, στη θάλασσα μέσα των ιδεών, των πραγμάτων. Και μόνο κινδυνεύοντας, να, κυνηγώντας δικούς μας Μόμπυ Ντικ στα πιο άγρια πελάγη των αισθημάτων και των αισθήσεων, έτσι μόνο, μ’ ένα βιβλίο σαν καμάκι φαλαινοθήρα ξαφνικά στο χέρι, στην πιο παραδείσια παραλία ευτυχώς ναυαγώντας, σαν υπερβατικοί Ροβινσώνες Κρούσοι ίσως πεθάνουμε απόψε και το πρωί ―ποιός ξέρει;― ίσως αναστηθούμε.

(Κι από την αιώνια κάψα του νου την καλοκαιρινή, σε μια ωραία καλύβα, με την προσωπική μας ιστορία στο τζάκι να καίγεται και να μας ζεσταίνει, ίσως όλοι μαζί ξαναβρεθούμε, ίσως όλοι μαζί πάλι καταφέρουμε να ξεχειμωνιάσουμε).

Σωτήρης Κακίσης

(Πρώτη δημοσίευση BHMAgazino, Το Βήμα 2007)




Δεν υπάρχουν σχόλια: